Transcript W kręgu zabawy

Jak radzić sobie z zachowaniami
trudnymi u dzieci
Jadwiga Pytlarczyk
Zachowania trudne u dzieci
JAKIE?
1. Nadpobudliwość
2. Agresja
3. Nieposłuszeństwo
Umiejętność właściwego reagowania na
zachowania trudne to:
znajomość specyfiki rozwoju małego
dziecka i umiejętność dokonywania bardziej
wnikliwej diagnozy przyczyn.
Każde dziecko to inna osobowość – zespół
cech występujących w różnych
konfiguracjach.
Osobowość ta poddawana jest różnym
czynnikom i wpływom.
Potrzebna jest podstawowa wiedza o
mechanizmach rozwoju dziecka w okresie
przedszkolnym.
W rozwoju człowieka występuje 8 faz z tego 4 fazy są do
momentu pójścia dziecka do szkoły. W każdej dzieje się coś
ważnego i zakłócenia mają konsekwencje dla dalszego rozwoju
i zachowania dziecka.
I faza: Dziecku musi czuć się kochane, ma czuć się bezpieczne
/psychicznie/ i musi wiedzieć, ze może zwrócić się z
problemami do bliskich.
II faza: W sytuacjach konfliktowych dziecko musi być
partnerem do rozmowy i nie może wychodzić pokonane.
Trzeba pozwolić na autonomię w określonych wspólnie
granicach, dać szansę na inicjatywy.
III faza: pojawia się problem poczucia winy i gdy sytuacje,
zadania przekraczają możliwości dziecka
IV faza: przełom pójścia do szkoły: tu w zależności od sytuacji
ujawnia się przedsiębiorczość (wie co robi i akceptuje
swoje ograniczenia) lub poczucie niższości (nie jest gotowe
na wyzwania, jakie niesie ze sobą szkoła).
Małe dziecko potrzebuje przede
wszystkim zaspokojenia potrzeb:
VII potrzeba samorealizacji
VI potrzeby estetyczne
V potrzeba wiedzy i rozumienia
IV potrzeba szacunku
III potrzeba przynależności i miłości
II potrzeba bezpieczeństwa
I potrzeby fizjologiczne
Ważne są postawy rodzicielskie, systemy wychowania,
klimat szczerości , zaufania i szacunku.
Zachowania trudne są uwarunkowane
wieloma czynnikami, które tkwią zarówno w
samej jednostce, jak i w jej otoczeniu.
Na osobowość i zachowanie dziecka mają wpływ:
 czynniki genetyczne,
 choroby w okresie okołoporodowym,
 zdarzenia traumatyczne,
 wpływ środowiska rodzinnego, przedszkolnego,
rówieśniczego,
 inne
Radzenie sobie z sytuacjami trudnymi
to :
•
•
•
•
•
•
rozpoznanie objawów
ustalenie przyczyn
konsultacje ze specjalistami
skuteczne metody pracy pedagogicznej
edukacja rodziców
jednolite oddziaływania w rodzinie i
przedszkolu, szkole
W przedszkolu nauczycielki prowadzą diagnozę we
współpracy z rodziną, aby poznać dziecko i ustalić
sposób postępowania.
Rzetelna obserwacja potrzeb, możliwości –
teczka obserwacji uzupełniona o ważne
spostrzeżenia dotyczące zachowania dziecka
w kontakcie indywidualnym i grupowym,
niepokojące zachowania, itd.
Poznawanie dziecka – współpraca z rodziną
1. Nie uda się to bez udziału rodziny – to rodzina jest
źródłem istotnej wiedzy o dziecku. Czyli... i Wywiad z
rodzicami
2. Te dwa środowiska muszą współpracować , aby
rozpoznać jakie dziecko jest i ustalić wspólne
oddziaływania, szczególnie w sytuacji problemów.
