Transcript Telekonsultacja, teletransmisja - co na to prawnik?

TELEKONSULTACJA,
TELETRANSMISJA –
CO NA TO PRAWNIK?
Anna Szetela
Instytut Zdrowia Publicznego
Wydział Nauk o Zdrowiu UJ CM
PRAWO A MEDYCYNA
• ŻYCIE WYPRZEDZA PRAWO
• PROBLEM POSTĘPU I KONIECZNOŚĆ
REAGOWANIA PRAWODAWCY NA ZMIENIAJĄCĄ
SIĘ RZECZYWISTOŚĆ: DOBRE PRAWO JEST
DOSTOSOWANE DO DANYCH CZASÓW I
MOŻLIWOŚCI, MUSI WIĘC REAGOWAĆ NA
WYZWANIA TECHNOLOGII (np. zapisy kodeksu
pracy o telepracy – prawo zostało
zaktualizowane)
PRAWO A TELEMEDYCYNA
• TELEMEDYCYNA, TELEKONSULTACJA,
TELETRANSMISJA – ISTNIEJĄ W PRAKTYCE, NIE
DOCZEKAŁY SIĘ SATYSFAKCJONUJĄCYCH
REGULACJI PRAWNYCH.
Luka?
• Co robić, jeśli nie ma w interesującym nas
zakresie żadnych/wystarczających uregulowań
prawnych?
• Można się posłużyć analogią, jednak nie
można przy tym naruszać obowiązującego
prawa.
• Można poczekać???
• Można działać „zdroworozsądkowo”, nie
naruszając obowiązującego prawa.
POJĘCIE „TELEDYCYNA” ORAZ POJĘCIA
POKREWNE
• BRAK PRAWNEGO ZDEFINIOWANIA – CHOĆ
MOŻE MOŻEMY SIĘ POSŁUŻYC ANALOGIĄ
PATRZĄC NA PRAWO PRACY?
„TELEPRACA” WG KODEKSU PRACY
• PRACA WYKONYWANA REGULARNIE POZA ZAKŁADEM
PRACY, Z WYKORZYSTANIEM ŚRODKÓW KOMUNIKACJI
ELEKTRONICZNEJ W ROZUMIENIU PRZEPISÓW O
ŚWIADCZENIU USŁUG DROGĄ ELEKTRONICZNĄ.
• (środki komunikacji elektronicznej - rozwiązania
techniczne, w tym urządzenia teleinformatyczne i
współpracujące z nimi narzędzia programowe,
umożliwiające indywidualne porozumiewanie się na
odległość przy wykorzystaniu transmisji danych między
systemami teleinformatycznymi, a w szczególności
pocztę elektroniczną)
CZEGO NAM BRAKUJE W
TELEMEDYCYNIE?
• SZCZEGÓŁOWYCH REGULACJI PRAWNYCH
OBEJMUJĄCYCH diagnostykę, doradztwo,
konsultacje na odległość, chociaż pojawiają się
pewne regulacje (o wysokim stopniu
ogólności):
PRAWO KRAJOWE
• Rozporządzenie RM z 2004 w sprawie
przyjęcia Narodowego Planu Rozwoju 20042006 (wykorzystanie usług społeczeństwa
informacyjnego dla rozwoju m.in.
telemedycyny)
• Ustawa z 2011 o systemie informacji
w ochronie zdrowia
• Standardy kształcenia
PRAWO EUROPEJSKIE
• Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z 2011 w
sprawie stosowania praw pacjentów w
transgranicznej opiece zdrowotnej
• Art. 3 […] "państwo członkowskie leczenia" oznacza
państwo członkowskie, na którego terytorium
faktycznie świadczona jest opieka zdrowotna. W
przypadku telemedycyny uważa się, że opieka
zdrowotna świadczona jest w tym państwie
członkowskim, w którym ma siedzibę
świadczeniodawca; […]
• Art. 7 […] Państwo członkowskie ubezpieczenia może
nałożyć na osobę ubezpieczoną, która dochodzi zwrotu
kosztów transgranicznej opieki zdrowotnej, w tym
opieki zdrowotnej otrzymanej za pomocą
telemedycyny, te same warunki, kryteria
przysługiwania uprawnień i wymogi prawnoadministracyjne, ustalone na szczeblu lokalnym,
regionalnym lub krajowym, jakie byłyby nałożone,
gdyby ten sam rodzaj opieki zdrowotnej był świadczony
na terytorium tego państwa członkowskiego…
• Art. 14 – Unia wspiera i ułatwia...
