Transcript SUBKULTURY

Subkultura - określa grupę społeczną i jej
kulturę wyodrębnioną według jakiegoś kryterium
np. zawodowego, etnicznego, religijnego,
demograficznego itp.
Subkultury tworzą nie tylko grupy zawodowe,
ale także inne grupy społeczne, do których
należą osoby niepełnosprawne - niewidzący,
niesłyszący, przewlekle chorzy oraz z
uszkodzonymi narządami ruchu, upośledzeni
umysłowo. W znaczeniu potocznym określa grupy
młodzieży kontestujące przyjęty system
wartości, a słowo subkultura nabrało znaczenie
jakiejś formy patologii społecznej.
HIPISI
Ruch hippisowski, hippisi, dzieci kwiaty –
kontrkultura kontestacyjna II połowy lat 60. i
początku lat 70. XX wieku.
Była to rewolucja proklamująca bunt młodych
przeciwko światu dorosłych (nie wierzcie nikomu
po trzydziestce) i jego instytucjom: rodzinie,
Kościołowi, szkole, pracy, szefom, rywalizacji,
pieniądzowi, wojsku, wojnie, normom,
przymusom, zakazom , domniemanej hipokryzji,
konwencji ubioru, własności prywatnej
Instytucje i struktury, którym się sprzeciwiali,
hippisi określali jako establishment. Mimo
akcentu tego ruchu na zwalczanie
obowiązujących konwencji ubioru, sam także
wykreował specyficzny gatunek mody.
Konsekwencjami istnienia tego ruchu stało się
rozszerzenie zasięgu ruchów pacyfistycznych i
ideologii ekologicznych, zainteresowanie
duchowością Wschodu, krytyka wyścigu
szczurów, konformizmu
i wszelkiego
konsumpcjonizmu. Ruch ten przyczynił się do
rozpowszechnienia substancji psychoaktywnych,
w szczególności marihuany. Był jednym z ogniw
przyczyniających się do tzw. rewolucji
seksualnej.
GITOWCY
Grupy gitowców powstawały na osiedlach
budowanych masowo w okresie PRL-u.
Pochodzenie jest więc podobne do blokersów,
ale gitowców odróżniała większa solidarność
i silne przywiązanie do miejsca zamieszkania.
Były to niewielkie grupy społeczne dzielące ludzi
na tych, którzy są "git" i "frajerów"
"Frajerzy" to obcy ludzie, których należało
wykorzystywać w każdy możliwy sposób. Gitowcy często
byli tzw. bumelantami, czyli uchylali się od pracy,
obowiązkowej w PRL dla wszystkich mężczyzn.
Posługiwali się grypserą wywodzącą się z gwary
przestępczej. Byli wrogo nastawieni do hipisów,
a potem także do punków i innych podobnych subkultur.
Występował wśród nich kult siły fizycznej i twardego
charakteru. Gitowcy ubierali się często, choć nie zawsze,
w ortalionowe kurtki, spodnie "w kant", buty
z czubem lub inne "eleganckie" stroje. Szacunek
wzbudzali gitowcy, którzy mieli złoty ząb, lub nawet
kilka.
ANARCHIŚCI
Anarchizm (od gr. ἀναρχία anarchia – "bez
władcy") – doktryna postulująca model
społeczeństwa opartego na równości społecznej,
solidarności międzyludzkiej
i poszanowaniu
wolności jednostki oraz ruch społeczny dążący
do realizacji tych celów.
Głównymi zagrożeniami dla tego modelu są
autorytaryzm oraz hierarchia społeczna, dlatego
anarchizm dąży do zniesienia państwa oraz
innych form społecznej władzy i wyzysku oraz
zorganizowania wolnościowego społeczeństwa na
zasadach dobrowolności, federalizmu i pomocy
wzajemnej w sferze politycznej
i ekonomicznej.
Prekursorami anarchizmu byli diggerzy,
radykalny ruch chłopski z rewolucji angielskiej, a
także ruchy rewolucji francuskiej (W czasie
rewolucji francuskiej określenie "anarchista"
było używane przez jakobinów pod adresem ich
radykalnych przeciwników politycznych, takich
jak Wściekli) i niektórzy socjaliści utopijni,
a także angielski myśliciel polityczny William
Godwin.
Pierwszym, który sam nazwał się „anarchistą” był
francuski myśliciel socjalistyczny Pierre Joseph
Proudhon.
Anarchistów łączy z innymi nurtami
socjalistycznymi chęć zniesienia kapitalizmu, a
dzieli stosunek do państwa, które chcą zastąpić
oddolnymi formami organizacji społeczeństwa,
opartymi na dobrowolności.
