Transcript Samodzielność przedszkolaka w aspekcie praktycznym

„Samodzielność
przedszkolaka
w aspekcie praktycznym,
poznawczym i społecznym”
Opracowanie: Danuta Turłaj doradca metodyczny ds. wychowania przedszkolnego
Samodzielność wynika z potrzeby
niezależnego zdobywania
i gromadzenia doświadczeń,
sprawdzenia swoich umiejętności
w różnych sytuacjach, pokonywania
przeszkód.
SAMODZIELNOŚĆ
• Jest gotowością do podejmowania zadań
opartych na osobistej aktywności, a jej
źródłem jest wola działania i akceptacja
celu.
• Zanim pojawią się pierwsze małe sukcesy
i niezależność, droga do samodzielności
może być usłana błędami, próbami,
ciągłymi pytaniami.
Samodzielność dziecka w wieku
przedszkolnym przejawia się
w trzech aspektach
• Samodzielność praktyczna
• Samodzielność poznawcza ( umysłowa)
• Samodzielność społeczna
SAMODZIELNOŚĆ PRAKTYCZNA
Związana jest
z samodzielnym radzeniem
sobie podczas
wykonywania czynności
samoobsługowych oraz
z samodzielnym
wykonywaniem
powierzonych mu
obowiązków związanych
z pracami gospodarczymi
i porządkowymi.
SAMODZIELNOŚĆ POZNAWCZA
Polega na
podejmowaniu
decyzji
i rozwiązywaniu
problemów zarówno
w organizowanej
zabawie, jak i pracy.
SAMODZIELNOŚĆ SPOŁECZNA
Oparta jest na
umiejętności
porozumiewania się,
współpracy,
współdziałania,
współdecydowania
oraz
odpowiedzialności
za podejmowane
decyzje społeczne.
Samodzielność społeczna
Nabiera ona szczególnego znaczenia dla
jednostki wkraczającej w świat szkoły, kiedy
to umiejętność nawiązywania kontaktów
z innymi dziećmi jest istotna dla
kształtowania poczucia własnej wartości
i osiągnięcia sukcesów szkolnych.
E. Gruszczyk- Kolczyńska
do najważniejszych zachowań nawykowych,
które warto kształtować u przedszkolaka
zalicza:
• pomaganie innym,
• nawyk dbałości o to, aby rzeczy były na
swoim miejscu,
• nawyk szanowania czyjegoś wysiłku
i tego, co dobrego zrobił inny człowiek,
• nawyki właściwego zachowania się przy
stole,
• nawyki higieniczne,
• nawyk samodzielnego rozbierania
i ubierania się.
Warunkiem bezpiecznego prowadzenia
dzieci ku samodzielności jest stworzenie im
przestrzeni, w której będą mogły realizować
postawione przed nimi zadania lub zadania,
które same sobie wytyczą.
Zdaniem E. Gruszczyk- Kolczyńskiej
sposób wykonywania czynności
samoobsługowych i porządkowych
przenosi się na czynności intelektualne.
Z analizy dziecięcych zachowań
wynika że:
Dzieci, które marudzą i ociągają się przy
każdej czynności samoobsługowej,
przenoszą ten styl zachowania na sytuacje
zadaniowe typu dydaktycznego: zbyt wolno
układają przedmioty potrzebne do zajęć,
zwlekają z wykonywaniem poleceń.
Dzieci, które bałaganią (np. rzucają ręcznik
byle gdzie, depczą po swoich ubraniach
w szatni) są zwykle równie niestaranne
w realizacji zadań typu intelektualnego.
Dzieci, które przy wykonywaniu czynności
samoobsługowych dopraszają się pomocy,
chociaż przy niewielkim wysiłku mogłyby
poradzić sobie same. Przenoszą ten nawyk
na sytuacje zadaniowe, pokazują swoją
bezradność.
DZIECKO WYRĘCZANE
• Jest nadmiernie uzależnione od osób
dorosłych i w efekcie ma niskie poczucie
własnej wartości.
• Ma trudności z samodzielnym
podejmowaniem innych działań i decyzji
• Brak samodzielności praktycznej dziecka
uwidacznia się we wszystkich innych
obszarach jego funkcjonowania.
.
„Pozwól mi to zrobić samemu”
Maria Montessori
Założenia
pedagogiki Montessori
Maria Montessori stworzyła całościową
koncepcję pedagogiczną obejmującą rozwój
człowieka od narodzin
do dorosłości i opierającą
się na podstawowej zasadzie szacunku
dla indywidualności i godności dziecka.
Głównymi filarami
pedagogiki Montessori są:
• przygotowane otoczenie, które inspiruje
dziecko do odkrywania świata
i rządzących nim reguł,
• materiał Montessori - opracowany tak,
by zachęcał do pracy, zawierał element
samokontroli, był estetyczny i trwały(
przemyślane i rozwijające zabawki)
Praca na materiale montessori
„różowa wieża”
• zasada wolności w podejmowaniu
decyzji co do wyboru zajęcia, która
pozwala dziecku wzmacniać w sobie
przekonanie o własnej mocy sprawczej,
budować adekwatną samoocenę,
• Nauczyciel (rodzic), który towarzyszy
dziecku, obserwuje, w razie potrzeby pomaga, ale niczego nie narzuca i nie
przejmuje odpowiedzialności za dziecko,
• budowanie w dziecku wewnętrznej
motywacji do działania tzn. unikanie kar
i nagród, ćwiczenie
umiejętności adekwatnej samooceny
i podejmowania
odpowiedzialności za własne działania
sprawia, że dziecko uniezależnia
się od zewnętrznej oceny
i motywacji budując swoją wewnętrzną siłę
i wiarę w siebie.
Program opracowany na założeniach
pedagogiki Marii Montessori
Dziękuję za uwagę