PRAWO EUROPEJSKIE - CD
• Zalecenia komisji Wspólnot, rezolucje
Parlamentu Europejskiego – ten temat jest
obecny, a państwa członkowskie są
„zachęcane” do rozwoju telemedycyny i ezdrowia.
• Np. w zaleceniu Komisji w sprawie
transgranicznej interoperacyjności systemów
elektronicznych kart zdrowia (2008)
• Komunikat Komisji do Parlamentu
europejskiego, Rady, Europejskiego komitetu
ekonomiczno-społecznego oraz Komitetu
regionów w sprawie korzyści telemedycyny
dla pacjentów, systemów opieki zdrowotnej i
społeczeństwa (2008)
• Telemedycyna = świadczenie usług
zdrowotnych na odległość
TELEMEDYCYNA – DEFINICJA I
PRZYKłADY
•
Telemedycyna jest to świadczenie usług zdrowotnych z wykorzystaniem technologii informacyjnokomunikacyjnych, w sytuacji, gdy pracownik służby zdrowia i pacjent (lub dwaj pracownicy służby
zdrowia) nie znajdują się w tym samym miejscu. Usługi telemedyczne wiążą się z przesyłem danych i
informacji medycznych (jako tekstu, obrazu, dźwięku lub w innej formie), które są konieczne do
działań prewencyjnych, diagnozy, leczenia i kontroli stanu zdrowia pacjenta.
•
Telemedycyna obejmuje szeroki i różnorodny zakres usług. Usługi najczęściej wymieniane we
wzajemnych ocenach to teleradiologia, telepatomorfologia, teledermatologia, telekonsultacje,
telemonitorowanie, telechirurgia i teleokulistyka. Inne możliwe typy usług obejmują centra
telefonicznej obsługi pacjentów lub centra informacji online dla pacjentów, konsultacje na odległość
(e-wizyty lekarskie) bądź wideokonferencje pomiędzy pracownikami służby zdrowia.
•
Portale informacyjne poświęcone zdrowiu, systemy elektronicznych kart zdrowia, przesyłanie recept
lub skierowań drogą elektroniczną (e-recepta, e-skierowanie) nie są traktowane w niniejszym
komunikacie jako usługi telemedyczne.
• Telemonitorowanie to usługa telemedyczna polegająca
na monitorowaniu na odległość stanu zdrowia
pacjentów. Dane mogą być gromadzone automatycznie
za pomocą osobistych urządzeń monitorujących stan
zdrowia lub przy aktywnym udziale pacjenta (np. gdy
pacjent wprowadza pomiary wagi czy dzienne pomiary
poziomu cukru we krwi do specjalnego narzędzia w
internecie). Dane takie, po ich przetworzeniu i
przekazaniu odpowiednim pracownikom służby
zdrowia, mogą być wykorzystywane w protokołach
monitorowania stanu zdrowia i leczenia pacjenta.
• Teleradiologia - usługa telemedyczna, w
ramach której obrazy radiologiczne są
przesyłane drogą elektroniczną pomiędzy
dwoma lokalizacjami geograficznymi w celu
ich interpretacji i na potrzeby konsultacji.
CELE KOMUNIKATU
Wspieranie państw członkowskich we wprowadzaniu na szeroką skalę
usług telemedycznych i w czerpaniu z nich korzyści, poprzez
skupienie się na trzech strategicznych pakietach działań:
1. budowanie zaufania do usług telemedycznych i przyczynianie się do
ich akceptacji;
2. wprowadzenie przejrzystości prawnej;
3. rozwiązanie kwestii technicznych i ułatwienie rozwoju rynku.
Ważnym czynnikiem, który może zapewnić zaufanie i akceptację ze
strony pracowników służby zdrowia, jest szersze rozpowszechnianie
dowodów naukowych dotyczących skuteczności usług
telemedycznych, ich cech bezpieczeństwa i łatwości w obsłudze.
• Opinia Europejskiego Komitetu EkonomicznoSpołecznego w sprawie komunikatu Komisji
do Parlamentu Europejskiego, Rady,
Europejskiego Komitetu EkonomicznoSpołecznego oraz Komitetu Regionów w
sprawie korzyści telemedycyny dla
pacjentów, systemów opieki zdrowotnej i
społeczeństwa (2009)
FRAGMENT OPINII
• „EKES jest zdania, że rozwój telemedycyny z korzyścią dla
pacjentów, systemów opieki zdrowotnej i społeczeństwa
powinien być elementem ogólnej ewolucji systemów
opieki zdrowotnej i polityki zdrowotnej.”
