Transcript Prezentacja-numer-2

Teoria integracji sensorycznej Jean
Ayres
Metoda Integracji Sensorycznej (SI):
• Jest to nowoczesna i bardzo skuteczna forma
diagnozy i terapii dzieci.
• Integracja Sensoryczna opiera się na
neurofizjologicznych podstawach klinicznej
obserwacji i standaryzowanych testach.
Metoda Sensorycznej Integracji (SI):
• To proces w którym następuje organizacja
dostarczanych do naszego mózgu wrażeń
sensorycznych tak, aby mogły być
wykorzystane w celowym działaniu czyli
w reakcjach adaptacyjnych, służących do
wykonania określonej czynności, przyjęcia
odpowiedniej pozycji ciała.
Celem terapii SI:
• (Od angielskiego sensory integration) jest
poprawa jakości przesyłania i organizacji
informacji sensorycznej, tj. tego co jest odbierane
przez zmysły naszego organizmu.
• Głównym zadaniem jest dostarczenie
kontrolowanej ilości bodźców sensorycznych:
• pzedsionkowych,
• proprioceptywnych,
• dotykowych w taki sposób aby dziecko
odpowiadało reakcją poprawiającą integrację tych
bodźców.
METODA DIAGNOZY I TERAPII
SI:
• Powstała w latach 60-tych w Stanach Zjednoczonych.
• Twórcą tej metody była A. Jean Ayres - pracownik
naukowy Uniwersytetu Południowej Kalifornii w Los
Angeles- psycholog i terapeuta zajęciowy.
• A. Jean Ayres zajmowała się zagadnieniami dotyczącymi
wpływu zaburzeń integracji sensorycznej na osiągnięcia
szkolne oraz codzienne życie dziecka.
• Przez lata obserwacji oraz zajęć z dziećmi wypracowała
teoretyczne podstawy Integracji Sensorycznej, bazujące na
wiedzy z dziedziny neuropsychologii oraz metody
diagnozy i terapii zaburzeń integracji sensorycznej.
A. Jean Ayres
• Anna Jean Ayres (1920-1989)
• Ayres urodziła się na farmie
w Fresno w Kalifornii w 1920
roku.
•
Jej rodzicami byli Fletcher
Ayres i Louise Stamm, którzy
byli nauczycielami.
KRÓTKA BIOGRAFIA:
• A.Jean Ayres była licencjonowanym
psychologiem (1961r.) i terapeutą zajęciowym
(1954r.). Wykształcenie zdobyła na Uniwersytecie
Południowej Kalifornii (University of Southern
California).
• Jako dziecko miała trudności z nauką podobne do
tych, które później stały się celem jej badań.
• Jej osobiste doświadczenia wydają się stanowić
podstawy przyszłej pracy i badań.
• Jako naukowiec spędziła prawie 40 lat tworząc hipotezy i
rozwijając wiedzę na temat Integracji Sensorycznej (SI).
• W prowadzonych przez siebie badaniach
skoncentrowała się na grupie dzieci ujawniających
problemy percepcyjne, w uczeniu się i zachowaniu.
• Do oceny procesów SI opracowała PołudniowoKalifornijskie Testy Integracji Sensorycznej (Southern
California Sensory Integration Tets - SCSIT) oraz
Południowo-Kalifornijski Test Oczopląsu Porotacyjnego.
Doskonaląc swoją pracę dokonała poprawek w SCSIT i
utworzyła Testy Integracji Sensorycznej i Praksji
(Sensory Integration and Praxis Tests - SIPT).
• Przez wszystkie lata współpracowała w wieloma
naukowcami. Niestety przez wiele środowisk jej
praca była niedoceniana lub podważana.
• J.Ayres była autorem około 50 prac i artykułów.
Najważniejsze jej książki to: ,Sensory
Integration’’, ‘’Learning Disorders’’-Zaburzenia
Uczenia, ,,Sensory Integration and the Child’’Integracja Sensoryczna Dzieci.
