Transcript ekosystemy

Główne ekosystemy na
świecie

Jest typowy dla rejonów tropikalnych, gorących i
wilgotnych. Drzewa są tu wiecznie zielone i ulistnione.
Zarówno drzewa jak i krzewy oplecione są plątaniną
lian i porośnięte roślinami epifitycznymi. Poza
gatunkami naziemnymi, żyjącymi w cieniu poszycia, w
skład fauny dżungli wchodzą również rozmaite
gatunki zwierząt nadrzewnych.
ara żółtoskrzydła,
leniwiec,
wyjec,
tukan,
koliber,
jeleń amazoński,
motyl dzienny
morpho,
boa psiogłowy,
mrówkojad,
jaguar,
żaba.




Drzewa w lasach równikowych mają gładkie, ostro zakończone liście, co
sprzyja spływaniu po nich wody deszczowej. Pnącza wykorzystują inne
rośliny jako podpory, dzięki czemu mają zapewniony dostęp do światła.
Rosną tu wilgotne lasy równikowe, które są wielkim producentem tlenu i
jednocześnie pochłaniaczem dwutlenku węgla. W lesie równikowym
występuje kilka warstw roślinności. Najwyżej wznoszą się bardzo
wysokie drzewa. Wśród nich najbardziej znane są: mahoniowce i
hebanowce. Te ogromne rośliny są podporą dla pnączy, zwanych
lianami. Na pniach niższych drzew żyją epifity: mchy paprocie i storczyki
(orchidee). Na powierzchni gruntu leżą gnijące szczątki roślin.
W lasach równikowych rosną drzewa, takie jak: bananowce, palmy np.
palma olejowa, kakaowce, paprocie drzewiaste, mahoniowce, hebanowce,
Występują tam także pnącza, np. filodendrony, wanilia, liany

Wilgotne lasy tropikalne wszędzie obfitują w
roślinność, a ich fauna w znacznym stopniu jest
przystosowana do nadrzewnego trybu życia. Gatunki,
a często i rodziny różnią się tym bardziej, im bardziej
kontynenty oddalone są od siebie. Dlatego chociaż
fauna południowo-wschodniej Azji bez łączności z
fauną Ameryki Południowej, ewoluowała równolegle z
nią, to praktycznie nie występują gatunki wspólne dla
obu kontynentów.
słonie,
pantera mglista,
nosorożec
sumatrzański,
orangutan,
niedźwiedź,
jeleń,
orangutan,
wąż,
dzioborożec
wielki,
motyl
ornitoptera
brookiana,
nietoperz,
tygrys
sumatrzański,

W lesie występuje piętrowość roślinna – wilgotny las równikowy
powyżej 1500 m n.p.m. przechodzi w wilgotny las górski. Wyżej
rosną niskie lasy iglaste oraz zbiorowiska trawiaste.
Występują tu: drzewo żelazne, kamforowiec, dalbergia zwana
drzewem palisandrowym, paprocie drzewne, liany,

W strefie tropikalnej, na północ i południe od gęstych
lasów występuje okresowo pora sucha.
Powoduje ona ograniczenie roślinności drzewiastej na
korzyść formacji trawiastych. Tereny te są gęściej lub
rzadziej porośnięte drzewami o nietrwałych w okresie
suszy liściach. Fauna charakteryzuje się obfitością
dużych zwierząt roślinożernych.
nosorożce,
żyrafy,
słoń afrykański,
zebry,
bawół,
antylopa bongo,
lew z
lwiątkami,
wikłacz,

W szacie roślinnej dominują kępy sucholubnych traw (np.
afrykańska trawa słoniowa dochodząca do 5 m wysokości). Na
niektórych sawannach rosną nieliczne drzewa, np. akacje,
baobaby, palmy, które zwykle zrzucają liście w porze suchej.
Większe skupiska drzew występują tylko nad ciekami wodnymi
tworząc tzw. lasy galeriowe.
W krajobrazie nie ma wyraźnej granicy między wilgotnym lasem
równikowym a trawiastą sawanną. W strefie przejściowej w miarę
posuwania się w stronę sawanny las staje się coraz rzadszy, a
drzewa coraz niższe

Warunki klimatyczne powodują, że lasy rosną na wysokości 4000
m n.p.m. w strefie równikowej i 2200m w strefie umiarkowanej.
Powyżej rozciąga się rejon traw i roślinności alpejskiej, a w
najwyższych partiach gór występują skały, lody i wieczne śniegi.
Charakterystycznymi formami przystosowania się fauny do tych
warunków są m.in. Gruba tkanka tłuszczowa, gęste futro lub
pierze, sezonowe wędrówki.
orzeł przedni,
koźlica skalna,
jeleń
szlachetny,
sęp,
zając bielak,
jerzyk skalny,
markur,
wrończyk,
świstak

Od 2000 m zaczynają się lasy liściaste z dębami, magnoliami,
kasztanami, klonami i wawrzynami. Powyżej 2600 m zaczynają
przeważać drzewa iglaste, m.in. sosny i cedry himalajskie. Od
3500 do 4000 m rozciąga się piętro rododendronów i karłowatych
jałowców oraz hal wysokogórskich. Granica wiecznego śniegu
leży na wysokości 4500 m (po stronie północnej) i 6000 (po stronie
południowej).

