Transcript Evert Verburgt - Uitvaartcentrum Den Helder

Doorwerken
Evert Verburgt is nu weliswaar officieel
met pensioen, maar hij blijft nog af en
toe werken. ,,In de weekeinden en als
mensen om mij vragen.’’ Hij krijgt bovendien een nieuwe taak. ,,Volgend jaar
ga ik seniorencentra langs om voorlichting te geven over uitvaartmogelijkheden.’’
’31 veldbedjes met 31 lakentjes, dat vergeet je nooit’
Nooit spijt van
de keuze voor
het andere hout
Petra Bies
[email protected]
Den Helder ✱ Toen Evert Verburgt
22 jaar geleden de carrièreswitch
maakte van meubelverkoper bij
Klercq naar uitvaartverzorger, was
er in zijn omgeving alom verbazing. ,,Men vond het maar gek.
Maar ik antwoordde dan: ,,Ach
jongens, ik blijf zo toch een beetje
in het hout.’’
Een uitvaartverzorger met humor.
Het is niet iets wat in het stereotiepe beeld past, maar dat komt mooi
uit, want aan dat standaardgedoe
heeft de geboren en getogen Nieuwedieper altijd al een hekel gehad.
Komt misschien door het ’carnavalsbloed’. Zijn vader was de allereerste prins carnaval bij De Krabbetukkers, prins Pierre. Het jaarlijks
opgebouwde carnavalspaleis, Bastion Pierre, is naar hem vernoemd.
Verburgt was zelf lid van de Raad
van Elf, vervulde jaren de rol van
protocolist en is nog steeds actief
bij het zangkoor De Kwekkers van
Waaienburg. Via de carnavalsvereniging kwam hij in contact met
Jan Dop van Uitvaartcentrum Den
Helder, wat leidde tot de beroepsverandering.
Improviseren
Hij gaat nu officieel met pensioen
en moest hij het overdoen, dan
koos hij meteen voor de uitvaartbranche. ,,Absoluut. Omdat je
zoveel voor andere mensen kunt
betekenen. Dat vind ik mooi.’’
Bovendien biedt het vak ruimte
voor creativiteit. ,,Bij een jonge
jongen die leip was van Ajax heb ik
voorgesteld om rode en witte bloemen te vragen. Dat vond de familie
een prachtige suggestie. En je moet
soms improviseren. Ik had bijvoorbeeld een keer een man die per se
een blauwe kist wilde. Maar ja,
welke kleur blauw? Je hebt er zoveel. ,,Nou’’, zei die man, ,,net zo
’Graag een kist, zo
blauw als het
schemerlampje’
blauw als dat schemerlampje naast
mijn bed.’’ Ben ik met dat lampje
onder mijn arm naar de schilder
gegaan. Twee dagen voordat de
euthanasie zou plaatsvinden, kregen we de kist binnen. De man
wilde hem zelf graag nog zien.
Niet alleen de buitenkant, maar
ook van binnen. ,,Veel te hard’’,
vond hij. ,,Leg straks mijn dekbed
er maar in, dan lig ik tenminste
zacht.’’
Zijspan
En zo geschiedde. Want als het
mogelijk is, gebeurt er wat de
opdrachtgever wil. Het gebeurt
steeds vaker dat iemand wiens
dood nadert zelf aanklopt om het
draaiboek van de uitvaart op te
stellen. Zoals het ongeneeslijk
zieke jonge meisje, dat Verburgt
altijd zal bijblijven. ,,Ze kwam hier
toen ze twaalf was, in een rolstoel,
samen met haar ouders. Ze wilde
zelf een kist uitzoeken. Dat werd
een witte, want die kon ze dan zelf
beschilderen en haar vriendinnen
konden er wat opschrijven, zei ze.
,,Daar hoort een witte rouwauto
bij’’, zei ik, maar aan haar gezicht
kon ik zien dat wat er in de garage
stond haar niet zinde. We zijn toen
op de computer verder gaan zoeken en kwamen uit op een motor
met zijspan, waar de kist op kon
staan. Daarna zijn we met haar
ouders naar het kerkhof gegaan
om een mooi plekje voor haar graf
uit te zoeken. Dat ging allemaal
heel ontspannen. Pas toen ik thuis
was, dacht ik: ,,Kind, dat je dat
allemaal aankan. Wat ben je dan
ongelooflijk sterk.’’
Uitvaarten van kinderen blijven
moeilijk, hoeveel jaren als uitvaartleider je er ook op hebt zitten,
ervaart Verburgt. ,,We hadden een
jaar waarin we achter elkaar overleden baby’tjes hadden. Dat voel je.’’
Kinderen
Gelukkig klinken er ook steeds
vaker kinderstemmetjes in het
uitvaartcentrum. Kinderen worden
tegenwoordig vaak meegenomen
naar een dienst. ,,En ze worden er
ook bij betrokken. Wij laten ze
kaarsjes aansteken en laatst hebben
hier vier kleintjes van vijf, zes jaar
zelfs de kist van hun tante gesloten. Ze hebben de kist ook van de
rouwkamer naar de Oleahof gereden. Met achter hun aan hun apentrotse ouders.’’
Twee uitvaarten staan Verburgt
bijzonder bij. ,,Ooit verging hier
voor de kust een boot met vier
mannen. Eén lichaam spoelde aan
en dat werd al voorlopig begraven
voordat de identiteit was vastgesteld. Stond ik aan het graf met
drie vrouwen die alledrie de weduwe konden zijn.’’
En dan was daar de Dakota-ramp,
de vliegtuigcrash voor de kust van
Den Helder waarmee een personeelsuitje van provincieambtenaren fataal eindigde. ,,De lichamen
lagen in een ruimte op de Nieuwe
Haven. 31 veldbedjes met 31 lakentjes erover, ik zal dat beeld nooit
vergeten. We hebben met het hele
team gewerkt, van zeven uur ’s
ochtends tot elf uur ’s avonds, om
al die mensen de laatste verzorging
te geven. Daarna zijn ze naar
Schiphol gebracht voor een herdenkingsdienst.’’
Van veel uitvaarten bewaart Verburgt de herinneringskaarten. Dat
zijn fraai gedrukte kaarten met een
foto van de overledene en een tekst
over diens leven. Iedereen ontvangt
er eentje na afloop van de dienst.
,,Dat is een service van het uitvaartcentrum. Ik schrijf de teksten zelf,
heel mooi om te doen.’’
Evert Verburgt op het Huisduiner kerkhof. Soms wordt voor het overlijden al een graf uitgezocht.
FOTO PETER VAN AALST