Transcript 12 november 2014 pagina 15

‹
peperbus.net
De Peperbus · woensdag 12 november 2014 · 15
Dialyse afdeling open
- De afdeling
Actieve dialyse van Isala
opende vorige week officieel
haar deuren op de nieuwe
locatie aan de Dokter Spanjaardweg. De afdeling is niet
alleen verhuisd, maar heeft
ook een naamswijziging
ondergaan, dit in navolging
op andere dialysecentra in
Nederland. Voorheen heette deze afdeling Hotel- en
thuisdialyse.
De afdeling Actieve dialyse
werd met het doorknippen van een lintje symbolisch geopend door de heer
Halfman (de oudste dialyserende patiënt van Isala)
en Regina Vanfrachem (de
oudste dialyseverpleegkundige van deze afdeling). Zij
werden hierbij geholpen
door Rob Dillmann, voorzitter Raad van Bestuur van
Isala, die voorafgaand een
openingswoord deed. Ook
vertelde Judith Hoogendijk,
internist-nefroloog, welke
vormen van dialyse bij Isala
worden uitgevoerd. Na de
officiële handelingen was
er gelegenheid voor alle genodigden een kijkje te neOosterenk
- Rugbyclub
Zwolle houdt zaterdag 15
november een
‘TBM dag’ voor de jeugdleden van diverse rugbyclubs
uit Zwolle en de regio Twente. Op deze dag trainen de
Turven (onder 9 jaar), Ben-
zwolse kruimels
Nu even niet
B
De heer Halfman opent samen met Regina Vanfrachem de
Eigen foto
nieuwe afdeling Actieve dialyse. men in het nieuwe gebouw
en in gesprek te gaan met
medewerkers en de patiëntenorganisatie, waaronder
de Nierpatiëntenverenging
Zwolle.
De afdeling Actieve dialyse
is onderdeel van het Isala
Dialysecentrum en beschikt
over twaalf dialysestations
voor hemodialyse en één station in de trainingsruimte.
Hier worden patiënten gestimuleerd en geïnstrueerd tot
maximale zelfredzaamheid,
met ondersteuning van de
verpleegkundige.
Tevens
worden patiënten en degenen die hen assisteren opgeleid tot het uitvoeren van
hemodialysebehandeling in
de thuissituatie.
Het Isala Dialysecentrum is
een van de grootste dialysecentra van Nederland.
Wie de nieuwe locatie van
Actieve dialyse wil bezichtigen kan contact opnemen met Marianne Galgenbeld, 038-4248266 of
[email protected].
Kinderen krijgen rugbytraining
Assendorp
Column
jamins (onder 11 jaar) en
Mini’s (onder 13 jaar)met
elkaar en spelen ze wedstrijden. Ze worden getraind
door ervaren spelers en
trainers van de Zwolse rugbyclub. Kinderen die willen
komen kijken zijn zaterdag,
met hun ouders, vanaf 11.00
uur welkom in het clubhuis
van Rugbyclub Zwolle aan
de Hyacinthstraat 66b, op
Sportpark de Marslanden.
Een keertje kijken bij een
training kan ook, op dinsdag van 18.00 tot 19.00 uur.
oven de snelweg hangt een mistig
maantje. Ik kan in mijn ogen wrijven
tot ik een ons weeg, maar dat zal niet
helpen; scherper wordt hij niet. God draait
aan de dimmer en dan krijg je dit: sfeerverlichting. In de cd-speler zitten de mannen
van De Dijk. Acht man in een cd-speler en
één man, ik dus, aan het stuur. Ze hebben
al gezongen “Laat het vanavond gebeuren”
gevolgd door “Wie lacht er niet”. Ik ken de
playlist en ik zing mee met nummer drie.
‘Je kan vreselijk met mij lachen/ je kan je
lol met mij niet op/ ik ben voor elke grap te
porren/ hou me tegen als ik stop/ of het nu
dertig graden vriest/ of het nu regent dat
het giet/ je kan vreselijk met mij lachen/
maar nu even niet.’
Mijn Renault heeft drie lege zitplaatsen,
vier als ze een beetje schikken. Als ze bij
elkaar op schoot gaan zitten, kunnen alle
acht muzikanten erin. Spullen achterin. Ik
wil wel, maar zij waarschijnlijk niet.
Mijn schoonzus had ik net bij haar thuis
afgezet. Tja. De auto had ik een stukje verder op een ander parkeerplaatsje moeten
zetten, omdat het plekje voor hun huis was
ingepikt door een zwarte bolide met sportvelgen. Aan de achteruitkijkspiegel hing
een oranje vaantje met van die rafeltjes.
Niet echt hun auto. Zeg ik toch weer “hun”
huis, “hun” auto. Dat moet natuurlijk
“haar” huis, “haar” auto zijn. Sorry.
Afijn, we waren nog aan het praten toen
ik de auto daar parkeerde in Goes. Zit
je beetje naast elkaar met een ronkende
motor een punt te draaien aan het gesprek.
’t Lukte mij niet. Wij naar binnen.
In de hal stonden een vijftal kartonnen
dozen. Met een grote stap stapte ik over
de frituurpan heen, hij zat nog prachtig in
de verpakking. Met de handen in de zak
even rondkijken. In de keuken hoorde ik
mijn schoonzus een glaasje water voor mij
tappen.
‘Waar is Peter?,’ riep ik vanuit de woonkamer. Ik keek in de vitrinekast, naast de
open haard; geen broer. ‘Achter de foto,
bij de klankschalen,’ zei ze. Het was een
blauw tasje waar hij in zat. Zonder iets te
zeggen, tilde ik hem aan het handvaatje
op en voelde. ‘Zwaar hè,’ vroeg ze toen ze
naast mij stond en mij het kraanwatertje
gaf.
Mijn broer lag bij het raam, de laatste keer
dat wij als gezin hem spraken. Moeder helemaal meegenomen uit Zwolle, vrouw erbij, kinderen, volle bak. We hielden elkaars
hand vast, wreven over ruggen, zeiden af
en toe eens wat en verder was ‘t stil.
Mijn broer vertelde hoe hij zijn crematie
wilde hebben en waar de as uitgestrooid
diende te worden; in Vlissingen waar
we geboren zijn. En dan bij de glooiing. ‘Mooi?,’ vroeg hij. ‘Ik kan bijna niet
wachten,’zei ik en we lachten.
Huub besluit zijn liedje met de woorden
“mijn baas is overreden/ en mijn hond die
is failliet/ je kan vrees’lijk met me lachen/
maar nu even niet.
Ik zet Huub uit. Dat kan gewoon met Huub.
En morgen is hij er weer.
Ronald Kamps