• „Komisja w swoim komunikacie zachęca państwa
członkowskie do tego, aby włączyły telemedycynę do swojej
polityki zdrowotnej, i wspiera je w tych działaniach poprzez
sporządzenie listy przeszkód w jej stosowaniu, pomoc w
przezwyciężeniu tych przeszkód i przekazanie informacji,
które mogą wzbudzić zainteresowanie tego rodzaju
usługami, a następnie doprowadzić do ich zaakceptowania
przez środowisko medyczne i pacjentów.”
• Przeszkody prawne?
• „EKES podkreśla, że rozwój telemedycyny, a
zwłaszcza telemonitorowania, stwarza nowe
problemy etyczne związane ze zmianą relacji
między pacjentem a lekarzem. Komitet jest
zdania, że aby zaakceptowanie tych technik które nie są w stanie zastąpić relacji z drugim
człowiekiem - było możliwe, należy wytyczyć
relacje między opiekunem a pacjentem
poszukującym ciepła oraz zrozumiałych,
dokładnych i uspokajających wyjaśnień.”
• „EKES wyraża ubolewanie w związku z tym, że nie
poświęcono szczególnej uwagi kwestiom
dotyczącym kształcenia pracowników służby
zdrowia. Usystematyzowany projekt kształcenia
uniwersyteckiego i doskonalenia zawodowego
wydaje się niezbędny. Tego rodzaju kształcenie
nie powinno jednak prowadzić do wyszkolenia
"telelekarzy", ale do wyszkolenia wszystkich
lekarzy w zakresie telemedycyny.”
• „EKES odnotowuje trudności w rozwoju telemedycyny,
podczas gdy dziedzina ta jest, w pewnych jasno
określonych warunkach, czynnikiem poprawy systemu
opieki zdrowotnej z korzyścią dla pacjentów, lekarzy i
instytucji zabezpieczenia społecznego. Telemedycyna
jest bowiem skutecznym środkiem optymalizacji
jakości usług z uwagi na szybkość kontaktu i przyczynia
się do poprawy wydajności opieki medycznej. EKES
uważa za konieczne określenie obszarów stosowania
telemedycyny i ustanowienie dla niej zadowalającej
podstawy prawnej.”
„EKES uważa za stosowne ograniczenie się do uproszczonej definicji czynności
medycznych wchodzących w zakres telemedycyny, takich jak:
- telekonsultacje: czynność medyczna polegająca na rozmowie pacjenta z lekarzem w
ramach połączenia zdalnego; wynikiem diagnozy w tym przypadku może być
przekazanie skierowania lub recepty;
- teleekspertyza: diagnoza i/lub ustalenie leczenia pod nieobecność pacjenta - jest to
rozmowa kilku lekarzy, którzy ustalają diagnozę na podstawie danych znajdujących
się w karcie zdrowia;
- teleasysta: czynność polegająca na udzieleniu zdalnej pomocy lekarzowi
przeprowadzającemu zabieg medyczny lub chirurgiczny przez drugiego lekarza termin ten jest używany także w odniesieniu do pomocy ratownikowi w nagłych
wypadkach.
W przypadku tych czynności pierwszorzędną kwestią jest zwiększenie przejrzystości
prawnej, wzmocnienie systemów ochrony danych i zapewnienie maksymalnego
bezpieczeństwa pacjenta, zarówno w odniesieniu do zbierania danych, jak i ich
przechowywania i wykorzystywania.”
• „W opinii EKES-u telemedycyna nie może i nie
powinna zastąpić czynności medycznych. Jest ona
ich uzupełnieniem i zawiera w sobie pewne
ograniczenia związane z brakiem badań
klinicznych. Telemedycyna podlega tym samym
prawom i obowiązkom co wszelkie inne czynności
medyczne. Należy ponadto zwrócić szczególną
uwagę na następujące kwestie: … (np. poufność
danych)”
PARLAMENT EUROPEJSKI
• Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8
marca 2011 r. w sprawie zmniejszania
nierówności zdrowotnych w UE
• Telemedycyna może się przyczynić do
ograniczania nierówności w dostępie do
zdrowia wynikających z różnic geograficznych,
także na szczeblu lokalnym.
CO MOŻE LEKARZ? CO MOŻE
RATOWNIK?
