Transcript tutaj
opracowała: Lidia Kubiak Harmonijny i wszechstronny rozwój dziecka jest nadrzędnym celem pracy każdego pedagoga. Jedną z metod osiągania tego celu jest stosowanie zabaw w procesie kształcenia, które są naturalną formą aktywności dziecka. Szczególnie potrzebne i atrakcyjne wydają się one w wieku rozwojowym. Trudno wyobrazić sobie przebieg rozwoju dziecka pozbawionego rozrywki, czy odprężenia. Zabawy zaspokajają jego wielorakie potrzeby: fizyczne, psychiczne, duchowe i społeczne. Pedagogika zabawy nie jest dyscyplina samą w sobie, lecz wspiera zamysły pedagogiczne w ich formach pracy i porozumienia się poprzez rozsądną, żywą metodykę. Oznacza to praktycznie: wspólne odkrywanie i przeżywanie zabawy; gry (zabawy), które pobudzają do wzajemnego wartościowego przeżywania, zamiast wzajemnego zwalczania się i tworzenia zależności zwycięzcy – zwyciężeni; angażowanie w gry wielorakość naszego umysłu, możliwość wyrażania i kontaktowania się poprzez odczucia cielesne, ruch, tańce, odgrywanie ról, maski, śpiew, rozmowy; bezpośrednie kontakty według własnego uznania, zyskiwanie członków innych grup, zamiast obserwacji. Organizacyjne : - ławki, krzesła - hałas (muzyka, podskoki…) - czas na zorganizowanie sali i uporządkowanie Obawy nauczycieli związane z własną osobą. Istniej model „dobrego” nauczyciela, takiego, który potrafi zdyscyplinować klasę. Energia, która wyzwala się w czasie zabawy, może czasem nie pozwolić na zrealizowanie lekcji zgodnie z wcześniej przygotowanym planem zajęć. Nauczyciele narażeni są również na opinię, że organizując zabawy „spoufalają się” z uczniami, bawiąc się wkradają się w „łaski” uczniów, że zdobywają tanią popularność. Częste jest mniemanie, że skoro nauczyciel bawi się z grupą, to z pewnością odbywa się to kosztem dydaktyki rozumianej jako realizacja programu. Imię + przymiotnik na pierwszą literę Danuta – dobroduszna Akrosty Sympatyczny Towarzyski Elegancki Figlarny Ambitny Nieprzewidywalny 1. Zabawy z balonem : balon nie może upaść, balon nie może upaść - kilka balonów na raz, siatkówka balonowa na czas (bez ścinania), poszukiwanie balonów – zawiązane oczy, na dywanie rozsypane balony, dzieci starają się jej podnieść, radzenie sobie z agresją - Uczestnicy dobierają się w pary. Każda z osób otrzymuje po jednym balonie, który jedna osoba z pary przywiązuje sobie do nogi w okolicach kostki. Jej zadaniem jest chronić swój balon, druga osoba z pary stara się go nadepnąć. Potem następuje zamiana. Po ćwiczeniu rozmowa na temat: jak czuły się w każdej z ról. Jeden z uczestników jest samotnym homarem, poszukuje towarzystwa. Gdy złapie więc innego uczestnika, ma kolegę – teraz obaj są niebezpiecznymi homarami. Chodzą na czworaka z brzuchami do góry. Każdy kto zostanie schwytany, zamienia się w homara i łapie innych. Uczestnicy mogą być złapani tylko przez dotknięcie ręką. Znajdujemy się na głównej ulicy w dużym mieście w czasie godziny szczytu. Panuje tam nieopisany hałas: samochody pędzą w obie strony, słychać trąbienie niecierpliwych kierowców, silniki olbrzymich ciężarówek są tak głośne, że z trudnością rozumiemy wypowiadane przez nas samych słowa, motocykliści dodają gazu w swoich ciężkich maszynach. W tym tłumie pojazdów próbuje przedostać się karetka pogotowia, jadąca na sygnale. Krzyś ma kupić coś w sklepie, ale zapomniał, co ma kupić, Jego rodzice stoją po drugiej stronie ulicy i wołają co ma kupić. Czy wszystko dobrze zrozumiał? Każdy z uczestników przejmuje określoną rolę. Wszyscy razem odgrywają scenkę. 