ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE. KONSTRUKCJE PROGRAMU, PODPROGRAMY, FUNKCJE Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu. Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i przedstawienie go w postaci schematu blokowego. Definicja i.
Download ReportTranscript ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE. KONSTRUKCJE PROGRAMU, PODPROGRAMY, FUNKCJE Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu. Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i przedstawienie go w postaci schematu blokowego. Definicja i.
Slide 1
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 2
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 3
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 4
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 5
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 6
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 7
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 8
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 9
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 10
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 11
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 12
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 13
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 14
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 15
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 16
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 17
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 18
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 19
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 20
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 21
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 22
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 23
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 24
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 25
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 26
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 27
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 28
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 29
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 30
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 31
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 32
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 33
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 34
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 35
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 36
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 37
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 38
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 39
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 40
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 41
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 42
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 43
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 44
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 45
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 46
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 47
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 48
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 49
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 50
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 51
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 52
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 53
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 54
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 55
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 56
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 57
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 58
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 59
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 60
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 2
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 3
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 4
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 5
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 6
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 7
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 8
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 9
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 10
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 11
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 12
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 13
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 14
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 15
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 16
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 17
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 18
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 19
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 20
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 21
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 22
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 23
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 24
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 25
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 26
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 27
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 28
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 29
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 30
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 31
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 32
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 33
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 34
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 35
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 36
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 37
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 38
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 39
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 40
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 41
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 42
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 43
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 44
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 45
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 46
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 47
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 48
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 49
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 50
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 51
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 52
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 53
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 54
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 55
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 56
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 57
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 58
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 59
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków
Slide 60
ALGORYTM. SCHEMATY BLOKOWE.
KONSTRUKCJE PROGRAMU,
PODPROGRAMY, FUNKCJE
Cele: Poznanie zasad rozwiązywania problemów
informatycznych przy wykorzystaniu algorytmu.
Osiągnięcia: Opracowanie algorytmu i
przedstawienie go w postaci schematu
blokowego.
Definicja i cechy algorytmu
• Algorytm - uporządkowany i skończony ciąg
dokładnie określonych operacji na obiektach, do
rozwiązania dowolnego zadania z określonej ich
klasy.
• Cechy algorytmu:
– skończoność (skończony zbiór operacji),
– określoność (operacje i porządek ich wykonania
powinny być ściśle określone, niezależnie od obiektów,
na których są wykonywane),
– ogólność (rozwiązywanie klasy zadań a nie
pojedynczego zadania),
– efektywność (rozwiązanie najmniejszym kosztem).
Euklides - NWD
• Słowo algorytm często kojarzone z Euklidesem
(365 – 300 p.n.e) i jego słynnym przepisem na
obliczanie największego wspólnego dzielnika 2 liczb
a i b (NWD) – na zasadzie odejmowania
Dane wejściowe a i b;
krok 1: Czytaj a, b
krok 2: Dopóki a <> b, wykonuj krok 3.
Inaczej pisz a i zakończ algorytm.
krok 3:
Jeżeli a > b, to a:= a - b.
Inaczej b := b - a
Algorytm Euklidesa na zasadzie odejmowania
Złożoność obliczeniowa
• Złożoność obliczeniowa algorytmu: ilość zasobów
komputerowych potrzebnych do jego wykonania. W
algorytmach uwzględnia się czas działania i ilość
zajmowanej pamięci
• czasowa T(n):
– złożoność pesymistyczna – ilość zasobów potrzebna przy
najgorszych danych wejściowych rozmiaru n,
– złożoność oczekiwana algorytmu (średnia) dla typowych
danych rozmiaru n
• pamięciowa – potrzebny rozmiar pamięci
(słowa maszyny)
logarytmiczna T=log(n)
liniowa T=n
Liniowo- logarytmiczna T=n*log(n)
• Czas działania n*log(n) występuje np.
dla algorytmów typu:
zadanie rozmiaru n zostaje sprowadzone do 2
podzadań rozmiaru n/2
plus pewna ilość działań – liniowa względem
n, do rozbicia i scalenia rozwiązań.
• Przykładem jest megasort
wielomianowa T=nm , m=2,3...
wykładnicza T=2n
(może też być n!)
