Transcript Sześciolatek w szkole Istotnym wydarzeniem w życiu każdego dziecka jest rozpoczęcie nauki szkolnej. Jednakże, mimo pójścia do szkoły, pewne dzieci wciąż będą przedkładać zabawę nad naukę.

Sześciolatek
w szkole
Istotnym wydarzeniem
w życiu każdego dziecka
jest rozpoczęcie nauki
szkolnej. Jednakże, mimo
pójścia do szkoły, pewne
dzieci wciąż będą
przedkładać zabawę nad
naukę.
Powodzenie w nauce szkolnej
już od klasy pierwszej zależy
od stopnia gotowości szkolnej.
Gotowość szkolna jest pojęciem,
pod którym kryje się wiele aspektów
życia dziecka.
To przede wszystkim:
• gotowość do podjęcia nauki;
• zainteresowanie nauką;
• oraz taki sam poziom rozwoju
fizycznego, intelektualnego i
społecznego, który pozwoli podołać
szkolnym obowiązkom, odnaleźć się w
grupie rówieśniczej i osiągnąć sukces
w szkole.
Dojrzałość szkolna, gotowość
szkolna, przygotowanie do
szkoły – to terminy często
używane zamiennie.
„Gotowość”
w rozumieniu J. Brunera,
„nie jest stanem, na który
wystarczy czekać, ale
trzeba ją wykształcić”.
Wg M. Przetacznikowej
„Dojrzałość szkolna to zespół tych cech
psychofizycznych ukształtowanych w okresie
pierwszych 6 lat życia, które umożliwiają
dziecku przystosowanie się do nauki w szkole.”
Wg W. Okonia
„Dojrzałość szkolna to inaczej gotowość
szkolna, to osiągnięcie przez dziecko takiego
stopnia rozwoju umysłowego, emocjonalnego,
społecznego i fizycznego, jaki umożliwia mu
udział w życiu szkolnym i opanowanie treści
programowych klasy 1.”
Wg S. Szumana
„Dojrzałością szkolną jest
osiągnięcie przez dzieci takiego
poziomu rozwoju fizycznego,
społecznego i psychicznego,
który czyni je wrażliwymi i
podatnymi na systematyczne
nauczanie i wychowanie w klasie
pierwszej szkoły podstawowej”.
Wg B. Wilgockiej-Okoń
„Dojrzałość szkolna, to taki stopień
rozwoju dziecka, jaki pozwala mu podjąć
obowiązki szkolne.”
Za istotne i ważne przy definiowaniu
tego pojęcia uznaje właściwości rozwoju
dziecka i wymagania szkoły. Bowiem
odpowiedni rozwój psychiczny jest
najogólniejszym warunkiem osiągnięcia
dojrzałości szkolnej, a powodzenie
szkolne, czyli możliwość sprostania
wymaganiom szkoły, jednym ze
wskaźników tej dojrzałości.
Według B. Wilgockiej-Okoń
dojrzałość szkolną traktuje się nie
tylko jako zależną od wewnętrznych
procesów dojrzewania, lecz łącznie –
jako wynik zależności między
gotowym do pójścia do szkoły
dzieckiem a środowiskiem
rodzinnym i wychowaniem
przedszkolnym.
Okres, w którym dziecko
podejmuje obowiązki szkolne, jest
czasem szczególnie korzystnym dla
jego rozwoju. Dziecko osiąga w tym
czasie pewną stabilizację
psychiczną, jest radosne i
beztroskie.
Szkoła stanowi dla niego raczej
przygodę niż uciążliwy obowiązek.
W okresie tym dziecko bardzo
łatwo poddaje się różnym
oddziaływaniom wychowawczym.
Dzieci osiągają dojrzałość szkolną w różnym
czasie. Decydują o tym nie tylko czynniki
biologiczne, ale także środowiskowe i
wychowawcze.
Gotowość do rozpoczęcia nauki w szkole
uzależniona jest m.in.:
•od dotychczasowego biegu życia dziecka;
•od tego, czy uczęszczało do przedszkola;
•czy miało okazję współdziałać z innymi dziećmi
w najbliższym otoczeniu;
•czy dorośli zaspokajali jego potrzeby poznawcze
i uczuciowe;
•czy stawiano mu wymagania dostosowane do jego
możliwości, a jednocześnie rozwijające pożądane
społecznie formy zachowania.
