Slide 1

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 2

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 3

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 4

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 5

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 6

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 7

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 8

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 9

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 10

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 11

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 12

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 13

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 14

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 15

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 16

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 17

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 18

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 19

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 20

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 21

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 22

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 23

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 24

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 25

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 26

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 27

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 28

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 29

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 30

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 31

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 32

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 33

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 34

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 35

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski


Slide 36

Letnie Igrzyska
Olilmpijskie

Historia

Igrzyska olimpijskie
Igrzyska olimpijskie to najstarsza międzynarodowa impreza sportowa
organizowana co cztery lata w różnych krajach pod hasłem szlachetnego
współzawodnictwa i braterstwa wszystkich narodów Międzynarodowego
Komitetu Olimpijskiego.
Należy odróżnić termin "Igrzyska olimpijskie" i "Olimpiada".
Olimpiada to czteroletni okres między igrzyskami odbywającymi się w okresie
letnim.
Igrzyska to zawody sportowe rozgrywane przez kilkanaście dni. Dlatego też latem
organizowane są Igrzyska (kolejnej) Olimpiady.

Citius - altius - fortius
Motto olimpizmu - citius, altius, fortius

Czyli: szybciej, wyżej, mocniej. Autorem tego motta jest dominikanin, ojciec
Henri Didon, przyjaciel Pierre de Coubertina, dyrektor szkoły w Arcueil pod
Paryżem. Ten energiczny nauczyciel widział w sporcie potężny środek działania
dla szkolnictwa i wychowania młodzieży i nie zawahał się z niego skorzystać. Na
zakończenie przemówienia wygłoszonego podczas wręczania nagród zwycięzcom
międzyszkolnych zawodów lekkoatletycznych, po raz pierwszy użył tych trzech
określeń. Przyjął je olimpizm i rozpowszechnił na całym świecie.

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.1
-

Pierwsze starożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w Olimpii W Grecji w roku
776 p.n.e.

-

Udział w igrzyskach mogli brać tylko Grecy z wyjątkiem kobiet;

-

Zawody trwały 5 dni, a poprzedzała je przysięga składana przed posągiem Zeusa;

-

Pośród dyscyplin najważniejszy był bieg na jeden stadion (ok.192 metry);-

-

Odbywały się również inne dyscypliny: skoki w dal, rzuty oszczepem i dyskiem,
zapasy, boks;

-

Najcięższy był pięciobój, w skład którego wchodziły biegi krótkie, skok w dal, rzut
oszczepem i dyskiem oraz zapasy;

-

Odbywały się również wyścigi zaprzęgów konnych;

-

Zwycięzców honorowano wieńcem laurowym, posągami i odami pochwalnymi;

STAROŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE cz.2
-

Późniejsze starożytne igrzyska olimpijskie dopuszczały udział w nich
cudzoziemców;

-

Igrzyska pozostawały w zapomnieniu do ok.1618r., gdy zawody olimpijskie
zainicjował Anglik R.Dover. Były oparte na konkurencjach rycerskich i
ludowych. Przetrwały do 1852r.;

-

Do 1896r. miały miejsce próby wskrzeszenia igrzysk olimpijskich, wśród nich
rozegrane 4-krotnie w Grecji igrzyska panhelleńskie (1859, 1870, 1875, 1889);

-

W drugiej połowie XIX wieku prace wykopaliskowe w Olimpii wzmogły
zainteresowanie starożytnym sportem;

-

W 1894r. Francuz Coubertin zwołał I Kongres Olimpijski, podczas którego
został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski, jako organizacja
kierująca ruchem olimpijskim i przyznająca poszczególnym miastom prawa
organizowania kolejnych igrzysk.

starożytny stadion w Olimpii

Olimpia- miejsce najsłynniejszych igrzysk greckich

NOWOŻYTNE IGRZYSKA
OLIMPIJSKIE
-

Pierwsze letnie nowożytne igrzyska olimpijskie odbyły się w 1896r. w Atenach
- startowało 14 krajów w 9 dyscyplinach(43 konkurencje) w liczbie 245
uczestników. Kobiety nie brały udziału w zawodach;

