Transcript Mijn Ervaring, de Feiten, Hoe Ik Zogenaamd Borstkanker

MIJN ERVARING, DE FEITEN, HOE IK
ZOGENAAMD BORSTKANKER KREEG,
NA EEN VAL MET MIJN FIETS EN HOE
DE FOUTE DIAGNOSE IS
VASTGESTELD
Jacoba T. den Engelsman
december 2010
INHOUD
Hoofdstuk 1,blz. 1-17
Voorgeschiedenis, Foute diagnoses, 4 FAC Chemokuren, Second opinion, Amputatie.
DEEL II
Hoofdstuk 2, blz. 17-23
Na Amputatie, “verpleging” en consulten ziekenhuis.
Hoofdstuk 3, blz. 23-35
Radiotherapie, Simulatie, Rigoureus kapot bestraald met cGy 5000, gebruik WASBENZINE,
vastbinden Lymfgevoelige arm.
Hoofdstuk 4, blz. 35-45
Controles, Klachtencommissie UMCU, kopen BH met één hoesje,Opvragen en gedeeltelijk
achterhouden van mijn medisch dossier en de leugens hier in, De Onderzoeksrapporten.
Hoofdstuk 5, blz. 45-52
Rechtsbijstand verzekering, Regionaal Tuchtcollege, Centraal Tuchtcollege.
Hoofdstuk 6, blz. 52-57
Opvragen en weigeren door UMCU van mijn compleet medisch dossier en jarenlang Bewust
achterhouden van Bloedonderzoek, Leugens in medisch dossier blijven handhaven. Alles met
goedkeuring en medeweten van de Raad van Bestuur.
Hoofdstuk 7, blz. 57-60
Brieven en Klachten naar anderen Instanties, Besluit.
FOTO’S
Foto 1,
6 dagen na rigoureuze amputatie borst, door basis arts J.M.M. H. in UMCU, op een BEELD
van DCIS, débris en onderzoek van alleen HB(8,1) en bloedgroep!, 5 weken later werd
Royaal WASBENZINE op deze getransplanteerde huid die over mijn ribben ligt, gebruikt
door radiotherapie UMCU, (zie foto1). na Royaal WASBENZINE, ook nog meteen
tatoeagevloeistof hierin! (De pijn en gevolgen hiervan spreken voor zich!)
Foto 2,
Huid van voorkant been afgeschaafd om over de ribben te leggen op plaats waar borst
rigoureus is afgehakt, (zie foto 1).
Foto 3, 4,
Resultaat zware verminking en afslachting met blijvend gat onder andere borst, op een
BEELD van DCIS in 2005, NU nog veel erger!!!
Jacoba T. den Engelsman
MIJN ERVARING, DE FEITEN, HOE IK ZOGENAAMD BORSTKANKER KREEG,
NA EEN VAL MET MIJN FIETS EN HOE DE FOUTE DIAGNOSE IS
VASTGESTELD.
HOOFDSTUK 1
Voorgeschiedenis, Foute diagnoses, 4 FAC Chemokuren, Second Opinion, Amputatie..
Op een donkere dag voor de december feestdagen, fietste ik weer even terug met een
kassabon die niet klopte, naar ’s lands grootste kruidenier, door de haast en om een pardoes
overstekende vrouw te ontwijken, kwam ik te vallen met het fietsstuur in mijn rechter borst.
Gauw opgestaan en weer verder met een behoorlijke pijn ging ik mijn kassabon aan de kaak
stellen, de weegschaal had namelijk 500 gr. teveel aangegeven voor alle groenten en fruit,
sorry mevrouw, er stond een plakbandautomaat op, fijn dat u terug komt en ik kreeg het geld
terug, maar ik had wel een beschadigde borst.
Enkele dagen later kreeg ik bij het schoonmaken van de garage, per ongeluk een bezemsteel
tegen dezelfde borst aan wat een verschrikkelijke pijn gaf. De borst zag rood ’s avonds en
voelde warm aan, ook liep ik te klappertanden waarschijnlijk van de koorts, geen wonder bij
2x letsel, dacht ik.
oproep voor een mammagrafie, van het bevolkingsonderzoek voor borstkanker,
Er kwam een
ruim voor mijn 50ste verjaardag. Eerst wilde ik het eigenlijk niet doen, omdat al die stralingen
ook niet goed zijn en het niet altijd even fatsoenlijk wordt gedaan, wat ik van diverse kanten
had gehoord. Sommigen laboranten, die de foto’s maken, vinden het waarschijnlijk leuk
iemands borst met 30 kg te verpletteren (Lynne McTaggart) op een harde gevoelloze manier,
terwijl men dit best wat voorzichtiger kan doen.
Met het oog op de verwondingen en het feit, wanneer je naar de dokter gaat, deze toch het
eerst zal zeggen, ga maar een foto laten maken, besloot ik op deze oproep te reageren, na eerst
gevraagd te hebben, hoe fatsoenlijk men de apparatuur bediende!
De foto’s waren goed, men bekeek daar ook nog de borsten met de armen omhoog enz., ik
had wel gezegd dat ik was gevallen.
De uitslag zou, met mijn toestemming, ook naar de huisarts gaan.
Af en toe kreeg ik nog wel eens een steek in de borst en gloeide deze maar verder dacht ik er
niet meer aan.
Tot ik maanden later, bij de tandarts voor controle kwam en de zoveelste nieuwe assistente,
gebitsfoto’s ging maken. Ik vroeg een loodschort, deze wat oudere dame had in haar hele
loopbaan (ze begon net) nog nooit een schort gebruikt en ik kreeg de schort beslist niet, maar
ze kon ook geen foto’s maken, want de camera kwam achter in mijn keel vast te zitten, ik
kreeg het vreeslijk benauwd, terwijl heeft ze toch de foto genomen, uiteindelijk kwam de
tandarts er bij, later heb ik gezien dat de foto totaal mislukt is. (Inmiddels hebben wij een
tandarts, die alles zelf doet).
Een aantal weken na dat bezoek aan de tandarts, voelde ik weer wat aan de bewuste borst.
Nog niet helemaal over na die val dus en dacht ook meteen aan de foto’s bij de tandarts,
gemaakt zonder loodschort en achter in mijn keel, op een heel rare manier.
-2-
Maar de mammagrafie was goed en wij hadden juist heel veel werk, wat voor de vakantie nog
afgeleverd moest worden en waren vaak tot diep in de nacht nog aan het werk, om alles op
tijd klaar te krijgen.
Wij gingen op vakantie en hadden er na nog drie bruiloften, dus had ik weinig tijd om aan
andere dingen te denken en ik voelde me prima, dus waarom een dokter lastig vallen.
Mijn man vond het ook niet verontrustend, dus gingen we eerst met vakantie, daarna de
feesten en toen dacht ik, wanneer de dokter terug is van vakantie, zal ik er toch maar eens
naar laten kijken, de borst ging er ineens een beetje raar uitzien.
Wij gingen naar de Floriade die dag, 13-09-02, mijn man had vrij, dus werd het
gecombineerd, vroeg een afspraak bij de dokter om 8.20u, verder die dag naar de Floriade en
’s avonds nog naar een verjaardag, het was vrijdag.
Maar bij de dokter viel het tegen, deze keek bedenkelijk, zei dat we met het ergste rekening
moesten houden, belde naar het ziekenhuis van onze keuze voor een afspraak op 17-09-02,
10.30u voor een algeheel borstonderzoek, foto, echo, punctie en aan het einde van de dag, de
uitslag.
Ik wilde persé niet naar een Kankerziekenhuis! DDH, omdat ik daar veel over had gehoord en
niet altijd positief !!! Ook o.a. foute diagnoses en crue behandeling.
De dokter maakte geen verwijten waarom ik niet eerder was gekomen. Ik had namelijk
gezegd, ik loop niet zo hard en ik kom niet voor 3x niezen, ik ben een slechte klant.
De dokter wenste ons een zonnige dag toe en wij gingen naar de Floriade, die ik helemaal af
liep, terwijl ik dacht, iemand die zo zwaar ziek moet zijn kan dit toch niet!
Die avond op de verjaardag kreeg ik bijval, jij ziet er zo goed uit dat zal echt niets bijzonders
zijn hoor, borstkanker krijg je niet na een val met de fiets en in onze familie komt het
helemaal niet voor, ook in je vaders familie niet.
Dus ging ik dinsdag, 17-09-02, 10.30u, voor het borstonderzoek naar het Havenziekenhuis,
een aardige chirurg, dr. Van D., gespecialiseerd in borstoperaties. (volgens het bordje op de
balie, +/- 100 per jaar).
Ze keek bedenkelijk, geen borstkanker in de familie, aan beide kanten! Onderzoek, foto,
punctie, echo van de borst. De uitslag zou aan het einde van de middag zijn. +/- 16.00u.
Wij besloten de stad in te gaan, dat kon nu mooi meteen.
Toen wij terug kwamen om 16.00u, stond de chirurg ons al op te wachten, wij werden in een
soort operatiekamer binnen gebracht, (ik dacht nog, wat een vreselijke kamer om de uitslag te
geven), daar stond al een tafel klaar met een verpleegkundige in het groen.
De chirurg, dr. Van D. zei ik wil een travenolbiopsie doen, want “DE CELLEN ZIJN
GOED, MAAR HET BEELD IS VERKEERD!!!!!”
De chirurg en patholoog konden geen goede diagnose stellen!!!
Geheel overrompeld en zonder enige voorlichting en overleg vooraf, liet ik dit doen.
De chirurg vertelde mij niet, dat dit onderzoek eventuele kankercellen kan verspreiden
en dat een borstbesparende operatie ook niet meer mogelijk is hierna!(art.448 wet
WGBO).
Mijn man mocht er bij blijven, ze zei zelfs, dit moet is beter voor de verwerking, wat ook zo
is.
Ik werd plaatselijk verdoofd en er werd een snee van een paar cm. in de borst gemaakt en met
een soort nietmachine (het geluid er van), werd naar diverse richtingen weefsel weggetrokken
en in buisjes gedaan, ondanks de verdoving, deed het heel erg pijn.
-3-
De uitslag zou vrijdags 20-09-02 11.20u zijn, dat kwam goed uit want wij zouden ’s middags
naar een huwelijkssluiting van familie gaan en ’s avonds naar de bruiloft, het was in een ander
gedeelte van het land.
Op vrijdag kwamen wij voor de uitslag bij dr. Van D. (chirurg), van de travenolbiopsie.
Deze uitslag gaf een BEELD van DCIS (ductaal carcinoma in situ), maar in dit materiaal was
geen infiltrerende maligniteit, geen onstekingsbeeld! En débris;puin, afval(in engere zin)
dus weefsel en bloedresten na een verwonding. (duidelijke verwijzing naar val met fiets,
fietsstuur in de borst!).
DE CELLEN WAREN GOED, MAAR HET BEELD WAS VERKEERD!
Dr. van D.(chirurg) haalde dr. C. (chirurg) erbij, de uitslag van de biopsie was goed, maar
uiterlijk vonden zij van niet!
Ik hoorde dr. C. zeggen, “bij ons in Amsterdam, gaf men eerst chemo’s, wanneer het kanker
zou zijn”, de chirurgen liepen weg.
Dr. van D. kwam alleen terug en zei dat ze een afspraak had gemaakt om 16.00u in de DDH
en ik daar heen moest naar “Prof.”dr. K.
Dit had dr. van D. gedaan zonder vooraf enig overleg met mij als belanghebbende patiënt en
zonder hier mijn toestemming voor te vragen (art. 450 wet WGBO), terwijl ik van te voren
had aangegeven, nooit naar de DDH te gaan.
Totaal overrompeld heb ik nog gezegd, dat ik daar niet heen wilde, maar dr. van D. dramde
door, het was een bijzondere gunst (alleen voor dr. van D.), dat het zo snel kon bij deze
“Prof.” Dr. K., waar dr. van D. zelf heel erg van gecharmeerd was en het was maar voor één
keer, alleen voor collegiaal onderzoek!
Overrompeld, te netjes, te naïef en te goedgelovig, met grote tegenzin, gingen wij niet naar de
huwelijkssluiting zoals afgesproken!, maar naar de DDH om 16.00u.
Bij de balie van de DDH zei ik, dat ik om 16.00u een afspraak had bij een Prof. K., men
beweerde glashard, een Prof. K. hebben wij hier niet!!!!, dus u bent verkeerd! Toen ik zei, dat
ik niet vrijwillig kwam, maar voor collegiaal bezoek namens dr. van D. van het
Havenziekenhuis, kreeg ik te horen dat er wel een Dr. K. werkzaam was, geen Prof. dus,
waarschijnlijk moest ik dan bij hem zijn. Deze Dr. K. was bezig met een familie onderzoek,
of ik daar soms ook voor kwam? Ik zei van niet en wilde eigenlijk al opgelucht weggaan,
maar men verwees mij naar een andere balie voor een ponskaartje. Daar werd ook nog een
gezichtsfoto gemaakt, wel is daar eerst toestemming voor gevraagd.
Toen ik vroeg waar dat allemaal voor nodig was, begon men weer over het familieonderzoek,
waar ik dus niet voor kwam, maar dat geloofde men niet! (een heel vreemde zaak!)
Wij hebben toen een lange tijd in een naargeestige wachtkamer gezeten, met uitzicht op
pruikenkoppen en mutsen. De verschillende dokters kwamen patiënten roepen, er was één
arrogante, onbeschofte man bij, daar waren wij het over eens, niet wetend dat ik de afspraak
had, juist bij deze man.
Uiteindelijk riep deze man mijn naam, ik was de laatste patiënt. Binnengekomen, moest ik mij
even uitkleden voor zijn bureau en kon daarna op de onderzoekstafel gaan zitten, zelf liep hij
naar de hoek van de kamer, waar zijn witte jas hing, terwijl hij hier iets uithaalde, was de
diagnose gesteld, hij zag het al met zijn gezicht naar de muur, nog voor hij mij had gezien.”ik
zie het al”, zei hij en mompelde allerlei termen.
Hij zag, nog voor hij had gekeken en er enig onderzoek was verricht, wat zijn collega’s niet
zagen en de gemaakte onderzoeken, foto, punctie, echo borst, travenolbiopsie ook niet
-4-
uitwezen. Deze arrogante man weet het “natuurlijk” altijd beter!, zoiets is van te voren te
verwachten!
Op een zeer onbeschofte manier heeft hij op mij getimmerd, ruw, onbeschoft, vluchtig en
vond meteen de zogenaamde aangetaste lymfklier in de oksel.
De Lymfklier van de oksel, door de dokter en twee chirurgen nauwkeurig onderzocht en geen
aantasting gevonden.
Deze onbeschofte man zag het al, terwijl hij in z’n jas naar de muur keek (Hoe kan dit!!!),
mijn man was hier bij aanwezig en kan dit bevestigen!
(Verder dient ook opgemerkt, dat ik op 7 jarige leeftijd longontsteking kreeg en hierna
de ziekte van Pfeiffer en dat ik sindsdien altijd regelmatig opgezette klieren heb gehad,
ook in mijn oksel!!!, juist in mijn oksel!)
Er moest nu “even” een punctie van de lymfklier in de oksel gemaakt, boven.
Half aangekleed stond ik buiten de spreekkamer, niet wetend waarheen, mijn man sprak een
verpleegkundige aan, die er nog zat. Dit kan zo niet en waar moeten wij eigenlijk heen?, ik
werd netjes in een kleedhokje geduwd, deze was er blijkbaar wel, maar zeker volgens de
opvattingen van dr. K., een overbodige luxe! De verpleegkundige, een heel aardige oudere
vrouw, zei wel even mee te gaan naar boven, dan hoefde wij niet te zoeken, ook zou ze op de
gang wachten tot wij klaar waren.
Boven kwamen wij aan voor een punctie, bij wie?, laborant?, verpleegkundige?, of arts?, het
was ons niet gezegd! en werd niet gezegd.
Deze vrouw sommeerde mij, op de hoge onderzoekstafel te gaan zitten, met bungelende
benen zat ik daar, er was geen trapje voor, onderwijl ging ze even met een lange naald, in
mijn rechter oksel, terwijl ze dit deed, kwam er een kleine, donkere man, met grijs geruit
colbert aan, naar binnen, die met een paar vingers mijn borst beetpakte en begon te grinniken,
een beetje zwaar hé en grinnikte verder!,WALGELIJK en vroeg zachtjes aan de vrouw, wat
moet die…verpleegkundige op de gang.
(Uit het dossier, heb ik later begrepen, dat het om chirurg G. ging en dat de betreffende vrouw
die de punctie deed, PA arts v. K-B was).
Deze zeer vernederende behandeling ben ik nog altijd niet vergeten!
Na afloop kon ik weer naar beneden, terug naar dr. K. Gelukkig zat daar de aardige
verpleegkundige nog te wachten. In de lift zei ik tegen mijn man, ik ga weg en kom hier nooit
weer terug.
De verpleegkundige zei mij, mevrouw laat u niet overrompelen!
Terug bij dr. K. was de uitslag van de punctie oksel al bekent, nog sneller dan de lift naar
beneden!!!
Deze onbeschofte man beet mij toe:
Het is Kanker
Borst er af, als het nog niet is uitgezaaid.
En de travenolbiopsie, had nooit mogen gebeuren, deze verspreid de cellen!
Maandag met chemo’s beginnen. Dat terwijl er nog geen verdere onderzoeken waren gedaan!
De diagnose BORSTKANKER is gesteld, op alleen een punctie van de rechter oksel, de
uitslag was meteen bekent!
Er is NOOIT een ECHO van de oksel gemaakt!!
Terwijl de uitslag van de travenolbiopsie, duidelijk een BEELD van DCIS en débris gaf.
-5-
Er is niet gekeken of het VETNECROSE was, dat kan ontstaan na een val of stoot, zelfs
zonder dat men dat kan herinneren en eruit kan zien als een grote kanker, zelfs met
sinaasappelhuid en ingetrokken tepel. (o.a. Codex Medicus, Dr. A. Clarysse).
Er is GEEN mamma-MRI GEMAAKT, bij zoveel twijfel!, wel heel erg vreemd en zeer
verdacht achteraf!!.
Er was zelfs nog geen bloedonderzoek verricht.
Van de mededeling over kanker en borst eraf, op een zeer onbeschofte manier gedaan, door
dr. K., was ik niet onder de indruk, wetend dat deze diagnose te verwachten was, van zo een
arrogante man, die het altijd beter moet weten dan zijn collega’s, zich bijzonder superieur
voelt en hier een patiënt aan op offert. Deze man zal nooit zeggen dat hij iets niet weet, dat
straalt hij aan alle kanten uit, zonder enig gevoel! (hij komt zogezegd op zijn klompen).
Ten eerste heel boos en wantrouwend over zo een behandeling en dat alleen voor een
collegiaal onderzoek, zei ik tegen deze dr. K.:
Ik kom hier nooit weer!!! U kunt de dossiers en foto’s mee terug geven, ik kwam alleen even
langs voor dr. van D. en ga weer terug naar het Havenziekenhuis.
Toen werd mij, op een triomfantelijke manier, gezegd door deze dr. K.,
Ik zal je hier toch wel weer terug zien, wantje kunt nergens anders meer terecht en de
dossiers krijg je niet mee!
De verregaande arrogantie, van dit gezegde, van deze man, spreekt hieruit voor zich!
(Dit geeft ook duidelijk het bestaan van de collectieve zwijgplicht weer!)
De “Prof” bleef stijf achter het bureau zitten, zonder enige groet en zonder op te staan of een
hand te geven. Wij hebben netjes goede middag gezegd en hebben het vertrek zelf verlaten,
om hier NOOIT meer terug te keren!!!!!
In de auto werden wij gebeld door de vrouw van mijn oudste broer, aan deze vertelde ik alles
en zei dat wij nu gewoon door naar de bruiloft gingen en ik niet van plan was, hier van avond
over te praten. Ik wilde over deze behandeling eerst maandag eens met de huisdokter spreken.
De andere avond, moesten wij naar een concert van mijn jongste broer, na afloop vertelde ik
deze, wat ik had meegemaakt o.a. in de DDH, mijn broer beloofde mij contact op te nemen,
met een kennis van hem, die werkzaam was in het UMC Utrecht, om te vragen of hij
misschien, fatsoenlijker en betrouwbare collega’s had. Dit was, dachten wij TOEN, ver
genoeg van de regio Rotterdam.
België waar mijn broer, zelf voor een niersteen was geopereerd en heel menselijk en goed was
behandeld, zou ook nog een optie kunnen zijn.
Of eventueel een alternatieve behandeling.
Dat weekeind belde mijn broer, hij had alles van mij aan de kennis van hem vertelt en deze
gaf drie namen van collega’s door, waar hij, voor zover hij wist, geen rare dingen van had
gehoord. Eén ervan had mijn man ook op de TV zien opereren, dus besloten we, dan naar die
maar eventueel te gaan.
Zelf had ik liever de grens overgegaan, maar aangezien ik mijn hele leven al gewend ben,
rekening met een ander te houden, ten koste van mijzelf, gaf ik ook deze keer maar weer toe.
Mijn man werkte in Utrecht en voor mijn broers was dit ook dichterbij.
Maandag 23-09-02, 16.00u hadden wij een afspraak bij de dokter. Hier vertelde wij wat we
hadden meegemaakt in de DDH, waar wij zonder enig overleg vooraf, waren heen gedirigeerd
-6door dr. van D. van het Havenziekenhuis, die verder met ons geen afspraak meer had
gemaakt. Ook dat ik beslist nooit meer naar de DDH en dr. K. zou gaan, er niets meer mee te
maken wilde hebben en de diagnose betwijfelde, gezien hoe deze was gesteld.
En dan maar eventueel voor een second opinion naar Utrecht, buiten de regio Rotterdam in
ieder geval. (Wij waren toen nog niet van het bestaan van de collectieve zwijgplicht
onder der de medici op de hoogte!)
De dokter zou een en ander nagaan en een afspraak in Utrecht maken, wij zouden nog van
hem horen en gingen naar huis.
Een paar uur later staat ineens de dokter voor de deur. Deze heeft contact gehad met dr. van
D. en K. De dokter raadt mij aan, toch terug naar het Havenziekenhuis te gaan, Utrecht kan
altijd nog.
Na lang aarzelen, geef ik ten slotte maar weer toe, onder voorwaarden, dat ik NOOIT meer
naar dr. K. en DDH ga en hier niets meer mee te maken wil hebben, ook zijn zogenaamde
diagnose niet, (zoals eerder beschreven) en dat ik dit zwart op wit op papier wil!
De dokter belooft dit en zegt, dat ik beslist nooit meer de brug over hoeft, naar DDH en dr. K.
Op 25-09-02 12.00u weer een afspraak bij dr. van D. in het Havenziekenhuis, onze ervaring
en twijfel diagnose verteld, ook de onbeschofte behandeling door dr. K. en dat ik beslist niets
meer met deze dr. K. (hij blijkt nog geen Prof. te zijn volgens medewerkers DDH) en zijn
gestelde diagnose te maken wil hebben, dit zeer beslist niet vertrouwd en nooit weer naar
DDH ga.
Dr. van D. beloofde dit, schreef dit op mijn kaart (dossier!) met handtekening!
NOOIT NAAR DDH (maar heeft er geen dr. K. bij gezet, naar ik nu pas in het
opgevraagde dossier zag!!!!, zo wordt je als patiënt dus voor de gek gehouden!!)
Dr. van D. zegt wel dat ik over mijn ervaring met dr. K. en DDH niet mag praten!!!!
WEL EEN HEEL VREEMDE ZAAK ACHTERAF GEZIEN!, WAT VALT HIER TE
VERBERGEN? (En hoe kon internist W. het over gestelde diagnose K. hebben?).
Toen vroeg dr. van D. en Utrecht? (second opinion), mijn man zei toen ineens, dat gaat
gewoon door.
Ik vroeg toen aan dr. van D. of ze zelf, een eventuele operatie zou doen, dr. van D. knikte met
haar ogen dicht en keek me niet aan!!(dit ben ik ook nooit vergeten!)
Ik moest nu eerst even bloedonderzoek laten doen (5 buisjes)
Echo van de lever (dr. O)
Longfoto’s laten maken.
Een botscan kon pas 16-10-02 gemaakt worden in Dijkzigt.
Voor 27-09-02 een afspraak maken, voor gesprek, bij internist (dr. L)
Om 18.00u belde de dokter, vroeg hoe het vandaag was gegaan, wil op de hoogte gehouden
worden en geen kink in de kabel.
Op 27-09-02, 10.15u naar internist, dit werd nu dr. W. Gesprek waarin dr. W. zei dat de
diagnose door dr. K. was gesteld. Ik werd boos, zei dat ik niets meer met deze man te maken
wilde hebben en dat, dat afgesproken was, gezien de twijfel aan diagnose en behandeling. Dr.
W. wist niets van 20-09-02, dat beweerde hij tenminste, zei toen, ik lijk wel een olifant in de
porseleinkast, excuus, beloofde hier rekening mee te houden en schreef ook in mijn dossier,
NOOIT NAAR DDH en zelfs dr. K. z’n naam er bij!
(zo ben ik, als patiënt, voorgelogen, zwaar voor de gek gehouden en als een klein kind
behandeld, zoals later, VOOR ALTIJD TE LAAT, blijkt uit MIJN medisch dossier,
-7-
waarin deze internist mij 2 jaar lang weigerde inzage in te geven en een afschrift van!)
Het gesprek bevatte een algeheel onderzoek, o.a. hartfilm, bloeddruk, gewicht, zelfs mijn
gebit werd nagekeken. De uitslagen van Longen en Lever waren goed, geen uitzaaiingen.
Conclusie dr. W., hier zit een gezonde vrouw met een zieke borst.
Ik zou chemo kuren krijgen, 4 of 6, één maal in de drie weken.
Dr. W. gaf ook een recept tegen misselijkheid en een machtiging voor een PRUIK!, want
mijn mooie haardos zou ik verliezen, dat was zeker bij deze zware kuur.
Dr. W., “vergat” te zeggen, datje haar verliezen niet nodig is, wanneer je tijdens het
toedienen van de chemo’s, een koelkap op het hoofd krijgt of 15 min. een spanband eventueel
met koelkap.
De koelkap, wordt al jaren gebruikt in o.a. Dordrecht, Zwijndrecht en nog andere
ziekenhuizen in Nederland. De spanband werd in 1992, al vele jaren gebruikt in o.a. Brugge!
Een patiënt heeft recht op alle informatie, de behandeling, de blijvende gevolgen en ook de
andere mogelijkheden die er zijn! (art. 448 wet WGBO) Ik heb die niet gehad.
De gevolgen op lange termijn, zijn mij nooit verteld!
WAAROM NIET?, had dat te maken, dat ik NU, (ik eindelijk de dossiers heb gekregen, waar
ik alle recht op heb, art 456 wet WGBO), in mijn dossier zag dat ik de chemokuren
PALLIATIEF kreeg?
Daar is mij niets van gezegd, wel een heel vreemde zaak, als er verder een gezonde vrouw zit
en er eventueel nog een operatie moet plaatsvinden!
Waarom is er bij zoveel twijfel, geen mamma-MRI gemaakt, voor de chemokuren?????
Waarom is er niet gekeken naar VETNECROSE, dat ontstaat na val of stoot?
Waarom zijn de foto’s van het bevolkingsonderzoek niet opgevraagd, dr.W. zou dit doen.
