Transcript BARCELONAx
Slide 1
BARCELONA
Slide 2
TRENERZY
PIŁKARZE
STADION
Slide 3
Obsługa
Do przodu
Do tyłu
Slide 4
Zawodnicy
Neymar
Dawni
zawodnicy
Mathieu
Messi
Busquets
Rodriguez
inne
Rakitić
Hernandez
Munir
Iniesta
Suarez
Mascherano
Alba
pique
Alves
KLIKNIJ NA
ZAWODNIKA
ABY SIĘ CZEGOŚ O
NIM DOWIEDZIEĆ
Slide 5
•
•
•
•
•
•
Neymar
Neymar da Silva Santos Júnior (ur. 5 lutego 1992 w Mogi das
Cruzes) – brazylijski piłkarz występujący na pozycji napNeymar
swoją profesjonalną karierę zaczynał w Santosie. Od 2009 był
podstawowym zawodnikiem pierwszej drużyny. Neymar w wieku
17 lat zadebiutował w meczu przeciwko Oeste 7 marca 2009 roku –•
Santos wygrał 2:1, kolejny mecz zagrał przeciwko Mogi Mirim•
tydzień później, podczas którego zdobył swoją pierwszą bramkę w
pierwszej drużynie. Został uznany za najbardziej utalentowanego
piłkarza z Ameryki Południowej[1]. W półfinale Campeonato
Paulista 2009 w pierwszym meczu przeciwko Palmeiras na Estádio
Vila Belmiro zdobył gola na wagę zwycięstwa[2]. W finale jednak
Santos przegrał z Corinthians São Paulo 4:2 w dwumeczu[3].
Występami w Santosie został porównywany do jego idoli takich jak
Robinho czy Pelé[4]. Swoimi umiejętnościami przyciągnął uwagę
takich europejskich klubów, jak Manchester United[5], Real
Madryt[6], FC Barcelona[7] oraz Chelsea[8]. Niektóre serwisy
•
nazywają go "Nowym Robinho"[9].
15 kwietnia 2010 zdobył 5 bramek przeciwko i GuaraniCampinas w•
wygranym meczu przez jego drużynę 8-1[10] w Copa do Brasil.•
Neymar wraz z Santosem wygrał mistrzostwa stanu São Paulo w•
2010[11],, gdzie Neymar strzelił 14 bramek w 19 meczach i•
otrzymał nagrodę dla najlepszego gracza[12].
•
Po końcowym gwizdku meczu Ceará – Santos Neymar wdał się w•
sprzeczkę z obrońcą Ceary João Marcosem. Chwilę później do akcji
wkroczyła policja, wtedy też odpychający Neymara kolega z•
drużyny Marquinhos został uderzony gumową pałką przez jednego•
policjanta[13].
•
15 września 2010 w meczu przeciwko Atlético Goianiense•
(wygranym 4:2) trener Santosu Dorival Júnior nie pozwolił•
Neymarowi egzekwować rzutu karnego (zawodnik nie wykorzystał
w sezonie już kilku), który został podyktowany po
faulu na nim. Neymar głośno wyraził wtedy swoje
niezadowolenie z decyzji trenera, a telewizyjne kamery
zarejestrowały jego niestosowne zachowanie. Neymar później
przeprosił, ale szkoleniowiec chciał go zawiesić na 15 dni. Gwiazdor
Santosu nie zagrał w następnej kolejce z Guarani Campinas, a
zarząd klubu zażyczył sobie, by przywrócić go do składu na mecz z
Corinthians. Júnior początkowo się zgodził, ale później zmienił
zdanie i został zwolniony. Następny trener Santosu Marcelo
Martelote przywrócił Neymara do składu[14].
Barcelona
26 maja 2013 Neymar ogłosił, że od nowego sezonu będzie
zawodnikiem FC Barcelony. Brazylijczyk podpisał kontrakt na 5
lat[15]. Na konto jego byłego klubu – Santosu ma wpłynąć 55%
kwoty transferowej. Resztę otrzymała firma DIS (40%) i TEISA (5%),
które były współwłaścicielami karty zawodniczej piłkarza[16].
Podczas konferencji prasowej (24 stycznia 2014) ujawniono, że
całkowita kwota transferu wyniosła 86,2 milionów euro.
Zadebiutował na PGE Arenie w Gdańsku w towarzyskim meczu z
Lechią Gdańsk zmieniając w 79. minucie Alexisa. Swoją pierwszą
bramkę strzelił 21 sierpnia 2013 w zremisowanym meczu o
Superpuchar Hiszpanii, w którym
grali na wyjeździe z Atlético Madryt.
Barcelona przegrywała po golu
Davida Villi,
lecz w 58. minucie spotkania
Neymar doprowadził do
wyrównania. Ta bramka
dała Barcelonie zwycięstwo w
dwumeczu (na Camp Nou
padł remis 0:0).
astnika, reprezentant Brazylii, p
iłkarz Barcelony.
Slide 6
Messi
•
Lionel Andrés Messi Cuccittini[3] (hiszpańska wymowa
[ljoˈnel anˈdɾes ˈmesi]; ur. 24 czerwca 1987 w Rosario)
– argentyński piłkarz, występujący głównie na pozycji
napastnika w Barcelonie i reprezentacji Argentyny,
której jest kapitanem. Wicemistrz świata 2014. Jest
najlepszym strzelcem w historii tego klubu.
•
W wieku 21 lat Messi otrzymał nominację do Złotej
Piłki i Piłkarza Roku FIFA. W 2009 roku wygrał obydwie
te nagrody, a w kolejnych trzech latach sięgnął po
nowo powstałą Złotą Piłkę FIFA. W 2011 roku zdobył
tytuł Piłkarza Roku w Europie według UEFA. Messi to
czwarty piłkarz w historii, po Johanie Cruijffie, Michelu
Platinim i Marco van Bastenie, który zdobył trzy Złote
Piłki, oraz drugi obok Platiniego, który uczynił to z
rzędu. Z powodu niskiego wzrostu i stylu gry często
porównywany jest do Diego Maradony, który sam
nazwał go swoim „następcą”.
•
Messi zdobył sześć mistrzostw Hiszpanii i trzy razy
wygrał Ligę Mistrzów. W 2012 roku zdobył pięć goli w
wygranym 7:1 meczu Ligi Mistrzów z Bayerem
Leverkusen i został pierwszym piłkarzem, który to
uczynił. W następnym spotkaniu z Milanem strzelił
dwie bramki i z 14 trafieniami na koncie wyrównał
rekord rozgrywek należący do José Altafiniego. Został
wówczas po raz czwarty królem strzelców Ligi
Mistrzów, czym ustanowił nowy rekord. W sezonie
2011/2012 zdobył 73 gole we wszystkich rozgrywkach,
najwięcej w historii w piłki nożnej. W lidze strzelił 50
bramek i ustanowił także rekord tych rozgrywek.
•
W 2005 roku Messi z sześcioma golami na koncie
został królem strzelców Młodzieżowych Mistrzostw
Świata. W 2006 roku został najmłodszym
Argentyńczykiem, który zagrał na mistrzostwach
świata, a rok później doszedł z kadrą do finału Copa
América. Messi został wybrany najlepszym piłkarzem
młodego pokolenia tego turnieju. W 2008 roku z
reprezentacją olimpijską zdobył złoty medal na
turnieju w Pekinie. 9 grudnia 2012 roku Messi
strzelając 91 bramek pobił rekord strzelonych bramek
w roku kalendarzowym, który należał wcześniej do
Gerda Müllera, który zdobył w 1972 roku 85 bramek.
Slide 7
Iniesta
•
Andrés Iniesta do FC Barcelony dołączył w 1996
roku po turnieju w Brunette, gdzie występował w
zespole Albacete Balompié. Od samego początku
był bardzo skromny. Po przenosinach do Barcelony
niezwykle tęsknił za swoją rodziną, lecz postanowił
pozostać w La Masii. Jego idolem był Pep
Guardiola, którego plakat wisiał w pokoju małego
Iniesty. Szybko okazało się, że młodzieniec ma
wielki talent do gry. Gdy miał 16 lat został
zaproszony na treningi pierwszej drużyny. „Ten
dzieciak wyśle nas wszystkich na emeryturę”,
powiedział wówczas Pep Guardiola w rozmowie z
Xavim Hernándezem. Iniesta w drużynach
juniorskich błyskawicznie przechodził przez kolejne
sekcje klubu. Od sezonu 2000/ 2001 został
włączony do kadry FC Barcelony B, a 22 grudnia
2001 roku, znalazł się na ławce rezerwowych w
ligowym spotkaniu z Espanyolem.
•
W pierwszym zespole zadebiutował 29
października 2002 roku, pod wodzą Louisa van
Gaala w spotkaniu z Club Brugge w ramach Ligi
Mistrzów. Iniesta otrzymał szansę gry w wyniku
kontuzji podstawowego rozgrywającego drużyny –
Xaviego. Dzięki absencji „mózgu” FC Barcelony,
mógł pokazać swoje umiejętności całemu
piłkarskiemu światu. Od sezonu 2003/2004 Iniesta
stał się członkiem pierwszego zespołu Dumy
Katalonii. W latach 2004/ 2005 wystąpił w 37 z 38
spotkań ligowych, był to najlepszy wynik z całego
zespołu (wchodził przeważnie jako zmiennik
Xaviego). Rok później kontuzji doznał Xavi, co
ułatwiło Inieście grę w pierwszym składzie FC
Barcelony. Młodzieńca bardzo wychwalał ówczesny
trener Frank Rijkaard, z którym Duma Katalonii
wygrała Ligę Mistrzów oraz zdobyła mistrzostwo
Hiszpanii. 22 sierpnia 2006 roku, Iniesta jako
kapitan drużyny podniósł w górę trofeum Joana
Gampera po zwycięstwie 4:0 nad Bayernem
Monachium.
Slide 8
Alves
•
Daniel Alves do sezonu 2001-2002 grał w drużynie Bahia Salvador z rodzimej Brazylii. Od sezonu 20022003 grał w hiszpańskiej Sevilli. W 2008 roku zmienił barwy klubowe i od sezonu 2008/09 reprezentuje
zespół FC Barcelona. Kwota transferu wyniosła 29,5 mln euro plus ewentualne premie za wyniki
(maksymalnie może osiągnąć 35,5 mln). Tym samym stał się najdroższym obrońcą zakupionym przez klub z
Primera División.
•
W 2013 roku, kiedy z Érikiem Abidalem nie przedłużono kontraktu, aby oddać mu hołd Brazylijczyk zrzekł
się numeru "2" i zaDaniel Alves Da Silva występował w młodzieżowych reprezentacjach Brazylii. W dorosłej
reprezentacji zadebiutował 10 października 2006 r. w meczu rozegranym w Goeteborgu z Ekwadorem.
Jedyne do tej pory gole w reprezentacji Dani Alves strzelił w finale Copa America 2007 z Argentyną (3:0) ,
oraz w meczu Brazylia – Urugwaj (4:0). Ostatniego gola dla reprezentacji Brazylii, strzelił w półfinale
Pucharu Konfederacji z RPA. Brazylia wygrała 1:0 a jedynego gola (z rzutu wolnego) strzelił właśnie Alves w
88 minucie.czął występować w koszulce z numerem Francuza.
Slide 9
Rakitić
•
Pierwszym piłkarskim klubem młodego pomocnika był mały zespół o nazwie FC
Möhlin-Ryburg. W wieku 14 lat trafił do szkółki piłkarskiej FC Basel i rozpoczął
treningi w drużynie U-15. Z czasem trafił do wyższych rozczników, a w 2005 roku
włączono go do kadry pierwszego zespołu. 29 września zadebiutował w jego
barwach w wygranym 1:0 meczu Pucharu UEFA z NK Široki Brijeg. Natomiast 15
kwietnia 2006 zaliczył swój pierwszy występ w Swiss Super League – Basel wygrało
5:1 na wyjeździe z Neuchâtel Xamax. Był to wówczas jego jedyny mecz w tamtym
sezonie, a drużyna z Bazylei wywalczyła wicemistrzostwo Szwajcarii. W sezonie
2006/2007 Rakitić był już graczem pierwszej jedenastki FCB. Wystąpił w fazie
grupowej Pucharu UEFA, a w lidze stał się odkryciem. Zdobył aż 11 goli w 33
meczach stając się tym samym po Mladenie Petriciu najskuteczniejszym graczem
zespołu. W lidze po raz drugi wywalczył wicemistrzostwo. Zawodnik posiada także
obywatelstwo szwajcarskie. Rodzice Rakiticia pochodzą z Chorwacji. Ivan natomiast
urodził się już w Szwajcarii, dokąd państwo Rakiticiowie wyemigrowali w latach 80.
