Transcript Slajd 1 - mojvet.pl

WĘŻE
Krótki podręcznik użytkownika
OGÓLNE WARUNKI UTRZYMANIA
Zdecydowana większość węży utrzymywanych w hodowli
domowej to dusiciele.
Dwie najpopularniejsze grupy to boa i pytony. W hodowli
częste są również węże właściwe rodzajów Lampropertis, oraz
Pantheropis, a także ich mieszańce - rodzaj Elaphe.
MIEJSCE DO MIESZKANIA
minimalne wymiary terrarium:
Szerokość: 3/4 całkowitej długości ciała
Głębokość: 1/3 całkowitej długości ciała
Wysokość:
gatunki nadrzewne: równe długości węża
gatunki naziemne: 1/2 długości węża
Wężowi należy też zapewnić
odpowiednią wilgotność rzędu 50 –
85%, oraz miejsce do kąpieli.
Temperatura optymalna dla większości
gatunków to: 26 – 35°C
MENU
Najistotniejszą sprawą, do jakiej muszą się czasami przemóc
hodowcy jest rodzaj pokarmu jakim karmimy węże. W większości
przypadków są to gryzonie.
Żywienie węży jest dość prostą, choć czasami mało przyjemną
czynnością. Istnieją trzy metody żywienia węży:
1. Żywienie żywym pokarmem
2. Żywienie świeżo zabitym pokarmem
3. Żywienie mrożonym pokarmem
Najpopularniejsze są :
MENU c.d.
Należy pamiętać, aby nie zjedzony przez węża żywy pokarm
usunąć z terrarum. Zwykle jeśli w ciągu 1 – 2 godzin wąż nie
podejmie pokarmu oznacza to, że albo nie jest głodny, albo jest
chory.
Pozostawienie żywego gryzonia w terrarium wraz z naszym
wychowankiem może zaowocować takimi następstwami :
NOWA SKÓRA
Skóra węży ulega co pewien czas, zleżny od tempa wzrostu,
wymianie w procesie zwanym wylinką.
Początkowo widoczne jest zmętnienie powiek i
„wyblaknięcie” barw węża. Wąż staje się dość
nerwowy, zaprzestajemy karmienia.
Kilka dni później wąż, zaczynając od głowy
zaczyna „wywracać na lewą stronę” swoją starą
skórę, ocierając się o przedmioty.
Ostatecznie wylinka powinna wyglądać mniej
więcej tak:
NOWA SKÓRA
Podczas wylinki, szczególnie w jej pierwszym okresie należy
szczególnie zadbać o wilgotność w terrarium i możliwość
kąpieli dla węża.
Nie należy liniejącego węża wyjmować z terrarium, ani tym
bardziej „pomagać” mu w procesie linienia. Podobne zabiegi często
kończą się tak:
PASOŻYTY ZEWNĘTRZNE
Do najczęstszych pasożytów zewnętrznych węży należą roztocza.
Ich obecność można łatwo stwierdzić zapalając światło w
zaciemnionym terrarium – „spacerują” często po powierzchni
skóry węża, można też znaleźć je w baseniku czy poidełku.
Czasem, szczególnie w przypadku zwierząt pozyskanych z
wątpliwego źródła, można również napotkać kleszcze z rodzaju
Ixodes
PASOŻYTY WEWNĘTRZNE
PIERWOTNIAKI
Entamoeba invadens – inwazja tego pierwotniaka wywołuje
najpoważniejsze skutki u zwierząt, typowe objawy obejmują: utratę
wagi ciała, anoreksję, wymioty, śluzowa lub krwista biegunka a
nawet śmierć. Zakażenie następuje w wyniku bezpośredniego
narażenia na cysty. Diagnozę można postawić na podstawie badań
kału.
Lekiem z wyboru w leczeniu inwazji jest:
metronidazol w dawce 50 -100 mg/kg PO, przez 3 dni (dawka
maksymalna 400 mg).
dimetridazol w dawce 40 mg/kg PO
Kokcydia – są drugim najczęstszym pasożytem węży. Izolowano
następujące gatunki: Klosiella – z nerek; Isospora – z jelit; Eimeria
– z woreczka żółciowego.
Lek z wyboru to: sulfadimetoxyna w dawce : 50 mg/kg PO, 3 dni.
PASOŻYTY WEWNĘTRZNE
TASIEMCE – węże mogą być zarówno ostatecznym, pośrednim, jak
i paratenicznym żywicielem dla tej grupy pasożytów. Ich obecność
można łatwo potwierdzić rutynowym badaniem kału; obecność jaj
lub całych segmentów.
Lekiem z wyboru w leczeniu tasiemczycy jest prazikwantel
w dawce 5 – 8 mg/kg m.c. PO lub IM.
OBLEŃCE
Słupkowce(Strongyloides spp.) – często zasiedlają przewód
pokarmowy, ich larwy są spotykane w układzie oddechowym, oraz
wydzielinie z jamy nosowej.
Rhabdia – oraz gatunki im pokrewne stwierdzano w płucach wielu
gatunków węży. Rozwinięte jaja można znaleźć w obrębie jamy
ustnej oraz w aspiratach z płuc. Jaja i larwy można też odnaleźć w
kale
PASOŻYTY ZEWNĘTRZNE
OBLEŃCE
Glisty(Ascaris spp.) – powodują wyjątkowo często inwazje u gadów
mięsożernych. Jaja znajdowane w kale zbliżone są do jaj glist
znajdowanych u ssaków. Objawy kliniczne to zwracanie częściowo
strawionego pokarmu lub dojrzałych nicieni, anoreksja. Inwazja
Ascaris może stac się przyczyną śmierci zwierzęcia.
Czasem można też w kale odnaleźć jaja rodzajów Capillaria,
Trichuris oraz Oxyuris.
Lekiem z wyboru przy inwazji nicieni u gadów jest fenbendazol 25
mg/kg, PO, podany 3x w odstępie 10 – 14 dni. Dawkę można
zwiększyć nawet 4x w przypadku trudno leczących się inwazji.
W szczególnych przypadkach konieczne jest podanie iwermektyny
0,2 mg/kg, PO, 3x co 7 – 10 dni.
Skuteczny okazuje się także lewamizol w dawkach 10 – 50 mg/kg
IM, SC, IP; dawka PO 200 mg/kg. Ze względu jednak na wąski
indeks bezpieczeństwa należy używać go z ostrożnością.
CHOROBY BAKTERYJNE
Wrzodziejące zapalenie skóry(zgnilizna łusek) – Aeromonas spp.,
Pseudomonas spp. Objawy to: rumień, martwica i owrzodzenia
skóry.
Uszkodzenia skóry – same w sobie nie są chorobą, ale stanowią
wrota zakażenia dla wielu rodzajów bakterii: Pseudomonas,
Aeromonas, Serratia, Salmonella, Micrococcus, Staphylococcus,
Streptococcus, Klebsiella, Escherichia należą do najczęściej
spotykanych.