• Do Terapii Integracji Sensorycznej skonstruowała
specjalny sprzęt terapeutyczny.
• Nie wyraziła zgody na opatentowanie swoich
projektów, uważając, że mogłoby to powodować
konflikt interesów.
• Jej praca w identyfikacji i leczeniu zaburzeń integracji
sensorycznej, otrzymała nagrodę od Amerykańskiego
Stowarzyszenia Terapii Zajęciowej.
• Dr Ayres była honorowym członkiem czterech amerykańskich
towarzystw naukowych oraz laureatką wielu nagród.
• Otrzymała nagrodę Narodowego Instytutu Zdrowia Psychicznego
(National Institute of Mental Health), dwukrotnie przyznano jej
najwyższe wyróżnienie Amerykańskiego Stowarzyszenia
Terapeutów Zajęciowych (The American Occupational Therapy
Association), w 1971 roku była nominowana do tytułu Outstading
Educator of America przyznawanego wybitnym wychowawcom.
• W 1976 roku założyła klinikę Ayres w Torrance w Kalifornii dla
dzieci leczonych przez terapeutów integracji sensorycznej.
• Metoda ta, wciąż udoskonalana i aktualizowana w oparciu o
najnowsze odkrycia z dziedziny neuroanatomii i
neurofizjologii, jest dziś powszechnie znana i stosowana w
krajach Europy Zachodniej, Kanadzie, Brazylii, Australii, a
także w Japonii.
• Do Polski metoda SI trafiła w 1993 r. a jej rozpowszechnieniem
zajęła się jedna z pierwszych współpracownic dr A. Jean Ayres
- Violet F. Maas
INTEGRACJA SENSORYCZNA:
• Jest to proces organizujący (integrujący) docierające
do mózgu informacje zmysłowe (sensoryczne)
płynące zarówno ze środowiska jak i z ciała, tak aby
mogły być one użyte do celowego działania.
• Na ogół większość z nas zdaje sobie sprawę z
istnienia pięciu zmysłów – smaku, zapachu, wzroku,
słuchu oraz dotyku, jednak poza tymi zmysłami
istnieją jeszcze dwa bardzo istotne zmysły
dostarczające nam informacji z naszego ciała, a
mianowicie zmysły równowagi oraz czucia
głębokiego.
Mózg rozpoznaje, interpretuje i
segreguje informacje płynące z
receptorów:
•
•
•
•
•
•
wzrokowych,
słuchowych,
smakowych,
dotykowych,
proprioceptywnych (czucie głębokie),
przedsionkowych (zmysł równowagi).
• Aby mogły zostać one użyte w działaniu, będącym
odpowiedzią na wymagania otoczenia.
• Gdy informacje te płyną bez większych zakłóceń, wcale nie
jesteśmy świadomi istnienia owych skomplikowanych
procesów rozgrywających się w naszym systemie
nerwowym, a mających wpływ na takie codzienne
czynności jak np. mowa, planowanie ruchu, napięcie
mięśniowe, postawa czy percepcja wzrokowa.
• Jednak, gdy z różnych przyczyn, procesy integracji
sensorycznej zostają zakłócone możemy zauważyć u
dziecka objawy zaburzeń w przetwarzaniu informacji
zmysłowych, a co za tym idzie nieadekwatne odpowiedzi na
wyzwania otoczenia.
• Układ przedsionkowy, proprioceptywny i
dotykowy, to trzy podstawowe układy
sensoryczne.
• Układy te ściśle współpracują ze sobą oraz z
innymi układami sensorycznymi – słuchowym,
wzrokowym i smakowo-zapachowym.
• Od współpracy tych wszystkich układów
zależy prawidłowe funkcjonowanie w
otaczającym nas świecie.
INTEGRACJA SENSORYCZNA
przebiegający w obrębie naszego mózgu. :
• Mózg odbiera, przetwarza i organizuje informacje
płynące ze wszystkich zmysłów naszego ciała.
