„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc” METODY AKTYWIZUJĄCE stosowane w pracy z dziećmi w SPWP nr 8 w Kętach Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś „Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich stał.
Download ReportTranscript „Uczymy bawiąc, bawimy ucząc” METODY AKTYWIZUJĄCE stosowane w pracy z dziećmi w SPWP nr 8 w Kętach Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś „Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich stał.
Slide 1
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 2
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 3
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 4
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 5
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 6
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 7
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 8
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 9
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 10
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 11
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 12
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 13
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 14
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 15
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 16
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 17
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 18
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 19
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 20
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 21
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 22
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 23
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 24
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 25
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 26
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 27
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 28
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 29
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 30
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 31
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 32
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 33
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 34
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 35
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 36
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 37
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 38
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 2
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 3
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 4
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 5
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 6
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 7
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 8
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 9
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 10
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 11
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 12
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 13
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 14
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 15
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 16
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 17
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 18
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 19
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 20
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 21
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 22
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 23
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 24
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 25
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 26
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 27
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 28
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 29
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 30
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 31
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 32
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 33
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 34
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 35
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 36
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 37
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!
Slide 38
„Uczymy bawiąc, bawimy ucząc”
METODY
AKTYWIZUJĄCE
stosowane w pracy z
dziećmi w SPWP nr 8
w Kętach
Opracowanie: mgr Małgorzata Kliś
„Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich
stał się tym, kim stać się może”.
/J. Korczak/
Cechy dzieci w wieku przedszkolnym:
Pasja
Szczerość
Spontaniczność
Radość
Olbrzymie zaangażowanie
„Nie trzeba ptaka prosić, by wyleciał, tylko klatkę mu otwórz”.
/J. A. Komensky/
NAUCZYCIEL
DZIAŁANIE W GRUPIE
Wspiera
Wzmacnia
Stymuluje
Aktywizuje
Daje radość
Uczy
Bawi
Wychowuje
„Nauczyciel powinien brać pod uwagę wszelkie drogi, zmierzające
do otwarcia umysłów i używać ich odpowiednio do okoliczności”.
/J. A. Komensky/
„Słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, czynię i rozumiem”.
/Konfucjusz/
Dziecko rozwija się najlepiej poprzez własną aktywność, dlatego też
nauczyciel, organizujący sytuacje edukacyjne, powinien tak dobierać
metody pracy, aby miało ono możliwość:
doświadczania,
poszukiwania,
dyskutowania,
wnioskowania
a nawet oceniania.
W metodach aktywnych dziecko staje się czynnym poszukiwaczem
rozwiązania problemu, podejmującym wysiłek wykorzystania
dotychczasowego bagażu wiedzy i korzystającym z doświadczeń innych.
METODY AKTYWIZUJĄCE
przez czynne działanie i aktywny udział we wspólnej
zabawie zmierzają do zachęcenia dzieci do:
Uczenia się
Poznawania
Rozumienia
Doświadczania
Odczuwania siebie oraz świata
Ważne jest, aby do pracy z grupą przedszkolną
wybierać metody aktywizujące, które:
rozwijają predyspozycje dziecka,
uwrażliwiają jego zmysły,
uwalniają autoekspresję sprzyjającą samookreśleniu,
pobudzają wyobraźnię,
pełnią funkcje poznawcze, rozrywkowe, kompensacyjne i terapeutyczne,
stymulują rozwój inicjatywy dziecka.
Metody aktywizujące, aby
okazały się skuteczne należy
wzbogacać własnymi
przemyśleniami i pomysłami
oraz dostosowywać do
indywidualnych potrzeb
dziecka.
W SPWP nr 8 w Kętach podczas codziennych zajęć z dziećmi
stosowane są elementy następujących metod aktywizujących:
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda R. Labana
Metoda K. Orffa
Metoda B. Strauss
Metoda A. M. Kniessów
Metoda M. Montessori
Metoda C. Freineta
Metoda E. Mendozy (tworzenie opowiadania, bajki )
Metoda Mnemotechniki (uczenie na zasadzie skojarzeń)
Metoda Wspierania Rozwoju - „Terapia bajką”
Metoda G. Domana
Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz
Ćwiczenia grafomotoryczne M. Bogdanowicz
Ćwiczenia H. Tymichovej usprawniające technikę rysowania
Program rozwijający percepcję wzrokową Forstig – Horn
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda Klanzy
Elementy kinezjologii edukacyjnej P. Denisona
Muzykoterapia
Wybrane techniki relaksacyjne
„…mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi…”.