Ma dwoje rodzeństwa - młodszą siostrę i brata, który również grał w piłkę nożną,
jednakże doznał kontuzji która uniemożliwiała mu dalszą grę. Rakitić ma tatuaż z
jego imieniem na prawej ręce.
Slide 10
Alba
•
•
•
•
•
ordi Alba Ramos (ur. 21 marca 1989 w L'Hospitalet de Llobregat) – hiszpański piłkarz występujący na
pozycji lewego obrońcy w klubieJordi Alba jest wychowankiem FC Barcelona[1] . Następnie występował w
takich klubach jak: UE Cornellà[1] i CD Mestalla[1]. W 2007 roku został piłkarzem Valencia CF. W 2008 roku
został wypożyczony do Gimnàsticu Tarragona[2]. Po sezonie 2008/09 powrócił do Valencii. W Primera
División zadebiutował 13 września 2009 w wygranym meczu z Realem Valladolid[3]. W 2009 roku został
powołany na Mistrzostwa Świata U-20 2009[4] rozgrywane w Egipcie. 11 kwietnia 2010, w meczu z RCD
Mallorca, zdobył swoją pierwszą bramkę w lidze[5]. 28 czerwca 2012 roku Valencia doszła do porozumienia
z Barceloną w sprawie transferu Alby do klubu z Katalonii. Kwota transferu wyniosła 14 milionów euro.
11 października 2011 roku zadebiutował w reprezentacji Hiszpanii w wygranym 3:1 meczu eliminacji do
Euro 2012 ze Szkocją. 28 czerwca 2012 FC Barcelona poinformowała o transferze zawodnika. Jordi podpisał
kontrakt na 5 lat, a kwota transferu wyniosła 14 mln euro[6].
1 lipca 2012 roku wygrał wraz z Hiszpanią Euro 2012 rozgrywane na polskich i ukraińskich boiskach,
zdobywając bramkę w 41 minucie na 2-0 w finale przeciwko Włochom, w meczu wygranym 4-0[7].
Powołany do składu reprezentacji Hiszpanii na letnie igrzyska olimpijskie w 2012 w Londynie.
FC Barcelona. Może grać również jako lewy pomocnik.
Slide 11
Mathieu
Jérémy Mathieu (ur. 29 października 1983 w Luxeuil-les-Bains) – francuski piłkarz występujący na pozycji obrońcy
lub pomocnika w FC Barcelona.
Jérémy Mathieu zawodową karierę rozpoczynał w 2002 roku w FC Sochaux.
W pierwszym sezonie występów na Stade Auguste Bonal rozegrał 23 ligowe pojedynki i razem z drużyną wywalczył piąte
miejsce w Ligue 1. Zadebiutował 3 sierpnia w zremisowanym 0:0 meczu z CS Sedan. W następnym sezonie zadebiutował w
rozgrywkach Pucharu UEFA. W rozgrywkach 2003/2004 "Les Lionceaux" ponownie zajęli piątą lokatę, a Jérémy wystąpił w
34 meczach.
Latem 2005 roku Mathieu podpisał kontrakt z Toulouse FC, gdzie od razu wywalczył miejsce w pierwszym składzie. Z
francuskim zespołem zajął dopiero szesnaste miejsce w ekstraklasie, jednak w kolejnych rozgrywkach uplasował się na
trzeciej pozycji i zapewnił sobie udział w kwalifikacjach do Ligi Mistrzów. W eliminacjach przeciwnikiem Tuluzy okazał się
Liverpool, który w dwumeczu zwyciężył 5:0 i wyeliminowali francuski klub z rozgrywek. 31 stycznia 2009 roku Mathieu
zanotował swój setny ligowy występ w barwach zespołu z Tuluzy, a ten zremisował na wyjeździe ze Stade Rennes 0:0. W
sezonie 2008/2009 w linii obrony grał najczęściej u boku Mohameda Fofany, Daniela Congrégo i Maura Cetto.
13 czerwca 2009 roku został piłkarzem Valencii. W Primera División zadebiutował 20 września w zremisowanym 2:2 meczu
ze Sportingiem Gijón. 23 lipca 2014 roku przeszedł z Valencii do FC Barcelony. Francuz kosztował Dumę Katalonii 20mln
euro.
Slide 12
Munir
•
•
Podczas swojego debiutu w rozgrywkach Ligi
Młodzieżowej UEFA Munir strzelił dwie
bramki Ajaksowi[5]. Później trafiał także
m.in. w starciach z Milanem oraz
København. Rozgrywki zakończył z
•
dorobkiem 11 goli w 10 meczach,
zdobywając dwa gole także w spotkaniu
finałowym z Benfiką[6]. 3 lutego 2014 roku
przedłużył swój kontrakt z klubem do
czerwca 2017 roku[7].
Po tym jak spędził na ławce spotkania z
Tenerife i Deportivo La Coruña, 1 marca
2014 roku Munir zadebiutował w barwach
Barcelony B podczas wygranego 2:1
spotkania ligowego z Mallorką, zmieniając w
72. minucie Sandro Ramíreza[8]. Pierwszego
gola dla drużyny rezerw zdobył 19 kwietnia
tego samego roku w wygranym 2:1 meczu z
Gironą[9].
24 sierpnia 2014 roku Munir oficjalnie
zadebiutował w pierwszym zespole
Barcelony podczas wygranego 3:0 ligowego
meczu z Elche. Podczas debiutu wyszedł w
podstawowym składzie, a także zdobył
bramkę na 2:0 i w 67. minucie został
zmieniony przez Pedro[10].
Slide 13
Rodriguez
•
Pedro urodził się w Santa Cruz, na Teneryfie. Do FC Barcelony przyszedł w sierpniu 2004 z CD San Sidro, gdzie
zaczynał karierę piłkarską.
Pedro rozpoczynał karierę w młodzieżowych zespołach
katalońskiego klubu (wówczas występował pod
pseudonimem "Pedrito"). Debiut w seniorskim zespole
zaliczył 12 stycznia 2008 roku, podczas wygranego 4:0 meczu
z Real Murcia[3]. Były prezes FC Barcelona Joan Laporta
uważa, że Pedro stanie się kluczowym piłkarzem klubu w
przeciągu najbliższych pięciu sezonów[potrzebne źródło].
Santiago Bernabéu 10 kwietnia 2010. Do siatki rywali trafił w
lidze hiszpańskiej 12 razy.
Premierowego gola w Lidze Mistrzów zdobył na Camp Nou w
meczu z Dynamem Kijów.
W sezonie 2010/2011 jest kluczowym zawodnikiem
jedenastki Josepa Guardioli. W tym sezonie razem z FC
28 sierpnia 2009 Pedro zdobył jedynego gola dla Barcelony w Barceloną zdobył Superpuchar Hiszpanii, Mistrzostwo
meczu z Szachtarem Donieck o Superpuchar Europy. W 81. Hiszpanii i Ligę Mistrzów. W finale LM zdobył gola. Razem z
minucie wszedł na boisko, zmieniając Zlatana Ibrahimovicia, Lionelem Messim i Davidem Villą stworzyli jedno z
a w 115 minucie zdobył bramkę po akcji z Lionelem Messim. najlepszych trio napastników na świecie. Zostali nazwani
M.V.P (Most Valuable Player - najbardziej wartościowy
Swojego pierwszego gola w lidze strzelił w pięknym stylu
zawodnik). Nazwa MVP wzięła się od skrótu ich nazwisk
przeciwko UD Almerii. Słaba forma Francuza Thierry'iego
(Messi(M), Villa(V),
Henry zmusiła Josepa Guardiolę, trenera FC Barcelony, do
Pedro(P). Dzięki tym
wystawiania Hiszpana coraz częściej w pierwszym składzie. trzem zawodnikom
Pedro wykazywał się niesamowitą skutecznością, ciekawymi Barcelona miała
pomysłami na grę oraz wielkim poświęceniem, dzięki czemu bardzo udany sezon
kibice szybko go polubili. Najważniejsze trafienie zaliczył w
10/11.
meczu z Realem Madryt wygranym przez FC Barcelonę 0:2 na
Slide 14
Mascherano
•
•
Mascherano występował w zespole Renato Cesarini
z siedzibą w Rosario, który powstał na cześć byłego
piłkarza argentyńskiego. Grał również jako napastnik
w lokalnych zespołach z San Lorenzo – zespołach
Alianza i Barrio Vila, gdzie trenował go ojciec. W
wieku 11 lat trafił do szkółki piłkarskiej River
Plate[5]. W 1999 roku z zespołem U-15 wyjechał do
Manchesteru, gdzie grał w turnieju piłkarskim
organizowanym przez Manchester United[2]. W
•
2003 roku Mascherano został włączony do
pierwszego zespołu River Plate. Zadebiutował 3
sierpnia 2003 roku w meczu z Nueva Chicago[6].
Sezon 2003/2004 zakończył z 21 występami w
lidze[7]. Ze swoim klubem wygrał także rozgrywki
Clausury, zamykające sezon[8]. Z drużyną River Plate
dotarł także do półfinału Copa Libertadores 2004, w
którym przegrał z Boca Juniors[9].
Mascherano za 7,5 miliona funtów[10].
Zainteresowany Argentyńczykiem był także Real
Madryt oraz Juventus[11]. Mascherano pozostał
jednak w Argentynie, ponieważ dwie agencje
piłkarskie, które miały prawo transferu zawodnika –
Global Soccer Agencies i Mystere Services Ltd –
miały inne plany[12].
W sezonie 2004/2005 Mascherano rozegrał 25
ligowych meczów[7].
W sierpniu 2004 roku Arsenal złożył ofertę kupna
Javier Alejandro Mascherano (wymowa hiszpańska: [matʃeˈɾano], włoska:
[ˌmaskeˈɾano]; ur. 8 czerwca 1984 w San Lorenzo) – argentyński piłkarz,
grający na pozycji defensywnego pomocnika lub środkowego obrońcy.
Zawodnik hiszpańskiego klubu FC Barcelona.
Slide 15
Pique
•
Gerard Piqué Bernabeu (katalońska wymowa
[ʒəˈɾar piˈke]; ur. 2 lutego 1987 w Barcelonie) –
hiszpański piłkarz występujący na pozycji
środkowego obrońcy. Mistrz Świata '10 z RPA. Od
sezonu 2008/2009 zawodnik FC Barcelony.
•
Karierę zaczynał w młodzieżówce FC Barcelona,
skąd w lutym 2004 roku trafił do Manchesteru
United. Od początku uznawany był za
utalentowanego obrońcę.
•
•
Swój debiut w barwach ekipy z Old Trafford zaliczył
w październiku 2004 roku w wygranym 3:1 meczu z
Sunderlandem, wchodząc na boisko z ławki
rezerwowych. Po raz pierwszy w wyjściowym
składzie wyszedł 29 marca 2006 roku przeciwko
West Hamowi United, rozpoczynając mecz na
prawej obronie, gdzie zastępował Gary'ego
Neville'a.
•
Jednak na początku sezonu 2006/2007 Sir Alex
Ferguson zdecydował się go wypożyczyć do klubu z
jego ojczyzny, Realu Saragossa, aby umożliwić mu
częstsze występy w podstawowej jedenastce.
Hiszpan był obok braci (Gabriela i Diego) Milito
jednym z lepszych piłkarzy swojej ekipy, która
zajęła w tabeli Primera División 6. miejsce,
premiowane startem w Pucharze UEFA w kolejnym
sezonie.
Pique nie dane jednak było wystąpić w tych
rozgrywkach, gdyż w lipcu 2007 roku musiał wrócić
do Manchesteru. W sezonie 2007/2008 był tylko
graczem rezerwowym i wystąpił w zaledwie 9
meczach (z czego 5 w podstawowej jedenastce),
dlatego jego wkład w wygranie rozgrywek Premier
League i Ligi Mistrzów był niewielki.
