Transcript Jak sprawnie udzielać pierwszej pomocy przedlekarskiej.

„Jak sprawnie udzielać
pierwszej pomocy
przedlekarskiej.”
Dominik Skowron
Jakub Bińczyk
Mateusz Brzozowski
Jakub Błaszczyk
Maciek Sowa
Sebastian Pędrasik
Czemu wybraliśmy właśnie ten
temat?
Naszym zdaniem pomoc
poszkodowanemu koledze czy
koleżance jest bardzo ważna, z
tego powodu warto trochę wiedzieć
o sprawnym udzielaniu pierwszej
pomocy przedlekarskiej.
Spis treści
Typy ran
 Gojenie ran
 Odmrożenia
 Oparzenia
 Odleżyny

4-10
11,12
13-22
23-26
27-34
Rany
Rana rąbana – rana
powstała w wyniku działania
ciężkiego narzędzia o ostrej
krawędzi (siekiera, tasak),
godzącego z dużą siłą –
prostopadle lub skośnie do
krawędzi ciała. Ma charakter
rany ciętej, ale jest od niej
większa i głębsza. Powoduje
rozległe uszkodzenia tkanek
głębiej położonych.

Rana miażdżona - rana powstająca
na skutek silnie działającego tępego
urazu. Poddane nadmiernemu
ciśnieniu tkanki powodują rozerwanie
naczyń krwionośnych i tworzenia się
głębokiego krwiaka. Brzegi rany są z
reguły nieregularne i najczęściej
zanieczyszczone. Może również dojść
do zmiażdżenia tkanki kostnej. Stwarza
szczególnie duże zagrożenie
zakażeniem.
Rana tłuczona– rana powstała w
następstwie urazu zadanego z
dużą siłą narzędziem tępym lub
tępokrawędzistym, jako skutek
upadku lub uderzenia przez
pojazd mechaniczny.
 Rana tłuczona może dotyczyć
skóry jak i narządów
wewnętrznych.


Rana kłuta charakteryzuje się
bardzo małą powierzchnią
widoczną na skórze i poważnymi
nieraz uszkodzeniami
wewnętrznymi ciała. Jest ona
głęboka i w jej wyniku mogą ulec
uszkodzeniu narządy wewnętrzne,
które mogą się skończyć
późniejszymi

Rana cięta - rana powstająca na
skutek działania przedmiotów ostrych
(najczęściej noży), jednak w
odróżnieniu od rany kłutej jest ona
zadana poprzez przeciągnięcie ostrza
po powierzchni skóry, a nie wbicia.
Rany cięte mogą być różnej szerokości
i głębokości, czasami może dojść do
przecięcia tkanek leżących poniżej
skóry (np.ścięgien, naczyń
krwionośnych).

Rana szarpana - rana powstająca w wyniku działania zakrzywionego
narzędzia o tępej krawędzi (hak, bosak), godzącego skośnie lub stycznie
do powierzchni ciała. Ma nieregularny kształt i poszarpane, nierówne
brzegi. W głębi rany widać niekiedy strzępy oderwanych tkanek. Wskutek
zakażenia wywołanego przez obecność zniszczonych, obumarłych tkanek
rana goi się źle i pozostawia dużą bliznę.

Rana kąsana - rana spowodowana
ugryzieniem (ukąszeniem) przez
zwierzę (najczęściej dzikie). Postać
zewnętrzna rany jest często
odwzorowaniem szczęki zwierzęcia
(zespół ran kłutych) lub w niektórych
przypadkach jest to rana szarpana.
W powyższym przypadku
należy niezwłocznie
upewnić się, czy dane
zwierzę było szczepione
przeciw wściekliźnie.
Jeżeli nie było, lub nie ma
na to całkowitej
pewności, należy podać
poszkodowanemu
zastrzyk surowiczny
przeciw wściekliźnie.

