Slide 1

Jak wygląda twoje dawanie
Bogu i zborowi?

Nowotestamentowe zasady dawania
Łukasza 12:16 -21:
I powiedział im podobieństwo: Pewnemu bogaczowi pole obfity plon przyniosło.
I rozważał w sobie: Co mam uczynić, skoro nie mam już gdzie gromadzić plonów
moich? I rzekł: Uczynię tak: Zburzę moje stodoły, a większe zbuduję i zgromadzę
tam wszystko zboże swoje i dobra swoje. I powiem do duszy swojej: Duszo, masz
wiele dóbr złożonych na wiele lat; odpocznij, jedz, pij, wesel się. Ale rzekł mu
Bóg: Głupcze, tej nocy zażądają duszy twojej; a to, co przygotowałeś, czyje
będzie? Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu
bogaty.

czyli
Uporządkuj swoje finanse
przed Bogiem i zborem

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca

Panie Jezu

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca
•

Jedną z fundamentalnych podstaw, których nauczał Jezus, było duchowe
odrodzenie. Skupiał się na zmianie ludzkiego serca lub ducha. Nauczał, że zarówno
dobro, jak i zło mogą być przechowywane wewnątrz ludzkiego serca.

•

„Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca
wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Ew. Łukasza 6,45).

•

Jeżeli serca ludzi są zepsute, to wszystkie ich czyny będą pochodzić z zepsutego serca. Dawanie nie jest
lekarstwem na zepsucie. Wielu ludzi daje tylko po to, ażeby to pomogło im osiągnąć ich zepsute i grzeszne
cele. Jezus wiedział, że dopóki serca ludzkie nie doznają przemiany, ich czyny będą nadal pełne zepsucia.

•

Jezus również mówił w Kazaniu na Górze o tych, którzy dają, aby publicznie się
pokazać:
„Kiedy więc dajesz jałmużnę [potrzebującym], nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w
synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją
nagrodę” (Ew. Mateusza 6,2).

•

Taki sposób dawania pochodzi z egoistycznych celów i pobudek, z zepsutego i nie przemienionego
serca. Jezus przyszedł, aby zbawić i przemienić nasze serca tak, aby można było dostrzec tę zmianę
na zewnątrz. Właściwe dawanie, które jest dokonywane w duchu prawym i z należytą postawą, jest
dowodem prawdziwego nawrócenia. Ci, którzy dają, aby zwrócić na siebie uwagę, szukając
poklasku, nie doznają przemiany, a ich pompatyczne czyny są tylko kolejnym dowodem ich
zepsutego, niemoralnego i grzesznego stanu.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel
• Historia Zacheusza w Ewangelii Łukasza ilustruje
efekt, jaki wywiera zbawienie na serce człowieka i
jego portfel.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

•

„A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa,
kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł
na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić. A gdy Jezus przybył na to miejsce,
spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim
domu. I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością. A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do
człowieka grzesznego przybył w gościnę. Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę
majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób. A
Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem
Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło..”
(Ew. Łukasza 19,8-10).

•

Jezus potwierdził duchowe odrodzenie Zacheusza. Zmiana była wyraźna, gdy
skorumpowany poborca podatkowy zaczął od razu dawać.

•

Hojne i bezinteresowne dawanie jest niezaprzeczalnym dowodem przemienionego
ducha.

•

Gdy osoba jest zbawiona przez Jezusa, jej sposoby zarządzania finansami i plany z nimi
związane zmienią się.

•

Osoba, która narodzi się na nowo, przejdzie od egoizmu do hojności. Gdy serca takich
ludzi otwierają się dla Pana, ich portfele też zostają otwarte na potrzeby innych. Egoizm
zostanie przemieniony w bezinteresowność.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Ew. Łukasza 6,38: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą,
natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze.
Odmierzą wam bowiem taką miarę, jaką wy mierzycie (i osądzą
was takim sądem, jakim wy sądzicie)”.
Łukasza 21:2-4
Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą
tam dwa grosze, i rzekł: Zaprawdę,
powiadam wam, iż ta uboga wdowa
wrzuciła więcej niż wszyscy. Albowiem oni
wszyscy dorzucili do darów z tego, co im
zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku
swojego wszystko, co miała na swe
utrzymanie.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Nowotestamentowe zasady i wzorce dawania oparte są bardziej
na obietnicy niż na ustaleniu zasad, przepisów czy regulaminu.
Nauki Jezusa o dawaniu znacznie różniły się od nauk nauczycieli
Prawa. Oni uczyli na temat zobowiązania, powinności i potrzeby.
Jezus nauczał radości dawania.
• Prawdziwie nawróceni do Chrystusa nie dają, aby mieć zysk, lecz dają,
aby okazać miłość. Ich dawanie jest dokonywane w odpowiedzi na
najwyższy akt dawania pokazany w Ew. Jana 3,16

Bóg umiłował, a zatem dał. Całe nowotestamentowe dawanie i wszelkie
nauczanie na temat dawania są oparte na dającej naturze Boga Ojca.
Można dawać bez kochania, lecz nie można kochać bez dawania.
• Jezus był bardziej zainteresowany dawcą niż darem. Inni byli pod
wrażeniem rozmiaru danego daru, lecz Jezus zajmował się charakterem
daru. To cielesny umysł skupia się na darze, a sam dar staje się celem.
Celem zaś Chrystusa nie jest dar, ale dojrzałość duchowa dawcy. W
swoim nauczaniu mówił mniej o samym akcie dawania, a więcej o
naturze dawcy.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• Mateusza 23:23 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że
dajecie dziesięcinę z mięty i z kopru, i z kminku, a zaniedbaliście tego, co
ważniejsze w zakonie: sprawiedliwości, miłosierdzia i wierności; te rzeczy
należało czynić, a tamtych nie zaniedbywać.
Mateusza 5:17 -20
Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo
proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić.
Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie
niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie
przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.
Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań
najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym
będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by
czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w
Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli
sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż
sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie
wejdziecie do Królestwa Niebios.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• W Ewangelii nigdzie nie znajdujemy przesłania o
rezygnacji z dawania ofiar, jałmużny oraz zniesienia
dziesięciny.
• Zasadą Nowego Testamentu jest wszystko dla
Chrystusa ze względu na Chrystusa.
• Łukasza 11:13 Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie
dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec
niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą.
• Dzieje Apostolskie 20:35 W tym wszystkim pokazałem
wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać
na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać.

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin i ofiar

• Hebrajczyków 7:1 -9
• Ten to Melchisedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego, który
wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy wracał po rozgromieniu
królów, pobłogosławił mu, Abraham zaś dał mu dziesięcinę ze
wszystkiego. Imię jego znaczy najpierw król sprawiedliwości,
następnie zaś król Salemu, to jest król pokoju. Bez ojca, bez matki,
bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz
podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Patrzcie
tedy, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał
dziesięcinę z najlepszego łupu. Wprawdzie i ci, którzy są z synów
Lewiego, a otrzymują urząd kapłański, mają nakaz zgodnie z
zakonem pobierać dziesięcinę od ludu, to jest od braci swoich,
chociaż i oni wywodzą się z rodu Abrahama; ale tamten, który nie
wywodził od nich swego rodu, otrzymał dziesięcinę od Abrahama i
pobłogosławił temu, który miał obietnicę. A rzecz to jest bezsporna,
że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo. W jednym
wypadku biorą dziesięcinę śmiertelni ludzie, w drugim ten, o
którym złożono świadectwo, że żyje. jeśli tak można powiedzieć, w
osobie Abrahama i Lewi, który pobiera dziesięcinę, dał dziesięcinę;

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin

Dziesięcina w Starym Testamencie
• Dawanie w Starym Testamencie było oparte na Prawie
Mojżeszowym i można je podzielić na dziesięciny, ofiary i
jałmużny. Izraelita dawał około 30 % ze swego dochodu na
sprawy związane ze służbą Bogu
• Składanie dziesięcin było spodziewane i wymagane, a nawet
obowiązkowe. Reguły były surowe, ponieważ dziesięcina należała do Boga,
a używanie jej do innych celów było złodziejstwem.
• „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać (okradać) Boga, jak wy Mnie
oszukujecie (okradacie)? Pytacie: W czym oszukaliśmy Cię? W
dziesięcinach i ofiarach (daninach). Jesteście zupełnie przeklęci, bo wy – i
to cały naród – ustawicznie Mnie oszukujecie (okradacie)!” (Malachiasz
3,8-9).
• Składanie dziesięcin, tak jak to było praktykowane w Starym Testamencie,
było zamierzone, by okazywać posłuszeństwo wobec Boga. Ta zasada była
pierwszy raz zademonstrowana w ogrodzie Eden, gdzie jedno drzewo
należało do Boga. Pismo Święte nauczało, że wszystko należy do Boga i
pierwociny każdego plonu i pierworodne każdego stada były przeznaczone
dla Boga.

Nowotestamentowe zasady dawania

• Nasze zobowiązania się nie zmieniły a nawet rozszerzyły. Dawanie w Nowym
Testamencie jest oparte na przemianie naszego serca. Dawanie z serca
przewyższa dawanie z obowiązku.
•

Dawanie dziesięcin jest ciągle minimum naszego dawania i dobrą rzeczą, od której trzeba
zacząć. Ale to musi wypływać z ochotnego serca, a nie z przymusu.

•

„Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując
się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę miłuje Bóg” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Dawanie w Nowym Testamencie nie jest oparte na regulacjach prawnych, lecz na miłości.
We wczesnym Kościele dawanie było praktykowane publicznie i często spontanicznie.
Pogoda ducha i radość wydawały się powiązane z dawaniem ludzi.

•

Apostoł Paweł nauczał, że dobrowolne dawanie manifestuje naszą miłość do Pana: „Nie
mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych,
wypróbować szczerość waszej miłości” (2 List do Koryntian 8,8).

•

Paweł regularnie sprawdzał dawanie w zborach. Tutaj nawet porównuje on dawanie w
jednym zborze z dawaniem w innych zborach. On przynaglał ich do dawania, nie z
konieczności, lecz z miłości. Jezus uczył tej samej motywacji, gdy powiedział do swoich
uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (Ew. Jana
14,15).
Pastorzy, którzy prawdziwie miłują Pana i zbór, będą motywować je do dawania z miłości
dla Pana i Jego pracy.

•

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie winno być ochotne
•

Najlepszy wskaźnik właściwej postawy może być widoczny w naszym dawaniu: „Albowiem
ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Radosna i pogodna postawa wobec dawania może tylko mieć miejsce poprzez przemienione serce,
które jest w zgodzie ze Słowem Pańskim: „...pamiętając o słowach Pana Jezusa, który powiedział:
Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dzieje Ap. 20,35 - Biblia Tysiąclecia); „Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne). Taki
pogląd na pogodę ducha w rozdawaniu naszych środków pieniężnych nie jest rzeczą naturalną, ale
ponadnaturalną. Jak Zacheusz odkrył to w sobie, tak i ty możesz to odczuć, że, mając serce
przemienione przez Pana, będziesz miał zupełnie nową chęć dawania.

•

Autor Listu do Hebrajczyków zwracał się do rozproszonych wierzących Żydów. Oni wielce wycierpieli
za swoją wiarę, nawet ich posiadłości i towary były im zabierane, ponieważ byli naśladowcami
Chrystusa Jezusa. Jednak cierpieli i znosili to wszystko z radością, gdyż wiedzieli, że mają lepszą i
bardziej trwałą majętność w niebie (List do Hebrajczyków 10,34). Chodzenie w wierze z naszym
Panem zmienia nasze spojrzenie na rzeczy materialne, ponieważ wiemy, że wszystkie te rzeczy są
tylko tymczasowe i mamy o wiele wspanialsze bogactwa w niebie. Możesz dawać z radością z
ochotnego serca, gdy jesteś bogaty, a to, co dajesz, nie umniejszy twego majątku i bogactwa. To jest
właśnie to, co ci wierzący zrozumieli. Ich prawdziwe bogactwa były w niebie, a ziemska majętność
nie mogła uczynić ich ani bogatymi, ani biednymi.

•

Radosne i ochotne dawanie może mieć miejsce w rezultacie przemyślanych wyborów, których
dokonujemy dla Pana z miłości do Niego. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu wskazuje jego
własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2
List do Koryntian 9,7).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
•

1 List do Koryntian 16,2: „Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i
przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja
przyjdę”. Biblia Gdańska: „...zbierając według tego, jako mu się powodzi...”

•

Proporcjonalność jest podstawową miarą dawania zarówno w Starym, jak i Nowym
Testamencie. Dawanie to jest akt wiary, który jest odpowiedzią na zaopatrzenie, które Pan
nam daje.

•

Aby postępować według Pisma Świętego, nasze dawanie musi być czymś więcej niż tylko
przeliczaniem na procenty; ono musi być hojne. Hojność jest czymś miłym dla Boga

•

Przypowieści Salomona 11,24-25: „Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny
nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto
innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony”.
Przypowieści Salomona 22,9: „Błogosławiony jest człowiek życzliwy, gdyż udziela ze swojego
chleba ubogiemu (dzieli się chlebem z biednym)”.
2 List do Koryntian 9,6: „Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też
żąć będzie”.

•
•
•

Musimy pamiętać, że Bóg jest hojny i On jest zawsze zadowolony, gdy my odzwierciedlamy
Jego charakter naszą hojnością. Dla bogatych w Kościele hojność jest wręcz nakazem.
(Nakazuj im), ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się
z innymi (1 List do Tymoteusza 6,18).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
• Muszę planować moje dawanie, bo w przeciwnym razie nie zdołam
dawać wystarczająco

• Istnieją słuszne powody do zaplanowanego, regularnego i
systematycznego dawania:
– Jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– Potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.
– To odsuwa brzemiona na bok.

• Kiedy w zborze są ludzie, którzy nie dają regularnie, w formie
dziesięciny, to zazwyczaj braki są pokryte z pieniędzy i ofiar tych,
którzy zaplanowali dawać i to wypełniają.

• „Nie o to bowiem chodzi, żeby innym sprawić ulgę, a sobie
utrapienie, lecz żeby była równość” (2 List do Koryntian 8,13).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie w Nowym Testamencie jest oparte na
przemianie naszego serca
• Dawanie winno być ochotne
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
– jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.

Rezultaty właściwego dawania
• Właściwe dawanie pociąga za sobą dziękczynienie i chwałę
•

2 Koryntian 9:11 - 13 A tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką
szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie
tej służby nie tylko wypełnia braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych
dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to,
że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę
z nimi i ze wszystkimi;

• Właściwe dawanie sprawia ogromną radość
•

Filipian 4:10 A uradowałem się wielce w Panu, że nareszcie zakwitło staranie wasze o mnie,
ponieważ już dawno o tym myśleliście, tylko nie mieliście po temu sposobności.

• Łaskawe dawanie jest dowodem dojrzałości duchowej
•
•

2 Koryntian 8:1 A powiadamiamy was, bracia, o łasce Bożej, okazanej zborom macedońskim,
7 A jak we wszystkim się wyróżniacie, w wierze, w słowie i w poznaniu, i we wszelkiej gorliwości
oraz w miłości, którą w was wzbudziliśmy, tak i w tej działalności dobroczynnej się wyróżniacie.

Rezultaty właściwego dawania
• Twoje dawanie może zachęcić innych do dawania
• 2 Koryntian 9: 1-3 Zbyteczną zaś jest rzeczą, bym do was pisał o dziele
miłosierdzia dla świętych. Znam bowiem ochotną wolę waszą, z powodu
której chlubię się wami przed Macedończykami, mówiąc, że Achaja już od
zeszłego roku jest gotowa; i gorliwość wasza zachęciła wielu z nich.
Posłałem tedy braci, aby nasze chlubienie się wami w tej sprawie nie
okazało się nieuzasadnione i abyście byli przygotowani, jak mówiłem, że
jesteście,

• Wierne dawanie zapewnia Bożą pomyślność
• 2 Koryntian 9:8 -9 A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski,
abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na
wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim,
Sprawiedliwość jego trwa na wieki

Rezultaty właściwego dawania
• Wsparcie dla pracowników na niwie Pańskiej jest
dostarczane przez dawanie
•

1 Koryntian 9:7 - 14 Kto kiedy pełni służbę żołnierską własnym kosztem? Kto
zakłada winnicę, a owocu jej nie spożywa? Albo kto pasie trzodę, a mleka od trzody
nie spożywa? Czy to tylko ludzkie mówienie? Czy i zakon tego nie mówi?
Albowiem w zakonie Mojżeszowym napisano: Młócącemu wołowi nie zawiązuj
pyska. Czy Bóg to mówi ze względu na woły? Czy nie mówi tego raczej ze względu
na nas? Tak jest, ze względu na nas jest napisane, że oracz winien orać w nadziei, a
młocarz młócić w nadziei, że będzie uczestniczył w plonach. Jeżeli my dla was
dobra duchowe posialiśmy, to cóż wielkiego, jeżeli wasze ziemskie dobra żąć
będziemy? Jeżeli inni roszczą sobie prawo do was, czemuż raczej nie my? Myśmy
jednak z tego prawa nie skorzystali, ale wszystko znosimy, aby żadnej przeszkody
nie stawiać ewangelii Chrystusowej. Czy nie wiecie, że ci, którzy służbę w świątyni
sprawują, ze świątyni żyją, a którzy przy ołtarzu służą, cząstkę z ołtarza otrzymują?
Tak też postanowił Pan, ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują, z ewangelii żyli.

•

1 Tymoteusza 5:17 -18 Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy
oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i
nauczania. Albowiem Pismo mówi: Młócącemu wołowi nie zawiązuj pyska, oraz:
Godzien jest robotnik zapłaty swojej.

Mateusza 25:
Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię
łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić?
A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy
cię? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie?

A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek
uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście.
Wtedy im odpowie tymi słowy: Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek
nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście.

Nie
zaniedbujmy
więc
podstawowego
przywileju
dziecka Bożego, jakim jest
hojne dawanie Bogu i Jego
kościołowi


Slide 2

Jak wygląda twoje dawanie
Bogu i zborowi?

Nowotestamentowe zasady dawania
Łukasza 12:16 -21:
I powiedział im podobieństwo: Pewnemu bogaczowi pole obfity plon przyniosło.
I rozważał w sobie: Co mam uczynić, skoro nie mam już gdzie gromadzić plonów
moich? I rzekł: Uczynię tak: Zburzę moje stodoły, a większe zbuduję i zgromadzę
tam wszystko zboże swoje i dobra swoje. I powiem do duszy swojej: Duszo, masz
wiele dóbr złożonych na wiele lat; odpocznij, jedz, pij, wesel się. Ale rzekł mu
Bóg: Głupcze, tej nocy zażądają duszy twojej; a to, co przygotowałeś, czyje
będzie? Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu
bogaty.

czyli
Uporządkuj swoje finanse
przed Bogiem i zborem

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca

Panie Jezu

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca
•

Jedną z fundamentalnych podstaw, których nauczał Jezus, było duchowe
odrodzenie. Skupiał się na zmianie ludzkiego serca lub ducha. Nauczał, że zarówno
dobro, jak i zło mogą być przechowywane wewnątrz ludzkiego serca.

•

„Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca
wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Ew. Łukasza 6,45).

•

Jeżeli serca ludzi są zepsute, to wszystkie ich czyny będą pochodzić z zepsutego serca. Dawanie nie jest
lekarstwem na zepsucie. Wielu ludzi daje tylko po to, ażeby to pomogło im osiągnąć ich zepsute i grzeszne
cele. Jezus wiedział, że dopóki serca ludzkie nie doznają przemiany, ich czyny będą nadal pełne zepsucia.

•

Jezus również mówił w Kazaniu na Górze o tych, którzy dają, aby publicznie się
pokazać:
„Kiedy więc dajesz jałmużnę [potrzebującym], nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w
synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją
nagrodę” (Ew. Mateusza 6,2).

•

Taki sposób dawania pochodzi z egoistycznych celów i pobudek, z zepsutego i nie przemienionego
serca. Jezus przyszedł, aby zbawić i przemienić nasze serca tak, aby można było dostrzec tę zmianę
na zewnątrz. Właściwe dawanie, które jest dokonywane w duchu prawym i z należytą postawą, jest
dowodem prawdziwego nawrócenia. Ci, którzy dają, aby zwrócić na siebie uwagę, szukając
poklasku, nie doznają przemiany, a ich pompatyczne czyny są tylko kolejnym dowodem ich
zepsutego, niemoralnego i grzesznego stanu.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel
• Historia Zacheusza w Ewangelii Łukasza ilustruje
efekt, jaki wywiera zbawienie na serce człowieka i
jego portfel.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

•

„A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa,
kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł
na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić. A gdy Jezus przybył na to miejsce,
spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim
domu. I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością. A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do
człowieka grzesznego przybył w gościnę. Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę
majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób. A
Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem
Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło..”
(Ew. Łukasza 19,8-10).

•

Jezus potwierdził duchowe odrodzenie Zacheusza. Zmiana była wyraźna, gdy
skorumpowany poborca podatkowy zaczął od razu dawać.

•

Hojne i bezinteresowne dawanie jest niezaprzeczalnym dowodem przemienionego
ducha.

•

Gdy osoba jest zbawiona przez Jezusa, jej sposoby zarządzania finansami i plany z nimi
związane zmienią się.

•

Osoba, która narodzi się na nowo, przejdzie od egoizmu do hojności. Gdy serca takich
ludzi otwierają się dla Pana, ich portfele też zostają otwarte na potrzeby innych. Egoizm
zostanie przemieniony w bezinteresowność.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Ew. Łukasza 6,38: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą,
natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze.
Odmierzą wam bowiem taką miarę, jaką wy mierzycie (i osądzą
was takim sądem, jakim wy sądzicie)”.
Łukasza 21:2-4
Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą
tam dwa grosze, i rzekł: Zaprawdę,
powiadam wam, iż ta uboga wdowa
wrzuciła więcej niż wszyscy. Albowiem oni
wszyscy dorzucili do darów z tego, co im
zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku
swojego wszystko, co miała na swe
utrzymanie.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Nowotestamentowe zasady i wzorce dawania oparte są bardziej
na obietnicy niż na ustaleniu zasad, przepisów czy regulaminu.
Nauki Jezusa o dawaniu znacznie różniły się od nauk nauczycieli
Prawa. Oni uczyli na temat zobowiązania, powinności i potrzeby.
Jezus nauczał radości dawania.
• Prawdziwie nawróceni do Chrystusa nie dają, aby mieć zysk, lecz dają,
aby okazać miłość. Ich dawanie jest dokonywane w odpowiedzi na
najwyższy akt dawania pokazany w Ew. Jana 3,16

Bóg umiłował, a zatem dał. Całe nowotestamentowe dawanie i wszelkie
nauczanie na temat dawania są oparte na dającej naturze Boga Ojca.
Można dawać bez kochania, lecz nie można kochać bez dawania.
• Jezus był bardziej zainteresowany dawcą niż darem. Inni byli pod
wrażeniem rozmiaru danego daru, lecz Jezus zajmował się charakterem
daru. To cielesny umysł skupia się na darze, a sam dar staje się celem.
Celem zaś Chrystusa nie jest dar, ale dojrzałość duchowa dawcy. W
swoim nauczaniu mówił mniej o samym akcie dawania, a więcej o
naturze dawcy.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• Mateusza 23:23 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że
dajecie dziesięcinę z mięty i z kopru, i z kminku, a zaniedbaliście tego, co
ważniejsze w zakonie: sprawiedliwości, miłosierdzia i wierności; te rzeczy
należało czynić, a tamtych nie zaniedbywać.
Mateusza 5:17 -20
Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo
proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić.
Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie
niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie
przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.
Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań
najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym
będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by
czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w
Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli
sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż
sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie
wejdziecie do Królestwa Niebios.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• W Ewangelii nigdzie nie znajdujemy przesłania o
rezygnacji z dawania ofiar, jałmużny oraz zniesienia
dziesięciny.
• Zasadą Nowego Testamentu jest wszystko dla
Chrystusa ze względu na Chrystusa.
• Łukasza 11:13 Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie
dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec
niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą.
• Dzieje Apostolskie 20:35 W tym wszystkim pokazałem
wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać
na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać.

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin i ofiar

• Hebrajczyków 7:1 -9
• Ten to Melchisedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego, który
wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy wracał po rozgromieniu
królów, pobłogosławił mu, Abraham zaś dał mu dziesięcinę ze
wszystkiego. Imię jego znaczy najpierw król sprawiedliwości,
następnie zaś król Salemu, to jest król pokoju. Bez ojca, bez matki,
bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz
podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Patrzcie
tedy, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał
dziesięcinę z najlepszego łupu. Wprawdzie i ci, którzy są z synów
Lewiego, a otrzymują urząd kapłański, mają nakaz zgodnie z
zakonem pobierać dziesięcinę od ludu, to jest od braci swoich,
chociaż i oni wywodzą się z rodu Abrahama; ale tamten, który nie
wywodził od nich swego rodu, otrzymał dziesięcinę od Abrahama i
pobłogosławił temu, który miał obietnicę. A rzecz to jest bezsporna,
że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo. W jednym
wypadku biorą dziesięcinę śmiertelni ludzie, w drugim ten, o
którym złożono świadectwo, że żyje. jeśli tak można powiedzieć, w
osobie Abrahama i Lewi, który pobiera dziesięcinę, dał dziesięcinę;

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin

Dziesięcina w Starym Testamencie
• Dawanie w Starym Testamencie było oparte na Prawie
Mojżeszowym i można je podzielić na dziesięciny, ofiary i
jałmużny. Izraelita dawał około 30 % ze swego dochodu na
sprawy związane ze służbą Bogu
• Składanie dziesięcin było spodziewane i wymagane, a nawet
obowiązkowe. Reguły były surowe, ponieważ dziesięcina należała do Boga,
a używanie jej do innych celów było złodziejstwem.
• „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać (okradać) Boga, jak wy Mnie
oszukujecie (okradacie)? Pytacie: W czym oszukaliśmy Cię? W
dziesięcinach i ofiarach (daninach). Jesteście zupełnie przeklęci, bo wy – i
to cały naród – ustawicznie Mnie oszukujecie (okradacie)!” (Malachiasz
3,8-9).
• Składanie dziesięcin, tak jak to było praktykowane w Starym Testamencie,
było zamierzone, by okazywać posłuszeństwo wobec Boga. Ta zasada była
pierwszy raz zademonstrowana w ogrodzie Eden, gdzie jedno drzewo
należało do Boga. Pismo Święte nauczało, że wszystko należy do Boga i
pierwociny każdego plonu i pierworodne każdego stada były przeznaczone
dla Boga.

Nowotestamentowe zasady dawania

• Nasze zobowiązania się nie zmieniły a nawet rozszerzyły. Dawanie w Nowym
Testamencie jest oparte na przemianie naszego serca. Dawanie z serca
przewyższa dawanie z obowiązku.
•

Dawanie dziesięcin jest ciągle minimum naszego dawania i dobrą rzeczą, od której trzeba
zacząć. Ale to musi wypływać z ochotnego serca, a nie z przymusu.

•

„Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując
się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę miłuje Bóg” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Dawanie w Nowym Testamencie nie jest oparte na regulacjach prawnych, lecz na miłości.
We wczesnym Kościele dawanie było praktykowane publicznie i często spontanicznie.
Pogoda ducha i radość wydawały się powiązane z dawaniem ludzi.

•

Apostoł Paweł nauczał, że dobrowolne dawanie manifestuje naszą miłość do Pana: „Nie
mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych,
wypróbować szczerość waszej miłości” (2 List do Koryntian 8,8).

•

Paweł regularnie sprawdzał dawanie w zborach. Tutaj nawet porównuje on dawanie w
jednym zborze z dawaniem w innych zborach. On przynaglał ich do dawania, nie z
konieczności, lecz z miłości. Jezus uczył tej samej motywacji, gdy powiedział do swoich
uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (Ew. Jana
14,15).
Pastorzy, którzy prawdziwie miłują Pana i zbór, będą motywować je do dawania z miłości
dla Pana i Jego pracy.

•

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie winno być ochotne
•

Najlepszy wskaźnik właściwej postawy może być widoczny w naszym dawaniu: „Albowiem
ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Radosna i pogodna postawa wobec dawania może tylko mieć miejsce poprzez przemienione serce,
które jest w zgodzie ze Słowem Pańskim: „...pamiętając o słowach Pana Jezusa, który powiedział:
Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dzieje Ap. 20,35 - Biblia Tysiąclecia); „Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne). Taki
pogląd na pogodę ducha w rozdawaniu naszych środków pieniężnych nie jest rzeczą naturalną, ale
ponadnaturalną. Jak Zacheusz odkrył to w sobie, tak i ty możesz to odczuć, że, mając serce
przemienione przez Pana, będziesz miał zupełnie nową chęć dawania.

•

Autor Listu do Hebrajczyków zwracał się do rozproszonych wierzących Żydów. Oni wielce wycierpieli
za swoją wiarę, nawet ich posiadłości i towary były im zabierane, ponieważ byli naśladowcami
Chrystusa Jezusa. Jednak cierpieli i znosili to wszystko z radością, gdyż wiedzieli, że mają lepszą i
bardziej trwałą majętność w niebie (List do Hebrajczyków 10,34). Chodzenie w wierze z naszym
Panem zmienia nasze spojrzenie na rzeczy materialne, ponieważ wiemy, że wszystkie te rzeczy są
tylko tymczasowe i mamy o wiele wspanialsze bogactwa w niebie. Możesz dawać z radością z
ochotnego serca, gdy jesteś bogaty, a to, co dajesz, nie umniejszy twego majątku i bogactwa. To jest
właśnie to, co ci wierzący zrozumieli. Ich prawdziwe bogactwa były w niebie, a ziemska majętność
nie mogła uczynić ich ani bogatymi, ani biednymi.

