Amstaff- pies dla ludzi inteligentnych! Historia Wzorzec rasy Zachowanie Wychowanie Psychika Zdrowie Wiadomości ogólne Opinia o rasie Z życia wzięte ;) Galeria Amstaff w schronisku „Pseudohodowle” Historia American Staffordshire Terrier należy do grupy psów.
Download ReportTranscript Amstaff- pies dla ludzi inteligentnych! Historia Wzorzec rasy Zachowanie Wychowanie Psychika Zdrowie Wiadomości ogólne Opinia o rasie Z życia wzięte ;) Galeria Amstaff w schronisku „Pseudohodowle” Historia American Staffordshire Terrier należy do grupy psów.
Amstaff- pies dla ludzi inteligentnych! Historia Wzorzec rasy Zachowanie Wychowanie Psychika Zdrowie Wiadomości ogólne Opinia o rasie Z życia wzięte ;) Galeria Amstaff w schronisku „Pseudohodowle” Historia American Staffordshire Terrier należy do grupy psów typu Bull i terier istniejącej od ponad 150 lat. Wspólne korzenie z Amstaffem mają również Staffordshire Bull Terrier, Bullterrier, American Pit Bull Terrier, Boston Terrier. Historia rasy sięga 1800 roku, kiedy Bulldog został skrzyżowany ze Starym Angielskim Terierem i Boston Terierem. Tak otrzymane psy nazwano "half and half" (pół na pół) lub "Staffordshire". Staffordshire był najmądrzejszym psem stróżującym potrafiącym odróżnić wroga od przyjaciela. W celu sprawdzenia ich wytrzymałości i sprawności fizycznej ludzie zaczęli wykorzystywać je w konkurencji łapania szczurów na czas. "Sport" ten szybko przeistoczył się w swoistego rodzaju hazard a przed psami stawiano coraz to bardziej wymyślnych przeciwników, organizując walki z bykami, niedźwiedziami i borsukami. W Anglii "Staffordshire" ostatecznie otrzymały nazwę Staffordshire Bull Terrier. Początkowo najwięcej psów tej rasy importowano do Irlandii gdzie rozwinął się nowy "sport" - pies przeciwko psu. Około 1870 roku zaczęto importować je do Ameryki gdzie zostały uznanie za psy najlepiej walczące, cześć z nich trafiła do domów jako psy obronne i cieszyła się uznaniem najlepszego przyjaciela rodziny. Amerykański typ Amstaffa szybko zaczął różnić się od pierwotnie wyhodowanego w Anglii. Pojawiły się psy większe o większych głowach, bardziej muskularnych policzkach i grubej kości a ich predyspozycje wykorzystano przy pilnowaniu farm i zwierząt hodowlanych przed drapieżnikami. Szerokie możliwości wykorzystania predyspozycji psów spowodowały szybki wzrost jej popularności prowadząc nawet do umieszczania ich podobizn na plakatach propagandowych i okładkach czasopism. Od 1920 do 1930 Wilfred T. Brandon i kilku innych miłośników rasy starało się o uznanie jej przez American kennel Club. Dopiero 10.06.1936r. uznano rasę jako Staffordshire Terrier i zezwolono na otwarcie ksiąg rodowodowych. 1 stycznia 1972r nastąpiła ponowna zmiana nazwy rasy na American Staffordshire Terriera w celu odróżnienia jej od Angielskiego Staffordshire Bull Terriera. Wzorzec rasy Pierwsze wrażenie jakie powinien prawidłowo ukształtowany Amstaff sprawiać to kwintesencja siły, sprawności, pewności siebie i jednocześnie szlachetność. Psy te nie powinny być zbyt ciężkie ani zbyt szczupłe, ogólna harmonia i odpowiednie, proporcjonalne umięśnienie są bardzo istotne. Budowa tego psa daje mu ponadprzeciętną sprawność fizyczna i siła. Jest to pies silny ponad miarę, elastyczny w stawach i zwinny. Oczywiście istnieją różne typy budowy, bulldoże lub