Projektowanie algorytmów
• Do metodologii projektowania
należy upraszczanie i wyodrębnianie
niezależnych części (procedur, funkcji).
• Wyróżnia się algorytmy
– szeregowe
– równoległe (arch. wieloprocesorowa)
Projektowanie algorytmów:
• algorytmy zachłanne (nie analizujemy podproblemów
dokładnie, tylko wybieramy najbardziej obiecującą w tym
momencie drogę rozwiązania
• algorytmy wg strategii "dziel i rządź" (dzielimy problem na
kilka mniejszych, a te znowu dzielimy, aż ich rozwiązania
staną się oczywiste)
• algorytmy oparte na technice rekursji (rekurencji)
(procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu)
• algorytmy oparte na programowaniu dynamicznym
(podproblemy)
• algorytmy z powrotem
• Heurystyka – na podstawie doświadczenia
Najważniejsze techniki implementacji algorytmów
komputerowych
• proceduralność – algorytm dzielimy na szereg podstawowych
procedur, wiele algorytmów współdzieli wspólne biblioteki
standardowych procedur, z których są one wywoływane w razie
potrzeby,
• praca sekwencyjna – wykonywanie kolejnych procedur algorytmu,
według kolejności ich wywołań, na raz pracuje tylko jedna procedura,
• praca wielowątkowa – procedury wykonywane są sekwencyjnie, lecz
kolejność ich wykonania jest trudna do przewidzenia dla programisty
• praca równoległa – wiele procedur wykonywanych jest w tym samym
czasie, wymieniają się one danymi,
• rekurencja – procedura lub funkcja wywołuje sama siebie, aż do
uzyskania wyniku lub błędu,
• obiektowość – procedury i dane łączymy w pewne klasy
reprezentujące najważniejsze elementy algorytmu oraz stan
wewnętrzny wykonującego je urządzenia.
Struktury danych
•
•
•
•
•
•
tablica
lista
kolejka
stos
zbiór
graf
Tablice w programowaniu
• Arrays (macierz, tablica) jest to
podstawowa struktura danych składająca się z
jednowymiarowej lub wielowymiarowej
tabeli, którą program traktuje jak jeden
obiekt. Wszystkie obiekty muszą być tego
samego rodzaju.
W tablicach mogą być np. liczby, napisy, znaki
• Do każdej danej zapisanej w tablicy można się
odwołać przez nazwę tablicy i położenie tej
danej wewnątrz tablicy.
Lista
Lista - rodzaj kontenera - dynamiczna struktura danych,
używana w informatyce. Składa się z podstruktur wskazujących na
następniki i/lub poprzedniki.
Listy, to struktury, które umożliwiają tworzenie ciągów danych w taki sposób, że
każda dana pamięta gdzie się znajduje kolejna.
Istnieją dwie popularne implementacje struktury listy: tablicowa i
wskaźnikowa.
Tablicowa - jak wskazuje nazwa, lista zaimplementowana w ten sposób
opiera się na tablicy obiektów (lub rekordów) danego typu.
Wskaźnikowa - w tej implementacji każdy obiekt na liście musi (co nie było
konieczne w wersji tablicowej) zawierać dodatkowy element: wskaźnik do
innego obiektu tego typu. Wynika to z faktu, że to wskaźniki są podstawą
nawigacji w tym typie listy, a dostęp do jej elementów jest możliwy wyłącznie
przez wskaźnik.
Kolejka
• Kolejka (ang. queue) – liniowa struktura danych,
w której nowe dane dopisywane są na końcu
kolejki, a z początku kolejki pobierane są dane do
dalszego przetwarzania
(bufor typu FIFO, First In, First Out; pierwszy na
wejściu, pierwszy na wyjściu).
• Stos
Przeciwieństwem kolejki jest stos, bufor typu
LIFO (ang. Last In, First Out; ostatni na wejściu,
pierwszy na wyjściu), w którym jako pierwsze
obsługiwane są dane wprowadzone jako ostatnie.
Graf
• Graf to – w uproszczeniu – zbiór wierzchołków,
które mogą być połączone krawędziami, w taki
sposób, że każda krawędź kończy się i zaczyna
w którymś z wierzchołków.
