Transcript Kiena Brouwer, gastvrouw

Gezinsblad, 11 januari 2017, pagina 9.
Kiena Bouwer. Eigen foto
De mensen van het WZA
In het Wilhelmina Ziekenhuis Assen (WZA) werken ruim 1200 mensen. Wie zijn zij en wat doen ze
precies? In de twintigste aflevering spreken we een van onze vrijwilligers: gastvrouw Kiena Bouwer.
ASSEN
Wat doe je als gastvrouw zoal?
Elke dag zijn er vijf gastvrouwen of gastheren aanwezig in
het WZA. De patiënten en
bezoekers kunnen ons vinden op meerdere strategischeplekken in het ziekenhuis: bij de ingang, bij poli
19en bij wachtruimte 50.
Overal is het onze taak om de
weg te wijzen en patiënten te
begeleiden. Wij begeleiden
hen als ze vooreen dagbehandeling of een opname komen:
naar het laboratorium, de
apotheek en de afdeling.
Maar we helpen mensen ook
met het rijden van rolstoelen
enals het nodig is bellen we
een taxi. Of wehelpen mensen als ze formulieren op de
computer in moeten vullen.
Er is constant wat te doen. Ik
verveel me nooit.Soms komen mensen op ons af, soms
nemen we zelf het initiatief.
Bijvoorbeeld als je duidelijk
ziet dat iemand de weg
zoekt.”
Wat vind je mooi aan je werk en
aan het WZA?
“Eigenlijk wilde ik vroeger
verpleegkundige worden,
maar ik belandde in het
onderwijs. Daarom vind ik
het extra leuk dat ik nu tóch
in het ziekenhuis werk. Ik
heb veertig jaar met veel
plezier in het onderwijs
gewerkt. Drie jaar geleden
nam ik, in overleg met mijn
toenmalige werkgever,vrijwillig ontslag om plaats te
maken voor jongeren. Ik viel
daarna een beetje in een
zwart gat. Ik ben daarom op
zoek gegaan naar vrijwilligerswerk, zag de vacature
voor gastvrouw in het WZA
en ik heb direct gesolliciteerd.”
“Het ziekenhuisis niet zo
groot en er heerst een prettige sfeer. Ik ben zelf patiënt
geweest hier, dus ik weet
waarover ik spreek. Nu combineer ik mijn ervaring als
patiënt met mijn ervaring in
het onderwijs. Als leerkracht
heb ikveel geleerd over gesprekstechnieken en het
omgaan met mensen. Daarom probeer ik altijd een
praatje met patiënten te
maken. Dat breekt toch het
ijs. Ik vind het fijn en dankbaar werk.”
Welke gebeurtenis is je bijgebleven?
“Een tijdje geleden kwam er
een ouder echtpaar in het
ziekenhuis. De man was
zichtbaar gespannen. Net als
altijd knoopte ik een praatje
aan terwijl we naar de afdeling liepen. Het bleek dat we
uit hetzelfde dorp kwamen
en dat we zelfs gezamenlijke
kennissen hadden. Doordat
we zo aan het praten waren,
werd hij enorm afgeleid en
verdwenen de zenuwen. Zijn
vrouw pakte me later bij de
arm en zei: ‘Kind, wat fijn dat
je hem zo op z’n gemak hebt
gesteld.’ Kijk, daar doe je het
voor!
Wat ik ook een verrassing
vond is dat ik laatst een oudleerling tegenkwam. Hij
vertelde dat hij geneeskunde
studeert en nu in het WZA
stage loopt! Leuk toch?”