Transcript Prezentacja-nr-6

6.Warunki realizacji programu i
prowadzenie dokumentacji ( dobór
narzędzi).
Jak rozpoznać zaburzenia
Integracji Sensorycznej?
Aby stwierdzić zaburzenia
integracji sensorycznej, należy
przeprowadzić diagnozę.
 Jednak objawy zaburzeń są
możliwe do rozpoznania przez
rodziców i nauczycieli.

Mogą to być następujące
objawy:












Zaburzenia napięcia mięśniowego (najczęściej
zbyt niskie napięcie),
Szybka męczliwość,
Niezgrabność ruchowa,
Słaba koordynacja ruchowa,
Problemy z manipulacją,
Posługiwaniem się sztućcami, nożyczkami,
Nieprawidłowy chwyt kredki, długopisu,
Trudności w nauce czytania lub pisania,
Trudności w koncentracji,
Unikanie zabaw grupowych,
Wycofywanie się z kontaktów społecznych,
Trudności z wysłuchiwaniem poleceń,










Problemy z nauką jazdy na rowerze,
Unikanie zabaw na huśtawce, karuzeli lub nadmierne
poszukiwanie takich zabaw,
Nadwrażliwość na światło,
Nadwrażliwość na dźwięki,
Unikanie zabaw plasteliną, malowania palcami,
Unikanie dotykania niektórych faktur, np. piasku,
Trudności w próbowaniu nowych potraw,
Trudność w założeniu nowych ubrań,
Zaburzenia mowy.
Pojedynczy objaw nie musi być wskazaniem do
diagnozy. Jednak już kilka z nich może być wyraźną
wskazówką i dziecko powinno mieć wykonaną pełną
diagnozę zaburzeń integracji sensorycznej (wywiad
z rodzicami, kwestionariusze opisujące dziecko,
próby kliniczne, testy) !
METODA INDYWIDULANYCH
PRZYPADKÓW:

Jest sposobem badań polegających na
analizie jednostkowych losów ludzkich
uwikłanych w określone sytuacje
wychowawcze, lub na analizie
konkretnych zjawisk natury
wychowawczej poprzez pryzmat
jednostkowych biografii ludzkich z
nastawieniem na opracowanie diagnozy
przypadku lub zjawiska w celu podjęcia
działań terapeutycznych.
Zajmuje się takimi problemami jak:
trudności dydaktyczne i wychowawcze a
sytuacja rodzinna, funkcjonowanie
rodzin zastępczych, opiekuńczych itp.
 Pierwszym zadaniem metody badawczej
indywidualnych przypadków jest
przeprowadzenie rozpoznania (diagnozy)
badanych jednostek pod kątem
rozwiązywanej problematyki.


Następnie, w oparciu o dokonaną
diagnozę, należy podjąć próbę wskazania
hipotetycznej prognozy(lub raczej
prognoz) rozwoju sytuacji, w zależności
od nieingerencji lub ingerencji
wychowawczej, oraz zaproponować
postępowanie mogące ulepszyć istniejącą
rzeczywistość.



Badanie metodą indywidualnych
przypadków posługują się zestawem
technik badawczych.
Najbardziej użyteczną techniką
w przypadku omawianej prezentacji jest
wywiad. Znakomicie uzupełnia go
obserwacja i analiza dokumentów
osobistych. Niekiedy pomocne mogą być
techniki projekcyjne, testy. Stosownie
wyżej wymienionych technik przesądza
ograniczenie liczby badanych jednostek.
Stadium indywidualnych przypadków
zaliczyć należy do badań jakościowych.
Górna granica, stosownie do możliwości
badacza wynosi 100 przypadków.
 Wywiad – istotą tej metody jest rozmowa
prowadzona w sposób planowany i
kierowany, w celu uzyskania określonych
informacji.