• Grafy to podstawowy obiekt rozważań teorii
grafów.
• Za pierwszego teoretyka i badacza grafów
uważa się] Leonarda Eulera, który rozstrzygnął
zagadnienie mostów królewieckich.
Sposoby zapisu algorytmów:
• w języku naturalnym (opisowo)
• zapis przy pomocy pseudo-kodu
• graficzny za pomocą schematów
blokowych (schematy działania)
• przy pomocy języków programowania
Opis słowny
• Opis słowny jest to zapis kolejnych
kroków algorytmu w języku naturalnym
np. polskim
–wyszczególniamy, jakie
czynności należy wykonać
– zaznaczamy, kiedy powinien
nastąpić koniec algorytmu
Przykład opisu słownego
• Dany jest:
– punkt płaszczyzny P(xp,yp)
– środek S(a,b)
– długość promienia r
okręgu o równaniu (x-a)2+(y-b)2=r2.
• Określić położenie punktu P względem tego
okręgu.
Rys. Dane: P(Xp,Yp), S(a,b), r okręgu
Y
P(Xp,Yp)
b
r d
S(a,b)
a
X
Oznaczenia, rozwiązanie
• Oznaczamy d - odległość punktu od
okręgu.
• Jeżeli d
• jeżeli d=r, to punkt leży na okręgu
• a gdy d>r, to punkt leży na zewnątrz
okręgu
Opis słowny algorytmu
• Pobierz wartości xp ,yp, a, b, r.
• Oblicz odległość punktu według wzoru
• Sprawdź, czy d
• Sprawdź, czy d=r, jeśli TAK, to
„punkt leży na okręgu” i przejdź do KONIEC
• W innym przypadku (d>r)
„punkt leży na zewnątrz okręgu” (d>r)
• KONIEC
Pseudokod
• Opis słowny algorytmu w języku częściowo
sformalizowanym, podobnym np. do Pascala
• Elementy:
– pseudosłowa kluczowe → odpowiadają słowom
kluczowym składającym się na instrukcje sterujące
w językach proceduralnych, np.:
jeśli – if, wtedy – then, powtórz – repeat
dopóki – while, czytaj – read, pisz - write
– wyrażenia arytmetyczne → pozwalają na
reprezentację obliczeń arytmetycznych
Pseudokod
Pseudokod - elementy
• 1. Początek i koniec
• 2. Zmienne: całkowite, rzeczywiste, …
• 3. Instrukcja warunkowa: jeśli – if … then,
if … then … else
• 4. Skok do instrukcji: goto
• 5. Etykiety
• 6. Czytaj i pisz: read, write
• 7. Pętle: powtarzaj - repeat, dopóki - while, dla - for
• 8. Programowanie strukturalne – procedury i funkcje
Schemat blokowy
Reprezentacja graficzna algorytmu sekwencyjnego
• Elementy schematu blokowego:
– elipsa (lub zaokrąglony prostokąt) → początek/koniec
algorytmu
– prostokąt → operacja
– romb → decyzja/warunek
– równoległobok → wczytanie/wyprowadzenie danych
– strzałki → kolejność sterowania/przepływu
– etykiety → oznaczenia, komentarz
• W języku angielskim schemat blokowy nazywamy flowchart.
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Oznaczenia na schematach blokowych
Przykład: Obliczenie n! - pseudokod
• Policzenie silni z zadanej liczby naturalnej
• Pseudokod
– wczytaj n
– jeżeli n<0 idź do 1
– licznik=0, silnia=1
– jeżeli licznik != n wtedy powiększ licznik o 1,
silnia=silnia*licznik, idź do 4
– wypisz silnia
Przykład: Obliczenie n! – schemat blokowy
Instrukcja warunkowa wyboru if: jeśli W to I
Instrukcja wyboru if W then I1 else I2 - alternatywa:
jeśli W to I1 w przeciwnym przypadku I2;
Instrukcja wyboru – case
przypadek W spośród (I1, I2, …In)
Iteracje - powtarzaj I aż do W;
Instrukcja iteracji while : dopóki W wykonuj I;
Instrukcja iteracji for - dla N:=W1 do W2 wykonuj I;
Przykład schematu blokowego: obliczenie iloczynu n liczb
Dany jest zbiór podanych n liczb:
X1, X2, ..., Xn.
