Transcript Poznaj Kosmos - Układ Słoneczny
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Autor: Janusz Jeneralczuk
Spis treści.
1. Wstęp (instrukcja obsługi programu).
2. Jak powstał Układ Słoneczny?
3. Ogólne dane o Układzie Słonecznym.
14. Inne ciała Układu Słonecznego.
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Uczyłeś się już biologii, chemii i geografii, znasz swoją miejscowość, okolice. Brałeś udział w wycieczkach krajoznawczych. Oglądasz telewizję, czytasz gazety i czasopisma - znasz kontynenty i państwa.
Proponuję Ci teraz odbycie jeszcze dalszej wycieczki, poznanie najbliższego otoczenia Ziemi - planety na której żyjesz. W skali całego Wszechświata będzie to mini wycieczka, ale od czegoś trzeba zacząć - zapraszam Cię do zwiedzenia Układu Słonecznego. Kolejne slajdy przybliżą Ci świat planet, księżyców, komet. Aby ułatwić wycieczkę przedstawiam Ci zasady poruszania się po programie.
Poza stroną tytułową, na każdej stronie u dołu znajdują się przyciski nawigacji - klikając na nie możesz poruszać się do przodu, cofać, wrócić do początku, czy wreszcie zakończyć pokaz. Gdy wejdziesz na strony słownika, pojawi się dodatkowy przycisk - „powrót”. Umożliwia on powrót na stronę, z której wyszedłeś do słownika. Na niektórych slajdach znajdziesz zwroty pisane bardziej żółtymi literami, podkreślone i gdy na nie najedziesz kursor zmieni się w „łapkę”. Po kliknięciu znajdziesz się na stronie słownika, gdzie termin ten jest wyjaśniony. Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Na trzech stronach zawierających tabele i wykresy znajduje się mały obrazek przedstawiający kalkulator. Gdy klikniesz na niego otworzy się prawdziwy kalkulator i będziesz mógł wykonać obliczenia. Jakie? Na przykład: - Ile razy masa największej planety jest większa od masy najmniejszej planety?
- Ile razy promień największej planety jest większy od promienia najmniejszej planety?
- Jaka jest objętość Ziemi ( w km 3 )?
Itd. Liczę na Twoją inwencję!
Zobaczysz też przepiękne zdjęcia Kosmosu wykonane dzięki możliwościom współczesnej techniki i potęgi rozumu człowieka. Tłem wszystkich stron tego pokazu jest zdjęcie mgławicy „Końska Głowa” z gwiazdozbioru Oriona. Gdybyś miał ochotę na jeszcze piękniejsze zdjęcia, mocniejsze przeżycia i dalsze wyprawy polecam Ci źródła, skąd pochodzą fotografie zamieszczone w tej pracy: album „Magnificent Universe” Kena Croswella i adres internetowy:
http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/archivepix.html
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Na koniec wycieczki po Układzie Słonecznym proponuję Ci test.
Na każde pytanie podane są trzy odpowiedzi. Wybierz poprawną i kliknij na niej. Gdy usłyszysz brawa - gratuluję! Odgłos rykoszetu oznacza złą odpowiedź. Po programie nie musisz poruszać się w sposób liniowy (od slajdu do slajdu). Taką możliwość daje Ci strona Spis treści. Klikając na wybrany rozdział przejdziesz od razu do slajdów właśnie tej części programu.
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Przed miliardami lat byliśmy częścią składową ogromnego obłoku materii międzygwiezdnej, w którym została zachwiana równowaga podczas przechodzenia przez ramię spiralne Galaktyki. Na skutek wybuchu
supernowej obłok został wzbogacony materią odrzuconą z tej gwiazdy. W tym momencie obłok zaczął się
zapadać grawitacyjnie - kurczyć się. W następnej fazie powstał z niego wirujący dysk, w którego środku uformowało się Słońce. Obiegające je cząstki pyłu „sklejały” się ze sobą, tworząc większe twory, z których część stała się zarodkami planetarnymi. Na skutek oddziaływań grawitacyjnych zarodki łączyły się ze sobą, tworząc planety. Mniejsze twory przyjęły postać planetoid, komet i meteoroidów. Działo się to 4,5 miliarda lat temu.
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Układ Słoneczny to Słońce i wszystkie ciała kosmiczne, które poruszają się w jego polu grawitacyjnym. Słońce skupia
99,86% masy całego Układu, planety
Ruchami wszystkich ciał Układu rządzi prawo
powszechnego ciążenia i III prawa Keplera. Pod względem ruchu system planetarny charakteryzują następujące cechy: 1. Wszystkie planety obiegają Słońce w jednym kierunku.
