Slide 1

สั กวัน ฉันก็ต้องแก่ (เหมือนกัน)
ฉันก็คงจะ....

ดนตรี ：หนาวแล้ว กลับบ้านเถอะ
เรื่ อง：ของแม่บา้ นคนหนึ่งในใต้หวัน
รู ป：ก็อย่างที่เห็น
กดเม ้าเพือ
่ เคลือ
่ นภาพ
[email protected]
30 June 2009


Slide 2

เช้าวันเสาร์ ยังไม่ทนั ตื่นนอนเลย เสี ยงโทรศัพท์ดงั
ขึ้น โทรศัพท์จากคุณแม่นนั่ เอง
“วันนี้เที่ยง พาเด็กๆมากินสะเต๊ะที่บา้ นแม่ดีไหม”
“แต่แม่ หนูรับปากพาเด็กๆไปกินที่ร้านแม็คโดนัล
แล้วล่ะแม่”
แต่คุณแม่ยงั ไม่ยอมแพ้ “ประหยัดเงินไว้เถอะ ขับรถ
มาบ้านแม่เพียง 10 กว่านาทีเอง”


Slide 3

ฉันรู ้สึกอึกอัก เพราะรู ้ดีวา่ พวกเด็กๆต้องอยากกิน
แฮมเบอร์เกอร์ มากกว่ากินสะเต๊ะแน่ และก็เป็ นจริ ง
ตามนั้น พอเจ้าลูกชายคนโตและคนรองทราบว่าใครโทร
มาและกาลังพูดเรื่ องอะไร คนหนึ่งโบกมือไม่เอา อีกคน
ถึงขนาดพนมมือขอร้องว่าอย่าไปเลย ทุกคนต่างรอคอยที่
จะได้ไปกินอาหารมื้อเที่ยงนี้ ซึ่งกาหนดกันเพียงอาทิตย์
ละครั้ง
ฉันจึงตอบแม่ไปว่า “รอพวกเราปรึ กษากันก่อน แล้ว
ค่อยโทรบอกแม่ ดีไหมคะ” คุณแม่ตอบอย่างเศร้าๆว่า
“อือ แล้วแต่พวกเธอ”


Slide 4

พอวางหูโทรศัพท์ พวกเด็กๆชิงกันพูดว่า “แม่อย่าเบี้ยวนะ ก็
ไหนตกลงกันแล้วว่าจะไปกินที่ร้านแม็คโดนัลไง”
ฉันจึงบอกกับลูกๆว่า “คุณยายไม่ได้อยากให้เราไปกินสะเต๊ะ
หรอก เขาอยากพบหน้าพวกหนูต่างหาก”
“ก็พวกเราเพิ่งไปเยีย่ มคุณยายมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เอง”


Slide 5

ฉันทราบดีวา่ เหตุผลเพียงแค่น้ ี คงยากที่จะทาให้พวกเด็กๆ
เปลี่ยนแปลงแผนการเดิมได้ จึงบอกกับพวกเขาว่า
“สักวัน แม่กค็ งแก่ คงจะโทรศัพท์มาหาพวกหนู บอกว่า
วันนี้แม่ทาขนมเค้กไว้นะ พาลูกๆของหนูมากินได้ไหม ถ้าพวก
หนูตอบว่า ขนมเค้กกินที่ไหนก็ได้ หรื อวันนี้พวกหนูไม่วา่ ง แม่
ก็คงเสี ยใจเหมือนกัน”
ลูกสาววัย 4 ขวบของฉันรี บตอบ “แม่ หนูจะไม่ตอบอย่าง
นั้น หนูจะตอบตกลงว่ามาหาแม่”
ในที่สุด พวกเราตกลงกันว่า เที่ยงนั้นไปกินแฮมเบอร์เกอร์
ตามแผนเดิม แต่ตอนเย็นจะไปบ้านคุณยาย


Slide 6

พอคุณแม่ทราบ รู ้สึกดีใจมาก “แล้วแม่จะรอย่างสะเต๊ะตอน
บ่ายนะ”
ตอนเย็น พวกเราก็ไปที่บา้ นคุณยาย คนแก่ท้ งั สองคนเห็น
พวกเรา ดีใจจนออกนอกหน้า พวกเราพากันกรู เข้าไปในครัว
ไปเอาสะเต๊ะ คนแก่กบั พวกเด็กๆคุยกันเสี ยงขรม คุณแม่เริ่ มบ่น
เรื่ องปวดไหล่ ที่ยงั ไม่ยอมหายสักที พอถามว่า “อ้าว แม่ไม่ได้
ไปทากายภาพ หรื อไปอบสมุนไพรเหรอ”
“ไปมาแล้ว แต่กง็ ้ นั ๆแหละ” ถึงตอนนี้ ฉันรู ้ได้ทนั ทีวา่ คุณ
แม่ไม่ได้ห่วงเรื่ องรักษาหรอก แต่ตอ้ งการความสนใจจากฉัน
ซึ่งเป็ นลูกสาวต่างหาก


Slide 7

พอเข้าไปในครัว เห็นก้นกระทะมีน้ ามันจับอยูห่ นาเชียว ทั้งๆที่
คุณแม่เป็ นคนเจ้าสะอาด ฉันจึงใช้แปรงขัดให้จนสะอาด พลางเริ่ ม
ตระหนักว่า คุณแม่คงจะไม่ค่อยมีแรงขัดก้นกระทะแล้ว
คุณแม่เคยมือหนึ่งอุม้ ฉัน อีกมือหนึ่งผัดกับข้าว สองมือของคุณแม่
เคยขัดบ้านได้ทุกซอกทุกมุม
คุณแม่เป็ นโชเฟ่ อร์แท๊กซี่หญิงเพียงไม่กี่คนของเมืองนี้ มือทั้งสอง
ข้างเคยถือพวงมาลัยหาเลี้ยงพวกเรามา มาถึงวันนี้ มือของท่านคงจะ
อ่อนล้ามากแล้ว ยังอุตส่ าห์เสี ยบเนื้อสะเต๊ะ ผัดเส้นหมี่ แล้วโทรศัพท์
เรี ยกพวกเรามากิน


Slide 8

หลังจากวันนั้น ต่อให้ยงุ่ แสนยุง่ เหนื่อยแสนเหนื่อย
ฉันก็ยงั กลับไปเยีย่ มคุณแม่ ช่วยขัดก้นกระทะให้ท่าน
และหวังว่าสักวันหนึ่ง เมื่อฉันแก่ตวั ลง มือไม้ไม่
คล่องแคล่วเหมือนเก่า พวกลูกๆจะยังจาได้วา่ จะกลับ
บ้านมาช่วยฉันขัดก้นกระทะบ้าง


Slide 9

 อย่าเอาแต่สนใจลูกๆอย่างเดียว
สักวันหนึ่ง เราก็ตอ้ งแก่


Slide 10

• จาได้วา่ เคยเห็นจุลสารที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
เขียนไว้วา่ “ทีลูกของเรา ฟันน้ านมซี่ แรกงอก
เมื่อตอนเขาอายุหนึ่งขวบกับกี่เดือน ยังจาได้
แต่วนั ที่ฟันซี่สุดท้ายของพ่อและแม่หกั หมด
ปาก ดันจาไม่ได้”