/J. Korczak/
Dziecko na zajęciach będzie aktywne gdy:
Cel jest dla niego bliski i wyraźny.
Uwzględnia się jego potrzeby i zainteresowania.
Ma poczucie bezpieczeństwa, prawo do błędu, otrzyma koniecznie
wsparcie i informację zwrotną.
Działaniom towarzyszą odczucia i emocje.
Bierze udział w planowaniu i podejmowaniu decyzji.
Odczuwa satysfakcję.
Ma poczucie własnej wartości.
Dostrzega się jego wkład pracy, a nie tylko efekt.
Ma możliwość zrealizowania własnych pomysłów.
ZABAWA
Podstawowa forma działalności i aktywności dzieci
Pomaga dzieciom:
poznawać i odkrywać świat (najbliższe otoczenie)
poznawać siebie i innych
uczyć się
doświadczać
komunikować się
przeżywać
odczuwać
działać aktywnie
ZABAWA
jako metoda aktywizująca daje dzieciom:
Radość
Wiedzę
Umiejętności
Możliwość wyrażania emocji, własnych doświadczeń,
spontaniczności, komunikowania się na różnych poziomach
Możliwość współdziałania w grupie, zespole
ZABAWA to podłoże, na którym
prowadzone są różne działania oparte na:
Ruchu
Geście
Śpiewie
Tańcu
Muzyce
Ekspresji werbalnej
Ekspresji plastycznej
Ekspresji konstrukcyjnej
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Według Batti Strauss słuchanie muzyki powinno zawierać
jak najwięcej elementów i maksymalnie wykorzystywać
dostępne środki wyrazu i ekspresji.
Nie każde dziecko musi zostać muzykiem, nie każde może
mieć słuch muzyczny, ale jeśli tylko chce aktywnie słuchać
– może być muzykalne na podstawowym poziomie.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
to metoda:
poznawania sztuki w sposób zintegrowany
(elementy: dramy, pantomimy, plastyki),
ukazująca podstawowe cechy muzyki
(rytm, melodia, harmonia),
oparta na realizacji różnorodnych opracowań
muzycznych (przykłady muzyki z różnych epok,
utwory i piosenki ludowe oraz popularne).
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI
Etapy pracy z utworem muzycznym wg Batti Strauss:
Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi.
Realizacja w tańcu.
Połączenie tańca z instrumentacją.
Rozmowa o muzyce – nadawanie tytułów utworom muzycznym.
Wyrażanie słuchanej muzyki w formie plastycznej.
Przygotowanie scenek związanych z utworem.
Układanie akompaniamentu do utworu.
Zabawy ruchowe.
Stosując w pracy z dziećmi Aktywne Słuchanie
Muzyki postanowiłam poszerzyć swoje wiadomości i
umiejętności dotyczące tej metody.
Dlatego uczestniczyłam w warsztatach metodycznych
prowadzonych przez p. Karolinę Barańczuk:
„USZKA MALUSZKA”.
Zabawy muzyczno – ruchowe z
rekwizytami dla dzieci w
wieku 2,5 – 5 lat.
„Słucham, śpiewam, gram i
tańczę. Cz.1”. Metodyka
nauczania muzyki w klasach IIII w formie zabaw, gier oraz
zabaw twórczych.
Do prowadzenia zajęć z elementami Aktywnego
Słuchania Muzyki wykorzystuję następujące pomoce :
chusta animacyjna,
kolorowe wstążki i chusty,
parasole,
pałeczki (klawesy, „sagałki”)
marakasy (z pojemników po aktimelach),
instrumenty perkusyjne (bębenki),
pacynki, maskotki.
W celu popularyzowania wśród dzieci muzyki
klasycznej i Metody Aktywnego Słuchania Muzyki
korzystam m. in. z następujących publikacji:
A tak wyglądają zajęcia Aktywnego Słuchania Muzyki w
grupie dzieci 4,5 – letnich, z wykorzystaniem jako rekwizytu
kolorowych chust i drewnianych pałeczek.
„BAŚNIOWY ELEMENTARZ”
W obecnym roku szkolnym podjęłam się również realizacji projektu
edukacyjnego dla dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodziców pt.:
„Baśniowy elementarz” zgodnego z Programem Wychowawczym
SPWP nr 8 w Kętach. Projekt ten ma na celu:
rozwijanie postaw moralno – społecznych dzieci w oparciu o przykłady z filmów,
przedstawień teatralnych, utworów literackich i koncertów;
kształtowanie umiejętności dostrzegania sensu moralnego w utworach literackich;
uświadomienie podobieństw i różnic między baśniami (bajkami) pochodzącymi z
różnych stron świata oraz faktu zwyciężenia w nich dobra, prawdy i piękna;
stymulowanie emocjonalnego rozwoju dziecka w różnych formach ekspresji werbalna, plastyczna, ruchowa, muzyczna;
rozbudzanie zainteresowań czytelniczych.