• Dzięki temu procesowi możemy zachowywać się w
sposób celowy i adekwatny do danej sytuacji, np.;
z odpowiednią siłą weźmiemy szklankę ze stołu, czy
prawidłowo usiądziemy przy biurku, żeby odrobić
zadanie.
• Jeżeli z jakiegoś zmysłu płynie za dużo bądź za
mało informacji, lub informacje te są w zły sposób
zintegrowane (połączone) wówczas mamy do
czynienia z sytuacją w której nasze ciało nie wie jak
ma się zachować.
• Jeżeli dziecku przeszkadza w odrabianiu
lekcji w domu, to że w kuchni obok leci
cicho włączone radio, lub przejeżdżające za
oknem samochody, może to świadczyć o
tym, że odbiera ono zbyt intensywnie
wrażenia płynące ze zmysłu słuchu (może
jest nadwrażliwe słuchowo).
Informacje zbieramy z różnych
zmysłów:
Zmysłu Wzroku
Zmysłu Słuchu
Zmysłu Smaku
Zmysłu Węchu
Zmysłu równowagi
Zmysłu czucia powierzchniowego
Zmysłu czucia głębokiego
• Mózg nieustannie rozpoznaje, segreguje i
integruje informacje płynące z tych
zmysłów, gdy płynna one w odpowiedniej
organizacji, wtedy mózg może użyć ich do
sformułowania odpowiedzi adekwatnej do
danego bodźca.
• Jeżeli dziecko jest nadwrażliwe np.: słuchowo
to tykający zegar na ścianie, bądź mruczenie
kolegi czy przejeżdżający w pobliżu pociąg
podczas trwania lekcji zdezorganizuje mu
zupełnie pracę. Będzie skupiało cała swoją
uwagę na tych dźwiękach, a nie na lekcji.
• Dziecko potykające się ciągle, obijające się o
kolegów, wchodzące we framugi drzwi nie
musi być niezdarą, może po prostu dziecko nie
czuje własnego ciała, co wynika z zaburzeń
zmysłu czucia głębokiego i nie tylko.
GŁÓWNE ZAŁOŻENIE SI:
• 1. Plastyczność neuronalna - zakłada zdolność
mózgu do zmian i modyfikacji połączeń
nerwowych, przez odpowiednia stymulacje
systemów sensorycznych ma możliwości, w
szczególności dotykowego, przedsionkowego i
proprioceptywnego.
• 2. Sekwencyjność zakłada, że złożone
kompleksowe zachowania powstają na bazie
bardziej podstawowych wcześniej
wykształconych reakcji na otoczenie.
• 3. Integralność systemu nerwowego - mówi
nam o tym, że ośrodki korowe maja wpływ na
ośrodki podkorowe mózgu i na odwrót.
• 4. Reakcje adaptacyjne, pojawienie się ich opiera się na
doświadczeniach sensoryczno- motorycznych i prowadzi do
rozwoju neuronalnej sieci pamięci tego „Jak czuje ruch”.
• Ten neuronalny model może być użyty później do
planowania bardziej skomplikowanych zachowań
adaptacyjnych.
• 5. Wewnętrzny popęd sensoryczny. Każdy z nas, a w
szczególności dzieci maja taki popęd do dostarczania sobie
bodźców sensorycznych, według Ayers są to głownie bodźce
z układu przedsionkowego, dotykowego i czucia głębokiego.
• Patrząc na dziecko bawiące się w piaskownicy możemy
zauważyć, że będzie ściskało piasek, upychało go do
wiaderka, tłukło łopatką po wiaderku, wspinało się na
drabinki. To są właśnie sposoby dostarczania sobie
doświadczeń sensorycznych.
I.Układ przedsionkowy (inaczej zmysł
równowagi)
• Narząd przedsionkowy znajduje się w uchu
wewnętrznym i dostarcza nam informacji na
temat siły grawitacji oraz ruchu. Pomaga w
prawidłowym odbiorze wrażeń przez inne
systemy sensoryczne (wzrokowy, słuchowy,
proprioceptywny).
