Transcript Niedostosowani spolecznie

Pedagogika specjalna – niedostosowani
społecznie
Dr hab. prof. AP Jolanta Zielińska
Resocjalizacja:
proces wychowania jednostek wykazujących wzmożone
trudności w dostosowaniu się do norm społecznych,
moralnych, prawnych, wynikających ze stanu osobowości
wychowanka, jego antagonistyczno-destrukcyjnego
ustosunkowania się do oczekiwań społecznych. Stosowanie
środków leczniczych, socjoterapeutycznych, form i metod
wychowawczych obejmujących psychotechnikę,
socjotechnikę, kulturotechnikę, naukę szkolną oraz pracę w
warunkach izolacji (zakłady karne, poprawcze) lub w
środowisku otwartym, półwolnościowym pod nadzorem
kuratora.
Resocjalizacja młodzieży niedostosowanej społecznie:
Przedmiotem resocjalizacji młodzieży niedostosowanej społecznie są:
proces wykolejenia wychowawczego i społeczno-prawnego nieletnich,
uwarunkowania wczesnej przestępczości nieletnich, profilaktyka oraz
dynamika, wyznaczniki i metody skuteczności oddziaływań
resocjalizacyjnych, głównie w ramach kurateli sądowej i zakładów.
Wykolejenie społeczne (za Czesławem Czapówem) wykolejenie
społeczne to:
 antagonistyczno-destruktywne ustosunkowanie się do norm życia
społecznego,
 osobowościowe predyspozycje, jakimi charakteryzują
występujące czynności antagonistyczno-destruktywne,
się
 zdarzenia determinujące stany osobowości, manifestujące się
czynnościami antagonistyczno- destruktywnymi.
Typy wykolejenia społecznego:
 Przestępcze, przestępczość:
 złodziejska,
 bandycka,
 chuligańska.
 Obyczajowe:
 autodestrukcja,
 wykolejenia seksualne,
 pasożytnictwo społeczne,
 degradacja kulturalna i społeczno-moralna.
Koncepcji etiologii wieloczynnikowej wykolejenia społecznego:
Największy wpływ na występowanie nieprawidłowych zachowań
mają:
 rodzina,
 szkoła.
Należy również uwzględnić czynnik
charakterologiczne wynikłe wskutek:
chorobowy,
 uszkodzenia centralnego układu nerwowego,
 zaburzeń endokrynologicznych.
zmiany
Kryteria niedostosowania:
 nierealistyczna motywacja zachowania,
 działania stwarzające kłopoty,
 niemożność samodzielnego rozwiązania problemu,
 skomplikowane reakcje, niemożliwe
nieproporcjonalne do bodźców,
do
przewidzenia,
 brak sukcesów,
 złe samopoczucie,
 poczucie braku szczęścia, dziecko jest nieszczęśliwe.
Typy niedostosowania:
 zachowanie wrogie, 50% niedostosowanych , czynniki środowiskowe,
agresja, destrukcja, przestępczość,
 zachowania zahamowane : wycofanie, depresja,
 aspołeczność:
przestępczość,
 zachowania
nadpobudliwość,
werbalnych.
wrogość,
destrukcja,
niekonsekwentne:
brak koncentracji
nieposłuszeństwo,
reakcje
przypadkowe,
uwagi, naruszanie norm
Podejmowane działania:
 zapobiegawcze - państwowe zespoły ognisk wychowawczych,
świetlice środowiskowe itp.,
 wychowawcze - Ministerstwo
wychowawcze,
Edukacji i Sportu - ośrodki
 socjalizacyjne - Ministerstwo Sprawiedliwość - zakłady poprawcze,
 lecznicze - Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej - poradnie
zdrowia psychicznego, oddziały psychiatrycznej opieki zdrowotnej,
domy małego dziecka, ośrodki MONAR).
Działania dodatkowe Ministerstwa Spraw Wewnętrznych:
 policyjne izby dziecka,
 referaty do spraw nieletnich.
Przedstawiciele zajmującymi się problematyką niedostosowania
społecznego:
Wiesław Ambrozik,
Zdzisław Bartkowicz,
Czeslaw Czapów,
Stanisław Jedlewski,
Helena Kołakowska-Przełomiec,
Jan Konopnicki,
Otton Lipkowski,
Stanisław Lipiński,
Henryk Machel,
Lidia Mościcka,
Krystyna Ostrowska,
Adam Podgórecki,
Kazimierz Pospiszyl,
Lesław Pytka,
Jan Szałański,
Bronisław Urban
Ewa Żabczyńska.