•

Radosne i ochotne dawanie może mieć miejsce w rezultacie przemyślanych wyborów, których
dokonujemy dla Pana z miłości do Niego. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu wskazuje jego
własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2
List do Koryntian 9,7).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
•

1 List do Koryntian 16,2: „Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i
przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja
przyjdę”. Biblia Gdańska: „...zbierając według tego, jako mu się powodzi...”

•

Proporcjonalność jest podstawową miarą dawania zarówno w Starym, jak i Nowym
Testamencie. Dawanie to jest akt wiary, który jest odpowiedzią na zaopatrzenie, które Pan
nam daje.

•

Aby postępować według Pisma Świętego, nasze dawanie musi być czymś więcej niż tylko
przeliczaniem na procenty; ono musi być hojne. Hojność jest czymś miłym dla Boga

•

Przypowieści Salomona 11,24-25: „Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny
nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto
innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony”.
Przypowieści Salomona 22,9: „Błogosławiony jest człowiek życzliwy, gdyż udziela ze swojego
chleba ubogiemu (dzieli się chlebem z biednym)”.
2 List do Koryntian 9,6: „Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też
żąć będzie”.

•
•
•

Musimy pamiętać, że Bóg jest hojny i On jest zawsze zadowolony, gdy my odzwierciedlamy
Jego charakter naszą hojnością. Dla bogatych w Kościele hojność jest wręcz nakazem.
(Nakazuj im), ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się
z innymi (1 List do Tymoteusza 6,18).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
• Muszę planować moje dawanie, bo w przeciwnym razie nie zdołam
dawać wystarczająco

• Istnieją słuszne powody do zaplanowanego, regularnego i
systematycznego dawania:
– Jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– Potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.
– To odsuwa brzemiona na bok.

• Kiedy w zborze są ludzie, którzy nie dają regularnie, w formie
dziesięciny, to zazwyczaj braki są pokryte z pieniędzy i ofiar tych,
którzy zaplanowali dawać i to wypełniają.

• „Nie o to bowiem chodzi, żeby innym sprawić ulgę, a sobie
utrapienie, lecz żeby była równość” (2 List do Koryntian 8,13).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie w Nowym Testamencie jest oparte na
przemianie naszego serca
• Dawanie winno być ochotne
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
– jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.

Rezultaty właściwego dawania
• Właściwe dawanie pociąga za sobą dziękczynienie i chwałę
•

2 Koryntian 9:11 - 13 A tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką
szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie
tej służby nie tylko wypełnia braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych
dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to,
że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę
z nimi i ze wszystkimi;

• Właściwe dawanie sprawia ogromną radość
•

Filipian 4:10 A uradowałem się wielce w Panu, że nareszcie zakwitło staranie wasze o mnie,
ponieważ już dawno o tym myśleliście, tylko nie mieliście po temu sposobności.

• Łaskawe dawanie jest dowodem dojrzałości duchowej
•
•

2 Koryntian 8:1 A powiadamiamy was, bracia, o łasce Bożej, okazanej zborom macedońskim,
7 A jak we wszystkim się wyróżniacie, w wierze, w słowie i w poznaniu, i we wszelkiej gorliwości
oraz w miłości, którą w was wzbudziliśmy, tak i w tej działalności dobroczynnej się wyróżniacie.

Rezultaty właściwego dawania
• Twoje dawanie może zachęcić innych do dawania
• 2 Koryntian 9: 1-3 Zbyteczną zaś jest rzeczą, bym do was pisał o dziele
miłosierdzia dla świętych. Znam bowiem ochotną wolę waszą, z powodu
której chlubię się wami przed Macedończykami, mówiąc, że Achaja już od
zeszłego roku jest gotowa; i gorliwość wasza zachęciła wielu z nich.
Posłałem tedy braci, aby nasze chlubienie się wami w tej sprawie nie
okazało się nieuzasadnione i abyście byli przygotowani, jak mówiłem, że
jesteście,

• Wierne dawanie zapewnia Bożą pomyślność
• 2 Koryntian 9:8 -9 A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski,
abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na
wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim,
Sprawiedliwość jego trwa na wieki

Rezultaty właściwego dawania
• Wsparcie dla pracowników na niwie Pańskiej jest
dostarczane przez dawanie
•

1 Koryntian 9:7 - 14 Kto kiedy pełni służbę żołnierską własnym kosztem? Kto
zakłada winnicę, a owocu jej nie spożywa? Albo kto pasie trzodę, a mleka od trzody
nie spożywa? Czy to tylko ludzkie mówienie? Czy i zakon tego nie mówi?
Albowiem w zakonie Mojżeszowym napisano: Młócącemu wołowi nie zawiązuj
pyska. Czy Bóg to mówi ze względu na woły? Czy nie mówi tego raczej ze względu
na nas? Tak jest, ze względu na nas jest napisane, że oracz winien orać w nadziei, a
młocarz młócić w nadziei, że będzie uczestniczył w plonach. Jeżeli my dla was
dobra duchowe posialiśmy, to cóż wielkiego, jeżeli wasze ziemskie dobra żąć
będziemy? Jeżeli inni roszczą sobie prawo do was, czemuż raczej nie my? Myśmy
jednak z tego prawa nie skorzystali, ale wszystko znosimy, aby żadnej przeszkody
nie stawiać ewangelii Chrystusowej. Czy nie wiecie, że ci, którzy służbę w świątyni
sprawują, ze świątyni żyją, a którzy przy ołtarzu służą, cząstkę z ołtarza otrzymują?
Tak też postanowił Pan, ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują, z ewangelii żyli.

•

1 Tymoteusza 5:17 -18 Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy
oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i
nauczania. Albowiem Pismo mówi: Młócącemu wołowi nie zawiązuj pyska, oraz:
Godzien jest robotnik zapłaty swojej.

Mateusza 25:
Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię
łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić?
A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy
cię? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie?

A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek
uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście.
Wtedy im odpowie tymi słowy: Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek
nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście.

Nie
zaniedbujmy
więc
podstawowego
przywileju
dziecka Bożego, jakim jest
hojne dawanie Bogu i Jego
kościołowi


Slide 3

Jak wygląda twoje dawanie
Bogu i zborowi?

Nowotestamentowe zasady dawania
Łukasza 12:16 -21:
I powiedział im podobieństwo: Pewnemu bogaczowi pole obfity plon przyniosło.
I rozważał w sobie: Co mam uczynić, skoro nie mam już gdzie gromadzić plonów
moich? I rzekł: Uczynię tak: Zburzę moje stodoły, a większe zbuduję i zgromadzę
tam wszystko zboże swoje i dobra swoje. I powiem do duszy swojej: Duszo, masz
wiele dóbr złożonych na wiele lat; odpocznij, jedz, pij, wesel się. Ale rzekł mu
Bóg: Głupcze, tej nocy zażądają duszy twojej; a to, co przygotowałeś, czyje
będzie? Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu
bogaty.

czyli
Uporządkuj swoje finanse
przed Bogiem i zborem

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca

Panie Jezu

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca
•

Jedną z fundamentalnych podstaw, których nauczał Jezus, było duchowe
odrodzenie. Skupiał się na zmianie ludzkiego serca lub ducha. Nauczał, że zarówno
dobro, jak i zło mogą być przechowywane wewnątrz ludzkiego serca.

•

„Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca
wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Ew. Łukasza 6,45).

•

Jeżeli serca ludzi są zepsute, to wszystkie ich czyny będą pochodzić z zepsutego serca. Dawanie nie jest
lekarstwem na zepsucie. Wielu ludzi daje tylko po to, ażeby to pomogło im osiągnąć ich zepsute i grzeszne
cele. Jezus wiedział, że dopóki serca ludzkie nie doznają przemiany, ich czyny będą nadal pełne zepsucia.

•

Jezus również mówił w Kazaniu na Górze o tych, którzy dają, aby publicznie się
pokazać:
„Kiedy więc dajesz jałmużnę [potrzebującym], nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w
synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją
nagrodę” (Ew. Mateusza 6,2).

•

Taki sposób dawania pochodzi z egoistycznych celów i pobudek, z zepsutego i nie przemienionego
serca. Jezus przyszedł, aby zbawić i przemienić nasze serca tak, aby można było dostrzec tę zmianę
na zewnątrz. Właściwe dawanie, które jest dokonywane w duchu prawym i z należytą postawą, jest
dowodem prawdziwego nawrócenia. Ci, którzy dają, aby zwrócić na siebie uwagę, szukając
poklasku, nie doznają przemiany, a ich pompatyczne czyny są tylko kolejnym dowodem ich
zepsutego, niemoralnego i grzesznego stanu.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel
• Historia Zacheusza w Ewangelii Łukasza ilustruje
efekt, jaki wywiera zbawienie na serce człowieka i
jego portfel.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

•

„A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa,
kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł
na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić. A gdy Jezus przybył na to miejsce,
spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim
domu. I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością. A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do
człowieka grzesznego przybył w gościnę. Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę
majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób. A
Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem
Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło..”
(Ew. Łukasza 19,8-10).

•

Jezus potwierdził duchowe odrodzenie Zacheusza. Zmiana była wyraźna, gdy
skorumpowany poborca podatkowy zaczął od razu dawać.

•

Hojne i bezinteresowne dawanie jest niezaprzeczalnym dowodem przemienionego
ducha.

•

Gdy osoba jest zbawiona przez Jezusa, jej sposoby zarządzania finansami i plany z nimi
związane zmienią się.

•

Osoba, która narodzi się na nowo, przejdzie od egoizmu do hojności. Gdy serca takich
ludzi otwierają się dla Pana, ich portfele też zostają otwarte na potrzeby innych. Egoizm
zostanie przemieniony w bezinteresowność.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Ew. Łukasza 6,38: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą,
natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze.
Odmierzą wam bowiem taką miarę, jaką wy mierzycie (i osądzą
was takim sądem, jakim wy sądzicie)”.
Łukasza 21:2-4
Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą
tam dwa grosze, i rzekł: Zaprawdę,
powiadam wam, iż ta uboga wdowa
wrzuciła więcej niż wszyscy. Albowiem oni
wszyscy dorzucili do darów z tego, co im
zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku
swojego wszystko, co miała na swe
utrzymanie.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Nowotestamentowe zasady i wzorce dawania oparte są bardziej
na obietnicy niż na ustaleniu zasad, przepisów czy regulaminu.
Nauki Jezusa o dawaniu znacznie różniły się od nauk nauczycieli
Prawa. Oni uczyli na temat zobowiązania, powinności i potrzeby.
Jezus nauczał radości dawania.
• Prawdziwie nawróceni do Chrystusa nie dają, aby mieć zysk, lecz dają,
aby okazać miłość. Ich dawanie jest dokonywane w odpowiedzi na
najwyższy akt dawania pokazany w Ew. Jana 3,16

Bóg umiłował, a zatem dał. Całe nowotestamentowe dawanie i wszelkie
nauczanie na temat dawania są oparte na dającej naturze Boga Ojca.
Można dawać bez kochania, lecz nie można kochać bez dawania.
• Jezus był bardziej zainteresowany dawcą niż darem. Inni byli pod
wrażeniem rozmiaru danego daru, lecz Jezus zajmował się charakterem
daru. To cielesny umysł skupia się na darze, a sam dar staje się celem.
Celem zaś Chrystusa nie jest dar, ale dojrzałość duchowa dawcy. W
swoim nauczaniu mówił mniej o samym akcie dawania, a więcej o
naturze dawcy.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• Mateusza 23:23 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że
dajecie dziesięcinę z mięty i z kopru, i z kminku, a zaniedbaliście tego, co
ważniejsze w zakonie: sprawiedliwości, miłosierdzia i wierności; te rzeczy
należało czynić, a tamtych nie zaniedbywać.
Mateusza 5:17 -20
Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo
proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić.
Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie
niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie
przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.
Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań
najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym
będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by
czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w
Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli
sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż
sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie
wejdziecie do Królestwa Niebios.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• W Ewangelii nigdzie nie znajdujemy przesłania o
rezygnacji z dawania ofiar, jałmużny oraz zniesienia
dziesięciny.
• Zasadą Nowego Testamentu jest wszystko dla
Chrystusa ze względu na Chrystusa.
• Łukasza 11:13 Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie
dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec
niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą.
• Dzieje Apostolskie 20:35 W tym wszystkim pokazałem
wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać
na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać.

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin i ofiar

• Hebrajczyków 7:1 -9
• Ten to Melchisedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego, który
wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy wracał po rozgromieniu
królów, pobłogosławił mu, Abraham zaś dał mu dziesięcinę ze
wszystkiego. Imię jego znaczy najpierw król sprawiedliwości,
następnie zaś król Salemu, to jest król pokoju. Bez ojca, bez matki,
bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz
podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Patrzcie
tedy, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał
dziesięcinę z najlepszego łupu. Wprawdzie i ci, którzy są z synów
Lewiego, a otrzymują urząd kapłański, mają nakaz zgodnie z
zakonem pobierać dziesięcinę od ludu, to jest od braci swoich,
chociaż i oni wywodzą się z rodu Abrahama; ale tamten, który nie
wywodził od nich swego rodu, otrzymał dziesięcinę od Abrahama i
pobłogosławił temu, który miał obietnicę. A rzecz to jest bezsporna,
że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo. W jednym
wypadku biorą dziesięcinę śmiertelni ludzie, w drugim ten, o
którym złożono świadectwo, że żyje. jeśli tak można powiedzieć, w
osobie Abrahama i Lewi, który pobiera dziesięcinę, dał dziesięcinę;

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin

Dziesięcina w Starym Testamencie
• Dawanie w Starym Testamencie było oparte na Prawie
Mojżeszowym i można je podzielić na dziesięciny, ofiary i
jałmużny. Izraelita dawał około 30 % ze swego dochodu na
sprawy związane ze służbą Bogu
• Składanie dziesięcin było spodziewane i wymagane, a nawet
obowiązkowe. Reguły były surowe, ponieważ dziesięcina należała do Boga,
a używanie jej do innych celów było złodziejstwem.
• „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać (okradać) Boga, jak wy Mnie
oszukujecie (okradacie)? Pytacie: W czym oszukaliśmy Cię? W
dziesięcinach i ofiarach (daninach). Jesteście zupełnie przeklęci, bo wy – i
to cały naród – ustawicznie Mnie oszukujecie (okradacie)!” (Malachiasz
3,8-9).
• Składanie dziesięcin, tak jak to było praktykowane w Starym Testamencie,
było zamierzone, by okazywać posłuszeństwo wobec Boga. Ta zasada była
pierwszy raz zademonstrowana w ogrodzie Eden, gdzie jedno drzewo
należało do Boga. Pismo Święte nauczało, że wszystko należy do Boga i
pierwociny każdego plonu i pierworodne każdego stada były przeznaczone
dla Boga.

Nowotestamentowe zasady dawania

• Nasze zobowiązania się nie zmieniły a nawet rozszerzyły. Dawanie w Nowym
Testamencie jest oparte na przemianie naszego serca. Dawanie z serca
przewyższa dawanie z obowiązku.
•

Dawanie dziesięcin jest ciągle minimum naszego dawania i dobrą rzeczą, od której trzeba
zacząć. Ale to musi wypływać z ochotnego serca, a nie z przymusu.

•

„Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując
się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę miłuje Bóg” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Dawanie w Nowym Testamencie nie jest oparte na regulacjach prawnych, lecz na miłości.
We wczesnym Kościele dawanie było praktykowane publicznie i często spontanicznie.
Pogoda ducha i radość wydawały się powiązane z dawaniem ludzi.

•

Apostoł Paweł nauczał, że dobrowolne dawanie manifestuje naszą miłość do Pana: „Nie
mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych,
wypróbować szczerość waszej miłości” (2 List do Koryntian 8,8).

•

Paweł regularnie sprawdzał dawanie w zborach. Tutaj nawet porównuje on dawanie w
jednym zborze z dawaniem w innych zborach. On przynaglał ich do dawania, nie z
konieczności, lecz z miłości. Jezus uczył tej samej motywacji, gdy powiedział do swoich
uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (Ew. Jana
14,15).
Pastorzy, którzy prawdziwie miłują Pana i zbór, będą motywować je do dawania z miłości
dla Pana i Jego pracy.

•

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie winno być ochotne
•

Najlepszy wskaźnik właściwej postawy może być widoczny w naszym dawaniu: „Albowiem
ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Radosna i pogodna postawa wobec dawania może tylko mieć miejsce poprzez przemienione serce,
które jest w zgodzie ze Słowem Pańskim: „...pamiętając o słowach Pana Jezusa, który powiedział:
Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dzieje Ap. 20,35 - Biblia Tysiąclecia); „Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne). Taki
pogląd na pogodę ducha w rozdawaniu naszych środków pieniężnych nie jest rzeczą naturalną, ale
ponadnaturalną. Jak Zacheusz odkrył to w sobie, tak i ty możesz to odczuć, że, mając serce
przemienione przez Pana, będziesz miał zupełnie nową chęć dawania.

•

Autor Listu do Hebrajczyków zwracał się do rozproszonych wierzących Żydów. Oni wielce wycierpieli
za swoją wiarę, nawet ich posiadłości i towary były im zabierane, ponieważ byli naśladowcami
Chrystusa Jezusa. Jednak cierpieli i znosili to wszystko z radością, gdyż wiedzieli, że mają lepszą i
bardziej trwałą majętność w niebie (List do Hebrajczyków 10,34). Chodzenie w wierze z naszym
Panem zmienia nasze spojrzenie na rzeczy materialne, ponieważ wiemy, że wszystkie te rzeczy są
tylko tymczasowe i mamy o wiele wspanialsze bogactwa w niebie. Możesz dawać z radością z
ochotnego serca, gdy jesteś bogaty, a to, co dajesz, nie umniejszy twego majątku i bogactwa. To jest
właśnie to, co ci wierzący zrozumieli. Ich prawdziwe bogactwa były w niebie, a ziemska majętność
nie mogła uczynić ich ani bogatymi, ani biednymi.

•

Radosne i ochotne dawanie może mieć miejsce w rezultacie przemyślanych wyborów, których
dokonujemy dla Pana z miłości do Niego. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu wskazuje jego
własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2
List do Koryntian 9,7).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
•

1 List do Koryntian 16,2: „Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i
przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja
przyjdę”. Biblia Gdańska: „...zbierając według tego, jako mu się powodzi...”

•

Proporcjonalność jest podstawową miarą dawania zarówno w Starym, jak i Nowym
Testamencie. Dawanie to jest akt wiary, który jest odpowiedzią na zaopatrzenie, które Pan
nam daje.

•

Aby postępować według Pisma Świętego, nasze dawanie musi być czymś więcej niż tylko
przeliczaniem na procenty; ono musi być hojne. Hojność jest czymś miłym dla Boga

•

Przypowieści Salomona 11,24-25: „Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny
nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto
innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony”.
Przypowieści Salomona 22,9: „Błogosławiony jest człowiek życzliwy, gdyż udziela ze swojego
chleba ubogiemu (dzieli się chlebem z biednym)”.
2 List do Koryntian 9,6: „Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też
żąć będzie”.

•
•
•

Musimy pamiętać, że Bóg jest hojny i On jest zawsze zadowolony, gdy my odzwierciedlamy
Jego charakter naszą hojnością. Dla bogatych w Kościele hojność jest wręcz nakazem.
(Nakazuj im), ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się
z innymi (1 List do Tymoteusza 6,18).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
• Muszę planować moje dawanie, bo w przeciwnym razie nie zdołam
dawać wystarczająco

• Istnieją słuszne powody do zaplanowanego, regularnego i
systematycznego dawania:
– Jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– Potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.
– To odsuwa brzemiona na bok.

• Kiedy w zborze są ludzie, którzy nie dają regularnie, w formie
dziesięciny, to zazwyczaj braki są pokryte z pieniędzy i ofiar tych,
którzy zaplanowali dawać i to wypełniają.

• „Nie o to bowiem chodzi, żeby innym sprawić ulgę, a sobie
utrapienie, lecz żeby była równość” (2 List do Koryntian 8,13).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie w Nowym Testamencie jest oparte na
przemianie naszego serca
• Dawanie winno być ochotne
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
– jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.

Rezultaty właściwego dawania
• Właściwe dawanie pociąga za sobą dziękczynienie i chwałę
•

2 Koryntian 9:11 - 13 A tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką
szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie
tej służby nie tylko wypełnia braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych
dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to,
że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę
z nimi i ze wszystkimi;

• Właściwe dawanie sprawia ogromną radość
•

Filipian 4:10 A uradowałem się wielce w Panu, że nareszcie zakwitło staranie wasze o mnie,
ponieważ już dawno o tym myśleliście, tylko nie mieliście po temu sposobności.

• Łaskawe dawanie jest dowodem dojrzałości duchowej
•
•

2 Koryntian 8:1 A powiadamiamy was, bracia, o łasce Bożej, okazanej zborom macedońskim,
7 A jak we wszystkim się wyróżniacie, w wierze, w słowie i w poznaniu, i we wszelkiej gorliwości
oraz w miłości, którą w was wzbudziliśmy, tak i w tej działalności dobroczynnej się wyróżniacie.

Rezultaty właściwego dawania
• Twoje dawanie może zachęcić innych do dawania
• 2 Koryntian 9: 1-3 Zbyteczną zaś jest rzeczą, bym do was pisał o dziele
miłosierdzia dla świętych. Znam bowiem ochotną wolę waszą, z powodu
której chlubię się wami przed Macedończykami, mówiąc, że Achaja już od
zeszłego roku jest gotowa; i gorliwość wasza zachęciła wielu z nich.
Posłałem tedy braci, aby nasze chlubienie się wami w tej sprawie nie
okazało się nieuzasadnione i abyście byli przygotowani, jak mówiłem, że
jesteście,

• Wierne dawanie zapewnia Bożą pomyślność
• 2 Koryntian 9:8 -9 A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski,
abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na
wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim,
Sprawiedliwość jego trwa na wieki

Rezultaty właściwego dawania
• Wsparcie dla pracowników na niwie Pańskiej jest
dostarczane przez dawanie
•

1 Koryntian 9:7 - 14 Kto kiedy pełni służbę żołnierską własnym kosztem? Kto
zakłada winnicę, a owocu jej nie spożywa? Albo kto pasie trzodę, a mleka od trzody
nie spożywa? Czy to tylko ludzkie mówienie? Czy i zakon tego nie mówi?
Albowiem w zakonie Mojżeszowym napisano: Młócącemu wołowi nie zawiązuj
pyska. Czy Bóg to mówi ze względu na woły? Czy nie mówi tego raczej ze względu
na nas? Tak jest, ze względu na nas jest napisane, że oracz winien orać w nadziei, a
młocarz młócić w nadziei, że będzie uczestniczył w plonach. Jeżeli my dla was
dobra duchowe posialiśmy, to cóż wielkiego, jeżeli wasze ziemskie dobra żąć
będziemy? Jeżeli inni roszczą sobie prawo do was, czemuż raczej nie my? Myśmy
jednak z tego prawa nie skorzystali, ale wszystko znosimy, aby żadnej przeszkody
nie stawiać ewangelii Chrystusowej. Czy nie wiecie, że ci, którzy służbę w świątyni
sprawują, ze świątyni żyją, a którzy przy ołtarzu służą, cząstkę z ołtarza otrzymują?
Tak też postanowił Pan, ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują, z ewangelii żyli.

•

1 Tymoteusza 5:17 -18 Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy
oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i
nauczania. Albowiem Pismo mówi: Młócącemu wołowi nie zawiązuj pyska, oraz:
Godzien jest robotnik zapłaty swojej.

Mateusza 25:
Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię
łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić?
A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy
cię? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie?

A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek
uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście.
Wtedy im odpowie tymi słowy: Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek
nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście.

Nie
zaniedbujmy
więc
podstawowego
przywileju
dziecka Bożego, jakim jest
hojne dawanie Bogu i Jego
kościołowi


Slide 4

Jak wygląda twoje dawanie
Bogu i zborowi?

Nowotestamentowe zasady dawania
Łukasza 12:16 -21:
I powiedział im podobieństwo: Pewnemu bogaczowi pole obfity plon przyniosło.
I rozważał w sobie: Co mam uczynić, skoro nie mam już gdzie gromadzić plonów
moich? I rzekł: Uczynię tak: Zburzę moje stodoły, a większe zbuduję i zgromadzę
tam wszystko zboże swoje i dobra swoje. I powiem do duszy swojej: Duszo, masz
wiele dóbr złożonych na wiele lat; odpocznij, jedz, pij, wesel się. Ale rzekł mu
Bóg: Głupcze, tej nocy zażądają duszy twojej; a to, co przygotowałeś, czyje
będzie? Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu
bogaty.

czyli
Uporządkuj swoje finanse
przed Bogiem i zborem

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca

Panie Jezu

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca
•

Jedną z fundamentalnych podstaw, których nauczał Jezus, było duchowe
odrodzenie. Skupiał się na zmianie ludzkiego serca lub ducha. Nauczał, że zarówno
dobro, jak i zło mogą być przechowywane wewnątrz ludzkiego serca.

•

„Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca
wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Ew. Łukasza 6,45).

•

Jeżeli serca ludzi są zepsute, to wszystkie ich czyny będą pochodzić z zepsutego serca. Dawanie nie jest
lekarstwem na zepsucie. Wielu ludzi daje tylko po to, ażeby to pomogło im osiągnąć ich zepsute i grzeszne
cele. Jezus wiedział, że dopóki serca ludzkie nie doznają przemiany, ich czyny będą nadal pełne zepsucia.

•

Jezus również mówił w Kazaniu na Górze o tych, którzy dają, aby publicznie się
pokazać:
„Kiedy więc dajesz jałmużnę [potrzebującym], nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w
synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją
nagrodę” (Ew. Mateusza 6,2).

•

Taki sposób dawania pochodzi z egoistycznych celów i pobudek, z zepsutego i nie przemienionego
serca. Jezus przyszedł, aby zbawić i przemienić nasze serca tak, aby można było dostrzec tę zmianę
na zewnątrz. Właściwe dawanie, które jest dokonywane w duchu prawym i z należytą postawą, jest
dowodem prawdziwego nawrócenia. Ci, którzy dają, aby zwrócić na siebie uwagę, szukając
poklasku, nie doznają przemiany, a ich pompatyczne czyny są tylko kolejnym dowodem ich
zepsutego, niemoralnego i grzesznego stanu.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel
• Historia Zacheusza w Ewangelii Łukasza ilustruje
efekt, jaki wywiera zbawienie na serce człowieka i
jego portfel.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

•

„A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa,
kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł
na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić. A gdy Jezus przybył na to miejsce,
spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim
domu. I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością. A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do
człowieka grzesznego przybył w gościnę. Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę
majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób. A
Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem
Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło..”
(Ew. Łukasza 19,8-10).

•

Jezus potwierdził duchowe odrodzenie Zacheusza. Zmiana była wyraźna, gdy
skorumpowany poborca podatkowy zaczął od razu dawać.

•

Hojne i bezinteresowne dawanie jest niezaprzeczalnym dowodem przemienionego
ducha.

•

Gdy osoba jest zbawiona przez Jezusa, jej sposoby zarządzania finansami i plany z nimi
związane zmienią się.

•

Osoba, która narodzi się na nowo, przejdzie od egoizmu do hojności. Gdy serca takich
ludzi otwierają się dla Pana, ich portfele też zostają otwarte na potrzeby innych. Egoizm
zostanie przemieniony w bezinteresowność.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Ew. Łukasza 6,38: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą,
natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze.
Odmierzą wam bowiem taką miarę, jaką wy mierzycie (i osądzą
was takim sądem, jakim wy sądzicie)”.
Łukasza 21:2-4
Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą
tam dwa grosze, i rzekł: Zaprawdę,
powiadam wam, iż ta uboga wdowa
wrzuciła więcej niż wszyscy. Albowiem oni
wszyscy dorzucili do darów z tego, co im
zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku
swojego wszystko, co miała na swe
utrzymanie.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Nowotestamentowe zasady i wzorce dawania oparte są bardziej
na obietnicy niż na ustaleniu zasad, przepisów czy regulaminu.
Nauki Jezusa o dawaniu znacznie różniły się od nauk nauczycieli
Prawa. Oni uczyli na temat zobowiązania, powinności i potrzeby.
Jezus nauczał radości dawania.
• Prawdziwie nawróceni do Chrystusa nie dają, aby mieć zysk, lecz dają,
aby okazać miłość. Ich dawanie jest dokonywane w odpowiedzi na
najwyższy akt dawania pokazany w Ew. Jana 3,16

Bóg umiłował, a zatem dał. Całe nowotestamentowe dawanie i wszelkie
nauczanie na temat dawania są oparte na dającej naturze Boga Ojca.
Można dawać bez kochania, lecz nie można kochać bez dawania.
• Jezus był bardziej zainteresowany dawcą niż darem. Inni byli pod
wrażeniem rozmiaru danego daru, lecz Jezus zajmował się charakterem
daru. To cielesny umysł skupia się na darze, a sam dar staje się celem.
Celem zaś Chrystusa nie jest dar, ale dojrzałość duchowa dawcy. W
swoim nauczaniu mówił mniej o samym akcie dawania, a więcej o
naturze dawcy.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• Mateusza 23:23 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że
dajecie dziesięcinę z mięty i z kopru, i z kminku, a zaniedbaliście tego, co
ważniejsze w zakonie: sprawiedliwości, miłosierdzia i wierności; te rzeczy
należało czynić, a tamtych nie zaniedbywać.
Mateusza 5:17 -20
Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo
proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić.
Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie
niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie
przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.
Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań
najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym
będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by
czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w
Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli
sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż
sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie
wejdziecie do Królestwa Niebios.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• W Ewangelii nigdzie nie znajdujemy przesłania o
rezygnacji z dawania ofiar, jałmużny oraz zniesienia
dziesięciny.
• Zasadą Nowego Testamentu jest wszystko dla
Chrystusa ze względu na Chrystusa.
• Łukasza 11:13 Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie
dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec
niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą.
• Dzieje Apostolskie 20:35 W tym wszystkim pokazałem
wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać
na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać.