-

Pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie odbyły się w 1924r.
w Chamonix- startowało 16 krajów w 6 dyscyplinach (16 konkurencji);

-

Do roku 1988 igrzyska letnie i zimowe odbywały się w tych samych latach;

-

Od roku 1994 igrzyska zimowe odbywają się 2 lata po letnich;

-

Do 1988 roku w igrzyskach olimpijskich mogli startować jedynie sportowcy
amatorzy;

-

Igrzyska olimpijskie są traktowane przez sportowców jako najważniejsze
zawody sportowe, a złoty medal olimpijski jako najcenniejsze trofeum.

LISTA MIEJSC NOWOŻYTNYCH
IGRZYSK OLIMPIJSKICH



















1896r. Ateny (Grecja)
1900r. Paryż (Francja)
1904r. Saint Louis(USA)
1908r. Londyn (Anglia)
1912r. Sztokholm (Szwecja)
1916r. Berlin (Niemcy)
1920r. Antwerpia (Belgia)
1924r. Paryż (Francja)
1928r. Amsterdam (Holandia)
1932r. Los Angeles (USA)
1936r. Berlin (Niemcy)
1940r.Helsinki (Finlandia) nie
odbyły się
1944r. Londyn (Anglia) nie
odbyły się
1948r. Londyn (Anglia)
1952r. Helsinki (Finlandia)



















1956r. Melbourne (Australia)
1960r. Rzym (Włochy)
1964r. Tokio (Japonia)
1968r. Meksyk (Meksyk)
1972r. Monachium (Niemcy)
1976r. Montreal (Kanada)
1980r. Moskwa (ZSSR)
1984r. Los Angeles (USA)
1988r. Seul (Korea)
1992r. Barcelona (Hiszpania)
1996r. Atlanta (USA)
2000r. Sydney (Australia)
2004r. Ateny (Grecja)
2008r. Pekin (Chiny)
2012r. Londyn (Anglia)

Ceremoniał Olimpijski

Defilada
Parada piękna, harmonii, siły, radości. Maszerują przedstawiciele wszystkich
krajów biorących udział w Igrzyskach. Pierwszą defiladę obejrzał Londyn podczas
otwarcia Igrzysk IV Olimpiady w 1908 roku. Od Igrzysk IX Olimpiady w
Amsterdamie w 1928 roku defiladę zawsze otwiera Grecja, a zamykają gospodarze
Igrzysk. Na czele ekip idących w porządku alfabetycznym obowiązującym w kraju,
gdzie rozgrywane są Igrzyska - chorążowie niosą flagi narodowe. Olimpijczycy
wchodzą na środek stadionu. Przemawia przewodniczący Komitetu
Organizacyjnego Igrzysk, potem prezydent MKOl, który zwraca się do głowy
państwa: "- Mam zaszczyt prosić o ogłoszenie otwarcia Igrzysk... Olimpiady, ery
nowożytnej, przywróconych przez barona Pierre de Coubertin w... dla uczczenia ...
Olimpiady ery nowożytnej".
Głowa państwa wypowiada słowa, które po raz pierwszy wypowiedział król Grecji,
Jerzy I otwierając Igrzyska I Olimpiady w Atenach w 1896 r.: "- Ogłaszam Igrzyska
I Olimpiady ery nowożytnej w Atenach za otwarte".

