روشهای اکسیژن درمانی
Download
Report
Transcript روشهای اکسیژن درمانی
روشهای اکسیژن درمانی
هیپو کسمی و هیپوکسی
هایپوکسمی عبارت است از کاهش میزان اکسیژن خون شریانی و زمانی که این کاهش اکسیژن در سطح سلولی منجر به کاهش اکسیژناسیون بافتی گردد ،
ً
اصطالحا به آن هایپوکس ی گفته می شود.
میزان طبیعی اکسیژن خون شریانی 100-80میلیمتر جیوه است .بدن نسبت به هایپوکسمی به وسیله افزایش تعداد و عمق تنفس واکنش نشان می
دهددر نتیجه عالئم تنگی نفس به صورت استفاده ازعضالت کمکی تنفس ،تعریق و سیانوز ظاهر می گردد .با افزایش تالش و تقالی تنفس ی ،میزان
ً
مصرف اکسیژن نیز بیشتر شده منجر به ایجاد یک سیکل معیوب می شود که نتیجه آن خستگی و احتماال ایست تنفس ی است .نشانه های بالینی
هایپوکسمی شامل تغییر در وضعیت ذهنی ( نظیر اختالل در قضاوت ،بیقراری ،بی توجهی به محیط ،تیرگی شعور ،خواب آلودگی شدید و کما ) تنگی
نفس ،افزایش خون ،تغییر در ضربان قلب ،آریتمی ،سیانوز ( از نشانه های دیر رس ) تعریق شدید و سردی انتهاهاست .
ً
هاپوکسمی معموال به هایپوکس ی منتهی می شود ( کاهش تحویل اکسیزن به بافتها ) نشانه ها وعالئم هایپوکس ی بستگی به سرعت بروز هایپوکسمی
دارد .هایپوکسمی ناگهانی با تغییر در عملکرد سیستم عصبی مرکزی همراه است زیرا مراکز عصبی بیشتر از سایر بافتها نسبت به کاهش اکسیژن
حساسیت دارند .بدین ترتیب بیمار دچار ناهماهنگی حرکات و اختالل در قضاوت می شود .تابلوی بالینی بیمار مشابه یک فرد مست است .
هایپوکسمی مزمن موجب خستگی و خواب آلودگی ،بی تفاوتی ،بی توجهی و تأخیر در رفلکس ها می شود .
نیاز به تجویز اکسیژن ،با آزمایش خون شریانی و ارزیابی بالینی مورد بررس ی قرار می گیرد .
انواع هایپوکسی
هایپوکس ی هایپوکسمیک Hypoxemic H
زمانی که به هر دلیل درصد اکسیژن هوای دمی کاهش یابد ،هایپوکس ی هایپوکسمیک ایجاد می شود .تنفس در ارتفاعات و کاهش
اکسیژن تنفس ی به هر دلیل می تواند عامل ایجاد این نوع هایپوکس ی باشد .این حالت با افزایش تهویه آلوئولی و .تجویز اکسیژن
برطرف می شود
هایپوکس ی رکودی Stagnatic H
این نوع هایپوکس ی به دنبال رکود خون و یا کند شدن جریان خون در بیماریهایی نظیر آرتریواسکلروز ، MI ،CHF ،ترومبوز ،
آترواسکلروز ،ایست قلبی – ریوی و انواع شوک ها ایجاد می شود .این نوع هایپوکس ی توسط اقداماتی نظیر اصالح حجم مایعات ،
تجویز داروهای محرک قلب و تنگ کننده عروق و احیای قلبی-ریوی قابل درمان است .
هایپوکس ی آنمیک Anemic H
این نوع هایپوکس ی به دلیل کاهش غلظت هموگلوبین و یا در نتیجه کاهش ظرفیت حمل اکسیژن توسط هموگلوبین به بافت ها ایجاد
می شود .انواع آنمی ها ،مسمومیت با گاز منوکسید کربن و مت هموگلوبینمی از عوامل بروز آن هستند .این نوع هایپوکس ی توسط
ترانسفوزیون خون و تجویز اکسیژن با فشار باال قابل درمان است .
هایپوکس ی سمی Histotoxic H
در این نوع هایپوکس ی ،اختالل در سطح سلولی و به صورت اشکال در انتقال اکسیژن به داخل سلول ها است .شایع ترین علت آن
مسمومیت با سیانور و اورمی است .در مسمومیت با سیانور ،درمان شامل تجویز تیوسولفات سدیم و در اورمی ،شامل دیالیز
است .