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin i ofiar

• Hebrajczyków 7:1 -9
• Ten to Melchisedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego, który
wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy wracał po rozgromieniu
królów, pobłogosławił mu, Abraham zaś dał mu dziesięcinę ze
wszystkiego. Imię jego znaczy najpierw król sprawiedliwości,
następnie zaś król Salemu, to jest król pokoju. Bez ojca, bez matki,
bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz
podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Patrzcie
tedy, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał
dziesięcinę z najlepszego łupu. Wprawdzie i ci, którzy są z synów
Lewiego, a otrzymują urząd kapłański, mają nakaz zgodnie z
zakonem pobierać dziesięcinę od ludu, to jest od braci swoich,
chociaż i oni wywodzą się z rodu Abrahama; ale tamten, który nie
wywodził od nich swego rodu, otrzymał dziesięcinę od Abrahama i
pobłogosławił temu, który miał obietnicę. A rzecz to jest bezsporna,
że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo. W jednym
wypadku biorą dziesięcinę śmiertelni ludzie, w drugim ten, o
którym złożono świadectwo, że żyje. jeśli tak można powiedzieć, w
osobie Abrahama i Lewi, który pobiera dziesięcinę, dał dziesięcinę;

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin

Dziesięcina w Starym Testamencie
• Dawanie w Starym Testamencie było oparte na Prawie
Mojżeszowym i można je podzielić na dziesięciny, ofiary i
jałmużny. Izraelita dawał około 30 % ze swego dochodu na
sprawy związane ze służbą Bogu
• Składanie dziesięcin było spodziewane i wymagane, a nawet
obowiązkowe. Reguły były surowe, ponieważ dziesięcina należała do Boga,
a używanie jej do innych celów było złodziejstwem.
• „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać (okradać) Boga, jak wy Mnie
oszukujecie (okradacie)? Pytacie: W czym oszukaliśmy Cię? W
dziesięcinach i ofiarach (daninach). Jesteście zupełnie przeklęci, bo wy – i
to cały naród – ustawicznie Mnie oszukujecie (okradacie)!” (Malachiasz
3,8-9).
• Składanie dziesięcin, tak jak to było praktykowane w Starym Testamencie,
było zamierzone, by okazywać posłuszeństwo wobec Boga. Ta zasada była
pierwszy raz zademonstrowana w ogrodzie Eden, gdzie jedno drzewo
należało do Boga. Pismo Święte nauczało, że wszystko należy do Boga i
pierwociny każdego plonu i pierworodne każdego stada były przeznaczone
dla Boga.

Nowotestamentowe zasady dawania

• Nasze zobowiązania się nie zmieniły a nawet rozszerzyły. Dawanie w Nowym
Testamencie jest oparte na przemianie naszego serca. Dawanie z serca
przewyższa dawanie z obowiązku.
•

Dawanie dziesięcin jest ciągle minimum naszego dawania i dobrą rzeczą, od której trzeba
zacząć. Ale to musi wypływać z ochotnego serca, a nie z przymusu.

•

„Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując
się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę miłuje Bóg” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Dawanie w Nowym Testamencie nie jest oparte na regulacjach prawnych, lecz na miłości.
We wczesnym Kościele dawanie było praktykowane publicznie i często spontanicznie.
Pogoda ducha i radość wydawały się powiązane z dawaniem ludzi.

•

Apostoł Paweł nauczał, że dobrowolne dawanie manifestuje naszą miłość do Pana: „Nie
mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych,
wypróbować szczerość waszej miłości” (2 List do Koryntian 8,8).

•

Paweł regularnie sprawdzał dawanie w zborach. Tutaj nawet porównuje on dawanie w
jednym zborze z dawaniem w innych zborach. On przynaglał ich do dawania, nie z
konieczności, lecz z miłości. Jezus uczył tej samej motywacji, gdy powiedział do swoich
uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (Ew. Jana
14,15).
Pastorzy, którzy prawdziwie miłują Pana i zbór, będą motywować je do dawania z miłości
dla Pana i Jego pracy.

•

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie winno być ochotne
•

Najlepszy wskaźnik właściwej postawy może być widoczny w naszym dawaniu: „Albowiem
ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Radosna i pogodna postawa wobec dawania może tylko mieć miejsce poprzez przemienione serce,
które jest w zgodzie ze Słowem Pańskim: „...pamiętając o słowach Pana Jezusa, który powiedział:
Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dzieje Ap. 20,35 - Biblia Tysiąclecia); „Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne). Taki
pogląd na pogodę ducha w rozdawaniu naszych środków pieniężnych nie jest rzeczą naturalną, ale
ponadnaturalną. Jak Zacheusz odkrył to w sobie, tak i ty możesz to odczuć, że, mając serce
przemienione przez Pana, będziesz miał zupełnie nową chęć dawania.

•

Autor Listu do Hebrajczyków zwracał się do rozproszonych wierzących Żydów. Oni wielce wycierpieli
za swoją wiarę, nawet ich posiadłości i towary były im zabierane, ponieważ byli naśladowcami
Chrystusa Jezusa. Jednak cierpieli i znosili to wszystko z radością, gdyż wiedzieli, że mają lepszą i
bardziej trwałą majętność w niebie (List do Hebrajczyków 10,34). Chodzenie w wierze z naszym
Panem zmienia nasze spojrzenie na rzeczy materialne, ponieważ wiemy, że wszystkie te rzeczy są
tylko tymczasowe i mamy o wiele wspanialsze bogactwa w niebie. Możesz dawać z radością z
ochotnego serca, gdy jesteś bogaty, a to, co dajesz, nie umniejszy twego majątku i bogactwa. To jest
właśnie to, co ci wierzący zrozumieli. Ich prawdziwe bogactwa były w niebie, a ziemska majętność
nie mogła uczynić ich ani bogatymi, ani biednymi.

•

Radosne i ochotne dawanie może mieć miejsce w rezultacie przemyślanych wyborów, których
dokonujemy dla Pana z miłości do Niego. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu wskazuje jego
własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2
List do Koryntian 9,7).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
•

1 List do Koryntian 16,2: „Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i
przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja
przyjdę”. Biblia Gdańska: „...zbierając według tego, jako mu się powodzi...”

•

Proporcjonalność jest podstawową miarą dawania zarówno w Starym, jak i Nowym
Testamencie. Dawanie to jest akt wiary, który jest odpowiedzią na zaopatrzenie, które Pan
nam daje.

•

Aby postępować według Pisma Świętego, nasze dawanie musi być czymś więcej niż tylko
przeliczaniem na procenty; ono musi być hojne. Hojność jest czymś miłym dla Boga

•

Przypowieści Salomona 11,24-25: „Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny
nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto
innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony”.
Przypowieści Salomona 22,9: „Błogosławiony jest człowiek życzliwy, gdyż udziela ze swojego
chleba ubogiemu (dzieli się chlebem z biednym)”.
2 List do Koryntian 9,6: „Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też
żąć będzie”.

•
•
•

Musimy pamiętać, że Bóg jest hojny i On jest zawsze zadowolony, gdy my odzwierciedlamy
Jego charakter naszą hojnością. Dla bogatych w Kościele hojność jest wręcz nakazem.
(Nakazuj im), ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się
z innymi (1 List do Tymoteusza 6,18).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
• Muszę planować moje dawanie, bo w przeciwnym razie nie zdołam
dawać wystarczająco

• Istnieją słuszne powody do zaplanowanego, regularnego i
systematycznego dawania:
– Jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– Potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.
– To odsuwa brzemiona na bok.

• Kiedy w zborze są ludzie, którzy nie dają regularnie, w formie
dziesięciny, to zazwyczaj braki są pokryte z pieniędzy i ofiar tych,
którzy zaplanowali dawać i to wypełniają.

• „Nie o to bowiem chodzi, żeby innym sprawić ulgę, a sobie
utrapienie, lecz żeby była równość” (2 List do Koryntian 8,13).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie w Nowym Testamencie jest oparte na
przemianie naszego serca
• Dawanie winno być ochotne
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
– jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.

Rezultaty właściwego dawania
• Właściwe dawanie pociąga za sobą dziękczynienie i chwałę
•

2 Koryntian 9:11 - 13 A tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką
szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie
tej służby nie tylko wypełnia braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych
dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to,
że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę
z nimi i ze wszystkimi;

• Właściwe dawanie sprawia ogromną radość
•

Filipian 4:10 A uradowałem się wielce w Panu, że nareszcie zakwitło staranie wasze o mnie,
ponieważ już dawno o tym myśleliście, tylko nie mieliście po temu sposobności.

• Łaskawe dawanie jest dowodem dojrzałości duchowej
•
•

2 Koryntian 8:1 A powiadamiamy was, bracia, o łasce Bożej, okazanej zborom macedońskim,
7 A jak we wszystkim się wyróżniacie, w wierze, w słowie i w poznaniu, i we wszelkiej gorliwości
oraz w miłości, którą w was wzbudziliśmy, tak i w tej działalności dobroczynnej się wyróżniacie.

Rezultaty właściwego dawania
• Twoje dawanie może zachęcić innych do dawania
• 2 Koryntian 9: 1-3 Zbyteczną zaś jest rzeczą, bym do was pisał o dziele
miłosierdzia dla świętych. Znam bowiem ochotną wolę waszą, z powodu
której chlubię się wami przed Macedończykami, mówiąc, że Achaja już od
zeszłego roku jest gotowa; i gorliwość wasza zachęciła wielu z nich.
Posłałem tedy braci, aby nasze chlubienie się wami w tej sprawie nie
okazało się nieuzasadnione i abyście byli przygotowani, jak mówiłem, że
jesteście,

• Wierne dawanie zapewnia Bożą pomyślność
• 2 Koryntian 9:8 -9 A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski,
abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na
wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim,
Sprawiedliwość jego trwa na wieki

Rezultaty właściwego dawania
• Wsparcie dla pracowników na niwie Pańskiej jest
dostarczane przez dawanie
•

1 Koryntian 9:7 - 14 Kto kiedy pełni służbę żołnierską własnym kosztem? Kto
zakłada winnicę, a owocu jej nie spożywa? Albo kto pasie trzodę, a mleka od trzody
nie spożywa? Czy to tylko ludzkie mówienie? Czy i zakon tego nie mówi?
Albowiem w zakonie Mojżeszowym napisano: Młócącemu wołowi nie zawiązuj
pyska. Czy Bóg to mówi ze względu na woły? Czy nie mówi tego raczej ze względu
na nas? Tak jest, ze względu na nas jest napisane, że oracz winien orać w nadziei, a
młocarz młócić w nadziei, że będzie uczestniczył w plonach. Jeżeli my dla was
dobra duchowe posialiśmy, to cóż wielkiego, jeżeli wasze ziemskie dobra żąć
będziemy? Jeżeli inni roszczą sobie prawo do was, czemuż raczej nie my? Myśmy
jednak z tego prawa nie skorzystali, ale wszystko znosimy, aby żadnej przeszkody
nie stawiać ewangelii Chrystusowej. Czy nie wiecie, że ci, którzy służbę w świątyni
sprawują, ze świątyni żyją, a którzy przy ołtarzu służą, cząstkę z ołtarza otrzymują?
Tak też postanowił Pan, ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują, z ewangelii żyli.

•

1 Tymoteusza 5:17 -18 Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy
oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i
nauczania. Albowiem Pismo mówi: Młócącemu wołowi nie zawiązuj pyska, oraz:
Godzien jest robotnik zapłaty swojej.

Mateusza 25:
Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię
łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić?
A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy
cię? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie?

A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek
uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście.
Wtedy im odpowie tymi słowy: Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek
nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście.

Nie
zaniedbujmy
więc
podstawowego
przywileju
dziecka Bożego, jakim jest
hojne dawanie Bogu i Jego
kościołowi


Slide 5

Jak wygląda twoje dawanie
Bogu i zborowi?

Nowotestamentowe zasady dawania
Łukasza 12:16 -21:
I powiedział im podobieństwo: Pewnemu bogaczowi pole obfity plon przyniosło.
I rozważał w sobie: Co mam uczynić, skoro nie mam już gdzie gromadzić plonów
moich? I rzekł: Uczynię tak: Zburzę moje stodoły, a większe zbuduję i zgromadzę
tam wszystko zboże swoje i dobra swoje. I powiem do duszy swojej: Duszo, masz
wiele dóbr złożonych na wiele lat; odpocznij, jedz, pij, wesel się. Ale rzekł mu
Bóg: Głupcze, tej nocy zażądają duszy twojej; a to, co przygotowałeś, czyje
będzie? Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu
bogaty.

czyli
Uporządkuj swoje finanse
przed Bogiem i zborem

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca

Panie Jezu

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca
•

Jedną z fundamentalnych podstaw, których nauczał Jezus, było duchowe
odrodzenie. Skupiał się na zmianie ludzkiego serca lub ducha. Nauczał, że zarówno
dobro, jak i zło mogą być przechowywane wewnątrz ludzkiego serca.

•

„Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca
wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Ew. Łukasza 6,45).

•

Jeżeli serca ludzi są zepsute, to wszystkie ich czyny będą pochodzić z zepsutego serca. Dawanie nie jest
lekarstwem na zepsucie. Wielu ludzi daje tylko po to, ażeby to pomogło im osiągnąć ich zepsute i grzeszne
cele. Jezus wiedział, że dopóki serca ludzkie nie doznają przemiany, ich czyny będą nadal pełne zepsucia.

•

Jezus również mówił w Kazaniu na Górze o tych, którzy dają, aby publicznie się
pokazać:
„Kiedy więc dajesz jałmużnę [potrzebującym], nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w
synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją
nagrodę” (Ew. Mateusza 6,2).

•

Taki sposób dawania pochodzi z egoistycznych celów i pobudek, z zepsutego i nie przemienionego
serca. Jezus przyszedł, aby zbawić i przemienić nasze serca tak, aby można było dostrzec tę zmianę
na zewnątrz. Właściwe dawanie, które jest dokonywane w duchu prawym i z należytą postawą, jest
dowodem prawdziwego nawrócenia. Ci, którzy dają, aby zwrócić na siebie uwagę, szukając
poklasku, nie doznają przemiany, a ich pompatyczne czyny są tylko kolejnym dowodem ich
zepsutego, niemoralnego i grzesznego stanu.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel
• Historia Zacheusza w Ewangelii Łukasza ilustruje
efekt, jaki wywiera zbawienie na serce człowieka i
jego portfel.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

•

„A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa,
kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł
na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić. A gdy Jezus przybył na to miejsce,
spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim
domu. I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością. A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do
człowieka grzesznego przybył w gościnę. Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę
majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób. A
Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem
Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło..”
(Ew. Łukasza 19,8-10).

•

Jezus potwierdził duchowe odrodzenie Zacheusza. Zmiana była wyraźna, gdy
skorumpowany poborca podatkowy zaczął od razu dawać.

•

Hojne i bezinteresowne dawanie jest niezaprzeczalnym dowodem przemienionego
ducha.

•

Gdy osoba jest zbawiona przez Jezusa, jej sposoby zarządzania finansami i plany z nimi
związane zmienią się.

•

Osoba, która narodzi się na nowo, przejdzie od egoizmu do hojności. Gdy serca takich
ludzi otwierają się dla Pana, ich portfele też zostają otwarte na potrzeby innych. Egoizm
zostanie przemieniony w bezinteresowność.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Ew. Łukasza 6,38: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą,
natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze.
Odmierzą wam bowiem taką miarę, jaką wy mierzycie (i osądzą
was takim sądem, jakim wy sądzicie)”.
Łukasza 21:2-4
Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą
tam dwa grosze, i rzekł: Zaprawdę,
powiadam wam, iż ta uboga wdowa
wrzuciła więcej niż wszyscy. Albowiem oni
wszyscy dorzucili do darów z tego, co im
zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku
swojego wszystko, co miała na swe
utrzymanie.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Nowotestamentowe zasady i wzorce dawania oparte są bardziej
na obietnicy niż na ustaleniu zasad, przepisów czy regulaminu.
Nauki Jezusa o dawaniu znacznie różniły się od nauk nauczycieli
Prawa. Oni uczyli na temat zobowiązania, powinności i potrzeby.
Jezus nauczał radości dawania.
• Prawdziwie nawróceni do Chrystusa nie dają, aby mieć zysk, lecz dają,
aby okazać miłość. Ich dawanie jest dokonywane w odpowiedzi na
najwyższy akt dawania pokazany w Ew. Jana 3,16

Bóg umiłował, a zatem dał. Całe nowotestamentowe dawanie i wszelkie
nauczanie na temat dawania są oparte na dającej naturze Boga Ojca.
Można dawać bez kochania, lecz nie można kochać bez dawania.
• Jezus był bardziej zainteresowany dawcą niż darem. Inni byli pod
wrażeniem rozmiaru danego daru, lecz Jezus zajmował się charakterem
daru. To cielesny umysł skupia się na darze, a sam dar staje się celem.
Celem zaś Chrystusa nie jest dar, ale dojrzałość duchowa dawcy. W
swoim nauczaniu mówił mniej o samym akcie dawania, a więcej o
naturze dawcy.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• Mateusza 23:23 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że
dajecie dziesięcinę z mięty i z kopru, i z kminku, a zaniedbaliście tego, co
ważniejsze w zakonie: sprawiedliwości, miłosierdzia i wierności; te rzeczy
należało czynić, a tamtych nie zaniedbywać.
Mateusza 5:17 -20
Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo
proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić.
Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie
niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie
przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.
Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań
najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym
będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by
czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w
Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli
sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż
sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie
wejdziecie do Królestwa Niebios.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• W Ewangelii nigdzie nie znajdujemy przesłania o
rezygnacji z dawania ofiar, jałmużny oraz zniesienia
dziesięciny.
• Zasadą Nowego Testamentu jest wszystko dla
Chrystusa ze względu na Chrystusa.
• Łukasza 11:13 Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie
dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec
niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą.
• Dzieje Apostolskie 20:35 W tym wszystkim pokazałem
wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać
na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać.

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin i ofiar

• Hebrajczyków 7:1 -9
• Ten to Melchisedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego, który
wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy wracał po rozgromieniu
królów, pobłogosławił mu, Abraham zaś dał mu dziesięcinę ze
wszystkiego. Imię jego znaczy najpierw król sprawiedliwości,
następnie zaś król Salemu, to jest król pokoju. Bez ojca, bez matki,
bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz
podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Patrzcie
tedy, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał
dziesięcinę z najlepszego łupu. Wprawdzie i ci, którzy są z synów
Lewiego, a otrzymują urząd kapłański, mają nakaz zgodnie z
zakonem pobierać dziesięcinę od ludu, to jest od braci swoich,
chociaż i oni wywodzą się z rodu Abrahama; ale tamten, który nie
wywodził od nich swego rodu, otrzymał dziesięcinę od Abrahama i
pobłogosławił temu, który miał obietnicę. A rzecz to jest bezsporna,
że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo. W jednym
wypadku biorą dziesięcinę śmiertelni ludzie, w drugim ten, o
którym złożono świadectwo, że żyje. jeśli tak można powiedzieć, w
osobie Abrahama i Lewi, który pobiera dziesięcinę, dał dziesięcinę;

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin

Dziesięcina w Starym Testamencie
• Dawanie w Starym Testamencie było oparte na Prawie
Mojżeszowym i można je podzielić na dziesięciny, ofiary i
jałmużny. Izraelita dawał około 30 % ze swego dochodu na
sprawy związane ze służbą Bogu
• Składanie dziesięcin było spodziewane i wymagane, a nawet
obowiązkowe. Reguły były surowe, ponieważ dziesięcina należała do Boga,
a używanie jej do innych celów było złodziejstwem.
• „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać (okradać) Boga, jak wy Mnie
oszukujecie (okradacie)? Pytacie: W czym oszukaliśmy Cię? W
dziesięcinach i ofiarach (daninach). Jesteście zupełnie przeklęci, bo wy – i
to cały naród – ustawicznie Mnie oszukujecie (okradacie)!” (Malachiasz
3,8-9).
• Składanie dziesięcin, tak jak to było praktykowane w Starym Testamencie,
było zamierzone, by okazywać posłuszeństwo wobec Boga. Ta zasada była
pierwszy raz zademonstrowana w ogrodzie Eden, gdzie jedno drzewo
należało do Boga. Pismo Święte nauczało, że wszystko należy do Boga i
pierwociny każdego plonu i pierworodne każdego stada były przeznaczone
dla Boga.

Nowotestamentowe zasady dawania

• Nasze zobowiązania się nie zmieniły a nawet rozszerzyły. Dawanie w Nowym
Testamencie jest oparte na przemianie naszego serca. Dawanie z serca
przewyższa dawanie z obowiązku.
•

Dawanie dziesięcin jest ciągle minimum naszego dawania i dobrą rzeczą, od której trzeba
zacząć. Ale to musi wypływać z ochotnego serca, a nie z przymusu.

•

„Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując
się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę miłuje Bóg” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Dawanie w Nowym Testamencie nie jest oparte na regulacjach prawnych, lecz na miłości.
We wczesnym Kościele dawanie było praktykowane publicznie i często spontanicznie.
Pogoda ducha i radość wydawały się powiązane z dawaniem ludzi.

•

Apostoł Paweł nauczał, że dobrowolne dawanie manifestuje naszą miłość do Pana: „Nie
mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych,
wypróbować szczerość waszej miłości” (2 List do Koryntian 8,8).

•

Paweł regularnie sprawdzał dawanie w zborach. Tutaj nawet porównuje on dawanie w
jednym zborze z dawaniem w innych zborach. On przynaglał ich do dawania, nie z
konieczności, lecz z miłości. Jezus uczył tej samej motywacji, gdy powiedział do swoich
uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (Ew. Jana
14,15).
Pastorzy, którzy prawdziwie miłują Pana i zbór, będą motywować je do dawania z miłości
dla Pana i Jego pracy.

•

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie winno być ochotne
•

Najlepszy wskaźnik właściwej postawy może być widoczny w naszym dawaniu: „Albowiem
ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Radosna i pogodna postawa wobec dawania może tylko mieć miejsce poprzez przemienione serce,
które jest w zgodzie ze Słowem Pańskim: „...pamiętając o słowach Pana Jezusa, który powiedział:
Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dzieje Ap. 20,35 - Biblia Tysiąclecia); „Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne). Taki
pogląd na pogodę ducha w rozdawaniu naszych środków pieniężnych nie jest rzeczą naturalną, ale
ponadnaturalną. Jak Zacheusz odkrył to w sobie, tak i ty możesz to odczuć, że, mając serce
przemienione przez Pana, będziesz miał zupełnie nową chęć dawania.

•

Autor Listu do Hebrajczyków zwracał się do rozproszonych wierzących Żydów. Oni wielce wycierpieli
za swoją wiarę, nawet ich posiadłości i towary były im zabierane, ponieważ byli naśladowcami
Chrystusa Jezusa. Jednak cierpieli i znosili to wszystko z radością, gdyż wiedzieli, że mają lepszą i
bardziej trwałą majętność w niebie (List do Hebrajczyków 10,34). Chodzenie w wierze z naszym
Panem zmienia nasze spojrzenie na rzeczy materialne, ponieważ wiemy, że wszystkie te rzeczy są
tylko tymczasowe i mamy o wiele wspanialsze bogactwa w niebie. Możesz dawać z radością z
ochotnego serca, gdy jesteś bogaty, a to, co dajesz, nie umniejszy twego majątku i bogactwa. To jest
właśnie to, co ci wierzący zrozumieli. Ich prawdziwe bogactwa były w niebie, a ziemska majętność
nie mogła uczynić ich ani bogatymi, ani biednymi.

•

Radosne i ochotne dawanie może mieć miejsce w rezultacie przemyślanych wyborów, których
dokonujemy dla Pana z miłości do Niego. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu wskazuje jego
własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2
List do Koryntian 9,7).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
•

1 List do Koryntian 16,2: „Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i
przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja
przyjdę”. Biblia Gdańska: „...zbierając według tego, jako mu się powodzi...”

•

Proporcjonalność jest podstawową miarą dawania zarówno w Starym, jak i Nowym
Testamencie. Dawanie to jest akt wiary, który jest odpowiedzią na zaopatrzenie, które Pan
nam daje.

•

Aby postępować według Pisma Świętego, nasze dawanie musi być czymś więcej niż tylko
przeliczaniem na procenty; ono musi być hojne. Hojność jest czymś miłym dla Boga

•

Przypowieści Salomona 11,24-25: „Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny
nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto
innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony”.
Przypowieści Salomona 22,9: „Błogosławiony jest człowiek życzliwy, gdyż udziela ze swojego
chleba ubogiemu (dzieli się chlebem z biednym)”.
2 List do Koryntian 9,6: „Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też
żąć będzie”.

•
•
•

Musimy pamiętać, że Bóg jest hojny i On jest zawsze zadowolony, gdy my odzwierciedlamy
Jego charakter naszą hojnością. Dla bogatych w Kościele hojność jest wręcz nakazem.
(Nakazuj im), ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się
z innymi (1 List do Tymoteusza 6,18).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
• Muszę planować moje dawanie, bo w przeciwnym razie nie zdołam
dawać wystarczająco

• Istnieją słuszne powody do zaplanowanego, regularnego i
systematycznego dawania:
– Jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– Potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.
– To odsuwa brzemiona na bok.

• Kiedy w zborze są ludzie, którzy nie dają regularnie, w formie
dziesięciny, to zazwyczaj braki są pokryte z pieniędzy i ofiar tych,
którzy zaplanowali dawać i to wypełniają.

• „Nie o to bowiem chodzi, żeby innym sprawić ulgę, a sobie
utrapienie, lecz żeby była równość” (2 List do Koryntian 8,13).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie w Nowym Testamencie jest oparte na
przemianie naszego serca
• Dawanie winno być ochotne
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
– jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.

Rezultaty właściwego dawania
• Właściwe dawanie pociąga za sobą dziękczynienie i chwałę
•

2 Koryntian 9:11 - 13 A tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką
szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie
tej służby nie tylko wypełnia braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych
dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to,
że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę
z nimi i ze wszystkimi;

• Właściwe dawanie sprawia ogromną radość
•

Filipian 4:10 A uradowałem się wielce w Panu, że nareszcie zakwitło staranie wasze o mnie,
ponieważ już dawno o tym myśleliście, tylko nie mieliście po temu sposobności.

• Łaskawe dawanie jest dowodem dojrzałości duchowej
•
•

2 Koryntian 8:1 A powiadamiamy was, bracia, o łasce Bożej, okazanej zborom macedońskim,
7 A jak we wszystkim się wyróżniacie, w wierze, w słowie i w poznaniu, i we wszelkiej gorliwości
oraz w miłości, którą w was wzbudziliśmy, tak i w tej działalności dobroczynnej się wyróżniacie.

Rezultaty właściwego dawania
• Twoje dawanie może zachęcić innych do dawania
• 2 Koryntian 9: 1-3 Zbyteczną zaś jest rzeczą, bym do was pisał o dziele
miłosierdzia dla świętych. Znam bowiem ochotną wolę waszą, z powodu
której chlubię się wami przed Macedończykami, mówiąc, że Achaja już od
zeszłego roku jest gotowa; i gorliwość wasza zachęciła wielu z nich.
Posłałem tedy braci, aby nasze chlubienie się wami w tej sprawie nie
okazało się nieuzasadnione i abyście byli przygotowani, jak mówiłem, że
jesteście,

• Wierne dawanie zapewnia Bożą pomyślność
• 2 Koryntian 9:8 -9 A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski,
abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na
wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim,
Sprawiedliwość jego trwa na wieki

Rezultaty właściwego dawania
• Wsparcie dla pracowników na niwie Pańskiej jest
dostarczane przez dawanie
•

1 Koryntian 9:7 - 14 Kto kiedy pełni służbę żołnierską własnym kosztem? Kto
zakłada winnicę, a owocu jej nie spożywa? Albo kto pasie trzodę, a mleka od trzody
nie spożywa? Czy to tylko ludzkie mówienie? Czy i zakon tego nie mówi?
Albowiem w zakonie Mojżeszowym napisano: Młócącemu wołowi nie zawiązuj
pyska. Czy Bóg to mówi ze względu na woły? Czy nie mówi tego raczej ze względu
na nas? Tak jest, ze względu na nas jest napisane, że oracz winien orać w nadziei, a
młocarz młócić w nadziei, że będzie uczestniczył w plonach. Jeżeli my dla was
dobra duchowe posialiśmy, to cóż wielkiego, jeżeli wasze ziemskie dobra żąć
będziemy? Jeżeli inni roszczą sobie prawo do was, czemuż raczej nie my? Myśmy
jednak z tego prawa nie skorzystali, ale wszystko znosimy, aby żadnej przeszkody
nie stawiać ewangelii Chrystusowej. Czy nie wiecie, że ci, którzy służbę w świątyni
sprawują, ze świątyni żyją, a którzy przy ołtarzu służą, cząstkę z ołtarza otrzymują?
Tak też postanowił Pan, ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują, z ewangelii żyli.

•

1 Tymoteusza 5:17 -18 Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy
oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i
nauczania. Albowiem Pismo mówi: Młócącemu wołowi nie zawiązuj pyska, oraz:
Godzien jest robotnik zapłaty swojej.

Mateusza 25:
Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię
łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić?
A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy
cię? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie?

A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek
uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście.
Wtedy im odpowie tymi słowy: Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek
nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście.

Nie
zaniedbujmy
więc
podstawowego
przywileju
dziecka Bożego, jakim jest
hojne dawanie Bogu i Jego
kościołowi


Slide 6

Jak wygląda twoje dawanie
Bogu i zborowi?

