Transcript Przyczyny konfliktów i wojen w Afryce

Przyczyny konfliktów i wojen w Afryce:
1) Konflikty między różnymi grupami etnicznymi(np. wojna w
Ruandzie i Bruandii między plemionami Hutu i Tusi)
2) Fanatyzm religijny (był przyczyną kilku wojen domowych w
Sudanie: wojna między muzułmanami z północy kraju, a
chrześcijanami i wyznawcami religii plemiennych z południa;
konflikt między muzułmanami, a chrześcijanami występujący w
Nigerii)
3) Żądania terytorialne jednego państwa wobec drugiego (wojna
pomiędzy Somalią, Kenią i Etiopią oraz pomiędzy Czadem, a Libią)
4) Dążenia części ludności do stworzenia własnego państwa
(wojna między Etiopią i Eryteą, która trwała do 1991 roku i
doprowadziła do powstania w 1993 roku Niepodległej Erytei.
Potyczki zbrojne między tymi krajami trwają do dziś, a ich
powodem jest uzyskanie kontroli nad terenami przygranicznymi)
5) Przynależność do różnych bloków wojskowych (np. Angola,
Etiopia, Namibia)
Najtrudniej przedstawia się problematyka bezpieczeństwa w
Afryce.
Wynika to z kilku równoważnych przyczyn, a mianowicie:
* odmiennych tradycji historycznych i kulturowo-cywilizacyjnych,
* negatywnej roli kolonializmu i stosunkowo późnego osiągnięcia
niepodległości przez większość państw, zwłaszcza zaś Czarnej Afryki.
* zróżnicowania regionalnego (Maghreb, Afryka Równikowa, Afryka na
południc od Sahary)
Powszechnym zjawiskiem w Afryce są w dalszym ciągu konflikty
zbrojne, masowe przemieszczenia ludności, tortury, znęcanie się i
charakterystyczna dla tego regionu bezkarność.
Rok 1960 w dziejach Afryki po II wojnie światowej stanowił
prawdziwy przełom. W tym roku 15 państw z tego kontynentu
uzyskało niepodległość.
Był to znaczący etap w dekolonizacji Afryki. W większości chodziło
tu o byłe kolonie Francji i Wlkp. Brytanii. Wydawało się w owym
czasie, że imperium kolonialne Portugalii w Afryce nie jest
zagrożone. Jak się okazało, wiele z nowo powstałych państw nie
było przygotowanych do samodzielnego bytu, a z drugiej strony nie
akceptowało granic wyznaczonych im przez kolonizatorów.
Równolegle w wielu z tych państw panowały tendencje odśrodkowe
lub też skłócenie młodych elit politycznych, głównie na tle
programu i pochodzenia plemiennego. Te wszystkie czynniki
złożyły się na wybuch wielu wojen lokalnych - czy to wewnętrznych,
czy to między państwami - które stały się zjawiskiem powszechnym.
Do gwałtownych konfliktów dochodziło w krajach o licznym
osadnictwie europejskim.
KONGO:
Konflikt w Demokratycznej
Republice Konga
rozpoczął się w 1997
roku. Ma podłoże
polityczno-etniczne. Kraj
jest zamieszkany przez
dwie antagonistycznie
nastawione względem
siebie grupy etniczne Tutsi
i Hutu. W konflikt
zaangażowały się także
państwa trzecie (m.in.
Zambia, Uganda,
Rwanda). Wymordowano
rzesze uchodźców
rwandyjskich.
