Transcript ********* 1 - alyk-pelasgia

Η Κίνα και η Ιαπωνία, λόγω του ότι είναι γειτονικές
χώρες, παρουσιάζουν πολλά κοινά πολιτισμικά στοιχεία.
Τέτοια κοινά στοιχεία εντοπίζονται και στην ένδυση,
όπου έχουμε ενδύματα με:
 Παρόμοια σχέδια.
 Παρόμοια χρώματα.
 Παρόμοια υφάσματα.
Η άνοδος των Μαντσού
(Manchu) δυναστείας των Qing
στην εξουσία έφερε ένα νέο στυλ
ενδυμάτων που φοριόταν από
όλους τους ευγενείς και τους
αξιωματούχους. Υιοθετήθηκαν
νέοι τρόποι ένδυσης και
χτενίσματος, οι οποίοι έγιναν
ευρέως διαδεδομένοι και στην
κατώτερη τάξη. Εμφανίστηκε
ένα νέο φόρεμα, που
ονομάστηκε Tangzhuang, και
περιλαμβάνεται
το Changshan που φοριόταν από
τους άνδρες και το Qipao
που φοριόταν από τις γυναίκες.
Ένδυμα του αυτοκράτορα Qianlong με
τον κινέζικο δράκο, σήμα κατατεθέν
της αυτοκρατορικής οικογένειας.


Η κατάργηση της
αυτοκρατορικής Κίνας, το 1912
είχε άμεση επίδραση στην
ενδυμασία. Ο Sun-YatSen δημιούργησε ένα νέο στυλ
ντυσίματος των ανδρών, που
χαρακτηριζόταν από σακάκι και
παντελόνι. Αυτό το ένδυμα
έγινε γνωστό ως κοστούμι
Zhongshan (Zhongshan είναι
ένα από τα ονόματα Sun-Yatsen στα κινέζικα).
Για τις γυναίκες, μια
μεταμόρφωση του
παραδοσιακού Qipao
(cheongsam) είχε ως
αποτέλεσμα την δημιουργία
ενός πολύ πιο σύγχρονου
ενδύματος.
Αυτό το πανωφόρι είναι κατασκευασμένο από μετάξι. Κινέζικος θρύλος λέει ότι η
παραγωγή μεταξιού ανακαλύφθηκε από την Hsi-Ling-Shih, σύζυγο του μυθικού
Κίτρινου Αυτοκράτορα.
Η εγκαθίδρυση του
κομμουνιστικού
καθεστώτος στην
Κίνα έφερε μεγάλες
αλλαγές στον τρόπο
ένδυσης.
Το κινεζικό
«χιτώνιο»,
στρατιωτικού
τύπου κοστούμι
που σχεδίασε
και φορούσε ο
Σουν Γιατ-σεν
ήταν
δημοφιλέστατο
στις δεκαετίες
του 1950 και
του 1960.
Τα κοστούμια τύπου Λένιν ήταν
μόδα για τις νεαρές κοπέλες γύρω
στη δεκαετία του 1960. Το
κοστούμι αυτό το φορούσαν
αρχικά οι άνδρες στη Ρωσία , αλλά
στην Κίνα έγινε ιδιαίτερα
ευπρόσδεκτο από τις γυναίκες.
Οι κορυφαίοι ηγέτες
παρακολουθούν τη
σύνοδο της AsiaPacific Economic
Cooperation (APEC) του
2001 στη Σαγκάη,
φορώντας παραδοσιακές
κινεζικές ενδυμασίες.
Ο Γάλλος
σχεδιαστής
μόδας Pierre
Cardin πραγματοποίησε την
πρώτη επίδειξη
μόδας στην
Κίνα το 1979
και εισήγαγε το
δυτικό στυλ
ενδυμασίας.
"In the Mood of Love" –
μια ταινία από τον
σκηνοθέτη Wong KarWai, από το Χονγκ Κονγκ
– που έκανε δημοφιλές
το τσιπάο το 2000.
Οι Μανδαρίνοι ήταν
γραφειοκράτες της
αυτοκρατορικής
Κίνας. Ο τίτλος
δινόταν σε
ανώτερους
κρατικούς
υπαλλήλους. Η
ενδυμασία τους
ήταν αρχοντική,
καθώς οι ίδιοι ήταν
σύμβολα εξουσίας.