I.UKŁAD PRZEDSIONKOWY:
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
odpowiada za:
Odbieranie informacji związanych z działaniem siły grawitacji
Napięcie mięśniowe
Ruch i równowagę
Koordynację ruchową
Utrzymanie stałego pola widzenia w czasie ruchów głowy
Planowanie ruchu
Bezpieczeństwo emocjonalne
Funkcjonowanie społeczne
Ma wpływ na rozwój mowy
Wpływa na autonomiczny układ nerwowy (przewód
pokarmowy, odruch wymiotny)
II. UKŁAD PROPRIOCEPTYWNY:
• Poczucie ciała, odczuwanie ciężaru i
poszczególnych jego części w przestrzeni
• Poruszanie poszczególnymi częściami ciała bez
kontroli wzroku
• Swobodne wykonywanie ruchów precyzyjnych
• Percepcję kształtów drobnych przedmiotów
• Percepcję położenia narządów jamy ustnej
podczas mówienia
• Świadomość ciała
III. UKŁAD DOTYKOWY:
• Ma receptory umiejscowione na skórze i na jej powierzchni,
odbierające wrażenia lekkiego i głębokiego dotyku, nacisku, ciepła,
zimna, bólu.
Zmysł dotyku ma wpływ na:
• Poznawanie swojego ciała
• Wczesne poznawanie przedmiotów
• Rozwój emocjonalny
• Różnicowanie bodźców dotykowych
• Rozpoznawanie przedmiotów bez pomocy wzroku
• Umiejętności szkolne
• U większości osób proces integracji sensorycznej przebiega
automatycznie umożliwiając odpowiednie reakcje do wymogów
otoczenia i warunkuje prawidłowy rozwój sensomotoryczny.
Integracja sensoryczna
• Integracja sensoryczna nie tylko umożliwia
nam odpowiednie zareagowanie na odbierane
wrażenia sensoryczne ale również kieruje
naszymi reakcjami na otoczenie.
• Na przykład, planowanie ruchu (praksja) jest
ważną umiejętnością, która zależy od
efektywnego procesu integracji sensorycznej.
• W proces planowania ruchu wchodzą:
pomysł/wyobrażenie tego, co chce się zrobić,
zaplanowanie ruchu/aktywności oraz
wykonanie ruchu/aktywności.
• Planowanie nowych aktywności jest
możliwe dzięki zdobytym wcześniej
doświadczeniom oraz towarzyszącym im
wrażeniom sensorycznym.
• Wrażenia dotykowe, przedsionkowe oraz
proprioceptywne są szczególnie ważne w
dostarczaniu informacji dotyczących
ruchów ciała i tego, w jaki sposób mogą
być one wykorzystane do oddziaływania
na otoczenie.
• Przy prawidłowym planowaniu ruchu jesteśmy
w stanie poradzić sobie z nowym zadaniem
organizując nową aktywność.
• Na przykład, dziecko potrafi wejść i zejść z
nowego typu rowerka bez pomocy i
podpowiedzi.
• Planowanie ruchu wymaga świadomej
koncentracji na zadaniu wykorzystując
jednocześnie zgromadzone wcześniej bez
świadomości wrażenia sensoryczne.
Poziomy SI wg Violet F.Maas (na podstawie J.Ayres)
Poziom I:
Rozwój percepcji wrażeń: dotykowych,
proprioceptywnych, przedsionkowych, wzrokowych i
słuchowych
Poziom II:
Planowanie ruchu - duża motoryka
Integracja dwóch stron ciała
• Poziom III:
Bardziej precyzyjna/różnicująca percepcja wrażeń dotykowych,
wzrokowych, planowanie-mała motoryka,
Rozwój lateralizacji kinestetycznych i percepcji przestrzeni
Poziom IV:
• Czytanie, pisanie, liczenie, myślenie koncepcyjne
W przypadku większości dzieci proces integracji sensorycznej
rozwija się w sposób naturalny w wyniku typowych aktywności dla
wieku dziecięcego.