Slide 16
Busquets
•
Sergio Busquets Burgos (ur. 16 lipca 1988 w•
Sabadell, Barcelona) – hiszpański piłkarz, grający
na pozycji pomocnika. Mistrz Świata z
reprezentacją Hiszpanii w 2010 roku.
Sergi jest synem byłego bramkarza FC Barcelona
Carlesa Busquetsa, który reprezentował barwy
katalońskiej drużyny w drugiej połowie lat 90. XX
wieku.
•
Busqets grał do roku 2005 w drużynie Jàbac Can•
Jofresa. Od 2005 do 2007 reprezentował barwy
najstarszej drużyny młodzieżowej Barcelony,
Juvenil A. Z tą ekipą zdobył Puchar Króla juniorów
(Copa del Rey) oraz wygrał w División de Honor. W•
maju 2007 roku Sergio został powołany przez
Franka Rijkaarda na mecze o Copa de Catalunya.
Swój debiut w pierwszym składzie zaliczył w finale,
w którym rywalem Dumy Katalonii był Espanyol.
Busquets pojawił się na boisku w drugiej połowie,
•
zmieniając Lluísa Sastre.
•
Od sezonu 2008/09 Hiszpan gra dla pierwszej•
•
drużyny.
•
W 2009 roku zadebiutował w seniorskiej
reprezentacji Hiszpanii w meczu Eliminacji
Mistrzostwa Świata 2010 w RPA z Turcją.
•
27 maja 2009 roku razem z FC Barceloną wygrał
Champions League pokonując w finale Manchester
United 2:0. Ma młodszego brata Aitora. Jego ojciec
Carles Busquets jest byłym bramkarzem FC
Barcelony.
Obecnie jest
trenerem
bramkarzy
rezerw
FC Barcelony.
Slide 17
Hernandez
•
Xavi urodził się w Terrasie w Katalonii. Swoją karierę piłkarską
rozpoczął w wieku 11 lat w drużynie juniorów klubu FC
Barcelona. W sezonie 1997/1998 został włączony do drużyny
rezerw, FC Barcelony B. W tym sezonie wraz z drużyną
awansował do Segunda División, hiszpańskiej drugiej ligi.
•
Gdy Xavi wrócił z Mistrzostw Świata U-18, ówczesny trener FC
Barcelony, Louis Van Gaal zaczął go regularnie wystawiać w
pierwszym zespole. W pierwszej drużynie zadebiutował 18
sierpnia 1998 roku w meczu o Superpuchar Hiszpanii przeciwko
RCD Mallorce, strzelając także bramkę. Pełnił ważną rolę w
drużynie która w sezonie 1998/1999 zdobyła Mistrzostwo
Hiszpanii. W następnych rozgrywkach stał się pierwszym
rozgrywającym drużyny przez większą część sezonu, zastępując
kontuzjowanego Josepa Guardiolę. Kiedy Guardiola odszedł,
władze klubu uznały, że nie ma potrzeby sprowadzać nowego
zawodnika i na pozycji środkowego pomocnika na stałe zagościł•
21-letni wówczas wychowanek. W 2003 roku swoją
prezydenturę zakończył Joan Gaspart i zadłużony klub przejął•
nowy zarząd z Joanem Laportą na czele. Xavi, mimo wielu ofert z•
innych klubów, postanowił kontynuować swoją karierę na Camp•
Nou. I już w sezonie 2004/2005 mógł świętować ze swym
zespołem tytuł Mistrza Hiszpanii, który wrócił do Barcelony po 6•
latach. W następnym sezonie Barça ponownie zdobyła•
mistrzostwo kraju, a także wygrała Ligę Mistrzów. Wkład Xaviego•
w te sukcesy nie był jednak już tak duży jak rok wcześniej. W•
grudniu, podczas sesji treningowej doznał poważnej kontuzji•
zerwania wiązadeł kolanowych, która wykluczyła go z gry na 6
miesięcy. Jego miejsce w kadrze zajął Andres Iniesta, który•
dobrymi występami w lidze i Lidze Mistrzów uzupełnił lukę po•
kontuzjowanym rodaku. Xavi do gry wrócił dopiero w następnym•
sezonie, a jego udział w tamtych sukcesach drużyny miał jedynie
wymiar mentalny. W następnych latach FC Barcelonie wiodło się
znacznie gorzej. Jednak mimo słabej postawy całego zespołu i
braku trofeów, Xavi stanowił ważne ogniwo zespołu Franka
Rijkaarda i prezentując równą formę ratował kilkakrotnie zespół
przed utratą punktów. W listopadzie 2008 roku zainteresowanie
nim wyraził angielski Manchester United[1]. W sezonie
2008/2009 Xavi wygrał z Barceloną wszystko co było w klubowej
piłce do wygrania. Duma Katalonii zwyciężyła w rozgrywkach La
Liga. Podobnie było w rozgrywkach o Puchar Króla gdzie
niejednokrotnie Barça mocno rezerwowym składem nie
pozostawiała złudzeń kto jest numerem jeden w Hiszpanii i nie
tylko. Czego dowodem jest trzeci triumf w rozgrywkach Ligi
Mistrzów. W finale rozgrywanym w Rzymie Barça nie dała szans
Manchesterowi United wygrywając 2:0. Wkład Xaviego w te
sukcesy jest niepodważalny. Został on wybrany MVP finału Ligi
Mistrzów a przez wielu
fachowców i kibiców jest uznawany za najlepszego
rozgrywającego na świecie.
W 2010 roku wraz z Barceloną
sięgnął po kolejne trofeum.
Bijąc rekord punktów w
sezonie ligowym (obecnie
99) Xavi zdobył po raz kolejny
tytuł Mistrza Hiszpanii
oraz zdobył indywidualną
nagrodę imienia Alfredo
Di Stefano przyznawaną
dla najlepszego gracza
występującego na danej pozycji.
Slide 18
Suarez
•
Jest czwartym z siedmiorga potomków Rodolfo Suareza i Sandry Diaz. W wieku siedmiu lat przeprowadził
się z całą familią do Montevideo, gdzie jego rodzice udali się za pracą. Niedługo później Sandra i Rodolfo się
rozwiedli, a Luis zaW reprezentacji Urugwaju zadebiutował 8 lutego 2007 roku w wygranym meczu
towarzyskim przeciwko Kolumbii. Wówczas został wyrzucony z boiska w 85. minucie po zgromadzeniu
dwóch żółtych kartek. Na Mistrzostwach Świata 2010 w meczu ćwierćfinałowym przeciwko Ghanie Suárez
otrzymał czerwoną kartkę w ostatniej doliczonej minucie dogrywki za obronę piłki ręką na linii bramkowej.
Ghana nie wykorzystała rzutu karnego, a Urugwaj wygrał w serii rzutów karnych i awansował do
półfinału[8]. 24 lipca 2011 roku został wybrany najlepszym piłkarzem na turnieju Copa America,
jednocześnie zwyciężając w rozgrywkach odbywających się w Argentynie. Reprezentacja Urugwaju zdobyła
tytuł mistrzowski po raz piętnasty, ustalając w ten sposób nowy rekord liczby tytułów. Dotychczasowy
rekord Urugwaj dzielił z Argentyną. Na Mistrzostwach Świata w 2014 w grupowym meczu przeciwko
Włochom po raz trzeci w karierze zdarzyło mu się ugryźć zawodnika, tym razem był to Giorgio Chiellini. Z
tego powodu został zawieszony przez FIFĘ na 4 miesiące rozgrywek klubowych oraz 9 meczów
reprezentacji. Poza tym na Suáreza nałożono karę 100 tys. franków szwajcarskich.[9]czął sprawiać
problemy wychowawcze[1].
Slide 19
Larsson
• Larsson na zasadzie wolnego transferu przeszedł z Celtiku do
Barçy w 2004 roku. Debiut w nowym zespole odbył się 29
lipca 2004. W pierwszym sezonie w Barcelonie nie
występował zbyt często z powodu poważnej kontuzji, jednak
zdobył kilka bramek które przyczyniły się do zdobycia tytułu
Mistrza Hiszpanii przez FC Barcelonę. W 2006 r. z drużyną z
Katalonii zdobył Potrójną Koronę (Mistrzostwo Hiszpanii,
Superpuchar Hiszpanii i Ligę Mistrzów). Latem 2006 roku
postanowił ze względów rodzinnych powrócić do
Helsingborga.
Slide 20
Inne
legenda
Puchary
Mecze
Hymn
Osiągnięcia
Slide 21
Larsson
•
Laudrup
•
•
Ronalthimo
•
Figo
Slide 22
Puchary
Slide 23
• 08/11/2014 16:00 Primera Division
Barcelona
• 22/11/2014 20:00 Primera Division
Almería
1-2
FC
FC Barcelona
5-1
Sevilla
• 25/11/2014 20:45 Liga Mistrzów UEFA
APOEL 0 - 4
FC Barcelona
• 30/11/2014 21:00 Primera Division
Valencia
Barcelona
• 03/12/2014 22:00 Copa del Rey SD Huesca
0-4
0-1
• 07/12/2014 17:00 Primera Division
Espanyol Barcelona
• 10/12/2014 20:45 Liga Mistrzów UEFA
FC Barcelona
?-?
FC Barcelona
?-?
• 13/12/2014 16:00 Primera Division
Getafe ? - ?
FC Barcelona
• 16/12/2014 20:00 Copa del Rey
FC Barcelona
• 20/12/2014 16:00 Primera Division
Cordoba CF
?-?
FC Barcelona
FC
FC Barcelona
PSG
SD Huesca
?-?
Slide 24
Trenerzy
•
Trenerzy FC Barcelona
•
Barrow (1917) · Greenwell (1917–1924) · Pozsonyi (1924) · Kirby (1924–1926) ·
Domby (1926–1927) · Forns (1927–1929) · Bellamy (1929–1931) · Greenwell
(1931–1933) · Domby (1933–1934) · Plattkó (1934–1935) · O’Connell (1935–1940) ·
Planas (1940–1941) · Guzmán (1941–1942) · Nogués (1942–1944) · Samitier
(1944–1947) · Fernández (1947–1950) · Daučík (1950–1954) · Puppo (1954–1955) ·
Plattkó (1955–1956) · Balmanya (1956–1958) · Herrera (1958–1960) · Broćić
(1960–1961) · Orizaola (1961) · Miró (1961) · Kubala (1961–1963) · Gonzalvo
(1963) · C.Rodríguez (1963–1964) · Sasot (1964–1965) · Olsen (1965–1967) ·
Artigas (1967–1969) · Seguer (1969) · Buckingham (1969–1971) · Michels (1971–
1975) · Weisweiler (1975–1976) · Ruiz (1976) · Michels (1976–1978) · Muller
(1978–1979) · Rifé (1979–1980) · Herrera (1980) · Kubala (1980) · Herrera (1980–
1981) · Lattek (1981–1983) · Romero (1983) · Menotti (1983–1984) · Venables
(1984–1987) · Aragonés (1987–1988) · Cruijff (1988–1991) · Rexach (1991) · Cruijff
(1991–1996) · Robson (1996–1997) · van Gaal (1997–2000) · Serra Ferrer (2000–
2001) · Rexach (2001–2002) · van Gaal (2002–2003) · De la Cruz (2003) · Antić
(2003) · Rijkaard (2003–2008) · Guardiola (2008–2012) · Vilanova (2012–2013) ·
Martino (2013–14) · Luis Enrique (od 2014)
Slide 25
Stadion
•
to stadion piłkarski w Barcelonie. Obiekt o pojemności 15 276 jest drugim stadionem FC Barcelona. Na co
dzień na Mini Estadi grają drużyny FC Barcelona B i Juvenil A, a okazjonalnie reprezentacja Andory w piłce
nożnej. Na tym obiekcie grali zawodnicy drużyny Futbolu amerykańskiego ligi NFL Europa FC Barcelona
Dragons.
•
Wymiary boiska to 103 na 65 metrów, a niedaleko znajdują się dwa boiska treningowe.