هایپوکس ی ناش ی از کاهش P50
منجر به شیفت منحنی شکست اکس ی هموگلوبین به سمت چپ و بروز آلکالوز می گردد و آلکالوز از مواردی است که سبب قوی تر
شدن میل ترکیبی اکسیژن به هموگلوبین می شود .بنابراین زمانی که اکسیژن خود را رها نمی کند و این مسأله منجر به بروز
هایپوکس ی در سطح بافتی می گردد .درمان شامل تصحیح آلکالوز است .
هایپوکس ی ناش ی از افزایش نیاز متابولیک
این نوع هایپوکس ی به دنبال وضعیت هایی که منجر به افزایش نیازهای متابولیک در بدن می شود به وجود
.می آید .شایع ترین علت آن سوختگی شدید و تیروکسیکوز است .درمان عبارت از رفع علت اولیه است
اکسیژن تراپی
در اکسیژن تراپی ،گاز اکسیژن را با فشار بیش از آنچه در اتمسفر محیطی وجود دارد به بیمار می
رسانند ( بیش از ) %21با تجویز اکسیژن و درمان هایپوکسمی ،میتوان از هایپوکس ی بافتی جلوگیری
کرد .هدف از اکسیژن تراپی ،شامل کاهش کار تنفس و برداشتن فشار از روی میوکارد است .
انتقال اکسیژن به بافتهای بدن به عواملی نظیر برون ده قلبی ،اکسیژن موجود در خون شریانی
،غلظت هموگلوبین و نیازهای متابولیکی بستگی دارد که در هنگام تجویزاکسیژن باید تمام عوامل
مذکور را در نظر داشت .میزان کاهش اکسیژن خون از طریق آزمایش گازهای خون شریانی ،
اکسیمتری نبض و عالئم بالینی مشخص می شود .
مالحظات بالینی در اکسیژن تراپی
تجویز اکسیژن باید با رعایت احتیاط انجام شده ،اثرات آن بر روی بدن مورد ارزیابی قرار گیرد اکسیژن نوعی
داروست و مانند هر داروی دیگری اگربه موقع و به نحو صحیح تجویز شود مفید خواهد بود .در غیر این
صورت می تواند عوارضی را به دنبال داشته باشد .در مبتالیان به بیماری های ریوی ،اکسیژن درمانی با
هدف رساندن غلظت اکسیژن شریانی به میزان 80-60میلیمتر جیوه است .در این محدوده 90-80 ،
درصد از هموگلوبین اکسیژن اشباع می شود ( با افزایش تجویز اکسیژن نمی توان درصد اشباع هموگلوبین
را چندان افزایش داد )
هنگام تجویز اکسیژن الزمست بیمار را از نظر نیاز به اکسیژن بررسی کنیم .عالئم مورد نظر شامل
اختالل در سطح هوشیاری ،رنگ غیر طبیعی پوست و مخاط ها ،تعریق شدید ،تغییر در فشار خون ،
تاکیکاردی و تاکی پنه است .
به دلیل قابلیت احتراق اکسیژن ،هنگام استفاده همیشه باید خطر آتش سوزی را مد نظر گرفت و از استعمال
دخانیات در محیط اجتناب کرد .
عوارض اکسیژن تراپی
1
.هیپونتیالسیون ناشی از تجویز اکسیژن
مهار مراکز تنفس ی به طور طبیعی در اثر افزایش غلظت دی اکسید کربن خون صورت می گیرد .
مراکز حساس به فشار اکسیژن خون شریانی موجود در آئورت و کاروتید ،بوسیله کاهش غلظت
اکسیژن شریانی فعال می شود (که کمتر از 60میلیمتر جیوه است) .در بیمارانی که دچار اختالالت
مزمن ریوی همراه با احتباس دی اکسید کربن هستند ،تدریجا حساسیت مراکز تنفس ی به افزایش
غلظت دی اکسید کربن از بین رفته ،تحریک تنفس تنها به واسطه تغییر در سطح غلظت اکسیژن
شریانی صورت می گیرد .در چنین افرادی ،تجویز زیاد اکسیژن با مقدار کنترل نشده موجب
افزایس غلظت اکسیژن شریانی و متعاقبا کاهش تهویه آلوئولی می گردد و به دنبال آن بیمار دچار
احتباس دی اکسید کربن و سپس مسمومیت با آن و آپنه می شود .