Hymn olimpijski
Zgodnie z protokołem i na życzenie Pierre de
Coubertin'a, podczas otwarcia I Igrzysk w Atenach
w 1896 r. zabrzmiał ""Hymn olimpijski", wykonany
przez stuosobowy chór i orkiestrę złożoną z trzystu
instrumentalistów. Twórcą muzyki był absolwent
konserwatorium ateńskiego i paryskiego, grecki
kompozytor o światowej sławie - Spiridon SAMARA,
który sam poprowadził inauguracyjne wykonanie
Hymnu. Słowa napisał ceniony grecki poeta Kostis
PALAMAS. Pierwsze wykonanie miało niesamowitą
oprawę. Hymn zaintonowano pod otwartym niebem
w jasnym blasku słońca, w obecności wzruszonych
doniosłością chwili widzów. Jeszcze nie umilkły
ostatnie akordy, a wszyscy, za przykładem króla
Jerzego I - zaczęli domagać się powtórzenia hymnu.

Słowa hymnu
Hymn olimpijski
Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze
piękności wielkiej i prawdziwej,
zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu
w chwale twej ziemi i nieba.
Wznieć zapal godnych walk,
biegu, zapasów, rzutów,
uwieńcz świeżą gałązką ciało,
uczyń je żelaznym i szlachetnym.
Pola, góry i morza lśnią tobą
jak białoczerwona, ogromna świątynia,
do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku,
biegnie twój czciciel, każdy naród.

Przekład: Nisko Chadzinikolau

Flaga olimpijska
Jednym z podstawowych symboli olimpijskich jest flaga z pięcioma kołami. Według
Karty Olimpijskiej - pięć splecionych ze sobą kół jednakowej średnicy symbolizuje
unię pięciu kontynentów oraz spotkanie sportowców z całego świata na Igrzyskach
Olimpijskich. Twórcą flagi olimpijskiej jest baron Pierre de Coubertin.
Flaga olimpijska ma sześć kolorów: pięć kół w kolorach niebieski, żółty, czarny,
zielony, czerwony oraz szósty - biały, który stanowi tło flagi. Kolory te symbolizują
barwy znajdujące się na wszystkich flagach państwowych pięciu kontynentów, a nie
kolory kontynentów, jak się powszechnie interpretuje.
Inspiracją dla barona Pierre de Coubertin były Igrzyska V Olimpiady Sztokholm
1912 rok, gdzie po raz pierwszy uczestniczyły reprezentacje państw z pięciu
kontynentów.
W roku 1914 Pierre de Coubertin zaprezentował projekt flagi olimpijskiej na
Kongresie Olimpijskim w Paryżu. Po raz pierwszy flaga olimpijska zawisła na
stadionie podczas Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii w 1920 roku.

niebieski - Europa
czarny – Afryka
czerwony – Amerykę
żółty - Azję
zielony - Australia i Oceania

Znicz olimpijski
Znicz olimpijski – znicz, który jest zapalany w dzień rozpoczęcia igrzysk
olimpijskich. Znicz zapala ostatni uczestnik (czasami może to być grupa osób)
sztafety biegnącej z ogniem olimpijskim zapalonym tradycyjnie w Olimpii od
promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony aż do końca igrzysk olimpijskich.
Po raz pierwszy znicz olimpijski pojawił się na igrzyskach w Amsterdamie w 1928.
Na stałe zagościł na igrzyskach dopiero od igrzysk w Berlinie w 1936. Wtedy też po
raz pierwszy zorganizowano sztafetę.
Kilkakrotnie ceremonii zapalenia znicza nadawano symboliczny charakter, celem
podkreślenia ideałów olimpijskich. Podczas igrzysk w Tokio w 1964 znicz zapalił
Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W
2000 w Sydney znicz zapalała Aborygenka Cathy Freeman, co zostało odebrane jako
zadośćuczynienie Aborygenom za lata krzywd.