Czyli... systematyczne kontakty i ustalenia
3. Rodzice powinni posiadać wiedzę o tym jak przebiega
rozwój małego dziecka i czego to dziecko potrzebuje,
by stworzyć odpowiednie warunki i poradzić sobie z
problemami. Czyli ... edukacja psychologicznopedagogiczna rodziny
Zachowanie nadpobudliwe - objawy:
Sfera ruchowa:
 niepokój ruchowy w sferze motoryki dużej i małej /niemożność pozostania
w bezruchu/,
 wstawanie, chodzenie, bieganie,
 wymachiwanie rękoma, kiwanie się, drobne ruchy kończyn,
 manipulowanie przedmiotami będącymi w zasięgu dziecka
Sfera poznawcza:
 trudności w skupieniu uwagi,
 wzmożony odruch orientacyjny /przerzucanie uwagi z obiektu na obiekt/,
 pochopność lub pobieżność myślenia.
Sfera emocjonalna:
 nieopanowane, silne reakcje emocjonalne
 wzmożona ekspresja uczuć
 zwiększona wrażliwość emocjonalna na bodźce - często towarzyszy jej
nasilona aktywność ruchowa oraz poznawcza.
Objawy nadpobudliwości mogą dotyczyć jednej sfery , dwóch lub wszystkich
sfer.
Zachowanie nadpobudliwe - przyczyny:
A. Predyspozycje organiczne / układ nerwowy/
 Nieprawidłowy rozwój dynamiki procesów
nerwowych /przejawy to: słabość procesów
nerwowych, przewaga pobudzania nad
hamowaniem, wyraźna labilność układu
nerwowego/
 Mikrodeficyty /parcjalne uszkodzenia/
ośrodkowego układu nerwowego /przejawy to –
niski próg pobudzenia, mała odporność na
frustrację, nietolerancja na zmianę otoczenia,
nadwrażliwość na hałasy, płaczliwość/
Zachowanie nadpobudliwe - przyczyny:
B. warunki środowiskowe
 Środowisko rodzinne - warunki bytowe, struktura,
atmosfera (niezaspokojone potrzeby, konflikty,
osobowość rodziców), system wychowawczy, postawy
rodzicielskie (odrzucenie, nadmierne wymagania,
nadmierna ochrona, unikanie),
 Środowisko pozarodzinne – przedszkole- oddziałuje
poprzez określone wymagania (czasem nieadekwatne do
możliwości), relacje społeczne, jakich dziecko
doświadcza
 Sytuacje traumatyczne – utrata bliskiej osoby, silne
zagrożenie
nadpobudliwość
Postępowanie...
Dziecku, które żyje w chaosie trzeba stworzyć
uporządkowany świat poprzez stworzenie reguł i
zasad – dziecko musi czuć się pewnie i bezpiecznie.
Powinno wiedzieć co wolno czego nie wolno i jakie
to ma swoje konsekwencje
Kalendarz dnia:
Dotyczy zarówno przedszkola jak i domu !
Ćwiczenie !
Nadpobudliwość - postępowanie
– Ograniczyć ilość bodźców emocjonalnych
– Gdy dochodzi do konfliktu, w chwili pobudzenia dziecka
sprawę należy rozpatrzyć, gdy dz. uspokoi się /chyba, ze
wymaga natychmiastowej reakcji/. Trzeba pokazać jak można
naprawić szkodę lub wyrządzone zło.
– Regulować reakcje emocjonalne poprzez zainteresować dz.
czymś nowym lub skłonić do refleksji
– Prowadzić zabawy i ćwiczenia dotyczące myślenia
przyczynowo-skutkowego, wymyślania zakończenia, zmiany
odwracalne i nieodwracalne
– Uczyć dzieci przewidywać w zabawie: co by było gdyby….
„ktoś wszedł na lód na jeziorze ….”
Nadpobudliwość - postępowanie
– Nie dawać dz. zbyt trudnych zadań
– Dawać krótkie i wyraźne polecenia, w razie potrzeby
powtarzać kilkakrotnie lub przypominać
– Cel zadania musi być bliski
– Pomagać w dokończeniu zadań, chwalić
– Angażować dzieci do pomagania, przygotowania
zajęć, powierzać różne funkcje (uczą się spokojnego
planowego działania)
– Powierzać zadania polegające na klasyfikowaniu,
porządkowaniu
Nadpobudliwość - postępowanie
– Zajęcia ruchowe przeplatać zajęciami spokojnymi,
cichymi
– Organizować dzień w sposób planowy, regularny
– Na terenie przedszkolnym, podwórku zwracać
szczególną uwagę na te dzieci
– Wprowadzać zasady, umowy (stanowiące kodeks) –
w domu także
– Przypominać o umowach
– Nie stosować kar fizycznych ani nie krzyczeć na dz.