•
13 listopada 2005 reprezentacja Polski pokonała na tym stadionie reprezentację Ekwadoru 3:0
Slide 26
Po rozegraniu w barwach Brøndby IF 38 meczów i strzeleniu w nich 24 goli, w wieku 18 lat
został sprzedany do Juventusu, który jeszcze w tym samym sezonie wypożyczył go do Lazio
Rzym.
Laudrup
W 1985 roku Laudrup wrócił do Turynu, aby zastąpić polskiego napastnika Zbigniewa Bońka.
Wraz z Francuzem Michelem Platinim i Walijczykiem Ianem Rushem w drugiej połowie lat
80. decydował o obliczu linii ataku Juventusu, z którym w 1986 roku wywalczył mistrzostwo
Włoch oraz, rok wcześniej, dwa europejskie puchary.
W 1989 roku został zawodnikiem Barcelony, prowadzonej wówczas przez Holendra Johana
Cruyffa. Laudrup obok Bułgara Christo Stoiczkowa oraz holenderskiego obrońcy Ronalda
Koemana był liderem zespołu, który cztery razy z rzędu zdobył tytuł mistrza Hiszpanii. Kiedy
w 1994 roku stracił miejsce w podstawowej jedenastce i nie wystąpił w przegranym 0:4
finale Ligi Mistrzów z A.C. Milan przeniósł się do największego rywala drużyny z Katalonii,
Realu Madryt.
W sezonie 1994–95 Real zdobył mistrzostwo kraju, przełamując tym samym
długoletni prymat Barcelony. Po nieudanych mistrzostwach Europy w 1996
roku 32-letni Laudrup przyjął ofertę japońskiego Vissel Kobe, z którego rok
później ściągnął go jego rodak Morten Olsen, obejmujący właśnie stanowisko
pierwszego trenera Ajaksu Amsterdam.
W zespole z stolicy Holandii Laudrup po zdobyciu mistrzostwa tego kraju w
1998 roku zakończył piłkarską karier
Slide 27
LEGENDA
•
Futbol Club Barcelona (w języku katalońskim), w skrócie Barça (wym. [baɾsa]) – kataloński wielosekcyjny klub
sportowy, istniejący od chwili założenia drużyny piłkarskiej. Założony w 1899 przez grupę Szwajcarów, Anglików i
Hiszpanów, z czasem stał się katalońską instytucją o dużym znaczeniu społecznym. Jego dewiza to Més que un club
(pl. Więcej niż klub). Jedna z wielu teorii mówi, że barwy klubowe Barcelona zaczerpnęła od szwajcarskiego klubu
FC Basel.
•
Drużyna piłkarska należy do najbardziej utytułowanych zespołów świata w tej dyscyplinie – ma na koncie
dwadzieścia dwa mistrzostwa Hiszpanii[6], dwadzieścia sześć Pucharów Króla Hiszpanii, dziesięć Superpucharów
Hiszpanii[7], cztery Puchary Europy, cztery Puchary Zdobywców Pucharów[8], cztery Superpuchary Europy, dwa
razy Klubowe Mistrzostwo Świata/Puchar Interkontynentalny i wiele innych trofeów.
•
Klub ma 162 979 socios[9] – członków klubu – i miliony culés na całym świecie, z których część zrzeszona jest w
penyach, czyli oficjalnych fanklubach, których jest 1054[10]. Posiada również rozbudowaną infrastrukturę –
stadiony Camp Nou, Mini Estadi, miasteczko sportowe Ciutat Esportiva Joan Gamper, szkółkę La Masía i halę Palau
Blaugrana, w której rozgrywają swoje mecze zawodnicy innych sekcji.
•
Poza sekcją piłkarską do FC Barcelona należą jeszcze: Regal FC Barcelona, FC Barcelona-Intersport, FC Barcelona
Sorli Discau i FC Barcelona Senseit). Klub posiada także rezerwową i młodzieżową drużynę piłki nożnej (FC
Barcelona B), a także liczne sekcje amatorskie.
•
Drużyna z Camp Nou na arenie międzynarodowej startuje nieprzerwanie od 50 lat, czyli od początku powstania
europejskich pucharów. Jest jednym z trzech klubów, które od założenia Primera División, czyli od 1929 roku,
nieprzerwanie grają w najwyższej klasie rozgrywkowej Hiszpanii.
Slide 28
Hymn
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
• Barça, Barça, Baaarça!
Cały stadion
Podnosi krzyk
•
Jesteśmy czerwono-niebiescy •
Nieważne skąd jesteśmy
•
Czy to północ, czy południe •
Ale, jesteśmy zgodni,
•
jesteśmy zgodni
•
Gdyż łączy nas flaga
•
Czerwono-niebiescy
•
niosą na wietrze
•
Bojowy krzyk
•
Nazywamy się, każdy wie jak •
Zawodnicy i kibice
Razem jesteśmy silni
Przez te wszystkie lata
Pełne wysiłku i poświęceń
Strzeliliśmy wiele goli
I pokazaliśmy, że jesteśmy
niezwyciężeni
Czerwono-niebiescy
niosą na wietrze
Bojowy krzyk
Nazywamy się, każdy wie jak
Barça, Barça, Baaarça!
Slide 29
Ronalthimo
•
•
•
•
•
Talent Brazylijczyka został zauważony przez działaczy Grêmio Porto Alegre i właśnie w tym klubie Ronaldinho zaczął stawiać swoje pierwsze piłkarskie
kroki. Warto wspomnieć tu o dość niecodziennym zdarzeniu – w jednym ze spotkań drużyn młodzieżowych strzelił 23 bramki w tym 2 bezpośrednio z
rzutów rożnych. Ronaldinho swoje pierwsze trofeum zdobył na Mistrzostwach Świata do lat 17, przy okazji zostając królem strzelców. Dzięki tak
obiecującym początkom kariery, nie musiał długo czekać na debiut w seniorskiej reprezentacji. U boku największych gwiazd brazylijskiej piłki zagrał
przeciwko Łotwie w wygranym przez Brazylijczyków meczu 3:0. W 1999 pojechał na turniej Copa America, wygrany przez Canarinhos, gdzie w 4
meczach strzelił jedną bramkę (bramka zdobyta w meczu przeciwko Wenezueli). Gaucho tak mocno oczarował fanów Grêmio swymi umiejętnościami
i charakterem, że działacze klubu nie chcieli dopuścić do jego transferu w obawie przed fanatycznymi kibicami. Jednak w 2001 roku Ronaldinho
przeszedł do Parias Saint-Germain za 9 mln euro. Brazylijczyk miał możliwość przejścia do klubów znacznie potężniejszych, choćby Barcelony, Realu
czy Interu Mediolan. Decyzja jednak okazała się trafna, młody zawodnik grał na tyle dobrze, że uzyskał powołanie do reprezentacji od Luiza Felipe
Scolariego, dzięki czemu mógł zadebiutować na mistrzostwach świata. Na boiskach Japonii i Korei canarinhos zostali mistrzami świata, a Ronaldinho
znacząco przyczynił się do tego sukcesu.
Świetny występ na Mundialu spowodował, że o pozyskanie Brazylijczyka zaczęły starać się najlepsze wówczas kluby piłkarskie w Europie. Walkę o
Ronaldinho stoczyły Manchester United, Real Madryt i FC Barcelona. Angielski klub potrzebował następcy dla Davida Beckhama, Real szukał kolejnej
gwiazdy, a Barca musiała się wzmocnić po nieudanym sezonie. Ostatecznie Brazylijczyk zawitał w klubie ze stolicy Katalonii, a do kasy paryskiego
klubu wpłynęło 32,25 mln euro[4]. Jak nietrudno było przewidzieć, szybko stał się gwiazdą drużyny. W swoim pierwszym sezonie (2003/2004) zdobył
15 goli, jednak to nie zdobywanie bramek było jego najważniejszym zadaniem, tylko finezja. W następnym sezonie prezes, Joan Laporta, dokonał
transferów znacząco wzmacniających skład drużyny. Postawa Ronaldinho i całego zespołu doprowadziły do mistrzostwa Hiszpanii w sezonie
2004/2005.
W sezonie 2005/2006 FC Barcelona ponownie zdobyła mistrzostwo Hiszpanii oraz odniosła triumf w Lidze Mistrzów. Ronaldinho odegrał bardzo
ważną rolę strzelając m.in. 2 bramki Realowi Madryt w derbach Hiszpanii (Real Madryt 0:3 FC Barcelona). W następnym sezonie (2006/2007) była
bardzo zaciekła walka o mistrzostwo Hiszpanii i w pierwszej połowie sezonu ,,Roni" starał się jak mógł i nawet pod nieobecność Eto'o walczył o tytuł
najlepszego strzelca, ale gdy wrócił Eto'o i dołączył Messi (około początku drugiej połowy sezonu), bardzo dobrze asystował kolegom z drużyny. W
marcu doznał kontuzji i nie zagrał do końca sezonu 2007/2008. Sugerowano również, że brak Brazylijczyka w składzie spowodowany był słabą formą.
Od początku sezonu 2008/2009, Ronaldinho występował w zespole AC Milan. Pierwszą bramkę dla "rossonerich", strzelił w derbowym spotkaniu
przeciwko drużynie Inter Mediolan – 28 września, wygranym 1:0.
W zimowej przerwie sezonu 2010/2011 Ronaldinho zmienił klub na Flamengo Rio de Janeiro. Wartość odstępnego wynosiła 3 mln euro. 31 maja
2012 z powodu zaległości finansowych klubu wobec niego, drogą sądową rozwiązał kontrakt [5]. Cztery dni później został zawodnikiem Atlético
Mineiro[6]. 5 września 2014r. podpisał kontrakt z meksykańskim zespołem Querétaro FC.
Slide 30
Figo
W wieku 22 lat został zawodnikiem FC Barcelona, gdzie wkrótce objął funkcję kapitana drużyny. W Barcelonie Figo spędził pięć lat
stając się współautorem zdobycia Mistrzostwa Hiszpanii 1998 i 1999 oraz Pucharu Hiszpanii 1997 i 1998, jak i Pucharu Zdobywców
Pucharów.
W 2000 przeszedł do największego rywala swojego klubu, tj. do Realu Madryt, za 56 milionów dolarów, co uczyniło go
wtedy najdroższym zawodnikiem świata. W Realu początki dla Portugalczyka nie były łatwe. Grał dobrze, ale "Królewscy"
kibice żądali od niego więcej. I gdzieś w okolicach listopada nastąpiła prawdziwa eksplozja jego talentu. Był nie do
zatrzymania, a jego strzały były nie do obrony. Wygrał w plebiscycie pisma "France Football" na najlepszego piłkarza w
Europie, a w plebiscycie FIFA ustąpił miejsca tylko Zidane'owi, choć wielu twierdzi, że to Figo był bezapelacyjnie
najlepszy. W dużej mierze dzięki niemu Real Madryt mógł triumfować w lidze. W tym sezonie, oprócz 9 goli mógł
poszczycić się aż 17 asystami! To właśnie dzięki nim Raúl mógł po raz drugi pochwalić się zdobyciem tytułu króla
strzelców. Następny sezon Figo znów zaczyna z wysokiego pułapu, ale na początku 2002 roku doznał kontuzji, która
wyłączyła go ze składu na kilka tygodni. Po powrocie do drużyny reprezentował bardzo słabą formę i często zmieniał go
Steve McManaman. Mimo wszystko, w sporym stopniu przyczynił się do faktu, iż Real zagrał w finale Ligi Mistrzów i
zwyciężył w nim 2:1 z Bayerem 04 Leverkusen a zwycięskiego gola strzelił Zinédine Zidane.
