Transcript BP C4 Europejska Polityka Bezpieczeństwa i Obrony

C4
WSPÓLNA POLITYKA
BEZPIECZEŃSTWA I OBRONY
Ewa Wolska-Liśkiewicz
Leszek Baran
CZYM JEST WSPÓLNA POLITYKA BEZPIECZEŃSTWA I OBRONY?
1.
2.
-
-
3.
Na mocy Traktatu Lizbońskiego z 2007 r. zmieniono
nazewnictwo z Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i
Obrony na Wspólną Politykę Bezpieczeństwa i Obrony
Traktat (dokładna nazwa to: Traktat z Lizbony zmieniający
Traktat o Unii Europejskiej i Traktat ustanawiający
Wspólnotę Europejską) wprowadził:
stanowisko wysokiego przedstawiciela Unii ds.
zagranicznych i polityki bezpieczeństwa (do końca
listopada 2014 r. była nim Brytyjka Catherine Ashton,
obecnie jest Włoszka Federica Mogherini)
stanowisko Przewodniczącego Rady Europejskiej (w I
kadencji był nim Belg Herman Van Rompuy, obecnie jest
Polak Donald Tusk)
WPBiO stanowi część Wspólnej Polityki Zagranicznej i
Bezpieczeństwa (WPZiB)
ZAŁOŻENIA WPBIO

1.
2.
3.
Na mocy Traktatu Lizbońskiego:
Państwa członkowskie UE mogą uczestniczyć w
misjach wojskowych i humanitarnych, są również
związane klauzulą solidarności w sprawach
obronności europejskiej
Bliska współpraca państw UE jest możliwa w
ramach Europejskiej Agencji Obrony (EAO),
podlegającej Radzie Unii Europejskiej (pyt. – czym
jest Rada UE?); bezpośredni nadzór nad nią
sprawuje Rada Kierująca pod przewodnictwem
wysokiego przedstawiciela Unii ds. zagranicznych i
polityki bezpieczeństwa (to zarazem szef Agencji)
Głównym zadaniem Agencji jest poprawa zdolności
wojskowych państw członkowskich
ZADANIA EAO
1.
-
-
-
-
-
Szczegółowe zadania Europejskiej Agencji Obrony to:
wyznaczyć państwom członkowskim wspólne cele w
zakresie zdolności wojskowych,
wdrożyć programy i zarządzać nimi, zmierzając do
osiągnięcia wyznaczonych celów,
wspierać harmonizację potrzeb operacyjnych państw
członkowskich, a tym samym poprawić metody
dokonywania zamówień na wyposażenie wojskowe,
zarządzać badaniami nad technologiami obronnymi,
przyczyniać się do wzmocnienia bazy przemysłowej i
technologicznej sektora obrony oraz do zwiększania
efektywności wydatków wojskowych.
KLAUZULA WZAJEMNEJ OBRONY
Oznacza ona, że państwo członkowskie
zaatakowane zbrojnie na swoim terytorium może
liczyć na wsparcie pozostałych państw
zobowiązanych do udzielenia pomocy.
 Istnieją dwa odstępstwa:
- klauzula wzajemnej obrony nie wpływa na
politykę bezpieczeństwa i obrony
niektórych państw członkowskich, zwłaszcza
tych, które tradycyjnie zachowują neutralność,
- klauzula wzajemnej obrony nie dotyczy
zobowiązań podjętych w ramach Organizacji
Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO)

STAŁA WSPÓŁPRACA STRUKTURALNA
Oznacza ona jeszcze ściślejszą formę
współpracy między niektórymi państwami
członkowskimi w zakresie obronności.
Zdefiniowana jest w protokole załączonym do
Traktatu Lizbońskiego.
 Te państwa członkowskie zobowiązują się jeszcze
intensywniej rozwijać zdolności obronne oraz
przygotowywać jednostki zbrojne gotowe do
przeprowadzenia misji. Wkład uczestniczących
państw członkowskich jest systematycznie
oceniany przez Europejską Agencję Obrony.