DIT IS NIET GEBEURD, ik heb dit zelf nagegaan, zowel door het Havenziekenhuis als het
UMC Utrecht is dit nooit gebeurd.
Men heeft klakkeloos de diagnose en behandeling van dr. K. overgenomen, TERWIJL
DUIDELIJK MET MIJ WAS AFGESPROKEN, DAT DIT NIET ZOU GEBEUREN!
Dit is tegen alle wetten en regels in!(o.a. art 448, wet WGBO)
Er is nooit een echo van mijn oksel gemaakt, wat dr. van D., in een memo aan internist (dr.
W.) schrijft op 25-09-02, ook geeft dr. van D. daarin de onderzoeken, niet juist weer. Dr. van
D. schrijft hierin, Travenolbiopten DCIS!!, niet zoals het onderzoek uitwijst een BEELD van
DCIS!! en débris: puin, afval (in engere zin) dus weefsel en bloedresten na een verwonding.
(duidelijke verwijzing naar val met fiets, fietsstuur in de borst).
CONCLUSIE: Naaldpunctaat (travenolbiopsie) uit rechter borst waarin een buis met BEELD
van ductaal carcinoma in situ. In dit materiaal GEEN infiltrerende maligniteit.
(Geen ontstekingsbeeld).
De cellen waren goed, maar het beeld verkeerd!
Dit komt NIET uit de memo naar voren!
Ook de medebeoordeling van dr. K., slaat alles, terwijl dr. van D. mij eerst 25-09-02, 12.00u
verzekerd heeft, dat ik hier niets meer mee te maken had! (dus ook zijn diagnose niet!). En
dan de beoordeling gewoon aan de internist doorgeeft, zonder de waarheid hierover te
vermelden en ondertussen mij verbiedt over de behandeling en diagnose, in twee tellen
gesteld, door deze “Prof” en mijn zeer duidelijke twijfel hierover (nog altijd) te spreken!!!
DIT TEKENT, HOE HIER GEWERKT WORDT EN DE PATIËNT VOOR DE GEK
GEHOUDEN, EEN DUIDELIJK BEWIJS VAN DE COLLECTIEVE ZWIJGPLICHT!
-8-
Op 29-10-02 terug komen bij dr. W. voor uitslag Botscan, die 16-10-02 pas gemaakt kan
worden.
Op 27-9-02, 13.00u gesprek met mammacare-verpleegkundige mevr. B., in verband met de
chemokuren.
Deze begon ook weer over diagnose dr. K. en DDH, mijn argwaan werd steeds groter.
Ik vertelde tegen het verbod van dr. van D. in, mijn ervaring met dr. K. en DDH en
twijfel en dat ik hier nooit meer iets mee te maken wilde hebben, dit ook de voorwaarde was,
om terug naar het Havenziekenhuis te komen, maar ik begon te twijfelen, omdat men hier
steeds de diagnose van deze man noemde. Mevr. B. schreef ook in het dossier, wil niet naar
de DDH meer, is er heel slecht behandeld!, maar schreef er niet bij door wie!
(Hieruit blijkt hoe men mij zag, als een goedgelovige sukkel, die je alles wijs kunt maken!)
De eerste chemokuur zou 30-09-02 zijn, behoorlijk van streek en wantrouwend of ik nu wel
of niet voor de gek werd gehouden met dr. K. en DDH, zei ik dat mijn oudste neefje, 18 werd
en ik hier na toe wilde. Heel welwillend werd de eerste chemokuur toen een dag later gezet,
op 01-10-02. Mevr. B. zei mij ook, dat ik binnen ongeveer drie weken KAAL zou zijn!
Ze vertelde mij niet, dat er in verschillende andere ziekenhuizen een koelkap wordt gebruikt,
tijdens het toedienen van de chemokuren, o.a. in Dordrecht , Zwijndrecht, dichtbij dus! En dat
in 1992, er al sinds vele jaren, een spanband, gedurende 10 tot 20 min, tijdens toedienen
chemo’s gebruikt wordt, o.a. in Brugge en dit het haar behoud in praktisch alle gevallen.
Wanneer ik, als huisvrouwtje achter de geraniums, deze informatie uit de eerste de beste
dorpsbibliotheek haalt, zijn de professionals hier zeker al jaren van op de hoogte, deze
worden ten slotte up-to-date gehouden, met bijscholingen en vakliteratuur.
Ik wens dus niet te geloven dat men dit niet wist, deze informatie is bewust achtergehouden!
(Zelf kwam ik hier, VOORGOED TE LAAT, later pas achter, kaal met mijn pruik op).
Deze informatie is mij bewust onthouden, om ziekenhuiskappers van werk te voorzien!
Voor een pruik, mocht ik beslist niet naar mijn eigen kapper gaan, die leverde zogezegd
mutsjes!, werd mij op het hart gedrukt door de mammacareverpleegkundige.
De prijs voor een pruik word je niet verteld in het ziekenhuis, men geeft met groots gebaar
een machtiging hiervoor en folders zonder prijzen!, met alleen door hen uitgezochte
ziekenhuiskappers, waar de mammacareverpleegkundige al direct een afspraak voor je maakt!
Dit gebeurd dus duidelijk om te voorkomen datje bij je eigen kapper een pruik zou kopen!
Dat de ziekenhuiskapper € 650 voor mijn pruik rekende en de verzekering hier maar € 250
van vergoede en ik dus binnen 3 weken kaal was, maar ook nog eens € 400 neer moest tellen,
waar je niet op gerekend hebt, wordt niet over gesproken door de
mammacareverpleegkundige.
Wij hadden een weekje weg gepland, voor broodnodige ontspanning, door de € 400 die wij bij
moesten betalen voor de pruik, werd het een kaal hoofd met pruik, voor ontspanning! en geen
weekje weg!
Hier moet het ziekenhuis ook eens bij stil staan, als men informatie over een koelkap, tijdens
chemo’s, bewust achter houd! En dan heb ik het nog niet over de psychische kant hiervan, wat
het betekent ineens kaal te zijn, vergiftigt met chemo’s en dan ook nog een afgehakte borst te
krijgen! En als vrouw afgedaan.
Om 16.00u, 27-9-02, verslag gedaan aan de dokter.
-9-
Op 1-10-02, ’s morgens bij de apotheek zofran (tegen misselijkheid) en zetpillen gehaald voor
het geval ze nodig te hebben.
Om 12.30u, op de dagbehandeling van Havenziekenhuis, eerste chemokuur, assistent van Dr.
W., dr. M. controleerde het infuus, wij hadden eerst koffie gehad en de verpleegkundigen
mevr. de B. en mevr. van B. waren aardig en menselijk. Tijdens
de kuur kreeg ik ijswater en een waterijsje, voor bij het toedienen van de rode vloeistof, dit
om blaarvorming in de mond te voorkomen. Mijn man kreeg koffie en soep.
Einde van de kuur was 14.40u, mevr. de B. zei dat ik zofran bij voorbaat in moest nemen,
maar na het lezen van de bijsluiter, heb ik dit maar niet gedaan! Mijn lever was nu nog goed
en ik had al vergif genoeg naar binnen, door de chemo’s.
Om 14.45u, afspraak bij dr. van D. (na kuur), de uitslag foto’s van longen en echo lever was
goed, dr. W. is voorlopig behandelend arts.
De eerste keer na de kuur, moest ik naar een speciaal toilet in het ziekenhuis, urine rood.
Terug naar huis,misselijk,
eerst nog even boodschappen doen, ik voelde me erg down.
2e dag, naar en
geen energie, geen fut.
3e dag door Havenziekenhuis gebeld, hoe het gaat.
3e dag, afspraak bij ziekenhuiskapper in het Bleuland om 14.30u
3e, 4e, 5edag misselijk en geen energie, daarna langzaam iets beter, heel gauw moe.
4-10-02, belde de dokter om te vragen hoe het ging, gelijk verteld van de twijfels die ik nog
steeds had.
Op 16-10-02, voor Botscan naar Dijkzigt, 10.45u, injectie (jodium radioactief) toegediend
door mevr. de B.
Hiervoor in de parkeergarage behoorlijk gevallen (ik had een zere rug en kapotte knieën)
13.45u door de botscan, arts afd. Dhr. E.
Wel ging ik alles opschrijven en gebruikte een boodschappen briefje, wat ik anders nooit
nodig had en vergat ik wel eens dingen.
Mijn menstruatie, altijd nog regelmatig gehad, bleef ineens weg.
Ook het vreselijke gevoel of iemand je steeds heel hard aan je haar trekt, hierna lieten soms
bossen haar los. DIT IS EEN HEEL AFSCHUWELIJKE ERVARING!
Op 18-10-02, mijn broer was jarig, had ik nog wat haar op mijn hoofd, durfde het niet meer te
wassen, niet te veel te kammen en overal verloor ik haar, het zat zelfs in wasmachine en
droger.
21-10-02, 16.00u Ziekenhuiskapper K. aan huis, KAAL het laatste restje van mijn eigen
blonde haar er af, om het nooit weer terug te krijgen! HELEMAAL KAAL!
Na ruim 9 maanden, kreeg ik donker dons terug en heb tot op heden die kleur, ik werd in mijn
omgeving dikwijls niet herkent!
DIT WAS NIET NODIG GEWEEST, WANNEER IK EERLIJKE INFORMATIE OVER
KOELKAP ENZ. HAD GEHAD! EN ER EEN JUISTE DIAGNOSE WAS GESTELD!
Het bewust achterhouden van deze informatie, neem ik het Havenziekenhuis nog steeds heel
erg kwalijk.
22-10-02, 8.30u, naar Havenziekenhuis, MET PRUIK OP!, 2e chemokuur, eerst bloedprikken,
daarna naar dagbehandeling voor kuur, mw van B. en mw C., bewonderde de pruik, infuus
gecontroleerd door dr. M. Einde kuur 12.20u.
-10Van deze 2e kuur, 6 dagen heel erg beroerd geweest, ook ’s nachts. 24-10, door
Havenziekenhuis gebeld hoe het ging.
29-10-02, 9.15u, afspraak dr. W., hiervoor met mammacareverpleegkundige, mevr. B.,
gesproken, die even een praatje kwam maken.
Te goed van vertrouwen vertelde ik haar, dat ik nog steeds twijfelde aan de diagnose en ik een
second opinion in Utrecht wilde doen (ik dacht toen, heel naïef, ver genoeg van K. en buiten
de regio).
Toen dr. W. ons kwam halen, stapte de mammacareverpleegkundige gelijk op hem af en zei
wat ik van plan was, maar dit was mijn bedoeling absoluut niet! Dit wilde ik beslist niet!
Ik had een second opinion alleen in overleg met mijn huisarts willen doen, juist zonder het
Havenziekenhuis.
Dr. W. was er gelijk voor, voor 100% en ging een brief schrijven voor de huisdokter.
Wat ik niet wist en dr.W. mij niet vertelde, dat dr. W. in UMC Utrecht zijn opleiding had
gehad, juist bij dr. H.!
Ik voelde mij diep ongelukkig, maar kon het met goed fatsoen, niet meer terug draaien.
Ook voor mijn huisarts, vond ik deze gang van zaken heel vervelend.
Toen de uitslag van de Botscan, deze was niet helemaal goed, maar toen ik vertelde over het
vallen in de parkeergarage, net voor het maken van de scan, was dat verklaarbaar.
Voor de zekerheid moesten er foto’s gemaakt om 14.50u Dus de vrije dag, (wij wilden weer
eens weg) had ineens weer een ziekenhuis bestemming!
Op 7-11-02, 9.10u, afspraak bij de dokter, voor een gesprek en uitstrijkje. De dokter zou ook
een brief schrijven voor een second opinion in het UMC en een afspraak voor mij maken.
De dokter had ’s middags al, een afspraak gemaakt voor 18-12-02, om 11.25u, bij dr. H. in het
UMC. De brief lag klaar en kon opgehaald.
12-11-02, 8.30u, Bloed prikken, 3e Chemokuur, controle infuus door arts, A.
Na afloop kuur, kopieën van onderzoeken voor Utrecht bij dr. W. op halen, de foto’s kregen
wij niet mee!!!!!, die werden opgestuurd naar Utrecht, wel heel erg kinderachtig!
DE FOTO’S WAREN NIET OPGESTUURD, TOEN IK 18-12-02 IN UTRECHT KWAM!,
Drie dagen ziek na de derde kuur, daarna iets beter, 15-11 gebeld door zr. De B.
Havenziekenhuis, hoe het ging.
Op 3-12-02, vierde Chemokuur, hier heb ik geen prettige herinneringen aan, ik lag op de
kinderzaal, ergens anders was geen plaats, mevr. J. plaatste het infuus, ik bloedde heel erg,
een aardige zuster, maar de een kan het beter dan de ander!, dat zei ze zelf ook.
Het infuus werd gecontroleerd door mevr. van de E., arts, mijn man wilde deze assistente van
dr. W., even apart spreken, over de brief, die dr. W. NB naar dr. K. had gestuurd, zogenaamd
collegiaal, een cc van de brief naar dr. H. voor de second opinion. Dit is tegen art. 457 wet
WGBO. En tegen mijn uitdrukkelijk verbod!.
Het bleek nu, dat nooit naar DDH en dr. K., met grote letters op mijn dossier gezet, totaal
geen enkele waarde had en hoe ik, goedgelovige sukkel, voor de gek werd gehouden.
Hieruit blijkt ook dat, het Havenziekenhuis, de wet WGBO en de Privacy wetgeving, heel
bewust niet na leeft.
Ook mevr. dr. van de E. niet, die niet met mijn man apart wilde spreken, maar dit op de zaal
deed, zodat iedereen dit kon volgen, dit is ook tegen art 459 wet WGBO.
-11-
Wel heeft ze het gesprek correct in het dossier weergegeven, maar niet dat mijn man hier niet
op zaal, maar apart over wilde spreken!
Van de 4e kuur, 2 dagen ziek, 3e dag, 5 december, kwam er ‘s morgens een tante, ik nam bij
de koffie voor de gezelligheid een klein stukje boterletter, had verder nog niets binnen kunnen
houden, dan thee en gek genoeg viel dit goed. ’s Avonds werd er geen sint Nicolaas bij ons
gevierd, zoals meestal, maar gingen wij toch nog naar mijn oudste broer.
Wel was ik al die maanden, tijdens de kuren, gewapend met een plastic zak in mijn tas, als er
iets verkeerd zou vallen. Wanneer ik misselijk was en iets at, waar ik dan helemaal geen trek
in had, was de misselijkheid weer over. Erg tegenstrijdig dus.
5-12-02 gebeld door zr. J. van het Havenziekenhuis, hoe het ging.
5-12-02 belde ook de dokter, om te vragen hoe het ging. Ik heb toen gezegd van de brief, die
juist naar dr. K. was gestuurd door dr. W., terwijl ik voor de twijfelachtige diagnose door
hem, een second liet doen en deze nu voor mij geen waarde meer had en ik bang was dat er
overleg van Utrecht met hem zou komen.
De dokter probeerde mij op alle mogelijke manieren deze complot theorie uit mijn hoofd te
praten, wat niet lukte! (later is gebleken, dat ik in Utrecht N.B. op opinie van dr. K., verkeert
gelezen onderzoeken, onderzoek wat nooit is gedaan, echo oksel en op een BEELD van
DCIS, débris, en alleen HB 8,1 en bloedgroep, heel zwaar verminkend ben geamputeerd!)
Mijn gevoel over de verregaande gevolgen, van deze brief, waren dus toen juist en
onherstelbaar! Ik heb hierdoor nooit een onafhankelijke second opinion in Utrecht
gehad!
Mede, door het sturen van deze brief, door Dr. W., tegen art. 457 wet WGBO en de privacy
wetgeving, is mijn leven voorgoed verwoest en mijn lichaam onherstelbaar zwaar verminkt.
Er is geen enkel ONAFHANKELIJK onderzoek over gedaan, ondanks alle twijfel! Een
zogenaamd wetenschapper heeft “altijd” gelijk!, zonder twijfels dus, ik ben hier duidelijk het
slachtoffer van geworden. (Dit is een duidelijk bewijs van de collectieve zwijgplicht!)
De dokter probeerde mij nog te overtuigen van een onafhankelijk oordeel, dat ik zou krijgen,
bij de second in Utrecht op 18-12 en wenste mij een heel fijne sinterklaasavond toe.
18-12-02, Second opinion Utrecht, afspraak 11.25u (spreekuur loopt uit), Het
telefoonnummer van huisarts staat verkeerd op het ponskaartje, men houd vol dat dit goed is
en wil dit niet veranderen.
Om 12.45 alvast naar binnen met co-assistent, mevr. H., deze onderzoekt mij en maakt
aantekeningen. Wil ook de foto’s zien, maar deze heeft het Havenziekenhuis niet opgestuurd!
Om 13.45u, komt eindelijk dr. H. zelf, die dan zelf naar de borst kijkt en vluchtig naar de
stapel onderzoeksrapporten, ziet daarin ineens, de bewuste brief en is heel enthousiast “mijn
leerling W.”, het lijkt of de grond onder mij weg zakt! Ik zeg nog dat ik liever heb, dat dr. H.
zich aan de brief van mijn huisarts houd, (waarin staat van mijn twijfel over DDH en dat ik
liefst een borstbesparende operatie wil). Om mij te plezieren, onderstreept dr. H., de naam van
mijn huisarts, maar kijkt verder alleen in de brief van dr. W. Vraagt ook naar de foto’s, die
hij eerst wil zien!, maar deze zijn niet opgestuurd door het Havenziekenhuis (door zijn
leerling!) en zelf mocht ik ze niet mee nemen!
Ik zeg dat ik een borstbesparende operatie zou willen, de borst niet wil missen, of dat kan?,
volgens Dr. H., met operatie niet maar hij zal voor mij navragen, wat eventueel
alleen met bestralen nog kan.
-12-
Ik vraag ook nog of de Travenolbiopsie, cellen kan verspreiden en niet gedaan had mogen
worden. Dr. H. chirurg geeft een beetje vreemd antwoord, tja, tja, tja, ze moeten ergens
onderzoeken!
(Dr. H. vertelt mij niet, waar ik later achter ben gekomen, dat na een travenolbiopsie, nooit
geen borstbesparende operatie meer mogelijk is!)
Dr. H. zou zelf eventueel operen en Dr. W. blijft Internist. Dr. H. zou één en ander bespreken
in oncologie werkgroep en maandag of dinsdag mij bellen. (net voor de kerst).
Aldus de second opinion in Utrecht 18-12-02.
19-12-02, 10.10u, afspraak bij dr. W. voor controle, deze vraagt meteen enthousiast, hebben
ze je nog geprikt? Nee dus!
(Op dat moment dringt het tot mij door, dat er geen enkel onderzoek is over gedaan in
Utrecht, wel heel erg vreemd bij een onafhankelijke second opinion).
Ik zeg wel een beetje boos, dat ik er voor gek stond, omdat de foto’s niet waren opgestuurd!
Dr. W., slaat tegen z’n hoofd en zegt o, ik ga ze meteen opsturen allemaal. Ik zeg ook nog dat
Dr. H. blij was met z’n brief (nu pas verteld dr. W. dat het zijn grote leermeester was) en dat
ik afgesproken heb, dat Dr. H. eventueel een operatie zou doen en hijzelf internist zou blijven.
Even zie ik de schrik op zijn gezicht, maar hij herstelt zich en zegt, de klant is koning!
23-12-02, ’s middags eerst gebeld, door Dr. W., heel opgetogen, (had natuurlijk net zijn grote
leermeester gesproken!). Dr. W. zei dat Dr. H. mij zelf zou bellen en dat er nu een heel goed
team voor mij bezig was, mijn Huisdokter, dr. H. en hij zelf.
Even later, belde dr. H. zelf, zei mij dat het niet anders kon dan met operatie en niet
borstbesparend en dat hij de operatie gepland had voor half januari en mij 10-01-03, nog op
de polikliniek wilde zien.
Op 25 december dus geen kerstfeest bij ons, zoals anders, maar bij mijn oudste broer en voor
het laatst met een compleet lichaam.
Op Nieuwjaarsdag kwam wel iedereen zoals anders, ons nieuwjaar wensen, de hele dag door
en was ik ’s avonds best wel heel erg moe.
Op 2-1-03, een brief van het UMC, voor oproep voor pré operatieve screening op 10-1-03,
maar ook of ik mee wilde doen voor wetenschappelijk onderzoek, van te voren moest ik hier
wel iets voor ondertekenen!, de risico’s hiervan, waren voor mij zelf. Ik tekende niets en wij
belde naar UMC dat ik hier niet aan mee deed en ook niet meer mee lastig gevallen wilde
worden.
Deze dag voelde ik me heel naar, door de vraag of ik me leende voor wetenschappelijk
onderzoek, was de twijfel weer erger geworden, ik kreeg rillingen, koorts en overgeven. Zelf
dacht ik van alle spanningen en vermoeidheid en ik had toch maar een afspraak bij de dokter
gemaakt, voor 8-1, volgens de assistente kon het niet eerder.
De bewuste borst zag rood en gloeide, maar ja, met al dat vergif (chemo’s) in je lijf geen
wonder.
Mijn man had op zijn werk, blijkbaar de dokter toch zelf te pakken gekregen, ik wist dat niet.
-13-
’s Middags komt de dokter zelf onverwachts langs en constateert wondroos op de bewuste
borst, ik krijg meteen antibiotica voorgeschreven. De dokter moppert op mij, dat ik had willen
wachten tot 8-1, maar ik zeg dat zijn assistente niet eerder een afspraak voor mij had en ik
hier dus niets aan kon doen.
Op 8-1-03, naar de Huisdokter voor controle wondroos op de bewuste borst en vragen voor
operatie, wel of niet. De dokter vind het de enige mogelijkheid en zal dr. H. bellen over de
antibiotica. Zelf heb ik nog nooit in een ziekenhuis gelegen of ben geopereerd.
Op 9-1-03, UMC belde mij mobiel. De operatie gepland 15-1, is verzet naar 22-1. Uitstel van
executie dus, ik vind dat helemaal niet erg.
10-01-03, 10.30u Pré operatieve screening UMC, niemand bij de balie aanwezig op de
afgesproken tijd, na wachten en informeren, kwam eindelijk de bewuste verpleegkundige.
De eerste vraag of ik mee deed aan wetenschappelijk onderzoek, van te voren had ik
aangegeven dit niet te doen, maar toch weer proberen dus!
De lijst die voor haar lag werd driftig aangestreept, zonder dat ik veel informatie kreeg.
(Later bij het opvragen van mijn dossiers, heb ik zelf geconstateerd dat ze alles had
aangevinkt, ook waar ik helemaal geen informatie over had gehad!!!!)
Deze onsympathieke verpleegkundige begon weer over meedoen met wetenschappelijk
onderzoek, inmiddels kwam hier al iemand voor naar binnen, ik stond toen op en liep naar de
deur en zei dat ik dan overal van af zag, zij schrok hier erg van en begon zoete broodjes te
bakken.
Het telefoonnummer van de huisarts, stond nog steeds overal verkeerd op en ze vertikte dit
om te veranderen.
Het informatieboekje voor de opname heb ik niet van haar gehad!
Bij de deur zei ze, o ja dr. H. gebruikt misschien nog een stukje van de huid. Ik vroeg hoe! en
waar! Een klein stukje van een paar centimeter van de zijkant van het bovenbeen.
(ZIJ VERTELDE MIJ NIET, DAT HET VANAF MIJN KNIE, MIJN HET HELE
BOVENBEEN AAN DE VOORKANT ZOU ZIJN!)
Toen naar de anesthesist, ook hier bij de balie werd weer gevraagd om mee te doen voor
wetenschappelijk onderzoek, ik werd toen behoorlijk boos en zei dat ik van te voren duidelijk
had gezegd, dit niet te doen, maar hier constant mee werd lastig gevallen.
De Anesthesist, (dhr. S.) was een aardige man, die mijn longen beluisterde en vertelde over de
narcose.
Hierna bloedonderzoek, (HB 8,1) en bloedgroep) Het enige onderzoek wat voor amputatie is
gedaan in UMC, tussendoor weer lastig gevallen voor het wetenschappelijk onderzoek.
Toen naar mammacareverpleegkundige, M. v.d. G. Deze dame die zichzelf heel gewichtig
vond (had wat leeftijd betreft mijn dochter kunnen zijn!) zei, je krijgt een amputatie met
okseltoilet! (Daar was nog niet eerder met mij over gesproken!).
En je krijgt lymfoedeem en je MOET een kous gaan dragen.
(Ik zei dat ik dat niet zou doen en het krijgen van lymfoedeem helemaal niet zeker was! en
met de huidige operatie technieken, niet veel meer voor komt).
Deze koude gevoelloze vrouw zei, nou en dat heb Je maar te doen!
-14Om 12.30u afspraak bij dr. H. chirurg.
Deze kwam binnen met een hele delegatie, o.a. assistente, co-arts en de mammacare wilde er
ook bij zijn!
Het was als een overval, ik sloeg dicht, wist niet meer wat ik wilde vragen. En vroeg alleen,
hoe snel ik weer naar huis zou kunnen na de operatie!
De aanwezigheid hierbij van de gevoelloze brutale mammacare verpleegkundige was het
toppunt! Dat blijkt later ook uit haar uitspraak, 4 dagen na de amputatie, toen zij bij mijn bed
langs kwam en zei “SPANNEND” hé, morgen kijken, (dan ging het verband eraf)
“SPANNEND”, “SPANNEND” om te kijken hoe er een borst bij je is afgehakt!
SPANNEND voor deze mammacare verpleegkundige, ZIJ WIST WAT IK TE ZIEN ZOU
KRIJGEN!
SPANNEND, sindsdien, zijn voor mij alle dagen “SPANNEND” en het woord combineer ik
altijd met een afgehakte borst, met daarachter het gezicht van de mammacareverpleegkundige.
Volgens richtlijnen en regels, hoort de chirurg alleen met de patiënt en diens partner te
spreken, voor de operatie, zeker voor z’n borstamputatie.
Hierna was ik helemaal kapot en vertwijfelt, ik ging iets laten doen, waarvan ik zelf duidelijk
voelde dat er dingen niet klopte, maar ik stond onder zeer grote druk en vanwege de chemo’s
was ik traag en down.
Terug naar huis zei ik ineens, ik ga nu naar Het Johannes Hospitium, waar een oom in lag.
Iedereen had mij gezegd hier niet heen te gaan, o.a. de pedagogen die psychologie hebben
gestudeerd. Ik nam de afslag en mijn man belde ontzet naar mijn neef wat ik van plan was,
deze vond het eigenlijk wel fijn voor zijn vader.
De oom vanaf mijn kinderjaren was heel blij, mij nog zelf te zien (al schreef ik hem iedere
week wel een briefje). Ik heb hier ook nooit geen spijt van gehad!, Deze keer deed ik wat mijn
hart mij ingaf, alle pedagogen en psychologen ten spijt. Mijn broer was perplex, dit klopte
niet met wat hij had geleerd!
12-1-03, de zondag hierna, zat ik ineens van onder mijn voeten tot in mijn haar, onder de rode
vlekken en had een vreeslijke jeuk, alleen die ene borst was helemaal blank. Het was aan het
einde van de Amoxicilline kuur.