Jest to czynność dwustronna, oparta na
bezpośrednim kontakcie respondenta z
prowadzonym wywiad. W badaniach
pedagogicznych szczególnie użyteczny
jest wywiad środowiskowy, który
stosowany przy poznawaniu charakteru i
zależności środowiska wychowawczego
oraz wszelkich aspektów
wychowawczych w środowisku
społecznym.
KWESTIA RZETELNOŚCI
PROGRAMU:

Warunkiem poprawnego przeprowadzenia
wywiadu są właściwie przygotowane dyspozycje.
Do czynników zakłócających wiarygodność
informacji należą :respondent- główne źródło
materiału; może być przyczyną świadomego
zafałszowania prawdy, narzędzie badawcze –
kwestionariusz, którego forma może wpłynąć na
treść uzyskiwanych danych (może obejmować
wszystkich zagadnień, może posługiwać się
niejasnym językiem), prowadzący badania –
należy podporządkować jego cechy
indywidualne wymaganiom reguł badania.
WYRÓŻNIA SIĘ KILKA
TYPÓW WYWIADU:
Nieskategoryzowany – daje możliwość
swobody w formułowaniu pytań oraz
zmieniania ich kolejności, stawianie pytań
dodatkowych,
 Skategoryzowany – ogranicza kolejność i
brzmienie stawianych pytań
 Jawny – badany poinformowany jest o
celach i przedmiocie wywiadu, musi być
skategoryzowany,



Ukryty – stosowany w przypadku gdy
przedmiotem wywiadu są drażliwe
zagadnienia, badania postaw, motywacji
i innych, badany nie jest poinformowany
o przedmiocie rozmowy,
Jawny nieformalny – to luźna rozmowa,
podczas której badający usiłuje przez
stosowanie jej ukierunkowanie uzyskać
interesujące go dane,
Jawny formalny – gdy badany
orientuje się o fakcie przeprowadzania
z nim wywiadu, indywidualny
 Zbiorowy – ma uzasadnienie gdy
przedmiotem badań są opisanie, fakty
jednorodnej grupy, wywiadom
towarzyszą emocje dodatnie i ujemne,
mogące mieć znaczenie dla
wiarygodności badań.

KWESTIONARIUSZ
(INWENTARZ)
jest metodą zbliżoną do
standaryzowanego wywiadu,
 przy czym w kwestionariuszu, osoba
badana sama czyta pytania i udziela
standaryzowanych odpowiedzi.

KWESTIONARIUSZ


Jest zbudowany z szeregu pozycji, których
wyniki są łączone według określonej reguły
w wynik ogólny, wskutek czego możliwy jest
pomiar nasilenia danej cechy osobowości.
Pytania kwestionariusza opisują
wyselekcjonowane treściowo formy
zachowań, diagnostycznych dla mierzonej
cechy i odnoszących się do jednej lub kilku
kategorii. W kwestionariuszach stosuje się
pulę pozycji na podstawie której dokonuje
się oszacowania cechy.

Dopiero taka pula pozycji tworzy skalę
pomiarową i dostarcza wyników
ilościowych. Poza tym konieczne jest
określenie, jaka odpowiedź osoby
badanej na dane pytanie, jest
diagnostyczna dla mierzonej cechy i
które wyniki pozycji powinny być
łączone w wynik globalny.
Wynik końcowy jest sumą pozycji, na które
osoba badana odpowiedziała zgodnie z
kluczem, a więc potwierdziła występowanie u
siebie określonej liczby zachowań
diagnostycznych dla cechy.
 W wypadku wyboru spośród większej liczby
wersji pytania albo opcji odpowiedzi
diagnostycznych – również ich nasilenie.
Niekiedy przy zliczeniu odpowiedzi stosuje się
określony system ,,ważenia’’. Wagi są
wyznaczone ze względu na wartość
diagnostyczną pozycji.

W takim systemie wynik końcowy jest
sumą wag przypisanych opcjom
odpowiedzi, w odniesieniu do
wszystkich pozycji.
 W wyniku tych operacji otrzymuje się
wynik globalny skali, zwany wynikiem
surowym.
 Wynik ten po znormalizowaniu daje
podstawę do oszacowania nasilenia
określonej cechy osobowości.