– Stała linia wychowania, spokojna atmosfera, kontrola
i pomoc dorosłych.
Metody terapeutyczne - zalecane
• Techniki relaksacyjne (Jacobsona, Polender)
• Metoda Symboli Dźwiękowych
• Metoda D.Dziamskiej - system edukacji przez
ruch
• MDS
• Zabawy integracyjne i przeciw agresji
• Techniki teatralne
• inne
Zestaw zabaw, ćwiczeń z udziałem
dzieci nadpobudliwych:
•
•
•
•
•
Zabawa integracyjna
Zabawa muzyczno-ruchowa
Koncentracja uwagi
Samokontrola
Relaksacja
Agresja u dzieci - przyczyny
• Okazywanie złości, agresja wynika z cierpienia, zrodzonego z
braku miłości i braku zaspokojenia podstawowych potrzeb jest odwetem.
• Bowiem często złe zachowania to zwracanie na siebie uwagi,
szukanie sposobu na kontakt z drugim człowiekiem, na bycie
zauważonym, szukanie uznania, wsparcia - znowu zaspokojenia potrzeb.
• Sposób postępowania rodziców lub środowiska to czasem zbyt
rygorystyczne wymagania - dzieci te mają niską samoocenę –
brak zaspokojenia potrzeb.
• Nieprawidłowe zachowania dziecka bardzo często są reakcją
na niejasne zasady oceniania, niesprawiedliwość, chaos
organizacyjny, brak konsekwencji
Agresja u dzieci - przyczyny
• Wrogie relacje pomiędzy dorosłymi i dziećmi lub
w grupie rówieśniczej. Agresja może być
instynktem lub zachowaniem wyuczonym. W
rozwoju człowieka występuje mechanizm
modelowania: WY jesteście modelami, a dziecko
jest obserwatorem i uczy się. Dzieci agresywne
nie potrafią uświadamiać sobie swoich emocji,,
ich przyczyn i wyrażać
• Złe wzorce – bez rozmowy, wyjaśnienia to
milczące poparcie – bajki, gry komputerowe,
filmy
Agresja to często objaw słabości,
braku zaspokojenia potrzeb....
Stąd ważnym elementem obserwacji jest
poznanie samooceny dziecka i jego potrzeb,
oczekiwań, sposobu myślenia
Arkusz samowiedzy (badanie samooceny)
Jaki jestem/ jaki chcę być?
Imię i nazwisko dziecka…………………………………………………
Wiek dziecka…………………………………………………….……...
Data badania: pierwszego: ……………drugiego……..………….…
•
•
•
•
•
•
•
•
•
Ładny
Dobry
Sprawiedliwy
Mądry
Koleżeński
Wytrwały
Szczęśliwy
Lubiany
……………………….
1 - 2 - 3
1 - 2 - 3
1 - 2 - 3
1 - 2 - 3
1 - 2 – 3
1 - 2 – 3
1 - 2 – 3
1 - 2 – 3
Test niedokończonych zadań – poznanie potrzeb dziecka
Dokończ dania:
–
–
–
–
–
–
–
–
–
Lubię robić………………………………………………
Nie lubię robić…………………………………………
Boję się……………………………………………………
Chciałbym, aby…………………………………………
Nie lubię, kiedy…………………………………………
Gdy się cieszę, to……………………………………
Kiedy jestem smutny, to………………………
O kłopotach rozmawiam z .........................
Itd..
Czego potrzebuje dziecko – jaka metoda postępowania?
Często na agresję reagujemy karaniem, społecznym
odrzuceniem. Dla osób „agresywnych” jest to dodatkowe
zagrożenie, co prowadzi paradoksalnie do zwiększenia
napastliwości i nowych aktów agresji.
