Transcript druga - Gimnazjum nr 23 w Bydgoszczy

Prezentacje wykonały :
Agnieszka Lizoń
Malwina Woźniak
Kl. IIc
 Prof. Jan Łukasiewicz (ur. 21 grudnia 1878 we Lwowie, zm.
13 lutego 1956 w Dublinie) – polski logik, matematyk,
filozof.
 Piastował urząd ministra wyznań religijnych i oświecenia
publicznego w rządzie Ignacego Paderewskiego (1919).
Profesor uniwersytetów we Lwowie, Warszawie
(uczestniczył w nauczaniu podziemnym) i Dublinie (od
1949 roku). Jeden z twórców polskiej szkoły matematycznej
(szkoła lwowsko-warszawska).
 Jego praca O zasadzie sprzeczności u Arystotelesa
zapoczątkowała rozwój logiki matematycznej w Polsce.
Autor logiki trójwartościowej, pierwszego nieklasycznego
rachunku logicznego, na bazie którego powstały m.in.
logika modalna, logika probabilistyczna i logika rozmyta.
Jan Łukasiewicz
Twórca notacji
polskiej (1920),
podstawy odwrotnej
notacji polskiej,
sposobu zapisu
wyrażeń
arytmetycznych
szeroko stosowanego
w informatyce do dnia
dzisiejszego. Świat zna
ten wynalazek pod
nazwą Odwrotna
Notacja Polska
(Reverse Polish
Notation)
 Stefan Banach (ur. 30 marca 1892 w Krakowie, zm. 31 sierpnia 1945 we
Lwowie) – polski matematyk, jeden z przedstawicieli lwowskiej szkoły
matematycznej.
 W 1916 dr Hugo Steinhaus zainteresował się przypadkowo spotkanym
Banachem (przechodząc Plantami w Krakowie usłyszał dwóch
młodych ludzi rozmawiających o poważnej matematyce, według
krążącej wśród matematyków legendy rozmawiali o całce Lebesgue'a,
jednym z nich był Banach). Spotkanie zaowocowało wspólną
publikacją i wieloletnią współpracą. W 1920 dzięki wstawiennictwu
Steinhausa Banach otrzymał asystenturę (do 1922) w Katedrze
Matematyki na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej u
prof. Antoniego Łomnickiego. W 1920 (nie mając dyplomu ukończenia
studiów) doktoryzował się na Uniwersytecie Jana Kazimierza we
Lwowie na podstawie rozprawy: Sur les opérations dans les ensembles
abstraits et leur application aux équations intégrales (Fundamenta
Mathematicae, III, 1922), w której zawarł podstawowe twierdzenia
analizy funkcjonalnej, nowej dyscypliny matematyki.
Stefan Banach
W 1922 habilitował się na
Uniwersytecie Jana Kazimierza
(decyzja Rady Wydziału z 30
czerwca) i 22 lipca tego roku
otrzymał nominację na profesora
nadzwyczajnego, a w 1927 na
profesora zwyczajnego tego
uniwersytetu. W 1924został
członkiem PAU. W latach 1922–
1939 kierował jednym z zakładów
w Instytucie Matematycznym
Uniwersytetu Jana Kazimierza,
rozwijając – obok dużej
aktywności dydaktycznej – wielką
działalność naukowo-badawczą.
Stał się wkrótce największym
autorytetem w analizie
funkcjonalnej. Dokoła niego
(spotykając się w słynnej kawiarni
Szkockiej) koncentruje się plejada
młodych talentów; wyrasta – pod
kierownictwem Steinhausa –
nowa, lwowska szkoła
matematyczna która wkrótce, bo
już w 1929, zaczyna wydawać
własny organ, poświęcony
analizie funkcjonalnej Studia
Mathematica.
 Stanisław Marcin Ulam (ur. 13 kwietnia 1909 we Lwowie, zm. 13
maja 1984 w Santa Fe) – polski i amerykański matematyk (w 1943
przyjął obywatelstwo amerykańskie), przedstawiciel lwowskiej
szkoły matematycznej. Współtwórca amerykańskiej bomby
termojądrowej Projekt Teller-Ulam.
 Ulam ma wielkie dokonania w zakresie matematyki i fizyki
matematycznej w dziedzinach topologii, teorii mnogości, teorii
miary, procesów gałązkowych. Ulam był także twórcą pierwszych
metod numerycznych, np. Metody Monte Carlo. Był też jednym
z pierwszych naukowców, którzy wykorzystywali w swych
pracach komputer. Metody komputerowe zostały użyte przez
Ulama do modelowania powielania neutronów oraz rozwiązania
problemu drgającej struny, zawierającej element nieliniowy
(słynny układ oscylujący Fermiego-Pasty-Ulama).