SUBKULTURA
GOTYCKA
- GOCI -
Subkultura gotycka – subkultura
powstała na przełomie lat 70. i
lat 80. XX wieku z ruchu post
punk. Jest związana z muzyką
gotycką wywodzącą się z nurtu
cold wave, ponadto Goci słuchają
dark metalu, gothic metalu, doom
metalu, metalu progresywnego,
oraz metalu symfonicznego, a
także, zwłaszcza ostatnio,
muzyki industrialnej oraz
industrialno-elektronicznej.
Często wśród gotów ukazuje się
zainteresowanie okultyzmem,
literaturą, sztuką,
wampiryzmem, mitologią
nordycką czy – zwłaszcza w
krajach słowiańskich – mitologią
słowiańską.
Są jednak także goci interesujący się tematami
(mistyczno-)chrześcijańskimi oraz gnostycznymi. Goci
interesują się poezją, literaturą, zwykle są to osoby dość
inteligentne lub za takowe się uważające.
Z drugiej strony nie ma żadnego wyznacznika
zainteresowań, które łączą członków tego ruchu.
Subkultura gotycka jest postrzegana jako "mroczna"
i dla osób z zewnątrz często niezrozumiała. W
powszechnej opinii króluje stereotyp wiecznie
zasmuconego, samookaleczającego się gota. Ponadto wielu
ludzi błędnie utożsamia subkulturę gotycką
z satanizmem. W rzeczywistości goci mimo swej
fascynacji mrokiem nie mają nic wspólnego z kultem
szatana.
Gotyk jest dość trudny do
scharakteryzowania, członków tej
subkultury cechuje pewien dystans
do świata, werbalne uwielbienie
śmierci, namiętna czasem i
romantyczna postawa życiowa.
Bardzo długo wyznacznikiem
wyglądu osób
z nim związanych była
wszechobecna czerń w ubiorze i
dodatkach, obecnie mieszana z
innymi kolorami takimi jak np.
czerwień czy fiolet.
Za typowe stroje gotów można uznać
możliwie szykowne ubrania w stylu retro
wzorowane na XIX-wiecznej
arystokracji, czarne płaszcze i ciemne
okulary, jak i niezwykle krzykliwe
czarno-kolorowe futurystyczne kreacje
graniczące z zagranicznymi stylami
techno – oraz wszelkie ich kombinacje.
Subkultura ta jest jednak niejednorodna ze
względu na wpływy muzyki elektronicznej, punka,
death metalu, black metalu, neofolku, industrialu
oraz innych nurtów, dzięki czemu wewnątrz niej
istnieją spory o określenie tego, czym jest gotyk.
METALOWCY
(METALE)
Metalowcy, metale (ang. metalhead, headbanger,
metallian) – subkultura powstała na początku lat
70. XX wieku, zgromadzona wokół muzyki
heavymetalowej i jej podgatunków. Subkultura ta
powstała w Wielkiej Brytanii i Stanach
Zjednoczonych, jednak metalowców można
spotkać w wielu krajach.
Długie włosy, skórzane kurtki, naszywki z nazwami
ulubionych zespołów pomagają w identyfikowaniu się
członków tej subkultury. Klasyczny styl metalowców
spotykany powszechnie w latach 80. to długie włosy,
wąskie dżinsy, białe adidasy, dżinsowe kamizelki – katany,
często z naszywkami ulubionych zespołów, oraz skórzane
kurtki – "ramoneski", na które często nakłada się
dżinsowe kamizelki. W dzisiejszych czasach tak
wyglądająca osoba to rzadkość. Nie wszyscy fani muzyki
metalowej są rozpoznawalnymi członkami heavymetalowej
subkultury – niektórzy fani znajdują przyjemność w
słuchaniu tej muzyki bez ubierania się jak typowy
metalowiec.
Metalowcy tworzą swoją kulturę w pewnej alienacji od innych
subkultur, mają swoje własne standardy przynależności do
grupy. Książka Deeny Weinstein "Heavy Metal: The Music And
Its Culture" mówi, że subkultura metalowa przez ciągłe
powiększanie i utrwalanie "...jest o wiele trwalsza, niż
większość innych kultur muzyki rockowej". Metalowcy stworzyli
charakterystyczną i wyizolowaną od społeczeństwa społeczność
ze wspólnymi wartościami, normami i zachowaniami, tzw.
autentyczność jest najważniejsza dla sceny muzyki metalowej;
autentyczność ta wymaga od zespołów pełnego oddania w
tworzeniu muzyki i kultury metalowej, a nie bycia częścią
komercyjnej machiny napędzanej pieniędzmi
Metalowcy uważają, że najważniejsze dla nich
jest "...całkowite oddanie się muzyce metalowej i
głęboka lojalność wobec innych członków tej
młodej subkultury, która ciągle się rozrasta"
Metalowcy pojawili się w Polsce na początku lat
80. i tak, jak w innych krajach najliczniejsi byli
zwłaszcza w drugiej połowie lat 80. (lata 1986–
1989). W Polsce największym festiwalem
metalowców jest "Metalmania" odbywająca się co
roku, nieprzerwanie od roku 1986.