Slide 31
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
Mistrzostwo Europy U-16 – 1989
Mistrzostwo Świata U-20 – 1991
Puchar Portugalii 1995
Mistrzostwo Hiszpanii – 1998, 1999, 2001, 2003
Puchar Hiszpanii – 1997, 1998
Superpuchar Hiszpanii – 1996, 2001, 2003
Puchar Zdobywców Pucharów – 1997
Superpuchar Europy – 1998, 2002
Puchar Mistrzów – 2002
Puchar Interkontynentalny – 2002
Złota Piłka – 2000
Tytuł Najlepszego Piłkarza Świata – 2001
Superpuchar Włoch – 2005, 2006, 2008
Puchar Włoch – 2006
Mistrzostwo Włoch – 2006, 2007, 2008, 2009
BARCELONA
Slide 2
TRENERZY
PIŁKARZE
STADION
Slide 3
Obsługa
Do przodu
Do tyłu
Slide 4
Zawodnicy
Neymar
Dawni
zawodnicy
Mathieu
Messi
Busquets
Rodriguez
inne
Rakitić
Hernandez
Munir
Iniesta
Suarez
Mascherano
Alba
pique
Alves
KLIKNIJ NA
ZAWODNIKA
ABY SIĘ CZEGOŚ O
NIM DOWIEDZIEĆ
Slide 5
•
•
•
•
•
•
Neymar
Neymar da Silva Santos Júnior (ur. 5 lutego 1992 w Mogi das
Cruzes) – brazylijski piłkarz występujący na pozycji napNeymar
swoją profesjonalną karierę zaczynał w Santosie. Od 2009 był
podstawowym zawodnikiem pierwszej drużyny. Neymar w wieku
17 lat zadebiutował w meczu przeciwko Oeste 7 marca 2009 roku –•
Santos wygrał 2:1, kolejny mecz zagrał przeciwko Mogi Mirim•
tydzień później, podczas którego zdobył swoją pierwszą bramkę w
pierwszej drużynie. Został uznany za najbardziej utalentowanego
piłkarza z Ameryki Południowej[1]. W półfinale Campeonato
Paulista 2009 w pierwszym meczu przeciwko Palmeiras na Estádio
Vila Belmiro zdobył gola na wagę zwycięstwa[2]. W finale jednak
Santos przegrał z Corinthians São Paulo 4:2 w dwumeczu[3].
Występami w Santosie został porównywany do jego idoli takich jak
Robinho czy Pelé[4]. Swoimi umiejętnościami przyciągnął uwagę
takich europejskich klubów, jak Manchester United[5], Real
Madryt[6], FC Barcelona[7] oraz Chelsea[8]. Niektóre serwisy
•
nazywają go "Nowym Robinho"[9].
15 kwietnia 2010 zdobył 5 bramek przeciwko i GuaraniCampinas w•
wygranym meczu przez jego drużynę 8-1[10] w Copa do Brasil.•
Neymar wraz z Santosem wygrał mistrzostwa stanu São Paulo w•
2010[11],, gdzie Neymar strzelił 14 bramek w 19 meczach i•
otrzymał nagrodę dla najlepszego gracza[12].
•
Po końcowym gwizdku meczu Ceará – Santos Neymar wdał się w•
sprzeczkę z obrońcą Ceary João Marcosem. Chwilę później do akcji
wkroczyła policja, wtedy też odpychający Neymara kolega z•
drużyny Marquinhos został uderzony gumową pałką przez jednego•
policjanta[13].
•
15 września 2010 w meczu przeciwko Atlético Goianiense•
(wygranym 4:2) trener Santosu Dorival Júnior nie pozwolił•
Neymarowi egzekwować rzutu karnego (zawodnik nie wykorzystał
w sezonie już kilku), który został podyktowany po
faulu na nim. Neymar głośno wyraził wtedy swoje
niezadowolenie z decyzji trenera, a telewizyjne kamery
zarejestrowały jego niestosowne zachowanie. Neymar później
przeprosił, ale szkoleniowiec chciał go zawiesić na 15 dni. Gwiazdor
Santosu nie zagrał w następnej kolejce z Guarani Campinas, a
zarząd klubu zażyczył sobie, by przywrócić go do składu na mecz z
Corinthians. Júnior początkowo się zgodził, ale później zmienił
zdanie i został zwolniony. Następny trener Santosu Marcelo
Martelote przywrócił Neymara do składu[14].
Barcelona
26 maja 2013 Neymar ogłosił, że od nowego sezonu będzie
zawodnikiem FC Barcelony. Brazylijczyk podpisał kontrakt na 5
lat[15]. Na konto jego byłego klubu – Santosu ma wpłynąć 55%
kwoty transferowej. Resztę otrzymała firma DIS (40%) i TEISA (5%),
które były współwłaścicielami karty zawodniczej piłkarza[16].
Podczas konferencji prasowej (24 stycznia 2014) ujawniono, że
całkowita kwota transferu wyniosła 86,2 milionów euro.
Zadebiutował na PGE Arenie w Gdańsku w towarzyskim meczu z
Lechią Gdańsk zmieniając w 79. minucie Alexisa. Swoją pierwszą
bramkę strzelił 21 sierpnia 2013 w zremisowanym meczu o
Superpuchar Hiszpanii, w którym
grali na wyjeździe z Atlético Madryt.
Barcelona przegrywała po golu
Davida Villi,
lecz w 58. minucie spotkania
Neymar doprowadził do
wyrównania. Ta bramka
dała Barcelonie zwycięstwo w
dwumeczu (na Camp Nou
padł remis 0:0).
astnika, reprezentant Brazylii, p
iłkarz Barcelony.
Slide 6
Messi
•
Lionel Andrés Messi Cuccittini[3] (hiszpańska wymowa
[ljoˈnel anˈdɾes ˈmesi]; ur. 24 czerwca 1987 w Rosario)
– argentyński piłkarz, występujący głównie na pozycji
napastnika w Barcelonie i reprezentacji Argentyny,
której jest kapitanem. Wicemistrz świata 2014. Jest
najlepszym strzelcem w historii tego klubu.
•
W wieku 21 lat Messi otrzymał nominację do Złotej
Piłki i Piłkarza Roku FIFA. W 2009 roku wygrał obydwie
te nagrody, a w kolejnych trzech latach sięgnął po
nowo powstałą Złotą Piłkę FIFA. W 2011 roku zdobył
tytuł Piłkarza Roku w Europie według UEFA. Messi to
czwarty piłkarz w historii, po Johanie Cruijffie, Michelu
Platinim i Marco van Bastenie, który zdobył trzy Złote
Piłki, oraz drugi obok Platiniego, który uczynił to z
rzędu. Z powodu niskiego wzrostu i stylu gry często
porównywany jest do Diego Maradony, który sam
nazwał go swoim „następcą”.
•
Messi zdobył sześć mistrzostw Hiszpanii i trzy razy
wygrał Ligę Mistrzów. W 2012 roku zdobył pięć goli w
wygranym 7:1 meczu Ligi Mistrzów z Bayerem
Leverkusen i został pierwszym piłkarzem, który to
uczynił. W następnym spotkaniu z Milanem strzelił
dwie bramki i z 14 trafieniami na koncie wyrównał
rekord rozgrywek należący do José Altafiniego. Został
wówczas po raz czwarty królem strzelców Ligi
Mistrzów, czym ustanowił nowy rekord. W sezonie
2011/2012 zdobył 73 gole we wszystkich rozgrywkach,
najwięcej w historii w piłki nożnej. W lidze strzelił 50
bramek i ustanowił także rekord tych rozgrywek.
•
W 2005 roku Messi z sześcioma golami na koncie
został królem strzelców Młodzieżowych Mistrzostw
Świata. W 2006 roku został najmłodszym
Argentyńczykiem, który zagrał na mistrzostwach
świata, a rok później doszedł z kadrą do finału Copa
América. Messi został wybrany najlepszym piłkarzem
młodego pokolenia tego turnieju. W 2008 roku z
reprezentacją olimpijską zdobył złoty medal na
turnieju w Pekinie. 9 grudnia 2012 roku Messi
strzelając 91 bramek pobił rekord strzelonych bramek
w roku kalendarzowym, który należał wcześniej do
Gerda Müllera, który zdobył w 1972 roku 85 bramek.
Slide 7
Iniesta
•
Andrés Iniesta do FC Barcelony dołączył w 1996
roku po turnieju w Brunette, gdzie występował w
zespole Albacete Balompié. Od samego początku
był bardzo skromny. Po przenosinach do Barcelony
niezwykle tęsknił za swoją rodziną, lecz postanowił
pozostać w La Masii. Jego idolem był Pep
Guardiola, którego plakat wisiał w pokoju małego
Iniesty. Szybko okazało się, że młodzieniec ma
wielki talent do gry. Gdy miał 16 lat został
zaproszony na treningi pierwszej drużyny. „Ten
dzieciak wyśle nas wszystkich na emeryturę”,
powiedział wówczas Pep Guardiola w rozmowie z
Xavim Hernándezem. Iniesta w drużynach
juniorskich błyskawicznie przechodził przez kolejne
sekcje klubu. Od sezonu 2000/ 2001 został
włączony do kadry FC Barcelony B, a 22 grudnia
2001 roku, znalazł się na ławce rezerwowych w
ligowym spotkaniu z Espanyolem.
•
W pierwszym zespole zadebiutował 29
października 2002 roku, pod wodzą Louisa van
Gaala w spotkaniu z Club Brugge w ramach Ligi
Mistrzów. Iniesta otrzymał szansę gry w wyniku
kontuzji podstawowego rozgrywającego drużyny –
Xaviego. Dzięki absencji „mózgu” FC Barcelony,
mógł pokazać swoje umiejętności całemu
piłkarskiemu światu. Od sezonu 2003/2004 Iniesta
stał się członkiem pierwszego zespołu Dumy
Katalonii. W latach 2004/ 2005 wystąpił w 37 z 38
spotkań ligowych, był to najlepszy wynik z całego
zespołu (wchodził przeważnie jako zmiennik
Xaviego). Rok później kontuzji doznał Xavi, co
ułatwiło Inieście grę w pierwszym składzie FC
Barcelony. Młodzieńca bardzo wychwalał ówczesny
trener Frank Rijkaard, z którym Duma Katalonii
wygrała Ligę Mistrzów oraz zdobyła mistrzostwo
Hiszpanii. 22 sierpnia 2006 roku, Iniesta jako
kapitan drużyny podniósł w górę trofeum Joana
Gampera po zwycięstwie 4:0 nad Bayernem
Monachium.
Slide 8
Alves
•
Daniel Alves do sezonu 2001-2002 grał w drużynie Bahia Salvador z rodzimej Brazylii. Od sezonu 20022003 grał w hiszpańskiej Sevilli. W 2008 roku zmienił barwy klubowe i od sezonu 2008/09 reprezentuje
zespół FC Barcelona. Kwota transferu wyniosła 29,5 mln euro plus ewentualne premie za wyniki
(maksymalnie może osiągnąć 35,5 mln). Tym samym stał się najdroższym obrońcą zakupionym przez klub z
Primera División.
•
W 2013 roku, kiedy z Érikiem Abidalem nie przedłużono kontraktu, aby oddać mu hołd Brazylijczyk zrzekł
się numeru "2" i zaDaniel Alves Da Silva występował w młodzieżowych reprezentacjach Brazylii. W dorosłej
reprezentacji zadebiutował 10 października 2006 r. w meczu rozegranym w Goeteborgu z Ekwadorem.
Jedyne do tej pory gole w reprezentacji Dani Alves strzelił w finale Copa America 2007 z Argentyną (3:0) ,
oraz w meczu Brazylia – Urugwaj (4:0). Ostatniego gola dla reprezentacji Brazylii, strzelił w półfinale
Pucharu Konfederacji z RPA. Brazylia wygrała 1:0 a jedynego gola (z rzutu wolnego) strzelił właśnie Alves w
88 minucie.czął występować w koszulce z numerem Francuza.
Slide 9
Rakitić
•
Pierwszym piłkarskim klubem młodego pomocnika był mały zespół o nazwie FC
Möhlin-Ryburg. W wieku 14 lat trafił do szkółki piłkarskiej FC Basel i rozpoczął
treningi w drużynie U-15. Z czasem trafił do wyższych rozczników, a w 2005 roku
włączono go do kadry pierwszego zespołu. 29 września zadebiutował w jego
barwach w wygranym 1:0 meczu Pucharu UEFA z NK Široki Brijeg. Natomiast 15
kwietnia 2006 zaliczył swój pierwszy występ w Swiss Super League – Basel wygrało
5:1 na wyjeździe z Neuchâtel Xamax. Był to wówczas jego jedyny mecz w tamtym
sezonie, a drużyna z Bazylei wywalczyła wicemistrzostwo Szwajcarii. W sezonie
2006/2007 Rakitić był już graczem pierwszej jedenastki FCB. Wystąpił w fazie
grupowej Pucharu UEFA, a w lidze stał się odkryciem. Zdobył aż 11 goli w 33
meczach stając się tym samym po Mladenie Petriciu najskuteczniejszym graczem
zespołu. W lidze po raz drugi wywalczył wicemistrzostwo. Zawodnik posiada także
obywatelstwo szwajcarskie. Rodzice Rakiticia pochodzą z Chorwacji. Ivan natomiast
urodził się już w Szwajcarii, dokąd państwo Rakiticiowie wyemigrowali w latach 80.