• Planowanie ruchu jest naturalnym efektem tego procesu, podobnie
jak umiejętność wykonywania reakcji adaptacyjnych na bodźce
sensoryczne.
• Niestety u niektórych dzieci integracja sensoryczna nie rozwija się
w wystarczającym stopniu. W takich przypadkach mogą pojawić się
problemy w nauce, rozwoju lub problemy z zachowaniem.
PROCESY INTEGRACJI SENSORYCZNEJ:
• Dokonują się głównie w rdzeniu kręgowym,
• w pniu mózgowym, móżdżku i półkulach
mózgowych.
• Wszystkie procesy mózgowe szczególnie
uczenie się zależą od organizacji wrażeń w
pniu mózgu.
• Po przejściu pnia mózgu następuje
szczegółowo opracowanie wrażeń w korze
mózgowej i kojarzenie ich a wcześniejszymi
doświadczeniami.
• Ten skrócony proces na wielu poziomach OUN
Ośrodkowy układ nerwowy (OUN, łac. systema
nervosum centrale, ang. central nervous
system (CNS)) prowadzi do rozwoju coraz bardziej
skomplikowanych zachowań w tym procesów uczenia
się.
• Ayes mówi, ze gdy wszystkie procesy sensoryczne i
integracyjne przebiegają prawidłowo i kiedy wrażenia
są sprawnie organizowane to rozwój ruchowy i
poznawczy dziecka dokonuje się bez zakłóceń, gdy
dochodzi do zakłóceń procesów integracyjnych
pojawiają się dysfunkcje w procesach percepcyjnych i
ruchowych oraz w zachowaniu.
MODEL KANAŁU SENSORYCZNEGO:
• Ayers opracowała hipotetyczny model
przebiegu integracji sensorycznej.
• Model ten pokazuje jak wiele różnych typów
informacji sensorycznej musi być połączonych
ze sobą, aby zostały sformułowane funkcje
niezbędne do prawidłowego rozwoju dziecka.
• Po prawej stronie diagramu znajdują się
funkcje, które są końcowym produktem
dojrzewania integracji sensorycznej.
ZAŁOŻENIA TEORII INTEGRACJI
SENSORYCZNEJ:
• Opiera się na założeniach odwołujących się do
teorii zachowania i neurologii.
• Procesy zachodzące w mózgu wiążą się z
zachowaniem człowieka. Na podstawie tego
założenia Teoria Integracji Sensorycznej opisuje
prawidłowości w funkcjonowaniu procesów
integracji zmysłowej.
• W oparciu o to definiuje dysfunkcje w zakresie
integracji sensorycznej i wskazuje na
odpowiednie techniki terapeutyczne.
PLASTYCZNOŚĆ NEURONALNA:
• Zdolność mózgu do modyfikacji
• Terapia SI zakłada możliwość zmian w obrębie
systemu nerwowego pod wpływem kontrolowanej
stymulacji systemów sensorycznych w szczególności
proprioreceptywnego i dotykowego a plastyczność
neuronalna ma dla terapii zasadnicze znaczenie.
Zależy od:
• Motywacji,
• Krytycznych okresów rozwojowych dla
poszczególnych funkcji i wieku,
• Rozwój procesów integracji sensorycznej dokonuje
się w normalnym rozwoju dziecka . Jeśli pojawiają się
dysfunkcje integracji sensorycznej to prawidłowość
rozwoju dziecka zostaje zakłócona.
• Integralność systemu nerwowego. Miedzy ośrodkami
podkorowymi i korowymi istnieje zależność,
działanie jednych zależne jest od funkcjonowania
drugich. Mózg funkcjonuje jako jedna całość.
