Transcript Zwierciadła optyczne - Paulina Bednarz (kl. 3c)

Zwierciadła optyczne
Opracowała Paulina Bednarz
• zwierciadłem optycznym nazywamy
gładką powierzchnię o nierównościach
mniejszych aniżeli długość fali świetlnej,
co sprawia, iż w minimalnym stopniu
rozprasza ona światło, odbijając większą
jego część.
Dawniej zwierciadła wykonywano poprzez polerowanie metali, później
została opracowana technologia nakładania na taflę szklaną cienkiej
warstwy metalicznej (zwykle srebra) metodami chemicznymi. Obecnie
produkuje się je poprzez naparowanie próżniowe na szkło warstwy metalu
(głównie glinu). Swoje zastosowanie znalazły one między innymi w budowie
teleskopów optycznych, kondensatorów, reflektorów, interferometrów czy
rezonatorów optycznych.
•
Zwierciadła możemy podzielić ze względu na kształt powierzchni.
Wyróżniamy zatem zwierciadła płaskie - stosowane głównie w celu zmiany
kierunku biegu, bądź też rozdzielenia promieni świetlnych - tzw. zwierciadła
półprzepuszczalne.
`
W zwierciadle płaskim - rysunki powyżej - obraz obiektu P powstaje poprzez
wykonanie odbicia symetrycznego względem płaszczyzny zwierciadła
powstały obraz – oznaczony jako O - jest pozorny tzn. prosty i tej samej
wielkości przy zachowaniu pozorności odległości.
Zwierciadła kuliste opracowane zostały na bazie części gładkiej,
wypolerowanej powierzchni kuli, pokrytej warstwą odbijającą.
•
Jeśli jako zwierciadło wykorzystujemy wewnętrzną powierzchnię kuli, to jest
to zwierciadło wklęsłe.
punkt O to styczna promienia kuli, ale też podwójna ogniskowa, zaś punkt F
nazywamy ogniskiem zwierciadła- to punkt przez który przechodzą po odbiciu od
powierzchni zwierciadła kulistego wklęsłego promienie świetlne. Obraz pozorny
zwiększa się stosunkowo ze zmniejszeniem odległości obiektu poniżej podwójnej
ogniskowej (odległość pkt F od zwierciadła) , a zmniejsza ze zwiększeniem.
Zwierciadła kuliste wypukłe
Jeśli jako zwierciadło wykorzystujemy zewnętrzną powierzchnię kuli, to jest
to zwierciadło wypukłe.
Zwierciadło kuliste wypukłe posiada ognisko pozorne. Wiązka promieni
równoległych do osi głównej po odbiciu staje się wiązką promieni rozbieżnych.
Jeżeli linie obrazujące promienie odbite przedłużymy w kierunku wnętrza
zwierciadła, to przetną się w jednym punkcie położonym na osi głównej, w ognisku
pozornym F.