Transcript Innemende La Bohème met sterke jonge cast

Innemende La Bohème met sterke jonge cast
Opera
La bohème van G. Puccini door De Nat.
Opera, Ned. Phil.Orkest o.l.v. Renato Palumbo. Regie: Benedict Andrews. Gezien: 4/12,
daar t/m 30/12. NPO 2: 28/12, 12.45u.
Regie en cast: *4
Orkest: *3
Bij De Nationale Opera is het tij aan het veranderen. Premières worden opgeluisterd
door BN’ers op een rode loper met fotograaf. En waar het huis vorig jaar nog Prokofjevs weinig behaagzuchtige De Speler bracht
in december, is er dit jaar een zeer feestmaandfähige, zelfs met dwarrelsneeuw opgeluisterde productie van Puccini’s hitopera La bohème –met ingrediënten als ware
liefde, vrijheidsdrang, kameraadschap en
dood een ultiem vehikel voor ontroering.
Van de succesvolle Australische regisseur Benedict Andrews was in Nederland
nooit eerder een toneelstuk of een operaregie te zien, al hadden we wel zijn eigen theaterteksten en poëzie kunnen lezen.
Andrews’ stijl werd door The New York Times recentelijk omschreven als ‘comfortzone-trashing’ maar wie zich had voorbereid op een ontwrichtend conceptuele Bohème, werd verrast met het tegendeel: een
zorgvuldig verteld liefdesverhaal. Eigentijds in de beeldentaal, maar wars van
vondsten tegen het verhaal en de muziek in.
Andrews’ Bohème is innemend fris. Hij
laat zijn personages in hun eigentijdse setting tijdloos menselijk zijn, waardoor je je
als nieuw realiseert: ze zijn inderdaad net
FOTO MONIKA RITTERSHAUS
Door Mischa Spel
Mimi (Grazia
Doronzio) in
La boheme van
Puccini, nu bij De
Nationale Opera.
als wij. Bij Puccini werkt dat uitstekend. Die
vier rondlummelende kunstenaars in hun
IKEA-loft, aan de vooravond van het echte
leven? Net Friends! De rumoerige tweede
acte in de stad bij café Momus? Doet met z’n
eetstalletjes en brassende vriendengroepjes denken aan de Hallen in Amsterdam of
de markthal in Rotterdam. De kostuums
(veel zonnebrillen, kinderen op Uggs) overdrijven dat effect een beetje, en dat is jammer. Maar de gelaagde prachtdecors van Johannes Schütz vormen juist wel een vitaal
onderdeel van de kracht van de voorstelling. Bij de desolate sterfscène van de aan
tbc lijdende Mimi (rillend in een sleets
slaapzakje) ligt er achter de ramen van de
kale loft een speeltuintje tussen lentebomen. Een zinnebeeld van het leven als
schurend visueel contrapunt. Klinkt
kitsch, maar is pijnlijk, filmisch mooi.
Andrews selecteerde een jonge cast en
ook dat werkt uitstekend. De lekker theatraal zingende Rodolfo (Atalla Ayan) heeft
echt iets jongehonderigs in zijn liefde voor
deze fraaie en warme Mimi (Grazia Doronzio). Ook de rest van de vriendengroep is
zeer geloofwaardig en vocaal sterk, met
Thomas Oliemans als een lekker branieach-
tige Schaunard, en Massimo Cavalletti als
mooi genuanceerde Marcello en Joyce El
Khoury als ultiem divaeske Musetta.
Jammer dat ze in de eerste akte zo hard
moeten uithalen om over de door dirigent
Renato Palumbo weinig fijnzinnig gemodelleerde orkestklank heen te komen. Ook
elders gaat hij het warmbloedig spelend
NedPhO voor in te zwaar aangezet drama.
Puccini heeft dat volstrekt niet nodig.
Later deze maand is een registratie van
deze productie op tv. Waarschijnlijk is het
dan een ideale ‘instapopera’ voor wie eerder nog niet voor opera gewonnen was.