znicz olimpijski w Londynie w 2012

znicz olimpijski w Salt Lake City
w 2002

Przysięga olimpijska
W dawnej Olimpii składanie przysięgi należało do uroczystości inaugurujących agony
sportowe. Zawodnicy uroczyście ślubowali przed pomnikiem Zeusa-Horkiosa (Zeusa
Strzegącego Przysięgi), że będą przestrzegali zasad olimpijskich.
Po raz pierwszy zaszczyt złożenia przysięgi powierzono belgijskiemu szermierzowi,
Victorowi Boin. 14 sierpnia 1920 roku podczas uroczystego ślubowania w trakcie
otwarcia Igrzysk VII Olimpiady w Antwerpii, w obecności króla Alberta I, członków
MKOl i kilkudziesięciotysięcznej widowni Boin powiedział: "- W imieniu wszystkich
zawodników przysięgam, że pragniemy stanąć do igrzysk olimpijskich we
współzawodnictwie opartym na lojalności i poszanowaniu rządzących nimi przepisów
oraz uczestniczyć w nich w duchu rycerskim dla honoru naszych krajów i dla chwały
sportu". - Autorem przysięgi jest Pierre de Coubertin. Heidi Schuller była pierwszą
sportsmenką, która składała przysięgę podczas Igrzysk w Monachium w 1972 roku.
Od 1984 roku sportowcy składając przysięgę trzymają w lewej ręce róg flagi
olimpijskiej i flagi narodowej, prawą mają uniesioną do góry.

zawodnik składający przysięgę

Niektóre dyscypliny olimpijskie

Badminton
Gra polega na przebijaniu nad siatką
lotki za pomocą rakietki; gra rozgrywana
jest na punkty na polu o długości 13,4 m
i szerokości 6,1 m. Siatka o szerokości
76 cm zawieszona jest na wysokości
1,524 m; lotka o masie od 4,74 g do 5,50 g wykonana jest z 16 piórek (naturalnych
lub syntetycznych). Klasyczny mecz składa się z setów rozgrywanych do 21
punktów lub dwóch punktów przewagi. Gra kończy się w momencie gdy jeden z
zawodników lub drużyn wygrywa dwa sety. Badminton jest grą, w której liczy się
czas reakcji, technika, ale przede wszystkim kondycja fizyczna.

Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki,
w którym dwóch zawodników
walczy ze sobą jedynie przy
użyciu pięści. Walka na pięści
jest jednym z najstarszych
sportów, znanym już w
starożytnej Grecji i Rzymie.

Gimnastyka artystyczna
Gimnastyka artystyczna – (ang.
rhythmic gymnastics)
poddyscyplina gimnastyki,
polega na wykonywaniu układów
taneczno-gimnastycznoakrobatycznych (bez przyboru,
wykonywany tylko przez
najmłodsze zawodniczki), z piłką,
wstążką, obręczą, skakanką lub
parą maczug.

Gimnastyka sportowa
Gimnastyka sportowa (ang. artistic gymnastics,
łac. gymnos – nagi) - jedna z odmian gimnastyki,
z tradycjami sięgającymi starożytności.
Gimnastycy sportowi wykonują, na różnych
przyrządach gimnastycznych, krótkie układy
ćwiczeń (trwające mniej więcej od 30 do
90 sekund a przy skokach przez stół gimnastyczny
jeszcze krócej). Sport ten zarządzany jest przez
Międzynarodową Federację Gimnastyczną, która określa zasady punktacji i reguluje
wszystkie sprawy związane z międzynarodowym współzawodnictwem elity
zawodników gimnastyki sportowej. W poszczególnych krajach sprawy związane z tym
sportem regulują krajowe związki sportowe. Gimnastyka sportowa jest popularnym
sportem widowiskowym szczególnie podczas letnich igrzysk olimpijskich i podczas
wielu innych imprez współzawodnictwa sportowego.

Lekkoatletyka
Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne:
biegi, skoki, rzuty i chód mają swój
początek w zachowaniach pradawnych ludzi.
Były one w naturalny sposób uprawiane
i trenowane przez człowieka, który musiał
biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać
oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki,
człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy
obok sportów walki pojawiły się konkurencje
lekkoatletyczne. Starożytni Grecy podczas swoich igrzysk
wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim
dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg
maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów
pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich,
wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa,
który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod
Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę.

