Transcript Projekt: Wielcy wodzowie cz.2

XVIII wieku
Kazimierz Pułaski
„Przybyłem tu, gdzie
(1745-1779 ) broni się wolności, aby jej

http://pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Kazimierz_Pulaski.jpg
służyć.”
Kazimierz Pułaski jest bohaterem narodowym nie tylko Polski, ale też
Stanów Zjednoczonych Ameryki. Jako jeden z przywódców konfederacji
barskiej walczył w obronie suwerenności Rzeczpospolitej przeciwko wojskom
carskim, między innymi kierując obroną Jasnej Góry (1770).
Po pierwszym rozbiorze Polski w 1772 roku został zmuszony do opuszczenia
ojczyzny.
Naturalnym dla niego wyborem była walcząca o niepodległość Ameryka.
W jednej z bitew uratował życie głównodowodzącego Armii Kontynentalnej,
Jerzego Waszyngtona, za co otrzymał awans i własną jednostkę jazdy.
Do dzisiaj w USA uważany jest za ojca amerykańskiej kawalerii. Pułaski zginął
śmiertelnie raniony w trakcie oblężenia Savannah (1779) w stanie Georgia.
Pamięć o wkładzie tego polskiego szlachcica w walkę o niepodległość
Stanów Zjednoczonych jest silnie zakorzeniona wśród Amerykanów.
Dość wspomnieć o Casimir Pulaski Memorial Day obchodzonym
11 października, w rocznicę śmierci bohatera, czy Pulaski Parade odbywającej
się w każdą pierwszą niedzielę tegoż miesiąca w Nowym Jorku.
Kazimierz Pułaski pośmiertnie, w roku 2009 otrzymał także uchwałą Kongresu
honorowe obywatelstwo USA, dołączając tym samym do wąskiego grona
takich osobistości jak Winston Churchill, czy Matka Teresa z Kalkuty.
1.
2.
http://d.wiadomosci24.pl/g2/70/e0/98/77875_1223255256_223d_p.jpeg
3.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Kazimierz_Pu%C5%82aski_pod_Cz%C4%99stochow%C4%85.PNG
1. Parada ku czci Kazimierza Pułaskiego,
Nowy Jork 2008;
2. Juliusz Kossak, „Pułaski pod Częstochową”;
3. Amerykański znaczek pocztowy z podobizną
Kazimierza Pułaskiego;
http://georgiainfo.galileo.usg.edu/gastudiesimages/Casimir%20Pulaski%20Stamp.jpg
Tadeusz Kościuszko
(1746-1817) „Za samą szlachtę bić

http://pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Tadeusz_Ko%C5%9Bciuszko.PNG
się nie będę”
Tadeusz Kościuszko, absolwent Szkoły Rycerskiej wsławił się w Armii Stanów
Zjednoczonych jako wyśmienity inżynier – to właśnie jemu polecono
ufortyfikowanie twierdzy West Point, dziś mieszczącej jedną z najwybitniejszych
uczelni wojskowych na świecie.
Po powrocie do kraju w 1784 roku wstąpił do wojsk koronnych, gdzie szybko
dosłużył się stopnia generalskiego. Jego umiejętności dowódcze rychło zostały
poddane próbie podczas Wojny w obronie Konstytucji (1792).
Kościuszko świetnie się sprawdził zadając wysokie straty wojskom rosyjskim w
bitwach pod Zieleńcami i Dubienką, za udział w której został odznaczony przez
Stanisława Augusta Poniatowskiego Orderem Virtuti Militari.
Po przystąpieniu króla do konfederacji Targowickiej ponownie udał się na
emigrację. Podczas pobytu w Paryżu i Dreźnie wyklarował się w jego głowie
pomysł wzniecenia powstania, nazywanego dziś od jego nazwiska Insurekcją
kościuszkowską (1794).
Naczelnik narodowego zrywu aby zmobilizować do walki chłopstwo wydał
dokument zwany Uniwersałem Połanieckim, ograniczający poddaństwo chłopów
i nadający im wolność osobistą. Tworzone przez ludność wiejską oddziały
kosynierów już wcześniej udowodniły swą wartość bojową, w bitwie pod
Racławicami. U schyłku powstania Kościuszko został ranny w przegranej bitwie
pod Maciejowicami i trafił do niewoli. Po wyjściu na wolność brał udział w
formowaniu Legionów Polskich we Włoszech.
1.
2.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Bitwa_pod_Raclawicami.jpg
3.
http://artyzm.com/obraz.php?id=5452
1. Józef Chełmoński,
„Kosynier”;
2. Jan Matejko, „Kościuszko
pod Racławicami”;
3. Medale Virtuti Militari
z 1792 roku;
http://pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Virtuti_Militari_1792_1.JPG
Józef Poniatowski
„Bóg mi powierzył honor
(1763-1813) Polaków, Bogu go tylko