Ma dwoje rodzeństwa - młodszą siostrę i brata, który również grał w piłkę nożną,
jednakże doznał kontuzji która uniemożliwiała mu dalszą grę. Rakitić ma tatuaż z
jego imieniem na prawej ręce.
Slide 10
Alba
•
•
•
•
•
ordi Alba Ramos (ur. 21 marca 1989 w L'Hospitalet de Llobregat) – hiszpański piłkarz występujący na
pozycji lewego obrońcy w klubieJordi Alba jest wychowankiem FC Barcelona[1] . Następnie występował w
takich klubach jak: UE Cornellà[1] i CD Mestalla[1]. W 2007 roku został piłkarzem Valencia CF. W 2008 roku
został wypożyczony do Gimnàsticu Tarragona[2]. Po sezonie 2008/09 powrócił do Valencii. W Primera
División zadebiutował 13 września 2009 w wygranym meczu z Realem Valladolid[3]. W 2009 roku został
powołany na Mistrzostwa Świata U-20 2009[4] rozgrywane w Egipcie. 11 kwietnia 2010, w meczu z RCD
Mallorca, zdobył swoją pierwszą bramkę w lidze[5]. 28 czerwca 2012 roku Valencia doszła do porozumienia
z Barceloną w sprawie transferu Alby do klubu z Katalonii. Kwota transferu wyniosła 14 milionów euro.
11 października 2011 roku zadebiutował w reprezentacji Hiszpanii w wygranym 3:1 meczu eliminacji do
Euro 2012 ze Szkocją. 28 czerwca 2012 FC Barcelona poinformowała o transferze zawodnika. Jordi podpisał
kontrakt na 5 lat, a kwota transferu wyniosła 14 mln euro[6].
1 lipca 2012 roku wygrał wraz z Hiszpanią Euro 2012 rozgrywane na polskich i ukraińskich boiskach,
zdobywając bramkę w 41 minucie na 2-0 w finale przeciwko Włochom, w meczu wygranym 4-0[7].
Powołany do składu reprezentacji Hiszpanii na letnie igrzyska olimpijskie w 2012 w Londynie.
FC Barcelona. Może grać również jako lewy pomocnik.
Slide 11
Mathieu
Jérémy Mathieu (ur. 29 października 1983 w Luxeuil-les-Bains) – francuski piłkarz występujący na pozycji obrońcy
lub pomocnika w FC Barcelona.
Jérémy Mathieu zawodową karierę rozpoczynał w 2002 roku w FC Sochaux.
W pierwszym sezonie występów na Stade Auguste Bonal rozegrał 23 ligowe pojedynki i razem z drużyną wywalczył piąte
miejsce w Ligue 1. Zadebiutował 3 sierpnia w zremisowanym 0:0 meczu z CS Sedan. W następnym sezonie zadebiutował w
rozgrywkach Pucharu UEFA. W rozgrywkach 2003/2004 "Les Lionceaux" ponownie zajęli piątą lokatę, a Jérémy wystąpił w
34 meczach.
Latem 2005 roku Mathieu podpisał kontrakt z Toulouse FC, gdzie od razu wywalczył miejsce w pierwszym składzie. Z
francuskim zespołem zajął dopiero szesnaste miejsce w ekstraklasie, jednak w kolejnych rozgrywkach uplasował się na
trzeciej pozycji i zapewnił sobie udział w kwalifikacjach do Ligi Mistrzów. W eliminacjach przeciwnikiem Tuluzy okazał się
Liverpool, który w dwumeczu zwyciężył 5:0 i wyeliminowali francuski klub z rozgrywek. 31 stycznia 2009 roku Mathieu
zanotował swój setny ligowy występ w barwach zespołu z Tuluzy, a ten zremisował na wyjeździe ze Stade Rennes 0:0. W
sezonie 2008/2009 w linii obrony grał najczęściej u boku Mohameda Fofany, Daniela Congrégo i Maura Cetto.
13 czerwca 2009 roku został piłkarzem Valencii. W Primera División zadebiutował 20 września w zremisowanym 2:2 meczu
ze Sportingiem Gijón. 23 lipca 2014 roku przeszedł z Valencii do FC Barcelony. Francuz kosztował Dumę Katalonii 20mln
euro.
Slide 12
Munir
•
•
Podczas swojego debiutu w rozgrywkach Ligi
Młodzieżowej UEFA Munir strzelił dwie
bramki Ajaksowi[5]. Później trafiał także
m.in. w starciach z Milanem oraz
København. Rozgrywki zakończył z
•
dorobkiem 11 goli w 10 meczach,
zdobywając dwa gole także w spotkaniu
finałowym z Benfiką[6]. 3 lutego 2014 roku
przedłużył swój kontrakt z klubem do
czerwca 2017 roku[7].
Po tym jak spędził na ławce spotkania z
Tenerife i Deportivo La Coruña, 1 marca
2014 roku Munir zadebiutował w barwach
Barcelony B podczas wygranego 2:1
spotkania ligowego z Mallorką, zmieniając w
72. minucie Sandro Ramíreza[8]. Pierwszego
gola dla drużyny rezerw zdobył 19 kwietnia
tego samego roku w wygranym 2:1 meczu z
Gironą[9].
24 sierpnia 2014 roku Munir oficjalnie
zadebiutował w pierwszym zespole
Barcelony podczas wygranego 3:0 ligowego
meczu z Elche. Podczas debiutu wyszedł w
podstawowym składzie, a także zdobył
bramkę na 2:0 i w 67. minucie został
zmieniony przez Pedro[10].
Slide 13
Rodriguez
•
Pedro urodził się w Santa Cruz, na Teneryfie. Do FC Barcelony przyszedł w sierpniu 2004 z CD San Sidro, gdzie
zaczynał karierę piłkarską.
Pedro rozpoczynał karierę w młodzieżowych zespołach
katalońskiego klubu (wówczas występował pod
pseudonimem "Pedrito"). Debiut w seniorskim zespole
zaliczył 12 stycznia 2008 roku, podczas wygranego 4:0 meczu
z Real Murcia[3]. Były prezes FC Barcelona Joan Laporta
uważa, że Pedro stanie się kluczowym piłkarzem klubu w
przeciągu najbliższych pięciu sezonów[potrzebne źródło].
Santiago Bernabéu 10 kwietnia 2010. Do siatki rywali trafił w
lidze hiszpańskiej 12 razy.
Premierowego gola w Lidze Mistrzów zdobył na Camp Nou w
meczu z Dynamem Kijów.
W sezonie 2010/2011 jest kluczowym zawodnikiem
jedenastki Josepa Guardioli. W tym sezonie razem z FC
28 sierpnia 2009 Pedro zdobył jedynego gola dla Barcelony w Barceloną zdobył Superpuchar Hiszpanii, Mistrzostwo
meczu z Szachtarem Donieck o Superpuchar Europy. W 81. Hiszpanii i Ligę Mistrzów. W finale LM zdobył gola. Razem z
minucie wszedł na boisko, zmieniając Zlatana Ibrahimovicia, Lionelem Messim i Davidem Villą stworzyli jedno z
a w 115 minucie zdobył bramkę po akcji z Lionelem Messim. najlepszych trio napastników na świecie. Zostali nazwani
M.V.P (Most Valuable Player - najbardziej wartościowy
Swojego pierwszego gola w lidze strzelił w pięknym stylu
zawodnik). Nazwa MVP wzięła się od skrótu ich nazwisk
przeciwko UD Almerii. Słaba forma Francuza Thierry'iego
(Messi(M), Villa(V),
Henry zmusiła Josepa Guardiolę, trenera FC Barcelony, do
Pedro(P). Dzięki tym
wystawiania Hiszpana coraz częściej w pierwszym składzie. trzem zawodnikom
Pedro wykazywał się niesamowitą skutecznością, ciekawymi Barcelona miała
pomysłami na grę oraz wielkim poświęceniem, dzięki czemu bardzo udany sezon
kibice szybko go polubili. Najważniejsze trafienie zaliczył w
10/11.
meczu z Realem Madryt wygranym przez FC Barcelonę 0:2 na
Slide 14
Mascherano
•
•
Mascherano występował w zespole Renato Cesarini
z siedzibą w Rosario, który powstał na cześć byłego
piłkarza argentyńskiego. Grał również jako napastnik
w lokalnych zespołach z San Lorenzo – zespołach
Alianza i Barrio Vila, gdzie trenował go ojciec. W
wieku 11 lat trafił do szkółki piłkarskiej River
Plate[5]. W 1999 roku z zespołem U-15 wyjechał do
Manchesteru, gdzie grał w turnieju piłkarskim
organizowanym przez Manchester United[2]. W
•
2003 roku Mascherano został włączony do
pierwszego zespołu River Plate. Zadebiutował 3
sierpnia 2003 roku w meczu z Nueva Chicago[6].
Sezon 2003/2004 zakończył z 21 występami w
lidze[7]. Ze swoim klubem wygrał także rozgrywki
Clausury, zamykające sezon[8]. Z drużyną River Plate
dotarł także do półfinału Copa Libertadores 2004, w
którym przegrał z Boca Juniors[9].
Mascherano za 7,5 miliona funtów[10].
Zainteresowany Argentyńczykiem był także Real
Madryt oraz Juventus[11]. Mascherano pozostał
jednak w Argentynie, ponieważ dwie agencje
piłkarskie, które miały prawo transferu zawodnika –
Global Soccer Agencies i Mystere Services Ltd –
miały inne plany[12].
W sezonie 2004/2005 Mascherano rozegrał 25
ligowych meczów[7].
W sierpniu 2004 roku Arsenal złożył ofertę kupna
Javier Alejandro Mascherano (wymowa hiszpańska: [matʃeˈɾano], włoska:
[ˌmaskeˈɾano]; ur. 8 czerwca 1984 w San Lorenzo) – argentyński piłkarz,
grający na pozycji defensywnego pomocnika lub środkowego obrońcy.
Zawodnik hiszpańskiego klubu FC Barcelona.
Slide 15
Pique
•
Gerard Piqué Bernabeu (katalońska wymowa
[ʒəˈɾar piˈke]; ur. 2 lutego 1987 w Barcelonie) –
hiszpański piłkarz występujący na pozycji
środkowego obrońcy. Mistrz Świata '10 z RPA. Od
sezonu 2008/2009 zawodnik FC Barcelony.
•
Karierę zaczynał w młodzieżówce FC Barcelona,
skąd w lutym 2004 roku trafił do Manchesteru
United. Od początku uznawany był za
utalentowanego obrońcę.
•
•
Swój debiut w barwach ekipy z Old Trafford zaliczył
w październiku 2004 roku w wygranym 3:1 meczu z
Sunderlandem, wchodząc na boisko z ławki
rezerwowych. Po raz pierwszy w wyjściowym
składzie wyszedł 29 marca 2006 roku przeciwko
West Hamowi United, rozpoczynając mecz na
prawej obronie, gdzie zastępował Gary'ego
Neville'a.
•
Jednak na początku sezonu 2006/2007 Sir Alex
Ferguson zdecydował się go wypożyczyć do klubu z
jego ojczyzny, Realu Saragossa, aby umożliwić mu
częstsze występy w podstawowej jedenastce.
Hiszpan był obok braci (Gabriela i Diego) Milito
jednym z lepszych piłkarzy swojej ekipy, która
zajęła w tabeli Primera División 6. miejsce,
premiowane startem w Pucharze UEFA w kolejnym
sezonie.
Pique nie dane jednak było wystąpić w tych
rozgrywkach, gdyż w lipcu 2007 roku musiał wrócić
do Manchesteru. W sezonie 2007/2008 był tylko
graczem rezerwowym i wystąpił w zaledwie 9
meczach (z czego 5 w podstawowej jedenastce),
dlatego jego wkład w wygranie rozgrywek Premier
League i Ligi Mistrzów był niewielki.