• USTAWA O ZAWODACH LEKARZA I LEKARZA
DENTYSTY
• KODEKS ETYKI LEKARSKIEJ
• USTAWA O PAŃSTWOWYM RATOWNICTWIE
MEDYCZNYM
KODEKS ETYKI LEKARSKIEJ
• Art. 9: Lekarz może podejmować leczenie
jedynie po uprzednim zbadaniu pacjenta.
Wyjątki stanowią sytuacje, gdy porada
lekarska może być udzielona wyłącznie na
odległość.
• Czy możemy mówić, że w tym momencie to to
ten „telekonsultujący” lekarz podjął leczenie?
• Czy sytuację konsultacji na odległość
(teleekspertyzy) lekarz-ratownik możemy nazwać
poradą?
• Problem definicji
• Problem interpretacji wyrażenia
• W przepisach o wykonywaniu zawodu nie ma
regulacji dotyczących telemedycyny – ale nie ma
też zakazu.
ART 42. USTAWY O ZLILD
• „Lekarz orzeka o stanie zdrowia określonej
osoby po uprzednim, osobistym jej zbadaniu, z
zastrzeżeniem sytuacji określonych w
odrębnych przepisach.”
• Co może oznaczać termin „orzeka”?
1. orzekanie w znaczeniu wystawienia
zaświadczenia;
2. skonsultowanie stanu zdrowia.
W tym drugim przypadku:
• „Twierdzenie, iż może ono (orzekanie) mieć miejsce tylko po
osobistym zbadaniu pacjenta, nie wydaje się uprawnione
ani uzasadnione. Istnieje bowiem realna potrzeba
zapewnienia pomocy i opieki medycznej na odległość, tj. w
sytuacji braku osobistego kontaktu pomiędzy lekarzem a
pacjentem. Dostępna obecnie nowoczesna technologia, np.
Internet, telefon oraz cyfrowe urządzenia elektromedyczne,
umożliwia przeprowadzanie telekonferencji,
wideokomunikacji lub choćby konsultacji telefonicznej, daje
także możliwość ciągłego monitorowania stanu zdrowia
pacjenta leczonego na chroniczną chorobę, który przebywa
w domu.”
USTAWA O PRM – PRAWNE
USANKCJONOWANIE TELEOPINIOWANIA
• Art. 41. 3. Kierujący może zasięgnąć opinii
lekarza wskazanego przez dyspozytora
medycznego.
WYKORZYSTALIŚMY
TELEMEDYCYNĘ I CO DALEJ?
• PROBLEM PRAKTYCZNY: „TELELEKARZ” MÓWI:
PRZYWOZIĆ GO DO NAS!
• DOKĄD ZAWIEŹĆ PACJENTA?
Art. 44 ust. 1 ustawy o PRM
• Zespół ratownictwa medycznego transportuje
osobę w stanie nagłego zagrożenia
zdrowotnego do najbliższego, pod względem
czasu dotarcia, szpitalnego oddziału
ratunkowego lub do szpitala wskazanego przez
dyspozytora medycznego lub lekarza
koordynatora ratownictwa medycznego.
ART. 45 UST 1
• W przypadku gdy u osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego
zostanie stwierdzony stan, który zgodnie ze standardami
postępowania, o których mowa w art. 43, wymaga transportu z
miejsca zdarzenia bezpośrednio do szpitala, w którym znajduje się
centrum urazowe albo do jednostki organizacyjnej szpitala
wyspecjalizowanej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych
niezbędnych dla ratownictwa medycznego lub, gdy tak zadecyduje
lekarz systemu obecny na miejscu zdarzenia, osobę taką
transportuje się bezpośrednio do wskazanego szpitala, w którym
znajduje się centrum urazowe albo wskazanej jednostki
organizacyjnej szpitala wyspecjalizowanej w zakresie udzielania
świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego.
W przypadku transportu poza rejon operacyjny transport
koordynuje lekarz koordynator ratownictwa medycznego.
Art. 43 ust. 1 ustawy o PRM
• Minister właściwy do spraw zdrowia, po
zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Lekarskiej oraz
stowarzyszeń będących, zgodnie z
postanowieniami ich statutów, towarzystwami
naukowo-lekarskimi albo towarzystwami
naukowymi o zasięgu ogólnokrajowym,
wpisanymi do Krajowego Rejestru Sądowego,
ogłasza, w drodze obwieszczenia, standardy
postępowania zespołu ratownictwa medycznego i
kierującego, zgodnie z aktualną wiedzą medyczną
w zakresie medycyny ratunkowej.