13-1-03, mijn man belde ’s morgens vroeg voor een afspraak voor mij, naar de dokter, (ik
werd gek van de jeuk), de assistente vond het niet nodig dat ik hiervoor kwam en maakte geen
afspraak, ik zou wel gebeld worden.
Een telefoontje kwam er niet en om 5 uur werd er een zak pillen door de apotheek gebracht,
60st. Erythrocine en 30st Aerius. Toen werd er door de assistente gebeld of de pillen waren
bezorgd, ik vroeg nog waar het precies voor was.
Daar de dokter 2 assistentes heeft en deze hun naam niet noemen, weetje zodoende niet
precies welke voor wat verantwoordelijk is!
De jeuk en uitslag werd steeds erger, de borst bleef blank, ’s nachts liep ik maar op.
Ik belde de apotheek voor informatie over de pillen, mocht nooit geen Amoxicilline meer en
moest in het vervolg Erythrocine en de Aerius was voor de jeuk, maar ik moest beslist de
dokter er naar laten kijken.
De jeuk en uitslag werden steeds erger, het was net rode hond of mazelen en de pillen hielpen
niet erg.
-15-
16-1-03, kwam de vrouw van mijn broer en een kennisje, een oud verpleegkundige, ze
schrokken zich naar want ook mijn handen en gezicht zaten onder de uitslag. Ze keken onder
mijn trui en wilde mij naar de dokter sleuren, maar ik zei, ik bel één keer en dan niet meer, de
assistente vond het niet nodig dat ik kwam en stuurde mij pillen.
Wat later stond ineens de dokter voor de deur, hij kwam naar de vlekjes kijken, had niet
verwacht dat het zo erg zou zijn en maakte ruiterlijk zijn excuus.
Het zou nu toch met een paar dagen over moeten zijn zei hij. Ik hield maar moed jeuk is soms
nog erger dan pijn.
17-1-03, naar UMC gebeld, over veranderde medicijnen, de dokter belde om te vragen hoe het
ging.
Inmiddels weer post van UMC gehad, de operatie gepland 22-1, werd verzet naar 23-1. Ik
vond het zelf helemaal niet erg, maar de dokter vond de uitstel, steeds weer, maar niets.
Nu kon ik 22-1-03, nog zelf gaan stemmen.
22-1-03. De dag voor de operatie, nog steeds met twijfel, ging ik ’s morgens nog naar een
verjaardag i.p.v. ’s avonds, na 24uur mocht ik niets meer eten of drinken.
Die avond belde de dokter op, heel sympathiek, hij wist van mijn twijfels, vroeg of ik wat had
om te slapen, want ik moest uitgerust zijn, keurde het middel dat ik noemde af en zou nog een
fax naar de apotheek sturen, voor een slaapmiddel, wat ik moest halen en innemen.
Wij waardeerde deze zorg, van onze huisdokter, heel erg.
Die nacht heb ik werkelijk nog goed geslapen.
23-1-03, om 8.30u in UMC, Bij de inschrijfbalie bleek dat ik het informatieboekje, watje van
te voren moet krijgen, niet had gehad. De receptioniste zei, o hebben ze het “weer” niet mee
gegeven van te voren!
Boven op C4oost (2pers. Kamer), ontvangen door 2 zusters. Ik lag te wachten in mijn slip en
geel operatiehemd en had een operatiemuts gevraagd voor mijn kale hoofd, mijn pruik mocht
tijdens de operatie niet in het bed achterblijven.
Om 11.00u kreeg ik een spuitje voor bloedverdunning.
Toen ze mij om 13.00u kwamen halen voor de operatie, wilde ze weer een spuitje geven, mijn
man vroeg, waar is dat voor?, ze heeft er net ook een gehad!
De zusters beweerde ijskoud van niet, mijn man hield vol en gebood ze te gaan kijken. Ze
schrokken vreeslijk, want mijn man had gelijk! Ik had geluk. Zo zorgvuldig wordt er daar
dus gewerkt en met mensenlevens omgegaan.
Toen ik voor de operatiekamer lag kreeg ik de neiging om te vluchten.
Ze vroegen of ik muziek wilde, ze brachten mij dat, met koptelefoon, maar eigenlijk hoefde
het voor mij niet.
Er kwam een man in het groen, compleet met operatiemuts, een praatje maken, hij zei dat hij
Dr. H.(chirurg) zou helpen bij de operatie.
Hij zei mij niet, dat hij zelf de operatie ging doen, i.p.v. Dr. H.(chirurg) Hij heeft mij
beslist geen toestemming hiervoor gevraagd!!!!!
Wat ik eerst als een sympathiek gebaar zag, bleek later dat ik gewoon voor de gek was
gehouden wie mij werkelijk zou operen! ALWEER!
Deze dr. J.M.M. H. BASIS-ARTS, volgen BIG reg., mocht oefenen!, op mij!
Hierna, moest ik op een operatiebed, ik kreeg stickers op de borst, men vroeg of het rechts
moest, ik zei nog voor mij rechts!, ik werd in een verwarmde deken gerold en de
operatiekamer op gereden.
-16-
“NAAST MIJ LAG DE BEWUSTE BRIEF VAN DR. W.”, waarvan kopie aan dr. K.!
Het hele operatieteam stelde zich netjes voor, Dr. H. (chirurg) stond gek genoeg helemaal aan
het eind, met zijn rug tegen de muur, deed twee stappen vooruit en zei, Nu gaat het gebeuren,
verder niet en stapte terug.
Ik kreeg infuus in mijn linker arm en een kap voor mijn mond en voelde mij weg zakken.
Het eerste wat ik me daarna herinner, is het gevloek van dr. H.(basis arts), hij liep te vloeken,
omdat mijn man zijn mobiel netjes had uitgezet en hij dus geen gehoor kreeg.
Je hoort alles, maar je kunt niet reageren! Heel vreemd. Ik begon over te geven en zakte toen
weer weg.
Mijn man had zich gemeld bij de afdeling, maar dat was ook weer eens niet doorgegeven!, de
zoveelste fout!
Om 18.35u werd ik van de uitslaapkamer naar de zaal gebracht, met een kaal hoofd, ik had
van te voren nog gevraagd, als de pruik niet mee mocht, dan maar een operatiemuts, maar
deze menselijkheid kent men daar ook niet eens.
Mijn man stond op zaal op mij te wachten, even later kwamen mijn broer, schoonzus en neef
ook even bij mij kijken.
’s Avonds pas, hoorde mijn man op z’n voicemail, ingesproken door dr. H. (basis arts), dat de
operatie was geslaagd. Natuurlijk, de borst was afgehakt en van mijn hele bovenbeen, was de
huid er af, er hing een hele zak bloed op, onder het verband. Ik had links een infuus met
morfine en rechts een drain.
Deze zeer zware verminking, gedaan door een basis arts, (wat ik later pas in het dossier zag en
bij BIG gecontroleerd) OP DE OPINIE VAN dr. K.!!!!(zie rapport), op o.a. niet goed gelezen
onderzoeksrapporten en onderzoeken, die nooit zijn gedaan!
Dr. H.(chirurg) was alleen assistent volgens het operatieverslag, dr. H. (basis arts) de
operateur!
Men heeft mij voor de gek gehouden, door te zeggen dat Dr. H.(chirurg) de operatie zelf zou
doen en intussen een basis arts laten oefenen, met onherstelbaar zwaar verminkend resultaat!
Van een huisvrouwtje verwacht men toch niet, dat ze haar medisch dossier opvraagt en achter
de waarheid komt van alle leugens, medisch fouten, overdrachtsfouten en foute diagnose!!!!
Een Halsted operatie uit 1898 (die overigens nooit wetenschappelijk is bewezen) houd
nog rekening met een “VROUW”, zodat deze altijd nog een décolleté kan dragen.
De zeer zware verminking van mij, nog nooit ergens gezien, geeft voor een V hals of T shirt
problemen, ook door het DIEPE gat, met getransplanteerde huid, waar later op radiotherapie
UMC, royaal WASBENZINE op is gebruikt en hierna in is getatoeëerd en is toen nog dieper
weggezakt. Dit en de dikke arm, overgehouden door het moedwillig stijf vastbinden tijdens
het bestralen, maakt het normaal kopen van kleding voor mij onmogelijk.
DIT ZIJN DUS DE RESULTATEN, VAN DE ZOGENAAMDE, ONAFHANKELIJKE
SECOND OPINION, die (zie operatierapport) is UITGEVOERD op OPINIE K.!.
Op een BEELD van DCIS, débris en alleen het vaststellen van mijn bloedgroep en
HB(8,1) en onderzoeken die nooit zijn gedaan, maar wel vermeld staan in mijn dossier,
Leugens!
Wanneer iets wat geen kanker is als kanker word behandelt, word het vanzelf kanker. (zie o.a.
Lynne MCTaggert).
DEEL II
-17-
HOOFDSTUK 2
Na amputatie, “verpleging” en consulten ziekenhuis.
De eerste nacht na de amputatie kwamen ze een paar keer bij me kijken en bij het infuus,
wanneer de zak (met morfine) leeg was ging deze piepen, (het zelfde geluid wanneer de deur
van mijn vriezer te lang open staat), dit geluid hoorde je regelmatig overal op de gang
vandaan komen.
De andere ochtend kreeg ik een schaaltje water en een handdoek om me zelf te wassen in bed
en een spuugbakje van karton om mijn tanden te kunnen poetsen.
Men had het liefst patiënten die zichzelf redden, werd mij gezegd!
Ik was vreselijk moe, moest op een ondersteek, wat afschuwelijk is, ik vroeg om naar het
toilet te mogen wat vlak bij mijn bed was, maar dat mocht niet, men zou de volgende keer een
po stoel halen.
Inmiddels had ik mijn kleren weer aan, voor het pyjamajasje moest het infuus even los
gekoppeld.
De wond had gelekt aan de voorkant en mijn pyjamajasje zat onder het bloed, ik had nog wel
drie schone in het kastje naast mij, maar de dienstdoende verpleegkundige vond het te veel
werk om de morfinepomp even los te koppelen, mijn buurvrouw grapte nog, moet ik nu de
hele dag tegen zo’n bebloed jasje aankijken en straks je bezoek, maar deze jonge dame
vertikte het om dit even te doen!
Ik kreeg een blad met ontbijt, donkerbruin brood, kaas, ontbijtkoek, thee enz.
Daar ik zelf thuis altijd ’s morgens, een grove bruine boterham met kaas eet, een kop thee en
een glas vers geperst sinasappelsap drink, stond dit ontbijt mij wel aan, alleen de
sinaasappelsap ontbrak!
Mijn buurvrouw beweerde dat ik dit beslist niet mocht, want ik had nog niets gegeten, maar ik
zei ze zetten het toch zelf voor mij neer!
De verpakkingen los maken, snijden enz. ging eerst wel een beetje vreemd, ik had toch niet zo
veel kracht rechts, maar ik besloot door te zetten, uiteindelijk ben ik rechts.
Toen werd er een po stoel gebracht en mocht ik voor het eerst naast het bed.
Alleen zittend op de po stoel, kwam het hele zware ontbijt er uit.
Ik voelde me diep ongelukkig, probeerde nog met een washandje de vloer wat schoon te
maken.
Nu kreeg ik ineens niets meer, ook geen koffie, waar ik beslist zin in had.
Na veel gevraag, kreeg ik uiteindelijk een schaaltje vla en ’s middags thee met een cracker en
’s avonds gewoon warm eten, worteltjes met vis.
Alles genuttigd in mijn bebloed pyjamajasje!
’s Avonds bij de wisseling van het personeel, zei de verpleegkundige meteen, o mevrouw uw
jasje zit onder het bloed, zullen we even een schone aan doen!, ik was even perplex, zei heel
graag, maar uw collega vond dat erg veel werk, vandaar dat ik hier de hele dag al in zit!
(Hier zie je duidelijk het verschil in verpleegkundige!!!) Even een slangetje los en vast en het
was voor elkaar!
-18-
‘s Avonds, net na het bezoek, werd mijn aardige oudere buurvrouw, die de andere ochtend
naar huis mocht, met bed en de kleding uit de kast erop gegooid! (ook uit mijn kast N.B.,
maar wat ik gelukkig op tijd nog zag!), naar een andere zaal gebracht.
Ik kreeg later, midden in de nacht, een andere buurvrouw, waar men de hele nacht mee bezig
was, op de tweepersoonskamer, dokter, verpleegkundige, enz. Allemaal steeds langs mijn bed
heen!, zonder ook maar één keer iets tegen mij te zeggen!
Het was mijn tweede nacht! Dat ik hierdoor niet kon slapen en geen rust had, spreek voor
zich!
De eerste ochtend was er een arts, bij mijn bed geweest, aan wie ik vroeg het
verzekeringspapier in te vullen, (zoals dat aan mij was gevraagd!) toen bleek dat deze basis
arts, chirurg in opleiding van een andere afdeling was! en niet van de afdeling oncologie!
Daar waren ze allemaal op wintersport, werd mij verteld, hij vond het even moeilijk het papier
in te vullen, het was niet zijn gebied en afdeling!
Datje beter in het weekeind niet in een ziekenhuis kunt zijn, is hier ook één voorbeeld van.
Inmiddels had ik een verrijdbare stellage voor de morfinepomp en drain en kon nu zelf naar
het toilet en mij wassen bij de wastafel in de douche, gelukkig stond hier een plastic tuinstoel
voor.
Alleen het verband om de zak bloed aan mijn hele bovenbeen, waar huid voor transplantatie
van was afgehaald, zakte af wanneer ik liep!
De andere ochtend, zwierde er een open, goor witte jas langs mijn bed, met er achter ineens
gedienstige verpleegkundigen, het was bezoek voor mijn buurvrouw.
Deze arts of chirurg was blijkbaar erg populair.
Toen ik iets uit mijn nachtkastje probeerde te halen, hoorde ik ineens, hé kijk een beetje uit
daar! Dat was dus mijn controle die ochtend blijkbaar!
Zaterdagavond ging de morfine eraf en kreeg ik nog, vier keer per dag, 2 paracetamol voor de
pijn, de antibiotica erythrocine had ik in eigen beheer!, verder kreeg ik ’s avonds nog een
spuitje in mijn bovenbeen.
De fles van de drain, had ik in een plastic draagtas en kon nu makkelijker naar het toilet, al
werd ik nog steeds gehinderd door de zak bloed met afzakkend verband aan mijn bovenbeen,
dus bleef ik maar op de kamer.
Alleen de ingepakte borst, (ik wist toen nog niet, dat die tot mijn ribben was afgehakt, door
een basis arts, op verkeert gelezen onderzoeken en onderzoeken, die NOOIT hadden
plaatsgevonden!), gaf een ondragelijke vieze lucht, ik vroeg mijn man een geurtje van thuis
mee te nemen, ook in verband met het bezoek! Alleen mijn lievelingsgeurtje heb ik later nooit
meer gebruikt! Deze herinnerde mij aan de lucht van verrot vlees!
De andere ochtend, terwijl ik mij ging wassen bij de wastafel in de badkamer en belde om
tape, om het verband beter vast te plakken wat had gelekt, mijn jasje zat weer helemaal onder
het bloed, kwam er voor het eerst na 3 dagen, een “echte verpleegster”. Een wat oudere, die
het vak met hart en ziel deed en ondanks haar gezin, dit één weekeind per maand bleef doen.
Ze bood aan mijn rug te wassen en verbond ongevraagd ook het been met afgezakt verband,
ook wilde ze mijn bebloed pyjamajasje nog uitspoelen, wat ik niet nodig vond, het zat al in
een plastic zak.
-19-
Ze had intussen mijn bed, alleen verstelbaar met de hand, verschoond en stelde de knieknik in
een verademing voor mijn been, met bloedzak er op, ik wist niet dat het bed dit had!
Ook vond ze de wond vies ruiken en haalde er een arts bij, die de verrottende lucht goed vond
ruiken!, dus plakte ze er toen nog een verband overheen, tegen het lekken en de lucht!
Als patiënt voel je haarscherp, welke verpleegster het als roeping doet en welke voor het geld.
Die maandagmorgen ging mijn tweede kamergenote, die geen goed woord voor de verzorging
op deze afdeling oncologie over had, weer terug naar een andere afdeling in het ziekenhuis,
waar ze volgens haar wat beter werd verzorgd.
Ik had de kamer alleen, wat ik erg fijn vond, die middag toen mijn man en nog ander bezoek
er waren, kwam de mammacareverpleegkundige langs, deze zeer jonge dame, die voor de
amputatie ook al arrogant en brutaal overkwam en N.B. ongevraagd mee ging bij het laatste
bezoek aan de chirurg, voor de amputatie, zo dat wij deze chirurg nooit alleen hebben kunnen
spreken, tegen alle regels en richtlijnen in.
Deze “professionele, zelfingenomen” mammacareverpleegkundige!, die gezien haar leeftijd,
mijn dochter had kunnen zijn, kwam even zeggen: “SPANNEND” hé, morgen gaat het
verband, er even af, SPANNEND hé, om te kijken!
(ik wist toen nog niet hoe VERMINKT, hoe er een borst is afgehakt tot op de ribben, met
huidtransplantatie van mijn been erop en een blijvend gat onder de andere borst!) Deze zeer
zware verminking, nog nooit elders gezien, zou ik dus SPANNEND moeten vinden om naar
te kijken.
De zogenaamde professionele mammacareverpleegkundige, wist wat ik te zien zou krijgen!
En noemde dit SPANNEND!!!
Ik was heel erg overstuur en vertelde haar, dat zoiets niet SPANNEND, maar “zeer moeilijk”
zou zijn! En ik wist toen nog niet, hoe erg en moeilijk!!!
Mijn man zei dat SPANNEND, een woord is datje gebruikt, bij het uitpakken van sint
Nicolaas cadeautjes, maar niet bij een geamputeerde borst en wij wisten toen nog niet hoe
heel erg verminkt, zij wel!
De zogenaamde ZORG, medeleven, de mentaliteit en het professioneel zijn, spreekt hieruit
voor zich, deze mammacareverpleegkundige zijn ook op deze manier, volledig overbodig en
betreft alleen het creëren van nieuwe, dure baantjes in de zorg.
Geef een patiënt een UITGEBREIDE, DUIDELIJKE, menselijke informatie, voor iedere
patiënt apart aangepast, op PAPIER! En ontneem hem niet zijn ZELFSTANDIGHEID en
EIGENWAARDE!
Iemand, die een borst is kwijtgeraakt, mankeert niets in zijn bovenkamer en behoeft niet als
een, onmondig klein kind behandeld te worden, door een mammacareverpleegkundige, die
alleen alles op papier hebben geleerd, maar zelf alles er nog op en aan hebben zitten en totaal
geen levenswijsheid en gevoel bezitten!
Ook de BELEEFDHEID en RESPECT naar een OUDERE patiënt, ontbrak bij deze dame
zeer duidelijk!
De andere morgen zou het verband, wat bestond uit o.a. tempex en heel veel verband en
watten, er even afgaan. Ik hoopte, dat de lucht van verrottend vlees, dan minder zou worden,
ik werd er zelf gewoon soms misselijk van.
-20-
Er werd gevraagd of mijn man hier bij moest zijn, ik zei van niet en dat ik het zelf niet voor
het eerst wilde zien, in het bijzijn van een hele delegatie en dat ik er geen GOEDKOPE
opmerkingen, zoals “SPANNEND”, over wilde horen!
Hoe VERNEDEREND het is, voor een vrouw, om voor het eerst naar zo een ZWARE
VERMINKING te moeten kijken met een hele delegatie er bij, hebben de zogenaamde
professionals, met zelf alles erop en aan, nog nooit bij stilgestaan!
Toch heb ik dit ook van anderen gehoord, die dit ook zo ervaren!
Die avond, na het bezoek van de mammacareverpleegkundige ’s middags, is de
avond/nachtronde niet meer bij mij langs geweest!!!
Het “met de hand verstelbare bed” stond in de zitstand, ik wilde niet bellen omdat men ’s
avonds altijd nog langs kwam, water bracht en het grote licht uit deed en het bed dan naar
beneden deed voor de nacht!
Er is helemaal geen avond of nachtronde bij mij langs geweest!!!! en ik heb de nacht
zittend doorgebracht!!!
(In mijn medisch dossier staat N.B., dat ik een goede nacht had enz.! Leugen en bedrog
dus, zo betrouwbaar wordt dus het medisch dossier ingevuld!).
De andere morgen kwam de zaalarts, die ik voor het eerst zag!, een jonge weinig spraakzame
man en een paar verpleegkundigen, ook een jongen van +/- 18 jaar die mocht aan het eind van
het bed mee kijken!
Wat ik mij nog altijd haarscherp herinner, is dat de jongen zijn handen steeds strakker om de
stang van het bed hield en zijn gezicht steeds witter werd!, ik dacht nog straks glijd hij zo
onder het bed, dat en de stank van verrottend vlees, wat steeds erger werd!
De wond werd opnieuw verbonden met verschillende soorten verband.
Ik ben altijd nog heel erg blij dat ik TOEN niet wilde kijken, hoe er een borst bij mij
was afgehakt, een ander woord is hier niet voor, tot op de ribben met nog een gat onder
de andere borst! (nog nooit ergens gezien, zelfs niet in het buitenland).
Pas weken later heb ik, op een FOTO, voor het eerst, mijn ZEER ZWARE VERMINKING
gezien!, toen ik alleen was!
Een foto is net of je het zelf niet betreft!
De foto’s waren op advies van onze huisarts gemaakt, waar wij hem altijd nog heel dankbaar
voor zijn.
Ik zou het ieder aan willen raden, kijk eerst naar de foto en pas later, wanneer je soms niet
anders kunt, naar de zware verminking!
Van mijn bovenbeen, waar huid van was afgehaald voor de transplantatie over de ribben, ging
nu ook de zak bloed vanaf, de open wond, vergelijkbaar met een brandwond, was vanaf mijn
knie +/- 25x20cm naar boven.
De verpleegkundige, verbond dit met droog gaas!
Het weer verschonen van het verband, trok niet alleen de huid kapot, maar ook kon ik wel
gillen van de pijn!
Bij later opvragen van mijn medisch dossier, stond er ineens bij, dat er vaseline en jelonet
(vette gazen) moest worden gebruikt! Wat niet was gedaan!
Een heel vreemde zaak dus en moedwil om iemand zo te verbinden, wetend dat de huid weer
kapot word getrokken en vreselijke pijn doet.
-21-
Van mijn huisarts kreeg ik meteen vaseline en jelonet (vette gazen) voorgeschreven, om mijn
been te verbinden, toen ik thuis kwam.
Nog maar één ding wilde ik, naar huis.
’s Middags kwam voor het eerst de oncoloog chirurg, A. H, zelf kijken, ik wist toen nog niet
dat hij een Basis arts J.M.M. H. had laten oefenen!, met zwaar verminkend resultaat, nog
nooit elders gezien, op verkeerd gelezen onderzoeken en onderzoeken die NOOIT hebben
plaatsgevonden en op opinie K! (Bewijs van de collectieve zwijgplicht!)
Dr. H.(chirurg) vroeg of ik pijn had, ik zei dat mijn been waar de huid van af was gehaald en
verbonden met DROOG gaas, verschrikkelijk pijn deed.
Hij begon te lachen, zei o sorry, beter uw been dan dat de wond van de borst pijn doet.
Het was tijdens bezoektijd en mijn man was hier bij. Ik vroeg hem of ik naar huis mocht en
zei dat mijn man, die EHBO had, mij heel goed zou kunnen verbinden. Hij keek bedenkelijk,
vond het goed wanneer mijn man ’s avonds mee zou kijken naar het verbinden van mij, dan
mocht ik de andere dag, woensdag, met drain naar huis, wel moest ik dan vrijdags op de
polikliniek bij hem terug komen.
Doordat ik zelf de wond niet had gezien, besefte ik niet wat voor schok dit voor mijn man
was, de plaats van de afgehakte borst, tot op de ribben, met de getransplanteerde huid van
mijn been te verbinden. En mijn been waar de huid van was afgeschaafd hiervoor!
De GROTE wond moest eerst met een spuitje water, (het was een getransplanteerde huid),
worden schoongemaakt en daarna met steriel gaas drooggedept, verder vette gazen en ander
verband er op het laatste had een dun plastic laagje, een soort hemdje, geknipt van elastisch
gaas, hield het verder op zijn plaats. Maar nog was de lucht niet fris.
Het douchen, toen ik weer thuis was, mocht alleen met het verband er op, voor het verschonen
hiervan! Zodoende hoefde ik de wond ook niet te zien tijdens het douchen.
Dinsdagavond, voor ik de andere dag naar huis mocht, kwam om 24.00u, een
verpleegkundige mij het verwisselen en vacuüm trekken, van de fles voor de drain, voor doen,
omdat ik met de drain naar huis zou gaan.
De andere morgen dus voor het eerst weer onder de douche, met het verband er op, voor ik
naar huis zou gaan.
Mijn man en oudste broer kwamen mij halen, toen ik mijn jas al aan had, kwam er ineens een
verpleegkundige zeggen dat de drain er uit mocht, waar ik mij graag weer voor uitkleedde,
een vrijwilligster kwam nog met gestuurde kaarten.
Thuis was mijn schoonzus er, die koffie met taart had en stonden er al diverse boeketten
bloemen. De buurvrouw kwam even kijken en bloemen brengen, later ook nog familie en
vrienden.
Mijn man ging ’s middags de ontslagbrief brengen bij onze huisarts, die aan het einde van zijn
spreekuur, langs kwam en de wond wilde zien, die ik zelf dus nog niet had gezien en wilde
zien!
Dat onze huisarts, op dat moment heel erg is geschrokken, heb ik toen niet gemerkt, wel vroeg
hij mijn man, of die het verbinden wel aan kon en beloofde hem bij te staan. De andere
morgen kwam hij voor zijn spreekuur langs, om mij te verbinden en advies te geven hiervoor.
-22-
Ook adviseerde onze huisarts foto’s te maken, van de verminking tot op de ribben, omdat ik
er zelf nog steeds niet naar wilde kijken en later dan eerst de foto’s zou kunnen zien!
Wij zijn onze huisarts, nog steeds heel dankbaar voor zijn zorg, steun en advies.
Vrijdag 31-01-03, 9.20u, voor controle naar UMC, Dr. H. (chirurg) (ik wist toen nog niet,
dat hij een basis arts, J.M.M. H, de borst had laten afhakken tot op de ribben, met
huidtransplantatie van mijn been en alle lymfklieren had weggehaald uit mijn rechter
oksel, dit op verkeerd gelezen onderzoeken en onderzoeken die NOOIT hadden
plaatsgevonden en op OPINIE K!).
De mammacare verpleegkundige verscheen uit het niets en wilde mee om te KIJKEN!
Wij hebben haar duidelijk gemaakt, dit niet op prijs te stellen, nog denkend aan haar
ongevoelige uitlatingen: SPANNEND hé, morgen kijken!, om voor het eerst te zien hoe er
een borst is afgehakt tot op de ribben, in mijn geval! en zelf had ik dit nog steeds niet willen
zien!
Ook haar eerdere “ongevoelige”, brutale opmerkingen, voor de amputatie, Je krijgt
lymfoedeem en Je moet een kous dragen!, (terwijl dit praktisch niet meer voor komt, alleen
bij ouderen die immobiel worden) en de verdere behandelingen TOEN nog niet eens
bekent waren! (achteraf gezien zijn deze uitspraken wel heel erg vreemd en verdacht!)
