Transcript jak sporządzić bibliografię i przypisy

Bibliografia to według Tadeusza Teofila
Kaczmarka (2005, 22) „wykaz dokumentów
cytowanych i wykorzystanych przez autora
pracy lub książek związanych z tematem
pracy.”
Bibliografia nazywana jest inaczej
WYKAZEM LITERUTURY i umieszczana na
końcu pracy.
Stosuje się w niej porządek alfabetyczny
nazwisk autorów.
Cytowanie to wierne i dosłowne
przytoczenie czyjejś wypowiedzi, oceny lub
sądu na dany temat.
Aby w tekście zaznaczyć, że te słowa nie
są naszego autorstwa, należy zastosować
cudzysłów („ ”). Dodatkowo tekst może być
napisany mniejszą czcionką lub kursywą.
Nie wystarczy jednak wziąć słów w
cudzysłów, należy również podać źródło. W
ten sposób tworzy się tak zwany PRZYPIS.
Można w nim także podać dodatkowe
informacje lub wyjaśnić pojęcia i wtedy
umieszcza się go u dołu strony pod tekstem
głównym oddzielonym poziomą linią.
Istnieją dwa systemy przypisów:
1. SYSTEM HARWARDZKI – polega na wprowadzeniu w
tekście głównym w nawiasie półokrągłym tylko
nazwiska autora, daty wydania dzieła oraz
numeru strony, z jakiej się korzystało.
2.
SYSTEM KLASYCZNY (TRADYCYJNY) – polega na
tym, że w tekście głównym umieszcza się odsyłacze
liczbowe, które są identyczne z tymi umieszczonymi u
dołu strony, gdzie podaje się: inicjał imienia z
nazwiskiem autora, tytuł publikacji, miejsce i
rok wydania oraz numer strony.
Wszystkie
informacje oddziela się przecinkiem.
Mogą pojawić się wulgaryzmy, które w
mowie żołnierzy występują z powodu
nerwowej pracy. Wojskowi w ten sposób dają
(Kania 1975, 119) „wyraz napiętemu uczuciu
złości, gniewu”.
rok wydania
autor
przecinek
cytat
numer strony
Szczególnie ciekawy wydaje się pogląd S.
Grabiasa (1993, 226), który przekonuje o
istnieniu zasady „wzajemnej zależności
między społeczeństwem a językiem.”
w przypisie podano tylko rok wydania dzieła i numer strony, z
której pochodzi cytat; nazwisko autora pojawiło się wcześniej, więc nie
trzeba go powtarzać.
Żołnierze tworzą własny język, aby
zamanifestować
swoją
odrębność
i
przynależność do grupy zawodowej. S. Kania
(1978, 14) radzi nie używać na gwarę wojskową
takich określeń, jak: żargon – ze względu na
pejoratywne zabarwienie uczuciowe czy język
żołnierski – ze względu na nieprecyzyjność i
sugestię, iż to odrębny system języka.
nie zastosowano cudzysłowu, gdyż nie przytoczono dosłownych słów
badacza, dokonano ich parafrazy
Mogą pojawić się wulgaryzmy, które w
mowie żołnierzy występują z powodu
nerwowej pracy. Wojskowi w ten sposób dają
„wyraz napiętemu uczuciu złości, gniewu”.¹
¹ S. Kania „Ze współczesnej gwary żołnierskiej”. [w:] „Przegląd humanistyczny
4/1975”, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 1975, s. 119
tytuł
autor
nazwa wydawnictwa
tytuł czasopisma, w
którym artykuł się znajduje
miejsce i rok wydania
numer strony
Szczególnie ciekawy wydaje się pogląd S.
Grabiasa, który przekonuje o istnieniu
zasady „wzajemnej zależności między
społeczeństwem a językiem.” ¹
¹ S.Grabias, Środowiskowe i zawodowe odmiany języka – socjolekty, (w):
Encyklopedia kultury polskiej XX wieku. Współczesny język polski, red. J.
Bartmiński, Wrocław 1993, s. 226
Należy konsekwentnie stosować jeden
wybrany przez siebie system przypisów.
W zależności od tego, jaki rodzaj
przypisów się wybierze, tak będzie wyglądała
bibliografia = wykaz literatury na końcu
pracy.
Korbal R.
