Transcript Prezentacja uczniów klasy Ie rocznik 99 - "Słynni

Twórcy prezentacji:
-Sebastian Matuła
-Janek Prill
-Kacper Micek
-Olek Szczupak
-Radek Duch
-Arek Żyłkowski
1. Pitagoras
2. Euklides
3. Kartezjusz
4. Tales z Miletu
5. Muhammad Alchwarzimi
6. Carl Gauss
7. Fermat
8. Leonardo z Pizy (Fibonacci)
• Pitagoras – grecki matematyk, filozof, mistyk kojarzony ze słynnym
twierdzeniem matematycznym nazwanym jego imieniem. Z relacji
anonimowego autora wiadomo, że Pitagoras żył 104 lata, ale większość
opisów wzmiankuje jedynie około 80 lat. Według jednej z wersji zmarł w
Metaponcie w domu zapaśnika Milona, ocalony z pogromu Krotony, zaś
innej - rewolty tej nie przeżył. Według wielu źródeł jego żoną była Teano.
• Euklides - matematyk grecki pochodzący z Aten, przez większość życia
działający w Aleksandrii. Autor pierwszych prac teoretycznych z
matematyki. Główne jego dzieło to Elementy (tytuł grecki Stoicheia
geometrias). Są one syntezą ówczesnej wiedzy matematycznej zarówno w
dziedzinie geometrii, jak i w teorii liczb. Elementy są pierwszą próbą
aksjomatycznego ujęcia geometrii i były podstawowym podręcznikiem
geometrii do XIX wieku. Elementy były bardzo poczytne - przetłumaczono
je na olbrzymią liczbę języków, zaś liczbą wydań ustępują jedynie Biblii.
Euklides usystematyzował ówczesną wiedzę matematyczną w postaci
aksjomatycznego wykładu; zachowały się też dzieła z geometrii, optyki
(m.in. prawo odbicia światła), astronomii, teorii muzyki.
• Kartezjusz (René Descartes ) - ur. 31 marca 1596 w La Haye-en- Touraine w
Turenii, zm. 11 lutego 1650 w Sztokholmie) francuski filozof, matematyk i
fizyk, jeden z najwybitniejszych uczonych XVII wieku, uważany za
prekursora nowożytnej kultury umysłowej.|
Kartezjusz sądził, że geometrii brak ogólnej metody postępowania a
algebra bez właściwego powiązania z geometrią jest trudno zrozumiała
intuicyjnie. Traktat zawiera oryginalny pomysł nadania każdemu punktowi
na płaszczyźnie nazwy przez przypisanie mu dwóch liczb.
• Obecnie przyjmuje się, że liczby te są równe, z dokładnością do znaku,
odległościom od dwóch wzajemnie prostopadłych prostych, ale Kartezjusz
rozpatrywał tylko jedną prostą z wybranym punktem O. Dzięki temu,
krzywe można było opisywać równaniami spełnionymi przez liczby
przypisane punktom krzywych.
• Rozwój idei Kartezjusza doprowadził do powstania geometrii analitycznej a
badania własności geometrycznych krzywych metodami algebraicznymi do
powstania rachunku różniczkowego i całkowego, a następnie geometrii
różniczkowej.
• Kartezjusz po raz pierwszy wprowadził termin funkcja a także nazwę liczby
urojone. Zapoczątkował też badania wielu problemów teorii równań
algebraicznych. Sformułował twierdzenie znane obecnie pod nazwą
twierdzenia Bézout oraz (w sposób bardzo niejasny) twierdzenie o liczbie
rzeczywistych i zespolonych pierwiastków równania algebraicznego (tzw.
zasadnicze twierdzenie algebry), udowodnione następnie przez
matematyka niemieckiego Carla Gaussa. Kartezjusz podał również prosty
sposób oszacowania liczby dodatnich i ujemnych pierwiastków równania
algebraicznego, tzw. regułę znaków Kartezjusza. Znalazł graficzny sposób
rozwiązania równania algebraicznego trzeciego stopnia, jak również nowy
sposób rozwiązania równania czwartego stopnia. Badał także własności
niektórych krzywych nazwanych później jego imieniem takich jak liść
Kartezjusza czy owal Kartezjusza. Wprowadził też do powszechnego użycia
zapis potęgowania w postaci indeksu górnego.
• Ciekawostki:
Legenda głosi, że Kartezjusz wpadł na pomysł wprowadzenia
współrzędnych do geometrii, leżąc w łóżku i obserwując muchę pełzająca
po suficie blisko narożnika. W pewnym momencie "olśniło go", że droga
muchy po suficie mogłaby zostać opisana, gdyby znany był związek między
odległościami muchy od dwu sąsiednich ścian.
• Tales z miletu - filozof (uczony) grecki okresu przedsokratejskiego,
przedstawiciel jońskiej filozofii przyrody. Powszechnie uznawany za
pierwszego filozofa cywilizacji zachodniej oraz za inicjatora badań nad
przyrodą jako nauki. Należy też do kanonu siedmiu mędrców. Talesa
postrzega się jako pierwszego filozofa głównie dlatego, że zainicjował
wyjaśnianie rzeczywistości przez odwoływanie się do natury i rozumu
bardziej niż do mitologii i tradycji – Grecy widzieli w nim jednak raczej
mędrca, niż filozofa.