Nowotestamentowe zasady dawania
Łukasza 12:16 -21:
I powiedział im podobieństwo: Pewnemu bogaczowi pole obfity plon przyniosło.
I rozważał w sobie: Co mam uczynić, skoro nie mam już gdzie gromadzić plonów
moich? I rzekł: Uczynię tak: Zburzę moje stodoły, a większe zbuduję i zgromadzę
tam wszystko zboże swoje i dobra swoje. I powiem do duszy swojej: Duszo, masz
wiele dóbr złożonych na wiele lat; odpocznij, jedz, pij, wesel się. Ale rzekł mu
Bóg: Głupcze, tej nocy zażądają duszy twojej; a to, co przygotowałeś, czyje
będzie? Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu
bogaty.

czyli
Uporządkuj swoje finanse
przed Bogiem i zborem

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca

Panie Jezu

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca
•

Jedną z fundamentalnych podstaw, których nauczał Jezus, było duchowe
odrodzenie. Skupiał się na zmianie ludzkiego serca lub ducha. Nauczał, że zarówno
dobro, jak i zło mogą być przechowywane wewnątrz ludzkiego serca.

•

„Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca
wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Ew. Łukasza 6,45).

•

Jeżeli serca ludzi są zepsute, to wszystkie ich czyny będą pochodzić z zepsutego serca. Dawanie nie jest
lekarstwem na zepsucie. Wielu ludzi daje tylko po to, ażeby to pomogło im osiągnąć ich zepsute i grzeszne
cele. Jezus wiedział, że dopóki serca ludzkie nie doznają przemiany, ich czyny będą nadal pełne zepsucia.

•

Jezus również mówił w Kazaniu na Górze o tych, którzy dają, aby publicznie się
pokazać:
„Kiedy więc dajesz jałmużnę [potrzebującym], nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w
synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją
nagrodę” (Ew. Mateusza 6,2).

•

Taki sposób dawania pochodzi z egoistycznych celów i pobudek, z zepsutego i nie przemienionego
serca. Jezus przyszedł, aby zbawić i przemienić nasze serca tak, aby można było dostrzec tę zmianę
na zewnątrz. Właściwe dawanie, które jest dokonywane w duchu prawym i z należytą postawą, jest
dowodem prawdziwego nawrócenia. Ci, którzy dają, aby zwrócić na siebie uwagę, szukając
poklasku, nie doznają przemiany, a ich pompatyczne czyny są tylko kolejnym dowodem ich
zepsutego, niemoralnego i grzesznego stanu.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel
• Historia Zacheusza w Ewangelii Łukasza ilustruje
efekt, jaki wywiera zbawienie na serce człowieka i
jego portfel.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

•

„A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa,
kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł
na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić. A gdy Jezus przybył na to miejsce,
spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim
domu. I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością. A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do
człowieka grzesznego przybył w gościnę. Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę
majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób. A
Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem
Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło..”
(Ew. Łukasza 19,8-10).

•

Jezus potwierdził duchowe odrodzenie Zacheusza. Zmiana była wyraźna, gdy
skorumpowany poborca podatkowy zaczął od razu dawać.

•

Hojne i bezinteresowne dawanie jest niezaprzeczalnym dowodem przemienionego
ducha.

•

Gdy osoba jest zbawiona przez Jezusa, jej sposoby zarządzania finansami i plany z nimi
związane zmienią się.

•

Osoba, która narodzi się na nowo, przejdzie od egoizmu do hojności. Gdy serca takich
ludzi otwierają się dla Pana, ich portfele też zostają otwarte na potrzeby innych. Egoizm
zostanie przemieniony w bezinteresowność.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Ew. Łukasza 6,38: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą,
natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze.
Odmierzą wam bowiem taką miarę, jaką wy mierzycie (i osądzą
was takim sądem, jakim wy sądzicie)”.
Łukasza 21:2-4
Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą
tam dwa grosze, i rzekł: Zaprawdę,
powiadam wam, iż ta uboga wdowa
wrzuciła więcej niż wszyscy. Albowiem oni
wszyscy dorzucili do darów z tego, co im
zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku
swojego wszystko, co miała na swe
utrzymanie.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Nowotestamentowe zasady i wzorce dawania oparte są bardziej
na obietnicy niż na ustaleniu zasad, przepisów czy regulaminu.
Nauki Jezusa o dawaniu znacznie różniły się od nauk nauczycieli
Prawa. Oni uczyli na temat zobowiązania, powinności i potrzeby.
Jezus nauczał radości dawania.
• Prawdziwie nawróceni do Chrystusa nie dają, aby mieć zysk, lecz dają,
aby okazać miłość. Ich dawanie jest dokonywane w odpowiedzi na
najwyższy akt dawania pokazany w Ew. Jana 3,16

Bóg umiłował, a zatem dał. Całe nowotestamentowe dawanie i wszelkie
nauczanie na temat dawania są oparte na dającej naturze Boga Ojca.
Można dawać bez kochania, lecz nie można kochać bez dawania.
• Jezus był bardziej zainteresowany dawcą niż darem. Inni byli pod
wrażeniem rozmiaru danego daru, lecz Jezus zajmował się charakterem
daru. To cielesny umysł skupia się na darze, a sam dar staje się celem.
Celem zaś Chrystusa nie jest dar, ale dojrzałość duchowa dawcy. W
swoim nauczaniu mówił mniej o samym akcie dawania, a więcej o
naturze dawcy.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• Mateusza 23:23 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że
dajecie dziesięcinę z mięty i z kopru, i z kminku, a zaniedbaliście tego, co
ważniejsze w zakonie: sprawiedliwości, miłosierdzia i wierności; te rzeczy
należało czynić, a tamtych nie zaniedbywać.
Mateusza 5:17 -20
Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo
proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić.
Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie
niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie
przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.
Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań
najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym
będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by
czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w
Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli
sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż
sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie
wejdziecie do Królestwa Niebios.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• W Ewangelii nigdzie nie znajdujemy przesłania o
rezygnacji z dawania ofiar, jałmużny oraz zniesienia
dziesięciny.
• Zasadą Nowego Testamentu jest wszystko dla
Chrystusa ze względu na Chrystusa.
• Łukasza 11:13 Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie
dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec
niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą.
• Dzieje Apostolskie 20:35 W tym wszystkim pokazałem
wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać
na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać.

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin i ofiar

• Hebrajczyków 7:1 -9
• Ten to Melchisedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego, który
wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy wracał po rozgromieniu
królów, pobłogosławił mu, Abraham zaś dał mu dziesięcinę ze
wszystkiego. Imię jego znaczy najpierw król sprawiedliwości,
następnie zaś król Salemu, to jest król pokoju. Bez ojca, bez matki,
bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz
podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Patrzcie
tedy, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał
dziesięcinę z najlepszego łupu. Wprawdzie i ci, którzy są z synów
Lewiego, a otrzymują urząd kapłański, mają nakaz zgodnie z
zakonem pobierać dziesięcinę od ludu, to jest od braci swoich,
chociaż i oni wywodzą się z rodu Abrahama; ale tamten, który nie
wywodził od nich swego rodu, otrzymał dziesięcinę od Abrahama i
pobłogosławił temu, który miał obietnicę. A rzecz to jest bezsporna,
że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo. W jednym
wypadku biorą dziesięcinę śmiertelni ludzie, w drugim ten, o
którym złożono świadectwo, że żyje. jeśli tak można powiedzieć, w
osobie Abrahama i Lewi, który pobiera dziesięcinę, dał dziesięcinę;

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin

Dziesięcina w Starym Testamencie
• Dawanie w Starym Testamencie było oparte na Prawie
Mojżeszowym i można je podzielić na dziesięciny, ofiary i
jałmużny. Izraelita dawał około 30 % ze swego dochodu na
sprawy związane ze służbą Bogu
• Składanie dziesięcin było spodziewane i wymagane, a nawet
obowiązkowe. Reguły były surowe, ponieważ dziesięcina należała do Boga,
a używanie jej do innych celów było złodziejstwem.
• „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać (okradać) Boga, jak wy Mnie
oszukujecie (okradacie)? Pytacie: W czym oszukaliśmy Cię? W
dziesięcinach i ofiarach (daninach). Jesteście zupełnie przeklęci, bo wy – i
to cały naród – ustawicznie Mnie oszukujecie (okradacie)!” (Malachiasz
3,8-9).
• Składanie dziesięcin, tak jak to było praktykowane w Starym Testamencie,
było zamierzone, by okazywać posłuszeństwo wobec Boga. Ta zasada była
pierwszy raz zademonstrowana w ogrodzie Eden, gdzie jedno drzewo
należało do Boga. Pismo Święte nauczało, że wszystko należy do Boga i
pierwociny każdego plonu i pierworodne każdego stada były przeznaczone
dla Boga.

Nowotestamentowe zasady dawania

• Nasze zobowiązania się nie zmieniły a nawet rozszerzyły. Dawanie w Nowym
Testamencie jest oparte na przemianie naszego serca. Dawanie z serca
przewyższa dawanie z obowiązku.
•

Dawanie dziesięcin jest ciągle minimum naszego dawania i dobrą rzeczą, od której trzeba
zacząć. Ale to musi wypływać z ochotnego serca, a nie z przymusu.

•

„Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując
się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę miłuje Bóg” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Dawanie w Nowym Testamencie nie jest oparte na regulacjach prawnych, lecz na miłości.
We wczesnym Kościele dawanie było praktykowane publicznie i często spontanicznie.
Pogoda ducha i radość wydawały się powiązane z dawaniem ludzi.

•

Apostoł Paweł nauczał, że dobrowolne dawanie manifestuje naszą miłość do Pana: „Nie
mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych,
wypróbować szczerość waszej miłości” (2 List do Koryntian 8,8).

•

Paweł regularnie sprawdzał dawanie w zborach. Tutaj nawet porównuje on dawanie w
jednym zborze z dawaniem w innych zborach. On przynaglał ich do dawania, nie z
konieczności, lecz z miłości. Jezus uczył tej samej motywacji, gdy powiedział do swoich
uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (Ew. Jana
14,15).
Pastorzy, którzy prawdziwie miłują Pana i zbór, będą motywować je do dawania z miłości
dla Pana i Jego pracy.

•

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie winno być ochotne
•

Najlepszy wskaźnik właściwej postawy może być widoczny w naszym dawaniu: „Albowiem
ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Radosna i pogodna postawa wobec dawania może tylko mieć miejsce poprzez przemienione serce,
które jest w zgodzie ze Słowem Pańskim: „...pamiętając o słowach Pana Jezusa, który powiedział:
Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dzieje Ap. 20,35 - Biblia Tysiąclecia); „Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne). Taki
pogląd na pogodę ducha w rozdawaniu naszych środków pieniężnych nie jest rzeczą naturalną, ale
ponadnaturalną. Jak Zacheusz odkrył to w sobie, tak i ty możesz to odczuć, że, mając serce
przemienione przez Pana, będziesz miał zupełnie nową chęć dawania.

•

Autor Listu do Hebrajczyków zwracał się do rozproszonych wierzących Żydów. Oni wielce wycierpieli
za swoją wiarę, nawet ich posiadłości i towary były im zabierane, ponieważ byli naśladowcami
Chrystusa Jezusa. Jednak cierpieli i znosili to wszystko z radością, gdyż wiedzieli, że mają lepszą i
bardziej trwałą majętność w niebie (List do Hebrajczyków 10,34). Chodzenie w wierze z naszym
Panem zmienia nasze spojrzenie na rzeczy materialne, ponieważ wiemy, że wszystkie te rzeczy są
tylko tymczasowe i mamy o wiele wspanialsze bogactwa w niebie. Możesz dawać z radością z
ochotnego serca, gdy jesteś bogaty, a to, co dajesz, nie umniejszy twego majątku i bogactwa. To jest
właśnie to, co ci wierzący zrozumieli. Ich prawdziwe bogactwa były w niebie, a ziemska majętność
nie mogła uczynić ich ani bogatymi, ani biednymi.

•

Radosne i ochotne dawanie może mieć miejsce w rezultacie przemyślanych wyborów, których
dokonujemy dla Pana z miłości do Niego. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu wskazuje jego
własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2
List do Koryntian 9,7).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
•

1 List do Koryntian 16,2: „Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i
przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja
przyjdę”. Biblia Gdańska: „...zbierając według tego, jako mu się powodzi...”

•

Proporcjonalność jest podstawową miarą dawania zarówno w Starym, jak i Nowym
Testamencie. Dawanie to jest akt wiary, który jest odpowiedzią na zaopatrzenie, które Pan
nam daje.

•

Aby postępować według Pisma Świętego, nasze dawanie musi być czymś więcej niż tylko
przeliczaniem na procenty; ono musi być hojne. Hojność jest czymś miłym dla Boga

•

Przypowieści Salomona 11,24-25: „Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny
nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto
innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony”.
Przypowieści Salomona 22,9: „Błogosławiony jest człowiek życzliwy, gdyż udziela ze swojego
chleba ubogiemu (dzieli się chlebem z biednym)”.
2 List do Koryntian 9,6: „Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też
żąć będzie”.

•
•
•

Musimy pamiętać, że Bóg jest hojny i On jest zawsze zadowolony, gdy my odzwierciedlamy
Jego charakter naszą hojnością. Dla bogatych w Kościele hojność jest wręcz nakazem.
(Nakazuj im), ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się
z innymi (1 List do Tymoteusza 6,18).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
• Muszę planować moje dawanie, bo w przeciwnym razie nie zdołam
dawać wystarczająco

• Istnieją słuszne powody do zaplanowanego, regularnego i
systematycznego dawania:
– Jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– Potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.
– To odsuwa brzemiona na bok.

• Kiedy w zborze są ludzie, którzy nie dają regularnie, w formie
dziesięciny, to zazwyczaj braki są pokryte z pieniędzy i ofiar tych,
którzy zaplanowali dawać i to wypełniają.

• „Nie o to bowiem chodzi, żeby innym sprawić ulgę, a sobie
utrapienie, lecz żeby była równość” (2 List do Koryntian 8,13).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie w Nowym Testamencie jest oparte na
przemianie naszego serca
• Dawanie winno być ochotne
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
– jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.

Rezultaty właściwego dawania
• Właściwe dawanie pociąga za sobą dziękczynienie i chwałę
•

2 Koryntian 9:11 - 13 A tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką
szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie
tej służby nie tylko wypełnia braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych
dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to,
że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę
z nimi i ze wszystkimi;

• Właściwe dawanie sprawia ogromną radość
•

Filipian 4:10 A uradowałem się wielce w Panu, że nareszcie zakwitło staranie wasze o mnie,
ponieważ już dawno o tym myśleliście, tylko nie mieliście po temu sposobności.

• Łaskawe dawanie jest dowodem dojrzałości duchowej
•
•

2 Koryntian 8:1 A powiadamiamy was, bracia, o łasce Bożej, okazanej zborom macedońskim,
7 A jak we wszystkim się wyróżniacie, w wierze, w słowie i w poznaniu, i we wszelkiej gorliwości
oraz w miłości, którą w was wzbudziliśmy, tak i w tej działalności dobroczynnej się wyróżniacie.

Rezultaty właściwego dawania
• Twoje dawanie może zachęcić innych do dawania
• 2 Koryntian 9: 1-3 Zbyteczną zaś jest rzeczą, bym do was pisał o dziele
miłosierdzia dla świętych. Znam bowiem ochotną wolę waszą, z powodu
której chlubię się wami przed Macedończykami, mówiąc, że Achaja już od
zeszłego roku jest gotowa; i gorliwość wasza zachęciła wielu z nich.
Posłałem tedy braci, aby nasze chlubienie się wami w tej sprawie nie
okazało się nieuzasadnione i abyście byli przygotowani, jak mówiłem, że
jesteście,

• Wierne dawanie zapewnia Bożą pomyślność
• 2 Koryntian 9:8 -9 A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski,
abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na
wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim,
Sprawiedliwość jego trwa na wieki

Rezultaty właściwego dawania
• Wsparcie dla pracowników na niwie Pańskiej jest
dostarczane przez dawanie
•

1 Koryntian 9:7 - 14 Kto kiedy pełni służbę żołnierską własnym kosztem? Kto
zakłada winnicę, a owocu jej nie spożywa? Albo kto pasie trzodę, a mleka od trzody
nie spożywa? Czy to tylko ludzkie mówienie? Czy i zakon tego nie mówi?
Albowiem w zakonie Mojżeszowym napisano: Młócącemu wołowi nie zawiązuj
pyska. Czy Bóg to mówi ze względu na woły? Czy nie mówi tego raczej ze względu
na nas? Tak jest, ze względu na nas jest napisane, że oracz winien orać w nadziei, a
młocarz młócić w nadziei, że będzie uczestniczył w plonach. Jeżeli my dla was
dobra duchowe posialiśmy, to cóż wielkiego, jeżeli wasze ziemskie dobra żąć
będziemy? Jeżeli inni roszczą sobie prawo do was, czemuż raczej nie my? Myśmy
jednak z tego prawa nie skorzystali, ale wszystko znosimy, aby żadnej przeszkody
nie stawiać ewangelii Chrystusowej. Czy nie wiecie, że ci, którzy służbę w świątyni
sprawują, ze świątyni żyją, a którzy przy ołtarzu służą, cząstkę z ołtarza otrzymują?
Tak też postanowił Pan, ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują, z ewangelii żyli.

•

1 Tymoteusza 5:17 -18 Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy
oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i
nauczania. Albowiem Pismo mówi: Młócącemu wołowi nie zawiązuj pyska, oraz:
Godzien jest robotnik zapłaty swojej.

Mateusza 25:
Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię
łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić?
A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy
cię? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie?

A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek
uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście.
Wtedy im odpowie tymi słowy: Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek
nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście.

Nie
zaniedbujmy
więc
podstawowego
przywileju
dziecka Bożego, jakim jest
hojne dawanie Bogu i Jego
kościołowi


Slide 7

Jak wygląda twoje dawanie
Bogu i zborowi?

Nowotestamentowe zasady dawania
Łukasza 12:16 -21:
I powiedział im podobieństwo: Pewnemu bogaczowi pole obfity plon przyniosło.
I rozważał w sobie: Co mam uczynić, skoro nie mam już gdzie gromadzić plonów
moich? I rzekł: Uczynię tak: Zburzę moje stodoły, a większe zbuduję i zgromadzę
tam wszystko zboże swoje i dobra swoje. I powiem do duszy swojej: Duszo, masz
wiele dóbr złożonych na wiele lat; odpocznij, jedz, pij, wesel się. Ale rzekł mu
Bóg: Głupcze, tej nocy zażądają duszy twojej; a to, co przygotowałeś, czyje
będzie? Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu
bogaty.

czyli
Uporządkuj swoje finanse
przed Bogiem i zborem

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca

Panie Jezu

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca
•

Jedną z fundamentalnych podstaw, których nauczał Jezus, było duchowe
odrodzenie. Skupiał się na zmianie ludzkiego serca lub ducha. Nauczał, że zarówno
dobro, jak i zło mogą być przechowywane wewnątrz ludzkiego serca.

•

„Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca
wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Ew. Łukasza 6,45).

•

Jeżeli serca ludzi są zepsute, to wszystkie ich czyny będą pochodzić z zepsutego serca. Dawanie nie jest
lekarstwem na zepsucie. Wielu ludzi daje tylko po to, ażeby to pomogło im osiągnąć ich zepsute i grzeszne
cele. Jezus wiedział, że dopóki serca ludzkie nie doznają przemiany, ich czyny będą nadal pełne zepsucia.

•

Jezus również mówił w Kazaniu na Górze o tych, którzy dają, aby publicznie się
pokazać:
„Kiedy więc dajesz jałmużnę [potrzebującym], nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w
synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją
nagrodę” (Ew. Mateusza 6,2).

•

Taki sposób dawania pochodzi z egoistycznych celów i pobudek, z zepsutego i nie przemienionego
serca. Jezus przyszedł, aby zbawić i przemienić nasze serca tak, aby można było dostrzec tę zmianę
na zewnątrz. Właściwe dawanie, które jest dokonywane w duchu prawym i z należytą postawą, jest
dowodem prawdziwego nawrócenia. Ci, którzy dają, aby zwrócić na siebie uwagę, szukając
poklasku, nie doznają przemiany, a ich pompatyczne czyny są tylko kolejnym dowodem ich
zepsutego, niemoralnego i grzesznego stanu.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel
• Historia Zacheusza w Ewangelii Łukasza ilustruje
efekt, jaki wywiera zbawienie na serce człowieka i
jego portfel.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

•

„A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa,
kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł
na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić. A gdy Jezus przybył na to miejsce,
spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim
domu. I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością. A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do
człowieka grzesznego przybył w gościnę. Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę
majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób. A
Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem
Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło..”
(Ew. Łukasza 19,8-10).

•

Jezus potwierdził duchowe odrodzenie Zacheusza. Zmiana była wyraźna, gdy
skorumpowany poborca podatkowy zaczął od razu dawać.

•

Hojne i bezinteresowne dawanie jest niezaprzeczalnym dowodem przemienionego
ducha.

•

Gdy osoba jest zbawiona przez Jezusa, jej sposoby zarządzania finansami i plany z nimi
związane zmienią się.

•

Osoba, która narodzi się na nowo, przejdzie od egoizmu do hojności. Gdy serca takich
ludzi otwierają się dla Pana, ich portfele też zostają otwarte na potrzeby innych. Egoizm
zostanie przemieniony w bezinteresowność.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Ew. Łukasza 6,38: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą,
natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze.
Odmierzą wam bowiem taką miarę, jaką wy mierzycie (i osądzą
was takim sądem, jakim wy sądzicie)”.
Łukasza 21:2-4
Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą
tam dwa grosze, i rzekł: Zaprawdę,
powiadam wam, iż ta uboga wdowa
wrzuciła więcej niż wszyscy. Albowiem oni
wszyscy dorzucili do darów z tego, co im
zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku
swojego wszystko, co miała na swe
utrzymanie.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Nowotestamentowe zasady i wzorce dawania oparte są bardziej
na obietnicy niż na ustaleniu zasad, przepisów czy regulaminu.
Nauki Jezusa o dawaniu znacznie różniły się od nauk nauczycieli
Prawa. Oni uczyli na temat zobowiązania, powinności i potrzeby.
Jezus nauczał radości dawania.
• Prawdziwie nawróceni do Chrystusa nie dają, aby mieć zysk, lecz dają,
aby okazać miłość. Ich dawanie jest dokonywane w odpowiedzi na
najwyższy akt dawania pokazany w Ew. Jana 3,16

Bóg umiłował, a zatem dał. Całe nowotestamentowe dawanie i wszelkie
nauczanie na temat dawania są oparte na dającej naturze Boga Ojca.
Można dawać bez kochania, lecz nie można kochać bez dawania.
• Jezus był bardziej zainteresowany dawcą niż darem. Inni byli pod
wrażeniem rozmiaru danego daru, lecz Jezus zajmował się charakterem
daru. To cielesny umysł skupia się na darze, a sam dar staje się celem.
Celem zaś Chrystusa nie jest dar, ale dojrzałość duchowa dawcy. W
swoim nauczaniu mówił mniej o samym akcie dawania, a więcej o
naturze dawcy.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• Mateusza 23:23 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że
dajecie dziesięcinę z mięty i z kopru, i z kminku, a zaniedbaliście tego, co
ważniejsze w zakonie: sprawiedliwości, miłosierdzia i wierności; te rzeczy
należało czynić, a tamtych nie zaniedbywać.
Mateusza 5:17 -20
Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo
proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić.
Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie
niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie
przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.
Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań
najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym
będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by
czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w
Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli
sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż
sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie
wejdziecie do Królestwa Niebios.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• W Ewangelii nigdzie nie znajdujemy przesłania o
rezygnacji z dawania ofiar, jałmużny oraz zniesienia
dziesięciny.
• Zasadą Nowego Testamentu jest wszystko dla
Chrystusa ze względu na Chrystusa.
• Łukasza 11:13 Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie
dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec
niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą.
• Dzieje Apostolskie 20:35 W tym wszystkim pokazałem
wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać
na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać.

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin i ofiar

• Hebrajczyków 7:1 -9
• Ten to Melchisedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego, który
wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy wracał po rozgromieniu
królów, pobłogosławił mu, Abraham zaś dał mu dziesięcinę ze
wszystkiego. Imię jego znaczy najpierw król sprawiedliwości,
następnie zaś król Salemu, to jest król pokoju. Bez ojca, bez matki,
bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz
podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Patrzcie
tedy, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał
dziesięcinę z najlepszego łupu. Wprawdzie i ci, którzy są z synów
Lewiego, a otrzymują urząd kapłański, mają nakaz zgodnie z
zakonem pobierać dziesięcinę od ludu, to jest od braci swoich,
chociaż i oni wywodzą się z rodu Abrahama; ale tamten, który nie
wywodził od nich swego rodu, otrzymał dziesięcinę od Abrahama i
pobłogosławił temu, który miał obietnicę. A rzecz to jest bezsporna,
że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo. W jednym
wypadku biorą dziesięcinę śmiertelni ludzie, w drugim ten, o
którym złożono świadectwo, że żyje. jeśli tak można powiedzieć, w
osobie Abrahama i Lewi, który pobiera dziesięcinę, dał dziesięcinę;

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin

Dziesięcina w Starym Testamencie
• Dawanie w Starym Testamencie było oparte na Prawie
Mojżeszowym i można je podzielić na dziesięciny, ofiary i
jałmużny. Izraelita dawał około 30 % ze swego dochodu na
sprawy związane ze służbą Bogu
• Składanie dziesięcin było spodziewane i wymagane, a nawet
obowiązkowe. Reguły były surowe, ponieważ dziesięcina należała do Boga,
a używanie jej do innych celów było złodziejstwem.
• „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać (okradać) Boga, jak wy Mnie
oszukujecie (okradacie)? Pytacie: W czym oszukaliśmy Cię? W
dziesięcinach i ofiarach (daninach). Jesteście zupełnie przeklęci, bo wy – i
to cały naród – ustawicznie Mnie oszukujecie (okradacie)!” (Malachiasz
3,8-9).
• Składanie dziesięcin, tak jak to było praktykowane w Starym Testamencie,
było zamierzone, by okazywać posłuszeństwo wobec Boga. Ta zasada była
pierwszy raz zademonstrowana w ogrodzie Eden, gdzie jedno drzewo
należało do Boga. Pismo Święte nauczało, że wszystko należy do Boga i
pierwociny każdego plonu i pierworodne każdego stada były przeznaczone
dla Boga.

Nowotestamentowe zasady dawania

• Nasze zobowiązania się nie zmieniły a nawet rozszerzyły. Dawanie w Nowym
Testamencie jest oparte na przemianie naszego serca. Dawanie z serca
przewyższa dawanie z obowiązku.
•

Dawanie dziesięcin jest ciągle minimum naszego dawania i dobrą rzeczą, od której trzeba
zacząć. Ale to musi wypływać z ochotnego serca, a nie z przymusu.

•

„Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując
się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę miłuje Bóg” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Dawanie w Nowym Testamencie nie jest oparte na regulacjach prawnych, lecz na miłości.
We wczesnym Kościele dawanie było praktykowane publicznie i często spontanicznie.
Pogoda ducha i radość wydawały się powiązane z dawaniem ludzi.

•

Apostoł Paweł nauczał, że dobrowolne dawanie manifestuje naszą miłość do Pana: „Nie
mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych,
wypróbować szczerość waszej miłości” (2 List do Koryntian 8,8).

•

Paweł regularnie sprawdzał dawanie w zborach. Tutaj nawet porównuje on dawanie w
jednym zborze z dawaniem w innych zborach. On przynaglał ich do dawania, nie z
konieczności, lecz z miłości. Jezus uczył tej samej motywacji, gdy powiedział do swoich
uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (Ew. Jana
14,15).
Pastorzy, którzy prawdziwie miłują Pana i zbór, będą motywować je do dawania z miłości
dla Pana i Jego pracy.

•

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie winno być ochotne
•

Najlepszy wskaźnik właściwej postawy może być widoczny w naszym dawaniu: „Albowiem
ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Radosna i pogodna postawa wobec dawania może tylko mieć miejsce poprzez przemienione serce,
które jest w zgodzie ze Słowem Pańskim: „...pamiętając o słowach Pana Jezusa, który powiedział:
Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dzieje Ap. 20,35 - Biblia Tysiąclecia); „Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne). Taki
pogląd na pogodę ducha w rozdawaniu naszych środków pieniężnych nie jest rzeczą naturalną, ale
ponadnaturalną. Jak Zacheusz odkrył to w sobie, tak i ty możesz to odczuć, że, mając serce
przemienione przez Pana, będziesz miał zupełnie nową chęć dawania.

•

Autor Listu do Hebrajczyków zwracał się do rozproszonych wierzących Żydów. Oni wielce wycierpieli
za swoją wiarę, nawet ich posiadłości i towary były im zabierane, ponieważ byli naśladowcami
Chrystusa Jezusa. Jednak cierpieli i znosili to wszystko z radością, gdyż wiedzieli, że mają lepszą i
bardziej trwałą majętność w niebie (List do Hebrajczyków 10,34). Chodzenie w wierze z naszym
Panem zmienia nasze spojrzenie na rzeczy materialne, ponieważ wiemy, że wszystkie te rzeczy są
tylko tymczasowe i mamy o wiele wspanialsze bogactwa w niebie. Możesz dawać z radością z
ochotnego serca, gdy jesteś bogaty, a to, co dajesz, nie umniejszy twego majątku i bogactwa. To jest
właśnie to, co ci wierzący zrozumieli. Ich prawdziwe bogactwa były w niebie, a ziemska majętność
nie mogła uczynić ich ani bogatymi, ani biednymi.

•

Radosne i ochotne dawanie może mieć miejsce w rezultacie przemyślanych wyborów, których
dokonujemy dla Pana z miłości do Niego. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu wskazuje jego
własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2
List do Koryntian 9,7).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
•

1 List do Koryntian 16,2: „Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i
przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja
przyjdę”. Biblia Gdańska: „...zbierając według tego, jako mu się powodzi...”