Jest tu tak zimno zimą, a lato tak krótkie że słońce nie
rozmraża wiecznej zmarzliny. Rosną tu tylko wątłe
mchy. Porosty i karłowate brzozy. Ogromne obszary
Arktyki i Antarktydy pokrywa lód. Ławica lodów
pokrywa również większą część oceanu w tych
rejonach.
gęś zbożowa,
łabędź
krzykliwy,
sowa
śnieżna,
renifer, zając
bielak,
białozór,
pardwa,
leming,

Większość roślin wyrasta zaledwie kilka centymetrów nad ziemię.
Przy samej powierzchni ziemi rosną mchy i porosty (najbardziej
znany to chrobotek reniferowy); nieco wyżej są trawy i niewielkie
krzewinki (np. borówki). Występują tam także turzyce. Najwyższą
warstwę roślin tworzą pojedyncze karłowate brzozy i wierzby,
które nie osiągają wysokości większej niż 30 cm. Ich gałęzie rosną
poziomo i mogą mieć kilka metrów długości. Szybko rozwijają
liście, kwitną i wydają nasiona. Niektóre zioła mają kolorowe
kwiaty. W wielu rejonach położonych na południowej stronie
tundry zbiera się jagody: borówki i maliny.

Średniej wielkości obszary strefy półkontynentalnej
pokryte z natury dość gęstym lasem, złożonym przede
wszystkim z drzew liściastych gubiących liście wraz z
nastaniem chłodów. Fauna reprezentowana jest w
sposób zrównoważony przez gatunki nadrzewne,
roślinożerne naziemne o raz drapieżniki.
kukułka,
puszczyk,
motyl,
dzięcioł zielony,
jelenie i jelonek,
lis rudy,
kuna,
muchołówka
białoszyja,
zięba,
jeż wschodni,
borsuki,






W obrębie lasów liściastych wyróżnia się typy siedliskowe zależnie od
składu gatunkowego oraz warunków wilgotności gleby i jej żyzności. W
Polsce wykształcają się:
buczyna (las bukowy, bukowina) - las z dużym udziałem buka,
grąd - żyzny las wielogatunkowy z lipą, grabem, klonem i innymi
gatunkami drzew liściastych,
łęg - las okresowo zalewany z olszą, wierzbą, topolą, zwykle porastający
brzegi rzek i potoków,
ols (oles, olszyna) - typ siedliskowy lasu mieszanego z przewagą olszy w
drzewostanie, niekiedy jesionu lub świerku, występuje na glebach
podmokłych, głównie bagiennych,
bór mieszany (m.in. świeży, wilgotny, bagienny) z dębem i sosną oraz
niewielką domieszką innych drzew.

Tajga, borealne lasy iglaste, nazwa lasu szpilkowego na obszarze Azji i
Europy, charakterystycznego dla klimatu umiarkowanie chłodnego.
Tajga zajmuje większość obszaru Syberii oraz znaczne obszary Niżu
Wschodnioeuropejskiego i Półwyspu Fennoskandzkiego. Na północy
przechodzi stopniowo w lasotundrę i tundrę, na południu w lasy liściaste
lub lasostepy.
wiewiórka
pospolita,
zięba zwyczajna,
wielki dzięcioł,
sójka europejska,
bóbr,
łoś,
szczupak,
ryś
euroazjatycki,
niedźwiedź
brunatny,
gronostaj,
bóbr,
jemiołuszka,
sikory,



Na obszarach tajgi rosną głównie drzewa iglaste: świerki, sosny, sosny
limby, jodły syberyjskie, modrzewie, ale także – najczęściej drobnolistne –
liściaste: brzozy, osiki, olsze, jarzęby. Drzewa szpilkowe są bardzo dobrze
przystosowane do panujących tu warunków klimatycznych. Mogą rosnąć
aż do tych obszarów, na których zaledwie przez 30 dni w roku średnia
temperatura przekracza 10 °C, a w dwóch następnych miesiącach nie ma
mrozu. Gruba, woskowa okrywa szpilek chroni je przed mrozami.
Drzewostany w borealnej strefie lasów iglastych półkuli północnej są z
reguły jednowarstwowe, zwarte, ciemne, albo też zbudowane dość luźno.
Im dalej na północ, tym są one bardziej luźne i bardziej ubogie
gatunkowo.
Warstwa krzewów w borealnych lasach iglastych jest bardzo słabo
wykształcona. Składają się na nią przeważnie pojedyncze egzemplarze
młodych drzewek, ale najczęściej reprezentowany jest jałowiec.
W runie występują liczne gatunki grzybów, mszaków, mchów oraz
rośliny z rodziny wrzosowatych: borówka, żurawina błotna, gruszyczka.
Wykonał: Karol Stachyra kl. IV DT