ROZSZERZENIE ZADAŃ REALIZOWANYCH W RAMACH WPBIO



-
UE może podejmować działania operacyjne w państwach
trzecich. Celem tych misji ma być w szczególności
utrzymanie pokoju i wzmocnienie bezpieczeństwa
międzynarodowego. Działania te opierają się na
środkach cywilnych i wojskowych dostarczonych przez
państwa członkowskie.
Do wejścia w życie T.Lizb. UE mogła realizować:
misje humanitarne i ratunkowe,
misje zapobiegania konfliktom i utrzymywania pokoju,
misje zbrojne służące zarządzaniu kryzysowemu.
Traktat Lizboński dodał trzy nowe zadania:
wspólne działania rozbrojeniowe,
misje wojskowego doradztwa i wsparcia,
operacje stabilizacji sytuacji po zakończeniu konfliktów.
ZADANIA W RAMACH WPBIO A ROLA RADY EUROPEJSKIEJ
Cele i ogólne zasady realizowania misji
przewidzianych w ramach WPBiO określa Rada
Europejska (pyt. – czym jest Rada Europejska?)
 Rada może powierzyć przeprowadzenie misji
grupie państw członkowskich, które wyrażą taką
wolę i które dysponują zasobami cywilnymi i
wojskowymi wymaganymi dla tej misji.
 Traktat lizboński dopuszcza też możliwość
interwencji sił wielonarodowych w celu
realizacji WPBiO. Siły te są wynikiem wojskowego
porozumienia między niektórymi państwami
członkowskimi, które postanowiły połączyć swoje
zdolności, wyposażenie i potencjał ludzki.

EUROPEJSKIE SIŁY ZBROJNE

-
-
-
-
Główne europejskie siły zbrojne to:
Eurofor – składający się z oddziałów wojsk
lądowych z Francji, Hiszpanii, Portugalii i Włoch,
Eurokorpus – jednostka powołana przez Belgię,
Francję, Hiszpanię, Luksemburg i Niemcy,
Euromarfor – morskie siły utworzone przez
Francję, Hiszpanię, Portugalię i Włochy,
Europejska grupa lotnicza – składająca się z
lotniczych sił desantowych z Belgii, Francji,
Hiszpanii, Niderlandów, Niemiec, Włoch i
Zjednoczonego Królestwa.
EUROPEJSKIE SIŁY CYWILNE
Największe znaczenie mają siły policyjne,
mogące zostać wysyłane na misje.
 Formą realizacji cywilnego aspektu misji
operacyjnych UE są również Siły Żandarmerii
Europejskiej (Eurogendfor), założone przez
Francję, Włochy, Hiszpanię, Portugalię i Holandię
(obecnie także Rumunię). Ich celem jest
stabilizowanie sytuacji po zakończeniu konfliktów.
 Formalnie nie są to siły unijne, lecz państw
członkowskich UE. Mogą być wykorzystywane
także przez ONZ, NATO i OBWE. Mają strzec
porządku po zakończeniu operacji działając
pomiędzy kompetencjami wojska i policji

MISJE POLSKICH POLICJANTÓW

Polscy policjanci pełnili służbę pod auspicjami:

Organizacji Narodów Zjednoczonych:







UNPROFOR - teren byłej Jugosławii (1992-1995)
UNGCI - Irak (1995-1996)
UNTAES - Chorwacja (1996-1998)
UNIPTF - Bośnia i Hercegowina (1996-2002)
UNMOT - Tadżykistan (1998-2000)
UNMIK – Kosowo (1999–2008)
UNOMIG – Gruzja (2003-2009)

OBWE - Chorwacja (1998-2001)

Unii Europejskiej
PROXIMA – Macedonia (2003–2005)
 EUPM - Bośnia i Hercegowina (2003 - 2012)
 AMIS II – Sudan (2005–2006)


Unii Zachodnioeuropejskiej - MAPE - Albania (1997-2001)

Inicjatywa Departamentu Stanu USA

Polski Kontyngent Policyjny dla Wsparcia Irackich Sił Policyjnych w
Republice Iraku (2004 – 2005)