•

Proporcjonalność jest podstawową miarą dawania zarówno w Starym, jak i Nowym
Testamencie. Dawanie to jest akt wiary, który jest odpowiedzią na zaopatrzenie, które Pan
nam daje.

•

Aby postępować według Pisma Świętego, nasze dawanie musi być czymś więcej niż tylko
przeliczaniem na procenty; ono musi być hojne. Hojność jest czymś miłym dla Boga

•

Przypowieści Salomona 11,24-25: „Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny
nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto
innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony”.
Przypowieści Salomona 22,9: „Błogosławiony jest człowiek życzliwy, gdyż udziela ze swojego
chleba ubogiemu (dzieli się chlebem z biednym)”.
2 List do Koryntian 9,6: „Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też
żąć będzie”.

•
•
•

Musimy pamiętać, że Bóg jest hojny i On jest zawsze zadowolony, gdy my odzwierciedlamy
Jego charakter naszą hojnością. Dla bogatych w Kościele hojność jest wręcz nakazem.
(Nakazuj im), ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się
z innymi (1 List do Tymoteusza 6,18).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
• Muszę planować moje dawanie, bo w przeciwnym razie nie zdołam
dawać wystarczająco

• Istnieją słuszne powody do zaplanowanego, regularnego i
systematycznego dawania:
– Jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– Potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.
– To odsuwa brzemiona na bok.

• Kiedy w zborze są ludzie, którzy nie dają regularnie, w formie
dziesięciny, to zazwyczaj braki są pokryte z pieniędzy i ofiar tych,
którzy zaplanowali dawać i to wypełniają.

• „Nie o to bowiem chodzi, żeby innym sprawić ulgę, a sobie
utrapienie, lecz żeby była równość” (2 List do Koryntian 8,13).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie w Nowym Testamencie jest oparte na
przemianie naszego serca
• Dawanie winno być ochotne
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
– jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.

Rezultaty właściwego dawania
• Właściwe dawanie pociąga za sobą dziękczynienie i chwałę
•

2 Koryntian 9:11 - 13 A tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką
szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie
tej służby nie tylko wypełnia braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych
dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to,
że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę
z nimi i ze wszystkimi;

• Właściwe dawanie sprawia ogromną radość
•

Filipian 4:10 A uradowałem się wielce w Panu, że nareszcie zakwitło staranie wasze o mnie,
ponieważ już dawno o tym myśleliście, tylko nie mieliście po temu sposobności.

• Łaskawe dawanie jest dowodem dojrzałości duchowej
•
•

2 Koryntian 8:1 A powiadamiamy was, bracia, o łasce Bożej, okazanej zborom macedońskim,
7 A jak we wszystkim się wyróżniacie, w wierze, w słowie i w poznaniu, i we wszelkiej gorliwości
oraz w miłości, którą w was wzbudziliśmy, tak i w tej działalności dobroczynnej się wyróżniacie.

Rezultaty właściwego dawania
• Twoje dawanie może zachęcić innych do dawania
• 2 Koryntian 9: 1-3 Zbyteczną zaś jest rzeczą, bym do was pisał o dziele
miłosierdzia dla świętych. Znam bowiem ochotną wolę waszą, z powodu
której chlubię się wami przed Macedończykami, mówiąc, że Achaja już od
zeszłego roku jest gotowa; i gorliwość wasza zachęciła wielu z nich.
Posłałem tedy braci, aby nasze chlubienie się wami w tej sprawie nie
okazało się nieuzasadnione i abyście byli przygotowani, jak mówiłem, że
jesteście,

• Wierne dawanie zapewnia Bożą pomyślność
• 2 Koryntian 9:8 -9 A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski,
abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na
wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim,
Sprawiedliwość jego trwa na wieki

Rezultaty właściwego dawania
• Wsparcie dla pracowników na niwie Pańskiej jest
dostarczane przez dawanie
•

1 Koryntian 9:7 - 14 Kto kiedy pełni służbę żołnierską własnym kosztem? Kto
zakłada winnicę, a owocu jej nie spożywa? Albo kto pasie trzodę, a mleka od trzody
nie spożywa? Czy to tylko ludzkie mówienie? Czy i zakon tego nie mówi?
Albowiem w zakonie Mojżeszowym napisano: Młócącemu wołowi nie zawiązuj
pyska. Czy Bóg to mówi ze względu na woły? Czy nie mówi tego raczej ze względu
na nas? Tak jest, ze względu na nas jest napisane, że oracz winien orać w nadziei, a
młocarz młócić w nadziei, że będzie uczestniczył w plonach. Jeżeli my dla was
dobra duchowe posialiśmy, to cóż wielkiego, jeżeli wasze ziemskie dobra żąć
będziemy? Jeżeli inni roszczą sobie prawo do was, czemuż raczej nie my? Myśmy
jednak z tego prawa nie skorzystali, ale wszystko znosimy, aby żadnej przeszkody
nie stawiać ewangelii Chrystusowej. Czy nie wiecie, że ci, którzy służbę w świątyni
sprawują, ze świątyni żyją, a którzy przy ołtarzu służą, cząstkę z ołtarza otrzymują?
Tak też postanowił Pan, ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują, z ewangelii żyli.

•

1 Tymoteusza 5:17 -18 Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy
oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i
nauczania. Albowiem Pismo mówi: Młócącemu wołowi nie zawiązuj pyska, oraz:
Godzien jest robotnik zapłaty swojej.

Mateusza 25:
Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię
łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić?
A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy
cię? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie?

A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek
uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście.
Wtedy im odpowie tymi słowy: Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek
nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście.

Nie
zaniedbujmy
więc
podstawowego
przywileju
dziecka Bożego, jakim jest
hojne dawanie Bogu i Jego
kościołowi


Slide 8

Jak wygląda twoje dawanie
Bogu i zborowi?

Nowotestamentowe zasady dawania
Łukasza 12:16 -21:
I powiedział im podobieństwo: Pewnemu bogaczowi pole obfity plon przyniosło.
I rozważał w sobie: Co mam uczynić, skoro nie mam już gdzie gromadzić plonów
moich? I rzekł: Uczynię tak: Zburzę moje stodoły, a większe zbuduję i zgromadzę
tam wszystko zboże swoje i dobra swoje. I powiem do duszy swojej: Duszo, masz
wiele dóbr złożonych na wiele lat; odpocznij, jedz, pij, wesel się. Ale rzekł mu
Bóg: Głupcze, tej nocy zażądają duszy twojej; a to, co przygotowałeś, czyje
będzie? Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu
bogaty.

czyli
Uporządkuj swoje finanse
przed Bogiem i zborem

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca

Panie Jezu

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca
•

Jedną z fundamentalnych podstaw, których nauczał Jezus, było duchowe
odrodzenie. Skupiał się na zmianie ludzkiego serca lub ducha. Nauczał, że zarówno
dobro, jak i zło mogą być przechowywane wewnątrz ludzkiego serca.

•

„Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca
wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Ew. Łukasza 6,45).

•

Jeżeli serca ludzi są zepsute, to wszystkie ich czyny będą pochodzić z zepsutego serca. Dawanie nie jest
lekarstwem na zepsucie. Wielu ludzi daje tylko po to, ażeby to pomogło im osiągnąć ich zepsute i grzeszne
cele. Jezus wiedział, że dopóki serca ludzkie nie doznają przemiany, ich czyny będą nadal pełne zepsucia.

•

Jezus również mówił w Kazaniu na Górze o tych, którzy dają, aby publicznie się
pokazać:
„Kiedy więc dajesz jałmużnę [potrzebującym], nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w
synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją
nagrodę” (Ew. Mateusza 6,2).

•

Taki sposób dawania pochodzi z egoistycznych celów i pobudek, z zepsutego i nie przemienionego
serca. Jezus przyszedł, aby zbawić i przemienić nasze serca tak, aby można było dostrzec tę zmianę
na zewnątrz. Właściwe dawanie, które jest dokonywane w duchu prawym i z należytą postawą, jest
dowodem prawdziwego nawrócenia. Ci, którzy dają, aby zwrócić na siebie uwagę, szukając
poklasku, nie doznają przemiany, a ich pompatyczne czyny są tylko kolejnym dowodem ich
zepsutego, niemoralnego i grzesznego stanu.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel
• Historia Zacheusza w Ewangelii Łukasza ilustruje
efekt, jaki wywiera zbawienie na serce człowieka i
jego portfel.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

•

„A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa,
kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł
na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić. A gdy Jezus przybył na to miejsce,
spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim
domu. I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością. A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do
człowieka grzesznego przybył w gościnę. Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę
majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób. A
Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem
Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło..”
(Ew. Łukasza 19,8-10).

•

Jezus potwierdził duchowe odrodzenie Zacheusza. Zmiana była wyraźna, gdy
skorumpowany poborca podatkowy zaczął od razu dawać.

•

Hojne i bezinteresowne dawanie jest niezaprzeczalnym dowodem przemienionego
ducha.

•

Gdy osoba jest zbawiona przez Jezusa, jej sposoby zarządzania finansami i plany z nimi
związane zmienią się.

•

Osoba, która narodzi się na nowo, przejdzie od egoizmu do hojności. Gdy serca takich
ludzi otwierają się dla Pana, ich portfele też zostają otwarte na potrzeby innych. Egoizm
zostanie przemieniony w bezinteresowność.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Ew. Łukasza 6,38: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą,
natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze.
Odmierzą wam bowiem taką miarę, jaką wy mierzycie (i osądzą
was takim sądem, jakim wy sądzicie)”.
Łukasza 21:2-4
Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą
tam dwa grosze, i rzekł: Zaprawdę,
powiadam wam, iż ta uboga wdowa
wrzuciła więcej niż wszyscy. Albowiem oni
wszyscy dorzucili do darów z tego, co im
zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku
swojego wszystko, co miała na swe
utrzymanie.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Nowotestamentowe zasady i wzorce dawania oparte są bardziej
na obietnicy niż na ustaleniu zasad, przepisów czy regulaminu.
Nauki Jezusa o dawaniu znacznie różniły się od nauk nauczycieli
Prawa. Oni uczyli na temat zobowiązania, powinności i potrzeby.
Jezus nauczał radości dawania.
• Prawdziwie nawróceni do Chrystusa nie dają, aby mieć zysk, lecz dają,
aby okazać miłość. Ich dawanie jest dokonywane w odpowiedzi na
najwyższy akt dawania pokazany w Ew. Jana 3,16

Bóg umiłował, a zatem dał. Całe nowotestamentowe dawanie i wszelkie
nauczanie na temat dawania są oparte na dającej naturze Boga Ojca.
Można dawać bez kochania, lecz nie można kochać bez dawania.
• Jezus był bardziej zainteresowany dawcą niż darem. Inni byli pod
wrażeniem rozmiaru danego daru, lecz Jezus zajmował się charakterem
daru. To cielesny umysł skupia się na darze, a sam dar staje się celem.
Celem zaś Chrystusa nie jest dar, ale dojrzałość duchowa dawcy. W
swoim nauczaniu mówił mniej o samym akcie dawania, a więcej o
naturze dawcy.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• Mateusza 23:23 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że
dajecie dziesięcinę z mięty i z kopru, i z kminku, a zaniedbaliście tego, co
ważniejsze w zakonie: sprawiedliwości, miłosierdzia i wierności; te rzeczy
należało czynić, a tamtych nie zaniedbywać.
Mateusza 5:17 -20
Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo
proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić.
Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie
niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie
przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.
Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań
najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym
będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by
czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w
Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli
sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż
sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie
wejdziecie do Królestwa Niebios.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• W Ewangelii nigdzie nie znajdujemy przesłania o
rezygnacji z dawania ofiar, jałmużny oraz zniesienia
dziesięciny.
• Zasadą Nowego Testamentu jest wszystko dla
Chrystusa ze względu na Chrystusa.
• Łukasza 11:13 Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie
dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec
niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą.
• Dzieje Apostolskie 20:35 W tym wszystkim pokazałem
wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać
na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać.

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin i ofiar

• Hebrajczyków 7:1 -9
• Ten to Melchisedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego, który
wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy wracał po rozgromieniu
królów, pobłogosławił mu, Abraham zaś dał mu dziesięcinę ze
wszystkiego. Imię jego znaczy najpierw król sprawiedliwości,
następnie zaś król Salemu, to jest król pokoju. Bez ojca, bez matki,
bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz
podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Patrzcie
tedy, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał
dziesięcinę z najlepszego łupu. Wprawdzie i ci, którzy są z synów
Lewiego, a otrzymują urząd kapłański, mają nakaz zgodnie z
zakonem pobierać dziesięcinę od ludu, to jest od braci swoich,
chociaż i oni wywodzą się z rodu Abrahama; ale tamten, który nie
wywodził od nich swego rodu, otrzymał dziesięcinę od Abrahama i
pobłogosławił temu, który miał obietnicę. A rzecz to jest bezsporna,
że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo. W jednym
wypadku biorą dziesięcinę śmiertelni ludzie, w drugim ten, o
którym złożono świadectwo, że żyje. jeśli tak można powiedzieć, w
osobie Abrahama i Lewi, który pobiera dziesięcinę, dał dziesięcinę;

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin

Dziesięcina w Starym Testamencie
• Dawanie w Starym Testamencie było oparte na Prawie
Mojżeszowym i można je podzielić na dziesięciny, ofiary i
jałmużny. Izraelita dawał około 30 % ze swego dochodu na
sprawy związane ze służbą Bogu
• Składanie dziesięcin było spodziewane i wymagane, a nawet
obowiązkowe. Reguły były surowe, ponieważ dziesięcina należała do Boga,
a używanie jej do innych celów było złodziejstwem.
• „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać (okradać) Boga, jak wy Mnie
oszukujecie (okradacie)? Pytacie: W czym oszukaliśmy Cię? W
dziesięcinach i ofiarach (daninach). Jesteście zupełnie przeklęci, bo wy – i
to cały naród – ustawicznie Mnie oszukujecie (okradacie)!” (Malachiasz
3,8-9).
• Składanie dziesięcin, tak jak to było praktykowane w Starym Testamencie,
było zamierzone, by okazywać posłuszeństwo wobec Boga. Ta zasada była
pierwszy raz zademonstrowana w ogrodzie Eden, gdzie jedno drzewo
należało do Boga. Pismo Święte nauczało, że wszystko należy do Boga i
pierwociny każdego plonu i pierworodne każdego stada były przeznaczone
dla Boga.

Nowotestamentowe zasady dawania

• Nasze zobowiązania się nie zmieniły a nawet rozszerzyły. Dawanie w Nowym
Testamencie jest oparte na przemianie naszego serca. Dawanie z serca
przewyższa dawanie z obowiązku.
•

Dawanie dziesięcin jest ciągle minimum naszego dawania i dobrą rzeczą, od której trzeba
zacząć. Ale to musi wypływać z ochotnego serca, a nie z przymusu.

•

„Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując
się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę miłuje Bóg” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Dawanie w Nowym Testamencie nie jest oparte na regulacjach prawnych, lecz na miłości.
We wczesnym Kościele dawanie było praktykowane publicznie i często spontanicznie.
Pogoda ducha i radość wydawały się powiązane z dawaniem ludzi.

•

Apostoł Paweł nauczał, że dobrowolne dawanie manifestuje naszą miłość do Pana: „Nie
mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych,
wypróbować szczerość waszej miłości” (2 List do Koryntian 8,8).

•

Paweł regularnie sprawdzał dawanie w zborach. Tutaj nawet porównuje on dawanie w
jednym zborze z dawaniem w innych zborach. On przynaglał ich do dawania, nie z
konieczności, lecz z miłości. Jezus uczył tej samej motywacji, gdy powiedział do swoich
uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (Ew. Jana
14,15).
Pastorzy, którzy prawdziwie miłują Pana i zbór, będą motywować je do dawania z miłości
dla Pana i Jego pracy.

•

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie winno być ochotne
•

Najlepszy wskaźnik właściwej postawy może być widoczny w naszym dawaniu: „Albowiem
ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Radosna i pogodna postawa wobec dawania może tylko mieć miejsce poprzez przemienione serce,
które jest w zgodzie ze Słowem Pańskim: „...pamiętając o słowach Pana Jezusa, który powiedział:
Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dzieje Ap. 20,35 - Biblia Tysiąclecia); „Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne). Taki
pogląd na pogodę ducha w rozdawaniu naszych środków pieniężnych nie jest rzeczą naturalną, ale
ponadnaturalną. Jak Zacheusz odkrył to w sobie, tak i ty możesz to odczuć, że, mając serce
przemienione przez Pana, będziesz miał zupełnie nową chęć dawania.

•

Autor Listu do Hebrajczyków zwracał się do rozproszonych wierzących Żydów. Oni wielce wycierpieli
za swoją wiarę, nawet ich posiadłości i towary były im zabierane, ponieważ byli naśladowcami
Chrystusa Jezusa. Jednak cierpieli i znosili to wszystko z radością, gdyż wiedzieli, że mają lepszą i
bardziej trwałą majętność w niebie (List do Hebrajczyków 10,34). Chodzenie w wierze z naszym
Panem zmienia nasze spojrzenie na rzeczy materialne, ponieważ wiemy, że wszystkie te rzeczy są
tylko tymczasowe i mamy o wiele wspanialsze bogactwa w niebie. Możesz dawać z radością z
ochotnego serca, gdy jesteś bogaty, a to, co dajesz, nie umniejszy twego majątku i bogactwa. To jest
właśnie to, co ci wierzący zrozumieli. Ich prawdziwe bogactwa były w niebie, a ziemska majętność
nie mogła uczynić ich ani bogatymi, ani biednymi.

•

Radosne i ochotne dawanie może mieć miejsce w rezultacie przemyślanych wyborów, których
dokonujemy dla Pana z miłości do Niego. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu wskazuje jego
własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2
List do Koryntian 9,7).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
•

1 List do Koryntian 16,2: „Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i
przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja
przyjdę”. Biblia Gdańska: „...zbierając według tego, jako mu się powodzi...”

•

Proporcjonalność jest podstawową miarą dawania zarówno w Starym, jak i Nowym
Testamencie. Dawanie to jest akt wiary, który jest odpowiedzią na zaopatrzenie, które Pan
nam daje.

•

Aby postępować według Pisma Świętego, nasze dawanie musi być czymś więcej niż tylko
przeliczaniem na procenty; ono musi być hojne. Hojność jest czymś miłym dla Boga

•

Przypowieści Salomona 11,24-25: „Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny
nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto
innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony”.
Przypowieści Salomona 22,9: „Błogosławiony jest człowiek życzliwy, gdyż udziela ze swojego
chleba ubogiemu (dzieli się chlebem z biednym)”.
2 List do Koryntian 9,6: „Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też
żąć będzie”.

•
•
•

Musimy pamiętać, że Bóg jest hojny i On jest zawsze zadowolony, gdy my odzwierciedlamy
Jego charakter naszą hojnością. Dla bogatych w Kościele hojność jest wręcz nakazem.
(Nakazuj im), ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się
z innymi (1 List do Tymoteusza 6,18).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
• Muszę planować moje dawanie, bo w przeciwnym razie nie zdołam
dawać wystarczająco

• Istnieją słuszne powody do zaplanowanego, regularnego i
systematycznego dawania:
– Jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– Potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.
– To odsuwa brzemiona na bok.

• Kiedy w zborze są ludzie, którzy nie dają regularnie, w formie
dziesięciny, to zazwyczaj braki są pokryte z pieniędzy i ofiar tych,
którzy zaplanowali dawać i to wypełniają.

• „Nie o to bowiem chodzi, żeby innym sprawić ulgę, a sobie
utrapienie, lecz żeby była równość” (2 List do Koryntian 8,13).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie w Nowym Testamencie jest oparte na
przemianie naszego serca
• Dawanie winno być ochotne
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
– jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.

Rezultaty właściwego dawania
• Właściwe dawanie pociąga za sobą dziękczynienie i chwałę
•

2 Koryntian 9:11 - 13 A tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką
szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie
tej służby nie tylko wypełnia braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych
dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to,
że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę
z nimi i ze wszystkimi;

• Właściwe dawanie sprawia ogromną radość
•

Filipian 4:10 A uradowałem się wielce w Panu, że nareszcie zakwitło staranie wasze o mnie,
ponieważ już dawno o tym myśleliście, tylko nie mieliście po temu sposobności.

• Łaskawe dawanie jest dowodem dojrzałości duchowej
•
•

2 Koryntian 8:1 A powiadamiamy was, bracia, o łasce Bożej, okazanej zborom macedońskim,
7 A jak we wszystkim się wyróżniacie, w wierze, w słowie i w poznaniu, i we wszelkiej gorliwości
oraz w miłości, którą w was wzbudziliśmy, tak i w tej działalności dobroczynnej się wyróżniacie.

Rezultaty właściwego dawania
• Twoje dawanie może zachęcić innych do dawania
• 2 Koryntian 9: 1-3 Zbyteczną zaś jest rzeczą, bym do was pisał o dziele
miłosierdzia dla świętych. Znam bowiem ochotną wolę waszą, z powodu
której chlubię się wami przed Macedończykami, mówiąc, że Achaja już od
zeszłego roku jest gotowa; i gorliwość wasza zachęciła wielu z nich.
Posłałem tedy braci, aby nasze chlubienie się wami w tej sprawie nie
okazało się nieuzasadnione i abyście byli przygotowani, jak mówiłem, że
jesteście,

• Wierne dawanie zapewnia Bożą pomyślność
• 2 Koryntian 9:8 -9 A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski,
abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na
wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim,
Sprawiedliwość jego trwa na wieki

Rezultaty właściwego dawania
• Wsparcie dla pracowników na niwie Pańskiej jest
dostarczane przez dawanie
•

1 Koryntian 9:7 - 14 Kto kiedy pełni służbę żołnierską własnym kosztem? Kto
zakłada winnicę, a owocu jej nie spożywa? Albo kto pasie trzodę, a mleka od trzody
nie spożywa? Czy to tylko ludzkie mówienie? Czy i zakon tego nie mówi?
Albowiem w zakonie Mojżeszowym napisano: Młócącemu wołowi nie zawiązuj
pyska. Czy Bóg to mówi ze względu na woły? Czy nie mówi tego raczej ze względu
na nas? Tak jest, ze względu na nas jest napisane, że oracz winien orać w nadziei, a
młocarz młócić w nadziei, że będzie uczestniczył w plonach. Jeżeli my dla was
dobra duchowe posialiśmy, to cóż wielkiego, jeżeli wasze ziemskie dobra żąć
będziemy? Jeżeli inni roszczą sobie prawo do was, czemuż raczej nie my? Myśmy
jednak z tego prawa nie skorzystali, ale wszystko znosimy, aby żadnej przeszkody
nie stawiać ewangelii Chrystusowej. Czy nie wiecie, że ci, którzy służbę w świątyni
sprawują, ze świątyni żyją, a którzy przy ołtarzu służą, cząstkę z ołtarza otrzymują?
Tak też postanowił Pan, ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują, z ewangelii żyli.

•

1 Tymoteusza 5:17 -18 Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy
oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i
nauczania. Albowiem Pismo mówi: Młócącemu wołowi nie zawiązuj pyska, oraz:
Godzien jest robotnik zapłaty swojej.

Mateusza 25:
Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię
łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić?
A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy
cię? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie?

A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek
uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście.
Wtedy im odpowie tymi słowy: Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek
nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście.

Nie
zaniedbujmy
więc
podstawowego
przywileju
dziecka Bożego, jakim jest
hojne dawanie Bogu i Jego
kościołowi


Slide 9

Jak wygląda twoje dawanie
Bogu i zborowi?

Nowotestamentowe zasady dawania
Łukasza 12:16 -21:
I powiedział im podobieństwo: Pewnemu bogaczowi pole obfity plon przyniosło.
I rozważał w sobie: Co mam uczynić, skoro nie mam już gdzie gromadzić plonów
moich? I rzekł: Uczynię tak: Zburzę moje stodoły, a większe zbuduję i zgromadzę
tam wszystko zboże swoje i dobra swoje. I powiem do duszy swojej: Duszo, masz
wiele dóbr złożonych na wiele lat; odpocznij, jedz, pij, wesel się. Ale rzekł mu
Bóg: Głupcze, tej nocy zażądają duszy twojej; a to, co przygotowałeś, czyje
będzie? Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu
bogaty.

czyli
Uporządkuj swoje finanse
przed Bogiem i zborem

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca

Panie Jezu

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca
•

Jedną z fundamentalnych podstaw, których nauczał Jezus, było duchowe
odrodzenie. Skupiał się na zmianie ludzkiego serca lub ducha. Nauczał, że zarówno
dobro, jak i zło mogą być przechowywane wewnątrz ludzkiego serca.

•

„Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca
wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Ew. Łukasza 6,45).

•

Jeżeli serca ludzi są zepsute, to wszystkie ich czyny będą pochodzić z zepsutego serca. Dawanie nie jest
lekarstwem na zepsucie. Wielu ludzi daje tylko po to, ażeby to pomogło im osiągnąć ich zepsute i grzeszne
cele. Jezus wiedział, że dopóki serca ludzkie nie doznają przemiany, ich czyny będą nadal pełne zepsucia.

•

Jezus również mówił w Kazaniu na Górze o tych, którzy dają, aby publicznie się
pokazać:
„Kiedy więc dajesz jałmużnę [potrzebującym], nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w
synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją
nagrodę” (Ew. Mateusza 6,2).

•

Taki sposób dawania pochodzi z egoistycznych celów i pobudek, z zepsutego i nie przemienionego
serca. Jezus przyszedł, aby zbawić i przemienić nasze serca tak, aby można było dostrzec tę zmianę
na zewnątrz. Właściwe dawanie, które jest dokonywane w duchu prawym i z należytą postawą, jest
dowodem prawdziwego nawrócenia. Ci, którzy dają, aby zwrócić na siebie uwagę, szukając
poklasku, nie doznają przemiany, a ich pompatyczne czyny są tylko kolejnym dowodem ich
zepsutego, niemoralnego i grzesznego stanu.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel
• Historia Zacheusza w Ewangelii Łukasza ilustruje
efekt, jaki wywiera zbawienie na serce człowieka i
jego portfel.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

•

„A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa,
kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł
na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić. A gdy Jezus przybył na to miejsce,
spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim
domu. I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością. A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do
człowieka grzesznego przybył w gościnę. Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę
majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób. A
Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem
Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło..”
(Ew. Łukasza 19,8-10).

•

Jezus potwierdził duchowe odrodzenie Zacheusza. Zmiana była wyraźna, gdy
skorumpowany poborca podatkowy zaczął od razu dawać.

•

Hojne i bezinteresowne dawanie jest niezaprzeczalnym dowodem przemienionego
ducha.

•

Gdy osoba jest zbawiona przez Jezusa, jej sposoby zarządzania finansami i plany z nimi
związane zmienią się.

•

Osoba, która narodzi się na nowo, przejdzie od egoizmu do hojności. Gdy serca takich
ludzi otwierają się dla Pana, ich portfele też zostają otwarte na potrzeby innych. Egoizm
zostanie przemieniony w bezinteresowność.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Ew. Łukasza 6,38: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą,
natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze.
Odmierzą wam bowiem taką miarę, jaką wy mierzycie (i osądzą
was takim sądem, jakim wy sądzicie)”.
Łukasza 21:2-4
Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą
tam dwa grosze, i rzekł: Zaprawdę,
powiadam wam, iż ta uboga wdowa
wrzuciła więcej niż wszyscy. Albowiem oni
wszyscy dorzucili do darów z tego, co im
zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku
swojego wszystko, co miała na swe
utrzymanie.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Nowotestamentowe zasady i wzorce dawania oparte są bardziej
na obietnicy niż na ustaleniu zasad, przepisów czy regulaminu.
Nauki Jezusa o dawaniu znacznie różniły się od nauk nauczycieli
Prawa. Oni uczyli na temat zobowiązania, powinności i potrzeby.
Jezus nauczał radości dawania.
• Prawdziwie nawróceni do Chrystusa nie dają, aby mieć zysk, lecz dają,
aby okazać miłość. Ich dawanie jest dokonywane w odpowiedzi na
najwyższy akt dawania pokazany w Ew. Jana 3,16

Bóg umiłował, a zatem dał. Całe nowotestamentowe dawanie i wszelkie
nauczanie na temat dawania są oparte na dającej naturze Boga Ojca.
Można dawać bez kochania, lecz nie można kochać bez dawania.
• Jezus był bardziej zainteresowany dawcą niż darem. Inni byli pod
wrażeniem rozmiaru danego daru, lecz Jezus zajmował się charakterem
daru. To cielesny umysł skupia się na darze, a sam dar staje się celem.
Celem zaś Chrystusa nie jest dar, ale dojrzałość duchowa dawcy. W
swoim nauczaniu mówił mniej o samym akcie dawania, a więcej o
naturze dawcy.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• Mateusza 23:23 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że
dajecie dziesięcinę z mięty i z kopru, i z kminku, a zaniedbaliście tego, co
ważniejsze w zakonie: sprawiedliwości, miłosierdzia i wierności; te rzeczy
należało czynić, a tamtych nie zaniedbywać.
Mateusza 5:17 -20
Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo
proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić.
Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie
niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie
przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.
Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań
najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym
będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by
czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w
Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli
sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż
sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie
wejdziecie do Królestwa Niebios.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• W Ewangelii nigdzie nie znajdujemy przesłania o
rezygnacji z dawania ofiar, jałmużny oraz zniesienia
dziesięciny.
• Zasadą Nowego Testamentu jest wszystko dla
Chrystusa ze względu na Chrystusa.
• Łukasza 11:13 Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie
dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec
niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą.
• Dzieje Apostolskie 20:35 W tym wszystkim pokazałem
wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać
na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać.