Piłka nożna
W Anglii w połowie XIX wieku
zainaugurowano pierwsze rozgrywki.
Tam też, w połowie wieku, po raz pierwszy
spisano przepisy gry w piłkę nożną. Miały
one na celu ujednolicenie zasad gry, której
licznie oddawali się angielscy studenci i uczniowie prywatnych szkół. Pierwsze
przepisy, w kształcie zbliżonym do współczesnej gry rugby, powstały w Trinity
College podczas spotkania, w którym uczestniczyli także przedstawiciele szkół
prywatnych (public school) Eton College, Harrow School, Rugby School,
Winchester College i Shrewsbury School, ale zasad tych nie udało się szerzej
rozpowszechnić. Co więcej, niektóre kluby, jak na przykład Sheffield F.C.,
próbowały wprowadzać własne zasady i zakładały własne związki piłkarskie.Te
sytuacje przyspieszyły powstanie The Football Association, Angielskiego Związku
Piłki nożnej (zobacz: piłka nożna w Anglii), która w 1863 roku ostatecznie ustaliła
jednolite przepisy, wówczas zbliżone jeszcze do rugby. Rozróżnienie tych dwóch
dyscyplin nastąpiło wkrótce, po sporze o usunięcie dwóch zapisów dotyczących gry
ręką i szarżowania. Obecnie zasady gry reguluje International Football Association
Board (IFAB).W 1904 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Federacja
Związków Piłkarskich. Zadeklarowała ona zaakceptowanie zasad ustalonych przez
IFAB, ale już w 1913 roku udało jej się umieścić w niej własnych przedstawicieli.

Pływanie
W 1796 powstał pierwszy klub pływacki
Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji.
Klub istnieje do dnia dzisiejszego i szczyci
się tytułem najstarszego klubu na świecie.
W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze
zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku. Do
igrzysk w 1908 r. olimpijczycy pływali na otwartych akwenach – od tej pory zaczęto
organizować zawody w krytych pływalniach. Na Igrzyskach Olimpijskich
w Atenach (2004) zawody zostały rozegrane na pływalni otwartej – bez dachu,
ponieważ organizatorzy nie zdążyli wybudować go na czas. W roku 1973 zaczęto
organizować mistrzostwa świata w pływaniu. Do konkurencji pływackich należą:
pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane
na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do
wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których
zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.

Kolarstwo torowe
Kolarstwo torowe uprawia się na
rowerach torowych zbudowanych
na kołach 28 calowych,
podobnych do rowerów
szosowych, ale o uproszczonej i
mocno odchudzonej konstrukcji.
Tory (zwane też czasem
welodromami), na których
uprawia się ten sport mają kształt
zbliżony do bieżni
lekkoatletycznych, na łukach są
jednak mocno pochylone, aby
można było na nich utrzymywać
stałą prędkość.

Strzelectwo
Strzelectwo – ogół aktywności
związanej z użyciem broni palnej
lub broni pneumatycznej, zarówno
bojowym, jak i sportowym,
myśliwskim oraz rekreacyjnym.
Czasem termin ten jest używany w
odniesieniu do użycia innych typów
broni zdolnych do miotania
pocisków, zwłaszcza łuku i kuszy,
choć w tym przypadku bardziej
odpowiednie jest stosowanie
terminu łucznictwo.

Żeglarstwo
Żeglarstwo – niegdyś odmiana
transportu, dziś dyscyplina
sportów wodnych, oraz rodzaj
turystyki lub rekreacji, a także
forma szkoleń – zarówno dla
późniejszych marynarzy,
oficerów i kapitanów
jednostek, jak i jako tzw.
szkoła charakterów dla
młodzieży. Żeglarstwo
uprawiane jest na jednostkach
pływających napędzanych siłą
wiatru za pośrednictwem żagli.

Siatkówka
Piłka siatkowa, siatkówka – sport
drużynowy, w którym (w tradycyjnej,
klasycznej odmianie tj. siatkówce halowej)
uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły,
w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch
środkowych i dwóch przyjmujących oraz
libero – na boisku przebywa jednak tylko
sześciu zawodników, libero zmienia się
najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna
przyjmuje zagrywkę.