2. Większość planet (oprócz Wenus, Urana i Plutona) obracają się wokół swych osi w tym samym kierunku, w którym obiegają Słońce.
3.
płaszczyźnie (prawie płaszczyzna równika słonecznego). 4. Słońce obraca się wokół swej osi w tym samym kierunku, w którym poruszają się obiegające je planety.
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
5. Większość księżyców porusza się po orbitach zbliżonych do okręgów i obiega macierzyste planety w tym samym kierunku, w którym one obiegają Słońce.
6. Orbity księżyców są przeważnie nieznacznie nachylone względem płaszczyzn równików macierzystych planet.
Układ Słoneczny wchodzi w skład wielkiego spiralnego ramienia (Oriona) Drogi Mlecznej - jednej z wielu miliardów
galaktyk wypełniających Kosmos.
Słońce i planety Układu znajdują się w odległości 2/3 długości tego ramienia od środka galaktyki (czyli leżą na peryferiach). Układ Słoneczny potrzebuje aż 230 milionów lat by jeden raz okrążyć środek naszej galaktyki.
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Ramię Oriona Układ Słoneczny x Jądro galaktyki
Tak mniej więcej wygląda Droga Mleczna
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Merkury
Planety wewnętrzne
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Planety zewnętrzne
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Słońce Merkury Wenus Ziemia Mars Jowisz Saturn Uran Neptun Pluton Księżyc Ciało niebieskie Średnica w tysiącach km Stosunek masy ciała do masy Ziemi Promień orbity w miliardach km 1390,0 333000,000 4,9 0,055 12,1 12,8 0,820 1,000 6,8 143,0 120,0 50,8 48,6 3,0 3,5 0,110 320,000 95,000 15,000 17,000 0,002 0,012 0,058 0,108 0,150 0,230 0,780 1,430 2,870 4,500 5,950 Okres obiegu wokół Słońca w latach 0,24 0,62 1,00 1,88 11,90 29,50 84,00 165,00 248,00 Średnia gęstość planety w g/cm 3 5,45 5,25 5,52 3,94 1,34 0,73 1,35 1,65 0,50 3,41 Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Porównanie mas planet Układu Słonecznego
350 300 250 200 150 100 50
0,055 0,815
0
1 0,11 318 95,2 14,6 17,2 0,002
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Porównanie średnic planet Układu Słonecznego
160000 140000 120000 100000 80000 60000 40000 20000
4878 12100 12756 6794
0
142796 120000 51800 49500 3000
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Plamy na Słońcu Protuberancja Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Korona słoneczna Rozbłyski Następny slajd Poprzedni slajd
Zaćmienie Słońca 1999 Koniec
Słońce
najbliższa nam, zupełnie przeciętna
Układu Słonecznego, potężne źródło energii. Ogromna kula gazowa, a właściwie plazmowa. Główny jej składnik to wodór. Zbudowana z czterech warstw: korony słonecznej, atmosfery, fotosfery (to co widzimy) i jądra. Wewnątrz zachodzą reakcje termojądrowe.
Energia pochodzi ze „spalania” wodoru (w wyniku powstaje hel).
Przez to Słońce traci swoją masę, ale nie ma obawy, od chwili narodzin do dziś straciło zaledwie 2% pierwotnej masy. Energię wypromieniowuje w postaci fal elektromagnetycznych i wysyłając w Kosmos cząstki (wiatr słoneczny). Temperatura na powierzchni gwiazdy wynosi ponad 6000 o C, temperatura wewnątrz około 16 mln Słońce wytwarza własne pole magnetyczne.
o C. W atmosferze występuje wiele zjawisk okresowych (okres około 11,4 roku) i przez to możemy obserwować: plamy słoneczne, pochodnie, rozbłyski, protuberancje.
Gwiazda ta oświetla i ogrzewa Ziemię, wpływa na pogodę, na wielkość plonów. Bez Słońca nie mogłoby istnieć życie na Ziemi.
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Merkury
jest najbliższą planetą od Słońca. Bardzo szybko krąży wokół gwiazdy, ale bardzo wolno obraca się wokół własnej osi (jeden obrót trwa 59 dni). Wschód Słońca na Merkurym następuje co 176 dni ziemskich. Ciało stałe, bardzo podobne do Księżyca. Temperatura strony słonecznej to 380 o C, nocnej - 173 o C. Powierzchnia skalista, naga, pokryta licznymi kraterami (skutek upadku meteorytów). Gęstość Merkurego - 5,44 g/cm 3 sugeruje żelazne jądro. Planeta ta ma bardzo rzadką atmosferę z helu, argonu i neonu. Posiada pole magnetyczne. Merkury nie ma satelity.