Rana zatruta – rana powstała w
wyniku ukąszenia przez jadowite
węże lub owady. Charakteryzuje
się jednoczesnym uszkodzeniem
tkanek i wprowadzeniem do nich
substancji trujących. Najczęściej
towarzyszy jej rana szarpana lub
cięta.





Rana postrzałowa– rana powstająca na
skutek działania pocisków z broni palnej lub
odłamków pocisków, min, granatów, bomb
itp.
Wyróżnić można trzy rodzaje ran
postrzałowych:
styczna – powstała wskutek uszkodzenia
zewnętrznej powierzchni ciała przez pocisk
lub odłamek; wyglądem przypomina ranę
szarpaną,
ślepa – powstała wskutek działania pocisku
lub odłamka, który naruszył skórę i tkanki
wewnętrzne tworząc ranę wlotową i kanał, a
następnie utkwił wewnątrz ciała,
przelotowa – powstała wskutek działania
pocisku lub odłamka, który naruszył skórę i
tkanki wewnętrzne tworząc ranę wlotową
(mniejszą) i kanał, a następnie opuścił ciało
tworząc dodatkowo ranę wylotową
(większą).

Otarcie – rana, która powstaje
na skutek kontaktu skóry z
szorstką powierzchnią lub w
wyniku kontaktu z przedmiotem,
który ociera skórę z warstwy
zrogowaciałej naskórka. Dochodzi
do krwawienia miąższowego
(zwykle niewielkiego) lub wycieku
płynu międzytkankowego. Rana
może ulec zakażeniu i zropieniu
(szczególnie w sytuacjach gdy w
ranie zostaną ciała obce).
Pierwsza pomoc
rany

Wszystkie rany należy opatrzyć, aby zapobiec
zakażeniu tkanek. Najczęściej używanym do tego
celu środkiem jest woda utleniona. Jodyna może
służyć jedynie do odkażenia skóry wokół rany.
Jeżeli rana jest głęboka, występuje obfite
krwawienie to należy zastosować opatrunek
uciskowy oraz zgłosić się do lekarza. W takim
przypadku konieczne może być chirurgiczne
zaopatrzenie (zeszycie) rany, aby umożliwić
prawidłowe jej gojenie.
Gojenie ran
Rychłozwrost

Rana może goić się
przez rychłozrost – brzegi rany
sklejają się, odtwarza się
ciągłość skóry, powstaje linijna blizna.

Gojenie przez ziarninowanie jest
dłuższym procesem i ma miejsce
wtedy, gdy z różnych powodów (brak
zaopatrzenia rany, ubytek naskórka,
zakażenie) nie doszło do pierwotnego
zamknięcia rany. Takie gojenie rany
wymaga starannej pielęgnacji i
częstych zmian opatrunków. Blizna
pozostała po wygojeniu się rany przez
ziarninowanie jest duża i widoczna.
Niekiedy pojawiają się zmiany w
zabarwieniu skóry.

Gojenie pod strupem zdarza się
wtedy, gdy początkowy skrzep ulegnie
wyschnięciu, tworząc strup będący
naturalnym biologicznym opatrunkiem,
zaś ziarninowanie i regeneracja
naskórka odbywa się pod nim.
Ziarninowanie
Goj.pod strupem
Odmrożenia
Odmrożenia

Odmrożenie – uszkodzenie skóry, powstające w wyniku
działania na nią niskiej temperatury. Ciężkość i
rozległość uszkodzenia skóry zależą od temperatury
otoczenia oraz czasu, w jakim skóra była poddana
działaniu niskiej temperatury. Wiatr i duża wilgotność
powietrza nasilają skutki działania mrozu. Zmiany
w naczyniach krwionośnych, spowodowane spożyciem
dużej ilości alkoholu, powodują u poszkodowanych
ciężkie odmrożenia, często przyczyniając się
do nadmiernego wychłodzenia ciała i w wyniku tego
śmierci. Miejsca szczególnie narażone na odmrożenie to:
nos, uszy, policzki oraz palce rąk i stóp.
Głębokość odmrożenia
ciężkość odmrożenia określa się w czterech stopniach:
- I stopień charakteryzuje się przejściowymi
zaburzeniami w krążeniu krwi w skórze, bólem, często
silnym, bladością lub sino-czerwonym zabarwieniem
skóry, obrzękiem, pieczeniem i świądem skóry.
 - II stopień odmrożenia to pojawiające się na skórze
pęcherze z płynem surowiczym,
 - III stopień – martwica powierzchowna skóry,
 - IV stopień – martwica głęboka, której ulegają np.
palce, uszy lub nos. W takim przypadku może dojść do
samoistnej amputacji odmrożonej części ciała.