Δύο στολές Μανδαρίνων με διαφορετικά
σχέδια και χρώματα.





Στην Κίνα κάθε χρώμα
συμβολίζει και αντιπροσωπεύει
μία κατάσταση ή ένα
συναίσθημα. Αυτό έπαιξε ρόλο
και στη χρήση των χρωμάτων
στα ρούχα. Συγκεκριμένα:
Το κόκκινο συμβολίζει την τύχη
και τη χαρά (φοριόταν την
Πρωτοχρονιά και στις
οικογενειακές γιορτές).
Το πράσινο συμβολίζει την
υγεία, την ευημερία και την
αρμονία.
Το μπλε συμβολίζει την
αθανασία.
Το λευκό συμβολίζει την
αγνότητα και την καθαρότητα,
αλλά είναι και το χρώμα του
πένθους.
Το κίτρινο θεωρείται το
καλύτερο χρώμα και συμβολίζει
την καλή τύχη.
Ο πολύχρωμος κινέζικος
δράκος που συμβολίζει την
ευδαιμονία και την
μεγαλοπρέπεια.
Με τον όρο Kimono, εννοούμε
την Ιαπωνική παραδοσιακή
ενδυμασία που δε σημαίνει
τίποτα άλλο παρά, Πράγμα
(μoνό / πράγμα）για να
Φορέσεις (κι / φορώ). Παλιά,
το Κιμονό ήταν η καθημερινή
ενδυμασία, σήμερα όμως πια,
οι γυναίκες στην Ιαπωνία,
προτιμούν δυτικού τύπου
ενδυμασία και φορούν το
Κιμονό (κατά κύριο λόγο) σε
τρεις μόνο εκδηλώσεις στη
διάρκεια της ζωής τους:
 Στην παιδική εθνική εορτή το
φθινόπωρο που παιδάκια
επισκέπτονται τους ναούς.
 Στην εποχή της ενηλικίωσης
τον Ιανουάριο.
 Στο γάμο τους.
Παραδοσιακό kimono
του γάμου, με
tsunokakushi (γαμήλιο
καπέλο).
Η παράδοση θέλει τα κιμόνο να
περνάνε από γενιά σε γενιά δηλαδή
από μητέρα σε κόρη, δεδομένου ότι
δεν έχουν μεγέθη. Είναι πολύ μακριά
και μαζεύονται από τη ζώνη, το obi
( η οποία σύμφωνα με τον τρόπο
δεσίματος υποδηλώνει εάν μία
γυναίκα είναι παντρεμένη ή
ελεύθερη). To ίδιο ισχύει και για τα
μανίκια, τα οποία όταν είναι μακριά,
συμβολίζουν μία γυναίκα ελεύθερη
που σαν πουλί θέλει να φωνάξει
τους άνδρες κοντά της, ενώ όταν
είναι ‘κομμένα’ υποδηλώνουν ότι
είναι παντρεμένη. Τα σχέδιά τους
εναλλάσσονται σύμφωνα με τις
εποχές και είναι πάντα δανεισμένα
από τη φύση, γεγονός που καθιστά
αυτό το είδους την ενδυμασία
απόλυτα εποχιακή.
Συνήθως μία γυναίκα δεν μπορεί να φορέσει
ένα kimono μόνη της, και χρειάζεται τη
βοήθεια κάποιου τρίτου, ενώ η όλη
διαδικασία διαρκεί περίπου 45’-1 ώρα, και το
τελικό σύνολο αποτελείται από 17
διαφορετικά κομμάτια!
Η τιμή ενός παραδοσιακού
χειροποίητου Κιμονό ξεκινά
από €2.000-3.000 για το
«πανωφόρι», ενώ τα καλά
Obi από €3.000-4.000. Για
μία ολοκληρωμένη εμφάνιση
με Κιμονό, θα πρέπει να
ξοδέψει κανείς πάνω από
€10.000, γεγονός που από
μόνο του καθιστά πάρα πολύ
δύσκολη τη συνεχή
καθημερινή του χρήση.
