Transcript Propozycje organizacji wspomagania z uwzględnieniem potrzeb

„Koniec z polem bitwy o nazwie szkoła"
– o wspólnym spojrzeniu na edukacje ze
strony dyrektora, rodziców, uczniów,
organów i pozytywnych konsekwencjach
tego dla wspomagania
Propozycje organizacji
wspomagania z uwzględnieniem
potrzeb szkoły
Opracował:
Sławomir Osiński
SZKOŁA – MIEJSCE NIEUSTANNEJ BITWY
przepisy
ewaluacja
uczelnie
ORE,
SORE,
ZCDN
kontrola
organ prowadzący
rodzice
organ nadzoru
nauczyciele
obsługa i administracja
uczniowie
MEN
dyrektor
media
wspomaganie
Piotr Breughel: Triumf śmierci
SZKOŁA UCZY DLA PRZYSZŁOŚCI
NIE WOLNO PATRZEĆ NA DZISIEJSZĄ SZKOŁĘ
Z PUNKTU WIDZENIA WŁASNYCH
DOŚWIADCZEŃ SPRZED 10, 20, CZY 30 LAT!
natomiast
DZISIAJ TRZEBA WIDZIEĆ
MOŻLIWIE NAJJAŚNIEJ,
CO MOŻE BYĆ ZA 10, 20,30 LAT!
PATRZĄC W PRZYSZŁOŚĆ
Socjaldemokracja
Demokracja
obywatelska
Demokracja liberalna
SZACUNEK DLA CZASU
SWOJEGO I INNYCH
DOBRZE PRZEKAZANA
INFORMACJA
POZYTYWNE PODEJŚCIE
PRZYDATNOŚĆ
5
SZKOŁA UCZĄCA SIĘ
Pięć dyscyplin wg Petera Senge
1 – mistrzostwo osobiste – dążenie do ciągłego doskonalenia się,
2 – modele myślowe – umiejętność analizy, odrzucenia lub
zmiany zakorzenionych w nas przekonań, nawyków
i odruchów związanych z pracą i z firmą,
3 – wspólna wizja – jasno sformułowany i konkretny cel
organizacji, znany wszystkim jej członkom i skłaniający ich
do ciągłego uczenia się,
4 – zespołowe uczenie się – uznanie zespołu za nośnik potencjału
intelektualnego większego niż łączny potencjał jego
pojedynczych członków,
5 – myślenie systemowe – zdolność myślenia w kategoriach
całości zjawisk, procesów lub struktur.
8 KOMPETENCJI KLUCZOWYCH
1) porozumiewanie się w języku ojczystym;
2) porozumiewanie się w językach obcych;
3) kompetencje matematyczne i podstawowe
kompetencje naukowo-techniczne;
4) kompetencje informatyczne;
5) umiejętność uczenia się;
6) kompetencje społeczne i obywatelskie;
7) inicjatywność i przedsiębiorczość;
8) świadomość i ekspresja kulturalna.
WIZERUNEK NAUCZYCIELA
• mistrz, diagnostyk, konsultant
• specjalista w zakresie tworzenia programów i doboru
pomocy naukowych
• kreator działań edukacyjnych
• osoba kierująca się na co dzień wartościami
uniwersalnymi
• kompetentny profesjonalista, otwarty na potrzeby,
oczekiwania i problemy uczniów
• krytyczny, odpowiedzialny za swoje postępowanie,
ustawicznie doskonalący swoje kwalifikacje
• refleksyjny praktyk i badacz działalności edukacyjnej,
umiejący myśleć kategoriami przyszłości
• optymista nastawiony na innowacje
WIZERUNEK DORADCY
a) wzajemne kształcenie się, wymiana doświadczeń polegająca na udzielaniu porad,
demonstrowaniu
prawidłowego
wykonania
określonych
czynności,
obserwowaniu praktycznych działań, przekazywaniu informacji zwrotnej oraz
dostarczaniu wzorców, udział w naukowych konferencjach o charakterze
merytorycznym dla danej dziedziny wiedzy.
b) doradca powinien być organizatorem uczenia się, czasem tylko dostarczycielem
wiedzy. Przeżyło się (choć jest wielce lubiane) organizowanie kilkugodzinnych
kursów i kursików, które winny być zastąpione solidnymi zajęciami
warsztatowymi, gdzie następuje dzielenie się doświadczeniami połączone z
prezentacją metod i poglądów oraz dyskusją z jakimś „guru” z danego tematu.
Prowadziłoby to też do racjonalniejszej gospodarki finansowej – rozsądniej wydać
większą sumę na organizację (i honorarium) dobrze przygotowanego spotkania z
autorytetem, z którym przy okazji można popracować i podyskutować, niż na
wykładziki połączone z pseudoamerykańskimi zabawami w pracę grupową.
c) osobista konsultacja w sprawach metodycznych, wymiana doświadczeń, najlepiej
przez lekcje pokazowe, które pozwalają na inne spojrzenie na własne zajęcia
dydaktyczne.
d) praca z nauczycielami poprzez Sieć. Dobry doradca powinien posiadać oprócz
wiedzy merytorycznej między innymi umiejętność dzielenia się własnymi
osiągnięciami i tworzenia pola do wymiany doświadczeń między uczestnikami
platformy e-learningowej.
