Transcript Przykład
Przypisy PRACA PISEMNA Rodzaje przypisów Przypisy właściwe Przypisy bibliograficzne zawierające dygresje, zawierające dane uzupełnienia i inne uwagi autora (tylko w systemie przecinkowym) Przykład: umożliwiające jednoznaczną identyfikację wykorzystanej publikacji Przykład: W. Chudy czerpie tu z rozróżnienia dokonanego przez o. Jacka Woronieckiego w Katolickiej etyce wychowawczej, (tom I: Etyka ogólna, RW KUL, Lublin 1986, s. 97 – 108). Siedem etapów czynu dokonuje się w człowieku na drodze swoistego dialogu rozumu i woli. R. Spaemann, Osoby. O różnicy między czymś a kimś, Oficyna Naukowa, Warszawa 2001, s. 148. Sporządzanie przypisów – system przecinkowy Cytowanie Skrót imienia. Nazwisko, Tytuł pozycji, Wydawnictwo, Miejsce i Rok wydania, Strona /albo w czasopiśmie: „Tytuł czasopisma” Rok, Numer, Strony M. Cicero, Katon starszy o starości, Pisma filozoficzne, tłum. Z. Cierniakowa, t. 4, PWN, Warszawa 1963, s. 14 Jeśli autor wymieniony jest w tekście można ominąć jego imię i nazwisko w przypisie. Sporządzanie przypisów – system przecinkowy Odwołania: Bezpośrednie: Zob. Skrót imienia. Nazwisko, Tytuł pozycji, Wydawnictwo, Miejsce i Rok wydania, Strona/albo jak w czasopiśmie Zob. P. Tillich, Osamotnienie i odosobnienie, przeł. K. Mech, „Znak” 1991, nr 4, s. 4 Pośrednie (porównanie): Por. K. Wojtyła, Człowiek jest osobą, w: Osoba i czyn oraz inne studia antropologiczne, red. T. Styczeń, W. Chudy, J. W. Gałkowski, A. Rodziński, A. Szostek, TN KUL, Lublin 2000, s. 418 Sporządzanie przypisów – system przecinkowy Przytaczanie tekstu/poglądów autora za inną (nie jego własną) pozycją bibliograficzną: Skrót imienia . i Nazwisko autora przytaczanego tekstu, Opis bibliograficzny jego publikacji, cyt. za Skrót imienia. Nazwisko autora publikacji za którą cytujemy, opis bibliograficzny tej publikacji R. Guardini, Les âges de la vie, Cerf, Paryż 1976, cyt. za J. Dubois–Dumée, Starzeć się pięknie, tłum. B. Stefaniak, W drodze, Poznań 2004, s. 46 Sporządzanie przypisów – system przecinkowy Skróty (przytaczanie, cytowanie tych samych pozycji po raz kolejny). A. Ten sam autor bezpośrednio przytoczony przed danym przypisem – inna publikacja Tenże, Opis bibliograficzny publikacji Zob. tenże, Odchodzenie z nadzieją. U podstaw pedagogiki umierania, w: Dar i tajemnica śmierci. Tydzień Eklezjologiczny 2006, "W Trosce o Kościół", t. VII, Wydawnictwo POLIHYMNIA, Lublin 2007 Sporządzanie przypisów – system przecinkowy Skróty (przytaczanie, cytowanie tych samych pozycji po raz kolejny). B. Ta sama publikacja cytowana wcześniej ale nie bezpośrednio przed danym przypisem Skrót imienia. Nazwisko autora, Skrócony opis bibliograficzny M. Nouwen, Od osamotnienia do samotności, s. 52. Sporządzanie przypisów – system przecinkowy Skróty (przytaczanie, cytowanie tych samych pozycji po raz kolejny). C. Ta sama publikacja cytowane bezpośrednio przed danym przypisem Tamże, Strona/y Zob. tamże, s. 31-32 Sporządzanie przypisów – system kropkowy Przypisy – tylko i wyłącznie bibliograficzne – umieszczane są w tekście w nawiasach. Najogólniej: (Nazwisko autora, Rok wydania) (Nowicki, 2006) Cytowanie: (Nazwisko Autora, Rok wydania, Strony) (King, 2004, s. 131) Jeśli nazwisko autora pojawia się w tekście w nawiasie tylko Data wydania (2004). Sporządzanie przypisów – system kropkowy Dwóch autorów: (Nazwiska wymienianie po przecinku, Data wydania) (Nowak, Kowalski, 2006) Wielu autorów: (Nazwisko Pierwszego autora i in., Data wydania) (Wolak i in., 2005) Sporządzanie przypisów – system kropkowy Ta sama data wydania kilku publikacji tego samego autora: (Nazwisko, Data wydania z kolejną małą literą alfabetu) (Homplewicz, 2003a) (Homplewicz, 2003b) Przykład tekstu z zastosowaniem systemu kropkowego. Korzystne podłoże stwarza również swoistego rodzaju wyciszenie i dystans emocjonalny (Homplewicz, 2003a, s. 33) oraz nabudowana na doświadczeniach całego życia cecha „mądrości życiowej”, posiadająca swe korzenie także w rzeczywistości transcendentnej (Chuda, 1999, s. 255256). Cechy te mogą sprzyjać odkrywaniu pozytywnych wartości tkwiących w starości, dokonywaniu reinterpretacji dotychczasowego życia i podejmowania trudu rozwoju wewnętrznego, pozwalającego na zmiany i wypełnienie niezrealizowanych potencjalności. Bibliografia: Homplewicz, J. (2003a). Dawna wiedza o starości i wiedza nam współczesna . w: J. Homplewicz (red.) Pedagogika jesieni. Problemy wychowawcze ludzi starszych (s. 23-50). Rzeszów: Poligrafia Wyższego Seminarium Duchownego Chuda, M. (1999). Mądrość serca. Ethos. 3(47). 255-256 Przykład tekstu z zastosowaniem systemu przecinkowego. Na gruncie gerontologii społecznej określana jest jako „nieunikniony efekt (końcowy etap) starzenia się, w którym procesy biologiczne, psychiczne i społeczne zaczynają oddziaływać na siebie synergetycznie, prowadząc do naruszenia równowagi biologicznej i psychicznej bez możliwości przeciwdziałania temu […] Nieuchronnym końcem starości jest śmierć”1. W aspekcie statycznym ujmowana jest jako okres życia następujący po wieku dojrzałym, w dynamicznym zaś jako proces starzenia się. Umowną granicą wiekową (początkiem) starości przyjętą za Światową Organizacją Zdrowia jest 60. rok życia2. 1A. Zych, Słownik gerontologii społecznej, Wydawnictwo Akademickie „Żak”, Warszawa 2001, s. 202 2Jest ona elementem szerszej periodyzacji obejmującej: wiek przedstarczy (45.-59. r.ż.), wiek starzenia się określany również jako wczesną starość (60.-74. r.ż.) – tzw. „modzi-starzy” (ang. young-old), wiek starczy nazywany także późną starością (75.-89. r.ż.) – tzw. „starzy-starzy” (ang. old-old), oraz długowieczność (90 lat i powyżej), którego dożywają długowieczni (ang. longlife) – zob. tamże