Potrzebna mu jest przede wszystkim spokojna rozmowa,
zainteresowanie i wsparcie.
Być może okaże się niezbędna interwencja z
udziałem specjalisty.
Wychowawca, jako znacząca osoba dorosła, dysponuje
potężnymi narzędziami wpływu. Jest modelem prawidłowych
bądź nieprawidłowych zachowań, inicjatorem działań mogących
powodować pożądane zmiany lub osobą bierną.
• Nauczyciel, który zawsze jest wychowawcą,
musi zareagować na nieprawidłowe,
dysfunkcyjne zachowanie dziecka .
• Jednak jego odpowiedź nie może być
przypadkowa lub podyktowana aktualnymi
emocjami. Powinna być przemyślana i celowa,
dająca wysoką gwarancję pozytywnej zmiany
zachowania wychowanka.
Czasami agresja dziecka to prowokacja
• Dlatego hasłem i głównym wskazaniem, którym powinien
się kierować nauczyciel jest: Nie daj się wciągnąć na
ring!
• Trzeba także opracować w przedszkolu o Metodę
Konstruktywnej Konfrontacji, bazującej na komunikacie
„Ja”. Zamiast ganić zachowanie nieprawidłowe,
nauczyciel modeluje zachowanie pożądane.
• Istotny jest klimat społeczny w grupie i budowanie
wspierające środowiska w przedszkolu
Budowanie pozytywnego klimatu
• Wspieranie rozwoju emocjonalno-społecznego praca wychowawcza dotycząca emocji,
poznawania siebie, innych i bycia w grupie
• Sposób komunikowania się z dzieckiem i grupą
• Ustalenie czytelnych reguł – kodeks konsekwencja
• Dostrzeganie zachowań pozytywnych, chwalenie
za wysiłek – utwierdzanie dziecka w swoich
oczekiwaniach
• Pomoc dzieciom z radzeniem sobie w sytuacjach
trudnych np. konflikt
Prawo efektu
Pochwalona osoba będzie dążyła do
powtórzenia sytuacji, gdy zasłuży na
uznanie.
Wspieranie rozwoju emocjonalnospołecznego – moduły
• Dostrzeganie i wyrażanie emocji , w tym agresji – dzieci, aby dostrzec
uczucia innych muszą zauważyć uczucia, nazwać i wyrazić. Muszą
doświadczyć, że złość to część natury człowieka, że oni też tego
doświadczają.
• Rozpoznawanie przyczyn wyzwalających emocje, złość i agresję –Poznanie
przyczyny agresji to ważny i właściwy krok do opanowania tych emocji.
• Lepsze zrozumienie siebie i innych – Wielokrotnie przyczyną agresji jest
brak pewności siebie w kontaktach międzyludzkich, uprzedzenia i
odrzucanie przez innych. Ważne jest więc lepsze poznanie się nawzajem,
budowanie zaufania – powstanie bezpieczeństwo, pewność siebie –
przezwyciężenie agresji.
• Przezwyciężanie agresji, wściekłości – Ważna umiejętność - agresywne
impulsy odreagować w kontrolowany sposób.
Wspieranie rozwoju emocjonalnospołecznego – moduły
• Budowanie poczucie własnej wartości i silnej tożsamości –
Osoby agresywne są najczęściej słabe, brak im pewności
siebie, są uzależnieni od zdania innych. Dzieci słabe nie
mówią innym pozytywnych rzeczy, bowiem nie harmonizuje
to ze swoim słabym obrazem. Ważnym środkiem przeciw
agresji jest budowanie poczucia własnej wartości,
wzmacnia to osobowość i jest szansa na pozytywne
kontakty.
• Nawiązywanie pozytywnych kontaktów – tu ważne jest
nastawienie na innych, trzeba nauczyć dz, bawienia się a
nie współzawodniczenia czyli bycia przeciw sobie. Muszą
przekonać się, ile radości zyskają dzięki umiejętności
współpracy.
• Pokojowe rozwiązywanie konfliktów
ćwiczenie
• Jakie wartości wprowadzamy w przedszkolu i
jak???, jakie umiejętności nabywają dzieci?
