Transcript Złudzenia optyczne

Ostrzeżenie!!!
Jeśli oglądniecie tą prezentację to przestaniecie
wierzyć własnym oczom. Zobaczycie – tylko
wydaje wam się, że widzicie to, co widzicie.
Wkroczycie w świat linii, które przecinają się, choć
są równoległe, odcinków krótszych i dłuższych, ale
równiej długości, albo – wcale nie żartuję –
schodów, które zaczynają się tam, gdzie się kończą.
Uff, byle nie zwariować...
Czy wyrażasz zgodę, aby przejść do następnego slajdu?
Tak
Nie
Złudzenie Ebbinghausa
Oto złudzenie typu kontrastowego
opisane przez Ebbinghausa
w 1902 roku. Koło otoczone
mniejszymi kołami wydaje
się sporo większe niż identyczne
koło otoczone kołami większymi
od siebie. Podobny efekt
można zaobserwować
w przypadku kwadratów.
Złudzenie Ficka
Linia pionowa
i pozioma mają
tę sama długość,
chociaż nie
wydają się
równe.
Linie wydają
się równe, choć
pionowa jest o
jedną trzecią
krótsza niż
pozioma.
W 1851 roku Fick zauważył,
że linie pionowe wydają się nam
dłuższe od linii poziomych
o tej samej (obiektywnie) długości.
Okazuje się, że w niektórych
przypadkach różnica w postrzeganej
długości dwóch identycznych
odcinków może dochodzić
nawet do 30 procent!
Zaobserwowano, że intensywność
zjawiska nieco maleje, jeśli patrzymy
tylko jednym okiem.
Złudzenie Jastrowa
Spójrzcie na dwa poniższe kontury. Wydaje się niemożliwe,
aby były identyczne! Przecież dolny jest najwyraźniej
większy?! Jeśli jednak odrysujecie jeden z nich i położycie
na drugi, to zobaczycie, że pasują do siebie idealnie!
To niezwykle silne złudzenie odkrył Jastrow, około 1890 roku.
Jeśli to też przykład złudzenia opartego na kontraście: krótsza
linia górnego konturu kontrastuje z dłuższą linią dolnego.
Złudzenie Zöllnera
Trochę nietypowe
przedstawienie złudzenia
Zöllnera. Linie pomiędzy
okręgami mogą wydać się
pofalowane.
Linie równoległe wydają się lekko
pochylone nawzajem siebie. Takie
wrażenie wywołują różnie pochylone
kreski na tych odcinkach.
Złudzenie Poggendorfa
Jest to w zasadzie podstawowy element składowy złudzenia
Zőllnera. Dwa fragmenty linii widocznej po obu stronach
prostokąta są swoim wzajemnym przedłużeniem, choć wydaje
się, że są przesunięte względem siebie.
Złudzenie Wundta
Linie równoległe zdają się wybrzuszać na środku
górnego i rozchodzić na bokach dolnego rysunku. Na tej ilustracji
ulegamy złudzeniu
wygięcia boków
kwadratu do
wewnątrz poprzez
umieszczenie w tle
kilku okręgów.
Złudzenie Ponza
Zwane jest także czasem złudzeniem torów kolejowych,
a opublikował je włoski psycholog Mario Ponzo w 1913 roku.
Górny odcinek, bliżej wierzchołka, wydaje nam się dłuższy.
I w tym przypadku nie mam jednego, całkowicie
przekonującego wyjaśnienia iluzji. Niewątpliwie rozwiązanie
zagadki powinno mieć coś wspólnego z odczuciem perspektywy.
Złudzenie Müllera - Lyera
Który odcinek jest dłuższy? Trudno
uwierzyć, że są identyczne! Iluzję tę
opublikował Franz Müller – Lyer w
1889 roku. Szybko zaproponowano
kilka (niestety nieprzekonujących)
„wyjaśnień” efektu.
Nie istniejące obiekty
Czy można zobaczyć
coś co nie istnieje? Jasne!
I to nie tylko zobaczyć –
można to również narysować.
Najsłynniejszym przykładem
jest niemożliwy
trójkąt Rogera Penrose’a.
W zależności od
spojrzenia na ilustrację
(góra lub dół)
dostrzeżemy, że raz drzwi
otwarte są na zewnątrz,
a raz do środka
Jedna
z niesamowitych
brył autorstwa
Oscara
Reuterswarda
Popatrz na
początek i koniec
przedstawionych
strzałek i oceń ile
ich jest.