• Działał w Milecie, głównym ośrodku kultury i gospodarki Greków w VI w.
p.n.e. Jego kontynuatorami byli Anaksymander i Anaksymenes. Filozofów
tych określa się niekiedy łącznie terminem "szkoła milezyjska", nie ma
jednak dowodów, że rzeczywiście tworzyli "szkołę", zaś personalne
powiązania Talesa z pozostałymi filozofami jońskimi nie są znane. Tym
niemniej późna starożytność [Aug. Hipp. Civ.Dei VII.2.7] przekazuje takie
oto następstwo w szkole milezyjskiej: "jako ucznia i następcę swego
pozostawił on Anaksymenesa", "Anaksagoras znów,[był to] uczeń
Anaksymenesa" ,"Także Diogenes, drugi uczeń Anaksymenesa", "Następcą
Anaksagorasa był z kolei uczeń jego, Archelaus", "Uczniem Archelausa był,
jak się utrzymuje, Sokrates, mistrz Platona"; (zob. również [Diog.Laert.
II.23]. Anaksymander i Anaksymenes znacznie rozszerzyli zapoczątkowany
przez Talesa racjonalny sposób wyjaśniania rzeczywistości, jak i jego
konkretne zastosowania, stawiając w ten sposób fundamenty dalszego
rozwoju filozofii przedsokratejskiej i myśli europejskiej w ogóle. Jest
wątpliwe, by pozostawił po sobie jakieś pisma, za autora pierwszego
greckiego dzieła filozoficznego uchodzi Anaksymander. Nasza wiedza o
Talesie pochodzi z przekazów późniejszych: wiadomości o jego życiu są
dość skąpe, mają w dużej mierze charakter tradycji o charakterze
anegdotycznym; wiadomości o jego myśli filozoficznej przekazał przede
wszystkim Arystoteles, są one jednak w dużym stopniu anachroniczne i
odkształcone. Wśród Greków znany był zresztą głównie z działalności
praktycznej i politycznej – m.in. miał przewidzieć zaćmienie słońca (28
maja 585 p.n.e), skłaniać Jonów do zawarcia unii politycznej, współdziałać
z Krezusem, odwrócić bieg rzeki Halys i obliczyć wysokość piramidy
•
Muhammed Alchwarzimi - perski matematyk, astronom, geograf i kartograf
pochodzenia uzbeckiego żyjący w IX wieku (prawdopodobnie ok. 780 - ok. 850).
•
Urodzony w Chiwie, w latach 813-833 żył w Bagdadzie. Wszystkie jego dzieła
zostały napisane po arabsku. Nosił przydomek „pana tablic”.
•
Dzięki jego pracom na Bliskim Wschodzie zaczęto stosować pochodzące z Indii
dziesiętny system liczenia i pozycyjny system zapisu liczb, które wkrótce dotarły do
Europy. Cyfry arabskie wyparły cyfry rzymskie w Europie. Jego prace pozwoliły też
wprowadzić i wyjaśnić pojęcia zera, ułamków oraz funkcje trygonometryczne sinus
i tangens.
•
Jako pierwszy ułożył tablice funkcji sinus i tangens, wprowadził elementy algebry.
Termin algebra pochodzi od tytułu jego dzieła Kitāb al-jabr wa'l-muqābala ("Zasady
redukcji i przenoszenia"), zaś algorytm od łacińskiej wersji jego nazwiska.
• Carl Gauss - niemiecki matematyk, fizyk, astronom i geodeta. Uznawany
jest za jednego z twórców geometrii nieeuklidesowej. Uważany jest za
jednego z największych matematyków, przez sobie współczesnych
określany był mianem „Księcia matematyków” (łac. princeps
mathematicorum). Jego podobizna widniała na dziesięciomarkowym
banknocie.
 Znaczek z Carlem
Gaussem
• Pierre de Fermat - matematyk (samouk) francuski, z wykształcenia
prawnik i lingwista, od 1631 radca parlamentu (ówczesna nazwa sądu) w
Tuluzie. Większość jego prac matematycznych została opublikowana
dopiero po śmierci przez syna, Samuela. Pierre de Fermat dokonał wielu
odkryć w teorii liczb, m.in. sformułował słynne wielkie twierdzenie
Fermata i jeszcze przed Kartezjuszem opracował i stosował metodę
współrzędnych w geometrii. Wykazał, że wszystkie krzywe drugiego
stopnia da się uzyskać przez odpowiednie przecinanie płaszczyzną
powierzchni stożka; podał metodę znajdowania ekstremum funkcji. Jego
prace wraz z pracami Blaise Pascala stworzyły też podstawy pod późniejszy
rozwój rachunku prawdopodobieństwa.
• Leonardo z Pizy - włoski matematyk. Znany jako: Leonardo Fibonacci, Filius
Bonacci (syn Bonacciego), Leonardo Pisano (z Pizy).
• Napisał szereg rozpraw matematycznych, z których wiele zaginęło. Wśród
prac, których kopie zachowały się do czasów współczesnych znajdują się:
• Liber Abaci (1202), gdzie opisał system pozycyjny liczb i wyłożył podstawy
arytmetyki,
• Practica geometriae (1220), będące połączeniem algebry i geometrii, oraz
• Flos (1225) i Liber quadratorum.