• Jak wprowadzamy wartości ?
• Kodeks przedszkolaka
Ćwiczenie !
• Przykład zajęcia, gdzie wprowadzany pojęcie
współpraca
Nieposłuszeństwo czyli niespełnienie
poleceń
Inaczej te zachowania określa się jako
tyranię dziecięcą, syndrom bachora lub
zespół zachowań opozycyjnobuntowniczych /ODD/
Działania psychologiczno-pedagogiczne:
 Wyznaczanie reguł i granic, ustalenie zachowań
akceptowanych i nieakceptowanych, zawarcie układu.
Nieprzestrzeganie reguł musi mieć swoje konsekwencje.
 Można zastosować system punktowy jako sposób
motywowania dz., wzmocnienia do zachowań pożądanych –
indywidualna karta zachowania. Tu są potrzebne trzy kroki:
 określenie zachowania docelowego, pożądanego
 wybór żetonów /punktów/
 ustalenie przywilejów i nagród
• Ważna techniką jest modelowanie: rodzic, nauczyciel jako
model właściwego postępowania + wzmocnienia za dobre,
właściwe zachowania.
INDYWIDUALNA KARTA ZACHOWANIA
Imię i nazwisko dziecka ..................................................................
Rok szkolny ................. Okres oddziaływania od .....do.....
wymaganie
Posumowanie
dnia
poniedziałek
wtorek
środa
czwartek
piątek
Ćwiczenie ....
• Układamy indywidualna kartę zachowania dla
wybranego dziecka w przedszkolu – w grupach
Techniki komunikowania się z dzieckiem
•
•
•
•
Komunikaty typu „ja”
Aktywne słuchanie
Techniki asertywne
Negocjowanie
Komunikaty typu „ja”
•
•
•
•
Opis zachowania
Moje emocje
Potrzeba
Prośba
Ćwiczenie!
1. Pożyczona książka/ dz. źle się zachowuje
podczas śniadania
2. Koleżanka roznosi o mnie plotki/ dz.
przeszkadza podczas zajęć
3. Pożyczone i nie oddane pieniądze / dziecko
użyło brzydkiego słowa
Aktywne słuchanie
• Umiejętność powtórzenia tego co się
usłyszało/parafrazowanie
• Zrozumienie emocji, Szczerość
• Zachęcenie do szukania rozwiązań pokazanie
innych możliwości
• Danie wyboru podczas podejmowania decyzji
Nie wolno!!!:
Oskarżać, wypominać, udzielać rad, upokarzać,
moralizować, rozczulać się
asertywność
• umiejętność wyrażania opinii, krytyki, potrzeb, życzeń,
poczucia winy,
• umiejętność odmawiania
• umiejętność przyjmowania krytyki, ocen i pochwał,
• autentyczność
• elastyczność zachowania,
• świadomość siebie (wad, zalet, opinii),
• wrażliwość na innych ludzi,
• stanowczość i zdecydowanie
• nie poddawanie się zbyt łatwo manipulacjom i naciskom
emocjonalnym innych osób.
Techniki asertywne
•
•
•
•
•
•
•
Zdartej płyty
Zasłona z mgły
Danie sobie czasu na ustosunkowanie się
Prośby
Komplementy
Inne zdanie
Negocjowanie
Gdy asertywnie wyrażasz krytykę:
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
Pochwal na początku
Wspomnij o własnym błędzie
Mów patrząc w oczy
Nie podkreślaj mowa ciała dezaprobaty /wyjątek ! /
Nie krytykuj przy innych
Nie czekaj z krytyką, zrób to zaraz po fakcie
Nie powtarzaj zarzutu
Krytykuj zachowanie nie osobę
Nie dowcipkuj, nie pozwalaj sobie na złośliwości
Traktuj swoja ocenę jako jedną z możliwych, dopuszczając, że możesz się mylić
Nie pytaj o motywy krytykowanego zachowania
Unikaj słów „nigdy” i „zawsze”
Mów tylko o jednej sytuacji
Używaj zachęt, tak aby naprawienie błędu wydawało się łatwe
Pozwól „zachować twarz”
Staraj się , aby po rozmowie rozmówca był mimo wszystko zadowolony.