Dr. H. (chirurg) is tevreden over de wonden, volgende week weer terugkomen!
’s Middags de huisdokter gebeld om verslag uit te brengen.
05-02-03, Griepverschijnselen, koorts.
06-02-03, De huisdokter gebeld, deze kwam langs, onderzocht de wond en constateerde
wondroos, schreef antibiotica voor wat direct gehaald en ingenomen moest worden (kuur voor
10 dagen).
07-02-03, 9.00u, Weer controle UMC bij Dr. H. chirurg, nietjes en hechtingen er uit gehaald.
Bij oksel wondroos, al geconstateerd door de huisdokter, gentamycine lokaal ingespoten en
pus afgetapt.
Al waren de hechtingen en nietjes er uit, de wond moest nog steeds verbonden worden, was
ook nog niet dicht!
Dit was bijzonder moeilijk uit te leggen aan je omgeving, die het grote gat tot op de ribben,
met huidtransplantatie van het been er op niet hadden gezien.
De PA uitslag was nog steeds niet bekent!, een heel vreemde zaak, desondanks begon Dr.
H. chirurg dat ik nog moest bestralen!, terwijl voor de amputatie was gezegd, dat bestralen
bij amputatie niet nodig was. En bij mij was alles ruim weggesneden en alle lymfklieren
weggehaald, ook de goede.
Toen ik hier wat tegenin wilde brengen werd mij meteen de mond gesnoerd door Dr. H.
chirurg, ik moest en zou bestralen! (waarom? en met welk vooropgezet doel?)
Toen ik zei, dat ik dit dan dichter bij huis zou willen en beslist niet in de DDH, werd hij
ineens welwillend en zou een brief naar de internist W. in het Havenziekenhuis schrijven.
14-02-03, 8.25u, weer afspraak bij Dr. H. chirurg UMC, weer wondvocht weggezogen en
gentamycine ingespoten (zeer pijnlijk!).
De erythrocine, die ik hiervoor van mijn huisarts had gehad, vond hij een goed middel.
11.30u telefonisch verslag aan de huisdokter gedaan.
19-02-03, De huisdokter langs geweest, ik had veel vocht onder de uitgesneden oksel, dit zat
in de weg, ook was ik erg down en voelde me niet zo lekker.
-23-
De dokter zag een gaatje, drukte hierop en het wondvocht spoot er uit, zeker wel een halve
liter, ik voelde me heel erg opgelucht nu al dat vocht er uit was, kreeg wel weer voor 15 dagen
antibiotica voorgeschreven, maar voelde me hierna weer stukken fitter.
21-02-03, 8.25u weer afspraak bij Dr. H. chirurg, nog iets wondvocht uitgezogen, NOG
STEEDS GEEN PA UITSLAG! en wij kregen ook geen kans dit te vragen, omdat hij
meteen weer was weggeslopen! Telefonisch verslag aan de huisdokter gedaan.
27-02-03, Controle van de huisdokter, deze was tevreden over het verloop en herstel van de
huid en de wondroos.
28-02-03, 9.25u afspraak Dr. H. chirurg, EINDELIJK heeft hij de PA uitslag, na ruim 5
weken!, wel een heel vreemde en verdachte zaak, een ander kreeg deze binnen 7 tot
hoogstens 10 dagen!
Op zich een vreemde verdachte zaak, ook al had ik TOEN, mijn medisch dossier nog niet
bestudeerd!
Alles was weggesneden, alle lymfklieren, ook de goede waren verwijderd!, ZONDER DAT
ER OOIT EEN ECHOGRAFIE VAN DE LYMFKLIEREN IS GEMAAKT!!!!!!!!!!!
WAT WEL IN AL MIJN MEDISCHE DOSSIERS IS VERMELD!!!!!!
GROTE LEUGENS DUS!!!
EN ZONDER DAT ER VAN TE VOREN OOIT EEN MAMMA MRI IS GEMAAKT
BIJ ZOVEEL TWIJFEL!
En ik moest nu arimidex in gaan nemen en het bestralen moest en zou gebeuren, punt uit.
(Dit was besloten door de oncologische werkgroep, dit op verkeerd gelezen onderzoeken en
onderzoeken die NOOIT hebben plaatsgevonden, zo wij later, TE LAAT hebben
geconstateerd in MIJN medisch dossier!, ook dat daar een mammacareverpleegkundige in
zitting heeft!!!) Het is wel een heel vreemde zaak dat een verpleegkundige mee moet
beslissen over de bestraling van een patiënt!, dat dit zo is, hebben wij later, TE LAAT gezien
in folder UMC, die wij als bewijs hebben gestuurd naar Dr. H. chirurg en die tot op heden
WEIGERT antwoord te geven, wie er precies in de oncologische werkgroep zaten.
NAMEN, FUNCTIES, ERVARING en op welke onderzoeksrapporten dit was gebaseerd.
Wij vroegen nog waarom precies en het verschil tussen kobalt en liniar bestralen en wat voor
bestralingen enz. enz.
Maar wij kregen alleen te horen, dat er liniar werd bestraald in UMC en EMC en VERDER
GEEN ANTWOORD OP ONZE VERDERE VRAGEN!, dit in strijd met art. 448 wet
WGBO.
3 weken na bestralingen weer terugkomen.
EINDE CONSULT!!!
De huisdokter ’s middags telefonisch verslag gedaan van PA en bezoek.
HOOFDSTUK 3
Radiotherapie, Simulatie, Rigoureus kapot bestraald met cGy 5000, gebruik WASBENZINE,
vastbinden lymfgevoelige arm.
-24-
Inmiddels gebeld uit het Havenziekenhuis namens internist W., door mevrouw I. S. Deze had
een afspraak gemaakt in het EMC Dijkzigt bij radiotherapeut O. P. (dit bleek later een basis
arts te zijn en geen radiotherapeut, bij navraag in de BIG registratie!).
(Ook pas later in Mijn medisch dossier gezien, dat er overleg is geweest tussen chirurg
J.H. van D. en internist W., voor deze buitenlandse basis arts als zogenaamd
radiotherapeut voor mij!).
Wij ontvingen ook, tegen de gemaakte afspraak in, een schriftelijke uitnodiging van
Radiotherapeut D.A.R.H. G. uit het UMC, voor een afspraak op radiotherapie voor 07-03-03,
15.00u. (Dit bleek later een basis arts, die zich schriftelijk voor radiotherapeut uitgaf!,
op zich een heel vreemde en verdachte zaak!).
Weer kregen wij uit UMC een hele map, of we wilde mee doen aan wetenschappelijk
onderzoek, ook mijn man, tijdens het bestralen! Hier moest wel voor getekend worden.
Wij hebben dit retour gestuurd, zoals was gevraagd, wanneer je niet mee deed!
Het laten tekenen, van te voren door de patiënt, om mee te doen aan wetenschappelijk
onderzoek, geeft het Ziekenhuis en de behandelaars, een vrijbrief op voorhand, wanneer
er FOUTEN zijn gemaakt! Dit zou in het belang van de patiënt verboden moeten
worden!!!
Wij belde 21-02-03, 12.45u naar UMC radiotherapie om de afspraak, die ze ons ongevraagd
en niet afgesproken stuurde, af te zeggen.
Heel vriendelijk werd ons gezegd door mevrouw M., dat ze deze afspraak toch nog maar even
zouden laten staan, DAN KONDEN WIJ NOG KIEZEN! En of wij dan 05-03-03 nog even
wilde bellen, waar wij precies gingen bestralen.
Achteraf is duidelijk, dat dit een heel vreemde zaak is met vooropgezet doel en wij er
nietsvermoedend zijn ingelopen!
05-03-03, 9.00u Afspraak bij radiotherapeut O. P. EMC (Dit bleek later, bij de BIG
registratie, ook een basis arts en geen radiotherapeut te zijn!).
Deze buitenlandse arts zei ons, dat wij niets mochten vragen, hij vertellen! (Dit kwam bij ons
niet vertrouwd over!)
Na opsomming van gebeurde behandelingen zei hij dat het resultaat, van wel of niet
bestralen hetzelfde kon zijn!, alleen moest ik toch één keer naar de DDH voor de simulatie.
Opgelucht, zei ik niet meer naar de DDH te gaan, ook niet voor één keer, gezien het collegiaal
bezoek, dat ik voor Dr. Van D. die dit zonder toestemming van en overleg met mij, had
geregeld bij Dr. K. en hoe de diagnose meteen was gesteld en onze twijfels hierover, ook
gezien de arrogante en onbeschofte uitspraak van deze Dr. K., nergens anders nog, dan
alleen bij hem terecht te kunnen!(Duidelijk bewijs van de collectieve zwijgplicht medici!)
Mijn man zei toen jammer genoeg, dat wij nog een afspraak hadden staan in het UMC.
De grote opluchting in de donkere ogen van deze basis arts ben ik nooit vergeten.
Hij zou meteen de chirurg bellen in het UMC en gaf ons de foto’s mee!
Deze basis arts had waarschijnlijk de onderzoeksrapporten wel goed gelezen! en niet alleen
een brief! en was blij hier niet aan mee te hoeven werken, gezien de ongeschreven wet en
zelfopgelegde zwijgplicht onder de medici, NOOIT geen FOUTEN van collega’s en de
supervisor te benoemen!, ook al gaat dit ten koste van het leven van de patiënt.
-25-
’s Middags kwam de huisdokter langs, aan wie wij verslag deden, maar deze vond dat ik toch
moest bestralen, dan maar in het UMC. Zelf had ik hele grote twijfels, er klopte zoveel zaken
niet, maar ik stond onder heel grote druk.
07-03-03, 15.00u afspraak bij “Radiotherapeut” D.A.R.H. G., UMC, zo had zij zich
schriftelijk voorgesteld, zij heeft ons NOOIT verteld dat ze een basis arts was en geen
Radiotherapeut!
Deze jonge vrouw kwam in eerste instantie aardig over, maar wanneer wij haar een vraag
stelde, ging zij even weg om dat te gaan vragen! Zelfs toen ik vroeg, of de talkpoeder op de
bestraalde huid, ook tijdens de bestraling er op mocht blijven, wist zij dit niet.
Zij vertelde zeer weinig over de gevolgen, die moesten met 6 weken weer over zijn, volgens
haar!
Ze heeft me niet verteld, dat mijn longen en slokdarm blijvend schade zouden hebben,
ook niet datje in een compleet harnas, wat steeds strakker zit, blijvend moet leven.
Ze heeft niet verteld, dat de bestraalde huid vol met teleangiectasieën, (rode bloedvaatjes
die permanent aanwezig blijven), na te hoge dosis bestraling, zouden komen te zitten en
dat, dat steeds erger zou worden, nu nog steeds, zelfs op mijn rug!, waar ik niet ben
bestraald!
En dat hier verder niets meer aan is te doen!
Ook de gevolgen en verwachting op lange termijn, heeft zij niet besproken!, bij zo een
rigoureuze en te zware bestraling! (zo later is geconstateerd, elders in het buitenland).
Ook de hoogte van de bestraling is niet genoemd! (cGy 5000)!
Alle zaken waren wel driftig aangestreept, zagen wij later bij het opvragen van MIJN medisch
dossier! Grote leugens dus, zo betrouwbaar is mijn medisch dossier dus hier ingevuld!
Ze had het over 2 tatoeages, niet dat ik meer dan 15 van deze blijvende
kankermerktekens zou krijgen, ook in het lymfgevoelige gebied en op de nog open
getransplanteerde huid, die over de ribben ligt, op de plaats waar de borst radicaal is
afgehakt, nadat hier eerst WASBENZINE op gebruikt zou worden!
Ze heeft ons niets verteld, over de mogelijkheid van watervaste viltstiften, die hier ook voor
gebruikt kunnen worden!
Alleen dat de viltstift weggehaald zou worden met een speciale olie!
Die speciale olie was dus WASBENZINE!!!!
Wij vertelde meteen dat wij 23 april niet konden komen i.v.m. een bruiloft, waar wij de hele
dag voor waren uitgenodigd.
Er werd ons nadrukkelijk gezegd, dat hier NATUURLIJK rekening mee werd gehouden!
Ook werd nog gevraagd, welke tijd voor ons het beste was, i.v.m. de files op de weg en het
werk van mijn man. Wij gaven voorkeur aan de middag en zouden over één week een oproep
krijgen voor de simulatie.
10-03-03, Gebeld door dhr. G. v.d. B. van de planning UMCU Radiotherapie, dat de simulatie
op 13-03-03 is en 23 april moet ik gewoon komen, dan maar niet naar de bruiloft!, ondanks
dat dr. G. (basis arts, die zich schriftelijk voorstelde als radiotherapeut!) gezegd had, hier
NATUURLIJK rekening mee te houden!
Toen ik voorstelde gewoon tweede paasdag te komen, werd er gezegd dat er dan niet werd
bestraald!, dat kon dus wel overgeslagen worden, evenals een keer onderhoud voor het
apparaat!
-26-
Dat dit gewoon was om mij dwars te zitten en mij de bruiloft te ontnemen is heel duidelijk!
Na 2 dagen van overleg, van mijn man met (radiotherapeut) basis arts G, werd op 12-03-03
gebeld, dat het wel kon, maar voor mij was het plezier voor de bruiloft er al af, dankzij
UMCU en de twee dagen stress, die zij mij MOEDWILLIG hiervoor hadden aangedaan!
13-03-03, 11u, was de simulatie (aftekenen van het te bestralen gebied!) Mijn man had hier
vrij voor genomen en ging zo als altijd met mij mee.
Een kennis, die ervaring had met familie die werd bestraald, had mij op het hart gedrukt nooit
alleen te gaan! En wanneer mijn man niet mee zou kunnen, dan altijd een ander mee te
nemen, die ook mee blijft kijken vanachter het glas, dit voor noodzakelijke steun enz.!
Later heb ik dikwijls aan deze woorden en advies teruggedacht, te laat! Voor altijd!!!
Toen wij op 13-03-03, 11u binnenkwamen, werd mijn man op zeer onbeschofte manier door
mevrouw N., radiotherapeutisch laborante buiten de deur gezet, hij mocht ook niet vanuit de
kleedkamer of vanachter de glazen wand, die hier naast was meekijken!, nee op een zeer
onbeschofte manier werd hij achter een dichte deur gezet, als een schooljongen!
Ik voelde mij ontzettend verlaten, voor het eerst alleen, zonder een naaste als steun en dacht
aan de woorden van de kennis, die mij hier voor had gewaarschuwd!
Ik werd als een klein kind toegesproken en behandeld, op een zeer kleinerende manier, door
deze snotneus van misschien even twintig jaar.
Ze vroeg nog of ik mijn arm omhoog kon krijgen, ik zei dat ik die boven mijn hoofd kon
krijgen en deed dit voor. Ik moest toen op een behandeltafel gaan liggen.
MIJN LYMFGEVOELIGE ARM WERD OMHOOG AAN EEN PAAL, DIE LOS NAAST
DE TAFEL STOND WAAROP IK LAG, VASTGEBONDEN!
DE TAFEL WERD HEEN EN WEER GETROKKEN, DE PAAL MET VASTGEBONDEN
ARM BLEEF STAAN, ZODAT MIJN ARM STEEDS STRAKKER WERD
GETROKKEN!!!
MIJN HOOFD LAG MET GEDRAAIDE NEK!!!, NAAR DE ANDERE KANT IN
GESPANNEN HOUDING!!!, ZONDER GOEDE STEUN IN DE NEK!!!, 1,5 UUR
LANG………….EN VERDER DEZE HOUDING 5 WEKEN LANG!!!!!!TIJDENS DE
BESTRALINGEN!!!!!, 20 MINUTEN PER KEER!
Dr. G. basis arts ( radiotherapeut) kwam even kijken, blijkbaar was de aftekening toch
twijfelachtig, ze kwam terug met een andere dokter, er werd tegen MIJN RUG gesproken, de
andere dokter zei dat het verkeerd was en zo mijn arm werd mee bestraald!
Het moest anders en er moest ook een wem gemaakt en ik lag zo ook niet goed!
Er werd over een DING (patiënt) gesproken, maar niet er tegen.
Op dat moment voel je, je nog minder dan een stuk vastgebonden vee.
Er werd een wem (siliconen matje) gemaakt, ik kreeg niets te zien!
(na 3 weken bestralen vroeg een laborante of ik het wel eens had gezien, nee nog nooit!)
De dokters gingen weg en zijn niet meer terug geweest om te controleren!!!!, ook later
NOOIT meer!
Dr. G. basis arts heeft tijdens 5 weken bestralen, één keer op de monitor meegekeken zoals ze
zelf zei. Verder was ik overgeleverd aan radiotherapeutisch laboranten, die niet BIG zijn
geregistreerd en vallen onder de verantwoordelijkheid van de radiotherapeut, die in mijn geval
-27zelf een basis arts was, die zelf alles aan deze laboranten ging vragen in plaats van deze te
controleren!
Hierna werd een doekje en tankje WASBENZINE uit de stelling gehaald, niet steriel dus!!!!
Het werd gebruikt, ZEER ROYAAL, op de nog open getransplanteerde huid, die over mijn
ribben lag, op de plaats waar mijn borst radicaal was geamputeerd, zonder enig menselijk
gevoel werd dit gedaan, ik rook de WASBENZINE en voelde dit door de open huid in mijn
lichaam lopen!
Een niet te beschrijven, vreeslijk zeer pijnlijk gevoel, of men vanbinnen wordt verbrand.
Vastgebonden, zwaar verminkt, kaal met pruik en dan nog zo met WASBENZINE behandeld!
(moest van de chirurg steriel behandeld en verbonden worden!)
WASBENZINE IS KANKERVERWEKKEND EN LOST VET OP!!!
WASBENZINE mag ook niet in een afgesloten ruimte worden gebruikt! Mag niet worden
ingeademd, ook op een gewone gezonde huid mag WASBENZINE niet worden gebruikt!
(zie uitgebreide veiligheidsvoorschriften!).
Mijn bovenbeen waarvan de huid was afgehaald voor de transplantatie, men wist dit heel
goed, werd als tafel gebruikt, zeer pijnlijk en ongemanierd.
Dit werd moedwillig gedaan, ze zijn toch professioneel!!!
Hierna kwam mevrouw N. en nog een jong kind, de tatoeage zetten. Ook in mijn
lymfgevoelige arm, oksel en in de nog open getransplanteerde huid, die even eerder royaal
met wasbenzine was behandeld. (ik kon dat niet zien, alleen voelen!).
VASTGEBONDEN, zwaar verminkt, kaal met pruik, kreeg ik in plaats van 2, meer dan 15
KANKERMERKTEKENS gezet, ook waar er niet geprikt mocht worden en men dat heel
goed wist! OOK DE BLIJVENDE GEVOLGEN HIERVAN!!! Een vreeslijke pijn direct na
de WASBENZINE.
Mevrouw N. noemde deze kankermerktekens “mooie kleine puntjes”!
Men is ook in het UMC op de hoogte, dat er ook watervaste viltstiften voor dit doel gebruikt
kunnen worden en dat dit menswaardiger is dan 15 of meer BLIJVENDE kankermerktekens
te plaatsen, OOK OP PLAATSEN WAAR DAT NIET MAG en wat deze radiotherapeutisch
laboranten HEEL GOED WETEN, OOK DE BLIJVENDE GEVOLGEN HIERVAN, terwijl
de radiotherapeut (basis arts) het van te voren over 2 heeft gehad!
Mevrouw N “vergat” dat ze mijn schoenen had weggebracht en ging ik op kousen terug naar
de kleedkamer, na 1,5uur vastgebonden te zijn aan mijn lymfgevoelige arm, mijn nek
gedraaid in gespannen houding, zonder goede steun in de nek en de nog open
getransplanteerde huid, bewerkt met WASBENZINE en Tatoeagevloeistof, zonder
eindcontrole van de radiotherapeut (basis arts).
Deze dame kwam zonder kloppen de kleedkamer binnen en zei dat ze een gezichtsfoto ging
maken, (zonder dit vooraf te vragen, de radiotherapeut wist hier niets van, zo ze later
beweerde!). Mijn pruik zat scheef, ik was na deze koude onmenselijke behandeling kapot! En
een man die normaal tot steun kan zijn was achter een dichte deur gezet!
DAT MEN HIER ZONDER ENIG MENSELIJK GEVOEL, BELEEFDHEID EN FATSOEN
WERKT, IS ZEER DUIDELIJK!
Het gebruik van WASBENZINE is niet in mijn medisch dossier vermeld! Wel is dit gebruik
later, ook schriftelijk, door de afdeling Radiotherapie van UMCU, toegegeven als normaal
middel om te gebruiken op een nog open getransplanteerde huid, die over de ribben ligt op
-28-
plaats waar de borst radicaal is geamputeerd! En dat dit ook nog eens in een afgesloten ruimte
word gebruikt, waar ik dit inademde is volgens UMC ook normaal en volgens protocol.
Het vastbinden van mijn lymfgevoelige arm omhoog aan een paal, die los naast de
behandeltafel staat en door het verschuiven van de tafel steeds word strakgetrokken, dit 5
weken lang!, is ook niet in mijn medisch dossier vermeld! Er staat N.B. dat er een armsteun is
gebruikt! Grote leugen dus!
Dat mijn medisch dossier niet naar waarheid is ingevuld, is zeer duidelijk en in strijd met
art.454 van de wet WGBO.
De eerste bestraling op 19-03-03, werd ik gehaald door JV en MN, de ene klein en donker en
zeer onbeschoft heeft mijn man letterlijk en figuurlijk als een schooljongen weggestuurd.
Mij niets uitgelegd en laten zien, wat van mij op de monitor was te zien en wat er met mij
gebeurde. Ik had RECHT OP UITLEG, als het moet meerdere keren!, art. 448 wet WGBO.
Deze onbeschofte dame heeft mijn LYMFGEVOELIGE ARM ZO STIJF
VASTGEBONDEN, aan de losse paal naast de behandeltafel, wat door het verzetten van de
tafel nog eens erger werd, dat ik mijn arm niet meer normaal kon gebruiken!
Zette later haar voet tussen de deur van de kleedkamer en met één vinger omhoog zei ze,
morgen mag hij één keer meekomen, daarna NOOIT WEER!
DIT IS DUS HET VISITEKAARTJE VAN HET UMCU, Het door henzelf opgeleide
personeel!
Die middag en avond kon ik mijn arm niet meer gebruiken, zelfs niet om te eten!
De andere dag was deze onbeschofte dame er weer bij, ik heb toen gezegd, dat de arm niet
meer vastgebonden mocht worden, ze gaf er toen nog een ruk extra aan zodat de band nog
verder in mijn arm snoerde! (MET DE DUIDELIJKE BEDOELING MIJ BLIJVEND
LYMFOEDEEM TE BEZORGEN DUS!).
Ik had mijn arm boven mijn hoofd kunnen leggen, zoals overal elders gebeurd.
Mijn man, heeft namens mij, op 21-03-03 gebeld met dr. J., dat mijn arm vastbinden niet meer
mocht.
Deze heeft met grote vloeken gezegd de onbeschofte dame weg te houden, maar heeft niets
aan het vastbinden van mijn arm gedaan!
Ook in MIJN medisch dossier heeft ze dit niet NAAR WAARHEID INGEVULD!!!!!
EEN PATIËNT HEEFT RECHT EEN BEHANDELING TE WEIGEREN, art. 450 wet
WGBO, zeker gezien de gevolgen: LYMFOEDEEM, levenslang.
De radiotherapeutisch laboranten weten heel goed de blijvende schade, van dit strak
vastbinden en aan trekken van mijn lymfgevoelige arm, ook was dit helemaal niet nodig
omdat ik mijn arm boven mijn hoofd kon leggen. Hieruit blijkt dus overduidelijk het
moedwillig toebrengen van blijvend letsel. En dan in mijn medisch dossier het gebruik van
een armsteun, zowel links als rechts vermelden! Grote leugens dus, ook voor mijn linker arm
was er geen armsteun, deze bungelde naast de behandeltafel, terwijl de rechter omhoog was
vastgebonden aan een losse paal. Dit tijdens simulatie 1,5uur en tijdens de bestralingen 20
minuten per keer, 5 weken lang.
De eerste controle bij de radiotherapeut (basis arts), 28-03-03, 9.05u, dr. G. was met vakantie,
mijn man werd hierbij geduld!, werden wij uitgevloekt door dr. J., ook een basis arts (later bij
BIG gecontroleerd), een correcte manier van omgaan met patiënten!
Deze basis arts, kon geen drie woorden zeggen, zonder twee vloeken erbij!
-29-
Ook heeft ze mijn medisch dossier niet correct en naar WAARHEID INGEVULD!
Na deze controle waarbij ik was uitgevloekt en geen enkel antwoord kreeg op mijn gestelde
vragen, deze werden gewoon genegeerd, besloot ik te stoppen met het bestralen!
Ik voelde zelf, dat ik hier mee moest stoppen wilde ik niet helemaal kapot gemaakt worden,
gezien hoe ze mij behandelde tijdens het bestralen en mijn arm nu al een blijvende afdruk had
van het vastbinden en er aan trekken, de gebruikte WASBENZINE, het weghouden van mijn
man, die absoluut niet vanachter glazen wand of monitor mocht meekijken! Dat hier wat viel
te verbergen was duidelijk.
Mijn man had op 31-03-03, de huisdokter gebeld en gezegd dat ik niet meer zou gaan
bestralen. Deze kwam langs en probeerde mij op alle mogelijke manieren te overtuigen, dat ik
door moest gaan met het bestralen, dat het echt het beste voor mij was. (Dat dacht hij toen!)
Dat ik mij toen over heb laten halen, dat betreur ik nog alle dagen en ook ondervind ik nog
alle dagen de BLIJVENDE ONHERSTELBARE SCHADE hiervan!!!
Later in het buitenland is geconstateerd dat de bestraling veel te zwaar en rigoureus is
geweest, met onherstelbare schade!!!
Dit nog in combinatie met de opgevraagde onderzoeksrapporten, die duidelijk een BEELD
van DCIS aangeven!!!(Een BEELD van Ductaal Carcinoma In Situ) In dit materiaal
geen infiltrerende maligniteit!, Geen ontstekingsbeeld! en débris(verwijst naar trauma).
In mijn medische dossiers en brieven, staat leugenachtig DCIS(ductaal carcinoma in situ)
vermeld! Een leugen dus! en in strijd met de wet WGBO. en hierop zijn de zwaar
verminkende amputatie en te zware en rigoureuze bestralingen op verricht!, door basis artsen,
zonder dat ik hiervan op de hoogte was!
Hieruit blijkt overduidelijk, dat de medici in ziekenhuizen, geen onderzoeksrapporten lezen!!
Ook is er NOOIT een ECHOGRAFIE van mijn OKSEL gemaakt! NOOIT!, er is geen
enkel onderzoeksrapport hiervan!, maar staat wel in al mijn medische dossiers
vermeld!, bewuste grote leugens dus!
Er is NOOIT een mamma MRI gemaakt!, bij zoveel twijfel wel heel erg vreemd en
verdacht!
Er is NOOIT gekeken of het VETNECROSE was, wat ontstaat na een val of stoot, grote
afmetingen kan aannemen, soms wel 11 tot 15cm. en moeilijk van kanker is te
onderscheiden, zelfs er zo uit kan zien met sinasappelhuid en ingetrokken tepel, zie o.a.
Codex Medicus en A. Clarysse, oncoloog.