کنترل پی در پی و منظم گازهای خون شریانی پرستار را از افزایش غلظت دی اکسید کربن خون آگاه
می کند.
عوارض اکسیژن تراپی
.2مسمومیت اکسیژن
در صورت مصرف اکسیژن با غلضت بیش از %60این عارضه بروز می کند .
تغییرات پاتولوژیک ریه ها 24تا 48ساعت پس از دادن اکسیژن با فشار باال رخ
میدهد .تجویز اکسیژن موجب کاهش فعالیت مژکهای مخاطی شده منجر به تجمع
ترشحات در راه های هوایی و نهایتا پنومونی غیر عفونی می شود .نشانه های اولیه
مسمومیت با اکسیژن شامل التهاب خفیف تراشه و برونش همراه با احساس درد
در پشت جناغ سینه،احتقان بینی و درد در هنگام دم و سرفه است که تدریجا
سرفه ها شدیدتر و در پشت جناغ بیشتر شده ،تنگی نفس بروز پیدا می کند.
مسمومیت اکسیژن در نهایت به تخریب غشاء تنفس ی و کاهش تولید سورفاکتانت
،آتالکتازی و سفت شدن و فیبروز ریه
می انجامد.
عوارض اکسیژن تراپی
.3صدمات چشمی
صدمات شبکیه در بالغینی که در معرض اکسیژن %100قرار می گیرند اتفاق
می افتد .مددجویانی که مبتال به بعض ی از بیماریهای شبکیه نظیر دکوملان
می باشند مستعدتر هستند .اشک ریزش ،ادم و اختالل بینایی نتیجه عوارض سمی
اکسیژن با غلظت باال روی قرنیه و عدس ی در بالغین است .
تجویز مقادیر زیاد اکسیژن در نوزادان نارس ممکن است موجب انقباض عروق خونی
نارس شبکیه ،آسیب به سلول های اندوتلیال ،دکوملان شبکیه و بروز کوری شود.
میزان صدمه بستگی به میزان فیبرو پالزی رترولنتال وغلظت اکسیژن شریانی دارد
بنابراین توصیه شده است که در نوزادان میزان غلظت اکسیژن شریانی در سطح 60
میلیمتر جیوه حفظ شود .
عوارض اکسیژن تراپی
.4آتلکتازی جذبی Absorption Atelectasis
این عارضه ممکن است به علت خارج کردن نیتروژن از آلوئول ها توسط اکسیژن ایجاد شود .به
طور طبیعی هوای استنشاقی حاوی حدود 79درصد نیتروژن و 21درصد اکسیژن است .نیتروژن در
حالت نرمال حجم باقیمانده را که موجب باز نگهداشتن آلوئول ها میشود حفظ میکند ،زیرا
جذب نیتروژن از غشاء آلوئولی بسیار ضعیف است .زمانی که به دنبال تجویز مقادیر باالی اکسیژن
( که به راحتی از غشاء تنفس ی قابل جذب است ) این گاز جایگزین نیتروژن گردد ،حجم باقیمانده
کاهش یافته ،کالپس آلوئولی ایجاد می شود .این وضعیت به خصوص در زمانی که بیمار حجم
جاری کم ویا حجم طبیعی بدون آه دریافت می دارد ویا دچار آمفیزم است و همراه با آن ،اکسیژن
با غلظت های باال دریافت می کند ،ایجاد می شود .
عوارض اکسیژن تراپی
.5مسمومیت با اکسیژن
ریه ها می توانند به طوور طبیعی %21اکسیژن را تحمل کنند .اگرچه هنوز دقیقا مشخص نیست
که چه درصدی از اکسیژن می تواند موجب مسمومیت شود ،اما احتماال کسر اکسیژنی باالی
%50برای مدت بیشتر از 24ساعت خطر مسمومیت را افزایش می دهد .احتماال عوامل ایجاد
مسمومیت با اکسیژن ،محصوالت نهایی اکسیژن هستند که در طی واکنش های بیوشیمیایی
تشکیل می شوند .این محصوالت نهایی که رادیکال های آزاد اکسیژن خوانده می شوند شامل
پراکسید هیدروژن و رادیکال هیدروکسیل هستند .شناسایی عالئم مسمومیت با اکسیژن ممکن
است مشکل باشد ،زیرا عالئم آن درست مشابه عالئم بیماریهای وخیم تنفس ی است که نیاز به
تجویز اکسیژن دارند .سرفه ،دیسپنه در استراحت ،درد پشت جناغ ،تهوع واستفراغ ،
هیپوتانسیون وضعیتی ،سردرد ،بی اشتهایی و پاراستزی از عالئم شایع آن هستند .