Γκέισα ονομάζεται στην
Ιαπωνία η μορφωμένη
γυναίκα, η οποία έχει
παρακολουθήσει ειδικές
σπουδές, φοράει
τα κιμονό με
εντυπωσιακά χρώματα
και σχέδια και χτενίζεται
με το χαρακτηριστικό
χτένισμα, γνωρίζει καλά
την πατροπαράδοτη
«τελετουργία
του τσαγιού» και χορεύει
τους παραδοσιακούς
χορούς της Ιαπωνίας ή
παίζει το μουσικό
όργανο σαμισέν.
Η Μαρία Κάλλας ντυμένη
ως γκέισα στην όπερα
Madame Butterfly.


Οι γκέισες φορούν πάντοτε κιμονό.
Οι μαθητευόμενες φορούν
πολύχρωμα κιμονό με εξεζητημένες
ζώνες όμπι. Αποτελούν επίσης
σημάδι για την οικονομική
ευρωστία των σπιτιών οκίγια,
καθώς μια γκέισα δε θα πρέπει να
φοράει ένα κιμονό πάνω από μια
φορά. Επίσης, ανάλογα με την εποχή
ή το γεγονός που θα παρίσταται η
γκέισα, μεταβάλλεται και το χρώμα,
το σχέδιο και το στυλ ενός κιμονό.
Χαρακτηριστικά είναι επίσης τα
ξύλινα παπούτσια, στα οποία
ισορροπούν και περπατάνε οι
γκέισες, γνωστά ως okobo. Επίσης
υπάρχουν τα zori, σανδάλια με
επίπεδες σόλες, και τα tabi,
παρόμοια με τα πρώτα, τα οποία
όμως φοριούνται μόνο μέσα στο
σπίτι.
Το χτένισμα των γκεϊσών
δεν ήταν πάντοτε το ίδιο.
Στο παρελθόν, ήταν
συνηθισμένο να έχουν τα
μαλλιά τους λυτά, αλλά
κατά τη διάρκεια του
17ου αιώνα υιοθετήθηκε
το χτένισμα shimada,
ένας τύπος
παραδοσιακού σινιόν,
που προτιμούσαν οι
περισσότερες γκέισες. Το
χτένισμα διακοσμείται με
περίτεχνα χτένια και
φουρκέτες.
Οι σαμουράι, όπως τουλάχιστον
παρουσιάζονται στην ιαπωνική
ιστορία, ήταν μια τάξη άφοβων
και βίαιων πολεμιστών, που
ουσιαστικά κυριάρχησε στην
Ιαπωνία για περισσότερα από
600 χρόνια, από τα μέσα του
12ου αιώνα. Η θέση τους στο
κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της
ιαπωνικής φεουδαρχίας υπήρξε
σημαντική, καθώς
λειτούργησαν αρκετές φορές
ως ρυθμιστές της ροής των
ιστορικών γεγονότων.
Απέκτησαν παγκόσμια φήμη
για τις ικανότητές τους στο
χειρισμό των όπλων, ιδιαίτερα
στο ξίφος, και τα κατορθώματά
τους έγιναν θρύλοι της
ενδοχώρας.
Ηθοποιοί του χοροθεάτρου Καμπούκι,
ντυμένοι ως σαμουράι (1880).
Το βασικό στοιχείο ενδυμασίας
για τους σαμουράι ήταν
το κιμονό, το οποίο για τους
άνδρες αποτελείτο συνήθως
από ένα εξωτερικό και ένα
εσωτερικό ένδυμα. Τα
βαρύτερα κιμονό φοριούνταν
το χειμώνα, ενώ τα
ελαφρύτερα, καμωμένα από
μετάξι για παράδειγμα,
φοριούνταν το καλοκαίρι. Τα
υποδήματα των Σαμουράι ήταν
γενικά τα σανδάλια (γαράτζι)
και τα ξύλινα γκέτα. Τα
σανδάλια κατασκευάζονταν
από διάφορα υλικά, ανάμεσα
στα οποία συμπεριλαμβάνεται
το άχυρο, η κάνναβη και το
βαμβακερό νήμα.
Σαμουράι με την
πανοπλία του.
Διπλωμένο
κιμονό και
χακάμα.
Αθανάσιος Μάνος
Θάλεια Βόρρη
Αλεξάνδρα Μαγγίτα
Αμαλία Κόμνου
Πέγκυ Παπαδοπούλου
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!!!