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin i ofiar

• Hebrajczyków 7:1 -9
• Ten to Melchisedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego, który
wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy wracał po rozgromieniu
królów, pobłogosławił mu, Abraham zaś dał mu dziesięcinę ze
wszystkiego. Imię jego znaczy najpierw król sprawiedliwości,
następnie zaś król Salemu, to jest król pokoju. Bez ojca, bez matki,
bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz
podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Patrzcie
tedy, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał
dziesięcinę z najlepszego łupu. Wprawdzie i ci, którzy są z synów
Lewiego, a otrzymują urząd kapłański, mają nakaz zgodnie z
zakonem pobierać dziesięcinę od ludu, to jest od braci swoich,
chociaż i oni wywodzą się z rodu Abrahama; ale tamten, który nie
wywodził od nich swego rodu, otrzymał dziesięcinę od Abrahama i
pobłogosławił temu, który miał obietnicę. A rzecz to jest bezsporna,
że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo. W jednym
wypadku biorą dziesięcinę śmiertelni ludzie, w drugim ten, o
którym złożono świadectwo, że żyje. jeśli tak można powiedzieć, w
osobie Abrahama i Lewi, który pobiera dziesięcinę, dał dziesięcinę;

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin

Dziesięcina w Starym Testamencie
• Dawanie w Starym Testamencie było oparte na Prawie
Mojżeszowym i można je podzielić na dziesięciny, ofiary i
jałmużny. Izraelita dawał około 30 % ze swego dochodu na
sprawy związane ze służbą Bogu
• Składanie dziesięcin było spodziewane i wymagane, a nawet
obowiązkowe. Reguły były surowe, ponieważ dziesięcina należała do Boga,
a używanie jej do innych celów było złodziejstwem.
• „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać (okradać) Boga, jak wy Mnie
oszukujecie (okradacie)? Pytacie: W czym oszukaliśmy Cię? W
dziesięcinach i ofiarach (daninach). Jesteście zupełnie przeklęci, bo wy – i
to cały naród – ustawicznie Mnie oszukujecie (okradacie)!” (Malachiasz
3,8-9).
• Składanie dziesięcin, tak jak to było praktykowane w Starym Testamencie,
było zamierzone, by okazywać posłuszeństwo wobec Boga. Ta zasada była
pierwszy raz zademonstrowana w ogrodzie Eden, gdzie jedno drzewo
należało do Boga. Pismo Święte nauczało, że wszystko należy do Boga i
pierwociny każdego plonu i pierworodne każdego stada były przeznaczone
dla Boga.

Nowotestamentowe zasady dawania

• Nasze zobowiązania się nie zmieniły a nawet rozszerzyły. Dawanie w Nowym
Testamencie jest oparte na przemianie naszego serca. Dawanie z serca
przewyższa dawanie z obowiązku.
•

Dawanie dziesięcin jest ciągle minimum naszego dawania i dobrą rzeczą, od której trzeba
zacząć. Ale to musi wypływać z ochotnego serca, a nie z przymusu.

•

„Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując
się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę miłuje Bóg” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Dawanie w Nowym Testamencie nie jest oparte na regulacjach prawnych, lecz na miłości.
We wczesnym Kościele dawanie było praktykowane publicznie i często spontanicznie.
Pogoda ducha i radość wydawały się powiązane z dawaniem ludzi.

•

Apostoł Paweł nauczał, że dobrowolne dawanie manifestuje naszą miłość do Pana: „Nie
mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych,
wypróbować szczerość waszej miłości” (2 List do Koryntian 8,8).

•

Paweł regularnie sprawdzał dawanie w zborach. Tutaj nawet porównuje on dawanie w
jednym zborze z dawaniem w innych zborach. On przynaglał ich do dawania, nie z
konieczności, lecz z miłości. Jezus uczył tej samej motywacji, gdy powiedział do swoich
uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (Ew. Jana
14,15).
Pastorzy, którzy prawdziwie miłują Pana i zbór, będą motywować je do dawania z miłości
dla Pana i Jego pracy.

•

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie winno być ochotne
•

Najlepszy wskaźnik właściwej postawy może być widoczny w naszym dawaniu: „Albowiem
ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Radosna i pogodna postawa wobec dawania może tylko mieć miejsce poprzez przemienione serce,
które jest w zgodzie ze Słowem Pańskim: „...pamiętając o słowach Pana Jezusa, który powiedział:
Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dzieje Ap. 20,35 - Biblia Tysiąclecia); „Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne). Taki
pogląd na pogodę ducha w rozdawaniu naszych środków pieniężnych nie jest rzeczą naturalną, ale
ponadnaturalną. Jak Zacheusz odkrył to w sobie, tak i ty możesz to odczuć, że, mając serce
przemienione przez Pana, będziesz miał zupełnie nową chęć dawania.

•

Autor Listu do Hebrajczyków zwracał się do rozproszonych wierzących Żydów. Oni wielce wycierpieli
za swoją wiarę, nawet ich posiadłości i towary były im zabierane, ponieważ byli naśladowcami
Chrystusa Jezusa. Jednak cierpieli i znosili to wszystko z radością, gdyż wiedzieli, że mają lepszą i
bardziej trwałą majętność w niebie (List do Hebrajczyków 10,34). Chodzenie w wierze z naszym
Panem zmienia nasze spojrzenie na rzeczy materialne, ponieważ wiemy, że wszystkie te rzeczy są
tylko tymczasowe i mamy o wiele wspanialsze bogactwa w niebie. Możesz dawać z radością z
ochotnego serca, gdy jesteś bogaty, a to, co dajesz, nie umniejszy twego majątku i bogactwa. To jest
właśnie to, co ci wierzący zrozumieli. Ich prawdziwe bogactwa były w niebie, a ziemska majętność
nie mogła uczynić ich ani bogatymi, ani biednymi.

•

Radosne i ochotne dawanie może mieć miejsce w rezultacie przemyślanych wyborów, których
dokonujemy dla Pana z miłości do Niego. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu wskazuje jego
własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2
List do Koryntian 9,7).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
•

1 List do Koryntian 16,2: „Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i
przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja
przyjdę”. Biblia Gdańska: „...zbierając według tego, jako mu się powodzi...”

•

Proporcjonalność jest podstawową miarą dawania zarówno w Starym, jak i Nowym
Testamencie. Dawanie to jest akt wiary, który jest odpowiedzią na zaopatrzenie, które Pan
nam daje.

•

Aby postępować według Pisma Świętego, nasze dawanie musi być czymś więcej niż tylko
przeliczaniem na procenty; ono musi być hojne. Hojność jest czymś miłym dla Boga

•

Przypowieści Salomona 11,24-25: „Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny
nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto
innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony”.
Przypowieści Salomona 22,9: „Błogosławiony jest człowiek życzliwy, gdyż udziela ze swojego
chleba ubogiemu (dzieli się chlebem z biednym)”.
2 List do Koryntian 9,6: „Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też
żąć będzie”.

•
•
•

Musimy pamiętać, że Bóg jest hojny i On jest zawsze zadowolony, gdy my odzwierciedlamy
Jego charakter naszą hojnością. Dla bogatych w Kościele hojność jest wręcz nakazem.
(Nakazuj im), ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się
z innymi (1 List do Tymoteusza 6,18).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
• Muszę planować moje dawanie, bo w przeciwnym razie nie zdołam
dawać wystarczająco

• Istnieją słuszne powody do zaplanowanego, regularnego i
systematycznego dawania:
– Jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– Potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.
– To odsuwa brzemiona na bok.

• Kiedy w zborze są ludzie, którzy nie dają regularnie, w formie
dziesięciny, to zazwyczaj braki są pokryte z pieniędzy i ofiar tych,
którzy zaplanowali dawać i to wypełniają.

• „Nie o to bowiem chodzi, żeby innym sprawić ulgę, a sobie
utrapienie, lecz żeby była równość” (2 List do Koryntian 8,13).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie w Nowym Testamencie jest oparte na
przemianie naszego serca
• Dawanie winno być ochotne
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
– jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.

Rezultaty właściwego dawania
• Właściwe dawanie pociąga za sobą dziękczynienie i chwałę
•

2 Koryntian 9:11 - 13 A tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką
szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie
tej służby nie tylko wypełnia braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych
dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to,
że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę
z nimi i ze wszystkimi;

• Właściwe dawanie sprawia ogromną radość
•

Filipian 4:10 A uradowałem się wielce w Panu, że nareszcie zakwitło staranie wasze o mnie,
ponieważ już dawno o tym myśleliście, tylko nie mieliście po temu sposobności.

• Łaskawe dawanie jest dowodem dojrzałości duchowej
•
•

2 Koryntian 8:1 A powiadamiamy was, bracia, o łasce Bożej, okazanej zborom macedońskim,
7 A jak we wszystkim się wyróżniacie, w wierze, w słowie i w poznaniu, i we wszelkiej gorliwości
oraz w miłości, którą w was wzbudziliśmy, tak i w tej działalności dobroczynnej się wyróżniacie.

Rezultaty właściwego dawania
• Twoje dawanie może zachęcić innych do dawania
• 2 Koryntian 9: 1-3 Zbyteczną zaś jest rzeczą, bym do was pisał o dziele
miłosierdzia dla świętych. Znam bowiem ochotną wolę waszą, z powodu
której chlubię się wami przed Macedończykami, mówiąc, że Achaja już od
zeszłego roku jest gotowa; i gorliwość wasza zachęciła wielu z nich.
Posłałem tedy braci, aby nasze chlubienie się wami w tej sprawie nie
okazało się nieuzasadnione i abyście byli przygotowani, jak mówiłem, że
jesteście,

• Wierne dawanie zapewnia Bożą pomyślność
• 2 Koryntian 9:8 -9 A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski,
abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na
wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim,
Sprawiedliwość jego trwa na wieki

Rezultaty właściwego dawania
• Wsparcie dla pracowników na niwie Pańskiej jest
dostarczane przez dawanie
•

1 Koryntian 9:7 - 14 Kto kiedy pełni służbę żołnierską własnym kosztem? Kto
zakłada winnicę, a owocu jej nie spożywa? Albo kto pasie trzodę, a mleka od trzody
nie spożywa? Czy to tylko ludzkie mówienie? Czy i zakon tego nie mówi?
Albowiem w zakonie Mojżeszowym napisano: Młócącemu wołowi nie zawiązuj
pyska. Czy Bóg to mówi ze względu na woły? Czy nie mówi tego raczej ze względu
na nas? Tak jest, ze względu na nas jest napisane, że oracz winien orać w nadziei, a
młocarz młócić w nadziei, że będzie uczestniczył w plonach. Jeżeli my dla was
dobra duchowe posialiśmy, to cóż wielkiego, jeżeli wasze ziemskie dobra żąć
będziemy? Jeżeli inni roszczą sobie prawo do was, czemuż raczej nie my? Myśmy
jednak z tego prawa nie skorzystali, ale wszystko znosimy, aby żadnej przeszkody
nie stawiać ewangelii Chrystusowej. Czy nie wiecie, że ci, którzy służbę w świątyni
sprawują, ze świątyni żyją, a którzy przy ołtarzu służą, cząstkę z ołtarza otrzymują?
Tak też postanowił Pan, ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują, z ewangelii żyli.

•

1 Tymoteusza 5:17 -18 Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy
oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i
nauczania. Albowiem Pismo mówi: Młócącemu wołowi nie zawiązuj pyska, oraz:
Godzien jest robotnik zapłaty swojej.

Mateusza 25:
Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię
łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić?
A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy
cię? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie?

A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek
uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście.
Wtedy im odpowie tymi słowy: Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek
nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście.

Nie
zaniedbujmy
więc
podstawowego
przywileju
dziecka Bożego, jakim jest
hojne dawanie Bogu i Jego
kościołowi


Slide 10

Jak wygląda twoje dawanie
Bogu i zborowi?

Nowotestamentowe zasady dawania
Łukasza 12:16 -21:
I powiedział im podobieństwo: Pewnemu bogaczowi pole obfity plon przyniosło.
I rozważał w sobie: Co mam uczynić, skoro nie mam już gdzie gromadzić plonów
moich? I rzekł: Uczynię tak: Zburzę moje stodoły, a większe zbuduję i zgromadzę
tam wszystko zboże swoje i dobra swoje. I powiem do duszy swojej: Duszo, masz
wiele dóbr złożonych na wiele lat; odpocznij, jedz, pij, wesel się. Ale rzekł mu
Bóg: Głupcze, tej nocy zażądają duszy twojej; a to, co przygotowałeś, czyje
będzie? Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu
bogaty.

czyli
Uporządkuj swoje finanse
przed Bogiem i zborem

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca

Panie Jezu

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca
•

Jedną z fundamentalnych podstaw, których nauczał Jezus, było duchowe
odrodzenie. Skupiał się na zmianie ludzkiego serca lub ducha. Nauczał, że zarówno
dobro, jak i zło mogą być przechowywane wewnątrz ludzkiego serca.

•

„Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca
wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Ew. Łukasza 6,45).

•

Jeżeli serca ludzi są zepsute, to wszystkie ich czyny będą pochodzić z zepsutego serca. Dawanie nie jest
lekarstwem na zepsucie. Wielu ludzi daje tylko po to, ażeby to pomogło im osiągnąć ich zepsute i grzeszne
cele. Jezus wiedział, że dopóki serca ludzkie nie doznają przemiany, ich czyny będą nadal pełne zepsucia.

•

Jezus również mówił w Kazaniu na Górze o tych, którzy dają, aby publicznie się
pokazać:
„Kiedy więc dajesz jałmużnę [potrzebującym], nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w
synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją
nagrodę” (Ew. Mateusza 6,2).

•

Taki sposób dawania pochodzi z egoistycznych celów i pobudek, z zepsutego i nie przemienionego
serca. Jezus przyszedł, aby zbawić i przemienić nasze serca tak, aby można było dostrzec tę zmianę
na zewnątrz. Właściwe dawanie, które jest dokonywane w duchu prawym i z należytą postawą, jest
dowodem prawdziwego nawrócenia. Ci, którzy dają, aby zwrócić na siebie uwagę, szukając
poklasku, nie doznają przemiany, a ich pompatyczne czyny są tylko kolejnym dowodem ich
zepsutego, niemoralnego i grzesznego stanu.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel
• Historia Zacheusza w Ewangelii Łukasza ilustruje
efekt, jaki wywiera zbawienie na serce człowieka i
jego portfel.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

•

„A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa,
kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł
na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić. A gdy Jezus przybył na to miejsce,
spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim
domu. I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością. A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do
człowieka grzesznego przybył w gościnę. Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę
majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób. A
Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem
Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło..”
(Ew. Łukasza 19,8-10).

•

Jezus potwierdził duchowe odrodzenie Zacheusza. Zmiana była wyraźna, gdy
skorumpowany poborca podatkowy zaczął od razu dawać.

•

Hojne i bezinteresowne dawanie jest niezaprzeczalnym dowodem przemienionego
ducha.

•

Gdy osoba jest zbawiona przez Jezusa, jej sposoby zarządzania finansami i plany z nimi
związane zmienią się.

•

Osoba, która narodzi się na nowo, przejdzie od egoizmu do hojności. Gdy serca takich
ludzi otwierają się dla Pana, ich portfele też zostają otwarte na potrzeby innych. Egoizm
zostanie przemieniony w bezinteresowność.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Ew. Łukasza 6,38: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą,
natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze.
Odmierzą wam bowiem taką miarę, jaką wy mierzycie (i osądzą
was takim sądem, jakim wy sądzicie)”.
Łukasza 21:2-4
Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą
tam dwa grosze, i rzekł: Zaprawdę,
powiadam wam, iż ta uboga wdowa
wrzuciła więcej niż wszyscy. Albowiem oni
wszyscy dorzucili do darów z tego, co im
zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku
swojego wszystko, co miała na swe
utrzymanie.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Nowotestamentowe zasady i wzorce dawania oparte są bardziej
na obietnicy niż na ustaleniu zasad, przepisów czy regulaminu.
Nauki Jezusa o dawaniu znacznie różniły się od nauk nauczycieli
Prawa. Oni uczyli na temat zobowiązania, powinności i potrzeby.
Jezus nauczał radości dawania.
• Prawdziwie nawróceni do Chrystusa nie dają, aby mieć zysk, lecz dają,
aby okazać miłość. Ich dawanie jest dokonywane w odpowiedzi na
najwyższy akt dawania pokazany w Ew. Jana 3,16

Bóg umiłował, a zatem dał. Całe nowotestamentowe dawanie i wszelkie
nauczanie na temat dawania są oparte na dającej naturze Boga Ojca.
Można dawać bez kochania, lecz nie można kochać bez dawania.
• Jezus był bardziej zainteresowany dawcą niż darem. Inni byli pod
wrażeniem rozmiaru danego daru, lecz Jezus zajmował się charakterem
daru. To cielesny umysł skupia się na darze, a sam dar staje się celem.
Celem zaś Chrystusa nie jest dar, ale dojrzałość duchowa dawcy. W
swoim nauczaniu mówił mniej o samym akcie dawania, a więcej o
naturze dawcy.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• Mateusza 23:23 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że
dajecie dziesięcinę z mięty i z kopru, i z kminku, a zaniedbaliście tego, co
ważniejsze w zakonie: sprawiedliwości, miłosierdzia i wierności; te rzeczy
należało czynić, a tamtych nie zaniedbywać.
Mateusza 5:17 -20
Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo
proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić.
Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie
niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie
przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.
Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań
najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym
będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by
czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w
Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli
sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż
sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie
wejdziecie do Królestwa Niebios.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• W Ewangelii nigdzie nie znajdujemy przesłania o
rezygnacji z dawania ofiar, jałmużny oraz zniesienia
dziesięciny.
• Zasadą Nowego Testamentu jest wszystko dla
Chrystusa ze względu na Chrystusa.
• Łukasza 11:13 Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie
dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec
niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą.
• Dzieje Apostolskie 20:35 W tym wszystkim pokazałem
wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać
na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać.

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin i ofiar

• Hebrajczyków 7:1 -9
• Ten to Melchisedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego, który
wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy wracał po rozgromieniu
królów, pobłogosławił mu, Abraham zaś dał mu dziesięcinę ze
wszystkiego. Imię jego znaczy najpierw król sprawiedliwości,
następnie zaś król Salemu, to jest król pokoju. Bez ojca, bez matki,
bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz
podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Patrzcie
tedy, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał
dziesięcinę z najlepszego łupu. Wprawdzie i ci, którzy są z synów
Lewiego, a otrzymują urząd kapłański, mają nakaz zgodnie z
zakonem pobierać dziesięcinę od ludu, to jest od braci swoich,
chociaż i oni wywodzą się z rodu Abrahama; ale tamten, który nie
wywodził od nich swego rodu, otrzymał dziesięcinę od Abrahama i
pobłogosławił temu, który miał obietnicę. A rzecz to jest bezsporna,
że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo. W jednym
wypadku biorą dziesięcinę śmiertelni ludzie, w drugim ten, o
którym złożono świadectwo, że żyje. jeśli tak można powiedzieć, w
osobie Abrahama i Lewi, który pobiera dziesięcinę, dał dziesięcinę;

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin

Dziesięcina w Starym Testamencie
• Dawanie w Starym Testamencie było oparte na Prawie
Mojżeszowym i można je podzielić na dziesięciny, ofiary i
jałmużny. Izraelita dawał około 30 % ze swego dochodu na
sprawy związane ze służbą Bogu
• Składanie dziesięcin było spodziewane i wymagane, a nawet
obowiązkowe. Reguły były surowe, ponieważ dziesięcina należała do Boga,
a używanie jej do innych celów było złodziejstwem.
• „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać (okradać) Boga, jak wy Mnie
oszukujecie (okradacie)? Pytacie: W czym oszukaliśmy Cię? W
dziesięcinach i ofiarach (daninach). Jesteście zupełnie przeklęci, bo wy – i
to cały naród – ustawicznie Mnie oszukujecie (okradacie)!” (Malachiasz
3,8-9).
• Składanie dziesięcin, tak jak to było praktykowane w Starym Testamencie,
było zamierzone, by okazywać posłuszeństwo wobec Boga. Ta zasada była
pierwszy raz zademonstrowana w ogrodzie Eden, gdzie jedno drzewo
należało do Boga. Pismo Święte nauczało, że wszystko należy do Boga i
pierwociny każdego plonu i pierworodne każdego stada były przeznaczone
dla Boga.

Nowotestamentowe zasady dawania

• Nasze zobowiązania się nie zmieniły a nawet rozszerzyły. Dawanie w Nowym
Testamencie jest oparte na przemianie naszego serca. Dawanie z serca
przewyższa dawanie z obowiązku.
•

Dawanie dziesięcin jest ciągle minimum naszego dawania i dobrą rzeczą, od której trzeba
zacząć. Ale to musi wypływać z ochotnego serca, a nie z przymusu.

•

„Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując
się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę miłuje Bóg” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Dawanie w Nowym Testamencie nie jest oparte na regulacjach prawnych, lecz na miłości.
We wczesnym Kościele dawanie było praktykowane publicznie i często spontanicznie.
Pogoda ducha i radość wydawały się powiązane z dawaniem ludzi.

•

Apostoł Paweł nauczał, że dobrowolne dawanie manifestuje naszą miłość do Pana: „Nie
mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych,
wypróbować szczerość waszej miłości” (2 List do Koryntian 8,8).

•

Paweł regularnie sprawdzał dawanie w zborach. Tutaj nawet porównuje on dawanie w
jednym zborze z dawaniem w innych zborach. On przynaglał ich do dawania, nie z
konieczności, lecz z miłości. Jezus uczył tej samej motywacji, gdy powiedział do swoich
uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (Ew. Jana
14,15).
Pastorzy, którzy prawdziwie miłują Pana i zbór, będą motywować je do dawania z miłości
dla Pana i Jego pracy.

•

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie winno być ochotne
•

Najlepszy wskaźnik właściwej postawy może być widoczny w naszym dawaniu: „Albowiem
ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Radosna i pogodna postawa wobec dawania może tylko mieć miejsce poprzez przemienione serce,
które jest w zgodzie ze Słowem Pańskim: „...pamiętając o słowach Pana Jezusa, który powiedział:
Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dzieje Ap. 20,35 - Biblia Tysiąclecia); „Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne). Taki
pogląd na pogodę ducha w rozdawaniu naszych środków pieniężnych nie jest rzeczą naturalną, ale
ponadnaturalną. Jak Zacheusz odkrył to w sobie, tak i ty możesz to odczuć, że, mając serce
przemienione przez Pana, będziesz miał zupełnie nową chęć dawania.

•

Autor Listu do Hebrajczyków zwracał się do rozproszonych wierzących Żydów. Oni wielce wycierpieli
za swoją wiarę, nawet ich posiadłości i towary były im zabierane, ponieważ byli naśladowcami
Chrystusa Jezusa. Jednak cierpieli i znosili to wszystko z radością, gdyż wiedzieli, że mają lepszą i
bardziej trwałą majętność w niebie (List do Hebrajczyków 10,34). Chodzenie w wierze z naszym
Panem zmienia nasze spojrzenie na rzeczy materialne, ponieważ wiemy, że wszystkie te rzeczy są
tylko tymczasowe i mamy o wiele wspanialsze bogactwa w niebie. Możesz dawać z radością z
ochotnego serca, gdy jesteś bogaty, a to, co dajesz, nie umniejszy twego majątku i bogactwa. To jest
właśnie to, co ci wierzący zrozumieli. Ich prawdziwe bogactwa były w niebie, a ziemska majętność
nie mogła uczynić ich ani bogatymi, ani biednymi.

•

Radosne i ochotne dawanie może mieć miejsce w rezultacie przemyślanych wyborów, których
dokonujemy dla Pana z miłości do Niego. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu wskazuje jego
własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2
List do Koryntian 9,7).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
•

1 List do Koryntian 16,2: „Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i
przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja
przyjdę”. Biblia Gdańska: „...zbierając według tego, jako mu się powodzi...”

•

Proporcjonalność jest podstawową miarą dawania zarówno w Starym, jak i Nowym
Testamencie. Dawanie to jest akt wiary, który jest odpowiedzią na zaopatrzenie, które Pan
nam daje.

•

Aby postępować według Pisma Świętego, nasze dawanie musi być czymś więcej niż tylko
przeliczaniem na procenty; ono musi być hojne. Hojność jest czymś miłym dla Boga

•

Przypowieści Salomona 11,24-25: „Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny
nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto
innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony”.
Przypowieści Salomona 22,9: „Błogosławiony jest człowiek życzliwy, gdyż udziela ze swojego
chleba ubogiemu (dzieli się chlebem z biednym)”.
2 List do Koryntian 9,6: „Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też
żąć będzie”.

•
•
•

Musimy pamiętać, że Bóg jest hojny i On jest zawsze zadowolony, gdy my odzwierciedlamy
Jego charakter naszą hojnością. Dla bogatych w Kościele hojność jest wręcz nakazem.
(Nakazuj im), ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się
z innymi (1 List do Tymoteusza 6,18).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
• Muszę planować moje dawanie, bo w przeciwnym razie nie zdołam
dawać wystarczająco

• Istnieją słuszne powody do zaplanowanego, regularnego i
systematycznego dawania:
– Jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– Potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.
– To odsuwa brzemiona na bok.

• Kiedy w zborze są ludzie, którzy nie dają regularnie, w formie
dziesięciny, to zazwyczaj braki są pokryte z pieniędzy i ofiar tych,
którzy zaplanowali dawać i to wypełniają.

• „Nie o to bowiem chodzi, żeby innym sprawić ulgę, a sobie
utrapienie, lecz żeby była równość” (2 List do Koryntian 8,13).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie w Nowym Testamencie jest oparte na
przemianie naszego serca
• Dawanie winno być ochotne
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
– jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.

Rezultaty właściwego dawania
• Właściwe dawanie pociąga za sobą dziękczynienie i chwałę
•

2 Koryntian 9:11 - 13 A tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką
szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie
tej służby nie tylko wypełnia braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych
dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to,
że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę
z nimi i ze wszystkimi;

• Właściwe dawanie sprawia ogromną radość
•

Filipian 4:10 A uradowałem się wielce w Panu, że nareszcie zakwitło staranie wasze o mnie,
ponieważ już dawno o tym myśleliście, tylko nie mieliście po temu sposobności.

• Łaskawe dawanie jest dowodem dojrzałości duchowej
•
•

2 Koryntian 8:1 A powiadamiamy was, bracia, o łasce Bożej, okazanej zborom macedońskim,
7 A jak we wszystkim się wyróżniacie, w wierze, w słowie i w poznaniu, i we wszelkiej gorliwości
oraz w miłości, którą w was wzbudziliśmy, tak i w tej działalności dobroczynnej się wyróżniacie.

Rezultaty właściwego dawania
• Twoje dawanie może zachęcić innych do dawania
• 2 Koryntian 9: 1-3 Zbyteczną zaś jest rzeczą, bym do was pisał o dziele
miłosierdzia dla świętych. Znam bowiem ochotną wolę waszą, z powodu
której chlubię się wami przed Macedończykami, mówiąc, że Achaja już od
zeszłego roku jest gotowa; i gorliwość wasza zachęciła wielu z nich.
Posłałem tedy braci, aby nasze chlubienie się wami w tej sprawie nie
okazało się nieuzasadnione i abyście byli przygotowani, jak mówiłem, że
jesteście,

• Wierne dawanie zapewnia Bożą pomyślność
• 2 Koryntian 9:8 -9 A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski,
abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na
wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim,
Sprawiedliwość jego trwa na wieki

Rezultaty właściwego dawania
• Wsparcie dla pracowników na niwie Pańskiej jest
dostarczane przez dawanie
•

1 Koryntian 9:7 - 14 Kto kiedy pełni służbę żołnierską własnym kosztem? Kto
zakłada winnicę, a owocu jej nie spożywa? Albo kto pasie trzodę, a mleka od trzody
nie spożywa? Czy to tylko ludzkie mówienie? Czy i zakon tego nie mówi?
Albowiem w zakonie Mojżeszowym napisano: Młócącemu wołowi nie zawiązuj
pyska. Czy Bóg to mówi ze względu na woły? Czy nie mówi tego raczej ze względu
na nas? Tak jest, ze względu na nas jest napisane, że oracz winien orać w nadziei, a
młocarz młócić w nadziei, że będzie uczestniczył w plonach. Jeżeli my dla was
dobra duchowe posialiśmy, to cóż wielkiego, jeżeli wasze ziemskie dobra żąć
będziemy? Jeżeli inni roszczą sobie prawo do was, czemuż raczej nie my? Myśmy
jednak z tego prawa nie skorzystali, ale wszystko znosimy, aby żadnej przeszkody
nie stawiać ewangelii Chrystusowej. Czy nie wiecie, że ci, którzy służbę w świątyni
sprawują, ze świątyni żyją, a którzy przy ołtarzu służą, cząstkę z ołtarza otrzymują?
Tak też postanowił Pan, ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują, z ewangelii żyli.

•

1 Tymoteusza 5:17 -18 Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy
oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i
nauczania. Albowiem Pismo mówi: Młócącemu wołowi nie zawiązuj pyska, oraz:
Godzien jest robotnik zapłaty swojej.

Mateusza 25:
Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię
łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić?
A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy
cię? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie?

A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek
uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście.
Wtedy im odpowie tymi słowy: Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek
nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście.

Nie
zaniedbujmy
więc
podstawowego
przywileju
dziecka Bożego, jakim jest
hojne dawanie Bogu i Jego
kościołowi


Slide 11

Jak wygląda twoje dawanie
Bogu i zborowi?

Nowotestamentowe zasady dawania
Łukasza 12:16 -21:
I powiedział im podobieństwo: Pewnemu bogaczowi pole obfity plon przyniosło.
I rozważał w sobie: Co mam uczynić, skoro nie mam już gdzie gromadzić plonów
moich? I rzekł: Uczynię tak: Zburzę moje stodoły, a większe zbuduję i zgromadzę
tam wszystko zboże swoje i dobra swoje. I powiem do duszy swojej: Duszo, masz
wiele dóbr złożonych na wiele lat; odpocznij, jedz, pij, wesel się. Ale rzekł mu
Bóg: Głupcze, tej nocy zażądają duszy twojej; a to, co przygotowałeś, czyje
będzie? Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu
bogaty.

czyli
Uporządkuj swoje finanse
przed Bogiem i zborem

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca

Panie Jezu

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca
•

Jedną z fundamentalnych podstaw, których nauczał Jezus, było duchowe
odrodzenie. Skupiał się na zmianie ludzkiego serca lub ducha. Nauczał, że zarówno
dobro, jak i zło mogą być przechowywane wewnątrz ludzkiego serca.