Ook zijn NOOIT de foto’s van het bevolkingsonderzoek opgevraagd door de ziekenhuizen, ik
heb dit zelf gecontroleerd.
Tijdens verdere wekelijkse controles, bij dr. G. basis arts, één week werd overgeslagen
wegens de verjaardag van haar moeder, omdat ze hier eerder voor weg ging en zodoende mijn
controle maar over liet gaan, kregen wij op al onze vragen INHOUDELIJK GEEN
ANTWOORD!
En in mijn medisch dossier en correspondentie naar de huisarts, chirurg en N.B. EMC,
WAAR IK NOOIT BEN BEHANDELD! (dit tegen art. 457 wet WGBO), schreef dr. G, dat
met mij niet viel te praten over de bestraling, grote leugens dus.
DIT MOET ZIJN:
Dr. G. wist zelf geen antwoorden op vragen, die wij stelde over de bestralingen en ging alles
aan de laboranten vragen, tot het gebruik van talkpoeder toe! Deze waren de baas en beslisten
wat er met mij gebeurde, niet zij de basis arts, die zelf alles nog moest leren en dit liever aan
-30-
laboranten vroeg, dan aan haar meerdere de radiotherapeut, zeker wanneer je schriftelijkje
als radiotherapeut voorstelt!
Ook werd mijn huid niet goed door haar gecontroleerd, tijdens de wekelijkse controles.
De huisarts zag een uur na controle radiotherapeut(basis arts), verbranding huid en streptokok
bacterie, van de huisarts kreeg ik zalf, antibiotica en tabletten voor de slokdarm.
Ook zag ik tijdens het bestralen, waarop ik met gedraaide nek, zonder goede steun, verplicht
richting een open kast met maskers moest kijken, minimaal 2 keer een doosje met mijn naam
er op, waarin het wem (sileconenmat) .
De radiotherapeutisch laboranten die het WEM hadden vergeten, tijdens het bestralen,
zeiden: u moet het wel zeggen als wij iets vergeten!!!!!
Toen ik zei hoe ik dat moest controleren, met mijn hoofd en nek gedraaid naar de andere kant,
vastgebonden EN NOOIT ALLES UITGELEGD, durfden ze ijskoud te zeggen, o we zijn het
nog nooit vergeten!, terwijl ik de doos met het wem, met mijn naam erop, tijdens het
bestralen, zelf in de kast had zien staan!
ZO WORDEN DUS DE MEDISCHE FOUTEN OPENLIJK ONDER DE PET GEHOUDEN!
In mijn medisch dossier is alles ook gewoon aangevinkt en niet vermeld dat het WEM,
minimaal 2 keer is vergeten! WEER LEUGENS IN MIJN MEDISCH DOSSIER!
Ook zijn er blokken vergeten, die gezond weefsel moeten sparen, tijdens de bestraling, ik
hoorde ze dat tegen elkaar zeggen, dat ze dat vergeten waren, maar ook dit is niet in mijn
medisch dossier vermeld!
Ook de grote beschermmat, die over het geheel lag, gleed telkens weg tijdens het bestralen!
Ze zeiden al van te voren, wanneer de mat eens afglijd, mag u niets doen hoor!
Met voorbedachte rade dus, want wanneer zoiets zorgvuldig wordt gecontroleerd, moet
dit niet kunnen gebeuren.
Hoe onzorgvuldig en op geen enkele manier gecontroleerd door de Radiotherapeut, er
hier in het UMCU de hoogste bestralingen worden gegeven, door radiotherapeutisch
laboranten, die niet BIG zijn geregistreerd en vallen onder verantwoordelijkheid van de
radiotherapeut, is heel duidelijk!
Ook dat de onderzoeksrapporten niet worden gelezen voor de bestraling en mijn
medische dossiers op geen enkele manier naar waarheid zijn ingevuld, is heel duidelijk!
Wat het leven van een patiënt, voor deze zogenaamde professionals waard is, is ook heel
duidelijk.
Deze “professionals” weten heel goed dat een te grote dosis bestralingen en
onzorgvuldige bestralingen, het leven van een patiënt verkorten en dat zij ook blijvende
onherstelbare schade toebrengen hierdoor!!!!!
Radiotherapeutisch laborante M., plaatste bij de dertiende bestraling, een stellage, van te
voren was hier niets tegen mij over gezegd, ook kreeg ik geen enkele uitleg hierover.
De basis arts (radiotherapeut), ging naar de laboranten bellen, toen ik hier een vraag over
stelde, omdat ze zelf niet wist waar het over ging!
Deze laborante M, zette de stellage stijf op mijn ene overgebleven borst, mijn nek, die
gedraaid gespannen opzij lag, zonder goede neksteun, werd nog eens extra achterover
gedrukt tegen de kin aan en deze laborante vroeg: KUNT U NOG ADEM HALEN?
-31-
Toen ik na 2 keer zo een behandeling zei, dit niet meer te willen en ze één centimeter ruimte
moest laten, omdat anderen dat ook deden, zei deze laborante M: MAAR DAN MOET IK
MIJN BEREKENINGEN VERANDEREN!
Ook werd op een andere versneller, waar ik naar toe moest wegens onderhoud en waar ook
ander personeel was, mijn hoofd meer opzij gelegd, deze laborante zei, zo de slokdarm vrij te
kunnen houden! WAAROM IS DAT DE ANDERE 24 KEER NIET BIJ MIJ
GEBEURD?????
Toen ik op de andere versneller dit ook wilde doen, werd mijn hoofd weer ruw in oude stand
geduwd en zo mijn slokdarm dus moedwillig mee bestraald!
Het is dus pure moedwil geweest mijn slokdarm steeds mee te bestralen, ook gezien de
uitspraak en behandeling op de andere versneller, waar ik één keer heen moest, wegens
onderhoud, deze laborante, legde mijn nek verder opzij en zei zo de slokdarm vrij te kunnen
houden, omdat het mee bestralen hiervan heel schadelijk is.
De blijvende gevolgen van het steeds mee bestralen van mijn slokdarm, ondervind ik nog
iedere dag, 24 uur!
Ook gebruikte de laboranten om af te tekenen, één viltstift voor alle patiënten, bij de meneer
voor mij van onder en bij mij in mijn hals, oksel en op de nog open getransplanteerde huid,
die over mijn ribben lag op de plaats waar mijn borst radicaal was geamputeerd.
Het is dus niet verwonderlijk dat ik een streptokokbacterie opliep tijdens de bestralingen in dit
gebied en die door mijn huisarts werd ontdekt, één uur na controle bij de radiotherapeut (basis
arts) D. G.
Ook opmerkingen, tijdens de bestralingen, als heeft u lekker in de zon gezeten?, je mag niet in
de zon en dat weten deze laboranten heel goed!
Ook, wend het al? (met één borst, kaal met pruik, zwaar verminkt, met kankermerktekens
versiert, iedere dag met gedraaide nek en hoofd, zonder goede steun en met de lymfgevoelige
arm omhoog aan een paal, die los naast behandeltafel staat, vastgebonden te worden, zonder
dat er een naaste mee mag kijken, achter glas of via monitor, die je tot steun kan zijn!)
Zie hier een voorbeeld van de professionaliteit van de radiotherapeutisch laboranten, door het
UMCU zelf opgeleid!
Ook deden deze laboranten hun badge in de zak, zodat ik hun achternaam niet zou weten!
Het voorstellen gebeurde even vluchtig met alleen de voornaam.
Op 17-04-03, 15.40u tot 15.45u controle bij radiotherapeut (basis arts) D. G, deze
controleerde de huid en vond het er heel goed uitzien, al was de huid erg rood en met name bij
de oksel kapot.
Aan het einde van de middag, kwam mijn huisdokter nog langs, voor controle voor de
paasdagen, deze constateerde meteen de kapotte huid en gaf hier zalf voor. Een betere
controle dus dan van de zogenaamde radiotherapeut.
De andere dag Goede Vrijdag, besloot mijn man eindelijk voor het eerst ongevraagd gewoon
met mij mee te gaan, wanneer hij weer zeer onbeschoft buiten de deur gezet zou worden,
zoals de eerste keer, zou ik de laatste 4 bestralingen niet meer doen en meteen met hem weg
gaan, ook gezien de manier waarop ik werd behandeld door de laboranten en gecontroleerd
door de zogenaamde radiotherapeut.
-32-
De laboranten keken even verschrikt, toen hij uit de kleedkamer met mij mee kwam, maar
durfden niets te zeggen. Mijn man liep even met mij mee, om te kijken hoe ze me vastbonden
en ging terug om verder via de monitor te kijken.
Hij zag voor het eerst, hoe ik al die weken was vastgebonden en zonder enige zorg werd
behandeld, begreep toen pas de klachten van mijn nek, hoofd en lymfgevoelige arm, die stijf
aan een losse paal omhoog werd vastgebonden en hoe het kwam, dat de afdruk van het
vastbinden steeds erger zichtbaar werd op mijn arm en de arm dikker werd.
Mijn man vroeg de laboranten mijn lymfgevoelige arm niet meer vast te binden, zo ik zelf ook
regelmatig had gezegd ik kon met gemak mijn arm boven mijn hoofd leggen en dat dit stijf
vastbinden helemaal niet nodig was en mijn arm zo kapot werd gemaakt en waarom ze hier
mee bleven doorgaan?
Dat het pure moedwil is geweest, mijn arm blijvend te beschadigen en Lymfoedeem te
bezorgen, blijkt uit het feit dat ze ook die laatste vier keer hier gewoon mee door bleven gaan,
terwijl de afdruk van het vastbinden zichtbaar was en de arm al dikker werd!
Ook is art. 450 wet WGBO hier niet nageleefd, ik had de eerste keer al gezegd, dat ik
mijn arm niet meer kon gebruiken ’s avonds, zelfs niet meer om te eten en mijn arm niet
meer mocht worden vastgebonden, ze maakten hem toen even los en trokken hem toen
moedwillig nog strakker vast.
Dat mijn man niets werd uitgelegd zoals mij dat ook niet was gedaan is duidelijk, al is dit in
strijd met art. 448 wet WGBO die het ziekenhuis beweerd na te leven, maar dit op geen
enkele manier doet.
Tweede Paasdag werd er niet bestraald, laboranten vrij, geen enkel probleem dus, alleen
wanneer ik een bruiloft had kon men het bestralen zogenaamd niet onderbreken voor één dag!
Ziehier het duidelijk moedwillig dwars zitten hiervoor en mij stress willen bezorgen!
Donderdag 24-04-03, 16.05u tot 16.10u, laatste controle bij de zogenaamde radiotherapeut,
die niet zelf wist of de huid nu kapot was en hiervoor nota bene een doktersassistente ging
roepen om naar te kijken, ze blijkbaar niet zeker van zichzelf was!
Het was de laatste controle bij haar, wat een vertoning!
De andere dag was de laatste bestraling en na afloop hiervan zou de doktersassistente de huid
dan nog controleren en zes weken later, op 5 juni zou dan de z.g. Follow Up (eindcontrole)
door de radiotherapeut (basis arts) zijn.
Na afloop van laatste bestraling, 25-04-03, kwam een doktersassistente met grote kar met
verbandmiddelen in de kleedkamer. Verbandkar, mijn man, ikzelf en de doktersassistente
allemaal in de kleine kleedkamer, vanuit de grote verbandkar kreeg ik een gaasje van het
formaat 2x2cm, om los op kapotte bestraalde huid te leggen! Vastplakken mag niet op de
getransplanteerde, bestraalde huid.
Dat een gaasje van 2x2cm niet los blijft zitten, kan een kind begrijpen.
Na dit theater besloot ik de huid door mijn huisarts te laten controleren, die dit zorgvuldiger
deed en ik hier meer vertrouwen in had.
De afdruk op mijn lymfgevoelige arm was door 5 weken moedwillig omhoog vastbinden, aan
een losse paal naast de behandeltafel, die door het verschuiven van de tafel nog strakker in de
arm snoerde (de losse paal met mijn vastgebonden arm bleef staan!), steeds erger geworden,
-33-
deed pijn bij het aanraken, de afdruk stond zichtbaar in mijn arm en deze was hierdoor ook
dikker geworden, tijdens de bestraling al!
Het vastbinden is tegen mijn uitdrukkelijk verbod gedaan, tegen art. 450 wet WGBO en er is
bewust en de gevolgen hiervan wetend mee doorgegaan, door deze laboranten onder leiding
van radiotherapeut (basis arts) D. G., die heel goed de blijvende onherstelbare schade van
deze behandeling wisten!
Het is dus moedwillig letsel toebrengen, ondanks het verbod van mij en tegen art. 450 en art.
453 wet WGBO.
Ook het gebruik van WASBENZINE op de nog open getransplanteerde huid, die over de
ribben ligt, op plaats waar de borst radicaal is geamputeerd, met direct er na tatoeagevloeistof
er in, ook in de lymfgevoelige arm en oksel. De vele tatoeages, meer dan 15, het vergeten van
het wem, het afglijden van de beschermmat, het vergeten van blokken die gezond weefsel
moeten sparen enz. Het gebruik van één viltstift voor alle patiënten om af te tekenen boven
en onder.
Het weghouden van een naaste, die niet achter glas of op monitor mag mee kijken.
De onbeschofte behandeling van mijn man.
Het niets uitleggen, van te voren, aan mij en mijn man.
Ik besloot al deze bovenstaande zaken in het Blauwe vragenformulier van de afdeling
Radiotherapie:
UW MENING TELT, vertel het ons, bij voorbaat dank!,
in te vullen, deze formulieren staan zichtbaar in de wachtruimte van de radiotherapie UMCU.
Op 25-04-2003 hebben wij persoonlijk dit vragenformulier, uitgebreid ingevuld, met naam en
adres, in de bus gestopt.
Tot op heden heeft de directie van deze afdeling, radiotherapie UMC, het fatsoen nog niet
gehad hierop concreet te antwoorden!
Deze formulieren staan er alleen voor de show en om de Inspectie en de patiënten zand in de
ogen te strooien en voor de gek te houden.
Op 07-05-2003, 14.25u, heb ik naar aanleiding van klachten over bovenstaande zaken en
behandelingen, 5 weken lang, gebeld met de afdeling radiotherapie UMCU, ik werd te woord
gestaan door dhr. C., die NOOIT bij enige behandeling aanwezig is geweest en mij
NOOIT heeft gezien!
Deze heer C. beweerde bout, dat alle bovenstaande zaken en behandelingen (tegen o.a. art.
450 wet WGBO!) waren geoorloofd en wanneer hier LYMFOEDEEM van was gekomen,
moest ik dit maar EVEN LATEN WEGHALEN!!!
Ook beweerde hij, dat royaal WASBENZINE, op een nog open getransplanteerde huid,
die over de ribben ligt op plaats waar de borst radicaal is geamputeerd, HET JUISTE
MIDDEL WAS, met direct hierna tatoeagevloeistof, op wel meer dan 15 plaatsen, ook in
het lymfgebied, getransplanteerde huid, arm en oksel. Ook het vastbinden aan losse paal
van lymfgevoelige arm en hieraan trekken 5 weken lang, 20 minuten per keer.
Dit alles volgens het protocol van het UMCU!!!
WEL HEEL VREEMD, DAT WANNEER AL DEZE ZAKEN, NORMAAL EN
GEOORLOOFD ZIJN IN UMCU, VOLGENS DHR. C, DEZE NIET IN MIJN
MEDISCH DOSSIER STAAN VERMELD!
-34-
Dat mijn medische dossiers, leugens bevatten en niet naar waarheid zijn ingevuld, dit in strijd
met de wet WGBO en de door de Medici afgelegde EED, werd steeds duidelijker, al had ik
TOEN mijn medische dossiers, zelf nog niet in mogen zien en wist nog niet dat de
radiotherapeut, een BASIS ARTS was, die zich SCHRIFTELIJK als radiotherapeut had
voorgesteld.
Intussen hield mijn huisdokter trouw de controle over mij, de kapotte huid, enz., en kreeg ik
andere zalf, die ook in de wondjes gebruikt konden worden.
Op 09-05-03, 9.45u, controle bij chirurg A. H. Hij vond dat er lymfvocht was in de schouder.
De afdruk van het vastbinden in mijn arm, werd bewust genegeerd door hem, ik moest me
maar laten behandelen volgens hem. Toen ik vroeg hoeveel keer, zei deze man hard, koud en
bot, blijvend, altijd. Terwijl er is getatoeëerd in arm en lymfgebied en deze 5 weken lang
moedwillig stijf is vastgebonden.
Wanneer ik vertel van de WASBENZINE, zie ik even schrik op zijn gezicht, maar hij zegt
niets!
Dat hij op de hoogte was van mijn telefoontje naar radiotherapie, 2 dagen eerder, was
duidelijk, ook dat hij de gemaakte fouten willens en wetens onder de pet wilde houden en
goedkeuren.
De zogenaamde ongeschreven zelfopgelegde zwijgplicht onder de medici, elkaar dekken ten
koste van de patiënt, speelde hier duidelijk.
Niet één maal hebben wij iets van gevoel of enig menselijk begrip voor deze zeer zware
verminking kunnen bespeuren bij deze man. Ik wist toen nog niet, dat hij een basis arts,
J.M.M. H. had laten oefenen met zwaar verminkend resultaat, nog NOOIT ERGENS
GEZIEN, op een BEELD van DCIS en débris en op alleen het vaststellen van mijn
bloedgroep en het HB(8,1).
Na de behandeling op radiotherapie UMCU en dit consult, waar ik ook geen antwoord op de
gestelde vragen kreeg, was mijn vertrouwen wel voorgoed weg!
Je voelt haarscherp datje niet op een eerlijke manier word behandeld en er waren zoveel
onopgeloste en blijvende vraagtekens en het werden er steeds meer.
Wij zeiden chirurg H. dan ook dat wij alleen tot lymfdrainage therapie zouden overgaan, na
overleg en met advies van onze huisarts.
Wij hebben dit nogmaals tegen hem herhaald, bij consult 20-06-2003, waar hij de gevolgen
van de behandelingen op radiotherapie, gewoon allemaal negeerde en geen antwoord op onze
vragen gaf en al deze zaken niet naar waarheid in mijn medisch dossier heeft vermeld.
Op 05-06-03, 9.00 -9.15u was de Follow Up (eindcontrole) bij de radiotherapeut (basis arts)
D.G. Ook bij deze laatste eindcontrole van de bestralingen is nooit een afgestudeerde
radiotherapeut bij aanwezig geweest of heeft mij ooit zelf gezien!
Er is toen ook geen enkel onderzoek gedaan, b.v. bloedonderzoek, foto of scan, niets!
De afdruk in mijn arm van het vastbinden, het lymfvocht als gevolg hiervan werd bewust
genegeerd door D. G. (basis arts), radiotherapeut.
Wij herhaalde alle eerder genoemde zaken uitgebreid, het verschillend bestralen, het vergeten
van WEM, resultaat vastbinden arm, last van de slokdarm, het gebruik van WASBENZINE,
enz., even zagen wij schrik op haar gezicht, maar ook zij hield haar mond! (De ongeschreven
zelfopgelegde zwijgplicht onder de medici!)
In mijn medisch dossier, zijn al deze zaken niet vermeld, dit in strijd met art. 448, 453
en 454 van de wet WGBO.
-35-
Zij ging een jaar in een ander ziekenhuis werken en intussen zou mijn huisdokter en de
chirurg mij onder controle houden was de afspraak en een jaar later bij haar weer een afspraak
maken.
Ook bij deze gelegenheid heeft ze ons niet verteld een basis arts te zijn, net begonnen voor
haar studie radiotherapeut, nog zonder enige ervaring!
Bij deze laatste controle bij haar, heeft mijn man haar persoonlijk een brief met vragen en
klachten gegeven, met de bedoeling dat hij persoonlijk hierop een fatsoenlijk antwoord zou
krijgen! Tot op heden wacht hij nog steeds op antwoord op zijn brief!
HOOFDSTUK 4
Controles, Klachtencommissie UMCU, Kopen BH met één hoesje!, Opvragen en gedeeltelijk
achterhouden van mijn medisch dossier en de leugens hierin, De Onderzoeksrapporten.
Op 13-06-03, bij controle huisarts, ging mijn pruik per ongeluk af. Het was erg warm weer en
mijn huisarts vroeg mij waarom ik hem eigenlijk maar niet af liet, weliswaar had ik een
jongenskopje met een heel donkere kleur, ik was altijd blond, maar met deze temperatuur was
het een opluchting geen pruik (muts) meer op je hoofd.
De andere dag, ging ik weer naar mijn eigen kapper en liet het een beetje in model knippen.
Niet bepaald mijn stijl en keuze. De mensen in mijn omgeving herkende mij meestal niet, daar
ik altijd blond gekruld haar had en nu gemillimeterd donker was.
De pruik waste ik uit en ruimde hem in de verste hoek van de zolder op.
De Raad van Bestuur van het UMCU, vraagt aan iedere patiënt of ze hun opname en ervaring
in UMC willen insturen, dit kan zelfs anoniem, maar ik stuurde hem gewoon met naam en
adres in, op 09-06-03. Ik wist toen nog minder dan de helft en
had mijn medisch dossier nog
niet gezien, maar een 2de injectie bloedverdunning willen geven voor de amputatie, gun
je toch ook niemand, gelukkig heeft mijn man, dit bij mij, kunnen voorkomen.
Op twee A viertjes beschreef ik mijn ervaring en klachten, ook van de radiotherapie.
Op 18-06-03 kreeg ik een brief van de Raad van Bestuur UMCU, weliswaar had ik mijn
brief als ERVARING ingestuurd, maar de RvB vond deze ervaring zo erg, dat men daar
ZELF een klacht van wilde maken, ze dit meer GEPAST vonden!
Zelf waren wij, toen, nog niet op de hoogte hoe de ziekenhuizen zich indekken met een
klachtencommissie, die bestaat uit collega’s van de afdelingen en één, zogenaamde
onafhankelijke, jurist als voorzitter, betaald door het ziekenhuis en zonder enige medische
kennis.
De Inspectie voor de Gezondheidszorg je altijd terug verwijst naar de uitspraak van deze
klachtencommissie en dat op deze manier alle medische FOUTEN onder de pet gehouden
kunnen worden!
Wij goedgelovige sukkels zijn er toen ingevlogen.
In een brief van 12-11-03 kregen wij een uitnodiging van de klachtencommissie UMC, voor
24-11-03 om 12.30u, met een paar zaken uit mijn medisch dossier, niet mijn gehele dossier.
-36-
Wat ons meteen opviel was dat de zogenaamde ontslagbrief was gestuurd naar het EMC,
DDH, zonder toestemming en medeweten van mij, tegen art. 457 wet WGBO, waar ik ook
niet was behandeld en het Havenziekenhuis had geen ontslagbrief gekregen.
Zo zorgvuldig word er dus met de privacy en gegevens van de patiënt omgegaan in het
UMCU.
De inhoud van deze ontslagbrief sloeg werkelijk alles, leugens over mij en de behandeling,
ook was het gebruik van WASBENZINE, vastbinden lymfgevoelige arm, vergeten WEM
en beschermmatten ENZ. niet genoemd.
Ook stond erin dat de (punctie) travenolbiopsie, DCIS toonde, GROTE LEUGEN DUS,
het onderzoeksrapport geeft duidelijk een BEELD van DCIS aan, geen infiltrerende
maligniteit, geen ontstekingsbeeld, en débris.
Door de ondertekening van deze brief zagen wij pas door een basis arts te zijn behandeld
i.p.v. een radiotherapeut, van de medeondertekenaar, radiotherapeut J.H.A. T., hadden wij
nog NOOIT gehoord of had mij ooit zelf gezien.
Op 24-11-03, 12.30u, gingen mijn man en ik naar de klachtencommissie, die zogenaamd
onafhankelijk moet zijn, maar deze illusie werd ons wel meteen ontnomen.
Een garderobe of kapstok was er niet, ook werd onze jas niet aangepakt of weggehangen,
zodat wij deze zelf maar op een lege stoel naast ons hebben gelegd op advies van de
voorzitter.
Bij de klachtencommissie hing een sfeer van oude jongens onder elkaar. Dit deed ons niet erg
onafhankelijk aan.
Wij hadden de punten op een A4 gezet, en voor ieder lid er één, die mijn man had gegeven
aan de secretaris.
Nog voor de voorzitter iets had gezegd, kwam een chirurg al, dat het woord SPANNEND, om
voor het eerst naar een afgehakte borst te moeten kijken, door de mammacare
verpleegkundige gebruikt, goed en juist was gekozen, door zijn blijkbaar speciale collega!
Het vastbinden van lymfgevoelige arm, met blijvend resultaat, gebruik van WASBENZINE,
vergeten van WEM, ENZ. ENZ., alle klachten eerder genoemd, waren volgens protocol en
werden van tafel geveegd.
Alleen de viltstift, die bij mij op de nog open getransplanteerde huid werd gebruikt en bij de
meneer voor mij van onder, werd afgekeurd.
De hoofdverpleegkundige dermatologie, zag je bij de gedachte hieraan rillen!.
De voorzitter had geen medische kennis en wist niet wat hij er mee aan moest, ook dacht deze
man alleen in geld, waar het ons, op dat moment, helemaal niet om ging!
Wij wilde erkenning van de gemaakte FOUTEN, die ons op dat moment bekend waren, later
zullen wij bij het opvragen MIJN medische dossiers, nog vele, vele zaken meer vinden, die
ons op dat moment nog niet bekend waren.
Inmiddels had mijn man de foto’s van mijn verminking aan deze leden laten zien, de meeste
wilde zelfs niet eens kijken!
Een lid van de NPCF wilde wat aan de commissie vragen, maar dat mochten wij niet horen en
moesten toen weg.
De secretaris bracht ons in een keukentje, wij mochten koffie nemen zei hij, maar de
hygiënische toestand van dit keukentje was zodanig, dat mijn man hier geen trek meer in had.
Tussen de vuile borden en kopjes zaten wij dus te wachten. Toen kwam de secretaris ons
vertellen dat wij niet meer terug hoefde komen, maar meteen weg konden gaan.
Het lid van de NPCF had dus ook alles goedgekeurd en speelde mee onder één hoedje met de
rest.
-37-
Hoe minderwaardig en geraffineerd zo’n klachtencommissie te werk gaat, is werkelijk
onvoorstelbaar. De afgelegde eed en de wet WGBO en andere wetten zijn voor deze mensen
blijkbaar niets waard en behoeven niet te worden nageleefd, omdat zij zich beschermd weten
door de Inspectie voor de Volksgezondheid, die hier naar terug verwijst en zich achter
verschuilt. Alleen de ongeschreven zelfopgelegde zwijgplicht ten opzichte van collega’s telt
hier.
De Tuchtcolleges, die de medici beschermen en de regering die hier bewust niet tegen op
treed, zolang het de reguliere sector betreft, maar wel volledig van alles op de hoogte is.
Alle zaken waren goedgekeurd en van tafel geveegd, alleen de ontslagbrief, gestuurd naar een
ziekenhuis waar ik niet was behandeld, werd teruggehaald, de andere dag al.
De leugens in deze brief bleven gehandhaafd! NOG STEEDS, TOT OP HEDEN!
Inmiddels had ik in MIJN medisch dossier, allerlei andere FOUTEN, zoals eerder
vermeld gevonden en deze nog naar de klachtencommissie gestuurd, maar deze werden
niet meer behandeld.