عالئم کلینیکی بعد از 6ساعت از تجویز اکسیژن ، %100شامل درد تیز قفسه سینه و سرفه خشک
،بعد از 18ساعت کاهش عملکرد ریه و بعد از 48-24ساعت بروز عالئم زجر تنفس ی است .
تعیین گازهای خون شریانی بهترین منبع اطالعاتی برای جلوگیری از مسمومیت با اکسیژن است .
هدف این است که اکسیژن خون شریانی بین
60 -90میلی متر جیوه حفظ شود .در صورتی که اکسیژن خون شریانی بیمار حدود 90
میلی متر جیوه وکسراکسیژنی زیر %40باشد
بیمار کمتر در معرض خطر مسمومیت با اکسیژن قرار دارد.
جهت جلوگیری از بروز مسمومیت با اکسیژن ،رعایت موارد زیر کمک
کننده است :
محدود کردن دوره مصرف اکسیژن %100به مدت های کوتاه (حدود 6-12
ساعت)
کاهش جریان اکسیژن به پایین ترین مقدار آن در اولین فرصت ممکن ،
با حفظ غلظت اکسیژن شریانی بیش از 60میلیمتر جیوه .
استفاده از اکسیژن باالی %70ممکن است برای 24ساعت بی خطر باشد .
اکسیژن باالی %50ممکن است برای مدت 2روز بی خطر باشد .
جریان اکسیژن باالی %40بعد از 2روز بالقوه سمی خواهد بود.
استفاده از جریان اکسیژن زیر %40ندرتا منجر به مسمومیت با اکسیژن خواهد شد .
به طور کلی ،استفاده از اکسیژن با غلظت باالی %60برای مدت بیش از 36ساعت و اکسیژن %100
برای مدت بیش از 6ساعت منجر به بروز میکروآتلکتازی وکالپس آلوئولی می گردد .
تنفس اکسیژن با غلظت %80-100برای مدت 24ساعت یابیشتر منجر به پیشرفت زجر تنفس ی خواهد شد.
روشهای تجویز اکسیژن
اکسیژن معموالازطریق سیلندرویا به صورت سانترال جهت تجویزدراختیارقرار می گیرد
.
ابزارهای الزم برای اکسیژن درمانی به دو گروه عمده تقسیم میشود :
سیستم های با جریان کم اکسیژن و سیستم های با جریان زیاد اکسیژن
-1در سیستم های با جریان کم اکسیژن بیمار هوای اتاق را همراه با اکسیژن تنفس می کند .برای استفاده از این نوع
سیستم ها ،بیمار باید حجم جاری طبیعی و الگوی تنفس ی منظم داشته باشد .از انواع این نوع سیستم می توان از کانوالی
بینی ،ماسک ساده اکسیژن ،ماسک با استنشاق مجدد هوای بازدمی با کیسه ذخیره کننده و ماسک های بدون استنشاق
مجدد هوای بازدمی با کیسه ذخیره کننده نام برد .
-2سیستم های با جریان زیاد اکسیژن ،معموال درصد اکسیژن مشخص و ثابتی را ایجاد می کنند که با تغییر در الگوی تنفس
بیمار ،در آنها تغییری ایجاد نمی شود .شایعترین و متداولترین مثال آن ،ماسک ونچوری است.
سیستم های باجریان کم اکسیژن
LOW FLOW SYSTEM
این دستگاه اکسیژن را با غلظت های متفاوتی از 21-90درصد به بیمار تحویل می
دهند .در این سیستم ها متغییر هایی که روی درصد اکسیژن هوای دمی تاثیر می
گذارند عبارتند از :
ظرفیت ذخیره ای آناتومیکی دستگاه تنفس(حجم حلق ،بینی،حلق دهانی و )...
نوع سیستم تجویزاکسیژن (سوند یا کوناالی بینی ،ماسک ،کیسه ذخیره ساز) میزان
جریان اکسیژن(لیتر در دقیقه) ،الگوی تهویه بیمار (در بیمارانی که تنفس عمیق دارند
درصد اکسیژن کمتری به بیمار می رسد زیرا مقدار زیادتری از هوای اتمسفر که دارای
درصد اکسیژن هوای دمی برابر %2است با اکسیژن تجویز شده مخلوط می گردد و
درصد اکسیژن هوای دمی را پایین می آورد ).