10 minut nie słuchania Pani Po wytyczonej trasie uczniowie prowadzą swoje samochody. W zabawie wykorzystane zostają kapsle od butelek, ruch auta jest wynikiem pstryknięcia placami Kornik drąży tunele w drewnie ciągle zmieniając kierunki, tworzy w ten sposób bardzo skomplikowane labirynty. Teraz wy będziecie takimi kornikami i stworzycie własne labirynty. Każdy z was ma jedną stronę gazety i w określonym czasie, np. 2 minuty macie wykreślić jak najwięcej liter, np. M. Otrzymacie jeden punkt za wykreślenie każdej prawidłowej litery M, a jeden punkt karny za każdą inną literę wykreśloną . Ten kto będzie miał najwięcej punktów otrzyma tytuł „ Super Kornika”. Grupa dzieli się na dwa obozy, z których każdy ma wyznaczone „pole walki”. Na znak dzieci zaczynają formułować z papieru kule i obrzucać się nimi nawzajem. Po zakończeniu starcia grupa, która będzie miała mniej papierowych kul na swoim polu otrzymuje punkt. W zależności od tempa i zainteresowania dzieci rozgrywamy 3 lub 5 bitew. Po zakończeniu papierowej wojny można wspólnie uformować ze wszystkich papierowych luk wielką piłkę pokoju. Gniazda – każde dziecko otrzymuje 5 klamerek. Szuka sobie dowolnego miejsca – gniazda, w którym pozostawia swoje klamerki. W czasie trwania zabawy każdemu dziecku wolno zabierać jednorazowo z innych gniazd tylko jedną klamerkę i zanosić ją do swojego gniazda. Dopiero po odniesieniu klamerki do swojego gniazda może zabrać klamerkę z cudzego. Wygrywa dziecko, które zgromadzi najwięcej klamerek. Moje – każde dziecko otrzymuje 5 klamerek, które przypina dowolnie do swojej odzieży. Podczas trwania zabawy należy zabierać innym klamerki i przypinać sobie. Jednorazowo wolno zabrać tylko jedną klamerkę. Wygrywa ten, kto w określonym czasie zbierze najwięcej klamerek. Twoje – zabawa jak wyżej, ale cel odwrotny: podczas zabawy należy pozbyć się klamerek przypinając je innym. Wygrywa ten, kto ma ich najmniej. Każdy zespół otrzymuje zadanie ułożenia z własnych ciał rzeźby, która w jak najmniejszym stopniu będzie dotykała podłogi. Wygrywa zespół, który wykona zadanie najlepiej. Dzieci podpisują kartki swoim imieniem i nazwiskiem, następnie przekazują osobie po swojej lewej stronie i prosi o napisanie, za co ją lubi, szanuje, podziwia np. Kasia pisze, za co lubi Anię. Kartka wędruje w kółko. Tłumaczymy dzieciom, że w każdym jest coś dobrego tylko trzeba chcieć to zobaczyć. Po napisaniu prosimy dzieci, aby przeczytały dwa wpisy, które najbardziej im się spodobały albo zaskoczyły. Uczniowie wkładają za pasek spodni szale lub paski materiału, które stają się „ogonami”. Zabawa polega na zabraniu „ogona” koledze. Osoba bez „ogona” siada na podłodze i w tej pozycji siada na podłodze i w tej pozycji próbuje odebrać ogon koledze lub koleżance. Jeśli jej się to uda, wraca do zabawy. Wygrywa ten kot zdobędzie najwięcej ogonów. Zabawę powtarzamy. Prowadząca przygotowuje kilka naczyń różnej wielkości, do połowy napełnionych wodą oraz kilkanaście szklanych kulek. Zabawa polega na odgadnięciu, ile kulek zmieści się w danym naczyniu, zanim przeleje się woda. Uczniowie