Terwijl wij pas 05-02-04 de uitspraak kregen:
DE COMMISSIE ACHT DE KLACHTEN IN AL HAAR ONDERDELEN
ONGEGROND, die in brief 12-02-04 door de Raad van Bestuur volledig werd
overgenomen en dan schriftelijk nog beweren waardering te hebben voor het feit dat wij
de klachten aan de orde hebben gesteld, getekend door de voorzitter RvB zelf. In één
woord minderwaardig!
Zo werkt dus de klachtencommissie en de Raad van Bestuur van een ziekenhuis.
Eerst ZELF, een ervaring van een patiënt in een klacht omzetten en vervolgens alles
ongegrond verklaren, maar zo wel een alibi hebben voor de Inspectie, die zich hier
achter verschuilt en naar terug verwijst.
Daarna, mij de patiënt met blijvend onherstelbaar letsel, nog een trap na geven en
verdere medische zorg onthouden. (Ik mocht hierna, met medische klachten t.g.v.
radiotherapie, alleen nog bellen naar juridische zaken, die geen antwoord op mijn
medische klachten konden geven!)
Mijn COMPLETE medische dossiers, niet geven, telkens zaken nog achterhouden en de
MEDISCHE FOUTEN hierin, BEWUST, in stand houden!, enkel leugen en bedrog en in
strijd met de wet WGBO en hun afgelegde eed. Ook betreft dit valsheid in geschriften.
Inmiddels werd mijn huid en schouder steeds strakker, ook de afdruk op mijn arm, van het
vastbinden tijdens de bestralingen, blokkeerde de afvoer. In overleg met de huisdokter,
zouden wij een lymfdrainage therapeut zoeken, maar het moest wel klikken, ik had al genoeg
narigheid ondervonden.
De huisdokter rade aan, het eerst zes keer te proberen, omdat hij wist dat ik er anders
misschien niet aan zou beginnen, wanneer hij de werkelijkheid zou zeggen, ook gezien de
behandelingen die ik op de radiotherapie UMC had ondervonden, zoals eerder genoemd, was
mijn vertrouwen voorgoed weg.
Op 22-07-03 ging ik voor het eerst naar de therapeute, mijn man had telefonisch verteld over
de grove behandeling in het UMC en de nu blijvende resultaten van het strak vastbinden van
mijn lymfgevoelige arm, het gebruik van WASBENZINE, op de nog open getransplanteerde
-38-
huid, die over de ribben ligt, op plaats waar borst radicaal is geamputeerd, vergeten van
WEM, ENZ., en dat mijn vertrouwen weg was.
Maar deze therapeute blijkt een MENS te zijn, die MENSEN behandeld met gevoel en
respect, i.p.v. objecten, zoals het UMC mij heeft behandeld.
Wel had deze therapeute, die ook haar opleiding o.a. nog in het buitenland heeft gedaan en
diverse specialisaties heeft, o.a. oncologie, nog NOOIT zo een verminking gezien.
Even een BH van een bepaald merk kopen, zoals ik was gewend, met drie BH's even in de
paskamer, is voorgoed afgelopen, wanneer je een BH nodig heb, met één hoesje, om deze eerst
met een vulling van aquarium watten en later met een vulling van siliconen met watten op te
vullen, met een duur woord, prothese genaamd.
Je bent ineens niet meer in staat dit zelfstandig te doen, erger nog, de BH's mogen door dat ene
hoesje niet in een gewone winkel hangen, van een Stichting!(SEMH), die geen enkele,
wettelijke onderbouwing heeft en moeten gepast onder toezicht, van door deze Stichting zelf
opgeleide mensen, zogenaamd gecertificeerd, in een afgesloten paskamer met deur. Dit is
werkelijk te gek voor woorden en pure commercie, wanneer je een borst moet missen, kun je dus
ineens zelf geen BH meer kopen, die je N.B. zelf duur moet betalen!!!
De eerste keer ging ik niets vermoedend een winkel in en zocht, vroeg toen naar deze speciale
BH's, met één hoesje, verwachte nog dat deze bij andere speciale BH's zouden hangen, maar nee,
ik moest hiervoor maar eens vragen in de zorgwinkel. Deze zaak mocht ze niet verkopen.
De BH's waren in deze zorgwinkel niet zichtbaar, maar bevonden zich in doosjes, achter
gesloten kastdeuren, in een speciale afgesloten ruimte, beneden in de winkel, vreeslijk
benauwd. ( Dit dus volgens de voorschriften van de Stichting SEMH!),
Mijn maat was er niet bij, maar één groter of kleiner was geen bezwaar, volgens de
"deskundige" dame in witte schort, wat kennelijk de professionaliteit moest uitstralen.
Ze wilde heel graag, waarschijnlijk wordt hier goed aan verdient, de siliconen vulling (+/- €
200,—) verkopen, een hele zware. Toen ik zei dat die voor mij niet goed was, i.v.m.
lymfoedeem en dat er lichtere waren, werd dat van tafel geveegd. Hier moest dus de oude
voorraad eerst op, het lichtere soort was hier nog niet ingekocht begreep ik.
Zonder iets te passen of te kopen en een ervaring rijker, verliet ik deze z.g. speciaal zaak.
Ik belde naar een andere winkel, z.g. speciaal zaak, vroeg of deze BH's gewoon in de winkel
hingen en ik deze vrij en zelfstandig kon bekijken en passen, zonder toezicht!!!
Door de telefoon alles bevestigd, maar de werkelijkheid was, dat hier alleen gewone BH's
hingen voor dames met een borstbesparende operatie.
De BH's met één hoesje, waren hier achter in de winkel in een nis, ook in doosjes verstopt.
Ik vroeg er een paar te passen, maar dat kon niet, omdat de paskamer was bezet, ik was
perplex omdat ik twee onbezette paskamers zag met gordijn.
Maar let wel, een BH met één hoesje, moet gepast in een paskamer met deur en toezicht!
Ik begreep deze onzin niet en zei dat ik gewoon ging passen in de lege paskamer met gordijn
en ik geen advies hoefde.
Toen ik net de BH stond te passen ging het gordijn opzij en ONGEVRAAGD kwam er een
dame binnen, die zei ZO JIJ HEB HET EVEN DIEP WEG LATEN HALEN, maar deze
BH is voor jou niet geschikt, ik zal eens even een andere met maagband halen.
Snel heb ik me aangekleed en ben de winkel uitgevlucht.
De vernederende, kleinerende manier van kopen voor zo een BH, omdat deze een zakje voor
een vulling heeft, is verschrikkelijk en pure commercie, dankzij certificaat SEMH!
-39-
Weer naar een andere plaats gegaan, dit betrof een lingerie zaak, die dit kennelijk als
bijverdienste had.
Hier weer hetzelfde, BH's met zakje in doosjes achter, onder de toonbank, niet in de winkel
hangen, en passen in afgesloten ruimte onder toezicht. Inmiddels had ik besloten meteen zo'n
süeconen/watten vulling te kopen, deze was het lichtst i.v.m. lymfoedeem, droeg nu nog alleen
aquarium watten vulling i.v.m. de grote wond. Ik wist precies wat ik wilde, maar schrik niet, hier
moest je eigenlijk al een paar weken van te voren een afspraak voor maken! Dit is werkelijk te
gek voor woorden, maar volgens stichting SEMH, die andere winkels de verkoop verbied!!!!!!
Zonder afspraak en als heel speciale gunst verliet ik deze zaak met vulling en BH, een tweede BH
had men niet eens in voorraad en moest besteld, zoals bij alle z.g. gecertificeerde zaken!, terwijl
ze de verkoop in andere winkels verbieden! Hierna ga ik nooit meer naar dat soort zaken, mijn
man gaat met een briefje BH's met één hoesjes kopen en wanneer nodig een vulling. Met een duur
woord en passend bij de prijs, worden deze artikelen protheses en prothese BH genoemd,
Je moet op deze manier niet alleen een borst missen, maar ook je eigenwaarde en zelfstandigheid
word je ontnomen!, door een STICHTING!(SEMH), die geen wettelijke onderbouwing heeft,
maar dit zo wel tegen fabrikanten en winkeliers doet voorkomen. Zaken die geen certificaat willen
halen bij SEMH, worden uitgesloten, komen niet op de lijst van een mammacareverpleegkundige,
die patiënten "verplichten" naar deze zogenaamd gecertificeerde zaken, kappers en therapeuten
te gaan, anderen worden zo uitgesloten van verkoop, dienstverlening en behandeling, mede door
fabrikanten. Dit is geen marktwerking maar kartelvorming in de Zorg, dit gebeurd met
goedkeuring en medeweten van verschillende zorgverzekeraars, enz.
03-10-03, 8.30u consult bij chirurg H, die dus een basisarts J.M.M.H., had laten oefenen met
zwaar verminkend resultaat, zoals eerder beschreven.
Tijdens dit consult, alle zaken en de blijvende medische klachten ten gevolge van de
behandeling op radiotherapie besproken.
Vreemd genoeg is dit consult niet in mijn medisch dossier te vinden, de medische
klachten en de gemaakte fouten niet, ook niet dat ik opdracht kreeg, een borstfoto van de
enige andere borst te laten maken. Die foto was ik niet van plan in het UMC te laten maken,
gezien de grove behandeling op radiotherapie.
Omdat de chirurg gewoon geen aandacht bestede aan de BLIJVENDE MEDISCHE
KLACHTEN, opgelopen op radiotherapie en deze bij voorkeur steeds probeerde tussen
mijn oren te stoppen, werden mijn twijfels weer sterker.
Je voelt dat ze iets proberen te verbergen!
Op 11-10-03, vroeg ik MIJN complete medische dossier op, waar ik alle recht op heb!
(art. 456 wet WGBO, art. 29 wet persoonsregistratie).
Op 30-10-03, ontving ik EEN KLEIN GEDEELTE, beslist niet compleet, er werd in
strijd met alle wetten, HEEL VEEL ACHTERGEHOUDEN!
De mammagrafie van de ene borst, liet ik 21-10-03 maken in het Havenziekenhuis, ik was
toen nog niet van alle gemaakte medische FOUTEN/OVERDRACHTSFOUTEN en
diagnoses op de hoogte! en dat hier het begin lag bij chirurg van D.
De laborante die de foto, van de ene half afgescheurde borst moest maken, schrok zo van de
zeer zware verminking, dat ze het apparaat met een klap liet vallen en zo mijn enige half
afgescheurde borst plat perste met een gewicht van 30 kg.
-40-
De pijn was verschrikkelijk, ik heb hier echt nog een aantal weken pijn van gehad.
Daar ik zelf nooit naar mijn zware verminking kijk, had ik niet gezien, dat de borst verder was
ingescheurd. Mijn therapeute die ook de huid, die tussen mijn ribben zakt behandeld, zag dit
drie dagen later en vroeg hoe dat kwam.
Mijn man belde het Havenziekenhuis hierover op. Het hoofd van de Röntgen afdeling, stond
na een uur, met bloemen voor de deur en betuigde namens de laborante hun spijt en zei dat
ik in mijn geval bij een volgende foto altijd het hoofd van de Röntgen afdeling moest vragen
deze te maken of nog beter op een andere manier, een mamma MRI laten maken.
De uitslag van de mammagrafie was goed en werd naar mijn huisdokter gestuurd, die het
meteen doorgaf aan chirurg H. van het UMC.
Deze beweerde later nergens van te weten, terwijl wij later de bewijzen zijn tegengekomen,
dus dat dit leugens waren en onze huisdokter toen de uitslag nog voor een tweede keer heeft
gestuurd, wat dus helemaal niet nodig was geweest.
Mijn twijfels, die NOOIT waren weggeweest, werden weer erger, ik besloot Mijn medisch
dossier op te vragen, waar ik alle recht op heb art. 456 wet WGBO, art. 29 wet
persoonsregistratie, ik wilde nu precies alles weten!
Er werden heel veel zaken achtergehouden, dat voel je haarscherp!
Op 09-01-04 Mijn medisch dossier opgevraagd in EMC met betrekking tot het collegiaal
bezoek, gedaan ten gunste voor chirurg van D. van het Havenziekenhuis, die dit had
afgesproken, zonder hier VOORAF TOESTEMMING voor aan mij te vragen of enig overleg
met mij te plegen! TEGEN ALLE REGELS EN WETTEN IN DUS, zoals eerder uitgebreid
vermeld!
Op 28-01-04, kregen wij deze zaken toegestuurd door het EMC.
Hierbij vonden wij tot onze verbijstering, de brief die internist W. van het
Havenziekenhuis voor de ONAFHANKELIJKE SECOND OPINION, had gestuurd aan
chirurg H.van het UMC.
Deze internist W. van het Havenziekenhuis, had tegen art. 457 wet WGBO en tegen ons
uitdrukkelijk verbod, een kopie voor een onafhankelijke second opinion gestuurd, aan
degene, die bij collegiaal bezoek t.g.v. chirurg van D., met zijn gezicht naar de muur de
diagnose al had gesteld, het meteen beter wist dan zijn collega en de ONDERZOEKEN, die
o.a. een BEELD van DCIS aangaven! en débris.
En waar wij meteen geen enkel vertrouwen in hadden en hier NIETS, maar dan ook NIETS
meer mee te maken wilde hebben, ook de zogenaamde diagnose niet, waarop ook nog stond:
zoals afgesproken met chirurg G.?,voor ons totaal onbekend!
(Wat was er afgesproken? Daar hebben wij tot op heden nog nooit geen antwoord op
gehad!)
Wij heel duidelijk in het Havenziekenhuis hadden afgesproken, met chirurg van D. en
internist W., dat ik NIETS maar dan ook NIETS, verder met dit collegiaal bezoek en
DIAGNOSE te maken wilde hebben en gevraagd of ik daar op kon vertrouwen! Dit ook in
mijn medisch dossier in het Havenziekenhuis staat vermeld en waar wij vreemd genoeg van
chirurg van D. niet over mochten spreken!
Ook aan onze huisarts hadden wij al deze zaken verteld.
Dat dit collegiaal bezoek ten gunste voor chirurg van D., door haar afgesproken was, voordat
zij dit met mij had besproken en mij hier toestemming voor had gevraagd, is heel duidelijk,
omdat wij op hetzelfde tijdstip naar een huwelijkssluiting van familie zouden gaan, wij dit
meteen tegen deze chirurg hebben gezegd, maar zij had deze afspraak al gemaakt en het was
-41-
een hele grote gunst VOOR HAAR, dat dit meteen kon!, bij deze collega, waarvan het
onbeschofte, zelfingenomen optreden bekent moest zijn.(Zo wij later van diverse kanten
hebben gehoord!) En het was maar voor één keer!!!, volgens chirurg van D.!
Dit geeft duidelijk het arrogante optreden, tegen alle wetten en regels weer, naar mij, de
patiënt toe.
Dit collegiaal bezoek, wordt in mijn medisch dossier, ZO WIJ LATER PAS ZAGEN,
Familieonderzoek genoemd! De zoveelste grote leugen dus.
Ook staat daarin dat ik bang zou zijn voor de DDH, Zeer minderwaardig, om zo de
MEDISCHE FOUTEN en DIAGNOSES, op mij neer te zetten, die heel, heel duidelijk voelt,
dat er iets wordt achtergehouden, dat er iets niet klopt! Hele grote leugens dus!
Het opvragen van MIJN medisch dossier in het Havenziekenhuis.
Op 10-02-04, naar het Havenziekenhuis gebeld voor een formulier voor het opvragen van
MIJN medisch dossier.
Een formulier om een medisch dossier op te vragen, had dit ziekenhuis niet, ook werd er nooit
geen inzage gevraagd, door patiënten, beweerde men. Hoe arrogant en tegen art. 456 wet
WGBO en art. 29 wet Persoonsregistratie!
Ik maakte toen zelf een schriftelijk verzoek, met een kopie van mijn paspoort en ponskaartje
van het ziekenhuis.
Op 11-02-04, +/- 10.30u, ging mijn man persoonlijk naar het Havenziekenhuis, met dit
schriftelijk verzoek en de gevonden brieven, om kopieën van MIJN medisch dossier.
Hierbij kwam hij op de gang internist W. tegen, die hij hierop aansprak. Deze had uiteraard
geen tijd en sprak vriendelijk alle zaken goed, dit in strijd met alle bestaande wetten!
Op 19-02-04, 10.40u, weer gesproken met mevr. C., voor kopieën van MIJN medisch dossier.
Deze stuurde toen een paar velletjes over de chemokuren, NIET ALLES en verder niets!
Op 01-04-04 om 9.40u heeft mijn man gebeld naar het Havenziekenhuis, waarom de kopieën
van MIJN medisch dossier nog niet waren opgestuurd.
Aan het einde van de middag belde internist W. mij zelf terug, zei heel vriendelijk dat ik geen
kopieën van MIJN MEDISCH DOSSIER kreeg. Toen ik protesteerde en zei, dat ik alle recht
had op inzage en kopieën hiervan en dat ik dit zo spoedig mogelijk wenste te ontvangen, zei
hij het druk te hebben, wenste mij alvast een fijne verjaardag, 4 dagen later en verbrak de
verbinding.
Zo worden dus de Medische FOUTEN/OVERDRACHTSFOUTEN op een vriendelijke,
kleinerende manier, naar mij de patiënt toe, onder de pet gehouden en inzage in MIJN
medische dossiers geweigerd.
Alles in strijd met de wet.
Ook is het heel duidelijk door deze weigering, dat er heel veel MEDISCHE
FOUTEN/OVERDRACHTSFOUTEN en VERKEERD GESTELDE DIAGNOSES voor
mij de patiënt verborgen moeten blijven!
Nog van gedachte dat ik toch nog fatsoenlijk en volgens de wet, kopieën van MIJN medisch
dossier zou ontvangen, wachtte ik nog even af.
(Inmiddels waren bij het opvragen van enkele toegestuurde dossiers uit het UMC, al heel veel
FOUTEN boven water gekomen).
-42-
Op 12 februari 2006, 2 jaar later, verzond ik weer een verzoek voor kopieën van MIJN
medisch dossier, alles uitgebreid vermeld met kopie rijbewijs en ponskaartje aan het
Havenziekenhuis. Nu aan de directeur, Mr. R. P., waarop weer geen enkele reactie!
Op 13 maart 2006 stuurde wij deze directeur EEN HERINNERING, met nogmaals alle
zaken, weer met verwijzing naar de wet WGBO.
Op 03-04-06 is mijn man zelf de kopieën en kopie van foto mammagrafie gaan halen, heeft
hier een kwitantie voor ontvangen en betaald aan de klachtenfunctionaris.
Het gekopieerde dossier, niet compleet!, zat door elkaar, losse vellen slordig gekopieerd, los
in een envelop!
Dit was dus 2 jaar bewust en tegen alle wetten en regels voor mij achtergehouden!
Hier viel heel duidelijk zeer veel te verbergen, dat ten koste van alles, voor mij de
patiënt, verborgen moest blijven!
Wanneer wij dan MIJN medisch dossier (nog niet compleet!) eindelijk inzien, zijn wij
verbijsterd over de leugens, de gemaakte medisch fouten en overdrachtsfouten, die dus
bewust onder de pet moeten blijven.
De onderzoeken gedaan op 17-09-02.
De mammagrafie gaf een duidelijke grove struktuur met een vrij dikke cutis en subcutis.
Er is ook wat dense struktuur en vrij dikke huid op de echogram te zien.
Er werd ook een cytologische punctie verricht.
De punctie van de borst, gaf als conclusie: mammapuntie, onvoldoende materiaal, geen
diagnose.
Microscopie: bloed en stroma waartussen enkele mamma-epitheelcellen.
Onvoldoende celrijk materiaal voor classificerende diagnose.
De travenolbiopsie, op 17-09-02,
Microscopie: De naaldbiopten tonen vetweefsel en bindweefsel met wisselende dichtheid. In
het bindweefsel een groepje klierbuizen bekleed met apocrien metaplastisch epitheel. Een van
de doorsneden toont tevens een klierbuis omgeven door verdichting van bindweefsel en
gevuld met atypisch epitheel. In dit epitheel monotone grote kernen en een ruim grof
gevacuoliseerd cytoplasma. In dit cytoplasma geen luminale differentiatie. In het centrum van
de buis bevindt zich eosinofiel debris.
Geen ontstekingsbeeld.
CONCLUSIE: Naaldpunctaat uit rechter borst waarin een buis met BEELD van ductaal
carcinoma in situ. In dit materiaal geen infiltrerende maligniteit.
Bovenstaand onderzoek geeft duidelijk een BEELD van DCIS (ductaal carcinoma in situ) aan
en geen DCIS! Ook geeft débris (puin afval: in engere zin, weefsel en bloedresten na een
verwonding) duidelijk weer!
(Ik kreeg dit na een val met mijn fiets, zoals eerder vermeld).
Dan komen wij ook tot onze grote ontzetting een rapport tegen van het collegiaal bezoek,
afgesproken door chirurg van D., ZONDER VOORAF ENIG OVERLEG OF
TOESTEMMING VAN ONS!, zoals eerder beschreven, van alleen een punctie oksel
waarvan de uitslag meteen werd afgelezen, adenocarcinoom, zonder dat er een echografie
van de oksel is gemaakt! Dit is NOOIT ergens gedaan!
-43-
Ook was deze uitkomst alleen te verwachten van deze arrogante zelfingenomen onbeschofte
collega, die de diagnose al meteen had gesteld, met zijn blik naar de muur. Een andere
uitkomst was dus hiervan niet meer te verwachten, omdat deze arrogante collega dan zijn
gezicht zou verliezen.
Dat wij dit collegiaal bezoek, ten gunste voor chirurg van D., voor geen enkele manier
vertrouwde en hier NIETS maar dan ook NIETS meer mee te maken wilde hebben!,
OOK de zogenaamde diagnose niet! WAS HEEL, HEEL DUIDELIJK
AFGESPROKEN, zie eerder uitgebreid vermeld!
HEEL VREEMD MOCHTEN WIJ HIER ZELF VAN CHIRURG van D. NIET MEER
OVER SPREKEN!!!!!
Terwijl deze chirurg van D. steeds riep: DE CELLEN ZIJN GOED MAAR HET
BEELD VERKEERT!, maar niet één keer over VETNECROSE heeft gesproken, wat
ontstaat na val of stoot en er uit kan zien als kanker, zelf met grote afmetingen! (zie o.a.
Codex Medicus en Dr. A. Clarysse)
En bij zoveel twijfel geen mamma MRI liet maken!!! Waarom niet!
De foto’s van het bevolkingsonderzoek zijn nooit opgevraagd!
Ook is er niet één keer een echografie van mijn oksel gemaakt! Wat wel in mijn medisch
dossier overal is vermeld. Grote leugens dus!, die nog steeds gehandhaafd blijven!!!
Dan zien wij de OVERDRACHTSFOUTEN naar internist W.
De leugens er in, DCIS i.p.v. BEELD van DCIS, echo oksel, (is nooit gemaakt!) ENZ. ENZ.
Daar komen weer andere zaken nog bij o.a. Appendectomie! (op papier raak je dus je blinde
darm kwijt) terwijl ik daar nog nooit aan ben geopereerd of wat aan heb gehad!
De 4 FAC chemokuren kreeg ik Palliatief! Volgens mijn medisch dossier, alleen was er
slordig klein met de hand neo-adjuvant (voor de operatie) in een hoekje bij gekalkt.
WEL HEEL VREEMD, EERST 2 JAAR INZAGE IN MIJN MEDISCH DOSSIER
WEIGEREN, tegen de wet WGBO en wet persoonsregistratie EN DAN DIT ZIEN!
Op 16-06-06 sturen wij eerst internist W. een brief met uitgebreide vragen en bijlage van
onderzoeksrapporten enz., in de veronderstelling dat wij hier eerlijk en concreet schriftelijk
antwoordt op zullen krijgen.
Op 06-09-06 krijgen wij hierop eindelijk een briefje, geen antwoordt op de gestelde vragen
en feiten!
Deze internist zag geen aanleiding tot schriftelijke rectificatie op de gemaakte Fouten en
leugens in Mijn medische dossier!
Op 11-09-06 sturen wij chirurg van D. een brief met de vragen en bewijzen in de vorm van
onderzoeksrapporten, overdrachtsfouten en de leugens in Mijn medisch dossier!
Op 28-09-06 krijgen wij hierop een briefje met zoveel leugens en kleinerende opmerkingen
ook worden de onderzoeksrapporten in deze brief verdraaid en dan met de kleinerende
opmerking of ik het wel allemaal begrijpt.
Dit is werkelijk absurd en walgelijk om zo, de aanwijsbaar gemaakte medische FOUTEN
onder de pet te houden en mij de patiënt op een kleinerende neerbuigende manier nog een trap
na te geven!
Wij hebben deze brief direct retour gestuurd, na uiteraard eerst een kopie er van gemaakt te
hebben.
Wij stuurde deze brief, op 02-10-06, die was geschreven als een soort kladbrief zonder
briefhoofd van het Ziekenhuis retour aan chirurg van D., met als bewijs de
onderzoeksrapporten en duidelijke vragen hierover van ons.
-44-
Een echo van mijn oksel is NOOIT ergens gemaakt, wordt wel in al mijn medische dossiers
genoemd, zowel in het Havenziekenhuis als UMCU, dit zijn dus GROTE LEUGENS.
Wij wilde het onderzoeksrapport hiervan nu zien, wat er niet is uiteraard!
Er werd mij toen een rapport van een punctie gestuurd, door de klachtenbemiddelaar, met de
mededeling dat dit nu het rapport van echo oksel was, zo ver gaat dit ziekenhuis om medische
fouten onder de pet te houden en mij de patiënt op een zeer minderwaardige manier voor de
gek te houden.
Toen wij hier boos op reageerde naar de klachtenbemiddelaar, kwam er op 12-12-06
gedateerd een kopie van een kladbriefje van chirurg van D.aan de klachtenbemiddelaar
mevrouw C., met de mededeling er op dat ze het verkeerd had begrepen en er geen echo
van de oksel van mij was gemaakt!, dus dat er ook geen onderzoeksrapport van is!
Dit kladbriefje was dus niet aan mij, maar aan de klachtenbemiddelaar gericht!
Hierna deed ik op 30-12-06 zelf voor zover mij toen nog maar bekend was, een toevoeging
aan MIJN medisch dossier op art. 454 lid 2 wet WGBO, waar ik wettelijk recht op heb.
Later zullen wij nog veel, veel meer bewijzen, FOUTEN en leugens ontdekken.
Dan komt er ineens op16-01-07 een brief van de interim directeur Dr. J.A.C. J., zogenaamd
als antwoord op de 4 niet beantwoorde persoonlijk aangetekende brieven, van ons, aan
zijn voorganger.
De directiesecretaresse heeft deze persoonlijk/vertrouwelijk, aangetekende post aan de vorige
directeur, die inmiddels dus was weggegaan, niet aan ons retour gestuurd, maar aan andere
gegeven, dit tot 4 maal toe, zonder dat wij hier van op de hoogte waren gesteld.
Dit is duidelijk in strijd met de privacy wetgeving.
Het is werkelijk walgelijk hoe deze interim directeur alles verdraaid en alle gemaakte
medische FOUTEN, OVERDRACHTSFOUTEN en leugens goed praat en geen antwoord
geeft op de door ons gestelde concrete vragen.
Deze briefis duidelijk een bewijs van de collectieve zwijgplicht!