•

„Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca
wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Ew. Łukasza 6,45).

•

Jeżeli serca ludzi są zepsute, to wszystkie ich czyny będą pochodzić z zepsutego serca. Dawanie nie jest
lekarstwem na zepsucie. Wielu ludzi daje tylko po to, ażeby to pomogło im osiągnąć ich zepsute i grzeszne
cele. Jezus wiedział, że dopóki serca ludzkie nie doznają przemiany, ich czyny będą nadal pełne zepsucia.

•

Jezus również mówił w Kazaniu na Górze o tych, którzy dają, aby publicznie się
pokazać:
„Kiedy więc dajesz jałmużnę [potrzebującym], nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w
synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją
nagrodę” (Ew. Mateusza 6,2).

•

Taki sposób dawania pochodzi z egoistycznych celów i pobudek, z zepsutego i nie przemienionego
serca. Jezus przyszedł, aby zbawić i przemienić nasze serca tak, aby można było dostrzec tę zmianę
na zewnątrz. Właściwe dawanie, które jest dokonywane w duchu prawym i z należytą postawą, jest
dowodem prawdziwego nawrócenia. Ci, którzy dają, aby zwrócić na siebie uwagę, szukając
poklasku, nie doznają przemiany, a ich pompatyczne czyny są tylko kolejnym dowodem ich
zepsutego, niemoralnego i grzesznego stanu.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel
• Historia Zacheusza w Ewangelii Łukasza ilustruje
efekt, jaki wywiera zbawienie na serce człowieka i
jego portfel.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

•

„A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa,
kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł
na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić. A gdy Jezus przybył na to miejsce,
spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim
domu. I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością. A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do
człowieka grzesznego przybył w gościnę. Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę
majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób. A
Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem
Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło..”
(Ew. Łukasza 19,8-10).

•

Jezus potwierdził duchowe odrodzenie Zacheusza. Zmiana była wyraźna, gdy
skorumpowany poborca podatkowy zaczął od razu dawać.

•

Hojne i bezinteresowne dawanie jest niezaprzeczalnym dowodem przemienionego
ducha.

•

Gdy osoba jest zbawiona przez Jezusa, jej sposoby zarządzania finansami i plany z nimi
związane zmienią się.

•

Osoba, która narodzi się na nowo, przejdzie od egoizmu do hojności. Gdy serca takich
ludzi otwierają się dla Pana, ich portfele też zostają otwarte na potrzeby innych. Egoizm
zostanie przemieniony w bezinteresowność.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Ew. Łukasza 6,38: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą,
natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze.
Odmierzą wam bowiem taką miarę, jaką wy mierzycie (i osądzą
was takim sądem, jakim wy sądzicie)”.
Łukasza 21:2-4
Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą
tam dwa grosze, i rzekł: Zaprawdę,
powiadam wam, iż ta uboga wdowa
wrzuciła więcej niż wszyscy. Albowiem oni
wszyscy dorzucili do darów z tego, co im
zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku
swojego wszystko, co miała na swe
utrzymanie.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Nowotestamentowe zasady i wzorce dawania oparte są bardziej
na obietnicy niż na ustaleniu zasad, przepisów czy regulaminu.
Nauki Jezusa o dawaniu znacznie różniły się od nauk nauczycieli
Prawa. Oni uczyli na temat zobowiązania, powinności i potrzeby.
Jezus nauczał radości dawania.
• Prawdziwie nawróceni do Chrystusa nie dają, aby mieć zysk, lecz dają,
aby okazać miłość. Ich dawanie jest dokonywane w odpowiedzi na
najwyższy akt dawania pokazany w Ew. Jana 3,16

Bóg umiłował, a zatem dał. Całe nowotestamentowe dawanie i wszelkie
nauczanie na temat dawania są oparte na dającej naturze Boga Ojca.
Można dawać bez kochania, lecz nie można kochać bez dawania.
• Jezus był bardziej zainteresowany dawcą niż darem. Inni byli pod
wrażeniem rozmiaru danego daru, lecz Jezus zajmował się charakterem
daru. To cielesny umysł skupia się na darze, a sam dar staje się celem.
Celem zaś Chrystusa nie jest dar, ale dojrzałość duchowa dawcy. W
swoim nauczaniu mówił mniej o samym akcie dawania, a więcej o
naturze dawcy.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• Mateusza 23:23 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że
dajecie dziesięcinę z mięty i z kopru, i z kminku, a zaniedbaliście tego, co
ważniejsze w zakonie: sprawiedliwości, miłosierdzia i wierności; te rzeczy
należało czynić, a tamtych nie zaniedbywać.
Mateusza 5:17 -20
Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo
proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić.
Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie
niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie
przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.
Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań
najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym
będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by
czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w
Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli
sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż
sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie
wejdziecie do Królestwa Niebios.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• W Ewangelii nigdzie nie znajdujemy przesłania o
rezygnacji z dawania ofiar, jałmużny oraz zniesienia
dziesięciny.
• Zasadą Nowego Testamentu jest wszystko dla
Chrystusa ze względu na Chrystusa.
• Łukasza 11:13 Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie
dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec
niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą.
• Dzieje Apostolskie 20:35 W tym wszystkim pokazałem
wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać
na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać.

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin i ofiar

• Hebrajczyków 7:1 -9
• Ten to Melchisedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego, który
wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy wracał po rozgromieniu
królów, pobłogosławił mu, Abraham zaś dał mu dziesięcinę ze
wszystkiego. Imię jego znaczy najpierw król sprawiedliwości,
następnie zaś król Salemu, to jest król pokoju. Bez ojca, bez matki,
bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz
podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Patrzcie
tedy, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał
dziesięcinę z najlepszego łupu. Wprawdzie i ci, którzy są z synów
Lewiego, a otrzymują urząd kapłański, mają nakaz zgodnie z
zakonem pobierać dziesięcinę od ludu, to jest od braci swoich,
chociaż i oni wywodzą się z rodu Abrahama; ale tamten, który nie
wywodził od nich swego rodu, otrzymał dziesięcinę od Abrahama i
pobłogosławił temu, który miał obietnicę. A rzecz to jest bezsporna,
że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo. W jednym
wypadku biorą dziesięcinę śmiertelni ludzie, w drugim ten, o
którym złożono świadectwo, że żyje. jeśli tak można powiedzieć, w
osobie Abrahama i Lewi, który pobiera dziesięcinę, dał dziesięcinę;

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin

Dziesięcina w Starym Testamencie
• Dawanie w Starym Testamencie było oparte na Prawie
Mojżeszowym i można je podzielić na dziesięciny, ofiary i
jałmużny. Izraelita dawał około 30 % ze swego dochodu na
sprawy związane ze służbą Bogu
• Składanie dziesięcin było spodziewane i wymagane, a nawet
obowiązkowe. Reguły były surowe, ponieważ dziesięcina należała do Boga,
a używanie jej do innych celów było złodziejstwem.
• „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać (okradać) Boga, jak wy Mnie
oszukujecie (okradacie)? Pytacie: W czym oszukaliśmy Cię? W
dziesięcinach i ofiarach (daninach). Jesteście zupełnie przeklęci, bo wy – i
to cały naród – ustawicznie Mnie oszukujecie (okradacie)!” (Malachiasz
3,8-9).
• Składanie dziesięcin, tak jak to było praktykowane w Starym Testamencie,
było zamierzone, by okazywać posłuszeństwo wobec Boga. Ta zasada była
pierwszy raz zademonstrowana w ogrodzie Eden, gdzie jedno drzewo
należało do Boga. Pismo Święte nauczało, że wszystko należy do Boga i
pierwociny każdego plonu i pierworodne każdego stada były przeznaczone
dla Boga.

Nowotestamentowe zasady dawania

• Nasze zobowiązania się nie zmieniły a nawet rozszerzyły. Dawanie w Nowym
Testamencie jest oparte na przemianie naszego serca. Dawanie z serca
przewyższa dawanie z obowiązku.
•

Dawanie dziesięcin jest ciągle minimum naszego dawania i dobrą rzeczą, od której trzeba
zacząć. Ale to musi wypływać z ochotnego serca, a nie z przymusu.

•

„Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując
się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę miłuje Bóg” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Dawanie w Nowym Testamencie nie jest oparte na regulacjach prawnych, lecz na miłości.
We wczesnym Kościele dawanie było praktykowane publicznie i często spontanicznie.
Pogoda ducha i radość wydawały się powiązane z dawaniem ludzi.

•

Apostoł Paweł nauczał, że dobrowolne dawanie manifestuje naszą miłość do Pana: „Nie
mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych,
wypróbować szczerość waszej miłości” (2 List do Koryntian 8,8).

•

Paweł regularnie sprawdzał dawanie w zborach. Tutaj nawet porównuje on dawanie w
jednym zborze z dawaniem w innych zborach. On przynaglał ich do dawania, nie z
konieczności, lecz z miłości. Jezus uczył tej samej motywacji, gdy powiedział do swoich
uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (Ew. Jana
14,15).
Pastorzy, którzy prawdziwie miłują Pana i zbór, będą motywować je do dawania z miłości
dla Pana i Jego pracy.

•

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie winno być ochotne
•

Najlepszy wskaźnik właściwej postawy może być widoczny w naszym dawaniu: „Albowiem
ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Radosna i pogodna postawa wobec dawania może tylko mieć miejsce poprzez przemienione serce,
które jest w zgodzie ze Słowem Pańskim: „...pamiętając o słowach Pana Jezusa, który powiedział:
Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dzieje Ap. 20,35 - Biblia Tysiąclecia); „Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne). Taki
pogląd na pogodę ducha w rozdawaniu naszych środków pieniężnych nie jest rzeczą naturalną, ale
ponadnaturalną. Jak Zacheusz odkrył to w sobie, tak i ty możesz to odczuć, że, mając serce
przemienione przez Pana, będziesz miał zupełnie nową chęć dawania.

•

Autor Listu do Hebrajczyków zwracał się do rozproszonych wierzących Żydów. Oni wielce wycierpieli
za swoją wiarę, nawet ich posiadłości i towary były im zabierane, ponieważ byli naśladowcami
Chrystusa Jezusa. Jednak cierpieli i znosili to wszystko z radością, gdyż wiedzieli, że mają lepszą i
bardziej trwałą majętność w niebie (List do Hebrajczyków 10,34). Chodzenie w wierze z naszym
Panem zmienia nasze spojrzenie na rzeczy materialne, ponieważ wiemy, że wszystkie te rzeczy są
tylko tymczasowe i mamy o wiele wspanialsze bogactwa w niebie. Możesz dawać z radością z
ochotnego serca, gdy jesteś bogaty, a to, co dajesz, nie umniejszy twego majątku i bogactwa. To jest
właśnie to, co ci wierzący zrozumieli. Ich prawdziwe bogactwa były w niebie, a ziemska majętność
nie mogła uczynić ich ani bogatymi, ani biednymi.

•

Radosne i ochotne dawanie może mieć miejsce w rezultacie przemyślanych wyborów, których
dokonujemy dla Pana z miłości do Niego. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu wskazuje jego
własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2
List do Koryntian 9,7).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
•

1 List do Koryntian 16,2: „Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i
przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja
przyjdę”. Biblia Gdańska: „...zbierając według tego, jako mu się powodzi...”

•

Proporcjonalność jest podstawową miarą dawania zarówno w Starym, jak i Nowym
Testamencie. Dawanie to jest akt wiary, który jest odpowiedzią na zaopatrzenie, które Pan
nam daje.

•

Aby postępować według Pisma Świętego, nasze dawanie musi być czymś więcej niż tylko
przeliczaniem na procenty; ono musi być hojne. Hojność jest czymś miłym dla Boga

•

Przypowieści Salomona 11,24-25: „Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny
nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto
innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony”.
Przypowieści Salomona 22,9: „Błogosławiony jest człowiek życzliwy, gdyż udziela ze swojego
chleba ubogiemu (dzieli się chlebem z biednym)”.
2 List do Koryntian 9,6: „Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też
żąć będzie”.

•
•
•

Musimy pamiętać, że Bóg jest hojny i On jest zawsze zadowolony, gdy my odzwierciedlamy
Jego charakter naszą hojnością. Dla bogatych w Kościele hojność jest wręcz nakazem.
(Nakazuj im), ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się
z innymi (1 List do Tymoteusza 6,18).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
• Muszę planować moje dawanie, bo w przeciwnym razie nie zdołam
dawać wystarczająco

• Istnieją słuszne powody do zaplanowanego, regularnego i
systematycznego dawania:
– Jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– Potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.
– To odsuwa brzemiona na bok.

• Kiedy w zborze są ludzie, którzy nie dają regularnie, w formie
dziesięciny, to zazwyczaj braki są pokryte z pieniędzy i ofiar tych,
którzy zaplanowali dawać i to wypełniają.

• „Nie o to bowiem chodzi, żeby innym sprawić ulgę, a sobie
utrapienie, lecz żeby była równość” (2 List do Koryntian 8,13).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie w Nowym Testamencie jest oparte na
przemianie naszego serca
• Dawanie winno być ochotne
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
– jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.

Rezultaty właściwego dawania
• Właściwe dawanie pociąga za sobą dziękczynienie i chwałę
•

2 Koryntian 9:11 - 13 A tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką
szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie
tej służby nie tylko wypełnia braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych
dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to,
że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę
z nimi i ze wszystkimi;

• Właściwe dawanie sprawia ogromną radość
•

Filipian 4:10 A uradowałem się wielce w Panu, że nareszcie zakwitło staranie wasze o mnie,
ponieważ już dawno o tym myśleliście, tylko nie mieliście po temu sposobności.

• Łaskawe dawanie jest dowodem dojrzałości duchowej
•
•

2 Koryntian 8:1 A powiadamiamy was, bracia, o łasce Bożej, okazanej zborom macedońskim,
7 A jak we wszystkim się wyróżniacie, w wierze, w słowie i w poznaniu, i we wszelkiej gorliwości
oraz w miłości, którą w was wzbudziliśmy, tak i w tej działalności dobroczynnej się wyróżniacie.

Rezultaty właściwego dawania
• Twoje dawanie może zachęcić innych do dawania
• 2 Koryntian 9: 1-3 Zbyteczną zaś jest rzeczą, bym do was pisał o dziele
miłosierdzia dla świętych. Znam bowiem ochotną wolę waszą, z powodu
której chlubię się wami przed Macedończykami, mówiąc, że Achaja już od
zeszłego roku jest gotowa; i gorliwość wasza zachęciła wielu z nich.
Posłałem tedy braci, aby nasze chlubienie się wami w tej sprawie nie
okazało się nieuzasadnione i abyście byli przygotowani, jak mówiłem, że
jesteście,

• Wierne dawanie zapewnia Bożą pomyślność
• 2 Koryntian 9:8 -9 A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski,
abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na
wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim,
Sprawiedliwość jego trwa na wieki

Rezultaty właściwego dawania
• Wsparcie dla pracowników na niwie Pańskiej jest
dostarczane przez dawanie
•

1 Koryntian 9:7 - 14 Kto kiedy pełni służbę żołnierską własnym kosztem? Kto
zakłada winnicę, a owocu jej nie spożywa? Albo kto pasie trzodę, a mleka od trzody
nie spożywa? Czy to tylko ludzkie mówienie? Czy i zakon tego nie mówi?
Albowiem w zakonie Mojżeszowym napisano: Młócącemu wołowi nie zawiązuj
pyska. Czy Bóg to mówi ze względu na woły? Czy nie mówi tego raczej ze względu
na nas? Tak jest, ze względu na nas jest napisane, że oracz winien orać w nadziei, a
młocarz młócić w nadziei, że będzie uczestniczył w plonach. Jeżeli my dla was
dobra duchowe posialiśmy, to cóż wielkiego, jeżeli wasze ziemskie dobra żąć
będziemy? Jeżeli inni roszczą sobie prawo do was, czemuż raczej nie my? Myśmy
jednak z tego prawa nie skorzystali, ale wszystko znosimy, aby żadnej przeszkody
nie stawiać ewangelii Chrystusowej. Czy nie wiecie, że ci, którzy służbę w świątyni
sprawują, ze świątyni żyją, a którzy przy ołtarzu służą, cząstkę z ołtarza otrzymują?
Tak też postanowił Pan, ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują, z ewangelii żyli.

•

1 Tymoteusza 5:17 -18 Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy
oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i
nauczania. Albowiem Pismo mówi: Młócącemu wołowi nie zawiązuj pyska, oraz:
Godzien jest robotnik zapłaty swojej.

Mateusza 25:
Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię
łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić?
A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy
cię? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie?

A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek
uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście.
Wtedy im odpowie tymi słowy: Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek
nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście.

Nie
zaniedbujmy
więc
podstawowego
przywileju
dziecka Bożego, jakim jest
hojne dawanie Bogu i Jego
kościołowi


Slide 12

Jak wygląda twoje dawanie
Bogu i zborowi?

Nowotestamentowe zasady dawania
Łukasza 12:16 -21:
I powiedział im podobieństwo: Pewnemu bogaczowi pole obfity plon przyniosło.
I rozważał w sobie: Co mam uczynić, skoro nie mam już gdzie gromadzić plonów
moich? I rzekł: Uczynię tak: Zburzę moje stodoły, a większe zbuduję i zgromadzę
tam wszystko zboże swoje i dobra swoje. I powiem do duszy swojej: Duszo, masz
wiele dóbr złożonych na wiele lat; odpocznij, jedz, pij, wesel się. Ale rzekł mu
Bóg: Głupcze, tej nocy zażądają duszy twojej; a to, co przygotowałeś, czyje
będzie? Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu
bogaty.

czyli
Uporządkuj swoje finanse
przed Bogiem i zborem

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca

Panie Jezu

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca
•

Jedną z fundamentalnych podstaw, których nauczał Jezus, było duchowe
odrodzenie. Skupiał się na zmianie ludzkiego serca lub ducha. Nauczał, że zarówno
dobro, jak i zło mogą być przechowywane wewnątrz ludzkiego serca.

•

„Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca
wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Ew. Łukasza 6,45).

•

Jeżeli serca ludzi są zepsute, to wszystkie ich czyny będą pochodzić z zepsutego serca. Dawanie nie jest
lekarstwem na zepsucie. Wielu ludzi daje tylko po to, ażeby to pomogło im osiągnąć ich zepsute i grzeszne
cele. Jezus wiedział, że dopóki serca ludzkie nie doznają przemiany, ich czyny będą nadal pełne zepsucia.

•

Jezus również mówił w Kazaniu na Górze o tych, którzy dają, aby publicznie się
pokazać:
„Kiedy więc dajesz jałmużnę [potrzebującym], nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w
synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją
nagrodę” (Ew. Mateusza 6,2).

•

Taki sposób dawania pochodzi z egoistycznych celów i pobudek, z zepsutego i nie przemienionego
serca. Jezus przyszedł, aby zbawić i przemienić nasze serca tak, aby można było dostrzec tę zmianę
na zewnątrz. Właściwe dawanie, które jest dokonywane w duchu prawym i z należytą postawą, jest
dowodem prawdziwego nawrócenia. Ci, którzy dają, aby zwrócić na siebie uwagę, szukając
poklasku, nie doznają przemiany, a ich pompatyczne czyny są tylko kolejnym dowodem ich
zepsutego, niemoralnego i grzesznego stanu.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel
• Historia Zacheusza w Ewangelii Łukasza ilustruje
efekt, jaki wywiera zbawienie na serce człowieka i
jego portfel.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

•

„A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa,
kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł
na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić. A gdy Jezus przybył na to miejsce,
spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim
domu. I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością. A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do
człowieka grzesznego przybył w gościnę. Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę
majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób. A
Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem
Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło..”
(Ew. Łukasza 19,8-10).

•

Jezus potwierdził duchowe odrodzenie Zacheusza. Zmiana była wyraźna, gdy
skorumpowany poborca podatkowy zaczął od razu dawać.

•

Hojne i bezinteresowne dawanie jest niezaprzeczalnym dowodem przemienionego
ducha.

•

Gdy osoba jest zbawiona przez Jezusa, jej sposoby zarządzania finansami i plany z nimi
związane zmienią się.

•

Osoba, która narodzi się na nowo, przejdzie od egoizmu do hojności. Gdy serca takich
ludzi otwierają się dla Pana, ich portfele też zostają otwarte na potrzeby innych. Egoizm
zostanie przemieniony w bezinteresowność.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Ew. Łukasza 6,38: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą,
natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze.
Odmierzą wam bowiem taką miarę, jaką wy mierzycie (i osądzą
was takim sądem, jakim wy sądzicie)”.
Łukasza 21:2-4
Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą
tam dwa grosze, i rzekł: Zaprawdę,
powiadam wam, iż ta uboga wdowa
wrzuciła więcej niż wszyscy. Albowiem oni
wszyscy dorzucili do darów z tego, co im
zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku
swojego wszystko, co miała na swe
utrzymanie.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Nowotestamentowe zasady i wzorce dawania oparte są bardziej
na obietnicy niż na ustaleniu zasad, przepisów czy regulaminu.
Nauki Jezusa o dawaniu znacznie różniły się od nauk nauczycieli
Prawa. Oni uczyli na temat zobowiązania, powinności i potrzeby.
Jezus nauczał radości dawania.
• Prawdziwie nawróceni do Chrystusa nie dają, aby mieć zysk, lecz dają,
aby okazać miłość. Ich dawanie jest dokonywane w odpowiedzi na
najwyższy akt dawania pokazany w Ew. Jana 3,16

Bóg umiłował, a zatem dał. Całe nowotestamentowe dawanie i wszelkie
nauczanie na temat dawania są oparte na dającej naturze Boga Ojca.
Można dawać bez kochania, lecz nie można kochać bez dawania.
• Jezus był bardziej zainteresowany dawcą niż darem. Inni byli pod
wrażeniem rozmiaru danego daru, lecz Jezus zajmował się charakterem
daru. To cielesny umysł skupia się na darze, a sam dar staje się celem.
Celem zaś Chrystusa nie jest dar, ale dojrzałość duchowa dawcy. W
swoim nauczaniu mówił mniej o samym akcie dawania, a więcej o
naturze dawcy.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• Mateusza 23:23 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że
dajecie dziesięcinę z mięty i z kopru, i z kminku, a zaniedbaliście tego, co
ważniejsze w zakonie: sprawiedliwości, miłosierdzia i wierności; te rzeczy
należało czynić, a tamtych nie zaniedbywać.
Mateusza 5:17 -20
Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo
proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić.
Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie
niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie
przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.
Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań
najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym
będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by
czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w
Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli
sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż
sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie
wejdziecie do Królestwa Niebios.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• W Ewangelii nigdzie nie znajdujemy przesłania o
rezygnacji z dawania ofiar, jałmużny oraz zniesienia
dziesięciny.
• Zasadą Nowego Testamentu jest wszystko dla
Chrystusa ze względu na Chrystusa.
• Łukasza 11:13 Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie
dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec
niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą.
• Dzieje Apostolskie 20:35 W tym wszystkim pokazałem
wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać
na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać.

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin i ofiar

• Hebrajczyków 7:1 -9
• Ten to Melchisedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego, który
wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy wracał po rozgromieniu
królów, pobłogosławił mu, Abraham zaś dał mu dziesięcinę ze
wszystkiego. Imię jego znaczy najpierw król sprawiedliwości,
następnie zaś król Salemu, to jest król pokoju. Bez ojca, bez matki,
bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz
podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Patrzcie
tedy, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał
dziesięcinę z najlepszego łupu. Wprawdzie i ci, którzy są z synów
Lewiego, a otrzymują urząd kapłański, mają nakaz zgodnie z
zakonem pobierać dziesięcinę od ludu, to jest od braci swoich,
chociaż i oni wywodzą się z rodu Abrahama; ale tamten, który nie
wywodził od nich swego rodu, otrzymał dziesięcinę od Abrahama i
pobłogosławił temu, który miał obietnicę. A rzecz to jest bezsporna,
że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo. W jednym
wypadku biorą dziesięcinę śmiertelni ludzie, w drugim ten, o
którym złożono świadectwo, że żyje. jeśli tak można powiedzieć, w
osobie Abrahama i Lewi, który pobiera dziesięcinę, dał dziesięcinę;

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin

Dziesięcina w Starym Testamencie
• Dawanie w Starym Testamencie było oparte na Prawie
Mojżeszowym i można je podzielić na dziesięciny, ofiary i
jałmużny. Izraelita dawał około 30 % ze swego dochodu na
sprawy związane ze służbą Bogu
• Składanie dziesięcin było spodziewane i wymagane, a nawet
obowiązkowe. Reguły były surowe, ponieważ dziesięcina należała do Boga,
a używanie jej do innych celów było złodziejstwem.
• „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać (okradać) Boga, jak wy Mnie
oszukujecie (okradacie)? Pytacie: W czym oszukaliśmy Cię? W
dziesięcinach i ofiarach (daninach). Jesteście zupełnie przeklęci, bo wy – i
to cały naród – ustawicznie Mnie oszukujecie (okradacie)!” (Malachiasz
3,8-9).
• Składanie dziesięcin, tak jak to było praktykowane w Starym Testamencie,
było zamierzone, by okazywać posłuszeństwo wobec Boga. Ta zasada była
pierwszy raz zademonstrowana w ogrodzie Eden, gdzie jedno drzewo
należało do Boga. Pismo Święte nauczało, że wszystko należy do Boga i
pierwociny każdego plonu i pierworodne każdego stada były przeznaczone
dla Boga.

Nowotestamentowe zasady dawania

• Nasze zobowiązania się nie zmieniły a nawet rozszerzyły. Dawanie w Nowym
Testamencie jest oparte na przemianie naszego serca. Dawanie z serca
przewyższa dawanie z obowiązku.
•

Dawanie dziesięcin jest ciągle minimum naszego dawania i dobrą rzeczą, od której trzeba
zacząć. Ale to musi wypływać z ochotnego serca, a nie z przymusu.

•

„Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując
się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę miłuje Bóg” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Dawanie w Nowym Testamencie nie jest oparte na regulacjach prawnych, lecz na miłości.
We wczesnym Kościele dawanie było praktykowane publicznie i często spontanicznie.
Pogoda ducha i radość wydawały się powiązane z dawaniem ludzi.

•

Apostoł Paweł nauczał, że dobrowolne dawanie manifestuje naszą miłość do Pana: „Nie
mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych,
wypróbować szczerość waszej miłości” (2 List do Koryntian 8,8).

•

Paweł regularnie sprawdzał dawanie w zborach. Tutaj nawet porównuje on dawanie w
jednym zborze z dawaniem w innych zborach. On przynaglał ich do dawania, nie z
konieczności, lecz z miłości. Jezus uczył tej samej motywacji, gdy powiedział do swoich
uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (Ew. Jana
14,15).
Pastorzy, którzy prawdziwie miłują Pana i zbór, będą motywować je do dawania z miłości
dla Pana i Jego pracy.

•

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie winno być ochotne
•

Najlepszy wskaźnik właściwej postawy może być widoczny w naszym dawaniu: „Albowiem
ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Radosna i pogodna postawa wobec dawania może tylko mieć miejsce poprzez przemienione serce,
które jest w zgodzie ze Słowem Pańskim: „...pamiętając o słowach Pana Jezusa, który powiedział:
Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dzieje Ap. 20,35 - Biblia Tysiąclecia); „Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne). Taki
pogląd na pogodę ducha w rozdawaniu naszych środków pieniężnych nie jest rzeczą naturalną, ale
ponadnaturalną. Jak Zacheusz odkrył to w sobie, tak i ty możesz to odczuć, że, mając serce
przemienione przez Pana, będziesz miał zupełnie nową chęć dawania.

•

Autor Listu do Hebrajczyków zwracał się do rozproszonych wierzących Żydów. Oni wielce wycierpieli
za swoją wiarę, nawet ich posiadłości i towary były im zabierane, ponieważ byli naśladowcami
Chrystusa Jezusa. Jednak cierpieli i znosili to wszystko z radością, gdyż wiedzieli, że mają lepszą i
bardziej trwałą majętność w niebie (List do Hebrajczyków 10,34). Chodzenie w wierze z naszym
Panem zmienia nasze spojrzenie na rzeczy materialne, ponieważ wiemy, że wszystkie te rzeczy są
tylko tymczasowe i mamy o wiele wspanialsze bogactwa w niebie. Możesz dawać z radością z
ochotnego serca, gdy jesteś bogaty, a to, co dajesz, nie umniejszy twego majątku i bogactwa. To jest
właśnie to, co ci wierzący zrozumieli. Ich prawdziwe bogactwa były w niebie, a ziemska majętność
nie mogła uczynić ich ani bogatymi, ani biednymi.

•

Radosne i ochotne dawanie może mieć miejsce w rezultacie przemyślanych wyborów, których
dokonujemy dla Pana z miłości do Niego. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu wskazuje jego
własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2
List do Koryntian 9,7).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
•

1 List do Koryntian 16,2: „Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i
przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja
przyjdę”. Biblia Gdańska: „...zbierając według tego, jako mu się powodzi...”

•

Proporcjonalność jest podstawową miarą dawania zarówno w Starym, jak i Nowym
Testamencie. Dawanie to jest akt wiary, który jest odpowiedzią na zaopatrzenie, które Pan
nam daje.