METODA INTEGRACJI SENSORYCZNEJ:
• Jest wykorzystywana w pracy z dziećmi:
• Mającymi trudności szkolne (trudności z czytaniem
pisaniem, ortografią, trudności z koncentracją uwagi),
• Wykazującymi opóźnienia w rozwoju mowy,
• Wykazującymi opóźnienia w rozwoju ruchowym,
• Z grupy ryzyka (zagrożona ciąża, obciążenia
okołoporodowe, cesarskie cięcie, wcześniactwo,
czynniki dziedziczne) jako działanie profilaktyczne,
które podjęte we wczesnym okresie rozwoju dziecka
zmniejsza lub eliminuje ryzyko wystąpienia zaburzeń
integracji sensorycznej,
• Z nadpobudliwością psychoruchową (ADHD),
• Z zaburzeniami uwagi (ADD),
• Zbyt wysoki lub zbyt niski poziom aktywności
ruchowej,
• Zaburzenia napięcia mięśniowego,
• Słaba koordynacja ruchowa (problemy te mogą
dotyczyć małej lub dużej motoryki)Niezgrabność
ruchowa,
• Trudności w koncentracji, impulsywność,
• Szybka męczliwość,
• Wycofanie z kontaktów społecznych,
• Opóźnienie rozwoju mowy, rozwoju ruchowego
oraz trudności w nauce,
• Słaba organizacja zachowania, brak planowania,
•
•
•
•
•
•
Z upośledzeniem umysłowym ,
Z zespołem Downa,
Z Autyzmem,
Z zespołem Aspergera,
Z MPDz (Mózgowe Porażenie Dziecięce),
Z kruchym chromosomem X.
Autyzm
• Dzieci autystyczne wskazują na nieprawidłowe
reakcje na bodźce wzrokowe, przedsionkowe i
słuchowe. Ayers wyróżnia dwa typy dysfunkcji
integracji sensorycznej u dzieci autystycznych.
Pierwszy to zaburzenia rejestracji bodźców
sensorycznych , drugi to zaburzenia modulacji
impulsów sensorycznych. Zaburzenia
rejestracji dotyczą przede wszystkim bodźców
wzrokowych i słuchowych, węchowych,
smakowych, dotykowych i przedsionkowych.
• Zaburzenia modulacji przejawiają się
obronnością dotykową,
niebezpieczeństwem grawitacyjnym i
nietolerancją ruchu. Mówi się, że przyczyną
nieprawidłowych reakcji na bodźce
sensoryczne jest słaba współpraca między
jądrem migdałowatym, zwojami postawy
mózgu i hipokampem w procesach
przetwarzania bodźców sensorycznych.
ZMYSŁY
NIEKTÓRE WSKAŹNIKI ZABURZEŃ
U NIEMOWLĄT I MAŁYCH DZIECI :
• Wysoce skomplikowane procesy korowe, jak
percepcja słuchowa, wzrokowa, mowa,
zdolność czytania lub pisania, są zależne od
prawidłowego rozwoju i integracji w
zakresie podstawowych systemów
zmysłowych – dotykowego,
proprioceptywnego, przedsionkowego i
nieco później rozwijających się –
wzrokowego i słuchowego.
• Na podstawie wiedzy neurofizjologicznej J.
Ayres opracowała hipotetyczny, 4-etapowy
model rozwoju integracji sensorycznej,
która dokonuje się w pierwszych latach
życia dziecka.
• Jeśli rozwój ten przebiega bez zakłóceń,
dziecko osiąga dojrzałość w zakresie
integracji sensorycznej około 9 roku życia.
• Wielką zasługą J. Ayres było odkrycie ogromnej
roli, jaką odgrywają najwcześniejsze
ontogenetycznie, rozwijające się już w życiu
płodowym układy: dotykowy, proprioceptywny
i przedsionkowy.
• Dobra percepcja wzrokowa i słuchowa, do
której tak wielką wagę przywiązuje się w
procesie edukacyjnym, a także inne funkcje
korowe mogą rozwinąć się dopiero na bazie
zintegrowanej informacji z tych podstawowych
układów.
• Od nich zależy kształtowanie się właściwego
czucia ciała – schematu ciała, koordynacji
ruchowej dwóch stron ciała, planowania ruchów,
uwagi oraz równowagi emocjonalnej.