Komentarz środowiska - PTMR
• Nieporozumienie – prawdopodobnie „przeoczenie
techniczne”
• Standard postępowania medycznego jest kwintesencją
specjalistycznej wiedzy medycznej, podlega stałej
ewolucji i nie może być nakazany zapisem
administracyjnym.
• Minister Zdrowia mógłby ogłaszać zalecenia
postępowania.
• Taki termin został ustalony w toku wcześniejszych
uzgodnień społecznych nad ustawą, a zagubiony w jej
redakcji końcowej.
Art. 43 ustawy o PRM w wersji
proponowanej
• Minister właściwy do spraw zdrowia, po
zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Lekarskiej
oraz stowarzyszeń będących, zgodnie z
postanowieniami ich statutów, towarzystwami
naukowo-lekarskimi o zasięgu ogólnokrajowym,
wpisanymi do Krajowego Rejestru Sądowego,
ogłasza, w drodze obwieszczenia, zalecenia
postępowania zespołu ratownictwa medycznego
i kierującego, zgodnie z aktualną wiedzą w
zakresie medycyny ratunkowej.
SKORO NIE MA STANDARDÓW
OBWIESZCZONYCH PRZEZ MINISTRA…
• CZY ZAMIAST NICH MOŻNA STOSOWAĆ
STANDARDY W ZNACZENIU STANDARDÓW
MEDYCZNYCH, WYTYCZNYCH, WSKAZÓWEK?
• WG SAMEGO MINISTERSTWA ZDROWIA
STANDARDY TO WŁAŚNIE COŚ TAKIEGO…
• ZWŁASZCZA ŻE OBWIESZCZENIE TO NIE TO
SAMO, CO NP. ROZPORZĄDZENIE…
CO OZNACZA „MINISTER
OGŁASZA”?
• MOŻLIWOŚĆ – PRZYZWOLENIE? NIE TYLKO?
• POWINNOŚĆ – OBOWIĄZEK?
• DLA PORÓWNANIA – W USTAWIE O ZOZ BYŁ
ZAPIS „MINISTER MOŻE OKREŚLIĆ […]
STANDARDY…”
ORZECZNICTWO SĄDU
NAJWYŻSZEGO (1954)
• „Leczenie nie może być ograniczone
panującymi metodami i sposobami już ze
względu na indywidualny charakter
przypadków, już to z uwagi na rozwój
lecznictwa. Jednakże nie oznacza to ani
dopuszczalności eksperymentowania […], ani
tez osłaniania bezczynności i braku dbałości o
pacjenta rzekomym systemem leczenia.”
ORZECZNICTWO SĄDU
NAJWYŻSZEGO (1983)
• „W sferze odpowiedzialności Skarbu Państwa
za szkody wyrządzone przez funkcjonariuszy
zdrowia nieuzasadnione jest przerzucanie
ryzyka ujemnych skutków niestosowania
najlepszych metod i środków medycznych na
pokrzywdzoną jednostkę w wyniku obniżenia
w drodze zarządzeń administracyjnych
standardów staranności.”
• CZY MOŻEMY UZNAĆ, ŻE „OBWIESZCZENIE” TO
POJĘCIE CZYSTO TECHNICZNE, SKORO I TAK W
OBWIESZCZANYCH STANDARDACH MINISTER
MIAŁ/MA SIĘ OPRZEĆ NA WYTYCZNYCH
TOWARZYSTW NAUKOWYCH?
• JAKKOLWIEK TA WYKŁADNIA JEST – TROCHĘ W
STYLU „NIE LITERA PRAWA, ALE JEGO DUCH”.
ZAPYTANIE POSELSKIE (MARZEC
2011)
2. Czy Pani Minister przewiduje wprowadzenie przepisów
nakazujących transportowanie pacjentów z podejrzeniem
zawału serca bezpośrednio do specjalistycznych placówek,
a nie, jak jest obecnie, do najbliższego szpitala?
4. Czy Pani Minister zdaje sobie sprawę z faktu, że od
momentu zgłoszenia zawału serca pogotowiu ratunkowemu
do udzielenia specjalistycznej pomocy ratującej życie
pacjenta mija średnio aż 4 godz. 15 min?
5. Co Pani Minister uczyniła, aby usprawnić i radykalnie skrócić
czas oczekiwania na udzielenie niezbędnej pomocy w tym
zakresie?