14 razy w każdym stuleciu można go zobaczyć jako malusieńką plamkę przesuwającą się przez tarczę słoneczną ze wschodu na zachód.
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Tak wygląda powierzchnia Wenus, gdy w komputerowej obróbce danych z satelitów pominięto jej gęstą atmosferę A tak wygląda Wenus z atmosferą Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Wenus
- najbardziej zagadkowa planeta, o orbicie prawie kołowej. Jeden obrót wokół własnej osi trwa aż 243 dni ziemskich, a Słońce wschodzi na Wenus co 117 dni i porusza się z zachodu na wschód.
Nie posiada pola magnetycznego. Atmosfera Wenus jest 100 razy bardziej gęsta od ziemskiej i składa się z dwutlenku węgla (97%), azotu, gazów szlachetnych i odrobiny pary wodnej. Jest planetą bardzo suchą i gorącą - temperatura na powierzchni dochodzi do 500 o C. Panuje ciśnienie 100 atmosfer. Najwyższą warstwę atmosfery stanowią obłoki z kropelek kwasu siarkowego przesuwające się z prędkością 350 km/h. Na powierzchni nie ma wiatrów i panuje półmrok. Planeta trochę podobna do Ziemi, gro powierzchni stanowią równiny, brak wody, 24% powierzchni to wyżyny, są też masywy górskie, wyższe nawet niż ziemskie. Występują też kratery wulkaniczne i meteorytowe. Wenus ma gęstość 5,25 g/cm 3 i nie posiada satelity.
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Ludzie już stąpali po powierzchni Księżyca Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Ziemia -
trzecia planeta od Słońca. Oś Ziemi nachylona do płaszczyzny orbity, dzięki czemu występują tu pory roku. Atmosfera złożona z azotu i tlenu. Bardzo ważna jest warstwa ozonowa atmosfery chroniąca Ziemię przed promieniowaniem ultrafioletowym. 3/4 powierzchni Ziemi zajmują oceany magazynujące ciepło, dzięki czemu panuje umiarkowana temperatura - około 14 o C (średnio). Wewnątrz znajduje się dwufazowe jądro - stałe i płynne. Ziemia posiada własne pole magnetyczne. Można na niej znaleźć ślady uderzeń meteorytów. Ma jednego satelitę: Księżyc.
Rozwinęły się na niej różnorodne formy życia.
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Zdjęcie powierzchni Marsa zrobione z automatycznego lądownika Następny slajd Burza na Marsie Poprzedni slajd
Koniec
Phobos - jeden z dwóch księżyców Marsa Poranek na Marsie Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec Wielki Kanion na Marsie
Mars
jest nieco podobny do Księżyca, choć ma powierzchnię bardziej urozmaiconą. Ma skalną skorupę o dużej zawartości żelaza, bardzo rozrzedzoną atmosferę. Jej głównym składnikiem jest dwutlenek węgla. Jeden obrót wokół własnej osi trwa 24 h i 37 minut. Na powierzchni jest zimno . W gorące dni temperatura może dojść do 0 o C, ale przeważnie jest minusowa. Oprócz kraterów można tam spotkać kaniony (ogromne rozpadliny), kręte doliny niewiadomego pochodzenia. Wokół Marsa krążą dwa małe księżyce: Phobos i Deimos. Prawdopodobnie są to fragmenty planetoid, pokryte licznymi kraterami. Powierzchnia Marsa jest pokryta czerwonym pyłem (ze względu na związki żelaza). Czerwonawe zabarwienie ma niebo marsjańskie wywołane przez zawiesinę bardzo drobnego pyłu.
Gęstość Marsa to 3,94 g/cm 3 .
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Księżyce na tle Jowisza Wielka Czerwona Plama Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Polarna zorza na Jowiszu Czynny wulkan na Io -księżycu Jowisza Następny slajd Atmosfera Jowisza Poprzedni slajd
Koniec
Jowisz
to gazowy gigant o jądrze z płynnych (stałych?) skał. Od Marsa oddziela go pas planetoid. Obrót Jowisza wokół osi trwa 9,9 godziny. Posiada własne pole magnetyczne. Zbudowany jest głównie z wodoru i helu.
Ma atmosferę. Wypromieniowuje dwa razy więcej ciepła niż otrzymuje od Słońca. Wielka Czerwona Plama widoczna na powierzchni Jowisza to gigantyczny sztorm szalejący w atmosferze. Jowisz ma 16 księżyców.