harcie również, ale najbardziej pożądana jest ogólna harmonia przy zachowaniu odpowiedniej muskulatury, bez przesady w żadną stronę. Głowa Amstaffa powinna być dosyć masywna, mięśnie żuchwy uwidocznione, znamionujące silny uścisk. Głowa powinna oczywiście harmonizować z reszta ciała, zbyt duża lub mała jest wadliwa. Uszy cięte lub naturalne, przy czym zgodnie z ustawą o ochronie zwierząt kopiowanie uszu jest nielegalne. Również wzorce ras niedługo zostaną tak zmodyfikowane, by naturalne uszy były promowane. Szyja muskularna, lekko wygięta, bez luźnej skóry. Mięśnie tak rozwinięte, że szyja gładko przechodzi w barki, również potężnie umięśnione. Amstaff porusza się niezwykle miękko, łapy są giętkie a ruchy sprężyste i pełne wdzięku, właśnie jak sprawny drapieżnik, którym jest lew. Stopy Amstaffa powinny być zwarte, palce przylegające do siebie, nie rozłażące się. Klatka piersiowa głęboka, pojemna, żebra wyraźnie wysklepione i gęsto rozmieszczone, stanowią świetną ochronę dla delikatnych narządów wewnętrznych. Tył psa lekko opada ku dołowi. Lędźwie wysklepione, muskularne. Zad dosyć szeroki, ale bez przesady. Front powinien być szerszy i masywniejszy niż zadek. Ogon osadzony wysoko, noszony prosto, czasem lekko wygięty, normalnie nie powinien być wyżej od linii grzbietu. U nasady grubszy, zwężający się ku końcowi. Długość i grubość ogona proporcjonalne do reszty ciała psa. Przednie kończyny dosyć mocne, kości nie mogą być zbyt szczupłe, ale też zbyt masywne i grube są wadliwe. Jeśli chodzi o wielkość psów, to jest to do dziś kość niezgody pośród zwolenników trzymania się wzorcowych wymiarów oraz tych, którzy wolą psy nieco lub też zdecydowanie większe. Zachowanie Pomimo swojego wyglądu, budzącego respekt w oczach niejednego przechodnia, Amstaffy nie są psami agresywnymi, o ile tylko pochodzą od rozsądnego hodowcy, zaś właściciel dba o prawidłowy rozwój psychiczny zwierzęcia. Amerykański Staffordshire Terrier, dzięki swoim wrodzonym cechom: wierności, inteligencji oraz odwadze, nadaje się, jako pies rodzinny oraz pies do towarzystwa. Amstaffy są odważne. Wprawdzie psu, którego przeznaczeniem jest życie w rodzinie, nie jest na co dzień potrzebna odwaga, jednak zwierzę nieufne lub niespokojne nie zawsze jest łatwe we współżyciu w porównaniu z takim, które ma solidne nerwy i jest głęboko przekonane o swojej sile. Trzeba też wiedzieć, ze molosy zaliczają się do psów najbardziej oddanych człowiekowi. Amstaff odziedziczył te cechę, do której dorzucić jeszcze należy otwarty i radosny temperament oraz upór właściwe terrierowi. Ten pies, niezależny i dynamiczny, mało wrażliwy na ból, wymaga edukacji umiejętnie prowadzonej od samych podstaw. Krótko mówiąc trzeba rozwijać w nim zmysł towarzyskości, ponieważ celem, jaki pragniemy osiągnąć, powinno być wychowanie psa miłego dla otoczenia (i dla ludzi i dla psów). Amstaff dobrze czuje się w grupie. Ale czy koniecznie musi obejmować nad nią komendę i wykluczyć każdego rywala? Tolerancja nie jest cechą Amstaffa chyba, że zaszczepi mu się ją od samego początku. Jak to zrobić? Eliminując od początku wszelkie przejawy agresji i np.. nie bawiąc się z młodym psiakiem w przeciąganie kijka czy zabawki, aby nie stwarzać okazji do choćby chwilowej dominacji psa nad właścicielem. W pewnym stopniu jest to pies niezależny, lecz