Należy obliczyć iloczyn
y=P Xi = X1*X2*...*Xn.
Algorytm
• 1) Język naturalny:
A. Przyjmij wartość y równą 1 i skocz do B
B. Przyjmij wartość i równą 1 i przejdź do C
C. Przyjmij y równe iloczynowi y*Xi i skocz do B
D. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie przyjmij i równe i+1 i skocz do C
2) Pseudokod - obliczenie iloczynu n liczb
1. y :=1
2. i := 1
3. y := y*Xi
4. Jeżeli i=n to Koniec.
W przeciwnym razie i := i+1
i skocz do 3
3) Schemat blokowy - obliczenie iloczynu n liczb
Konstrukcje programu spotykane w
schematach blokowych:
• sekwencja instrukcji – blok
( begin… end - Pascal; { } - C, END - Basic)
• Test (if, if … else),
• instrukcja wyboru (case, switch),
• instrukcje iteracji
(while, repeat, do while, for),
• instrukcje we/wy (read, write),
• Procedury (procedure),
• funkcje (function)
Sekwencja instrukcji, operacje testu
Instrukcja wyboru: case of , switch case , select case
Instrukcja while
Podprogram (funkcja lub procedura)
• Podprogram to wydzielona część programu
wykonująca jakieś operacje.
• Podprogramy stosuje się, aby uprościć
program główny i zwiększyć czytelność kodu.
• W pewnych językach programowania dzieli się
podprogramy na
funkcje i procedury:
Funkcja - function
• Funkcja ma wykonywać obliczenia i zwracać
jakąś wartość, nie powinna natomiast mieć
żadnego innego wpływu na działanie
programu (np. funkcja obliczająca pierwiastek
kwadratowy)
Procedura
• Procedura nie zwraca jednej wartości jak
funkcja, zamiast tego wykonuje pewne
działania (np. procedura czyszcząca ekran)
• Przez zwracanie wartości należy rozumieć
możliwość użycia wywołania funkcji wewnątrz
wyrażenia.
• Procedury często też zwracają wartości, ale
poprzez odpowiednie parametry.
Podział na funkcje i procedury
• Podział na funkcje i procedury występuje w
językach takich jak Pascal i Ada.
• W języku Pascal istnieją 2 rodzaje
podprogramów: procedury i funkcje.
• W pozostałych językach (m. in. w C i C++)
nie ma już takiego rozróżnienia
i funkcją jest każdy podprogram, niezależnie
od tego czy zwraca jakieś wartości i czy ma
wpływ na program.
Struktura programów w językach Basic, Pascal, C:
Basic
' Komentarz' Początek programu głównego - brak
wyróżnienia
' Deklaracje zmiennych, funkcji, podprogramow
' DECLARE function funkcja1 ()
' DECLARE SUB podprogram1()
I1 : I2 ‘ Instrukcje I1 i I2 – może być kilka w linii
In ‘ Instrukcja In
END ' Nie musi być jeśli po nim nie m a definicji
procedur lub funkcji
Pascal
{Pascal:}
Program Nazwa;
{Komentarz}
{Deklaracje}
Begin
{Instrukcje}
I1; I2;
In;
End.
Język C /C++
// C
// Komentarz
// Deklaracje, definicje funkcji
void funkcja()
{
};
main()
{
// Instrukcje
// Sekwencja instrukcji - poczatek
{I1; I2; // Instrukcje I1; I2
In; // Instrukcja In
} // Sekwencja instrukcji - koniec
} // koniec programu main
Przykłady algorytmów
1. Sprawdzanie parzystości liczby całkowitej
2. Obliczenie pierwiastka metoda iteracyjną
3. Algorytm Euklidesa znajdowania
największego wspólnego dzielnika
4. Obliczenie azymutu ze współrzędnych
1. Metoda 1 (bez użycia czwartaków)
2. Metoda 2 obliczenia azymutu ze współrzędnych,
z użyciem czwartaków