Nagroda i kara
Problem kar nabiera specjalnego znaczenia w przypadku dziecka,
które sprawia trudności wychowawcze. "Ludzie źli, ludzie bez
uśmiechu, ludzie zbrodniarze - to ci, co w dzieciństwie nie nauczyli
się radości... " (J. C. Babicki Pedagogika opiekuńcza).
Nasuwają się pytania: karać - kiedy, w jaki sposób i za co?
W wychowaniu nie ma środków uniwersalnych, dlatego
stosowanie metody kary wymaga ogromnej umiejętności i kultury
pedagogicznej, połączonej z uczuciem miłości do dziecka i
pragnieniem jego dobra.
E. Sujak w książce Kontakt psychiczny w małżeństwie i rodzinie
pisze, że "Wychowanie nie może odbyć się bez nagrody i kary".
Podkreśla także, że nagroda powinna być na pierwszym miejscu,
ponieważ utrwala ona pozytywne postępowanie o wiele silniej, niż
kara zdolna jest wygasić zachowanie niepożądane.
System nagród i kar w przedszkolu
•
•
•
•
Czy istnieje ?
Co zawiera ?
Czy ostał wspólnie wypracowany ?
Czy został uzgodniony z rodzicami ?
Pamiętajmy, że nie ma dzieci złych, są tylko dzieci
skrzywdzone, zaniedbane, niewłaściwie kochane. To
one stwarzają trudności wychowawcze.
Dziecko zranione przez życie, przez sytuacje życiowe, przez błędy
dorosłych będzie raniło innych - swoich rówieśników, rodziców,
napotkanych przechodniów.
Do przedszkola, szkoły przychodzą dzieci z różnych rodzin, z
rodzin borykających się z trudnościami materialnymi, z
problemami zdrowotnymi, z rodzin przeżywających kryzysy
różnego typu. To wszystko odbija się na dziecku.
Często rodzice poniżają swoje dzieci, upokarzają je od
najmłodszych lat, albo zbyt rozpieszczają. Takie dzieci są między
nami. Przychodzą do szkoły, bronią się, albo rzucają na innych.
Rola współpracy z rodziną
Rodzice są pierwszymi i najważniejszymi
wychowawcami swoich dzieci. To oni ponoszą
konsekwencje wykroczeń swoich nieletnich dzieci.
Przedszkole ma wspierać rodziców w ich
wychowawczej roli. Przedszkole nie może zastępować
rodziców. Dziecko przebywa tu kilka godzin w ciągu
dnia, resztę czasu powinno spędzać w domu, i to
rodzice powinni interesować się tym, co dziecko robi,
jaka ogląda bajkę, w go gra, , jak spędza wolny czas.
Wsparcie dla rodziców
Pomoc dla rodziców polega na dostarczeniu
rodzicom fachowej wiedzy na temat
świadomego wychowania dzieci, ponieważ
wychowanie samorzutne, naturalne w
obecnych czasach nie wystarczy. Rodzice
powinni uczyć się, jak mądrze wychowywać
swoje dzieci, by wyrosły na
odpowiedzialnych ludzi.
Co więc powinni robić rodzice, gdy ich dziecko
sprawia trudności wychowawcze?
• Nie udawaj, że twoje dziecko nie sprawia trudności wychowawczych, jeżeli
są na niego skargi, jeżeli późno wraca do domu, jeżeli kłamie.
• Poznaj prawdę o swoim dziecku i przyjmij ją.
• Postaraj się szukać przyczyn złego zachowania. Nie broń dziecka na siłę, nie
obwiniaj innych za jego naganne czyny.
• Ucz go odpowiedzialności za to, co robi.
• Kary stosuj z umiarem, przemyśl dokładnie, jak i za co karzesz, bądź
konsekwentny.
• Szukaj pomocy u fachowców: w szkole, w poradni pedagogicznopsychologicznej.
• Rozmawiaj o problemach wychowawczych z innymi rodzicami.
• Czytaj fachową literaturę pedagogiczno-psychologiczną.