NASAL CONNULA OR CATHETER
کانوالی بینی یا سوند بینی
این وسیله متداولترین ابزار برای تجویز اکسیژن است و به وسیله آنها با تجویز 1-6لیتر در دقیقه می توان درصد اکسیژن به میزان
24-44درصد به بیمار رساند .هنگام استفاده ار این ابزار باید سوراخ بینی باز و تنفس از طریق بینی امکان پذیر باشد.
مزایا :استفاده آسان ،تحمل خوب توسط بیمار ،تحرک بیشتر ،عدم قطع اکسیژن حین فعالیتهایی چون سرفه ،صحبت
کردن ،غذا خورن ،خوردن دارو....
معایب :
غلظت اکسیژن داده شده را نمی توان دقیقا کنترل کرد و بستگی به حجم جاری وریت تنفس دارد .میزان جریان اکسیژن
تجویز شده نباید از 6لیتر در دقیقه تجاوز کند زیرا موجب تحریک ،خشکی و آزردگی مخاط بینی می شود .مقدار زیادی از
اکسیژن از طریق بینی و دهان خارج می شود .کاتترهای بینی ندرتا برای تجویز اکسیژن به مدت طوالنی استفاده می شود زیرا
با این روش ممکن است مخاط حلق دهانی دچار تحریک و آزردگی شود .هنگام استفاده از کاتتر بینی ،درصد اکسیژنی که به
ریه ها می رسد به عمق و سرعت تنفس بستگی دارد .
SIMPLE MASKماسک ساده صورت
برای غلظتهای پایین تا متوسط از این وسیله استفاده می شود .با تجویز اکسیژن با سرعت 6-10لیتر در دقیقه می توان به میزان
اکسیژن 40-60درصد ایجاد کرد .در بیمارانی که با دهان تنفس می کنند ،تجویز اکسیژن با این روش مؤثرتراز کانوالی بینی
است .
این ماسکهاباید کامال با بینی و دهان مماس شود ،لیکن نباید به صورت فشار وارد آورد و باعث قطع جریان خون شود .
جریان اکسیژن معموال باید به میزان 5لیتر در دقیقه یا بیشتر تنظیم شود تا از تجمع هوای بازدمی در زیر ماسک و استنشاق
مجدد آن،که حاوی دی اکسید کربن باالست اجتناب گردد
مزایا :تجویز میزان اکسیژن بیشتر
معایب :غالبا توسط بیماران تحمل نمی شود (به خصوص در افرادی که دچار دیسپنه شدید صدمه و سوختگی در صورت
هستند ).در هنگام بعض ی فعالیت ها نظیرخوردن ،سرفه ،خروج خلط و....جریان اکسیژن قطع می شود
ماسک ذخیره کننده اکسیژن
مانند ماسک ساده صورت هستند که یک کیسه ذخیره اکسیژن دارند .
دو نوع ماسک ذخیره کننده وجود دارد:
-1ماسک بااستنشاق مجدد بخش ی از هوای بازدمی :
این ماسکها با تجویز اکسیژن به میزان 6-10لیتر در دقیقه ،اکسیژن درحدود 60-80درصد را ایجاد
میکنند .این نوع ماسک دارای کیسه ذخیره ساز بوده ،ذخیره مصنوعی اکسیژن را افزایش میدهدو
در نتیجه اکسیژن بیشتری به بیمار می رساند .تقریبا 1/3از هوای باز دمی نیز به کیسه ذخیره ساز بر
می گردد که در واقع حجم برگشتی از فضای مرده آناتومیک است که هنوز غنی از اکسیژن بوده،
گرم و مرطوب است و حاوی مقدرکمی دی اکسید کربن است .جهت اطمینان از اینکه بیمار حجم
زیادی از هوای بازدمی را مجددا تنفس نمی کند،باید جریان اکسیژن حداقل 6دردقیقه باشد .به
نحوی که با هردم بیش از 1/3از حجم کیسه ذخیره ساز کاسته شود.در غیر این صورت دی اکسید
کربن نیز می تواند در کیسه ذخیره ساز تجمع یابد و موجب افت درصد اکسیژن داخل کیسه می
گردد.