nie powinno się utrwalać tej skłonności przez pozostawienie go samemu sobie. Ukrywa on bowiem prawdziwe skarby czułości, którymi gotów jest obdarzyć swych bliskich. A dla tych wszystkich, których pozna bliżej, zarezerwuje uprzejmość. Amstaff jest dobrym stróżem, co wcale nie oznacza, ze obszczekuje każdego przechodnia. Jak już wspominaliśmy, jest silny psychicznie, ma mocne nerwy. Wyjątkowe jest w nim to, ze w przeciwieństwie do innych psów, żywo demonstrujących swą postawę wobec ewentualnych intruzów, nie urządza "przedstawień": nie ostrzega, nie powarkuje, nie obszczekuje. DZIAŁA! W razie niebezpieczeństwa jego reakcje są piorunujące. Oczywiście właściciel, który zna swego pupila, powinien prędko nauczyć się rozpoznawania narastającej fali złości i w porę reagować. Wychowanie American Staffordshire Teriery mają dosyć specyficzną psychikę. Są wrażliwe psychicznie, szczególnie jeśli chodzi o ich właścicieli i bliskie osoby. Od obcych mogą znieść niemal wszystko, jednak właściciel powinien psu poświęcać szczególną uwagę, a w szkoleniu stosować jak najwięcej bodźców pozytywnych. Podniesiony głos czy krzyki raczej deprymują psa, nie mówiąc już o biciu. Mimo znacznej odporności na ból, nawet lekki klaps od swojego pana pies odbiera jako coś bardzo bolesnego. Amstaffy, podobnie do Pitbulli, odnoszą wielką radość spełniając polecenia właściciela. Właśnie ta cecha umożliwia wychowanie tego psa na wspaniałego towarzysza rodziny. Treningi i ćwiczenia posłuszeństwa nie powinny być długimi, nużącymi sesjami, gdyż pies się szybko tym znudzi. 10-15 minut ćwiczeń należy przeplatać zabawą, sam trening też najlepiej przeprowadzać w formie zabawy, by psina z radością wykonywała wszelkie polecenia. NIE wolno pozwolić sobie na jakiekolwiek zaniedbania przy rasie, która może być niebezpieczna (nie dotyczy to tylko Amstaffa). NIE wolno zwlekać z wychowaniem!!! Odpowiedzialny amator Amstaffa powinien skoncentrować się na wyrobieniu u swego wychowanka towarzyskości. Nie jest przesadne stwierdzenie, że wszystko rozegra się przed ukończeniem przez psa szóstego miesiąca życia. Już właściciel hodowli tak układa szczenię, by bez problemów mogły spotkać się z ludźmi i innymi psami. Rodzina, w której znajdzie się mały Amstaff, także ma znaczącą rolę do odegrania. Domownicy powinny wychodzić ze szczenięciem przy każdej okazji, by umożliwić mu kontakt z otoczeniem. Gdy piesek ma dwa lub trzy miesiące, trzeba w zdecydowany sposób wpoić mu zasady posłuszeństwa w respektowaniu wszelkich zakazów, by pamiętał o nich przez całe życie. Należy robić to odpowiednio często i konsekwentnie i na każdym kroku eliminować najdrobniejsze przejawy agresji. Psychika Prawidłowa psychika Amstaffa posiada wiele cech typowych dla psów bojowych. Na bodźce otoczenia pies reaguje żywo, jednak nie nerwowo ani histerycznie. Nigdy nie okazuje strachu, praktycznie nie wie co to strach. Na coś nowego- jakiś większy hałas czy cokolwiek co mogłoby innego psa wystraszyć Amstaff reaguje przede wszystkim z ciekawością. Nie uciekają, jeszcze gorsza byłaby nieuzasadniona agresja, wynikająca najprawdopodobniej ze strachu. Pies najpierw sprawdza co się dzieje i wtedy reaguje odpowiednio, ale ze spokojem, nigdy nie rzuca się jeśli sytuacja tego naprawdę nie wymaga. Prawdziwy pies bojowy, z właściwą psychiką i