• Wśród umiejętności będących końcowymi
produktami integracji sensorycznej można
wymienić: zdolność do koncentracji, do
organizacji wrażeń, samoakceptację i
samokontrolę, zdolność abstrakcyjnego
rozumowania, zdolność do nauki. Są one
niezbędne, aby dziecko mogło prawidłowo
funkcjonować w codziennym życiu, w szkole, w
rodzinie, a z czasem w życiu dorosłym.
• Żadna z wymienionych funkcji nie dojrzewa w
izolacji od pozostałych i nie dzieje się to w jednym
określonym roku. Dziecko „pracuje” nad nimi w toku
normalnych dziecięcych aktywności (w
szczególności podczas zabaw) przez cały okres
dzieciństwa.
• Proces integracji jest procesem ciągłym –
osiągnięcie jednego poziomu umożliwia rozwijanie
umiejętności z poziomu następnego, a każda
słabość, brak rozwoju czy doświadczeń w zakresie
pierwszych trzech stadiów może wpłynąć na
zaburzenia w rozwoju stadium ostatniego.
• Klasyczne oddziaływania korekcyjnowyrównawcze koncentrują się na stadium
czwartym – np. trudności w opanowaniu
czytania bądź pisania próbuje się wyrównać
przez zwiększenie liczby ćwiczeń graficznych
oraz w analizie i syntezie wyrazowej.
• Zdaniem J. Ayres, dobrze zaplanowana i
poprzedzona diagnozą SI terapia musi
zawierać intensywną stymulację czuciową,
proprioceptywną i przedsionkową.
• Mówiąc o deficytach SI, nie ma się na myśli
chorób czy uszkodzeń narządów zmysłu, tj.
krótkowzroczności czy niedosłuchu, ale
zaburzenia interpretacji, w percepcji bodźców,
która dokonuje się w układzie nerwowym.
• Ludzie różnią się między sobą pod względem
sprawności procesów SI tak samo, jak różnią
się pod względem inteligencji czy uzdolnień
językowych. Pewien stopień tego
zróżnicowania mieści się w granicach normy.
• Dysfunkcje SI mogą mieć różne nasilenie – od
subtelnego po znaczne. Te duże deficyty SI zwykle
współwystępują z zespołami neurologicznymi
(autyzm, mózgowe porażenie dziecięce).
• Subtelniejsze manifestują się trudnościami w
nabywaniu różnych sprawności fizycznych,
nieumiejętnością bawienia się, trudnościami w
samoobsłudze, w opanowywaniu technik szkolnych
czy w tym, co określa się jako problemy
wychowawcze, emocjonalne (nadruchliwość,
labilność nastrojów).
• Zaburzenia integracji sensorycznej mogą
mieć dwojaki charakter – podwrażliwości
sensorycznej czy nadwrażliwości
sensorycznej.
• Mogą one występować w obrębie
wszystkich zmysłów, mogą również
współwystępować.
• Ayers wyróżnia kilka syndromów zaburzonej
integracji sensorycznej:
• podkreślając jednak, że większość dzieci nie da
się do nich wprost przyporządkować i zawsze
konieczna jest indywidualna analiza wyników
oraz program terapii.
SYNDROMY ZABURZONEJ
SENSORYCZNEJ INTEGRACJI(SI)
Dyspraksja, czyli
trudności w planowaniu
ruchowym powiązane ze
słabym różnicowaniem
informacji czuciowej,
Syndrom przedsionkowy
i obustronnej integracji,
w którym mamy do
czynienia z dysfunkcją w
obrębie układu
przedsionkowego i
proprioceptywnego,
słabymi mechanizmami
posturalnymi,
Obronność dotykowa,
objawiająca się
awersyjnymi reakcjami
na dotyk, z którą często
współwystępuje
nadruchliwość i
zaburzenia koncentracji
uwagi,
Słaba percepcja
przestrzeni i formy,
uzależniona od integracji
wrażeń wzrokowych i
czuciowych, oraz kilka
innych.