Niepełnosprawni i media Autorki: Rozpatrując problematykę wykorzystania mediów przez osoby niepełnosprawne doszłyśmy do wniosku, iż medium, które daje największe możliwości praktyczne oraz pozwala na.
Download ReportTranscript Niepełnosprawni i media Autorki: Rozpatrując problematykę wykorzystania mediów przez osoby niepełnosprawne doszłyśmy do wniosku, iż medium, które daje największe możliwości praktyczne oraz pozwala na.
Niepełnosprawni i media Autorki: Rozpatrując problematykę wykorzystania mediów przez osoby niepełnosprawne doszłyśmy do wniosku, iż medium, które daje największe możliwości praktyczne oraz pozwala na wejście z nim w interakcje jest INTERNET i głównie temu medium postanowiłyśmy poświęcić naszą prezentację. Już samo posiadanie komputera przez osobę niepełnosprawną jest dużym udogodnieniem: - pozwala na wielokrotne otwieranie plików tekstowych - na wielokrotne odtwarzanie plików multimedialnych – muzycznych i filmowych - pozwala na tworzenie takich plików (tekstowych i multimedialnych) - ułatwia i uprzyjemnia naukę - pozwala na rozwijanie zainteresowań Łącze internetowe rozszerza te możliwości poprzez dostęp do nieograniczonej ilości danych, informacji, rozrywki i narzędzi. Internet: - ułatwia, a czasem wręcz umożliwia funkcjonowanie społeczne - umożliwia kształcenie zawodowe, poszerzanie kompetencji zawodowych - pozwala na sprawną komunikację interpersonalną i nawiązanie kontaktów osobom z dysfunkcją ruchu - pozwala na samodzielność i większą aktywność życiową Dla osób z dysfunkcjami ruchowymi oraz niedowidzących lub niewidomych, nie mających możliwości używania ani klawiatury ani myszy, zaprojektowano urządzenia zastępujące tradycyjną myszkę. Dzięki nim użytkownik może sterować kursorem myszy na ekranie, a więc może tym samym korzystać z klawiatury ekranowej - programu emulującego naciśnięcia klawiszy (prosta wersja takiego programu jest dostępna w systemie Windows). Jest kilka typów urządzeń alternatywnych, zastępujących mysz. "Mysz" zakładana na głowę. Kursor przesuwany jest poprzez przechylanie głowy do przodu (dół), do tyłu (góra), w lewo i w prawo. Naciśnięcie lewego klawisza myszy realizowane jest przez dmuchnięcie w ustnik, prawego - przez zassanie powietrza. Jeszcze innym rozwiązaniem jest wykorzystanie specjalnego urządzenia, śledzącego ruchy głowy. Na głowie (na czole, nosie lub okularach) przykleja się małą kropkę, odbijającą promienie podczerwone. Urządzenie (pokazane na zdjęciu powyżej) stawia się na monitorze. Wysyła ono promienie podczerwone, a część z nich po odbiciu od wspomnianej kropki, jest przez urządzenie odbierana. Oprogramowanie odwzorowuje ruchy głowy na ruchy kursora. Oprócz urządzeń zastępujących mysz, są również alternatywne klawiatury - mogą mieć bardzo duże lub bardzo małe klawisze, w różnej ich ilości, reagujące na najsłabszy nawet nacisk klawiszy. Mini klawiatury są użyteczne dla osób, które mogą wykonywać niewielkie ale precyzyjne ruchy - za pomocą czegoś w rodzaju pisaka można naciskać klawisze na takiej klawiaturze (pisak może być trzymany również ustami). Komputerowe stanowisko tyfloinformatyczne Notatnik brajlowski i Minitor brajlowski Świat komputerów i oferowanych przez nie możliwości nie zamyka się przed ludźmi niewidomymi. Dzięki odpowiedniemu oprogramowaniu i urządzeniom osoby niewidome mogą stać się bardziej samodzielne. Z komputerem można się przecież porozumiewać za pomocą głosu i nie są to rozwiązania na które stać tylko najbogatszych. Już zwykły komputer, wyposażony w skaner, oprogramowanie OCR (rozpoznające tekst) i syntezator mowy (sprzętowy lub programowy - np. SynTalk firmy Neurosoft) może służyć do czytania książek czy gazet, przeglądania Internetu, pisania tekstów. Syntezator Natural Reader 7 Syntezator Ivona Syntezator Expressivo Acrobat eBook Reader Stopień niepełnosprawności może być bardzo różny. Są również takie osoby, które mogą poruszać jedynie oczami. Tak znaczne i w rzeczy samej tragiczne upośledzenie nie musi na szczęście oznaczać całkowitego odcięcia od świata czy nawet najbliższego otoczenia. Firma Brain Actuated