Stanisław Ulam
Urodzony w zamożnej,
zasymilowanej rodzinie
żydowskiej, już jako dziecko
wykazywał wybitne
zdolności. Jako uczeń
wykształcił głębokie
zainteresowanie
matematyką. Po ukończeniu
liceum, za namową rodziny,
zdecydował się rozpocząć
studia inżynierskie na
Wydziale Ogólnym
Politechniki Lwowskiej.
Jednym z jego wykładowców
był Stefan Banach. W czasie
studiów jednakże więcej
uwagi poświęcał
uczęszczaniu na seminaria
matematyki niż kursy
inżynierskie. Ostatecznie
studia skończył jako
matematyk, broniąc w 1934
doktorat.
 Mark Kac (ur. 3 sierpnia 1914 w Krzemieńcu, zm. 26
października 1984 w USA) – polski i amerykański matematyk
żydowskiego pochodzenia, pracujący głównie w Stanach
Zjednoczonych. Przedstawiciel lwowskiej szkoły matematycznej.
 Z powodu wybuchu I wojny światowej jego rodzina przeniosła się
do Rosji, skąd powróciła do Krzemieńca w 1921 roku. W 1925 r.
rozpoczął naukę w gimnazjum w Krzemieńcu, wykazując duże
zainteresowanie geometrią.
 Podjął studia pod kierunkiem Hugona Steinhausa na
Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie w 1937 r.
doktoryzował się. W roku akademickim 1935/1936 pracował jako
zastępca asystenta (wolontariusz) w Zakładzie matematycznym
B (kierowanym przez Hugona Steinhausa) Instytutu
Matematycznego, Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego
UJK. W 1938 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych i przyjął
obywatelstwo amerykańskie w 1943 roku.
Mark Kac
Jego prace dotyczyły
głównie teorii
prawdopodobieństw
a, ale zajmował się
także innymi
dyscyplinami
przyrodniczymi,
głównie fizyką i
techniką.
 Tadeusz Banachiewicz (ur. 13 lutego 1882 w Warszawie,
zm. 17 listopada 1954 w Krakowie) – polski matematyk,
astronom i geodeta.
 Był profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie
oraz dyrektorem obserwatorium astronomicznego UJ
(1919-1954), gdzie stworzył program systematycznych
obserwacji gwiazd zmiennych zaćmieniowych. Członek
Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1908), PAU
(1920) i PAN (1952), w latach 1932-1938 wiceprezes
Międzynarodowej Unii Astronomicznej. Założyciel (w 1925
r.) kwartalnika naukowego Acta Astronomica. Pionier
polskiej radioastronomii.
Tadeusz
Banachiewicz
W swych pracach zajmował
się zagadnieniami z zakresu
matematyki, astronomii,
astrofizyki i geodezji. Do
jego największych osiągnięć
należy opracowanie
krakowianów (w 1925 r.),
czyli specjalnego typu
macierzy stosowanych w
geodezji oraz astronomii
(mechanika nieba). Dzięki
nim 1 marca 1931 r.
zaprezentował pierwsze
obliczenia orbity Plutona –
planety karłowatej odkrytej
18 lutego 1930 r. przez
amerykańskiego astronoma
Clyde'a Tombaugha. W
latach 1910-1915 badał
zjawisko libracji Księżyca.
Autor ponad 230 publikacji
naukowych.
 Zygmunt Janiszewski (ur. 12 lipca 1888 w Warszawie, zm.
3 stycznia 1920 we Lwowie) – polski matematyk,
organizator nauki, jeden z czołowych przedstawicieli
warszawskiej szkoły matematycznej.
 Studiował w Zurychu, Getyndze i Paryżu. Pracę doktorską
pt. Sur les continus irréductibles entre deux points, której
promotorem był Henri Lebesgue, obronił w 1911. W skład
komisji egzaminacyjnej wchodzili tacy matematycy jak
Henri Poincaré i Maurice Fréchet. W 1913 opublikował
fundamentalna pracę On cutting the plane by continua (O
rozcinaniu płaszczyzny przez kontinua) z zakresu topologii
płaszczyzny.
Zygmunt
Janiszewski
W latach 19141915żołnierz Legionów
Polskich. W 1918
został profesorem
Uniwersytetu
Warszawskiego. W
1920 zmarł w wieku 31
lat na grypę, której
pandemia w latach
1918-1920 znana jest
potocznie jako
hiszpanka.
Odziedziczony
majątek rodowy oraz
część swoich
dochodów
przeznaczył na cele
oświatowe i społeczne.