Transcript Weronika Sherborne (1922-1990) - była nauczycielką wychowania fizycznego i fizjoterapeutką. Mieszkała i pracowała w Wielkiej Brytanii. Uczennica R.

Weronika Sherborne (1922-1990) - była nauczycielką
wychowania fizycznego i fizjoterapeutką.
Mieszkała i pracowała w Wielkiej Brytanii.
Uczennica R. Labana; kontynuatorka jego dzieła,
twórczyni własnej metody pracy z dziećmi znanej
pod nazwą
„DEVELOPMENTAL MOVEMENT”
(RUCH ROZWIJAJĄCY)



Urodził się w 1879 roku w Bratysławie, malarz,
gimnastyk, tancerz, propagator
tańca wyzwolonego, wybitny choreograf, twórca
współczesnej kinetografii.
Prowadził szkołę tańca. Od 1930 roku
był
choreografem Opery Berlińskiej. Wnikliwie analizował
możliwości ruchowe człowieka.
Z jego teorii zwanej Gimnastyką twórczą
(ekspresyjną) wywodzi się współczesna koncepcja
wychowania fizycznego powszechnie realizowana w
Wielkiej Brytanii i krajach niemieckojęzycznych.



Aktualne trendy w wychowaniu fizycznym preferują ruch
podejmowany zgodnie z własną inwencją, fantazją
i doświadczeniem. W myśl tej koncepcji ćwiczenia
gimnastyczne powinny przybierać formę zadań otwartych
zapewniających duży margines swobody, możliwości
decydowania o sposobie wykonania ruchu i wyrażania
swej indywidualności. Jest to odwołanie się do koncepcji
wychowania naturalnego i postawienia na twórczy rozwój
jednostki.
Według Labana ruch ma fundamentalne znaczenie dla
rozwoju jednostki ludzkiej, umożliwia człowiekowi
nawiązanie kontaktów z otaczającą go rzeczywistością
i jest warunkiem jego zdrowia psychicznego.
Najwyższym poziomem rozwoju aktywności ruchowej,
zdaniem Labana, jest ruch kreatywny, prowadzący do
potrzeby tworzenia i chęci wyrażania siebie, np. w tańcu.
Znajomość R. Labana, jego praca, system nauczania wywarły
decydujący wpływ na życie i twórczość W.Sherborne .
Zetknięcie się z problematyką upośledzenia umysłowego
spowodowało początek rozwoju własnej metody oddziaływania
na dzieci upośledzone umysłowo oraz kształcenie nauczycieli
w tym zakresie. Teorię i praktykę Rudolfa Labana związaną
z ruchem zastosowała do pracy z dziećmi i dorosłymi
upośledzonymi umysłowo, a także z dziećmi z różnego rodzaju
nieprzystosowaniem i zaburzeniami rozwoju
psychomotorycznego.
Podstawowymi elementami w metodzie W. Sherborne są
podobnie jak u Labana ruch i kontakt fizyczny z drugim
człowiekiem.
Weronika Sherborn pisała że wszystkie dzieci mają
dwie podstawowe potrzeby:
- pragną czuć się dobrze we własnym ciele,
czyli umieć w pełni nad nim panować,
- odczuwają potrzebę nawiązywania kontaktów
z innymi.
Zaspokojenie tych potrzeb/dobry kontakt z samym sobą
z innymi ludźmi/jest możliwy dzięki dobremu nauczeniu
ruchu.
Niezwykle ważną rolę odgrywa tu pierwsza zabawa,
której człowiek doświadcza we wczesnym okresie
swojego życia- baraszkowanie.
Jest ona okazja do:






poznawania siebie, swoich możliwości i ograniczeń
poznawania innych
poczucia oparcia i bezpieczeństwa jakie można dać
sobie nawzajem
robienie czegoś razem,
radość z kontaktu z innymi,
radość z ruchu, z życia.
Aby baraszkowanie spełniło swoje cele powinno być
przyjemną radosną beztroską zabawą zarówno dla
dziecka jak i jego rodziców. Często bywa to trudne do
osiągnięcia dla rodziców dzieci z problemami
rozwojowymi. Rodzice ci koncentrują się głównie
na udziale w różnorodnych programach
terapeutyczno - edukacyjnych i brakuje im czasu
na tak ważną dla rozwoju dziecka zabawę.
W. Sherborne wyszła naprzeciw tym potrzebom.
W swojej metodzie jako podstawę przyjęła
ZABAWĘ - BARASZKOWANIE.
Ruch rozwijający to nie zestaw ćwiczeń lecz proces
komunikacji międzyludzkiej, można powiedzieć że jest
to pomoc w odpowiedzi na podstawowe pytania:
 kim jestem?
 jacy są inni ludzie?
 jak żyć z innymi ludźmi?
 jak zadbać o swoje miejsce w przestrzeni?
 jak poznać granice swojej przestrzeni osobistej i jak jej
bronić ?
Metoda ta jest szansą na istotne wspomaganie rozwoju
dziecka szczególnie sfery emocjonalnej, społecznej
i poznawczej. Potrzebny jest tylko czas, przestrzeń
i drugi człowiek.
Stwarza ona okazję do poznawania siebie, innych
oraz budowania wzajemnych relacji poprzez
różnorodne, naturalne i proste doświadczenia
ruchowe.
Ruch Rozwijający poprzez różnorodne propozycje
aktywności ruchowej w kontakcie z innymi ludźmi
ma budować:
ŚWIADOMOŚĆ CIAŁA - ruchy zaliczane do tej
kategorii pozwalają na stopniowe poznanie części
naszego ciała. Szczególną uwagę przywiązuje się do
stóp, kolan, nóg i bioder ponieważ na nich opiera się
ciężar ciała. Kontrola nad nimi jest warunkiem
utrzymania równowagi. Świadomość własnego ciała
prowadzi do ukształtowania się własnej tożsamości wyodrębnienia własnego Ja od otoczenia
ŚWIADOMOŚĆ PRZESTRZENI - ta kategoria ruchu
ma na celu wykształcenie orientacji w przestrzeni
by wytworzył się związek między człowiekiem i tym
co go otacza. Zasadnicze działania ruchowe odbywają
się jak najniżej np. na podłodze co daje poczucie
stabilności.
Dzięki temu człowiek czuje się swobodnie w otaczającej
go przestrzeni. Brak świadomości przestrzeni prowadzi
do zahamowań, poczucia zagrożenia niechęci do nowych
sytuacji a w konsekwencji do izolacji od otoczenia.
ŚWIADOMOŚĆ RELACJI - Ta kategoria ruchu
sprzyja wytwarzaniu się zaufania do drugiego
człowieka i budowania związku z nim.
Rozwija się ona w trakcie zabaw ruchowych.
Ze względu na typ ruchu – związki
międzyludzkie dzielimy na:
-ruch „z” ,
- ruch „przeciwko”
- ruch „razem”
W Ruchu Rozwijającym szczególnie ważna jest
komunikacja niewerbalna – język ruchu i język ciała.
Język słów ma tu też ogromne znaczenie. Ważne jest
aby doświadczeniom w trakcie sesji towarzyszyły
słowa opisujące to czego doświadczamy – nazywamy
części ciała, rodzaj ruchu, uczucia , relacje – używając
słów, które im odpowiadają. W ten sposób dziecko
ma szanse być świadome tego czego w tym
momencie doświadcza. Język musi opisywać
rzeczywistość unikam języka metaforycznego.