Slide 16
Busquets
•
Sergio Busquets Burgos (ur. 16 lipca 1988 w•
Sabadell, Barcelona) – hiszpański piłkarz, grający
na pozycji pomocnika. Mistrz Świata z
reprezentacją Hiszpanii w 2010 roku.
Sergi jest synem byłego bramkarza FC Barcelona
Carlesa Busquetsa, który reprezentował barwy
katalońskiej drużyny w drugiej połowie lat 90. XX
wieku.
•
Busqets grał do roku 2005 w drużynie Jàbac Can•
Jofresa. Od 2005 do 2007 reprezentował barwy
najstarszej drużyny młodzieżowej Barcelony,
Juvenil A. Z tą ekipą zdobył Puchar Króla juniorów
(Copa del Rey) oraz wygrał w División de Honor. W•
maju 2007 roku Sergio został powołany przez
Franka Rijkaarda na mecze o Copa de Catalunya.
Swój debiut w pierwszym składzie zaliczył w finale,
w którym rywalem Dumy Katalonii był Espanyol.
Busquets pojawił się na boisku w drugiej połowie,
•
zmieniając Lluísa Sastre.
•
Od sezonu 2008/09 Hiszpan gra dla pierwszej•
•
drużyny.
•
W 2009 roku zadebiutował w seniorskiej
reprezentacji Hiszpanii w meczu Eliminacji
Mistrzostwa Świata 2010 w RPA z Turcją.
•
27 maja 2009 roku razem z FC Barceloną wygrał
Champions League pokonując w finale Manchester
United 2:0. Ma młodszego brata Aitora. Jego ojciec
Carles Busquets jest byłym bramkarzem FC
Barcelony.
Obecnie jest
trenerem
bramkarzy
rezerw
FC Barcelony.
Slide 17
Hernandez
•
Xavi urodził się w Terrasie w Katalonii. Swoją karierę piłkarską
rozpoczął w wieku 11 lat w drużynie juniorów klubu FC
Barcelona. W sezonie 1997/1998 został włączony do drużyny
rezerw, FC Barcelony B. W tym sezonie wraz z drużyną
awansował do Segunda División, hiszpańskiej drugiej ligi.
•
Gdy Xavi wrócił z Mistrzostw Świata U-18, ówczesny trener FC
Barcelony, Louis Van Gaal zaczął go regularnie wystawiać w
pierwszym zespole. W pierwszej drużynie zadebiutował 18
sierpnia 1998 roku w meczu o Superpuchar Hiszpanii przeciwko
RCD Mallorce, strzelając także bramkę. Pełnił ważną rolę w
drużynie która w sezonie 1998/1999 zdobyła Mistrzostwo
Hiszpanii. W następnych rozgrywkach stał się pierwszym
rozgrywającym drużyny przez większą część sezonu, zastępując
kontuzjowanego Josepa Guardiolę. Kiedy Guardiola odszedł,
władze klubu uznały, że nie ma potrzeby sprowadzać nowego
zawodnika i na pozycji środkowego pomocnika na stałe zagościł•
21-letni wówczas wychowanek. W 2003 roku swoją
prezydenturę zakończył Joan Gaspart i zadłużony klub przejął•
nowy zarząd z Joanem Laportą na czele. Xavi, mimo wielu ofert z•
innych klubów, postanowił kontynuować swoją karierę na Camp•
Nou. I już w sezonie 2004/2005 mógł świętować ze swym
zespołem tytuł Mistrza Hiszpanii, który wrócił do Barcelony po 6•
latach. W następnym sezonie Barça ponownie zdobyła•
mistrzostwo kraju, a także wygrała Ligę Mistrzów. Wkład Xaviego•
w te sukcesy nie był jednak już tak duży jak rok wcześniej. W•
grudniu, podczas sesji treningowej doznał poważnej kontuzji•
zerwania wiązadeł kolanowych, która wykluczyła go z gry na 6
miesięcy. Jego miejsce w kadrze zajął Andres Iniesta, który•
dobrymi występami w lidze i Lidze Mistrzów uzupełnił lukę po•
kontuzjowanym rodaku. Xavi do gry wrócił dopiero w następnym•
sezonie, a jego udział w tamtych sukcesach drużyny miał jedynie
wymiar mentalny. W następnych latach FC Barcelonie wiodło się
znacznie gorzej. Jednak mimo słabej postawy całego zespołu i
braku trofeów, Xavi stanowił ważne ogniwo zespołu Franka
Rijkaarda i prezentując równą formę ratował kilkakrotnie zespół
przed utratą punktów. W listopadzie 2008 roku zainteresowanie
nim wyraził angielski Manchester United[1]. W sezonie
2008/2009 Xavi wygrał z Barceloną wszystko co było w klubowej
piłce do wygrania. Duma Katalonii zwyciężyła w rozgrywkach La
Liga. Podobnie było w rozgrywkach o Puchar Króla gdzie
niejednokrotnie Barça mocno rezerwowym składem nie
pozostawiała złudzeń kto jest numerem jeden w Hiszpanii i nie
tylko. Czego dowodem jest trzeci triumf w rozgrywkach Ligi
Mistrzów. W finale rozgrywanym w Rzymie Barça nie dała szans
Manchesterowi United wygrywając 2:0. Wkład Xaviego w te
sukcesy jest niepodważalny. Został on wybrany MVP finału Ligi
Mistrzów a przez wielu
fachowców i kibiców jest uznawany za najlepszego
rozgrywającego na świecie.
W 2010 roku wraz z Barceloną
sięgnął po kolejne trofeum.
Bijąc rekord punktów w
sezonie ligowym (obecnie
99) Xavi zdobył po raz kolejny
tytuł Mistrza Hiszpanii
oraz zdobył indywidualną
nagrodę imienia Alfredo
Di Stefano przyznawaną
dla najlepszego gracza
występującego na danej pozycji.
Slide 18
Suarez
•
Jest czwartym z siedmiorga potomków Rodolfo Suareza i Sandry Diaz. W wieku siedmiu lat przeprowadził
się z całą familią do Montevideo, gdzie jego rodzice udali się za pracą. Niedługo później Sandra i Rodolfo się
rozwiedli, a Luis zaW reprezentacji Urugwaju zadebiutował 8 lutego 2007 roku w wygranym meczu
towarzyskim przeciwko Kolumbii. Wówczas został wyrzucony z boiska w 85. minucie po zgromadzeniu
dwóch żółtych kartek. Na Mistrzostwach Świata 2010 w meczu ćwierćfinałowym przeciwko Ghanie Suárez
otrzymał czerwoną kartkę w ostatniej doliczonej minucie dogrywki za obronę piłki ręką na linii bramkowej.
Ghana nie wykorzystała rzutu karnego, a Urugwaj wygrał w serii rzutów karnych i awansował do
półfinału[8]. 24 lipca 2011 roku został wybrany najlepszym piłkarzem na turnieju Copa America,
jednocześnie zwyciężając w rozgrywkach odbywających się w Argentynie. Reprezentacja Urugwaju zdobyła
tytuł mistrzowski po raz piętnasty, ustalając w ten sposób nowy rekord liczby tytułów. Dotychczasowy
rekord Urugwaj dzielił z Argentyną. Na Mistrzostwach Świata w 2014 w grupowym meczu przeciwko
Włochom po raz trzeci w karierze zdarzyło mu się ugryźć zawodnika, tym razem był to Giorgio Chiellini. Z
tego powodu został zawieszony przez FIFĘ na 4 miesiące rozgrywek klubowych oraz 9 meczów
reprezentacji. Poza tym na Suáreza nałożono karę 100 tys. franków szwajcarskich.[9]czął sprawiać
problemy wychowawcze[1].
Slide 19
Larsson
• Larsson na zasadzie wolnego transferu przeszedł z Celtiku do
Barçy w 2004 roku. Debiut w nowym zespole odbył się 29
lipca 2004. W pierwszym sezonie w Barcelonie nie
występował zbyt często z powodu poważnej kontuzji, jednak
zdobył kilka bramek które przyczyniły się do zdobycia tytułu
Mistrza Hiszpanii przez FC Barcelonę. W 2006 r. z drużyną z
Katalonii zdobył Potrójną Koronę (Mistrzostwo Hiszpanii,
Superpuchar Hiszpanii i Ligę Mistrzów). Latem 2006 roku
postanowił ze względów rodzinnych powrócić do
Helsingborga.
Slide 20
Inne
legenda
Puchary
Mecze
Hymn
Osiągnięcia
Slide 21
Larsson
•
Laudrup
•
•
Ronalthimo
•
Figo
Slide 22
Puchary
Slide 23
• 08/11/2014 16:00 Primera Division
Barcelona
• 22/11/2014 20:00 Primera Division
Almería
1-2
FC
FC Barcelona
5-1
Sevilla
• 25/11/2014 20:45 Liga Mistrzów UEFA
APOEL 0 - 4
FC Barcelona
• 30/11/2014 21:00 Primera Division
Valencia
Barcelona
• 03/12/2014 22:00 Copa del Rey SD Huesca
0-4
0-1
• 07/12/2014 17:00 Primera Division
Espanyol Barcelona
• 10/12/2014 20:45 Liga Mistrzów UEFA
FC Barcelona
?-?
FC Barcelona
?-?
• 13/12/2014 16:00 Primera Division
Getafe ? - ?
FC Barcelona
• 16/12/2014 20:00 Copa del Rey
FC Barcelona
• 20/12/2014 16:00 Primera Division
Cordoba CF
?-?
FC Barcelona
FC
FC Barcelona
PSG
SD Huesca
?-?
Slide 24
Trenerzy
•
Trenerzy FC Barcelona
•
Barrow (1917) · Greenwell (1917–1924) · Pozsonyi (1924) · Kirby (1924–1926) ·
Domby (1926–1927) · Forns (1927–1929) · Bellamy (1929–1931) · Greenwell
(1931–1933) · Domby (1933–1934) · Plattkó (1934–1935) · O’Connell (1935–1940) ·
Planas (1940–1941) · Guzmán (1941–1942) · Nogués (1942–1944) · Samitier
(1944–1947) · Fernández (1947–1950) · Daučík (1950–1954) · Puppo (1954–1955) ·
Plattkó (1955–1956) · Balmanya (1956–1958) · Herrera (1958–1960) · Broćić
(1960–1961) · Orizaola (1961) · Miró (1961) · Kubala (1961–1963) · Gonzalvo
(1963) · C.Rodríguez (1963–1964) · Sasot (1964–1965) · Olsen (1965–1967) ·
Artigas (1967–1969) · Seguer (1969) · Buckingham (1969–1971) · Michels (1971–
1975) · Weisweiler (1975–1976) · Ruiz (1976) · Michels (1976–1978) · Muller
(1978–1979) · Rifé (1979–1980) · Herrera (1980) · Kubala (1980) · Herrera (1980–
1981) · Lattek (1981–1983) · Romero (1983) · Menotti (1983–1984) · Venables
(1984–1987) · Aragonés (1987–1988) · Cruijff (1988–1991) · Rexach (1991) · Cruijff
(1991–1996) · Robson (1996–1997) · van Gaal (1997–2000) · Serra Ferrer (2000–
2001) · Rexach (2001–2002) · van Gaal (2002–2003) · De la Cruz (2003) · Antić
(2003) · Rijkaard (2003–2008) · Guardiola (2008–2012) · Vilanova (2012–2013) ·
Martino (2013–14) · Luis Enrique (od 2014)
Slide 25
Stadion
•
to stadion piłkarski w Barcelonie. Obiekt o pojemności 15 276 jest drugim stadionem FC Barcelona. Na co
dzień na Mini Estadi grają drużyny FC Barcelona B i Juvenil A, a okazjonalnie reprezentacja Andory w piłce
nożnej. Na tym obiekcie grali zawodnicy drużyny Futbolu amerykańskiego ligi NFL Europa FC Barcelona
Dragons.
•
Wymiary boiska to 103 na 65 metrów, a niedaleko znajdują się dwa boiska treningowe.