„Każdy, kto ma do czynienia z dziećmi, wie, że uwielbiają one baśnie.
Kto umie je opowiadać, ma klucz do dziecięcych serc”.
/I. Słońska/
Baśnie czy bajki od
dawna nazywano
literaturą pocieszenia,
ponieważ dzięki nim
można pokrzepić serce
oraz uczynić świat
bardziej zrozumiałym.
,,Czym chleb dla ciała, tym baśń dla duszy”.
Słuchając baśni czy bajek dziecko:
budzi wiarę we własne możliwości,
uczy się sposobów wyjścia z opresji,
rozwija zasoby języka, poznaje metafory,
wzbogaca swoje życie wewnętrzne i wnosi w nie
atmosferę cudowności,
zaczyna rozumieć, że pomyślne życie jest
dostępne każdemu mimo wielu przeszkód, ale
tylko wtedy, gdy nie ucieka się od życiowych
zmagań, ale stawia im czoło,
rzeczywistość kreowana w bajkach związana jest
z myśleniem dziecka i dlatego łatwiej mu
zrozumieć reguły, jakie rządzą światem.
W BAJKACH:
świat realny jest połączony ze
światem fikcyjnym,
przedstawione są ideały ducha
i sprawiedliwości,
dobro zwycięża zło,
zachowany jest porządek
moralny, wzorzec kulturowy,
można zidentyfikować się
z bohaterem i podobnie jak on
przechodząc kolejne szczeble
drabiny przezwyciężyć lęk,
problem czy podobną sytuację.
Literatura ma olbrzymi udział w rozwoju osobowości
i tworzeniu zasobów osobistych:
uczy nowych zachowań i daje wzory osobowe,
pomaga w adekwatnym postrzeganiu świata oraz swojego
nim miejsca,
wzbogaca doświadczenia,
ukazuje inne wzorce myślenia,
daje wzory osobowe,
udziela wsparcie przez akceptację (dzieje się tak wtedy, gdy
dziecko jest w podobnej sytuacji do bohatera, wówczas widzi,
że nie jest samo ze swoim problemem, lecz inni też go mają i
potrafią sobie z nim poradzić),
pomaga utrzymywać równowagę emocjonalną, chroni przed
negatywnymi emocjami, smutkiem, żalem, lękiem, gniewem,
kompensuje wszelkie niedostatki w zaspokojeniu potrzeb.
w
„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu
możemy zrozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie”.
/B. Bettelheim „Cudowne i pożyteczne”.../
To właśnie w bajkach dziecko:
odnajduje swoje marzenia będące
antidotum na trudną dla siebie
sytuację, smutną rzeczywistość,
doznaje pocieszenia budując
nadzieję na lepsze jutro,
wierzy w to, że jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki odmieni się
jego zły los, zwycięży sprawiedliwość,
a krzywdy zostaną wyrównywane z
nawiązką.
Jednym ze sposobów pomocy dziecku jest
odkrywanie roli literatury, która:
może dać wsparcie,
kompensuje niezaspokojone potrzeby,
przedstawia inne wzory myślenia i działania, a tym samym buduje zasoby
osobiste i stymuluje rozwój,
pomaga zmniejszyć strach, uspokaja, redukuje lęki i smutki
pomaga zaakceptować swoją "inność" i ułatwia poszukiwanie sposobu
realizacji siebie,
niesie ulgę w cierpieniu,
koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania,
pomaga nieśmiałym, samotnym i zakompleksionym, dodaje otuchy i siły do
radzenia sobie w trudnych sytuacjach, do odnajdywania swojej drogi,
nie przynosi odpowiedzi na wszystkie problemy, ale obdarza magiczną siłą i
oferuje drogowskazy na różnych ścieżkach życia.
Formy i metody pracy z dziećmi to (wg Z. E. Kloski):
zabawy tematyczne (zabawy twórcze) – polegają one na
odgrywaniu przez dzieci różnych ról;
improwizowana inscenizacja (zabawa w role);
gra z wykorzystaniem znanego tekstu (czytanka, wiersz) –
dziecko wciela się w postać i odtwarza rolę bohatera;
zabawa w role (dziecko tworzy dialogi i rolę – jest twórcą);
przedstawienia kukiełkowe – uczestnik zabawy nie
występuje sam, lecz posługuje się pacynką (kukiełką,
sylwetą, lalką);
psychodramy (gry dramatyczne) – odgrywanie scenek na
określone tematy (scenka nie powinna trwać dłużej niż 3 – 4
minuty);
gry sceniczne – publiczny występ zespołu teatralnego;
opiera się na gotowych tekstach literackich.