Na jednym z nich, Io, odkryto erupcję wulkaniczną. Cztery największe to Io, Europa, Ganimedes, Callisto. Gęstość planety to 1,34 g/cm 3 . Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Pierścienie Saturna są cienkie Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Saturn
to druga co do wielkości planeta, gazowy gigant. Cienka atmosfera składa się z wodoru, helu, metanu i pary wodnej. Niżej wodór staje się półpłynny, a w końcu przyjmuje postać metaliczną. W samym środku jest kamienno - żelazne jądro. Średnia gęstość Saturna to 0,70 g/cm3.
Wokół osi Saturn obraca się bardzo szybko, bo 1 obrót trwa 20,7 godziny.
Temperatura „dziennej” strony Saturna wynosi - 167 Saturn ma 18 księżyców, głównie lodowych.
o C. W atmosferze, w strefie równikowej planety wieją wiatry z prędkością 1800 km/h.
Saturn posiada pierścienie. Są ich setki. Utworzone są z brył „lodu” o różnej średnicy. Pierścienie są bardzo cienkie ( zaledwie 10 metrów ).
W atmosferze Saturna można, tak jak w atmosferze Jowisza, zauważyć jasne strefy i ciemne pasy. Posiada pole magnetyczne, nieco słabsze niż Ziemia.
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Księżyce Urana Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Na
Uranie
jest ciemno i zimno. Temperatura atmosfery wynosi - 270 o C.
Oś obrotu planety jest nachylona pod kątem 98 o . Uran obraca się wokół własnej osi raz na 10 godzin i 50 minut. Gazowy gigant, ale bez stałego jądra. Górne warstwy atmosfery składają się z wodoru i helu, w dolnej tworzą się metanowe chmury. Wieją wiatry, widoczne są pasma chmur.
Planeta ma 15 księżyców, ma też 10 pierścieni. Zbudowane są one z zestalonego metanu. Gęstość Urana wynosi 1,35 g/cm 3 .
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
„Chmury” w atmosferze Neptuna Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Południowy biegun Neptuna Tryton - księżyc Neptuna Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Neptun
jest bardzo podobny do Urana, choć jest najmniejszym z gazowych gigantów. Dzień na tej planecie trwa 16,1 godziny.
Planeta ta posiada rozległą atmosferę składającą się głównie z wodoru. Otaczają ją pierścienie. W atmosferze występują burze np. Wielka Ciemna Plama. Neptun posiada trzy księżyce.
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
To nie jest zdjęcie, ale komputerowy obraz Plutona stworzony na podstawie syntezy danych, otrzymanych z satelitów.
Charon - księżyc Plutona Pluton Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Pluton
to ciemna, zimna, lodowa kula, mniejsza od Księżyca. Został odkryty, bo odkształcał orbity Urana i Neptuna. Planeta ta składa się z metanu, lodu i skał. Posiada rzadką atmosferę. Porusza się po bardzo wydłużonej orbicie. Obrót Plutona dookoła osi trwa 6,42 ziemskiego dnia. Charon to jedyny księżyc Plutona.
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Między Marsem i Jowiszem krąży setki tysięcy drobnych ciał zwanych planetoidami. Największa z nich - Ceres ma zaledwie 1003 km średnicy. Są to nieregularne bryły, przypominające kształtem i zewnętrznym wyglądem księżyce Marsa. Orbity ich są mocno zróżnicowane, czasami kształtem mocno odbiegają od okręgu. Planetoidy to tworzywo, z którego miała się narodzić planeta, ale przeszkodził temu Jowisz.
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Komety świecą odbitym światłem słonecznym. Niemal całkowita ich masa skupiona jest w jądrze. Składa się ono z brył meteoroidowych i pyłu kosmicznego, spojonych ze sobą lodem wodnym oraz zamarzniętym metanem i amoniakiem w jedną bryłę o średnicy do kilkudziesięciu kilometrów. Gdy kometa zbliża się do Słońca, lód zaczyna się topić i zamieniać w gaz. Tak powstaje głowa komety o bardzo dużych rozmiarach. W pobliżu Słońca komety tracą swoją masę, gdyż promieniowanie słoneczne wymiata z nich gazy i pyły, z których powstają warkocze o długości nawet do 150 mln km. Najbardziej znaną kometą jest kometa Halleya o okresie obiegu 76 lat. Komety obiegają Słońce po orbitach mocno eliptycznych. Ponieważ za każdym powrotem do Słońca kometa traci część swojej materii - komety umierają i mogą z nich powstawać planetoidy.