RUANDA:
Republika Ruandyjska leży w Afryce Centralnej. W 1994 roku w kraju tym
rozgorzał konflikt na tle etnicznym. Masakry, które miały tam miejsce, pociągnęły
za sobą w sumie prawie milion ofiar i wywołały ogromny kryzys humanitarny. W
1994 roku w Ruandzie w walkach na tle etnicznym pomiędzy plemionami Tutsi i
Hutu zginęło około 800 tysięcy ludzi. Zajścia rozpoczęły się 7 kwietnia 1994 roku,
dzień po zestrzeleniu podchodzącego do lądowania w Kigali samolotu, na
pokładzie którego znajdowali się prezydenci Ruandy i Burundi. Systematyczna
masakra mężczyzn, kobiet i dzieci trwała około 100 dni i odbywała się na oczach
społeczności międzynarodowej. Okrutne zbrodnie były popełniane przez
oddziały milicji i uzbrojonej armii. Również ludność cywilna masowo przyczyniła
się do masakry. Akty ludobójstwa w Ruandzie były zaplanowane i bardzo dobrze
zorganizowane przez elity rządzące. Jeszcze przed rozpoczęciem ludobójstwa
powstały listy z nazwiskami osób z plemiona Tutsi i przywódców opozycji, którzy
mieli zostać zamordowani. Również media brały udział w tej okrutnej zbrodni
namawiając ludność cywilną do udziału w masowych mordach. Sprawcami,
którzy doprowadzili do ludobójstwa nie były bezimienne tłumy, ale osoby łatwe
do zidentyfikowania i tym samym pociągnięte do odpowiedzialności karnej. Jak
podkreśliła Carla del Ponte, była prokurator Międzynarodowego Trybunału
Karnego dla Ruandy, ludobójstwo było szczegółowo zorganizowanym
przedsięwzięciem kryminalnym.
ALGIERIA:
Wojna w Algierii rozpoczęła się w 1992 roku po interwencji
wojska, które unieważniło pierwszą turę wyborów
powszechnych wygraną przez fundamentalistyczny Islamski
Front Ocalenia wywodzący się ze Stowarzyszenia Braci
Muzułmanów. Bojówki zwolenników Frontu chwyciły
wówczas za broń, w walkach i zamachach do dziś zginęło
100 tysięcy osób. Partyzantka walczy w imię budowy
państwa islamskiego przeciwko \"bezbożnemu reżimowi
świeckiemu\". W Algierii nie ma konfliktu dwóch religii, strona
opozycyjna podkreśla jednak, że walczy w imię wartości
religijnych.
Główną antyrządową siłą militarną jest Islamska Grupa
Zbrojna. Innym aktywnym ugrupowaniem była Islamska
Armia Ocalenia uchodząca za zbrojne ramię Islamskiego
Frontu Ocalenia, ale rozwiązała się w styczniu 2000 roku,
korzystając z ogłoszonej przez władze amnestii. Partyzantka atakuje algierskie siły zbrojne oraz prorządowe grupy
paramilitarne, jest także oskarżana o mordowanie cywili,
głównie mieszkańców wsi. Niezależne śledztwa wykazały
jednak, że za wieloma wyjątkowo krwawymi masakrami
stały siły rządowe, które zrzucając winę na islamistów,
próbują skompromitować ich w oczach społeczeństwa i
wspólnoty międzynarodowej.
SUDAN:
Trwający przez przeszło 50 lat
konflikt w Sudanie pochłonął co
najmniej 2 miliony ofiar. Ponad
4,5 miliona osób zostało
zmuszonych do opuszczenia
swoich domów. Wojna domowa
w Sudanie wybuchła już pod
koniec 1955 roku. Powodem
buntu murzyńskiej ludności z
południa kraju (bunt w Torit)
było niezadowolenie z powodu
politycznej i gospodarczej
dominacji muzułmańskich
Arabów z północy. Na początku
2003 roku wybuchł konflikt w
położonym na zachodzie kraju
Darfurze.
BURUNDI:
• Konflikt w Burundi rozpoczął się
w 1993 roku po zamordowaniu
pierwszego legalnie wybranego
prezydenta Melchiora Ndadaye
należącego do plemienia Hutu.
Konflikt dotyczy podziału
władzy pomiędzy dwa żyjące w
Burundi plemiona Hutu i Tutsi.
W jego wyniku przymusowo
emigrowało ponad 750 tys.
Burundyjczyków. Ważnym
krokiem na drodze do
rozwiązania konfliktu było
podpisanie 28 sierpnia 2000
roku porozumienia pokojowego
w Arusha.