• Bądź odpowiedzialnym rodzicem.
• Pamiętaj, że skuteczni są tylko ci rodzice, którzy łączą swoje słowa z
jednoznaczną postawą moralną. Bądź wzorem dla swojego dziecka!
Niwelowanie zachowań trudnych u
dzieci to...
• Praca nauczyciela przedszkola
• Praca rodziców
• W sytuacji koniecznej – pomoc
psychologiczno-pedagogiczna dla dzieci,
rodziców i nauczycieli
Co powinno robić przedszkole i nauczyciele w
stosunku do dzieci i rodziców
Pomoc psychologiczno-pedagogiczna udzielana
dziecku w przedszkolu polega na
rozpoznawaniu i zaspokajaniu
indywidualnych potrzeb rozwojowych i
edukacyjnych dziecka oraz rozpoznawaniu
indywidualnych możliwości psychofizycznych
dziecka,
Pomoc psychologiczno-pedagogiczna
udzielana w przedszkolu rodzicom
dzieci i nauczycielom polega na....
wspieraniu rodziców i nauczycieli w
rozwiązywaniu problemów wychowawczych i
dydaktycznych oraz rozwijaniu ich
umiejętności wychowawczych w celu
zwiększania efektywności pomocy
psychologiczno-pedagogicznej dla dzieci.
Pomoc psychologiczno-pedagogiczna
udzielana w przedszkolu dzieciom z
problemami emocjonalno-społecznymi ...
Zajęcia socjoterapeutyczne oraz inne zajęcia o
charakterze terapeutycznym organizuje się dla
dzieci z dysfunkcjami i zaburzeniami
utrudniającymi funkcjonowanie społeczne. Liczba
uczestników zajęć wynosi do 10.
(powołanie zespołu, karta indywidualnych
potrzeb, plan działań wspierających, ocena
efektywności, praca specjalisty dokumentowanie)
Formy pomocy psychologiczno-pedagogicznej dla
rodziców to:
•
•
•
•
porady
konsultacje
warsztaty
szkolenia
Ćwiczenie!
Ustalić tematy szkoleń i warsztatów dla
rodziców na rok 2012/13 w ramach
pomocy p-p
Zasady udzielania pomocy w przedszkolu:
• Korzystanie z pomocy psychologicznopedagogicznej w przedszkolu jest dobrowolne i
nieodpłatne.
• Pomoc psychologiczno-pedagogiczną organizuje
dyrektor przedszkola.
• Pomocy psychologiczno-pedagogicznej udzielają
nauczyciele oraz specjaliści wykonujący zadania z
zakresu pomocy psychologiczno-pedagogicznej, w
szczególności psycholodzy, pedagodzy, logopedzi,
posiadający kwalifikacje do prowadzenia zajęć
specjalistycznych.
Pomoc psychologiczno-pedagogiczna jest
organizowana i udzielana we współpracy z:
• rodzicami dzieci
• poradniami psychologiczno-pedagogicznymi,
w tym poradniami specjalistycznymi
• placówkami doskonalenia nauczycieli
• innymi przedszkolami, szkołami i placówkami
• organizacjami pozarządowymi oraz innymi
instytucjami działającymi na rzecz rodziny,
dzieci i młodzieży.
Pomoc psychologiczno-pedagogiczna w
przedszkolu jest udzielana z inicjatywy:
•
•
•
•
rodziców dziecka
nauczyciela
specjalisty, prowadzącego zajęcia z dzieckiem
poradni psychologiczno-pedagogicznej, w tym
poradni specjalistycznej
• asystenta edukacji romskiej
• pomocy nauczyciela
Procedura radzenia sobie z
zachowaniami trudnymi:
1. Rozpoznanie objawów ,
2. Ustalenie przyczyn
3. Ewentualne konsultacje ze specjalistami
4. Dobry klimat, metody pracy nauczycieli
5. Jednolite oddziaływania w rodzinie i przedszkolu
6. Ewentualnie formy pomocy psychologicznopedagogicznej w placówce
7. Analiza skuteczności , ewentualne konsultacje ze
specjalistami
dziękuję!
Kontakt:
[email protected]