Nie istniejące kontury
Powyżej: przykład wyraźnych
czarnych konturów widocznych na
czarnym tle! Złudzenie to
wymyślił włoski psycholog
Gaetano Kanizsa.
Schody Schrödera
Po chwili intensywnego
wpatrywania się w powyższy
rysunek widać sześć sześcianów
ustawionych w piramidę.
Czy, aby na pewno?
A może to jest siedem sześcianów?
Złudzenie Münstenberga
Linie oddzielające poszczególne pionowe
rzędy tej ciekawej mozaiki wydają
się pokrzywione. Są jednak proste,
a nawet – wzajemnie równoległe.
Złudzenie pochodzi z XIX wieku.
Czy uwierzysz, że liny na prawej
ilustracji wiszą pionowo, są proste
i równoległe wobec siebie? Efekt ich
odgięcia powodują czarne elementy
umieszczone na linach.
Dwa w jednym
Oto obiekty nie jedno znaczne.
Możemy wprawdzie z łatwością
„przestawiać się” miedzy dwiema
wersjami obrazka, ale nie
możemy zobaczyć obu naraz.
Kielich Rubina
Bardzo ważną umiejętnością
jest wyodrębnienie obiektu
z tła. Jest to zwykle tym
łatwiejsze, im wyraźniejsze
są granice obiektu. Jednak
podział na tło i obiekt nie
zawsze jest rzeczą prostą.
Popatrzcie na „kielich
Rubina”. Zarówno profile
twarzy, jak i kielich ze
środka rysunku z równą
natarczywością domagają się
naszej uwagi.
Trójwymiarowe:
Patrząc na ilustracje po raz pierwszy można stwierdzić,
że postać w głębi jest większa od postaci znajdującej się
bliżej oglądającego. W rzeczywistości są one sobie równe.
Przy ocenie wielkości zrobiliśmy błąd, ponieważ
wzięliśmy pod uwagę perspektywę i tło ilustracji.
Pokój Amesa o dziwnym kształcie
i kątach stwarza perspektywę,
co w zwykłym pokoju.
W rezultacie powstaje błędne
wrażenie, że dzieci są w tej samej
odległości od osoby patrzącej.
Mózg nie „poprawia” wzrostu
dziewczynki, zatem postrzegamy
ją jako niższą od chłopca.
Dziwne napisy
Napis stworzony przez amerykańskiego
artystę. Po obróceniu o 180 stopni
przedstawia on to samo, co przed obrotem.
True/False - praca jest przykładem na to,
jak artysta zręcznie umieszczał w jednym
słowie drugie o przeciwnym znaczeniu.
Ruszające się obrazki
Wpatruj się w środek przedstawionej
ilustracji i oddalaj po czym przybliżaj
wzrok. Okręgi będą wydawały się obracać.
Na pierwszy rzut oka
wydaje się, że na ilustracji
przedstawiona jest spirala.
W rzeczywistości
jest to tylko zbiór okręgów
o różnych promieniach.
Wpatruj się w czarną kropkę na środku
ilustracji przez około 30 sek. Po chwili
szare pole wokół kropki zacznie
zanikać, aż do momentu, w którym
będzie kompletnie niewidoczne.
Wariacja ilustracji znajdującej się
wcześniej. Poświata znika do granicy
poprzecinanej obręczy.
Inne:
Grafika autorstwa Sandro del Prete pt. „Columns”.
Patrząc na górę ilustracji widzimy dwie kwadratowe
kolumny, patrząc na dół, trzy okrągłe.
Czy uwierzysz, że odcinek |AB| jest równy,
co do długości odcinkowi |BC|?
Ile tu jest kolorów? Są tylko trzy: biały,
różowy i zielony. Dlaczego więc widać
więcej? To efekt kontrastu: ciemniejsze
kolory zestawione razem wydają się
intensywniejsze.
Czy uwierzysz, że szary poziomy pasek
jest w rzeczywistości jednolicie szary,
a efekt zmiany jego barwy powoduje
kontrast z tłem.
Na ilustracji widzimy
tzw. „Siatkę Hermana”.
Na przecięciu szarych linii można
dostrzec szare - czarne plamy, których
w rzeczywistości nie ma.
5
Powrót
Powrót
Powrót
Powrót
Powrót
Powrót
Powrót
Powrót
Powrót
Powrót
Powrót
Powrót
Powrót
Powrót
Powrót
Powrót
Powrót
Powrót
Powrót
Powrót
Powrót
Powrót
Powrót
Powrót
Powrót