I stopień odmrożenia
II stopień odmrożenia
III stopień odmrożenia
IV stopień odmrożenia
Jak zapobiegać?

W zapobieganiu odmrożeniom podstawową rolę odgrywa
ubiór, który powinien chronić prze wiatrem, wilgocią i
dobrze izolować termicznie, dlatego najlepsza metodą
jest ubieranie „na cebulkę”. Poza tym bardzo ważne jest
nakrycie głowy, gdyż organizm traci większą część
swojego ciepła właśnie przez skórę głowy. Niezbędne
jest również właściwe zaopatrzenia kończyn- najlepiej w
rękawice warstwowe.
Przed wyjściem na mróz nie wolno spożywać alkoholu.
Odsłonięte okolice ( twarz, usta) powinno się natłuszczać
odpowiednimi kremami, ponieważ tłuszcz zabezpiecza
przed działaniem zimna.
Czego nie robić podczas
odmrożenia?







W przypadku głębokich odmrożeń nie zaleca się żadnych
czynności mających na celu ogrzanie odmrożonych
powierzchni.
Jeśli wytworzyły się pęcherze, nie wolno ich przekłuwać ani
uciskać.
Nie należy stosować nacierania śniegiem odmrożonych okolic.
Nie należy podawać poszkodowanemu napojów alkoholowych.
Poszkodowany nie powinien palić papierosów.
Pacjent z odmrożonymi nogami nie powinien chodzić,
ponieważ praca mięśni wymaga zwiększonego ukrwienia, a
zwężone naczynia mogą temu nie podołać.
Nie należy nacierać i masować odmrożonych miejsc, gdyż nie
powoduje to wzrostu temperatury a jest przyczyną utraty
ciepła.
Pierwsza pomoc
odmrożenia
Poszkodowanego należy niezwłocznie przenieść do ciepłego pomieszczenia,
 Odmrożone obszary należy stopniowo ogrzewać.
 Najkorzystniejsze jest ogrzewanie ciepłem własnym człowieka, zmarznięte
dłonie można wsunąć np. pod pachy.
 Należy zadbać o dodatkowe okrycie poszkodowanego.
 Można zanurzyć odmrożone kończyny w wodzie o temperaturze nie wyższej
niż 40-42°C, wyższa temperatura może spowodować oparzenie.
 Poszkodowanemu podawać ciepłe napoje z dużą zawartością cukru.
 Powierzchnie odmrożenia należy opatrzyć jałowym opatrunkiem.
 Pacjenta należy ułożyć w pozycji zapobiegającej uciskowi na nerwy
obwodowe kończyn.

Oparzenia
Oparzenia

Oparzenie – uszkodzenie skóry i w zależności od stopni oparzenia
także głębiej położonych tkanek lub narządów wskutek działania
ciepła, żrących substancji chemicznych (stałych, płynnych,
gazowych), prądu elektrycznego, promieni słonecznych – UV,
promieniowania (RTG, UV i innych ekstremalnych czynników
promiennych). Przy rozległych oparzeniach
ogólnoustrojowy wstrząs może doprowadzić do zgonu.
Oparzenia I i II stopnia
Oparzenie I stopnia
 Obejmuje tylko naskórek,
objawami są zaczerwienienie
skóry i ból. Po 2-3 dniach
następuje mocne swędzenie
oparzonego obszaru.
 Objawy ustępują po kilku dniach
bez pozostawienia blizn.