Een arts die deze zwijgplicht doorbreekt, wordt geschorst, ontslagen of moet emigreren!
(bevestigd in lezing Prof. Dr. Brian Jarman, 5 mei 2008, lezing UMCU), zie site SIN-NL)
Daarna voeren wij nog een uitvoerige correspondentie, waarop wij steeds tegenstrijdige
antwoorden ontvangen en geen concreet antwoord op de gestelde vragen.
Het bewust niet willen zeggen, van dit ziekenhuis, op welke onderzoeken en door wie de
diagnose is gesteld.
Het bewust niet veranderen van de FOUTEN in MIJN medisch dossier, waarin operatie en
onderzoeken staan, die NOOIT bij mij hebben plaatsgevonden, OVERDRACHTSFOUTEN
enz. enz.
Het bewust achterhouden van MIJN COMPLETE medische dossiers, enz. enz.
Dit geeft duidelijk aan hoe dit ziekenhuis er alles aan doet, om de MEDISCHE FOUTEN
onder de pet te houden, en dat de collectieve zwijgplicht, boven hun afgelegde eed staat.
Hierna heeft mijn man nog een paar keer een afspraak met de directeur J.J. D. waarin hij
antwoord wil op alle zaken, op 16-08-07, 14.30u, 21-08-07, 10.00u, 06-09-07, 15.00u.
Mijn man heeft alle vragen en zaken duidelijk op papier gezet voor deze directeur.
-45-
De verslaglegging van dit gesprek wordt gedaan door degene die 4 keer een aangetekende,
persoonlijk/vertrouwelijke brief aan de vorige directeur achter hield en deze aan andere gaf,
zonder dat wij hiervan op de hoogte waren!
De verslaglegging had niets met de op papier staande en gestelde vragen van mijn man
te maken! Niet één concreet antwoord, alleen alles verdraaien, leugens.
Op 29-09-07 stuurt mijn man dit gespreksverslag retour, en het besprekingsrapport met de
vragen door hem zelf gesteld, ter vergelijking, en de onderzoeksrapporten als bewijs en dat hij
hier op geen enkele manier mee akkoord gaat!
Ook dat hij heel veel kostbare tijd heeft besteed, zonder een enkel concreet antwoord en
resultaat. Dat hij niet serieus is genomen en zwaar voor de gek gehouden, is heel duidelijk!
Dan volgt nog een briefje van deze directeur dat de zaak is afgerond, dus zonder dat hij de
gestelde schriftelijke vragen heeft beantwoord en zonder dat hij de rest van de zaak heeft
onderzocht, de overdrachtsfouten, de onderzoeksrapporten,die duidelijk een BEELD van
DCIS(ductaal carcinoma in situ) aangeven en geen DCIS. Ook geeft débris(puin afval: in
engere zin, weefsel en bloedresten na een verwonding), duidelijk weer!
(ik kreeg dit na een val met mijn fiets!)
Dus ook voor deze directeur, geld alleen de collectieve zwijgplicht!
Zo blijven de Medische FOUTEN, OVERDRACHTSFOUTEN, in een ziekenhuis onder
de pet en in de medische dossiers gehandhaafd en worden patiënten en hun familie voor
de gek gehouden, dit met medeweten, medewerking en goedkeuring van de directie!
Op 16-04-08 bel ik zelf naar de directie van het Havenziekenhuis, over alle zaken zoals eerder
genoemd!
Op 21-04-08, 17.30u, belt directeur D. mij zelf terug, heel aardig, de kopie van de brief voor
second opinion in UMC, die internist W., tegen mijn verbod (en tegen art. 457 wet WGBO),
als waarschuwing waarschijnlijk dat ik een second opinion ging doen, naar dr. K. stuurde, zal
hij terug halen.
En voor de rest?????, alle gemaakte FOUTEN????
Mijn man heeft alles gelogen, volgens directeur D.!!!!!
Ik was perplex!!!!
Directeur D. had een afspraak en vroeg mij een andere keer terug te mogen bellen.
(Wat uiteraard nooit meer is gebeurd!)
Dit is een heel duidelijk bewijs, dat er hele grote Medische FOUTEN zijn gemaakt!
En tot hoever deze mensen gaan, op een heel minderwaardige grove manier, deze
leugens te handhaven en vol te houden!
NOG STEEDS!!!!!
HOOFDSTUK 5
Rechtsbijstandverzekeraar, Regionaal Tuchtcollege, Centraal Tuchtcollege.
Inmiddels hadden wij ook in overleg met de toenmalige zorgverzekeraar, in een brief van 1702-04, de DAS rechtsbijstand gevraagd voor onderzoek.
-46-
In eerste instantie is hier voor ons niets mee gedaan, dan mijn medisch dossier gedeeltelijk
opgevraagd, wat ik zelf ook al had gedaan. Alleen waren hier wel toevoegingen in te zien, o.a.
zoals rechts niet VP en RR (verplegen en bloeddruk meten) enz.
Maar het enige onderzoek wat in UMC is gedaan voor mijn zwaar verminkende
borstamputatie, is een bloedonderzoek, waarin alleen het HB (8,1) en mijn bloedgroep is
vastgesteld!
Dit onderzoek is tot begin 2009, bewust door UMCU voor mij achtergehouden!, na jaren
lange correspondentie en mails van mij, dit tegen art. 456 wet WGBO en art. 29 wet
persoonsregistratie! Een duidelijk bewijs dat hier iets viel te verbergen!
De DAS heeft dit onderzoek niet opgevraagd.
Op 15-04-05 besloten wij met de DAS te stoppen, omdat de medewerkers de wet WGBO niet
kenden en van de BIG registratie niet op de hoogte waren. Wij hadden dit telefonisch die
morgen gemeld.
Om +/- 18.30u werden wij terug gebeld door Mr. F., die wilde de dossiers niet terug sturen,
maar bewijzen dat ze wel degelijk voor mij bezig waren, het zou alleen één jaar duren en ik
mocht dan zelf niets doen!
Na 1,5 uur overtuigen door deze jurist, dat ze wel geschikt waren om medische FOUTEN te
bewijzen, zijn wij uiteindelijk akkoord gegaan.
De zaak bij het Tuchtcollege, die wij alleen nog voor de Radiotherapie hadden aangespannen,
(Wij hadden TOEN de andere aanwijsbare fouten nog niet ontdekt!), daar deed de DAS
niets mee, dat moest ik zelf doen, wel wilde ze graag kopieën ontvangen hierover van mij.
Achteraf gezien zijn wij gewoon voor de gek gehouden.
Wij waren van verschillende kanten al gewaarschuwd o.a. door medewerkers van het KWF,
dat de DAS voor medische FOUTEN, niets waard was.
De ingehuurde expert, uit een ander ziekenhuis, die de declaraties op zijn huisadres kreeg en
het ziekenhuis waar hij zelf werkte gebruikte om bij te klussen, (dit ziekenhuis stond op dat
moment ook negatief in de media) had contacten met het UMCU.
Deze expert heeft niets, met de door ons eerder genoemde aanwijsbare zaken voor ons
gedaan.
Heeft het onderzoeksrapport dat duidelijk een BEELD van DCIS aangeeft en geen DCIS en
waar débris duidelijk aangeeft dat dit na een verwonding is (val met mijn fiets), hier heeft
deze expert niets mee gedaan.
Ook de leugens in mijn medisch dossier, waarin operatie en onderzoeken die NOOIT bij mij
hebben plaatsgevonden, aanwijsbare overdrachtsfouten, enz. enz.
Het gebruik van WASBENZINE op een nog open getransplanteerde huid, die over de
ribben ligt, op de plaats waar mijn borst radicaal is verwijderd en waar erna direct
tatoeage vloeistof in werd gedaan (ik had vanbinnen het gevoel als werd ik verbrand, de
uitgeklede borstspier is hierna niet meer terug te vinden!), vergeleek deze expert met de
wasbenzine die hij zelf in zijn keukenkastje bewaarde!
De Chemiefabriek waar wij een en ander hebben gemeld, raakte in paniek, mailde ons direct
uitgebreide veiligheidsvoorschriften en vertelde ons dat dit bij een HOND met een klein
wondje al grote schade had veroorzaakt en beslist niet kon bij een MENS op een nog open
getransplanteerde huid. Wij moesten direct naar een dokter, werd ons met klem gezegd!
Uit bovenstaande blijkt hoe de expert bewust het UMCU wil beschermen, die de
veiligheidsvoorschriften bewust negeert en aan de laars lapt.
-47-
Wel zette deze expert nog op papier, dat ik 91% kans had geen 10 jaar meer te leven, na deze
zware rigoureuze bestraling en behandeling.
Dat deze expert alleen voor de COLLECTIEVE ZWIJGPLICHT onder de MEDICI en
collega’s bezig was en niet voor een slachtoffer van aanwijsbare medische fouten, is heel
duidelijk!
Op 10-04-06 vragen wij onze dossiers terug. Het is ons nu heel duidelijk voor wie deze
verzekeraar werkt.
In dit teruggevraagde dossier vonden wij memo’s met o.a. er hoeft geen haast mee gemaakt te
worden en telefoon notities met minder fraaie opmerkingen enz.
Er is in deze notities geen enkel respect voor de gedupeerde, die onherstelbaar blijvend
medisch letsel, klachten, zeer zware verminking en schade heeft.
Met alle schriftelijke bewijzen, FOUTEN, Overdrachtsfouten, het niet naar waarheid
ingevulde medisch dossier enz., zoals eerder beschreven, is bewust niets mee gedaan.
Op 14-08-06 en 25-09-06 dienen wij een klacht in bij de directeur, met nog verschillende
bijlage als bewijs.
Wij ontvangen hierover nog bericht respectievelijk op 17-08-06 en 29-09-06 en 13-11-06.
Hierin betreuren ze de gang van zaken, distantiëren zich van de externe expert en maken
excuses voor de gang van zaken.
Een financiële genoegdoening hiervoor hebben wij nooit ontvangen!
EEN KOSTBAAR VERLOREN 1,5 JAAR!
Hier ben je nu blijkbaar voor verzekerd!
Later horen wij van andere slachtoffers van Medische FOUTEN, dezelfde verhalen.
Degene die ons hadden gewaarschuwd dat de DAS rechtsbijstand, voor medische FOUTEN
niets waard was, hebben 100% gelijk gekregen.
Wij waren TOEN nog te goed van vertrouwen.
DE TUCHTCOLLEGES
Naar aanleiding van de behandeling op afdeling Radiotherapie UMC door een basisarts, die
zich schriftelijk als radiotherapeut had voorgesteld en alle door ons eerder vermelde zaken,
dienen wij op 18 juli 2005 een Klaagschrift in bij het Regionaal Tuchtcollege te Amsterdam,
waar Utrecht onder valt.
Één Klaagschrift voor de basisarts, die zich schriftelijk als radiotherapeut had voorgesteld en
alle eerder genoemde zaken en één Klaagschrift voor de medeondertekenaar van de
ontslagbrief Radiotherapie UMC, de radiotherapeut T., waar wij nog nooit van hadden
gehoord en die mij nog nooit zelf had gezien of bij enige behandeling was geweest.
Deze radiotherapeut heeft op onze drie aangetekende brieven van 07-01-05, 20-01-05, 29-0105 nooit het fatsoen gehad te reageren, ook op het telefoontje van mijn man op 25-01-05,
14.40u niet.
Deze Klaagschriften zijn op 20-07-05 binnen gekomen en op 25-07-05 bevestigd voor
ontvangst door het RTG te Amsterdam.
Op 10-10-05, krijgen wij een kopie van de schriftelijke reactie van UMC Radiotherapie.
Op 29-01-05 dienen wij ons Repliek in op dit antwoord, bevestigt door RTG Amsterdam 1511-05.
Op 26-01-06 ontvangen wij een kopie van het Dupliek van Radiotherapie UMC.
-48-
Op 02-03-06 krijgen wij bericht dat de zaak zal worden verwezen naar het College in de
Raadkamer van 11-04-06.
Op 02-06-06 ontvangen wij de Beslissing.
Het Regionaal Tuchtcollege Amsterdam wijst de klachten af!!!
Wij zijn verbijsterd, alle door ons eerder genoemde zaken, Medische FOUTEN, ENZ,
zijn goedgekeurd door Het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg te
Amsterdam!
Op 8 juli 2006, tekenen wij BEROEP aan, bij het Centraal Tuchtcollege voor de
Gezondheidszorg te DEN HAAG, over de Beslissing van het Regionaal Tuchtcollege te
Amsterdam.
De wederpartij (UMC) had tot 28-08-06 gelegenheid voor een verweerschrift, maar had hier
blijkbaar langer de tijd voor nodig en kreeg uitstel tot 11-09-2006.
Hierna zou de behandeling van deze zaak plaatsvinden op 24-05-07, 14.00u.
Op 14-12-06 kregen wij bericht van het CT te Den Haag, dat de zitting op 24-05-07 niet
doorging. Het UMC had om uitstel gevraagd, nadere datum zou t.z.t. nog volgen.
Inmiddels hadden wij zelf nog veel meer FOUTEN, OVERDRACHTSFOUTEN, ENZ. in
mijn medische dossiers ontdekt! Al hadden wij nog steeds niet het COMPLETE dossier
gehad!
Wij stuurde deze zaken met bewijzen nog in op 09-01-07 en 26-09-07 naar het Centraal
Tuchtcollege te Den Haag.
Deze brieven met bewijzen werden bevestigd voor ontvangst door het CT te Den Haag op 1501-07 en 03-10-07.
Tot twee weken voor de zitting konden nog stukken worden ingebracht, dus deze stukken met
aantoonbare bewijzen zijn ruim op tijd binnengekomen bij het CT!
Op 15-11-07 om 13.00u zou dan eindelijk de zitting zijn.
Dit werd weer gewijzigd in 15-11-07 om 15.00u.
Mijn man zou, mede namens mij, naar de zitting gaan.
Wij hadden dit van te voren gemeld bij het CT te Den Haag.
Tijdens de zitting heeft mijn man de ingestuurde bewijzen en alle eerder genoemde zaken
benoemd. (Voorzitter was Mr. A.H.A. S., de huidige voorzitter van het CT)
Ook dat hij telefonisch op 08-11-04, 9.25u. nog had gevraagd aan deze basis arts, waarom zij
zich schriftelijk als radiotherapeut had voorgesteld.
Het antwoordt van deze basis arts was toen; “dat was afgesproken”! daarna verbrak zij de
verbinding, zonder op verdere medische vragen en de blijvende gevolgen ervan antwoord te
geven.
Ook had ze niet gezegd wie haar supervisor was, die opdracht had gegeven mij zo te
behandelen en mijn medische dossiers niet naar waarheid in te vullen!
Wie de supervisor was van deze basis arts, weten wij tot op heden nog steeds niet!
-49-
Wilt men ook nu nog steeds niet zeggen, ook niet op de zitting bij het CT te Den Haag,
waar mijn man dit ook nog speciaal heeft gevraagd.
Het was niet de medeondertekenaar van de ontslagbrief, tenminste dat werd toen beweerd,
wie het wel is geweest werd niet gezegd, dit met de telefonische uitspraak van de basis arts,
“dat was afgesproken”! geeft duidelijk aan dat hier een minderwaardig spelletje is gespeeld,
dat ten koste van alles onder de pet moet worden gehouden!
En waar ik het enige slachtoffer van ben, met ONHERSTELBAAR BLIJVENDE,
TOEGEBRACHTE SCHADE.
Dit blijkt ook dat ik op medische vragen en klachten ten gevolge van de te zware en
rigoureuze bestralingen en grove behandeling, zoals eerder beschreven, geen antwoordt krijg
en dit moet vragen aan juridische zaken van het ziekenhuis, die op de medische klachten geen
antwoord kunnen geven, dit is o.a. tegen art. 448 wet WGBO en de afgelegde eed.
Op 10-01-2008, 13.00u is de Beslissing, die openbaar zal worden uitgesproken.
Mijn man die naar de Beslissing ging kreeg te horen dat hij zijn jas niet uit hoefde te doen,
omdat het zo was afgelopen.
Voor de tafel waar achter het College zitting hield, was nog een barricade van tafels
neergezet.
Achter deze barricade hoorde mijn man een korte versie van de Beslissing aan.
Het Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg verwerpt het beroep.
Een afschrift van de Beslissing zou ons worden toegezonden.
Het Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg te Den Haag neemt, na twee jaar,
letterlijk de beslissing van het Regionaal Tuchtcollege te Amsterdam over.
En keurt dus tevens goed, dat mijn medische dossiers, operatie, onderzoeken,
overdrachtsfouten en andere zaken bevatten, die NOOIT bij mij hebben plaatsgevonden en
niet naar waarheid zijn ingevuld en gelezen!
Een basis arts, die mij als Radiotherapeut een uitnodiging stuurt, ook op de behandellijsten
achter radiotherapeut haar naam zet, zonder toevoeging van arts-assistent!
Geen voorlichting geeft over de behandeling van de bestraling, de hoogte ervan cGy 5000, en
de blijvende onherstelbare gevolgen, mag dus ONBEVOEGD, zonder enig toezicht, de te
zwaar en rigoureuze bestralingen, laten uitvoeren door radiotherapeutisch laboranten, die
niet BIG zijn geregistreerd en van wie ik de namen niet mocht weten, die de badge in de zak
deden en aan wie deze basis arts, zelf alles nog moest vragen in plaats van leiding te geven,
met alle gemaakte FOUTEN en blijvende onherstelbare schadelijke gevolgen hiervan
voor mij, zoals ook elders, in het buitenland is geconstateerd en wat mijn man op de zitting
van 15-11-07 heeft gezegd en in alle ingezonden stukken van mij duidelijk en met
toegevoegde bewijzen te lezen is.
Dit is dus geoorloofd door het Centraal Tuchtcollege, omdat deze basis arts een badge
droeg waarop stond arts-assistent, ik had de badge dus maar moeten lezen!
Wij hebben deze overweging zwart op wit van het Centraal Tuchtcollege voor de
Gezondheidszorg te Den Haag gekregen!
Dit is werkelijk te gek voor woorden!
-50-
Ik wil iedereen waarschuwen, controleer tijdens het 5 minuten durende consult eerst de badge
van uw behandelaar en probeer dit ook tijdens de operatie onder narcose te doen.
Iedereen mag zich dus op schriftelijke uitnodiging en op de behandellijsten uitgeven voor
radiotherapeut, enz.,wanneer die maar een badge draagt met het beroep wat hij werkelijk is!
Het strak vastbinden, omhoog aan een losse paal van mijn lymfgevoelige arm, 5 weken lang,
zoals eerder beschreven, wordt ook goedgekeurd door het Tuchtcollege, terwijl wij de
bewijzen uit het medisch dossier hebben opgestuurd, waarin staat: Rechts niet VP en RR
(verplegen en bloeddrukmeten!)
Mijn man dit op de zitting van 15-11-07, nog duidelijk had genoemd.
Ook dat ik steeds had gezegd de arm niet vast te binden! Dus tegen mijn verbod (art. 450 wet
WGBO) is hier gewoon mee doorgegaan.
In mijn medisch dossier staat dat er een armsteun is gebruikt en niet het strak vastbinden van
mijn lymfgevoelige arm, omhoog aan een losse paal, wat door het verzetten van de
behandeltafel, nog strakker in mijn arm snoerde!
Mijn medisch dossier is dus niet naar waarheid ingevuld! Grote leugens erin dus, wat
ook is goedgekeurd door het Tuchtcollege!
Het gebruik van royaal WASBENZINE op een nog open getransplanteerde huid, die
over de ribben licht op de plaats waar mijn borst radicaal is geamputeerd en hierna
direct tatoeage vloeistof erin, is ook goedgekeurd door het Tuchtcollege!Ook het niet
vermelden ervan in mijn medische dossier!
(De WASBENZINE werd gebruikt om het verkeerd afgetekend geknoei met viltstift op de
nog open getransplanteerde huid weg te halen! Ik had het gevoel als werd ik vanbinnen
verbrand!, deze zaken staan ook niet in mijn medisch dossier vermeld!)
Het Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg, heeft het in de Beslissing, over het
aanbrengen van TATOEAGES, die hierna worden VERWIJDERD met
WASBENZINE!, dit volgens het protocol van het UMCU.
Hieruit blijkt dus duidelijk dat het Tuchtcollege de zaken niet eens heeft gelezen en begrepen!
Een tatoeage is blijvend! en zeker niet te verwijderen met WASBENZINE, wat het
Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg, in de Beslissing, zwart op wit neer zet!
Iedereen weet dat een TATOEAGE niet met WASBENZINE verwijderd kan worden!
Na deze uitspraak kunnen de veiligheidsvoorschriften van de chemiefabriek voor
WASBENZINE dus in de prullenbak.
En WASBENZINE kan dus voor medische doeleinden geregistreerd worden en gebruikt
Het vergeten van het WEM (sileconenmat) tijdens het bestralen.
Dit heb ik zelf minimaal 2x in de open kast zien staan, met mijn naam er op, tijdens het
bestralen!
Ook het vergeten van blokken, die gezond weefsel moeten beschermen tijdens het bestralen,
waren een paar keer vergeten! Ik hoorde de laboranten dit tegen elkaar zeggen!
Het regelmatig wegglijden van de beschermmat tijdens het bestralen. Het verschillend
bestralen ENZ.(zie eerder beschreven).
Volgens de Beslissing van het Centraal Tuchtcollege waren deze zaken niet gebeurd, want het
stond niet in mijn medisch dossier vermeld!
-51-
Dat ik het zelf in kast had zien staan, enz., in zo een geval wordt altijd de arts geloofd! En het
medisch dossier, wat eenzijdig wordt ingevuld door de arts, als patiënt heb je hier geen
directe controle over, krijg hier ook niet direct een afschift van.
Zo word je als patiënt en slachtoffer met blijvende onherstelbare schade, ook nog eens voor
leugenaar gezet, ten gunste van deze basis arts en de collectieve zwijgplicht in deze
beroepsgroep!
Erger nog de betreffende basis arts krijgt in de Beslissing, van het Centraal Tuchtcollege, nog
een schouderklopje voor het voeren van gemotiveerd verweer!
De medeondertekenaar van de ontslagbrief, die vele leugens bevat, radiotherapeut J.H.A. T.,
die mij niet kende, nooit had gezien en niet het fatsoen had op onze aangetekende
brieven en telefoon van mijn man enig antwoord te geven.
Dit werd dus ook allemaal goedgekeurd door het Centraal Tuchtcollege voor de
Gezondheidszorg.
Een brief ondertekenen, waar je de inhoud en de patiënt niet van kent!!!
Ook deze arts kreeg in de Beslissing van het Centraal Tuchtcollege, nog een schouderklopje
voor gemotiveerd verweer!
Wie de supervisor was van de basis arts, voor wie deze J.H.A. T. de ontslagbrief
tekende, mocht ook onder de pet blijven van het Centraal Tuchtcollege voor de
Gezondheidszorg!, door de huidige voorzitter Mr. A.H.A. S.!
Zo krijg je als slachtoffer van medische FOUTEN (of nabestaande), MET DE
BEWIJZEN IN HANDEN! Nog een trap na van de Tuchtcolleges voor de
Gezondheidszorg in Nederland, die (zie hun NEVENFUNKTIES op internet!), beslist
niet onafhankelijk zijn!
Op 18 juli 2005, diende wij ons eerste Klaagschrift in, met vertrouwen op recht!
Op 10 januari 2008, om 13.00u, De Beslissing, najaren van stress en inmiddels nog veel meer
ontdekte FOUTEN, Overdrachtsfouten, achterhouden van compleet medisch dossier enz. enz.
Is ons vertrouwen voor altijd weg!
Nog verbijsterd over de Beslissing van het Centraal Tuchtcollege, terwijl je met de bewijzen
van de gemaakte fouten in je handen zit, stuurde wij op 14 januari 2008, een aangetekende
brief met nogmaals deze bewijzen naar het Centraal Tuchtcollege.
Deze brief is gelezen en afgestempeld op de brief, 15 januari 2008, door het Centraal
Tuchtcollege.
Op 17 januari 2008 werd deze brief met bewijzen ons weer teruggestuurd, met de mededeling
dat het Centraal Tuchtcollege hier niet op inging.
Dus alle zaken zoals eerder door ons genoemd, zijn bewust door het Centraal Tuchtcollege
goedgekeurd.
In Nederland ben je dus vogelvrij en onbeschermd ten opzichte van medische FOUTEN.
De collectieve zwijgplicht, openlijk toegegeven door Prof. Dr. Brian Jarman, bij een lezing in
UMC Utrecht, op 5 mei 2008 (zie SIN-NL), wordt dus beschermd en mede in stand gehouden
door de Tuchtcolleges voor de Gezondheidszorg in Nederland.
-52-
Op 16-04-08, lazen wij een lovend artikel over deze Tuchtcolleges, in een landelijk dagblad,
die de slogan “bewogen en betrokken” op haar briefpapier voert.
Dit artikel, met foto van de voorzitter van het Centraal Tuchtcollege, was beslist niet
“bewogen en betrokken” met slachtoffers van Medische FOUTEN en of hun nabestaanden!
Mede naar aanleiding van dit krantenartikel, stuurde wij deze voorzitter Mr. R.A. T. op 17-0408, onze brief van 14-01-08 en verdere bewijsstukken!
Wij ontvingen een op 22 april 2008 gedateerd briefje terug hierop.
Dat de wet geen ruimte biedt voor een verzoek tot heroverweging van een eenmaal in hoogste
instantie behandelde zaak!
Hieruit blijkt dat het tuchtrecht in Nederland, een recht is, VAN, VOOR en DOOR
Medici, die zich beschermd weten door HUN Tuchtcolleges!
Deze Mr. R.A. T., is sinds 01-01-2010 met pensioen en opgevolgd door Mr. A.H.A. S.,
huidige voorzitter van het Centraal Tuchtcollege.
De Inspectie voor de Gezondheidszorg organiseerde een feestje in de vorm van een
afscheidssymposium op 11-12-2009.
Ter gelegenheid van zijn afscheid werd Mr. R.A. T. tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau
benoemd. “Wegens zijn verdienste voor het medisch Tuchtrecht”.
Wat dit betekend voor de Slachtoffers van Medische FOUTEN of nabestaanden, zal iedereen
begrijpen!!!
HOOFDSTUK 6
Het opvragen en weigeren door UMCU van mijn compleet medisch dossier en jarenlang
BEWUST achterhouden van Bloedonderzoek, Leugens in medisch dossier blijven handhaven!
Alles met goedkeuring en medeweten van de Raad van Bestuur!
OPVRAGEN VAN MIJN COMPLEET MEDISCH DOSSIER UMCU, MET ALLE
BIJ- EN TOEVOEGINGEN.
5 mei 2007 opgevraagd.
Met een speciaal formulier van het ziekenhuis hiervoor.!
Op 15 mei 2007 ontvangen wij een weigering van UMCU, dit in overleg met secretaris RvB.,
ook een zeer bewuste weigering dus, voor een kopie van het Bloedonderzoek, het enige
onderzoek wat is gedaan voor de zwaar verminkende borstamputatie in UMCU.
Op 18 mei 2007 sturen wij een e-mail met bijlage, met verwijzing naar o.a. art.456, art. 454
van de wet WGBO.
Op 8 juni 2007 een herinnering.
Op 15 juni 2007 voor de 4de maal gevraagd om MIJN medisch dossier.