ماسک ذخیره کننده اکسیژن
-2ماسک های بدون استنشاق مجدد بازدمی:
این ماسک ها دارای کیسه ذخیره ساز با دریچه یک طرفه هستند که
اجازه ورود هوای بازدمی به کیسه ذخیره ساز را نمی دهد.به وسیله این
ماسک ها با تجویز 6-15لیتر اکسیژن در دقیقه می توان اکسیژن به
میزان 100تا 95درصد ایجاد کرد.
در این نوع ماسک باید کیسه را در مدت دم مورد مشاهده قرار داد ،
کیسه نباید با هر بار تنفس بیش از 1/3از گنجایش خود جمع شود.
اگر سرعت جریان اکسیژن 6-15لیتر در دقیقه باشد ،می توان مطمئن
بود که کیسه ذخیره پر باقی می ماند.
FACE TENTچادر صورت
چادر صورت روش دیگری جهت تجویز اکسیژن در سیستم با جریان
آهسته اکسیژن است.
مزیت مهم این دستگاه آن است که می توان رطوبت زیادی راهمراه با
آن به مددجو رساند.
از معایب آن نیز این است که نمی توان اکسیژن را دقیقا کنترل کرد
با این وسیله ،توسط تجویز 4-8لیتر در دقیقه اکسیژن ،غلظت
اکسیژن درحدود % 40فراهم می گردد.
OXYGEN TENTچادر اکسیژن
این وسیله بیشتردراطفال که قادربه تحمل ماسک وکانوالی بینی نیستند استفاده می شود.
شرایط استفاده از چادر اکسیژن عبارتست از :
-1کنترل درجه حرارت چادر(در صورتی که اکسیژن گرم تجویز شود،درجه حرارت چادر آنقدر باال
می رود که موجب تعریق
می گردد به این ترتیب مصرف اکسیژن باال می رود).
-2کنترل رطوبت چادر
- 3کنترل از نظر افزایش دی اکسید کربن زیر چادر (چادر باید تهویه داشته باشد).
-4استریلیتی چادر (چادر باید بعد از هر بار مصرف ضد عفونی شود).
T-PIECEیا T.TUBE
این وسیله روی لوله قرار می گیرد و از طریق آن اکسیژن با فشار باال به
بیمار داده می شود .این ابزار می تواند عالوه بر تجویز اکسیژن ،توسط
مقاومتی که در سر راه بازدم ایجاد می کند ،سبب تولید حدود 5
سانتیمتر آب پیپ شود و از افزایش دی اکسید کربن در خون جلوگیری
نماید .میزان جریان مخلوط هوا و اکسیژن درون تی پیس باید 2/5
برابر حجم دقیقه ای میباشد.
تجویز اکسیژن از طریق ترانس تراکیال
در این روش از طریق جراحی یک کاتتر کوچک از محل غشاء کریکوتیروئید به داخل
تراشه وارد و مستقیما جریان اکسیژن به داخل تراشه برقرار می گردد .استفاده از
این روش موجب موجب کاهش مصرف اکسیژن به خصوص در مواردی می شود
که به طور مزمن نیاز به اکسیژن تراپی در منزل با کپسول یا به صورت پرتابل
وجود داشته باشد .با این روش می توان اکسیژن را به میزان 30تا 50درصد
افزایش داد .بایستی به بیمار و خانواده در نحوه مراقبت از تراکئوستومی و چگونگی
تعویض کاتتر آموزش داده شود .
HIGH FLOW SYSTEMسیستم های با جریان باالی اکسیژن
Venturi Maskماسک و نچوری
ماسکهای ونچوری جهت تجویز اکسیژن با جریان باال استفاده می شود این ماسک ها
قابل اعتماد ترین و دقیق ترین روش برای تجویز غلظت صحیح و کنترل شده اکسیژن
هستند .این وسایل طوری طراحی شده اند که هوای اتاق با جریان ثابتی از اکسیژن
مخلوط کرده ،سپس به ریه ها می فرستند .به علت سرعت باالی جریان گاز در این
سیستم ،همواره میزان ثابتی از اکسیژن در سیستم جریان داشته ،هوای اضافی همراه با
دی اکسید کربن به وسیله این جریان سریع از زیر ماسک خارج می شود.
در این نوع ماسک ،آداپتورهای قابل تعویض ی وجود دارد که مقدار ثابتی از اکسیژن را
با حجم ثابتی ازهوا مخلوط کرده به بیمار می رساند.
مهمترین مورد مصرف ماسک ونچوری در بیماریهای مزمن انسدادی ریه COPD
است .