oddam.”
http://pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Prince_Joseph_Poniatowski_by_J%C3%B3zef_Grassi.jpg
Książę Józef Poniatowski, weteran wojny w obronie Konstytucji
i Powstania Kościuszkowskiego został naczelnikiem sił zbrojnych
utworzonego w 1807 roku przez Napoleona z ziem drugiego i trzeciego zaboru
pruskiego Księstwa Warszawskiego.
Swoje wybitne umiejętności dowódcze wykazał powstrzymując austriacką agresję
na młode państwo z 1809 roku
i śmiałym kontratakiem przyłączając do Księstwa ziemie trzeciego zaboru
austriackiego. Osobiście dowodząc wojskami polskimi podczas kampanii rosyjskiej
brał udział między innymi w zwycięskiej bitwie pod Borodino (1812).
Po porażce Napoleona, cofając się przed siłami carskimi wyprowadził swoich
żołnierzy z Polski i stanął do bitwy pod Lipskiem (1813), zakończonej rozbiciem
połączonych armii francuskiej, polskiej i saskiej oraz śmiercią Poniatowskiego,
który utonął podczas odwrotu w nurcie rzeki Elstery, co rzekomo już wcześniej
miała mu wywróżyć Cyganka słowami: „Do wysokich w życiu dojdziesz godności,
lecz sroka (co po niemiecku oznacza słowo Die Elster) będzie przyczyną twej śmierci”.
Książę, kawaler Orderu Virtuti Militari, był uwielbiany przez żołnierzy,
wielokrotnie na polach bitew dawał własnym męstwem przykład swoim
podkomendnym i utrzymywał z nimi dobre stosunki, dbając by byli dobrze
opłacani i wyposażeni, przykładał też dużą wagę do ich wyszkolenia,
co procentowało w czasie walki i przysporzyło mu opinii jednego z
najwybitniejszych polskich dowódców swojej epoki.
1. „Napoleon i Poniatowski w bitwie pod
Lipskiem”,
January Suchodolski;
2. „Śmierć Poniatowskiego”,
January Suchodolski;
3. Pomnik księcia Józefa Poniatowskiego
przed Pałacem Prezydenckim;
2.
1.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Napoleon_i_Poniatowski_Lipsk.jpg
3.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Death_of_Poniatowski.jpg
http://pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Koniecpolski_palace_warszawa.jpg
Jan Henryk Dąbrowski
marsz, Dąbrowski,
(1755-1818) „Marsz,
Z ziemi włoskiej do Polski”

http://pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Jan_Henryk_D%C4%85browski_1.PNG
Po upadku Insurekcji kościuszkowskiej, podczas której Dąbrowski brał udział
w obronie Warszawy, zaangażował się w organizację Legionów Polskich u boku
francuskiej Armii Włoch pod komendą generała Napoleona Bonaparte.
To właśnie energicznym działaniom Dąbrowskiego zawdzięczamy powstanie
oddziałów, których szlak bojowy utorował drogę do powstania Księstwa
Warszawskiego.
Przez następne lata wraz z legionistami walczył w kolejnych kampaniach
Republiki, a potem Cesarstwa Francuskiego.
Po wkroczeniu na tereny zaboru pruskiego przystąpił do formowania
Wojska Polskiego, które wkrótce miało przekształcić się w Armię Księstwa
Warszawskiego.
W roku 1812 na czele jednej z polskich dywizji brał udział
w zakończonej katastrofą napoleońskiej wyprawie na Rosję.
Podczas odwrotu spod Moskwy został ciężko raniony w bitwie o utrzymanie
przepraw nad Berezyną.
Po zajęciu Księstwa Warszawskiego i obaleniu Cesarstwa Dąbrowski po raz
kolejny miał okazję dać wyraz swym talentom organizacyjnym
przy tworzeniu armii zależnego od Rosji Królestwa Kongresowego, odmówił jednak
objęcia namiestnictwa tegoż i osiadł w rodzinnej Winnej Górze.
Był kawalerem Orderu Virtuti Militari.
Postać Jana Henryka Dąbrowskiego uwiecznił w refrenie swojej
„Pieśni Legionów Polskich we Włoszech”, będącej dziś hymnem RP,
jego podkomendny – Józef Wybicki.
1.
1. „Wjazd gen. Jana Henryka Dąbrowskiego
do Rzymu”, January Suchodolski;
2. Sztandar 1 Legii Legionów Polskich we
Włoszech;
3. Grób Jana Henryka Dąbrowskiego
w Winnej Górze;
2.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Jan_Henryk_D%C4%85browski_entering_Rome.PNG
3.
http://www.srodawlkp-powiat.pl/dir/grafika/wiadomosc/54/grob_dabrowskiego.jpg
http://pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Banner_of_1st_Polish_Legion_in_Italy.jpg
Kacper Kielczyk
Damian Maliszewski
Piotr Skorupa
Kacper Sobolewski
Jakub Stryjek