mogą robić zakłady, obstawiać wyniki. Na podłodze rysujemy dwa pola o wymiarach metr na metr, które graniczą ze sobą na zasadzie domina. W każdym z tych pól układane są w dowolnym miejscu szklane kulki, w sumie 12.Teraz obaj gracze siadają lub kucają naprzeciwko siebie przy brzegu pola gry. Na zmianę próbują oni przy pomocy jednej kulki do rzucania strącić „groszek” z pola przeciwnika. Kto pierwszy „wysprząta” pole swojego partnera, ten wygrywa i następuje zmiana graczy. Każdy uczestnik otrzymuje dwie zapałki jako narzędzie do przytrzymywania „pałeczki sztafetowej” i kilka lub kilkanaście leżących luzem. Należy je przetransportować w inne miejsce. Te zapałki, które spadną na podłogę muszą być podniesione przy pomocy „szczypców”. Zabawy integrujące zespół z wykorzystaniem woreczków z grochem. Kolejno wprowadzamy do zabawy większą ilość woreczków będących jednocześnie w ruchu, uczniowie podają je sobie pilnując, żeby rzuty były celne. Każdy uczestnik buduje swoją własną piramidę z zapałek: na dole rząd z sześciu równolegle do siebie leżących, potem z pięciu, potem z czterech, trzech, dwóch, a na samej górze jedna zapałka. Gracze kolejno rzucają kostką. W zależności od wyrzuconej liczby oczek, wolno wziąć zapałki z określonego rzędu, a więc sześć oczek –rząd sześciu zapałek. Zwycięzcą jest ten, kto pierwszy zdemontuje swoją piramidę. Zabawa z wykorzystaniem kart: as - puknięcie w stół, król – „dzień dobry panu”, dama – „dzień dobry pani”, walet – salutujemy, dziesiątka – nic (bez reakcji). Uczestnicy kolejno wykładają karty, ten kto pomyli się przy określonej karcie zabiera wszystkie karty ze stołu. Zwycięża ten, kto pierwszy pozbędzie się swoich kart. Uczestnicy chodzą swobodnie po sali. Prowadzący zmienia, co jakiś czas polecenia, np.: -chodzimy jak ludzie bardzo zmęczeni, smutni, radośni -chodzimy z otwartym parasolem pod wiatr, skacząc po kamieniach, po gorącym piasku -tworzymy „Ministerstwo Głupich Kroków” każdy wymyśla śmieszny sposób chodzenia Uczestnicy siedzą w kręgu. Jedna osoba wychodzi na środek i naśladuje wykonywanie jakiejś czynności. Uczestnicy odgadują jaka to czynność. Kto odgadnie wchodzi do środka i naśladuje co innego. Dzieci dobierają się parami, jedna osoba która pozostaje bez pary wywołuje polecenia np. ręka do ręki, kolano do kolana itp. na hasło ludzie do ludzi wszyscy zamieniają się parami i znowu osoba bez pary wydaje polecenia parom. Cała grupa układa na stole ślimaka z zapałek. Wszyscy po kolei rzucają kostką. Jeśli wypadnie jedynka, dwójka albo trójka wolno ze stołu zdjąć odpowiednią liczbę zapałek. W przypadku czwórki i piątki niczego się nie otrzymuje, a po szóstce trzeba jedną zapałkę dołożyć do ślimaka. Ten kto na koniec będzie miał najwięcej zapałek zostaje zwycięzcą Każdy z uczestników otrzymuje tę samą liczbę żetonów. Wgrywa ta osoba, którą jako pierwsza „pozbędzie się” żetonów 1 – prawa ręka 2 – lewa ręka 3 – jedna do banku 4 – rzut pusty 5 – „karniak” - jedna z banku 6 – dwie do banku Grupa siedzi lub stoi trzymając się za ręce. Prowadzący ściska dłoń sąsiada, który ową iskierkę przekazuje najbliższej osobie, dopóki nie powróci ona do osoby prowadzącej. Zabawę można utrudnić wprowadzając 2-3 iskierki jednocześnie w obie strony. Zabawa stanowi dobrą formę powitania lub pożegnania dzieci.