osobowością, nie daje się łatwo sprowokować do walki. To, że jest to pies bojowy nie znaczy, że lubi przy pierwszej lepszej okazji walczyć. To oznacza jedynie, że jeśli już zostanie zmuszony do walki, to raczej nie odpuści dopóki nie podporządkuje sobie napastnika. Dlatego należy robić wszystko, by nie dopuszczać do takich konfliktowych sytuacji, przede wszystkim dla dobra innego psa oraz dla dobra opinii o terierach typu Bull. Zdrowie Amstaffy są jedną ze zdrowszych ras. Wrodzona odporność fizyczna połączona jest z brakiem skłonności do poważniejszych schorzeń i chorób. Wyjątek może stanowić dysplazja stawu biodrowego, czasem uczulenia lub inne schorzenia skóry, w wieku podeszłym również kłopoty ze wzrokiem. Poza tym psy generalnie wyjątkowo zdrowe i odporne. Krótka sierść decyduje o pewnych ograniczeniach jeżeli chodzi o pogodę i temperatury. Generalnie rzecz biorąc zimą, podczas mrozów nawet do -10-15 stopni pies może swobodnie wychodzić na dwór, jednak ze szczególnym zwróceniem uwagi na pozostanie w ruchu. Biegając, jak najwięcej ruszając się Amstaff nawet w tak niskich temperaturach będzie w stanie utrzymać dostatecznie wysoką temperaturę ciała. Nieco gorzej, gdy do tego zmoknie na dworze. Po takim spacerze dobrze by było psa wysuszyć, i przykryć czymś by się ogrzał. Latem należy zwrócić uwagę, by pies się nie przegrzał. Amstaffy mogą biegać do upadłego, mimo nawet znacznego wyczerpania, więc ryzyko przegrzania jest realne. Udar słoneczny też jest możliwy, także pies powinien mieć możliwość położenia się w cieniu. Wiadomości ogólne Psy rasy Amerykański Staffordshire Terrier (nazywane także Amstaff, Amstaf lub Ast) są coraz częściej spotykane wśród polskich hodowców i sympatyków czworonogów. Swoją popularność zawdzięczają charakterystycznej budowie ciała: pomimo niewielkiego wzrostu oraz ciężaru ciała, Amstaffy budzą respekt swoją muskulaturą i zwinnością. Psy rasy Amstaff są żywiołowe i energiczne, stąd też potrzebują dużo ruchu. Amstaffy, to także psy bardzo towarzyskie i oddane swojemu właścicielowi. Wymagają jednak stanowczego podejścia właściciela do wszelkich aktów agresji. Ze względu na swoje fizyczne predyspozycje, nieumiejętnie wychowywane zwierze może wyrosnąć na groźnego psa, niebezpiecznego dla swojego otoczenia oraz właściciela. Amstaff chętnie uczestniczący w zabawach i różnego rodzaju szkoleniach- gdzie może wykorzystać swoją ogromną inteligencję. Zawsze pogodny, wesoły, figlarny i pełen wigoru. Dobrze czuje się w mieszkaniu jeśli zapewnimy mu możliwość wybiegania się na spacerach, nadaje się również do domku z ogródkiem jednak ze względu na krótką sierść nie jest odporny na zimno i porą zimową powinien raczej przebywać w domu. Niestety nie jest to rasa przeznaczona dla każdego, ze względu na dużą siłę wymaga od szczenięcia bardzo stanowczego prowadzenia i dużej kontroli. To też osoby starsze lub dzieci nie są wstanie zapewnić wymagającej przy tej rasie kontroli. Prawidłowo wychowany i wyszkolony Amstaff może być wspaniałym psem rodzinnym. OSOBY NIEZRÓWNOWAŻONE PSYCHICZNIE, NABYWAJĄCE PSA TEJ RASY W CELU WYZWOLENIA W NIM NADMIERNEJ AGRESJI DO LUDZI I ZWIERZĄT, BY IMPONOWAĆ OTOCZENIU I WZBUDZAĆ STRACH NIGDY NIE POWINNY POSIADAĆ TAKIEGO PSA!. Opinia o rasie Niżej wymienione zalety i wady zostały zestawione w oparciu o obserwację psów