ETIOPIA-ERYTREA:
• Konflikt między Etiopią a
Erytreą rozpoczął się w
1998 roku i dotyczył
przebiegu granicy między
tymi dwoma państwami.
Liczba ofiar konfliktu
(szacowana na 370 tys.
Erytrejczyków i 350 tyś.
Etiopczyków) wzrosła na
skutek klęski suszy do 8
milionów. W czerwcu 2000
roku w wyniku
prowadzonych przez
Algierię i Unię Afrykańską
mediacji, oba państwa
podpisały zawieszenie
broni.
LIBERIA:
Pierwsza wojna domowa w
Liberii trwała z przerwami
od 1989 do 1997 roku i
pochłonęła 150 tysięcy
istnień ludzkich. Konflikt
między siłami rządowymi
a opozycją (Narodowy
Patriotyczny Front Liberii)
wybuchł ponownie 8
lipca 2003 roku. W wyniku
zaangażowania
międzynarodowego 18
sierpnia 2003 r. strony
konfliktu podpisały
porozumienie pokojowe
w Accra.
SAHARA ZACHODNIA:
• Terytorium na północnozachodnim wybrzeżu Afryki
graniczące z Marokiem,
Mauretanią i Algierią było do
1976 roku administrowane
przez Hiszpanię. Po ustąpieniu
Hiszpanów roszczenia do tego
obszaru zgłosiło Maroko,
Mauretania oraz Front
POLISARIO, co rozpoczęło
jeden z najdłuższych
konfliktów w Afryce.
Zawieszenie broni zostało
oficjalnie podpisane w 1991
roku. O przyszłości terytorium
ma zdecydować referendum.
MOZAMBIK:
Mozambik to była kolonia portugalska,
która w 1975 r. uzyskała niepodległość.
W praktyce od samego początku, tak jak
i Angola, był w ogniu wojny domowej.
Od dnia uzyskania niepodległości
krajem rządzi proradziecki i prochiński
FRELIMO (Front Wyzwolenia
Mozambiku), a walczy z nim popierany
do początku lat 90. przez RPA i USA
RENAMO (Narodowy Ruch Oporu
Mozambiku). Podczas tej wojny do 1995
r. zginęło około 1 mln ludzi. W
październiku 1992 r. szef FRELIMO
prezydent J.Chissano i szef RENAMO A.
Dhaklama podpisali porozumienie
pokojowe. Przewidywało ono
zawieszenie broni, przeprowadzenie
wyborów pod kontrolą ONZ oraz
utworzenie 30 tys. armii złożonej z
żołnierzy obydwu stron konfliktu.
Podsumowanie:
• Obecnie, w sytuacji, gdy nie istnieje już podział świata na dwa
bloki polityczno – militarne, konflikty lokalne przestały być
zastępczym poligonem rywalizacji dwóch supermocarstw. W
większości przypadków nie stanowią zatem bezpośredniego
zagrożenia dla światowego pokoju.
•
Mimo, że po rozpadzie bloku wschodniego konflikty lokalne
straciły swój wymiar strategiczny, to jednak w dalszym ciągu
powodują destabilizację polityczną w poszczególnych regionach i
niosą z sobą ogromne cierpienia ludności, śmierć, głód i
epidemie. Ponadto istnieje wielkie niebezpieczeństwo
wykorzystania w tych konfliktach broni atomowej.
•
W roku 1994 istniało na świecie ponad 50 konfliktów. W 12
krajach na 3 kontynentach trwały wojny domowe. W 1995 roku liczba
konfliktów zmniejszyła się do 30, w 1996 roku zgodnie z danymi
opublikowanymi w czerwcu 1997 przez sztokholmski Międzynarodowy
Instytut Badań nad Pokojem w 24 miejscach na świecie rozgrywało
się 27 konfliktów zbrojnych – 22 spośród nich rozpoczęły się
przed 1989 rokiem.
Zdjęcia:
Prezentację
Wykonała:
Monika Szok
KI. III LO”B”