Transcript Mon Daporta o corvo e a castaña COUSIÑAS FEITAS NA CASA O outono é tempo de froitas e de enchentas para os bechos pequenos.

Mon Daporta
o corvo
e a castaña
COUSIÑAS FEITAS NA CASA
O outono é tempo de froitas e de enchentas para os bechos
pequenos. É tempo de uvas, de mazáns, de noces, de landras e
de castañas.
Pois de castañas e de paxaros é do que fala esta historia.
O paxaro é un corvo grande, negro como o carbón, liante
e atravesado como non hai outro polos arredores;
e como ademais de liante e atravesado tamén é un presumido e un
tragón, un día que estaba con outros corvos comendo castañas nun
souto, retounos a que ningún era quen de engulir as castañas
enteiras como el o facía.
Como os demais non llo creeron fíxolles unha demostración e
enguleu unha castaña detrás de outra e logo, dunha enviada, a
castaña máis gorda que había debaixo dos castiñeiros.
A cousa non pasaría de ahí se non fora porque a enchenta
empezou a facerlle padecer unhas incomodidades,
que empezaron sendo revolturas e remataron por ser dores
difíciles de soportar.
Uns días despois, cando parecía que a cousa rematara, empezou a
sentir un proído no cu. Esforzouse e retorceuse para mirar por que
razón lle pasaba aquelo e descubreu que no buratiño tiña
atravesado algo verde e brillante.
Tirou del co peteiro e non foi quen de quitalo,
o único que fixo foi arrancarlle un anaco co que descubreu que o
que lle saía polo buratiño era, tanto pola forma como pola cor e o
sabor, nin máis nin menos que… unha folla de castiñeiro!
Aquela folliña medrou e ao pouco saeu de todo, sen o seu anaco
pero saeu, e detrás dela outra; daquela do cuíño do corvo xa saían
dúas follas de castiñeiro.
E a cousa non parou ahí, uns días máis tarde xa lle saíra a terceira e
á semana xa levaba catro follas debaixo do rabo,… logo cinco, seis,
sete e case de seguido oito e nove follas coas súas ponliñas
Ao mes da cousa xa arrastraba un ramallo de tres cuartas, tan
posto, tan verde e tan lucido que os que o vían pasar voando
pensaban que era un pavo real.
O corvo ao escoitar tales gabanzas xa case empezaba a estar
contento con aquel adorno, pero unha mañán mentras andaba a
peteirar uns grans nunha leira
unha raíz da árbore que lle estaba a medrar dentro botouse fóra e
agarrouse á terra con tal forza que de nada lle serviron ao corvo os
esforzos que fixo para soltala.
Por máis que espernexou
e patalexou, por máis que
turrou, enguleu e
escarabellou non foi quen
de arrincala e quedou
espetado, atravesado do
peteiro ao cu polo
castiñeiro.
Cando xa levaba tres días espetado no medio da leira abreu unha
mañán revolta na que un pouco a chuvia e outro pouco o vento
poñían todo a contrapé
e nesto un refacho forte, bastante máis forte que os que pasaran
antes, bateu no corvo espetado e facéndolle pasar por dentro
ponlas e follas, arrincouno do seu espeto.
O corvo pasou unha semana coas tripas e a gorxa
requeimadas pero salvouse
e desde aquela procurou sempre ser comedido e respectuoso
con todos e con todo.
Ata se fixo íntimo da árbore á
que coidaba coméndolle os
bechos que querían facerlle
dano.
Cos coidados e co paso do tempo
o pequeno castiñeiro medrou
forte e san ata facerse tan grande
como o máis grande dos
castiñeiros dos arredores.
E cada primavera saca follas novas, a finais de maio cúbrese de
candeas amarelas, pasa o verán criando os seus ourizos e, no
outono, regala as súas castañas antes de soltar as follas para que o
vento enrede con elas. Pero aínda que parece un castiñeiro como os
demais segue a facer das súas.
No tempo de madurar as castañas non as deixa cair ao chou,
como fan os demais castiñeiros, non, el aproveita para soltalas
cando hai algún animaliño debaixo par poder meterlle un susto.
Si un ratiño pasa por debaixo… pumba! sóltalle un castañazo
xusto detrás do rabo para ver o pincho que da co medo.
Si unha toupeira está construíndo o seu montiño de terra… pumba!
caille, xusto no curuto, un proxectil que lle mete un medo tan
grande que non volve facer montiños de terra en varios días.
Si un merlo que busca bechos lle fai cóxegas co peteiro… pumba!
Castañazo que te criou…
Pero cando mellor apunta é cando pasa algún rapaz que lle fixera
mal a el ou a calquera dos seus moitos amigos. Nesa ocasión deixa
caer, desde a ponla máis alta, a castaña máis gorda… e faino con tan
boa puntería que ningún se libra do pote que lle sae co castañazo…
e non falla nunca!
Un día armou unha do demo cando lle deixou cair unha baloca na
testa a unha galiña que quería comer unha miñoca.
Esta histoira foi moi comentada e convirteuse nun conto popular. Seguramente a
túa nai ou a túa avoa saiban dela.
Pero o castiñeiro do corvo, como lle chama todo o mundo, tamén
ten as súas cousas boas. Ten, no medio do toro, un furado no que
se acollen pola noite, cando vai frío, os paxariños perdidos;
e no pé outro donde descansan os ratiños que van de viaxe, que
son os que lle contan as cousas: as aventuras que viven e unha
morea de historias que coñecen…
e que el nos conta despois aos seus amigos.