PODSTAWOWYM NARZĘDZIEM PRACY TERAPEUTY
JEST ON SAM
uczestnictwo w zajęciach jest dobrowolne (można dziecko
zachęcać, dodawać mu odwagi, ale nie zmuszać);
nawiązujemy kontakt z każdym dzieckiem
zajęcia powinny być dla dziecka przyjemne i radosne;
przestrzegamy praw dziecka do swobodnej własnej
decyzji, aby miało poczucie kontroli nad sytuacją i
autonomii;
dajemy dziecku szansę na twórcze działanie;
mamy poczucie humoru;
nie krytykujemy dziecka;
chwalimy dziecko nie tyle za efekt, co za jego starania
i wysiłek, a także za jego nowe osiągnięcia;










unikamy rywalizacji;
rozszerzamy krąg doświadczeń społecznych dziecka
stopniowo (ćwiczenia w parach, trójkach z całą grupą);
ćwiczenia zaczynamy od poziomu - podłogi;
zaczynamy od ćwiczeń prostych stopniowo je
utrudniając;
zmniejszamy stopniowo swą inicjatywę na rzecz
inicjatywy dziecka;
stosujemy naprzemiennie ćwiczenia dynamiczne
i relaksacyjne;
uczymy używania siły jak i delikatności i
opiekuńczości do innych;
dbamy o to aby dziecko jeśli to możliwe znalazło się
także w pozycji dominującej (poprzez zmianę ról);
początek ćwiczeń planujemy tak, aby dawał poczucie
bezpieczeństwa, oparcia i bliskiego kontaktu;
na zakończenie zajęć stosujemy ćwiczenia wyciszające
i uspokajające.
Uprawnienia do pracy Metodą Ruchu Rozwijającego daje
kurs dla początkujących - POZIOM I
Po odbyciu minimum półrocznej praktyki w prowadzeniu
zajęć tą metodą jest możliwość
zrobienia kursu dla zaawansowanych - POZIOM II
Kursy te dają uprawnienia do pracy tą metodą , lecz nie
uprawniają do szkolenia trenerów
POZIOM III – MIĘDZYNARODOWY- to dalsze doskonalenie
, warunkiem jest roczna praca MRR
POZIOM IV – MIĘDZYNARODOWY - nadaje uprawnienia
do prowadzenia szkoleń dla trenerów.
W POLSCE UPRAWNIENIA TAKIE MAJĄ
prof. zw. dr hab. Marta Bogdanowicz
mgr Bożena Kisiel
mgr Alicja Wilkołazka
mgr Maria Przasnyska
mgr Małgorzata Mroziak
mgr Dariusz Okrzesik







Weronika Sherborne „Ruch Rozwijający dla dzieci” PWN
Warszawa 1999
Bogdanowicz Marta, Kisiel Bożena, Przasnyska Maria ,,Metoda
Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka”, WSiP
Warszawa 1992
Bogdanowicz Marta, Okrzesik Dariusz „Opis i planowanie zajęć
według Metody Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborn”
Harmonia,2006 Gdańsk
M. Przasnyska - „Założenia i realizacja programu ruchu wW.
Sherborne” (w):„Kultura Fizyczna” 5-6 /1987
M. Przasnyska - „Wychowanie fizyczne dzieci upośledzonych
umysłowo wg programu W. Sherborne” (w):„Kultura Fizyczna” 34/1986
. Bogdanowicz - „Metoda Weroniki Sherborne w Polsce”
(w:)„Schoolasticus” 2/1992 s.39-43
M.Bogdanowicz „Skale obserwacji zachowania dzieci i
rodziców”harmonia 2006 Gdańsk