tej rasy. Walory tej rasy psa mogą zostać wypaczone, jeżeli właściciel okaże się osobą nieodpowiedzialną. Kupując psa bojowego po to, żeby był ostry lub do walki - to wyraz najniższego upadku moralnego, intelektualnego. Jednym zdaniem- nędza umysłowa. Wielu młodych ludzi biega z rozhukanymi Staffordami ulicami miast. Wróć - to te biedne psy wyprowadzają swoich zdziecinniałych właścicieli na smyczy. Te psy , często bite, uczone są tylko głupoty i nieposłuszeństwa. Tylko i wyłącznie dzięki jeszcze nielicznym tzw. właścicielom otacza je mit złej sławy. A przecież każdy pies źle prowadzony, nawet pinczer, może okazać się niebezpiecznym dla nas monstrum. Jeżeli chcesz drogi Czytelniku mieć w przyszłości psa ( a wiesz, że nie starczy Tobie dla niego serca, czasu i cierpliwości), to kup sobie, ale pluszowego. Będzie to bezpieczniejsze i pożyteczniejsze dla Ciebie i innych. Zalety i wady Amstaffa: zalety: wierny, nieprzekupny, łatwo i chętnie się uczy, mało wymagający, uwielbia zabawy z dziećmi- lubi się nimi opiekować, cichy, zrównoważony emocjonalnie. Stafford jest psem bojowym, dlatego nie należy uczyć go agresji; nie zna strachu- w związku z tym łatwo o krzywdę psa lub ewentualnego intruza. Z życia wzięte Mój starszy syn chciał mieć koniecznie psa- oczywiście Amstaffa. Zniechęcaliśmy go skutecznie. Żona nie chciała mieszkać z "mordercą" pod jednym dachem, moje stanowisko było jednoznaczne: z takim psem nie wpuszczę syna do domu. I stało się... pewnego wieczoru syn przyszedł do domu i zagadkowo zerkał za drzwi- na korytarz. Wyjrzałem i zdębiałem: Amstaff. Powiedziałem synowi: "O, nie!" i zatrzasnąłem drzwi przed nosem. Po 20 minutach wpuściłem go do domu. Pies nazajutrz miał opuścić definitywnie mieszkanie. W międzyczasie mój pecet grzał się, z modemu sypały się iskry. Szukałem wiadomości o tej rasie. Zdumiewały mnie pochlebne opinie o tych "zabójcach". Serce mi zmiękło po trzech dniach, żona pozostała sama i nieugięta. Dochodziło w domu do licznych kłótni, a przyczyną był "pies- zabójca". Po tygodniu słyszę z pokoju głos żony: "Chodź psinka, poliż panią po ręce...". Moje sarkzmy skwitowała: "Muszę go przekupić, żeby mnie nie zagryzł którejś nocy". Ale tak naprawdę od tego czasu nawiązała się wielka przyjaźń między żoną a psem. Obecnie nie wyobrażamy sobie rodziny bez Dragona- tak się wabi nasz pies. Jest spokojny, zrównoważony, cichy (szczeka tylko na wyraźną komendę). Nie brudzi, nie niszczy sprzętów, jest czujnym stróżem. Otoczony jest przyjaźnią i życzliwością nas wszystkich. Sam jest przyjaźnie nastawiony do ludzi i zwierząt. Tylko gości wita czasami nazbyt wylewnie (oblizuje gdzie popadnie). Dokładamy wszelkich starań, aby zawsze był naszym wiernym towarzyszem i obrońcą (tego ostatniego nie chcielibyśmy nigdy sprawdzać). Galeria Amstaff w schronisku Nagminnie oddawane, wyrzucane, pozostawiane pod płotem…Moda zrobiła swoje! Do schronisk coraz częściej zostają oddawane amstaffy i ich mieszańce. Często niewychowane, agresywne o wypaczonym charakterze. Schronisko nie jest przystosowane do utrzymywania tych zwierząt, ponieważ bardzo często te psy kochane do ludzi są agresywne wobec innych zwierząt. Właśnie dlatego potrzebują osobnych kojców, których w schronisku brakuje. Jedyne co możemy im zapewnić to buda i łańcuch, gdyż nie możemy narażać innych