Dzieci z SPWP nr 8 w Kętach przygotowały z okazji Dnia Babci i
Dziadka inscenizację na motywach baśni „Księżniczka na ziarnku
grochu” H. Ch. Andersena. W trakcie tego występu dzieci 3, 4 i 5 letnie zaprezentowały swój talent aktorski, wokalny i taneczny.
Realizując projekt „Baśniowy Elementarz” korzystam z następującej
literatury przedmiotu:
SPWP nr 8 w Kętach posiada bazę środków
dydaktycznych, takich jak: maski, pacynki, kukiełki,
stroje i rekwizyty różnych postaci znanych z baśni,
bajek, wierszy i opowiadań.
Zostałam również uczestniczką Kursu Kwalifikacyjnego z zakresu
Terapii Pedagogicznej, żeby poznać nowatorskie i ciekawe metody pracy
terapeutycznej i profesjonalnie prowadzić zajęcia korekcyjno –
kompensacyjne z dziećmi:
Wspierające rozwój dziecka
Stymulujące rozwój dziecka
Aktywizujące
Kompensacyjne
Korygujące
•
Usprawniające
funkcje percepcyjno – motoryczne,
funkcje językowe,
pamięć i koncentrację,
pisanie i czytanie,
relaksacja.
W pracy korekcyjno – kompensacyjnej z dziećmi
5-letnimi stosuję takie oto środki dydaktyczne:
„Pozwólmy dziecku doświadczać, eksperymentować, dowiadywać się i
porównywać, szukać i drążyć w głębinach wiedzy,wyruszać w podróże
odkrywcze - czasami trudne, ale jakże bogate i fascynujące”.
/Z "Gawędy Mateusza" C. Freinet/
W codziennej pracy z dziećmi nie zapominamy też o
przedszkolakach, które wykazują różnorodne uzdolnienia.
Dziecko bowiem:
rodzi się wszechstronnie uzdolnione,
z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach,
potencjalną wybitną inteligencją,
zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości
oraz dużym talentem społecznym.
Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju.
Już od najmłodszych lat możemy zaobserwować między dziećmi duże różnice
indywidualne. Dotyczą one szybkości i poprawności myślenia, bogactwa i
oryginalności pomysłów, tempa i łatwości wykonywania różnych działań, a także gry
na instrumencie muzycznym, rysowania, malowania.
Różnice te określa się mianem zdolności.
„Po to, by dziecko mogło wyzwolić swój wewnętrzny świat
i posługiwać właściwymi mu sposobami ekspresji – gestem, mimiką, słowem
mówionym, aktywnością plastyczną i muzyczną – trzeba uszanować jego
spontaniczność, czuwać nad tym, aby unikać wszystkiego co może pociągnąć
za sobą zachowanie tendencji ekspresyjnych”.
/„Twórcza aktywność dziecka” R. Gloton, C. Clero/
Zasady pracy z dzieckiem zdolnym w przedszkolu wg Davida Lewisa:
Stymulujemy dziecko do brania aktywnego udziału w zajęciach.
Pozwalamy dziecku popełniać błędy i uporać się z ich skutkami.
Nagradzamy za inicjatywę.
Zachęcamy dziecko do opowiadania o swoich pomysłach.
Stymulujemy wybitne zdolności dziecka.
Pozwalamy dziecku odkrywać wiedzę w indywidualnym rytmie.
METODA PROBLEMOWA W PRZEDSZKOLU
Kształci twórcze myślenie, samodzielność i aktywność poznawczą
dziecka.
Daje możliwość zaspokajania wzmożonej aktywności poznawczej
dziecka, dociekliwości.
Może kształtować postawę badacza.
Dostarcza silnych wrażeń intelektualnych i emocjonalnych.
Zaspokaja potrzebę działania jako podstawowego sposobu
poznawania rzeczywistości.
Skłania do działania.
Jest warunkiem rozwoju aktywności poznawczej dziecka.
Zaspokaja różnorodne potrzeby do poszukiwania rozwiązań
praktycznych.
Dzięki stosowaniu metody rozwiązywania
problemów zachęcamy dzieci do
samodzielności, aktywności i asertywności.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!