Transcript Patriotyzm dawniej a dzi*

Autorzy:
Mateusz Kobza
Damian Błażejczyk
Adam Pietrzyk
Pojęcie Patriotyzm

Patriotyzm (łac. patria,-ae = ojczyzna, gr. patriates)
– postawa szacunku, umiłowania i oddania własnej
ojczyźnie oraz chęć ponoszenia za nią ofiar; pełna
gotowość do jej obrony, w każdej chwili.
Charakteryzuje się też przedkładaniem celów
ważnych dla ojczyzny nad osobiste, a także
gotowością do pracy dla jej dobra i w razie potrzeby
poświęcenia dla niej własnego zdrowia lub życia.
Patriotyzm to również umiłowanie i pielęgnowanie
narodowej tradycji, kultury czy języka. Patriotyzm
oparty jest na poczuciu więzi społecznej, wspólnoty
kulturowej oraz solidarności z własnym narodem i
społecznością.
Nazwa „patriotyzm” wywodzi się z greckiej nazwy „πατριά” – „patria”
oznaczającej rodzinę, grupę, plemię lub naród wywodzący się od
wspólnych przodków, ojców tzw. ojczyznę. „Patria” jest z kolei
derywatem źródłowej nazwy greckiej „πατήρ” – „pater” oznaczającej
„ojca” – głowę rodu[1]. Te greckie terminy zostały przejęte później przez
Rzymian i przeniknęły do łaciny w formie „pater” i „patrio”
rozpowszechniając się także w innych językach europejskich. Słowo
„patriotyzm” literalnie oznacza „miłość ojczyzny”.
Historia
W Polsce idee patriotyczne deklarowało Stronnictwo Patriotyczne –
nieformalne ugrupowanie polityczne działające w Rzeczypospolitej Obojga
Narodów skupiające reformatorskich działaczy w czasie Sejmu Wielkiego w
latach 1788-1792. Po rozbiorach Polski idee patriotyczne głosiła tajna
organizacja niepodległościowa w Królestwie Polskim – Narodowe
Towarzystwo Patriotyczne założone w 1821 roku przez majora Waleriana
Łukasińskiego, zrzeszająca członków rozwiązanego w 1820 roku
Wolnomularstwa Narodowego oraz wielkopolskiego Związku Kosynierów[2].
Ideami tymi kierowało się również Towarzystwo Patriotyczne organizacja
powołana w 1830 roku w Warszawie w czasie powstania listopadowego. W
okresie tym istniała również kobieca organizacja patriotyczna - Towarzystwo
Dobroczynności Patriotycznej Kobiet. Jej członkinie opatrywały rannych, a w
nocy pełniły na wzór wojskowy warty w ochronie lazaretów.[3]
Rodzaje patriotyzmu
Rodzaje patriotyzmu
Bitwa pod Krzykawką
Jedna z bitew powstania
styczniowego, rozegrana 5 maja
1863 na pograniczu wsi Krzykawka
i Krzykawa koło Olkusza.
Korpus dowodzony przez generała
Józefa Miniewskiego stacjonujący
pod Krzykawą, połączony z włoskim
legionem garibaldczyków, został
rankiem 5 maja zaatakowany przez
oddział rosyjski przybyły spod
Olkusza. W przegranej przez
powstańców, bardzo krwawej bitwie,
która trwała do godziny 14, zginął
między innymi włoski generał
Francesco Nullo, a jego adiutant
Elia Marchetti ciężko ranny w pierś
zmarł dwa dni później w
Chrzanowie[1].
Na polu bitwy pod Krzykawką
(zwanym Polaną Nullo) znajduje się
pomnik
Bitwa pod Wiedniem
Została stoczona 12 września 1683
roku między wojskami polskoaustriacko-niemieckimi pod
dowództwem króla Jana III
Sobieskiego, a armią Imperium
osmańskiego pod wodzą wezyra
Kara Mustafy. Zakończyła się
klęską Osmanów, którzy od tej pory
przeszli do defensywy i przestali
stanowić zagrożenie dla
chrześcijańskiej części Europy.
Bitwa po Grunwaldem
jedna z największych bitew w historii
średniowiecznej Europy (pod względem liczby
uczestników)[3], stoczona na polach pod
Grunwaldem 15 lipca 1410 w czasie trwania
wielkiej wojny między siłami zakonu
krzyżackiego wspomaganego przez rycerstwo
zachodnioeuropejskie (głównie z Czech, z
wielu państewek na Śląsku, z Pomorza
Zachodniego i z pozostałych państewek
Rzeszy), pod dowództwem wielkiego mistrza
Ulricha von Jungingena, a połączonymi siłami
polskimi i litewskimi (złożonymi głównie z
Polaków, Litwinów i Rusinów) wspieranymi
lennikami obu tych krajów (Hospodarstwo
Mołdawskie, Księstwo Mazowieckie, Księstwo
Płockie, Księstwo Bełskie, Podole i litewskie
lenna na Rusi) oraz najemnikami z Czech,
Moraw i z państewek ze Śląska oraz
uciekinierami ze Złotej Ordy[4] i chorągwiami
prywatnymi (między innymi chorągiew z
Nowogrodu Wielkiego księcia Lingwena
Semena), pod dowództwem króla Polski
Władysława II Jagiełły.
Bitwa ta zakończyła się zwycięstwem wojsk
polsko-litewskich i pogromem sił krzyżackich,
nie została jednak wykorzystana dla
całkowitego zniszczenia
Powstanie listopadowe
polskie powstanie narodowe
przeciw Rosji, które wybuchło w
nocy z 29 listopada na 30 listopada
1830, a zakończyło się 21
października 1831[6]. Zasięgiem
swoim objęło Królestwo Polskie i
część ziem zabranych (Litwę,
Żmudź i Wołyń).
Powstanie
warszawskie
(1 sierpnia – 3 października
1944[b]) – wystąpienie
zbrojne przeciwko
okupującym Warszawę
wojskom niemieckim,
zorganizowane przez Armię
Krajową w ramach akcji
„Burza”, połączone z
ujawnieniem się i oficjalną
działalnością najwyższych
struktur Polskiego Państwa
Podziemnego
Polscy patrioci
Jan Henryk Dąbrowski
Ksiądz Jan Długosz
Roman Dmowski
Generał Józef Haller
Jan III Sobieski
Hugo Kołłątaj
Mikołaj Kopernik
Tadeusz Kościuszko
Ignacy Jan Paderewski
Książę Józef Poniatowski
Dziękuje za uwagę !!!