Podnoszenie ciężarów
Podnoszenie ciężarów wykonuje się dwiema
technikami - rwaniem i podrzutem.
Rwanie polega na uniesieniu sztangi z pomostu
bezpośrednio ponad głowę i przytrzymanie jej.
Zawodnicy wykonujący ten bój trzymają
sztangę w tzw. szerokim uchwycie.Natomiast
podrzut jest bojem, w którym zawodnicy
podnoszą sztangę najpierw na klatkę piersiową,
po czym następuje tzw. „wybicie góry”, czyli
uniesienie sztangi ponad głowę.
Każdy z zawodników ma prawo do trzech prób
w każdej konkurencji.
Podnoszenie ciężarów obecne było już
w programie pierwszych nowożytnych Igrzysk
Olimpijskich w Atenach w 1896. Od tego czasu
podnoszenie ciężarów rozgrywane było podczas
wszystkich igrzysk z wyjątkiem igrzysk
w Paryżu (1900), Londynie (1908)
i Sztokholmie (1912).

Łucznictwo
Łucznictwo tradycyjne to sztuka
posługiwania się repliką bądź
rekonstrukcją łuku historycznego,
wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną
do zachowanych egzemplarzy
historycznych przy użyciu dawnych
technik strzeleckich. W łucznictwie
tradycyjnym można wyróżnić dwa style
strzelania: przy użyciu techniki
śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie
sportowym, oraz przy użyciu pierścienia
łuczniczego, tzw. zekiera. Osobną formą
łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo
konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach
świata w Korei Polak Norbert Kopczyński
wywalczył złoty medal. Z łucznictwa
tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało
łucznictwo sportowe i w takiej formie
obecnie reprezentowane jest na igrzyskach
olimpijskich.

Zamknięcie igrzysk
olimpijskich
Ceremonia zamknięcia igrzysk nawiązująca do ideałów humanizmu, pokoju,
przyjaźni między narodami. Defilada sportowców. Niesione są flagi narodowe i ekipy
wkraczają na płytę stadionu. W Meksyku w 1968 roku wszyscy sportowcy, bez
podziału na reprezentacje, wkroczyli wspólnie na murawę. W Monachium wszyscy
zawodnicy trzymali się za ręce w symbolicznym geście zbratania się wobec tragedii,
jaka miała miejsce w trakcie igrzysk. Przekazanie flagi olimpijskiej. Chorążowie z
flagami narodowymi państw uczestniczących w igrzyskach ustawiają się wokół
podium, na którym stoją przewodniczący MKOl i Komitetu Organizacyjnego.
Rozlega się hymn grecki i na maszt (wokół podium) wciągana jest flaga Grecji.
Następnie grany jest hymn państwa, w którym odbywały się igrzyska i flaga tego
kraju wędruje na maszt. Później rozlega się hymn kraju, gdzie rozegrane zostaną
kolejne igrzyska olimpijskie i flaga tego kraju wędruje na maszt.
Burmistrz miasta gospodarza igrzysk przekazuje przewodniczącemu MKOl flagę
olimpijską, a ten z kolei przekazuje ją w ręce burmistrza miasta organizatora
przyszłych igrzysk olimpijskich. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego prosi o
zabranie głosu przewodniczącego MKOl, który wygłasza przemówienie, a na końcu
mówi: ogłaszam igrzyska...olimpiady za zamknięte. Zgodnie z tradycją zapraszam
młodzież z całego świata do .. do wzięcia udziału w kolejnych igrzyskach olimpijskich.
Przy dźwiękach fanfar gaśnie znicz olimpijski. Kiedy rozlega się "Hymn olimpijski" z
głównego masztu powoli ściągana jest flaga olimpijska.

Koniec
Prezentacje wykonali:
Łukasz Skwarna
Damian Burzynski