Technologies postawiła na nowatorstwo w podejściu do emulacji urządzeń sterujących. Jej system C.A.T. opiera się m.in. na aktywności elektrycznej ludzkiego mózgu. Specjalna opaska zawiera czujniki, dzięki którym wykrywane są subtelne ruchy mięśni oczu oraz fale alfa, beta i theta mózgu. Urządzenie można dostroić do indywidualnych potrzeb. Dzięki niemu możliwa jest obsługa kursora myszy i pewnych kombinacji klawiszowych, a to już wystarcza do komunikacji z otoczeniem. Wśród badań i technologicznych nowinek pojawiają się czasem prawdziwe perełki, które świadczą o tym, iż naukowcy zmierzą się z każdą, nawet najcięższą „niepełnosprawnością”. Oto KLAWIATURA DLA BLONDYNEK Niepełnosprawni w mediach Autorki: Ogromna ilość danych, informacji, rozrywki i wiedzy to nie jedyna zaleta Internetu. Medium to tak dziś popularne, wszędobylskie, niezbędne ma olbrzymią siłę przekazu, a co za tym idzie może w sposób przekonujący i trwały kreować i zmieniać sposób postrzegania niepełnosprawnych. Może walczyć ze stereotypem. Stereotypowo postrzegany niepełnosprawny jest godny litości i współczucia, oczekuje pomocy i jest życiowo bezradny. Dodatkowo niepełnosprawność pozbawia go ochoty do życia, jest w depresji. Niektórzy nawet podejrzewają ich choroba przyprawia niepełnosprawnego o nienawiść do ludzi i świata, agresję i autoagresję. Niepełnosprawni wydają się nam inni, nieprzewidywalni, a ich stan to dla nas nieszczęście i tragedia. Użalamy się nad nimi i współczujemy, jakby nie zauważając faktu, że dla niego choroba czy kalectwo musiało stać się naturalne, normalne, że musiał nauczyć się z nim żyć. Wielkie akcje dla ratowania lub udzielenia potrzeby osobie chorej czy niepełnosprawnej takie jak: kupno wózka, protezy czy usunięcie wysokich krawężników, mimo iż są dziełem ludzi dobrej woli, sprawiają, iż postrzegamy niepełnosprawnych jako całkowicie uzależnionych od innych ludzi. Za takie postrzeganie niepełnosprawnych odpowiedzialne są przede wszystkim media, które przedstawiają ich jako smutnych, „czarno-białych”, załamanych, lub wręcz przeciwnie - przedstawia się ich jako bohaterów, niezłomnych duchem, którzy dzięki uporowi, pracy i niespotykanemu szczęściu pokonują chorobę, osiągają dalekosiężne cele. Z pewnością jest w tych obrazach wiele prawdy i chęci podniesienia na duchu innych niepełnosprawnych, ale równocześnie stereotypy te utrwalają w naszych głowach obraz niepełnosprawnego jako osoby odmiennej, innej niż wszyscy. Jeśli pokazuje się osobę niepełnosprawną w dobrym świetle, jako bohatera, który może czegoś nauczyć pełnosprawnych, to dotyczy to tylko sfery niezłomności ducha, odwagi lub miłości. „On taki biedny, na wózku i dał radę. Co dopiero taki, który jest zdrowy.” Nigdy niepełnosprawny jako wzór godny naśladowania nie pojawia się w innych dziedzinach życia, jako dobry biznesmen, grafik komputerowy czy krawiec. Badając filmy amerykańskie, w których pojawia się wątek niepełnosprawności, naukowcy dostrzegają pewną prawidłowość. Rzadko kiedy niepełnosprawny figuruje w fabule do końca filmu. Albo nagle zdrowieje, albo umiera lub popełnia samobójstwo. Śmierć uwalnia takiego człowieka od cierpienia i samotności. Funkcjonowanie przecież niepełnosprawnego jako pełnowartościowego członka społeczeństwa jest niemożliwe. Nie tylko sam się męczy, ale utrudnia życie innym. Niepełnosprawni chcą aby ich postrzegano: - jako ludzi normalnych - mających potrzeby i oczekiwania - chcą aby ich pokazywano w sposób maksymalnie zbliżony do pokazywania sprawnych - nie jako wyjątkowo słabych czy wyjątkowo bohaterskich, ale zwyczajnych ludzi - chcą, aby niepełnosprawni pojawiali się w programach telewizyjnych, które nie dotyczą niepełnosprawności (Wiadomości, Dzień dobry TVN) - chcą aby zaprzestano prezentowania niepełnosprawności obok narkomanii, alkoholizmu, patologii, ubóstwa - chcą, aby znikł stereotyp smutnego niepełnosprawnego, do tego niezbędne jest oswojenie widza z jego widokiem , np. poprzez pojawienie się osób niepełnosprawnych w reklamach komercyjnych lub programach rozrywkowych, które nie dotyczą niepełnosprawności