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Kometa Hyakutake Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec Kometa Soho 98
I to już koniec właściwej prezentacji. Jeśli masz już dosyć astronomii kliknij na „Koniec”.
Gdybyś chciał jednak sprawdzić swoje wiadomości za pomocą testu lub jeszcze raz odwiedzić strony Słowniczka kliknij „Następny slajd”.
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
1. Układ Słoneczny powstał: A) w wyniku wybuchu supernowej B) z obłoku materii międzygwiezdnej C) istniał zawsze Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
2. Gro masy Układu Słonecznego skupiona jest w: A) Słońcu B) planetach C) pozostałych ciałach Układu Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
3. Układ Słoneczny leży: A) w centrum Drogi Mlecznej B) na peryferiach jednego z ramion galaktyki C) pomiędzy ramionami galaktyki Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
4. Trzecią planetą od Słońca jest: A) Wenus B) Mars C) Ziemia Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
5. Największą i najmasywniejszą planetą Układu jest: A) Saturn B) Jowisz C) Uran Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
6. Najdalszą planetą Układu jest: A) Merkury B) Neptun C) Pluton Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
7. Najwięcej księżyców ma: A) Mars B) Saturn C) Jowisz Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
8. Najmniej zbadaną planetą naszego Układu jest: A) Wenus B) Merkury C) Pluton Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
9. Azot i tlen to główne składniki atmosfery: A) Ziemi B) Wenus C) Marsa Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
10. Najbardziej eliptyczne orbity mają : A) planetoidy B) komety C) księżyce planet Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Galaktyki
- duże skupiska układów planetarnych, gwiazd, mgławic, materii międzygwiezdnej powiązanych ze sobą oddziaływaniami grawitacyjnymi. Skupisk takich we Wszechświecie są miliardy.
Na nocnym niebie widoczne są przez niewielkie teleskopy jako mgliste plamki.
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Gwiazdy
- kule gazowe o masach nie przekraczających kilkudziesięciu mas Słońca, świecące w wyniku reakcji termojądrowych. Gołym okiem na niebie można zobaczyć około 6000 gwiazd należących do naszej galaktyki.
Gwiazdy „rodzą się”, „żyją” i „umierają”.
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Komety
- drobne ciała niebieskie obiegające Słońce po orbitach mocno eliptycznych. Składają się z jądra (jedna lub kilka brył), oraz gazowej otoczki, która rozbudowuje się w głowę i rozległy warkocz, gdy kometa jest bliżej Słońca. Za każdym razem powoduje to utratę masy komety. Najbardziej znana jest kometa Halleya.
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Księżyce
(satelity) - ciała niebieskie obiegające planety.
W Układzie Słonecznym jest ich 61.
Titania - jeden z księżyców Urana Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Meteoroidy
(ciała meteorowe) - ciała niebieskie (pyłki, bryłki) o rozmiarach od ułamka milimetra do wielu metrów, obiegające Słońce po orbitach eliptycznych. Gdy wpadają do atmosfery Ziemi, zaczynają świecić i mamy meteory, a gdy dotrą do Ziemi meteoryty. Powstają z rozpadu komet, a także w wyniku zderzeń planetoid.
Meteory Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Orbita
- tor, po którym porusza się pod wpływem wzajemnego przyciągania jedno ciało względem drugiego, np. planeta wokół Słońca.
Orbita eliptyczna
kształcie elipsy.
- tor ruchu ciała niebieskiego o Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Planetoidy
(asteroidy) - ciała niebieskie będące bryłami skalnymi o średnicy poniżej 1000 km. , obiegające Słońce po orbicie eliptycznej między orbitami Marsa i Jowisza. Największe to Ceres, Pallas, Westa i Psyche.
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Planety
- ciała niebieskie o średnicach powyżej 1000 km obiegające gwiazdę i nie mające własnych źródeł energii promienistej. Widoczne są dzięki oświetleniu ich promieniowaniem gwiazdy. Są bryłami o kształcie zbliżonym do elipsoidy obrotowej. Większość planet posiada atmosfery. Odkryto już planety poza Układem Słonecznym.
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Pył międzyplanetarny
- bardzo drobne ciała niebieskie powstałe najprawdopodobniej z komet przechodzących w pobliżu Słońca.
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec
Supernowe
- „umierające” masywne gwiazdy przekształcające się w gwiazdy neutronowe. Ich jasność rośnie miliony razy, gwiazda eksploduje i odrzuca w przestrzeń kosmiczną większą część swojej materii. Wtedy jądro kurczy się do bardzo małych rozmiarów - i tak powstaje gwiazda neutronowa.
Następny slajd Poprzedni slajd
Koniec