zwierząt. Miesiącami te psy czekają na nowe domy. Samce dość często stają się agresywne, dlatego, że pobyt na łańcuchu bardzo źle wpływa na ich psychikę, tak jak zresztą na inne psy. Czasami rozwiązaniem problemu agresji jest kastracja, ale nie zawsze. Suczki częściej znajdują domy, ponieważ są mniej dominujące. Często nie mając wyboru pozostawieni sami sobie wybieramy mniejsze zło. Kiedy 3 łagodnym suczkom trudno jest znaleźć domy to na pewno nie znajdzie się go samcowi o dominującym charakterze. A nie możemy pozwolić by całe swoje życie spędził przy budzie, gdyż byłoby to dla niego męką. Wtedy koniecznością jest EUTANAZJA! To człowiek przyczynia się do takiego końca swojego zwierzęcia! To tylko kilka zdjęć do czego zdolny jest „człowiek”, jak daleko może się posunąć! To już nie człowiek a BESTA! Młoda suczka najprawdopodobniej wykorzystywana do walk… Po co w jakim celu, by rozbudzić w tych bestiach- ”ludziach” jeszcze gorsze rządze, poczucie bycia władcą… by cierpienie i krew zwierzęcia podnosiły adrenalinę… by nacieszyć swe oczy??? A to zwierzę cierpi, kona z bólu! Dlaczego my ludzie posiadający mózg nie potrafimy go właściwie używać? Wystarczy czasem pomyśleć i wczuć się w to biedne, bezbronne stworzenie! Kora Tylko „człowiek” potrafi zgotować zwierzęciu taki los! Fenix to ok. 8 letni amstaff. Trafił do gdyńskiego schroniska w stanie skrajnego wyczerpania! Wychudzony do granic możliwości, nie mogący ustać na nogach, z za ciasną kolczatką zdejmowaną pod narkozą i licznymi ranami od pogryzień, w których zbierała się ropa. Bardzo długo walczono o jego życie. Antybiotyki, środki przeciwbólowe, kroplówki, codzienne zabiegi czyszczenia zainfekowanych ran. Udało się, pies stanął na nogi. Przybierał na wadze, z każdym dniem miał coraz więcej sił i energii, witał wszystkich merdając ogonkiem i dopominając się o spacer. Fenix to starszy pies, który jak widać wiele już przeszedł, cudem uniknął śmierci, powoli dochodził do siebie. Fenix to anioł nie pies, wszystkie, bardzo bolesne zabiegi pielęgnacyjne, jak i lecznicze dawał sobie robić bez mrugnięcia okiem, leżał spokojnie bez kagańca, czekając cierpliwie aż się skończą. Zastrzyki, kroplówki nic nie było mu straszne, wszystko znosił cierpliwie i w spokoju. Fenix to pies ślepo zakochany w człowieku pomimo tego co go spotkało, nie chowa urazy i nadal ufnie spogląda na człowieka. Nasuwa się tylko pytanie dlaczego go to spotkało? Miała być to kara? Za co? Za to, że zbyt mocno kochał? Może to właśnie ty powinieneś odbyć taką karę! To ty nie byłeś odpowiedzialny za to co oswoiłeś! Po raz kolejny „człowiek” pokazał jak nisko upadł! „Pseudohodowle” Jeśli chodzi o rozmnażanie nie rodowodowych psów to można powiedzieć, że produkcja idzie całą parą! Suki często wyeksploatowane do granic możliwości rodzą do póki starczy im sił. Szczenięta sprzedawane na targach, trzymane wcześniej w piwnicy za przysłowiową „złotówkę”. Więc jaka ma być psychika tych psów, gdyż od najmłodszego wieku są strasznie traktowane?! Pamiętaj amstaff to mądry, kochany, inteligentny pies, ale również dla inteligentnej osoby. To psy, które uwielbiają kontakt z ludźmi. Są idealne dla dzieci, ale tylko dobrze wychowany i ułożony amstaff to radość na długie lata. Nie kupuj więc szczeniaka na targu lub z pseudohodowli, gdyż nie wiesz jaki pies z