Op 18 mei 2007 een brief met verzoek naar de coördinator patiëntveiligheid, die tevens lid
is van de Raad van Bestuur UMCU!
-53-
Op dinsdag 24 juli 2007, +/- 12uur, vond ik in mijn brievenbus een OPEN ENVELOP, met
bosjes vellen, die al in mijn brievenbus lagen! De gomrand van de OPEN envelop was voor 1
cm gebruikt, de rest nog gewoon intact en dus open gegaan tijdens de verzending.
Er zat geen brief of memo bij!
Zo kreeg ik dus een “GEDEELTE van MIJN medisch dossier!”, ontbrekende stukken
kunnen dus rondzwerven bij TNT Post, of op straat!!!
Om 13.00u hierover gebeld, met Hoofd Medisch Dossierbeheer, deze gaf de afdeling
Heelkunde de schuld, hier naar gebeld, de telefoon werd niet opgenomen.
Op 27 juli 2007, ontving ik aangetekend een “KLEIN gedeelte van MIJN medisch dossier,
NIET COMPLEET! Het steeds achtergehouden bloedonderzoek zat ook hier niet bij!
Wel was er ineens een vel bij waarop stond: Rechts niet VP en RR (verplegen en
bloeddrukmeten!) Wat dus op alle mogelijke manieren wel is gedaan, MOEDWILLIG DUS!
Op 7 augustus 2007 gedateerd, ontvangen wij ineens een briefje van de afdeling
RADIOTHERAPIE UMC, met ineens mijn zogenaamde complete dossier, van alleen de
afdeling Radiotherapie, wat ze tenminste zelf beweren.
Wel heel erg vreemd dat ze meer dan de helft van MIJN dossier, van alleen de afdeling
Radiotherapie, steeds hebben kunnen achterhouden, eerst voor de Klachtencommissie UMC
en later voor de Tuchtcolleges!
Ook vinden wij hierin een vel met: GEEN RT(radiotherapie): REDEN n.v.t.(niet van
toepassing) en SPOED: NEE, REDEN.
Deze zaken in combinatie met het laatste telefoongesprek op maandag 8 november 2004,
9.25u, van mijn man met basisarts D.G. G., waarin mijn man haar vroeg, waarom zij zich
steeds, ook schriftelijk als Radiotherapeut had voorgesteld, zonder te zeggen dat ze niet
bevoegd was en wie haar supervisor was. die opdracht had gegeven voor de te zware en
rigoureuze bestralingen, enz. Zei deze basisarts uiteindelijk:” DAT WAS
AFGESPROKEN”!!!!!! En verbrak de verbinding!, zonder ook op vragen over de
blijvende, steeds erger wordende medische klachten te antwoorden!
Op 14 augustus 2007, herhalen wij nogmaals, in aangetekende brief, het verzoek van 18 mei
2007 aan de coördinator patiëntveiligheid.
Eindelijk in een op 16 augustus 2007 gedateerde brief, een reactie van deze Coördinator
Patiëntveiligheid, tevens lid van de Raad van Bestuur, deze verwees ons weer terug naar
het Hoofd Dossierbeheer UMCU! Dit terwijl hij van alle zaken zoals eerder beschreven
volledig op de hoogte is en ook de blijvende onherstelbare gevolgen hiervan!!!
Ook op 14 augustus 2007 weer een schriftelijk verzoek aan het Hoofd Medisch Dossierbeheer
UMCU voor MIJN medisch dossier, COMPLEET, met het JAREN BEWUST
ACHTERGEHOUDEN BLOEDONDERZOEK van 10-01-2003, een verzoek wat ik al
eerder, 4 maal schriftelijk en 2 maal telefonisch(25juni 2007, 11u. en 16 juli 2007, 12u) had
gedaan.
Op 29 september 2007, weer een herinnering gestuurd.
Op 26 november 2007, weer een herinnering gestuurd.
Op 03 maart 2008, nogmaals een herinnering aan het Hoofd Medisch Dossierbeheer UMCU,
die dus bewust en in strijd met art. 456 wet WGBO en artikel 29 van de wet
persoonsregistratie, mij een Kopie van MIJN COMPLEET medisch dossier blijft weigeren!
Op 20 oktober 2007 en 26 november 2007(herinnering) een verzoek aan de toenmalige
voorzitter van de Raad van Bestuur UMCU, Prof. Dr. G.H. B. over al deze zaken, die niet het
fatsoen heeft gehad hierop te reageren.
-54-
Op 7 maart 2008 ontvangen wij een brief, die al gedateerd was op 20 februari 2008, van het
hoofd Dossierbeheer, waarin ze beweerd mijn volledig medisch dossier te hebben opgestuurd.
DIT IS EEN HEEL GROTE LEUGEN EN NIET WAAR!
En op mijn brieven zal in de toekomst niet meer gereageerd worden!, aldus het hoofd van het
Medisch Dossierbeheer UMCU!
Dit Hoofd weigert dus bewust, AL JAREN een afschrift en inzage van het
Bloedonderzoek bij mij gedaan op 10-01-2003. Het ENIGE onderzoek, wat bij de
zogenaamde ONAFHANKELIJKE second opinion, in UMCU is gedaan en waarop ik
ben afgeslacht! (en op een BEELD van DCIS en débris, zoals eerder beschreven).
Ook alle leugens in MIJN medisch dossier zijn bij haar volledig bekent! en blijven door
haar gehandhaafd!
Wij benoemen deze zaken allemaal in een e-mail op 08-03-2008.
Wij richten dit verzoek nogmaals, aangetekend 28-03-2008, aan afdeling Heelkunde en
telefonisch 21-04-2008, 16.15u, dit verzoek was ook al diverse malen eerder gedaan.
Op 30 juni 2008, doen wij rechtstreeks een verzoek aan het Laboratorium UMCU.
Het Laboratorium geeft in een briefje van 4 juli 2008 aan, dit verzoek naar de afdeling
Heelkunde te hebben gestuurd.
Op 22 juli 2008, om 14.30u bellen wij met het Laboratorium UMCU.
Wij verwijzen naar art. 456 wet WGBO en art. 29 van de wet persoonsregistratie, waarin het
recht op een afschrift is geregeld.
Dit herhalen wij nogmaals op 30 oktober 2008 om 15.30u, met het hoofd laboratorium
UMCU.
Dan sturen wij op 30-10-2008 om 17.36u, een e-mail naar het hoofd van het Laboratorium,
Prof. Dr. W.W. van S., dat het achterhouden van dit onderzoek in strijd is met alle wetten!
Een cc van deze e-mail sturen wij naar, min. Van VWS, Inspectie, orde van Medisch
specialisten en SIN-NL.
Op 6 november 2008 komt hier een e-mail op terug met erin, dat ik alle recht heb op een
afschrift, maar dat hij als Hoofd van het Laboratorium, helaas niet aan mijn verzoek kan
voldoen en verwijs mij terug naar afdeling Heelkunde en Patiëntenservice!
Ook heeft hij de cc hiervan bericht gestuurd.
Dit is een duidelijk bewijs, van hoe achterbaks en minderwaardig deze specialisten de
Medische FOUTEN van elkaar onder de pet houden en dat de collectieve zwijgplicht
(openlijk toegegeven door Prof. Dr. Brian Jarman, 5 mei 2008, lezing UMCU) boven
hun afgelegde eed en de gestelde wetten staat.
Op 6 november 2008, 23.56u, sturen wij deze Prof. Dr. W.W. van S. een e-mail, waarin wij
hem herinneren aan zijn uitspraak: van mijn volkomen recht op een afschrift, maar het niet
willen geven en de verwijzing naar de Patiëntenservice, die ons eerder naar het Laboratorium
verwees hiervoor!
Ook zetten wij alle gemaakte FOUTEN, ENZ. hierin.
Het bewust niet naleven van de wet WGBO, de wet persoonsregistratie en de eed van
Hyppocrates, geeft duidelijk aan dat het UMCU, grote Medische FOUTEN te verbergen heeft
en dit onderzoek heel bewust word achtergehouden, AL JAREN, op alle mogelijke
minderwaardige manieren!, tegen alle wetten en regels!
Ook na deze e-mail kregen wij geen afschrift van deze Prof. Dr. W.W. van S., Hoofd
Laboratorium UMCU.
-55-
(Later zien wij in een krantenartikel van 2 juni 2010,” Diagnostiek in Ziekenhuizen kan
Beter”, gesteld in een oratie die dag, door deze Prof. Dr. W.W. van S.).
Wel erg hypocriet, wanneer je hier zelf ook op alle minderwaardige manieren eerst aan mee
hebt gewerkt.
Op 9 november 2008, 1.12u een e-mail naar de Leden van de Raad van Bestuur UMCU.
Op 3 december 2008, 23.02u, een e-mail met herinnering hieraan.
Op 8 december 2008 sturen wij aangetekend (met handtekening retour!), de Raad van Bestuur
van UMCU nogmaals een verzoek, met als bijlage, de e-mails en aangetekende brieven
hierover.
Op 8 december 2008, 11.30u. eerst nog telefonisch contact gezocht met de secretaris van de
Raad van Bestuur UMCU, deze zou terug bellen, dit was om 16.55u nog steeds niet gebeurd,
weer gebeld, gesproken met mw. M., de secretaresse van deze secretaris!. Deze zei dat de
secretaris RvB, dhr. V. geen tijd had om terug te bellen.
In dit betreffende telefoongesprek hebben wij gezegd, dan aangifte te gaan doen, over
o.a. het jaren bewust inzage weigeren en achterhouden van MIJN medische dossiers.
ENZ. ENZ.
Dan ontvangen wij ineens op 19 december 2008, een op 18 december 2009 gedateerd briefje
(jaartal dus niet correct!) van de secretaris RvB mr. A.M. V., met een kopie van het JAREN
BEWUST EN MET MEDEWETEN VAN DE RAAD VAN BESTUUR UMCU,
ACHTERGEHOUDEN BLOEDONDERZOEK van 10 januari 2003.
Op deze kopie staat alleen:
HB(hemoglobine) van 8,1 en mijn bloedgroep. VERDER HELEMAAL NIETS!!!!!
Dit is het ENIGE onderzoek wat bij mij, bij een zogenaamde ONAFHANKELIJKE SECOND
OPINION IS GEDAAN!, voor een zeer zwaar verminkende borstamputatie tot op de ribben,
met huidtransplantatie van mijn hele bovenbeen en het weghalen van al mijn lymfklieren uit
mijn oksel.
Wij zijn echt perplex en vreeslijk boos dat we zo voor de gek zijn en worden gehouden.
Op 20 december 2008, 22.49u, sturen wij een e-mail naar de Raad van Bestuur, dat wij niet
voor de gek gehouden wensen te worden met alleen een HB van 8,1 en een bloedgroep en
eisen een kopie van het volledige Bloedonderzoek van 10-01-2003 met alle waarden exact
vermeld, zo als ze wettelijk zijn verplicht aan mij.
Een cc sturen wij aan het hoofd laboratorium Prof. Dr. W.W. van S. en de coördinator
Patiëntveiligheid UMC en tevens lid van de RvB., I.P. L.
Op 23 december 2008, 10.15u hierover telefonisch contact gehad met mw. M., secretaresse
van secretaris V. RvB, herinnerd aan onze aangetekende brief van 8 december 2008 en e-mail
van 12 december 2008, het achterhouden dossiers, niet naar waarheid invullen ENZ. ENZ. En
geen volledig Bloedonderzoek sturen.(zoals eerder beschreven).
Dit alles strafbaar en in strijd met de wet.
Mevrouw zou het allemaal doorgeven, de secretaris zelf was, zoals altijd!, in bespreking.
Ik zou worden teruggebeld, wat uiteraard nooit is gebeurd!
Op 22 januari 2009 10.40u, ruim na de feestdagen dus, hebben wij weer gebeld hierover.
De secretaris weer niet te spreken, weer gesproken met mw. M. de secretaresse van de
secretaris!
-56-
Gezegd dat wij een getekende verklaring wensen van de Raad van Bestuur, dat een zeer zwaar
verminkende borstamputatie in UMCU dus is verricht op alleen het vaststellen van de
HB(8,1) en de Bloedgroep, wanneer zij verder alles achterhouden, wat zij al jaren bewust
doen.
Dat ook de leugens in MIJN medisch dossier eruit moeten en de ONHERSTELBARE
gemaakte FOUTEN erkent moeten worden!!!
Hierna ontvangen wij een op 27 januari 2009 gedateerd briefje namens de Raad van Bestuur
UMCU, waarin ze terug verwijzen naar het briefje van 18 december 2008 met de kopie van
het jarenlang, bewust door hen achtergehouden bloedonderzoek van 10-01-2003, met
alleen een HB(8,1) en mijn bloedgroep erop vermeld.
EN ANDERE UITSLAGEN ZIJN ER NIET!!!!!, volgens dit briefje van de Raad van
Bestuur van UMCU.
Naar aanleiding van deze brief bellen wij op 30 januari 2009, 10.45u naar de Raad van
Bestuur, gesproken met mw. M., dat wij met deze brief niet akkoord gaan en verwachten dat
alles tot de bodem toe wordt uitgezocht door de Raad van Bestuur, met verwijzing naar onze
eerdere correspondentie met bijlage en foto’s.
Hierop geen enkele reactie van de Raad van Bestuur UMCU!
Op 9 april 2009, met een herinnering op 27 mei 2009, sturen wij de huidige voorzitter van de
Raad van Bestuur UMCU Prof. Dr. J.L.L. K., een aangetekende brief (met handtekening
retour) PERSOONLIJK/VERTROUWELIJK, Uitsluitend in handen van, waarin onze vragen,
klachten, alles met bijlagen en foto’s als bewijs. Met het verzoek aan deze nieuwe voorzitter
UMCU, deze zaken tot de bodem toe uit te zoeken!
In de veronderstelling dat deze nieuwe voorzitter, oprecht, eerlijk en volgens de wet en
zijn afgelegde eed deze zaak zal behandelen.
Maar deze nieuwe voorzitter RvB heeft niet het fatsoen, (evenals zijn voorganger) op
PERSOONLIJK/VERTROUWELIJK, uitsluitend in handen van, aangetekende brieven met
bijlagen en foto’s, van grove medische FOUTEN in zijn ziekenhuis gepleegd, te antwoorden.
En houd bewust en van alles volledig op de hoogte (zie alle eerder beschreven zaken), onder
de PET, negeert hier openlijk alle wetten mee!
ALLEEN DE COLLECTIEVE ZWIJGPLICHT telt blijkbaar ook voor deze voorzitter van de
Raad van Bestuur UMCU.
Op 18 mei 2009, 14.45u, bellen wij zelf naar de betreffende voorzitter, krijgen zijn
secretaresse te spreken, deze gaat dit uitzoeken en zal zo terug bellen, wat die dag niet is
gebeurd.
Op 20 mei om 19.00u, wordt ik door deze mevrouw V. teruggebeld, met de mededeling dat
volgens “V.” de secretaris RvB, ik geen antwoord meer zal krijgen!!!!
Deze “V.” secretaris RvB, behandeld dus aangetekende,
PERSOONLIJK/VERTROUWELIJKE, Uitsluitend in handen van: geadresseerde post
aan de Voorzitter!
Deze “V.” regelt dus alles ALLEEN in UMCU voor het hele bestuur, zowel bij de vorige als
huidige voorzitter!
Gaat blijkbaar ook over de MEDISCH DOSSIERS en heeft MIJN medische dossiers,
BEWUST en jaren lang geprobeerd achter te houden, in samenwerking en overleg met het
Hoofd Dossierbeheer!, zoals eerder beschreven.
Op 6 augustus 2009, 15.22u, sturen wij deze voorzitter Prof. Dr. J.L.L. K. zelf nog een e-mail
met herinnering aan de brieven.
-57-
Ook op deze uitgebreide e-mail hebben wij na een jaar nog geen enkele reactie ontvangen.
Op 2 augustus 2010, 23.46u, een e-mail gestuurd met herinnering hieraan en een cc aan de
coördinator patiëntveiligheid, I.P. L., die tevens lid is van de Raad van Bestuur, ook van deze
zijde geen enkele reactie hier op!
Dus de Raad van Bestuur UMCU en de voorzitter kunnen nooit ontkennen niet volledig
op de hoogte te zijn geweest en gesteld, van alle grove MEDISCH GEMAAKTE
FOUTEN in hun ziekenhuis.
Ook het jarenlang moetwillig en met medeweten van de Raad van Bestuur,
achterhouden van een kopie van MIJN VOLLEDIG MEDISCH DOSSIER EN ALLE
LEUGENS, die in MIJN medisch dossier staan, nu nog steeds blijven handhaven.
Een zeer bewuste pesterij, die in strijd is met de wet WGBO, de wet persoonsregistratie en de
door hen afgelegde eed.
AL DEZE ZAKEN ZIJN EEN DUIDELIJK BEWIJS DAT HIER GROTE MEDISCHE
FOUTEN ZIJN GEMAAKT EN ONDER DE PET MOETEN BLIJVEN!
DE COLLECTIEVE ZWIJGPLICHT ONDER DE MEDICI IS DUIDELIJK MEER
WAARD DAN HET LEVEN EN DE GEZONDHEID VAN DE PATIËNT.
HOOFDSTUK 7
Brieven en Klachten naar anderen Instanties, Besluit.
Brieven met klachten naar Inspectie en andere instanties.
Wij diende op 18 september 2004 een klacht in bij de Inspectie voor de Gezondheidszorg in
Nederland.
In een brief van 4 oktober 2004 verwees de Inspectie ons terug naar de Klachtencommissie
van het Ziekenhuis, die dus bestaat uit collega’s van de afdeling en een zogenaamde
onafhankelijke voorzitter, een jurist zonder medische kennis en betaald door het ziekenhuis.
De Inspectie behandelt geen individuele klachten volgens deze brief!!!!!
Wel heel vreemd dat voor wijlen mevrouw Silvia Millecamp, de Inspectie zelf ongevraagd,
de partner en moeder dienden geen klacht in of deden aangifte of een verzoek, jaren lang aan
de slag ging, voor de zogenaamde gemaakte medische fouten.
Voor het Radio 1 journaal beweerde de Inspecteur dit ook te doen voor één mevrouw Jansen!,
wat dus een leugen is!
Op 18 oktober 2007 stuurde wij een brief met bijlagen aan de Minister van VWS, deze gaf de
Inspectie opdracht voor een onderzoek.
Op 18 januari 2008, kregen wij een brief van de Inspecteur, dat hij hier niets mee deed, omdat
het langer dan 2 jaar geleden was!!!!!
Op 12 november 2007 ook een brief met bijlagen naar de Gezondheidsraad gestuurd, die liet
ons in een brief van 21 november 2007 weten, onze zaken naar de Inspectie door te sturen.
(Alleen de voorzitter van de Raad van Bestuur UMCU, was ook lid van de Gezondheidsraad!)
-58-
Van de Inspectie geen enkele reactie hierop ontvangen!
Op 28 september 2004 en later op 18 oktober 2007, sturen wij al deze zaken naar de N.P.C.F.,
zowel in 2004 als in 2007 ontvangen wij alles weer retour, met de mededeling dat ze er kennis
van hebben genomen, zonder dat er iets voor mij mee is gedaan!
(De toenmalige directeur heeft sinds 01-04-08 een baan bij het ministerie van VWS.)
Op 26-06-2007 en 20-08-2007 brieven met bijlagen naar N.V.Z. Hier kwam werkelijk een
bewogen antwoord op, respectievelijk 3 en 10 juli 2007, waarin zij ons verwezen naar ……de
Inspectie en Tuchtcolleges! Verder is er niets voor mij mee gedaan!
Wel vreemd en heel duidelijk hoe men zich beschermd weet, omdat de Inspectie terug
verwijst naar de Klachtencommissie van het ziekenhuis en de Tuchtcolleges er zijn, VAN,
VOOR en DOOR medici, die zich hierdoor beschermd weten.
Op 28-07-2008, 12.30u telefoon gesprek met de Orde van Medisch Specialisten, o.a.
gesproken over het plaatsen van patiënten, waarbij medische FOUTEN zijn gemaakt op een
Zwarte lijst.
Het bestaan van deze lijst is erkent door de Orde van Medisch Specialisten, de NVZ en V en
VN, op 07-11-2007 (zie SIN-NL), dat zij structureel geen eerlijke informatie en
herstelbehandeling geven aan patiënten, waarbij medisch FOUTEN zijn gemaakt en de patiënt
dit elders ook niet meer kan krijgen!
Op
wij op 26-08-2008,
Wij15-09-2008
eentelefoongesprek
brief met bijlageingestuurd,
een briefje kregen
bevestigen dit
e-mail opnadat
08-08-2008,
0.31u
van ontkenning van deze zaken “met voor zover wij weten!”, wel heel vreemd omdat de
ondertekenaar er op 07-11-2007 zelfbij geweest moet zijn!
Op onze brief met uitgebreide bijlage en bewijzen van 15-09-2008, is door de Orde van
Medisch Specialisten niet gereageerd!
Via een artikel in Metro van 04-03-08, lezen wij voor het eerst iets over de website van SINNL(Slachtoffers Iatrogene Nalatigheid -Nederland).
Mevr. Mr. S. Hankes Voorzitter, zelf slachtoffer van medisch fout en invalide hierdoor,
richtte in 2004 SIN-NL op, die opkomt voor de belangen van slachtoffers van medische
fouten en of hun nabestaanden. (zie site SIN-NL).
Op 23 april 2009 vond er overleg plaats in het NH Hotel Zoetermeer over de nieuwe wet
cliëntenrechten en zorg, door het ministerie van VWS en andere instanties, o.a. artsen, SINNL was hiervoor niet uitgenodigd!
De bedoeling van deze nieuwe wet was het o.a. ANONIEM melden, door artsen van
medisch FOUTEN, die hierna dan ook niet meer vervolgd kunnen worden! en is gelijk
een wettelijke vrijstelling voor de Inspectie Gezondheidszorg om individuele klachten van
slachtoffers en of nabestaanden van medische FOUTEN te onderzoeken!
(Patiënten en of nabestaanden worden niet van de gemaakte medische FOUTEN in kennis
gesteld!)
Dit is werkelijk te gek voor woorden en een duidelijk bewijs, hoe vogelvrij en onbeschermd
een patiënt in Nederland eigenlijk is ten opzichte van medische FOUTEN!
(Zou er ook zo een wet gaan gelden voor verkeersovertredingen, inbraak, moord, enz.,enz.,
Anoniem melden en daarna niet meer vervolgd kunnen worden?, net als bij medische fouten).
-59-
Wanneer je bovenstaande ook nog vergelijkt met het feit dat in de polisvoorwaarden, van de
verzekering voor artsen en verpleegkundigen, staat NOOIT geen gemaakte FOUTEN te
bekennen aan patiënten en of nabestaanden (zie Oratie Dr. J. Legemaate, 10 mei 2006).
Dit in combinatie met de collectieve zwijgplicht onder de medici, openlijk toegegeven bij een
lezing in UMC Utrecht door Prof. Dr. Brian Jarman, 5 mei 2008, (zie SIN-NL).
De 30.000 medische fouten per jaar in Nederland, (39.000 medisch fouten onderzoek 2008).
6000 tot 8000 met blijvend onherstelbaar letsel!
Ruim 1735 doden per jaar door medische fouten in Nederland. (2000 doden onderzoek 2008).
Dit betreft alleen ziekenhuizen, (zie onderzoeken Nivel 2004, 2008), waarschijnlijk zijn dit er
nog veel en veel meer, gezien hoe de medische dossiers worden achtergehouden en niet naar
waarheid worden ingevuld, bij slachtoffers van medische fouten!
(Wat ik zelf heb ondervonden, nog steeds blijven de leugens, enz., in mijn medisch dossiers
gehandhaafd!, ondanks wet WGBO, afgelegde eed, enz.)
Al deze zaken geven duidelijk de patiëntveiligheid weer!
Voor verkeersslachtoffers wordt alles gedaan, is er slachtofferhulp enz. schade experts en
aandacht in de media.
Voor slachtoffers van medische FOUTEN en of nabestaanden is dit er niet, die probeert men
alleen onder de antidepressiva te krijgen en zo de gemaakte medische FOUTEN ook nog eens
tussen de oren van de patiënt te zetten, in plaats van de gemaakte onherstelbare FOUTEN toe
te geven!, minderwaardig.
(Dit hebben wij ook van veel slachtoffers en nabestaanden van medische FOUTEN gehoord
en het is ook bekend dat, dit gebeurd!).
Zelf verwonderen wij ons dikwijls, dat de meeste mensen, die wanneer de auto naar de garage
gaat of het huis moet verbouwd enz. alles precies willen weten, maar niet om inzage en een
afschrift van hun medisch dossier durven vragen, waar je volkomen recht op hebt, het betreft
dan wel je lichaam en leven dat meer waard is dan je auto, huis, enz.
Ook is bekend dat de huisarts maar een “samenvatting” krijgt uit het ziekenhuis en nooit het
hele onderzoeksrapport of operatieverslag compleet over de patiënt.
Als patiënt moetje daar zelf, direct een afschrift van vragen, waar je alle recht op hebt!
Het zou verplicht moeten zijn bij ieder onderzoek, consult, operatie, enz., enz. direct een
afschrift aan de patiënt te geven ter controle, op deze manier zouden heel veel medische
FOUTEN voorkomen kunnen worden.
Daarom is het wel vreemd dat het EPD, op dit moment alleen het ziekenhuis en apotheek
recht geeft op inzage bij de huisarts, maar niet andersom!
Ook kun je als patiënt niet rechtstreeks zelf in je medisch dossier kijken, mag je alleen weten
wie je medisch dossier heeft geraadpleegd!
Dit is zogenaamd omdat je volgens de wet WGBO toch al recht hebt op een afschrift en
inzage van je medisch dossier!
Alleen heb ik zelf ondervonden, hoe de wet WGBO en dat recht door de ziekenhuizen wordt
nageleefd! NOG STEEDS! (zie eerder beschreven!)
(Wel kun je, je EPD laten blokkeren en bezwaar maken).
-60-
MIJN LICHAAM IS BLIJVEND ONHERSTELBAAR ZEER ZWAAR VERMINKT!!!,
VERGIFTICHT MET 4 FAC CHEMOKUREN en slechte aders hierdoor gekregen!
RIGOUREUS KAPOT BESTRAALD, met cGy 5000, hiervan ondervind ik 24 uur per
dag, de blijvende onherstelbare schadelijke gevolgen van, ook noodzakelijke
behandelingen en extra financiële kosten hierdoor.ENZ.
Mede hierdoor is het ook voor mij nog eens onmogelijk gemaakt om op een normale
manier kleding te kunnen kopen.
MIJN LEVEN VOORGOED VERWOEST!
MIJN VERTROUWEN VOOR ALTIJD WEG!
Ik ben duidelijk slachtoffer van en opgeofferd aan de arrogantie en zelfopgelegde collectieve
zwijgplicht onder de medici.
Ik wacht nog steeds op ERKENNING en het toegeven van alle gemaakte MEDISCHE
FOUTEN en het correct en naar waarheid invullen van MIJN medisch dossier, gezien alle
eerder beschreven zaken zou een financiële genoegdoening niet misplaats zijn, maar dan nog
blijft er maar één verliezer met onherstelbaar toegebrachte schade!
december 2010
Foto’s
Foto 1
Foto 2
Foto 3
Foto 4