•
13 listopada 2005 reprezentacja Polski pokonała na tym stadionie reprezentację Ekwadoru 3:0
Slide 26
Po rozegraniu w barwach Brøndby IF 38 meczów i strzeleniu w nich 24 goli, w wieku 18 lat
został sprzedany do Juventusu, który jeszcze w tym samym sezonie wypożyczył go do Lazio
Rzym.
Laudrup
W 1985 roku Laudrup wrócił do Turynu, aby zastąpić polskiego napastnika Zbigniewa Bońka.
Wraz z Francuzem Michelem Platinim i Walijczykiem Ianem Rushem w drugiej połowie lat
80. decydował o obliczu linii ataku Juventusu, z którym w 1986 roku wywalczył mistrzostwo
Włoch oraz, rok wcześniej, dwa europejskie puchary.
W 1989 roku został zawodnikiem Barcelony, prowadzonej wówczas przez Holendra Johana
Cruyffa. Laudrup obok Bułgara Christo Stoiczkowa oraz holenderskiego obrońcy Ronalda
Koemana był liderem zespołu, który cztery razy z rzędu zdobył tytuł mistrza Hiszpanii. Kiedy
w 1994 roku stracił miejsce w podstawowej jedenastce i nie wystąpił w przegranym 0:4
finale Ligi Mistrzów z A.C. Milan przeniósł się do największego rywala drużyny z Katalonii,
Realu Madryt.
W sezonie 1994–95 Real zdobył mistrzostwo kraju, przełamując tym samym
długoletni prymat Barcelony. Po nieudanych mistrzostwach Europy w 1996
roku 32-letni Laudrup przyjął ofertę japońskiego Vissel Kobe, z którego rok
później ściągnął go jego rodak Morten Olsen, obejmujący właśnie stanowisko
pierwszego trenera Ajaksu Amsterdam.
W zespole z stolicy Holandii Laudrup po zdobyciu mistrzostwa tego kraju w
1998 roku zakończył piłkarską karier
Slide 27
LEGENDA
•
Futbol Club Barcelona (w języku katalońskim), w skrócie Barça (wym. [baɾsa]) – kataloński wielosekcyjny klub
sportowy, istniejący od chwili założenia drużyny piłkarskiej. Założony w 1899 przez grupę Szwajcarów, Anglików i
Hiszpanów, z czasem stał się katalońską instytucją o dużym znaczeniu społecznym. Jego dewiza to Més que un club
(pl. Więcej niż klub). Jedna z wielu teorii mówi, że barwy klubowe Barcelona zaczerpnęła od szwajcarskiego klubu
FC Basel.
•
Drużyna piłkarska należy do najbardziej utytułowanych zespołów świata w tej dyscyplinie – ma na koncie
dwadzieścia dwa mistrzostwa Hiszpanii[6], dwadzieścia sześć Pucharów Króla Hiszpanii, dziesięć Superpucharów
Hiszpanii[7], cztery Puchary Europy, cztery Puchary Zdobywców Pucharów[8], cztery Superpuchary Europy, dwa
razy Klubowe Mistrzostwo Świata/Puchar Interkontynentalny i wiele innych trofeów.
•
Klub ma 162 979 socios[9] – członków klubu – i miliony culés na całym świecie, z których część zrzeszona jest w
penyach, czyli oficjalnych fanklubach, których jest 1054[10]. Posiada również rozbudowaną infrastrukturę –
stadiony Camp Nou, Mini Estadi, miasteczko sportowe Ciutat Esportiva Joan Gamper, szkółkę La Masía i halę Palau
Blaugrana, w której rozgrywają swoje mecze zawodnicy innych sekcji.
•
Poza sekcją piłkarską do FC Barcelona należą jeszcze: Regal FC Barcelona, FC Barcelona-Intersport, FC Barcelona
Sorli Discau i FC Barcelona Senseit). Klub posiada także rezerwową i młodzieżową drużynę piłki nożnej (FC
Barcelona B), a także liczne sekcje amatorskie.
•
Drużyna z Camp Nou na arenie międzynarodowej startuje nieprzerwanie od 50 lat, czyli od początku powstania
europejskich pucharów. Jest jednym z trzech klubów, które od założenia Primera División, czyli od 1929 roku,
nieprzerwanie grają w najwyższej klasie rozgrywkowej Hiszpanii.
Slide 28
Hymn
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
• Barça, Barça, Baaarça!
Cały stadion
Podnosi krzyk
•
Jesteśmy czerwono-niebiescy •
Nieważne skąd jesteśmy
•
Czy to północ, czy południe •
Ale, jesteśmy zgodni,
•
jesteśmy zgodni
•
Gdyż łączy nas flaga
•
Czerwono-niebiescy
•
niosą na wietrze
•
Bojowy krzyk
•
Nazywamy się, każdy wie jak •
Zawodnicy i kibice
Razem jesteśmy silni
Przez te wszystkie lata
Pełne wysiłku i poświęceń
Strzeliliśmy wiele goli
I pokazaliśmy, że jesteśmy
niezwyciężeni
Czerwono-niebiescy
niosą na wietrze
Bojowy krzyk
Nazywamy się, każdy wie jak
Barça, Barça, Baaarça!
Slide 29
Ronalthimo
•
•
•
•
•
Talent Brazylijczyka został zauważony przez działaczy Grêmio Porto Alegre i właśnie w tym klubie Ronaldinho zaczął stawiać swoje pierwsze piłkarskie
kroki. Warto wspomnieć tu o dość niecodziennym zdarzeniu – w jednym ze spotkań drużyn młodzieżowych strzelił 23 bramki w tym 2 bezpośrednio z
rzutów rożnych. Ronaldinho swoje pierwsze trofeum zdobył na Mistrzostwach Świata do lat 17, przy okazji zostając królem strzelców. Dzięki tak
obiecującym początkom kariery, nie musiał długo czekać na debiut w seniorskiej reprezentacji. U boku największych gwiazd brazylijskiej piłki zagrał
przeciwko Łotwie w wygranym przez Brazylijczyków meczu 3:0. W 1999 pojechał na turniej Copa America, wygrany przez Canarinhos, gdzie w 4
meczach strzelił jedną bramkę (bramka zdobyta w meczu przeciwko Wenezueli). Gaucho tak mocno oczarował fanów Grêmio swymi umiejętnościami
i charakterem, że działacze klubu nie chcieli dopuścić do jego transferu w obawie przed fanatycznymi kibicami. Jednak w 2001 roku Ronaldinho
przeszedł do Parias Saint-Germain za 9 mln euro. Brazylijczyk miał możliwość przejścia do klubów znacznie potężniejszych, choćby Barcelony, Realu
czy Interu Mediolan. Decyzja jednak okazała się trafna, młody zawodnik grał na tyle dobrze, że uzyskał powołanie do reprezentacji od Luiza Felipe
Scolariego, dzięki czemu mógł zadebiutować na mistrzostwach świata. Na boiskach Japonii i Korei canarinhos zostali mistrzami świata, a Ronaldinho
znacząco przyczynił się do tego sukcesu.
Świetny występ na Mundialu spowodował, że o pozyskanie Brazylijczyka zaczęły starać się najlepsze wówczas kluby piłkarskie w Europie. Walkę o
Ronaldinho stoczyły Manchester United, Real Madryt i FC Barcelona. Angielski klub potrzebował następcy dla Davida Beckhama, Real szukał kolejnej
gwiazdy, a Barca musiała się wzmocnić po nieudanym sezonie. Ostatecznie Brazylijczyk zawitał w klubie ze stolicy Katalonii, a do kasy paryskiego
klubu wpłynęło 32,25 mln euro[4]. Jak nietrudno było przewidzieć, szybko stał się gwiazdą drużyny. W swoim pierwszym sezonie (2003/2004) zdobył
15 goli, jednak to nie zdobywanie bramek było jego najważniejszym zadaniem, tylko finezja. W następnym sezonie prezes, Joan Laporta, dokonał
transferów znacząco wzmacniających skład drużyny. Postawa Ronaldinho i całego zespołu doprowadziły do mistrzostwa Hiszpanii w sezonie
2004/2005.
W sezonie 2005/2006 FC Barcelona ponownie zdobyła mistrzostwo Hiszpanii oraz odniosła triumf w Lidze Mistrzów. Ronaldinho odegrał bardzo
ważną rolę strzelając m.in. 2 bramki Realowi Madryt w derbach Hiszpanii (Real Madryt 0:3 FC Barcelona). W następnym sezonie (2006/2007) była
bardzo zaciekła walka o mistrzostwo Hiszpanii i w pierwszej połowie sezonu ,,Roni" starał się jak mógł i nawet pod nieobecność Eto'o walczył o tytuł
najlepszego strzelca, ale gdy wrócił Eto'o i dołączył Messi (około początku drugiej połowy sezonu), bardzo dobrze asystował kolegom z drużyny. W
marcu doznał kontuzji i nie zagrał do końca sezonu 2007/2008. Sugerowano również, że brak Brazylijczyka w składzie spowodowany był słabą formą.
Od początku sezonu 2008/2009, Ronaldinho występował w zespole AC Milan. Pierwszą bramkę dla "rossonerich", strzelił w derbowym spotkaniu
przeciwko drużynie Inter Mediolan – 28 września, wygranym 1:0.
W zimowej przerwie sezonu 2010/2011 Ronaldinho zmienił klub na Flamengo Rio de Janeiro. Wartość odstępnego wynosiła 3 mln euro. 31 maja
2012 z powodu zaległości finansowych klubu wobec niego, drogą sądową rozwiązał kontrakt [5]. Cztery dni później został zawodnikiem Atlético
Mineiro[6]. 5 września 2014r. podpisał kontrakt z meksykańskim zespołem Querétaro FC.
Slide 30
Figo
W wieku 22 lat został zawodnikiem FC Barcelona, gdzie wkrótce objął funkcję kapitana drużyny. W Barcelonie Figo spędził pięć lat
stając się współautorem zdobycia Mistrzostwa Hiszpanii 1998 i 1999 oraz Pucharu Hiszpanii 1997 i 1998, jak i Pucharu Zdobywców
Pucharów.
W 2000 przeszedł do największego rywala swojego klubu, tj. do Realu Madryt, za 56 milionów dolarów, co uczyniło go
wtedy najdroższym zawodnikiem świata. W Realu początki dla Portugalczyka nie były łatwe. Grał dobrze, ale "Królewscy"
kibice żądali od niego więcej. I gdzieś w okolicach listopada nastąpiła prawdziwa eksplozja jego talentu. Był nie do
zatrzymania, a jego strzały były nie do obrony. Wygrał w plebiscycie pisma "France Football" na najlepszego piłkarza w
Europie, a w plebiscycie FIFA ustąpił miejsca tylko Zidane'owi, choć wielu twierdzi, że to Figo był bezapelacyjnie
najlepszy. W dużej mierze dzięki niemu Real Madryt mógł triumfować w lidze. W tym sezonie, oprócz 9 goli mógł
poszczycić się aż 17 asystami! To właśnie dzięki nim Raúl mógł po raz drugi pochwalić się zdobyciem tytułu króla
strzelców. Następny sezon Figo znów zaczyna z wysokiego pułapu, ale na początku 2002 roku doznał kontuzji, która
wyłączyła go ze składu na kilka tygodni. Po powrocie do drużyny reprezentował bardzo słabą formę i często zmieniał go
Steve McManaman. Mimo wszystko, w sporym stopniu przyczynił się do faktu, iż Real zagrał w finale Ligi Mistrzów i
zwyciężył w nim 2:1 z Bayerem 04 Leverkusen a zwycięskiego gola strzelił Zinédine Zidane.
Slide 31
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
Mistrzostwo Europy U-16 – 1989
Mistrzostwo Świata U-20 – 1991
Puchar Portugalii 1995
Mistrzostwo Hiszpanii – 1998, 1999, 2001, 2003
Puchar Hiszpanii – 1997, 1998
Superpuchar Hiszpanii – 1996, 2001, 2003
Puchar Zdobywców Pucharów – 1997
Superpuchar Europy – 1998, 2002
Puchar Mistrzów – 2002
Puchar Interkontynentalny – 2002
Złota Piłka – 2000
Tytuł Najlepszego Piłkarza Świata – 2001
Superpuchar Włoch – 2005, 2006, 2008
Puchar Włoch – 2006
Mistrzostwo Włoch – 2006, 2007, 2008, 2009