niego wyrośnie, jakie ma pochodzenie i czy przodkowie nie byli agresywni? Jeżeli chcesz mieć kochanego amstaffa zgłoś się do związku kynologicznego i tam otrzymasz informację o najlepszych hodowlach amstaffów, które są sprawdzone i uczciwe. Możesz stwierdzić, że masz amstaffa jeżeli to pies, który ma rodowód. Wszystkie amstaffy a w szczególności ich mieszańce, które trafiają do schronisk to psy bez rodowodu często agresywne, czasem w ogóle nie przypominające danej rasy. Nie przyczyniaj się do bezmyślnego rozmnażania! Nie uczestnicz w drastycznie zwiększającej się liczbie porzucanych i katowanych istot. Przede wszystkim nie pozwól, by pieniądze, którymi płacisz za szczeniaka były maszyną do dalszej ich produkcji w tragicznych warunkach! Pamiętaj pies rasowy to nie sposób na zarabianie! To nie rzecz, gdzie ilość ważniejsza jest od jakości! Psy w typie rasy (amstaffowate)! Psy w typie rasy często do złudzenia przypominają wyglądem swoich rodowodowych krewniaków, ale jak bardzo różnią się psychiką i pochodzeniem. „Człowiek” kolejny raz pokazał jak nisko upadł! Stasia Stasia trafiła do schroniska bardzo zaniedbana i wychudzona. Nie ma co się dziwić, ponieważ przez ponad miesiąc mieszkała na śmietniku. Ktoś ją wyrzucił, wiedząc że jest stara (ok.9 lat) i więcej szczeniaków z niej już nie będzie. To kolejny rasowy pies wykorzystywany tylko i wyłącznie do rozmnażania! Ciekawe ile lat tak co pół roku rodziła tylko dla korzyści właściciela?! Gdzie uczucia? Gdzie miłość do psa? Tego nie ma, gdyż „moda na tą rasę” wygrała i chęć wzbogacenia się! „Człowiek” kolejny raz pokazał jak nisko upadł! To tylko namiastka tego do czego „człowiek” jest zdolny! To przykład jednej z wielu nielegalnych pseudohodowli, która na szczęście już została zlikwidowana, a jej właściciel został surowo ukarany. I będzie to czekało każdego kto w ten sposób będzie traktował bezbronne zwierzęta! Prawo wobec takich „ludzi” będzie bezwzględne! To znęcanie się i sadyzm! Nie można tego usprawiedliwić w żaden sposób!!! Nie kupuj zwierząt z pseudohodowli, gdyż dzięki temu będzie ich coraz mniej! Okaż trochę serca i postaw się na miejscu tych psów, co wtedy poczujesz?! Ukazane na zdjęciach psy nie miały dostępu do wody, karmione były rozkładającym się mięsem, brakowało im naturalnego oświetlenia, żyły w brudzie i strachu! Nie zapomnij! Pies jest jedynym stworzeniem na ziemi, które kocha cię więcej niż siebie samego. - Josh Billings Nikt tak nie docenia geniuszu zawartego w twoich słowach jak twój pies. - Christopher Morley Uśmiech psa znajduje się w jego ogonie. - W. Hugo Chcę być Twoim przyjacielem. Na zawsze, bez żadnych przerw. Kiedy wzgórza staną się płaskie a rzeki wyschną, kiedy błyskawice pojawią się zimą, kiedy śnieg spadnie latem, kiedy niebo zmiesza się z ziemią nawet wtedy nic nas nie rozdzieli. Posiadanie psa jest jak tęcza. Szczenięta są radością na jednym jej końcu. Stare psy są skarbem na drugim.- Carolyn Alexander Ratując jednego psa, nie zmienimy świata... ale świat zmieni się dla tego jednego psa. On jest Twoim przyjacielem, Twoim partnerem, Twoim obrońcą, Twoim psem. Ty jesteś Jego życiem, Jego miłością, Jego panem. On będzie Twój, wierny i posłuszny do ostatniego bicia Jego serca. Ty jesteś Mu winien zasłużyć na takie oddanie. Lord, help me be the person my dog thinks I Am...