Rozpoczynając naukę w szkole,
dziecko podejmuje się realizacji
następujących zadań:
•
•
•
•
zdobywanie i stosowanie wiedzy;
osiąganie samodzielności i niezależności;
udział w życiu grupy rówieśniczej;
zamiany dominującej formy aktywności z
zabawy na naukę;
• opanowanie umiejętności pisania, czytania
i liczenia.
PROPOZYCJE METOD I FORM
PRACY Z DZIECKIEM
SZEŚCIOLETNIM
Najważniejsze miejsce w pracy
z dziećmi sześcioletnimi
zajmują metody oparte na
działalności dziecka.
Metody oparte na działaniu,
na obserwacji i na słowie:
• metoda samodzielnych doświadczeń oparta
na inicjatywie własnej dziecka (zabawa,
zajęcia artystyczne, kontakt z przyrodą);
• metoda zadań stawianych dziecku przez
nauczyciela, które dziecko rozwiązuje
samodzielnie wg własnych pomysłów;
• metoda ćwiczeń polegająca na powtarzaniu
przez dziecko odpowiednich czynności
(sprawność ruchowa, nauka prawidłowej
wymowy);
• metoda odtwarzania (nauka wiersza,
piosenki, tańca);
• metody słowne, do których należą
rozmowy, opowiadania, zagadki,
rozwijające procesy poznawcze i
poszerzające zasób wiadomości
dziecka;
• metody żywego słowa oddziałujące na
dziecko przez środki artystyczne,
pomagające rozwijać wrażliwość
uczuciową i estetyczną.
Metody poglądowe oparte
na bezpośrednim
spostrzeganiu:
• metody obserwacji i pokazu
przedmiotów (zjawisk, czynności);
• metody przykładu: przykład osobisty,
poprzez widowisko teatralne,
ilustracje;
• metoda uprzystępnienia sztuki.
Metody odnoszące się do
działań dziecka związane z
procesem uczenia się:
• przyswajanie podanego, gotowego
materiału;
• odkrywaniu nowych wiadomości podczas
rozwiązywania problemów i samodzielnego
poszukiwania;
• przeżywanie;
• działanie – zmienianie rzeczywistości i
siebie poprzez sprawdzenie wiadomości w
praktyce.
Wielostronne uczenie się
przeciwstawia się
jednostronnemu uczeniu się,
nauczaniu opartemu na
przyswajaniu gotowej
wiedzy podawanej przez
nauczyciela.
Wielostronnemu uczeniu się
odpowiadają metody
nauczania:
•
•
•
•
podające (przyswajanie)
problemowe (odkrywanie)
aktywizujące (przeżywanie)
praktyczne (działanie)
Metody szczególnie
użyteczne w pracy z
dzieckiem sześcioletnim:
Metoda czynnościowego nauczania
Edyty Gruszczyk - Kolczyńskiej
Zalecane warunki i
sposób realizacji:
• Dominującą formą zajęć są w tym czasie
zabawy, gry sytuacje zadaniowe, w których
dzieci manipulują specjalnie dobranymi
przedmiotami, np. liczmanami.
• Następnie dba się o budowanie w umysłach
dzieci pojęć liczbowych sprawności
rachunkowych na sposób szkolny.
Przy układaniu i rozwiązywaniu zadań trzeba
zadbać o wstępną matematyzację: dzieci
rozwiązują zadania matematyczne manipulując
przedmiotami lub obiektami zastępczymi, potem
zapisują rozwiązanie z użyciem cyfr.
„Moim zdaniem nie ma żadnej potrzeby, by
zapoznawać dzieci z cyframi już w
pierwszym półroczu zajęć z 6-latkami.
Zapis cyfrowy, nawet najprostszy, np.
3+2=5 przesuwa nauczanie w kierunku
abstrakcji. Na to nakładają się trudności
manualne związane z samym pisaniem.”
prof. Z. Semadeni