Oparzenie II stopnia
powierzchowne
Obejmuje naskórek i część
skóry właściwej, pojawiają się
pęcherze z surowiczym
płynem, goi się w ciągu 10–21
dni, nie pozostawia blizn
Oparzenia III i IV stopnia


Oparzenie III stopnia
III stopień
Martwica obejmuje skórę właściwą
wraz z naczyniami i nerwami
skórnymi, i z podskórną tkanką
tłuszczową. Skóra przyjmuje
barwę od perłowo białej, przez
biało szarą do brunatnej, jest
twarda i sucha. Goi się długo i
zazwyczaj wymaga przeszczepu.
Pozostawia widoczne blizny.


Oparzenie IV stopnia
Martwica sięga tkanek głębiej
położonych. Obejmuje mięśnie, ścięgna,
kości. W najcięższych przypadkach tego
typu oparzeń cechą charakterystyczną
jest zwęglenie oparzonej części ciała.
Czasami nie wyróżnia się odrębnego IV
stopnia i wszystkie oparzenia tego typu
zalicza się do oparzeń III stopnia.
Czasami także rozróżnia się oparzenia IV
stopnia, gdzie martwica obejmuje
mięśnie, V stopnia, gdzie martwica
sięga do kości i VI stopnia, gdzie IV stopień
martwica obejmuje całą kość.
Odleżyny
Odleżyny

Odleżyny powstają w wyniku ucisku na
jakiś punkt ciała trwającego dłużej niż
dwie godziny. Mogą one powstać nawet
u zdrowego człowieka, który jednak po
pewnym czasie zaczyna odczuwać ból,
który wymusza na nim zmianę pozycji.
Natomiast chory z porażeniem nie
odczuwa bólu, dlatego tak ważna jest
pamięć i pomoc innych, którzy są w
stanie zapobiec odleżynom.
Pierwsza Pomoc
odleżyny

Osoby nie związane z medycyną mogą pomóc tylko w
dwóch pierwszych etapach. Wtedy bowiem działa
wspomniany masaż i oklepywanie. Można pomóc także
przy zmianie zalecanych wilgotnych opatrunków, które
przyspieszają proces gojenia ran. W dalszych etapach
niezbędna jest pomoc medyczna. Często lekarz decyduje
o zastosowaniu antybiotyku, albo nawet zabiegu
chirurgicznym. W każdym wypadku należy dbać o to,
aby rany były wyczyszczone. Nie zawsze jednak
pomagają środki farmaceutyczne, dlatego niektóre
przypadki wymagają interwencji chirurgicznej.
Jak zapobiegać?

Choremu powinno się także zapewnić odpowiednią dietę,
zwłaszcza bogatą w białko zwierzęce, witaminę C oraz
cynk. Z pewnością wpłynie ona pozytywnie na proces
leczenia. Dzięki temu, że badacze wciąż starają się
znaleźć sposoby na uniknięcie skutków ubocznych
ciężkich schorzeń, na rynku dostępne są specjalne
materace dla obłożnie chorych, tzw. jeżyki oraz wałki i
kliny, które stabilizują pozycję chorego i zabezpieczają
przed zsunięciem się. Można także kupić gotowe
opatrunki hydrokoloidowe, które przyspieszają gojenie
się trudnych ran. Gama dostępnych produktów jest
bardzo szeroka. Warto jednak zakup skonsultować ze
specjalistą, aby niepotrzebnie nie zaszkodzić choremu.
Podsumowanie

Pierwsza pomoc jest najważniejsza gdyż
może zapobiec śmierci lub poważniejszym
urazom ciała.
Bibliografia
http://pl.wikipedia.org/wiki/Strona_g%C5
%82%C3%B3wna –informację
 http://www.google.pl/imghp?hl=pl&tab=w
i- zdjęcia