PUNKI
Punk – kontrkultura młodzieżowa czy wręcz kultura
alternatywna, zapoczątkowany w połowie lat 70. XX w., w
różnych swoich przejawach istniejący do dziś.
Pierwsze zespoły punkowe pojawiły się w połowie lat 70.
w trzech różnych zakątkach świata: Ramones, Television,
Blondie, Suicide, Patti Smith Group i Richard Hell & the
Voidoids w Nowym Jorku (USA), The Saints w Brisbane
(Australia) i Sex Pistols, The Damned i The Clash w Londynie
(Wielka Brytania). Były one związane z lokalnymi scenami, które
tworzyły zespoły i publiczność; koncerty odbywały się w
niewielkich klubach nocnych.
Zamierzeniem punk
rocka był powrót do
rock'n'rollowych
korzeni muzyki
rockowej. Spory wpływ
na ten styl wywarła
również muzyka reggae
i ska, zresztą
z wzajemnością.
Zespoły punkowe jak i ich fani oskarżani byli o nihilizm,
bezmyślność, chuligaństwo – co jest oczywiście prawdą
w jednostkowych przypadkach, generalnie jednak ich muzyka,
strój, zachowanie były przejawem humoru, ironicznego
podejścia do norm narzucanych przez społeczeństwo
i kulturę. Negatywną opinię o punk rocku utwierdzały koncerty:
wyzwiska padające ze sceny, rzucanie różnymi przedmiotami,
dziwaczny taniec – pogo, stage diving, niszczenie instrumentów
przez muzyków i in.; dla postronnego obserwatora przypominały
raczej zamieszki.
Lata 80. XX wieku przyniosły drugą falę zespołów
wywodzących się bezpośrednio z ruchu punk.
Przekaz zespołów grających hardcore punk był
bardziej pozytywny. Zgadzając się z punkową
tezą o bezsensie życia, nie ograniczały się tylko
do opisywania beznadziei świata i jego instytucji.
Fenomenem drugiej fali punk rocka była idea
"zrób to sam" (z ang. Do-It-Yourself)
przejawiająca się m.in. w spontanicznym
zakładaniu zespołów muzycznych jak
i czasopism tzw. zinów, a później nawet
wytwórni muzycznych.
EMO
Emo powstało jako reakcja na agresywny i materialistyczny styl
życia amerykańskich raperów. Dotyczy to głównie popełniania
przestępstw, zażywania środków odurzających, powierzchowności,
braku okazywania uczuć oraz konsumpcjonizmu. Sprzeciw ten objawia
także w modzie – czyste, schludne, obcisłe ubrania, nakładanie
makijażu oraz zadbane fryzury będące zaprzeczeniem luźnego,
ulicznego wyglądu gangsterów. Emo stanowi swoiste połączenie gothic
metalu (mroczny wizerunek, głęboka duchowość) i punku (krytyczne
podejście do świata, poczucie braku sensu jednak bez nihilizmu i
anarchizmu), ale znacząco różni się od obu tych subkultur.
Niektóre elementy emo, jak np. wegetarianizm,
abstynencja od alkoholu i tytoniu oraz wyzbycie się
agresji nawiązują do światopoglądu straight edge, jednak
nie zawsze się z nim utożsamiają. Ruch emo zawiera
pewne cechy XIX-wiecznej filozofii romantycznej, takie
jak akcentowanie uczuć i emocji, nastawienie na przeżycia
wewnętrzne, indywidualizm
a zwłaszcza werteryzm, jednak nie nawiązuje do niego
w żaden sposób.
Przez prawie każdą współczesną
definicję styl ubierania emo
charakteryzuje się noszeniem dżinsów
rurek zarówno przez dziewczyny, jak
chłopców, długie ukośne grzywki
zaczesane na jedną połowę twarzy, na
jedno lub oboje oczu, oczy zarysowane
czarną kredką (obie płcie)
z reguły czarne, proste włosy, wąskie tshirty często z nazwami zespołów
rockowych (lub inne marakowe t-shirty
(najczęściej
z kontrowersyjnymi nadrukami).
Paski nabijane ćwiekami
(najczęściej czarno-biała
szachownica), opaski na
nadgarstki, materiałowe
tenisówki lub inne buty
(często stare i
zniszczone); jeśli dana
osoba nosi okulary, to musi
mieć grube, czarne
oprawki
Ludzie emo są postrzegani jako melodramatyczni,
"tnący się" nastolatkowie, którzy przelewają
swoje starania pisząc depresyjną poezję.
Współcześnie emo zostało nazwane "smutną
karykaturą" tego, czym było kiedyś. Niektórzy
oskarżają emo
o świętowanie samookaleczeń i samobójstw,
wybieranych przez tych, którzy traktują je jako
"pomoc w pokonaniu bólu".
DZIĘKUJE ZA UWAGĘ
JAN GOSIK
KLASA III g.