1996, Dzieje Wojska Polskiego. Od czasów Mieszka po dzień
dzisiejszy, Poznań.
Kostyl Cz.
1993, Chrematonimy. W: Encyklopedia kultury polskiej XX wieku.
Współczesny język polski, red. J.Bartmiński, Wrocław, s. 223-241.
1993 a, Nazwy osobowe. W: Encyklopedia kultury polskiej…, op.cit.,
s. 423-435.
LITERATURA PRZEDMIOTU:
1. Korbal R., Dzieje Wojska Polskiego. Od czasów
Mieszka po dzień dzisiejszy, Poznań 1996.
2. Kostyl Cz., Chrematonimy. (w:) Encyklopedia kultury
polskiej XX wieku. Współczesny język polski,
red.J.Bartmiński, Wrocław 1993, s. 223-241.
W bibliografii i przypisach mogą pojawić się następujące
skróty:
▪ op. cit. (= opus citatem), czyli dzieło cytowane – stosowany,
jeżeli już raz książka była cytowana. Wystarczy podać pierwszą
literę imienia i nazwisko, później skrót op. cit. i po przecinku
numer strony, z której został zaczerpnięty cytat.
▪ dz. cyt. (dzieło cytowane) – polski odpowiednik łacińskiego op.
cit. Stosowany jest w tej samej sytuacji.
▪ ibidem (= tamże) – stosowany, kiedy dwa przypisy występujące
po sobie, dotyczą tej samej pracy. Po nim podaje się tylko numer
strony, z jakiej się kozrystało.
▪ tamże – polski odpowiednik ibidem.
Plagiat jak podaje Słownik języka
polskiego (Szymczak 1979 tom 2, 682) to:
„przywłaszczenie cudzego utworu lub pomysłu
twórczego pod własnym nazwiskiem, także:
dosłowne zapożyczenie z cudzych dzieł
podane jako oryginalne i własne”.
Jeżeli zaczerpnie się cudzy tekst i nie
zastosuje się cudzysłowu, to dokonało się
wtedy PLAGIATU.
Takie postępowanie jest KARANE!!! w
oparciu o kodeks cywilny i prawa autorskie.
Jest to po prostu zwykła
kradzież!!
Przypis harwardzki
Przypis klasyczny
• umieszczany jest w tekście głównym
referatu, prezentacji, itp.
• w tekście głównym po cytacie
umieszczany jest odsyłacz liczbowy
• jest w nawiasie półokrągłym
• tekst główny oddziela się poziomą linią,
pod którą występują odsyłacze liczbowe
• podaje się tylko nazwisko i rok wydania • podaje się inicjał imienia i nazwisko
autora, tytuł dzieła, tłumacza (jeżeli taki
dzieła, a po przecinku numer strony, z
której zaczerpnięto cytat
wystąpił), miejsce i rok wydania, numer
strony, z jakiej cytat zaczerpnięto
• po roku wydania a przed numerami
stron występuje przecinek
• wszystkie informacje w przypisie
oddzielone są przecinkiem
WYKAZ LITERATURY Z PRZYPISAMI
HARWARDZKIMI
WYKAZ LITERATURY Z PRZYPISAMI
KLASYCZNYMI
• stosuje się porządek alfabetyczny
według nazwisk autorów
• stosuje się porządek alfabetyczny
według nazwisk autorów
• w jednej linii podaje się nazwisko i
inicjał imienia, pod spodem podaje się
rok wydania dzieła, następnie tytuł,
miejsce wydania oraz numer stron
• podaje się nazwisko i inicjał imienia,
tytuł dzieła, tłumacza (jeżeli taki się
pojawił), miejsce i rok wydania oraz
numery stron, z jakich się korzystało.
• jeżeli autor napisał dwie różne książki w
tym samym roku, to przy drugiej pozycji
do roku wydania dodaje się literę „a” dla
rozróżnienia, (np. 1993, 1993a)
Kaczmarek T. T.
2003, Poradnik dla studentów piszących pracę
licencjacką lub magisterską, Warszawa.
SJP
1978 – 1981, Słownik języka polskiego, t. 1 – 3,
red. M. Szymczak.
Strony internetowe:
www.home.umk.pl
- Wszystkie przykłady przypisów pochodzą własnych publikacji