ODPOWIEDŹ MZ
•
Jednym z elementów akcji prowadzenia medycznych czynności ratunkowych jest
transport poszkodowanego w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego dokonywany
przez zespół ratownictwa medycznego do najbliższego, pod względem czasu
dotarcia, szpitalnego oddziału ratunkowego lub do szpitala wskazanego przez
dyspozytora medycznego lub lekarza koordynatora medycznego (art. 44 ustawy).
Co więcej, w przypadku gdy u osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego
zostanie stwierdzony stan, który zgodnie ze standardami postępowania, o których
mowa w art. 43 ustawy, wymaga transportu z miejsca zdarzenia bezpośrednio do
szpitala, w którym znajduje się centrum urazowe, albo do jednostki organizacyjnej
szpitala wyspecjalizowanej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych
niezbędnych dla ratownictwa medycznego, lub gdy tak zadecyduje lekarz systemu
obecny na miejscu zdarzenia, osobę taką transportuje się bezpośrednio do
wskazanego szpitala, w którym znajduje się centrum urazowe, albo do wskazanej
jednostki organizacyjnej szpitala wyspecjalizowanej w zakresie udzielania
świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego. W przypadku
transportu poza rejon działania dysponenta jednostki transport koordynuje lekarz
koordynator ratownictwa medycznego.
JEŚLI JUŻ PACJENT TRAFI DO SZPITALA
WŁAŚCIWEGO ZE WZGLĘDU NA SWÓJ
STAN
• Odmowa przyjęcia osoby w stanie nagłego
zagrożenia zdrowotnego przez szpital skutkuje
zastosowaniem kary umownej określonej w
umowie o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej lub niezwłocznym rozwiązaniem
tej umowy.
ODPOWIEDŹ MZ
•
Odnosząc się do wymienianych w art. 43 ustawy o PRM standardów postępowania
zespołu ratownictwa medycznego wobec osób w stanie nagłego zagrożenia
zdrowotnego, uprzejmie informuję, że Ministerstwo Zdrowia przygotowało projekt
obwieszczenia w tym zakresie. Należy wskazać, że standardy te wynikają wprost z
aktualnej wiedzy medycznej i są przedmiotem nauczania w procesie kształcenia
zarówno ratowników medycznych, jak i lekarzy oraz pielęgniarek systemu. Projekt
obwieszczenia został przesłany do zaopiniowania przez towarzystwa naukowe
właściwe w zakresie medycyny ratunkowej. Napływające opinie nie pozwoliły na
wypracowanie jednolitego stanowiska, które zyskałoby akceptację wszystkich
opiniujących. Zwracano także uwagę, iż wszyscy członkowie zespołów ratownictwa
medycznego uprawnieni do wykonywania medycznych czynności ratunkowych
posiadają wiedzę w tym zakresie. Kolejną podnoszoną kwestią był fakt, iż algorytm
postępowania wobec osób będących w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego w
poszczególnych jednostkach chorobowych ulega systematycznym zmianom i
modyfikacjom w miarę postępów w rozwoju medycyny i regulowanie tego obszaru
w formie aktu prawnego wymagałoby nieustannych aktualizacji.
• „Biorąc po uwagę powyższe, eksperci
pracujący nad nowelizacją ustawy przewidują
możliwość dokonania zmian w delegacji art.
43 ustawy o Państwowym Ratownictwie
Medycznym w zakresie dostosowania do
istniejących obecnie potrzeb.”
• „Reasumując, należy stwierdzić, że obowiązujące przepisy pozwalają
na zastosowanie odpowiednich procedur przy wyborze kierunku
przewozu pacjenta w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego. Przy
podejmowaniu decyzji w tym zakresie kierujący medycznymi
czynnościami ratunkowym może się posiłkować wsparciem ze
strony dyspozytora medycznego, lekarza koordynatora medycznego,
lekarza systemu ratownictwa medycznego obecnego na miejscu
zdarzenia, przy wykorzystaniu możliwości technicznych (środki
łączności przewodowej i bezprzewodowej, teletransmisja danych).
Zastosowanie mają tu także procedury opisane w wojewódzkim
planie działania systemu. Przestrzeganie ww. przepisów pozwala na
uniknięcie zbędnej zwłoki w udzielaniu świadczeń na rzecz osób
wymagających natychmiastowego leczenia w odpowiednim dla nich
zakładzie opieki zdrowotnej.”
LICZY SIĘ PRZECIEŻ…
… DOBRO PACJENTA