FORMY WSPOMAGANIA
a) szkolenia i warsztaty podstawowe połączone
z kształtowaniem postaw sprzyjających uczeniu się i pracy
zespołowej.
b) merytoryczne szkolenia i warsztaty dla doświadczonych
nauczycieli, wspomagające motywację do dalszej pracy i
przeciwdziałające wypaleniu zawodowemu, z udziałem
mistrzów i autorytetów.
c) szkolenia i warsztaty „na miarę” – pod konkretne
zamówienie grupy zainteresowanych.
d) konferencje naukowe, kongresy, sympozja, targi związane
z dziedziną nauczania.
e) coaching
PRACA ZESPOŁOWA – COACHING
Nauczyciele spotykają się na warsztatowych zajęciach
zespołu, które poświęcone są kwestiom dla nich istotnym,
dotyczącym nauczania i uczenia się. Sami zgłaszają, jakim
tematem warto się zająć. Dodatkowym celem w każdym roku
jest praca oparta na mentoringu, która dotyczy nowych
nauczycieli (relacja opiekun stażu – stażysta) oraz tych, którzy
mają problemy. Podobnie pracuje zespół ewaluacyjny.
Coaching, rozumiany jako współpraca oparta na modelu
GROW, polega na wymianie spostrzeżeń i rozmowie, podczas
której dzięki zadawanym pytaniom nauczyciel może
sprecyzować, nad jakim konkretnie problemem chce
pracować. Następnie inspirowany pytaniami dostrzega
wieloaspektowość samego problemu, ale także wielość
rozwiązań, którymi może się posłużyć. Sam decyduje, która
propozycja wspólnie wypracowana jest jego zdaniem
najlepsza.
WIZJA WSPOMAGANIA WG MEN
• Wspomaganie adresowane do szkoły jako
organizacji
• Odpowiedzialność szkoły za własny rozwój
• Kompleksowość
• Wspomaganie blisko szkoły
i interdyscyplinarność wsparcia
• Priorytet potrzeb rozwojowych szkoły
• Partnerstwo w relacjach ze szkołą
• Współpraca i samokształcenie
WSPOMAGANIE WG MEN
dla dyrektorów:
dla nauczycieli:
•
•
•
•
•
•
pomoc w postawieniu rzetelnej
diagnozy potrzeb szkoły oraz
określeniu obszarów
wymagających szczególnego
wsparcia,
organizacja pracy systemu
doskonalenia zgodnie z aktualnymi
potrzebami konkretnej szkoły,
ułatwienie kontaktów ze
wszystkimi instytucjami
odpowiedzialnymi za udzielanie
pomocy uczniom, rodzicom i
nauczycielom,
wymiana doświadczeń w ramach
lokalnych sieci współpracy i
samokształcenia,
dostęp do aktualnej informacji
pedagogicznej.
•
•
•
•
pomoc nauczycielom we
wdrażaniu do praktyki zawodowej
zmian wprowadzanych w oświacie,
organizacja większości szkoleń i
warsztatów bezpośrednio w
szkole,
wsparcie w rozwiązywaniu
bieżących problemów
dydaktycznych i wychowawczych,
pomoc w praktycznym
zastosowaniu w pracy
dydaktycznej i wychowawczej
nowych umiejętności oraz
dostosowaniu wymagań i metod
pracy do zmian wynikających z
reformy edukacji,
inspirowanie do wprowadzania
zmian i nowatorskich rozwiązań
dydaktycznych,
BIBLIOGRAFIA
• J. J. Bonstingl: Szkoły jakości. Wprowadzenie do Total Quality
Management w edukacji, Warszawa 1999.
• M. Czerepaniak-Walczak: Pedagogika emancypacyjna, Gdańsk 2006.
• D. Elsner , K. Bednarek: Pomoc doradców metodycznych i placówek
doskonalenia nauczycieli w opinii jej beneficjentów. Raport końcowy z
badań, Warszawa 2010.
• M. Fullan: Odpowiedzialne i skuteczne kierowanie szkołą, PWN,
Warszawa 2006.
• J. M. Michalak: Istota i modele przywództwa szkolnego, [W:]
Przywództwo w szkole, pod red. J. M. Michalak, Kraków 2006.
• Nowoczesna edukacja – nowoczesny system wspomagania szkół, ORE,
Warszawa 2009.
• P. M. Senge: Piąta dyscyplina. Teoria i praktyka organizacji uczących się,
Warszawa, 1998.
• Współczesne trendy i koncepcje w zarządzaniu oświatą, pod red. D.
Elsner, Radom 1997.
• J. Tischner: O człowieku. Wybór pism filozoficznych, BN I, 306, Wrocław
2003.