W klasycznej postaci kwestionariusz należy do
tzw. metod ,,papier- ołówek’’. Oprócz pytań
właściwych zawiera instrukcję, która precyzuje
cel badania, sposób udzielenia odpowiedzi oraz
tzw. metryczkę na której rejestruje się dane
osobowe. Każdy dobry kwestionariusz posiada
podręcznik testowy opisujący skale, ich
teoretyczne podstawy, dokumentację
psychometryczną (trafność, rzetelność, normy,
zasady obliczania wyników surowych i
przekształcania ich na wyniki znormalizowane)
oraz zasady interpretacji psychometrycznej i
psychologicznej).


Zaleca się aby pytania kwestionariusza były
sformułowane w formie zdań
oznajmujących, aby krótkie, jednoznaczne.
Kwestionariusz jest metodą zbierania
informacji o osobowości człowieka poprzez
wykorzystywanie samoopisu zachowania.
Jest metodą bardzo ekonomiczną i prostą
w stosowaniu, a ocena zebranych wyników
może być potencjalną szkodą dla osoby
badanej, a nie sama procedura badania czy
zbierania danych.
Kwestionariusze stosuje się zarówno w
badaniach naukowych jak i
diagnostycznych (klinicznych,
zawodowych).
 W badaniach naukowych kwestionariusz
traktuje się jako metodę umożliwiającą
weryfikację twierdzeń określonych
koncepcji psychologicznych.
 W diagnostyce psychologicznej
szczególnie popularne jest stosowanie
inwentarzy do badań klinicznych.

Kwestionariusze, jako metody bardziej
obiektywne niż inne procedury
postępowania diagnostycznego, używane
są głównie do wstępnej diagnozy
objawowej i diagnozy różnicowej.
 Kwestionariusze stosowane są również
do diagnozy przesiewowej, która pozwala
na jedynie na postawienie wstępnej
oceny stanu psychicznego.

Za pomocą kwestionariuszy często podejmuje się
próby doboru najwłaściwszej terapii oraz
przewidywania jej skuteczności. Inne
zastosowanie kwestionariusze w badaniach
klinicznych dotyczą diagnozy wzorów zachowań,
będących czynnikami ryzyka chorób
psychosomatycznych – identyfikacja syndromów
psychosomatycznych , stanowiących czynniki
ryzyka, jak i do diagnozy indywidualnej.
 Kwestionariusze stosowane są także do badania
osób zdrowotnych i sportowych do diagnozy
problemów adaptacyjnych – również w
kontekście interwencji psychologicznych.

PRÓBY KLINICZNE:
Kwestionariusz obserwacji
klinicznej funkcji
neurofizjologicznym wg. J.
Ayres zmodyfikowany przez V.
Mass zawiera szereg zadań
ruchowych, uwzględniających
ważne sfery rozwoju
motorycznego.
 Sprowadza rozwój koordynacji
wzrokowo- ruchowej,
ukształtowanie odruchów
posturalnych.
 Buduje również obraz dziecka
w dużej i małej motoryce,
ocenia relacje z przestrzenią,
umiejętność współpracy,
planowania ruchu.


Można tu wprowadzić, poza
standardami testu, swoje dodatkowe
próby, mające na celu naświetlenie
problemów dziecka (terapeuta często
spogląda na dziecko szczególnie przez
pryzmat swojego wykształcenia)
Testy




Bardzo dokładnie badają
percepcję czuciową w obrębie
kończyn górnych oraz czucie
głębokie.
Sfery sensoryczne niezbędne są
do rozwoju nauki pisania, rysowania
czy łapania piłki.
Testuje się koordynację
ruchową, kopiowanie ruchu,
lateralizację ciała oraz stopień
pobudliwości układu dotykowego i
sprawność układu równoważnego.
Wszystkie wyniki testu odniesione są
bardzo szczegółowo do wieku
kalendarzowego dziecka i wyrażone
w wymiernych liczbach, które tworzą
zwierciadło aktualnego stanu
rozwoju dziecka oraz postępów
terapii.