•

Aby postępować według Pisma Świętego, nasze dawanie musi być czymś więcej niż tylko
przeliczaniem na procenty; ono musi być hojne. Hojność jest czymś miłym dla Boga

•

Przypowieści Salomona 11,24-25: „Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny
nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto
innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony”.
Przypowieści Salomona 22,9: „Błogosławiony jest człowiek życzliwy, gdyż udziela ze swojego
chleba ubogiemu (dzieli się chlebem z biednym)”.
2 List do Koryntian 9,6: „Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też
żąć będzie”.

•
•
•

Musimy pamiętać, że Bóg jest hojny i On jest zawsze zadowolony, gdy my odzwierciedlamy
Jego charakter naszą hojnością. Dla bogatych w Kościele hojność jest wręcz nakazem.
(Nakazuj im), ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się
z innymi (1 List do Tymoteusza 6,18).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
• Muszę planować moje dawanie, bo w przeciwnym razie nie zdołam
dawać wystarczająco

• Istnieją słuszne powody do zaplanowanego, regularnego i
systematycznego dawania:
– Jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– Potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.
– To odsuwa brzemiona na bok.

• Kiedy w zborze są ludzie, którzy nie dają regularnie, w formie
dziesięciny, to zazwyczaj braki są pokryte z pieniędzy i ofiar tych,
którzy zaplanowali dawać i to wypełniają.

• „Nie o to bowiem chodzi, żeby innym sprawić ulgę, a sobie
utrapienie, lecz żeby była równość” (2 List do Koryntian 8,13).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie w Nowym Testamencie jest oparte na
przemianie naszego serca
• Dawanie winno być ochotne
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
– jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.

Rezultaty właściwego dawania
• Właściwe dawanie pociąga za sobą dziękczynienie i chwałę
•

2 Koryntian 9:11 - 13 A tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką
szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie
tej służby nie tylko wypełnia braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych
dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to,
że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę
z nimi i ze wszystkimi;

• Właściwe dawanie sprawia ogromną radość
•

Filipian 4:10 A uradowałem się wielce w Panu, że nareszcie zakwitło staranie wasze o mnie,
ponieważ już dawno o tym myśleliście, tylko nie mieliście po temu sposobności.

• Łaskawe dawanie jest dowodem dojrzałości duchowej
•
•

2 Koryntian 8:1 A powiadamiamy was, bracia, o łasce Bożej, okazanej zborom macedońskim,
7 A jak we wszystkim się wyróżniacie, w wierze, w słowie i w poznaniu, i we wszelkiej gorliwości
oraz w miłości, którą w was wzbudziliśmy, tak i w tej działalności dobroczynnej się wyróżniacie.

Rezultaty właściwego dawania
• Twoje dawanie może zachęcić innych do dawania
• 2 Koryntian 9: 1-3 Zbyteczną zaś jest rzeczą, bym do was pisał o dziele
miłosierdzia dla świętych. Znam bowiem ochotną wolę waszą, z powodu
której chlubię się wami przed Macedończykami, mówiąc, że Achaja już od
zeszłego roku jest gotowa; i gorliwość wasza zachęciła wielu z nich.
Posłałem tedy braci, aby nasze chlubienie się wami w tej sprawie nie
okazało się nieuzasadnione i abyście byli przygotowani, jak mówiłem, że
jesteście,

• Wierne dawanie zapewnia Bożą pomyślność
• 2 Koryntian 9:8 -9 A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski,
abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na
wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim,
Sprawiedliwość jego trwa na wieki

Rezultaty właściwego dawania
• Wsparcie dla pracowników na niwie Pańskiej jest
dostarczane przez dawanie
•

1 Koryntian 9:7 - 14 Kto kiedy pełni służbę żołnierską własnym kosztem? Kto
zakłada winnicę, a owocu jej nie spożywa? Albo kto pasie trzodę, a mleka od trzody
nie spożywa? Czy to tylko ludzkie mówienie? Czy i zakon tego nie mówi?
Albowiem w zakonie Mojżeszowym napisano: Młócącemu wołowi nie zawiązuj
pyska. Czy Bóg to mówi ze względu na woły? Czy nie mówi tego raczej ze względu
na nas? Tak jest, ze względu na nas jest napisane, że oracz winien orać w nadziei, a
młocarz młócić w nadziei, że będzie uczestniczył w plonach. Jeżeli my dla was
dobra duchowe posialiśmy, to cóż wielkiego, jeżeli wasze ziemskie dobra żąć
będziemy? Jeżeli inni roszczą sobie prawo do was, czemuż raczej nie my? Myśmy
jednak z tego prawa nie skorzystali, ale wszystko znosimy, aby żadnej przeszkody
nie stawiać ewangelii Chrystusowej. Czy nie wiecie, że ci, którzy służbę w świątyni
sprawują, ze świątyni żyją, a którzy przy ołtarzu służą, cząstkę z ołtarza otrzymują?
Tak też postanowił Pan, ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują, z ewangelii żyli.

•

1 Tymoteusza 5:17 -18 Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy
oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i
nauczania. Albowiem Pismo mówi: Młócącemu wołowi nie zawiązuj pyska, oraz:
Godzien jest robotnik zapłaty swojej.

Mateusza 25:
Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię
łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić?
A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy
cię? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie?

A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek
uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście.
Wtedy im odpowie tymi słowy: Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek
nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście.

Nie
zaniedbujmy
więc
podstawowego
przywileju
dziecka Bożego, jakim jest
hojne dawanie Bogu i Jego
kościołowi


Slide 13

Jak wygląda twoje dawanie
Bogu i zborowi?

Nowotestamentowe zasady dawania
Łukasza 12:16 -21:
I powiedział im podobieństwo: Pewnemu bogaczowi pole obfity plon przyniosło.
I rozważał w sobie: Co mam uczynić, skoro nie mam już gdzie gromadzić plonów
moich? I rzekł: Uczynię tak: Zburzę moje stodoły, a większe zbuduję i zgromadzę
tam wszystko zboże swoje i dobra swoje. I powiem do duszy swojej: Duszo, masz
wiele dóbr złożonych na wiele lat; odpocznij, jedz, pij, wesel się. Ale rzekł mu
Bóg: Głupcze, tej nocy zażądają duszy twojej; a to, co przygotowałeś, czyje
będzie? Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu
bogaty.

czyli
Uporządkuj swoje finanse
przed Bogiem i zborem

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca

Panie Jezu

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca
•

Jedną z fundamentalnych podstaw, których nauczał Jezus, było duchowe
odrodzenie. Skupiał się na zmianie ludzkiego serca lub ducha. Nauczał, że zarówno
dobro, jak i zło mogą być przechowywane wewnątrz ludzkiego serca.

•

„Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca
wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Ew. Łukasza 6,45).

•

Jeżeli serca ludzi są zepsute, to wszystkie ich czyny będą pochodzić z zepsutego serca. Dawanie nie jest
lekarstwem na zepsucie. Wielu ludzi daje tylko po to, ażeby to pomogło im osiągnąć ich zepsute i grzeszne
cele. Jezus wiedział, że dopóki serca ludzkie nie doznają przemiany, ich czyny będą nadal pełne zepsucia.

•

Jezus również mówił w Kazaniu na Górze o tych, którzy dają, aby publicznie się
pokazać:
„Kiedy więc dajesz jałmużnę [potrzebującym], nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w
synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją
nagrodę” (Ew. Mateusza 6,2).

•

Taki sposób dawania pochodzi z egoistycznych celów i pobudek, z zepsutego i nie przemienionego
serca. Jezus przyszedł, aby zbawić i przemienić nasze serca tak, aby można było dostrzec tę zmianę
na zewnątrz. Właściwe dawanie, które jest dokonywane w duchu prawym i z należytą postawą, jest
dowodem prawdziwego nawrócenia. Ci, którzy dają, aby zwrócić na siebie uwagę, szukając
poklasku, nie doznają przemiany, a ich pompatyczne czyny są tylko kolejnym dowodem ich
zepsutego, niemoralnego i grzesznego stanu.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel
• Historia Zacheusza w Ewangelii Łukasza ilustruje
efekt, jaki wywiera zbawienie na serce człowieka i
jego portfel.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

•

„A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa,
kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł
na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić. A gdy Jezus przybył na to miejsce,
spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim
domu. I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością. A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do
człowieka grzesznego przybył w gościnę. Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę
majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób. A
Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem
Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło..”
(Ew. Łukasza 19,8-10).

•

Jezus potwierdził duchowe odrodzenie Zacheusza. Zmiana była wyraźna, gdy
skorumpowany poborca podatkowy zaczął od razu dawać.

•

Hojne i bezinteresowne dawanie jest niezaprzeczalnym dowodem przemienionego
ducha.

•

Gdy osoba jest zbawiona przez Jezusa, jej sposoby zarządzania finansami i plany z nimi
związane zmienią się.

•

Osoba, która narodzi się na nowo, przejdzie od egoizmu do hojności. Gdy serca takich
ludzi otwierają się dla Pana, ich portfele też zostają otwarte na potrzeby innych. Egoizm
zostanie przemieniony w bezinteresowność.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Ew. Łukasza 6,38: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą,
natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze.
Odmierzą wam bowiem taką miarę, jaką wy mierzycie (i osądzą
was takim sądem, jakim wy sądzicie)”.
Łukasza 21:2-4
Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą
tam dwa grosze, i rzekł: Zaprawdę,
powiadam wam, iż ta uboga wdowa
wrzuciła więcej niż wszyscy. Albowiem oni
wszyscy dorzucili do darów z tego, co im
zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku
swojego wszystko, co miała na swe
utrzymanie.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Nowotestamentowe zasady i wzorce dawania oparte są bardziej
na obietnicy niż na ustaleniu zasad, przepisów czy regulaminu.
Nauki Jezusa o dawaniu znacznie różniły się od nauk nauczycieli
Prawa. Oni uczyli na temat zobowiązania, powinności i potrzeby.
Jezus nauczał radości dawania.
• Prawdziwie nawróceni do Chrystusa nie dają, aby mieć zysk, lecz dają,
aby okazać miłość. Ich dawanie jest dokonywane w odpowiedzi na
najwyższy akt dawania pokazany w Ew. Jana 3,16

Bóg umiłował, a zatem dał. Całe nowotestamentowe dawanie i wszelkie
nauczanie na temat dawania są oparte na dającej naturze Boga Ojca.
Można dawać bez kochania, lecz nie można kochać bez dawania.
• Jezus był bardziej zainteresowany dawcą niż darem. Inni byli pod
wrażeniem rozmiaru danego daru, lecz Jezus zajmował się charakterem
daru. To cielesny umysł skupia się na darze, a sam dar staje się celem.
Celem zaś Chrystusa nie jest dar, ale dojrzałość duchowa dawcy. W
swoim nauczaniu mówił mniej o samym akcie dawania, a więcej o
naturze dawcy.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• Mateusza 23:23 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że
dajecie dziesięcinę z mięty i z kopru, i z kminku, a zaniedbaliście tego, co
ważniejsze w zakonie: sprawiedliwości, miłosierdzia i wierności; te rzeczy
należało czynić, a tamtych nie zaniedbywać.
Mateusza 5:17 -20
Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo
proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić.
Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie
niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie
przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.
Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań
najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym
będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by
czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w
Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli
sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż
sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie
wejdziecie do Królestwa Niebios.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• W Ewangelii nigdzie nie znajdujemy przesłania o
rezygnacji z dawania ofiar, jałmużny oraz zniesienia
dziesięciny.
• Zasadą Nowego Testamentu jest wszystko dla
Chrystusa ze względu na Chrystusa.
• Łukasza 11:13 Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie
dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec
niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą.
• Dzieje Apostolskie 20:35 W tym wszystkim pokazałem
wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać
na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać.

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin i ofiar

• Hebrajczyków 7:1 -9
• Ten to Melchisedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego, który
wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy wracał po rozgromieniu
królów, pobłogosławił mu, Abraham zaś dał mu dziesięcinę ze
wszystkiego. Imię jego znaczy najpierw król sprawiedliwości,
następnie zaś król Salemu, to jest król pokoju. Bez ojca, bez matki,
bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz
podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Patrzcie
tedy, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał
dziesięcinę z najlepszego łupu. Wprawdzie i ci, którzy są z synów
Lewiego, a otrzymują urząd kapłański, mają nakaz zgodnie z
zakonem pobierać dziesięcinę od ludu, to jest od braci swoich,
chociaż i oni wywodzą się z rodu Abrahama; ale tamten, który nie
wywodził od nich swego rodu, otrzymał dziesięcinę od Abrahama i
pobłogosławił temu, który miał obietnicę. A rzecz to jest bezsporna,
że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo. W jednym
wypadku biorą dziesięcinę śmiertelni ludzie, w drugim ten, o
którym złożono świadectwo, że żyje. jeśli tak można powiedzieć, w
osobie Abrahama i Lewi, który pobiera dziesięcinę, dał dziesięcinę;

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin

Dziesięcina w Starym Testamencie
• Dawanie w Starym Testamencie było oparte na Prawie
Mojżeszowym i można je podzielić na dziesięciny, ofiary i
jałmużny. Izraelita dawał około 30 % ze swego dochodu na
sprawy związane ze służbą Bogu
• Składanie dziesięcin było spodziewane i wymagane, a nawet
obowiązkowe. Reguły były surowe, ponieważ dziesięcina należała do Boga,
a używanie jej do innych celów było złodziejstwem.
• „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać (okradać) Boga, jak wy Mnie
oszukujecie (okradacie)? Pytacie: W czym oszukaliśmy Cię? W
dziesięcinach i ofiarach (daninach). Jesteście zupełnie przeklęci, bo wy – i
to cały naród – ustawicznie Mnie oszukujecie (okradacie)!” (Malachiasz
3,8-9).
• Składanie dziesięcin, tak jak to było praktykowane w Starym Testamencie,
było zamierzone, by okazywać posłuszeństwo wobec Boga. Ta zasada była
pierwszy raz zademonstrowana w ogrodzie Eden, gdzie jedno drzewo
należało do Boga. Pismo Święte nauczało, że wszystko należy do Boga i
pierwociny każdego plonu i pierworodne każdego stada były przeznaczone
dla Boga.

Nowotestamentowe zasady dawania

• Nasze zobowiązania się nie zmieniły a nawet rozszerzyły. Dawanie w Nowym
Testamencie jest oparte na przemianie naszego serca. Dawanie z serca
przewyższa dawanie z obowiązku.
•

Dawanie dziesięcin jest ciągle minimum naszego dawania i dobrą rzeczą, od której trzeba
zacząć. Ale to musi wypływać z ochotnego serca, a nie z przymusu.

•

„Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując
się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę miłuje Bóg” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Dawanie w Nowym Testamencie nie jest oparte na regulacjach prawnych, lecz na miłości.
We wczesnym Kościele dawanie było praktykowane publicznie i często spontanicznie.
Pogoda ducha i radość wydawały się powiązane z dawaniem ludzi.

•

Apostoł Paweł nauczał, że dobrowolne dawanie manifestuje naszą miłość do Pana: „Nie
mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych,
wypróbować szczerość waszej miłości” (2 List do Koryntian 8,8).

•

Paweł regularnie sprawdzał dawanie w zborach. Tutaj nawet porównuje on dawanie w
jednym zborze z dawaniem w innych zborach. On przynaglał ich do dawania, nie z
konieczności, lecz z miłości. Jezus uczył tej samej motywacji, gdy powiedział do swoich
uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (Ew. Jana
14,15).
Pastorzy, którzy prawdziwie miłują Pana i zbór, będą motywować je do dawania z miłości
dla Pana i Jego pracy.

•

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie winno być ochotne
•

Najlepszy wskaźnik właściwej postawy może być widoczny w naszym dawaniu: „Albowiem
ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Radosna i pogodna postawa wobec dawania może tylko mieć miejsce poprzez przemienione serce,
które jest w zgodzie ze Słowem Pańskim: „...pamiętając o słowach Pana Jezusa, który powiedział:
Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dzieje Ap. 20,35 - Biblia Tysiąclecia); „Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne). Taki
pogląd na pogodę ducha w rozdawaniu naszych środków pieniężnych nie jest rzeczą naturalną, ale
ponadnaturalną. Jak Zacheusz odkrył to w sobie, tak i ty możesz to odczuć, że, mając serce
przemienione przez Pana, będziesz miał zupełnie nową chęć dawania.

•

Autor Listu do Hebrajczyków zwracał się do rozproszonych wierzących Żydów. Oni wielce wycierpieli
za swoją wiarę, nawet ich posiadłości i towary były im zabierane, ponieważ byli naśladowcami
Chrystusa Jezusa. Jednak cierpieli i znosili to wszystko z radością, gdyż wiedzieli, że mają lepszą i
bardziej trwałą majętność w niebie (List do Hebrajczyków 10,34). Chodzenie w wierze z naszym
Panem zmienia nasze spojrzenie na rzeczy materialne, ponieważ wiemy, że wszystkie te rzeczy są
tylko tymczasowe i mamy o wiele wspanialsze bogactwa w niebie. Możesz dawać z radością z
ochotnego serca, gdy jesteś bogaty, a to, co dajesz, nie umniejszy twego majątku i bogactwa. To jest
właśnie to, co ci wierzący zrozumieli. Ich prawdziwe bogactwa były w niebie, a ziemska majętność
nie mogła uczynić ich ani bogatymi, ani biednymi.

•

Radosne i ochotne dawanie może mieć miejsce w rezultacie przemyślanych wyborów, których
dokonujemy dla Pana z miłości do Niego. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu wskazuje jego
własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2
List do Koryntian 9,7).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
•

1 List do Koryntian 16,2: „Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i
przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja
przyjdę”. Biblia Gdańska: „...zbierając według tego, jako mu się powodzi...”

•

Proporcjonalność jest podstawową miarą dawania zarówno w Starym, jak i Nowym
Testamencie. Dawanie to jest akt wiary, który jest odpowiedzią na zaopatrzenie, które Pan
nam daje.

•

Aby postępować według Pisma Świętego, nasze dawanie musi być czymś więcej niż tylko
przeliczaniem na procenty; ono musi być hojne. Hojność jest czymś miłym dla Boga

•

Przypowieści Salomona 11,24-25: „Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny
nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto
innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony”.
Przypowieści Salomona 22,9: „Błogosławiony jest człowiek życzliwy, gdyż udziela ze swojego
chleba ubogiemu (dzieli się chlebem z biednym)”.
2 List do Koryntian 9,6: „Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też
żąć będzie”.

•
•
•

Musimy pamiętać, że Bóg jest hojny i On jest zawsze zadowolony, gdy my odzwierciedlamy
Jego charakter naszą hojnością. Dla bogatych w Kościele hojność jest wręcz nakazem.
(Nakazuj im), ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się
z innymi (1 List do Tymoteusza 6,18).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
• Muszę planować moje dawanie, bo w przeciwnym razie nie zdołam
dawać wystarczająco

• Istnieją słuszne powody do zaplanowanego, regularnego i
systematycznego dawania:
– Jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– Potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.
– To odsuwa brzemiona na bok.

• Kiedy w zborze są ludzie, którzy nie dają regularnie, w formie
dziesięciny, to zazwyczaj braki są pokryte z pieniędzy i ofiar tych,
którzy zaplanowali dawać i to wypełniają.

• „Nie o to bowiem chodzi, żeby innym sprawić ulgę, a sobie
utrapienie, lecz żeby była równość” (2 List do Koryntian 8,13).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie w Nowym Testamencie jest oparte na
przemianie naszego serca
• Dawanie winno być ochotne
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
– jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.

Rezultaty właściwego dawania
• Właściwe dawanie pociąga za sobą dziękczynienie i chwałę
•

2 Koryntian 9:11 - 13 A tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką
szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie
tej służby nie tylko wypełnia braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych
dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to,
że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę
z nimi i ze wszystkimi;

• Właściwe dawanie sprawia ogromną radość
•

Filipian 4:10 A uradowałem się wielce w Panu, że nareszcie zakwitło staranie wasze o mnie,
ponieważ już dawno o tym myśleliście, tylko nie mieliście po temu sposobności.

• Łaskawe dawanie jest dowodem dojrzałości duchowej
•
•

2 Koryntian 8:1 A powiadamiamy was, bracia, o łasce Bożej, okazanej zborom macedońskim,
7 A jak we wszystkim się wyróżniacie, w wierze, w słowie i w poznaniu, i we wszelkiej gorliwości
oraz w miłości, którą w was wzbudziliśmy, tak i w tej działalności dobroczynnej się wyróżniacie.

Rezultaty właściwego dawania
• Twoje dawanie może zachęcić innych do dawania
• 2 Koryntian 9: 1-3 Zbyteczną zaś jest rzeczą, bym do was pisał o dziele
miłosierdzia dla świętych. Znam bowiem ochotną wolę waszą, z powodu
której chlubię się wami przed Macedończykami, mówiąc, że Achaja już od
zeszłego roku jest gotowa; i gorliwość wasza zachęciła wielu z nich.
Posłałem tedy braci, aby nasze chlubienie się wami w tej sprawie nie
okazało się nieuzasadnione i abyście byli przygotowani, jak mówiłem, że
jesteście,

• Wierne dawanie zapewnia Bożą pomyślność
• 2 Koryntian 9:8 -9 A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski,
abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na
wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim,
Sprawiedliwość jego trwa na wieki

Rezultaty właściwego dawania
• Wsparcie dla pracowników na niwie Pańskiej jest
dostarczane przez dawanie
•

1 Koryntian 9:7 - 14 Kto kiedy pełni służbę żołnierską własnym kosztem? Kto
zakłada winnicę, a owocu jej nie spożywa? Albo kto pasie trzodę, a mleka od trzody
nie spożywa? Czy to tylko ludzkie mówienie? Czy i zakon tego nie mówi?
Albowiem w zakonie Mojżeszowym napisano: Młócącemu wołowi nie zawiązuj
pyska. Czy Bóg to mówi ze względu na woły? Czy nie mówi tego raczej ze względu
na nas? Tak jest, ze względu na nas jest napisane, że oracz winien orać w nadziei, a
młocarz młócić w nadziei, że będzie uczestniczył w plonach. Jeżeli my dla was
dobra duchowe posialiśmy, to cóż wielkiego, jeżeli wasze ziemskie dobra żąć
będziemy? Jeżeli inni roszczą sobie prawo do was, czemuż raczej nie my? Myśmy
jednak z tego prawa nie skorzystali, ale wszystko znosimy, aby żadnej przeszkody
nie stawiać ewangelii Chrystusowej. Czy nie wiecie, że ci, którzy służbę w świątyni
sprawują, ze świątyni żyją, a którzy przy ołtarzu służą, cząstkę z ołtarza otrzymują?
Tak też postanowił Pan, ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują, z ewangelii żyli.

•

1 Tymoteusza 5:17 -18 Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy
oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i
nauczania. Albowiem Pismo mówi: Młócącemu wołowi nie zawiązuj pyska, oraz:
Godzien jest robotnik zapłaty swojej.

Mateusza 25:
Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię
łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić?
A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy
cię? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie?

A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek
uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście.
Wtedy im odpowie tymi słowy: Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek
nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście.

Nie
zaniedbujmy
więc
podstawowego
przywileju
dziecka Bożego, jakim jest
hojne dawanie Bogu i Jego
kościołowi


Slide 14

Jak wygląda twoje dawanie
Bogu i zborowi?

Nowotestamentowe zasady dawania
Łukasza 12:16 -21:
I powiedział im podobieństwo: Pewnemu bogaczowi pole obfity plon przyniosło.
I rozważał w sobie: Co mam uczynić, skoro nie mam już gdzie gromadzić plonów
moich? I rzekł: Uczynię tak: Zburzę moje stodoły, a większe zbuduję i zgromadzę
tam wszystko zboże swoje i dobra swoje. I powiem do duszy swojej: Duszo, masz
wiele dóbr złożonych na wiele lat; odpocznij, jedz, pij, wesel się. Ale rzekł mu
Bóg: Głupcze, tej nocy zażądają duszy twojej; a to, co przygotowałeś, czyje
będzie? Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu
bogaty.

czyli
Uporządkuj swoje finanse
przed Bogiem i zborem

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca

Panie Jezu

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca
•

Jedną z fundamentalnych podstaw, których nauczał Jezus, było duchowe
odrodzenie. Skupiał się na zmianie ludzkiego serca lub ducha. Nauczał, że zarówno
dobro, jak i zło mogą być przechowywane wewnątrz ludzkiego serca.

•

„Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca
wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Ew. Łukasza 6,45).

•

Jeżeli serca ludzi są zepsute, to wszystkie ich czyny będą pochodzić z zepsutego serca. Dawanie nie jest
lekarstwem na zepsucie. Wielu ludzi daje tylko po to, ażeby to pomogło im osiągnąć ich zepsute i grzeszne
cele. Jezus wiedział, że dopóki serca ludzkie nie doznają przemiany, ich czyny będą nadal pełne zepsucia.

•

Jezus również mówił w Kazaniu na Górze o tych, którzy dają, aby publicznie się
pokazać:
„Kiedy więc dajesz jałmużnę [potrzebującym], nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w
synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją
nagrodę” (Ew. Mateusza 6,2).

•

Taki sposób dawania pochodzi z egoistycznych celów i pobudek, z zepsutego i nie przemienionego
serca. Jezus przyszedł, aby zbawić i przemienić nasze serca tak, aby można było dostrzec tę zmianę
na zewnątrz. Właściwe dawanie, które jest dokonywane w duchu prawym i z należytą postawą, jest
dowodem prawdziwego nawrócenia. Ci, którzy dają, aby zwrócić na siebie uwagę, szukając
poklasku, nie doznają przemiany, a ich pompatyczne czyny są tylko kolejnym dowodem ich
zepsutego, niemoralnego i grzesznego stanu.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel
• Historia Zacheusza w Ewangelii Łukasza ilustruje
efekt, jaki wywiera zbawienie na serce człowieka i
jego portfel.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

•

„A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa,
kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł
na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić. A gdy Jezus przybył na to miejsce,
spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim
domu. I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością. A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do
człowieka grzesznego przybył w gościnę. Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę
majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób. A
Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem
Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło..”
(Ew. Łukasza 19,8-10).

•

Jezus potwierdził duchowe odrodzenie Zacheusza. Zmiana była wyraźna, gdy
skorumpowany poborca podatkowy zaczął od razu dawać.

•

Hojne i bezinteresowne dawanie jest niezaprzeczalnym dowodem przemienionego
ducha.

•

Gdy osoba jest zbawiona przez Jezusa, jej sposoby zarządzania finansami i plany z nimi
związane zmienią się.

•

Osoba, która narodzi się na nowo, przejdzie od egoizmu do hojności. Gdy serca takich
ludzi otwierają się dla Pana, ich portfele też zostają otwarte na potrzeby innych. Egoizm
zostanie przemieniony w bezinteresowność.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Ew. Łukasza 6,38: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą,
natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze.
Odmierzą wam bowiem taką miarę, jaką wy mierzycie (i osądzą
was takim sądem, jakim wy sądzicie)”.
Łukasza 21:2-4
Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą
tam dwa grosze, i rzekł: Zaprawdę,
powiadam wam, iż ta uboga wdowa
wrzuciła więcej niż wszyscy. Albowiem oni
wszyscy dorzucili do darów z tego, co im
zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku
swojego wszystko, co miała na swe
utrzymanie.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Nowotestamentowe zasady i wzorce dawania oparte są bardziej
na obietnicy niż na ustaleniu zasad, przepisów czy regulaminu.
Nauki Jezusa o dawaniu znacznie różniły się od nauk nauczycieli
Prawa. Oni uczyli na temat zobowiązania, powinności i potrzeby.
Jezus nauczał radości dawania.
• Prawdziwie nawróceni do Chrystusa nie dają, aby mieć zysk, lecz dają,
aby okazać miłość. Ich dawanie jest dokonywane w odpowiedzi na
najwyższy akt dawania pokazany w Ew. Jana 3,16

Bóg umiłował, a zatem dał. Całe nowotestamentowe dawanie i wszelkie
nauczanie na temat dawania są oparte na dającej naturze Boga Ojca.
Można dawać bez kochania, lecz nie można kochać bez dawania.
• Jezus był bardziej zainteresowany dawcą niż darem. Inni byli pod
wrażeniem rozmiaru danego daru, lecz Jezus zajmował się charakterem
daru. To cielesny umysł skupia się na darze, a sam dar staje się celem.
Celem zaś Chrystusa nie jest dar, ale dojrzałość duchowa dawcy. W
swoim nauczaniu mówił mniej o samym akcie dawania, a więcej o
naturze dawcy.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• Mateusza 23:23 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że
dajecie dziesięcinę z mięty i z kopru, i z kminku, a zaniedbaliście tego, co
ważniejsze w zakonie: sprawiedliwości, miłosierdzia i wierności; te rzeczy
należało czynić, a tamtych nie zaniedbywać.
Mateusza 5:17 -20
Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo
proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić.
Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie
niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie
przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.
Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań
najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym
będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by
czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w
Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli
sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż
sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie
wejdziecie do Królestwa Niebios.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• W Ewangelii nigdzie nie znajdujemy przesłania o
rezygnacji z dawania ofiar, jałmużny oraz zniesienia
dziesięciny.
• Zasadą Nowego Testamentu jest wszystko dla
Chrystusa ze względu na Chrystusa.
• Łukasza 11:13 Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie
dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec
niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą.
• Dzieje Apostolskie 20:35 W tym wszystkim pokazałem
wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać
na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać.

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin i ofiar

• Hebrajczyków 7:1 -9
• Ten to Melchisedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego, który
wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy wracał po rozgromieniu
królów, pobłogosławił mu, Abraham zaś dał mu dziesięcinę ze
wszystkiego. Imię jego znaczy najpierw król sprawiedliwości,
następnie zaś król Salemu, to jest król pokoju. Bez ojca, bez matki,
bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz
podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Patrzcie
tedy, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał
dziesięcinę z najlepszego łupu. Wprawdzie i ci, którzy są z synów
Lewiego, a otrzymują urząd kapłański, mają nakaz zgodnie z
zakonem pobierać dziesięcinę od ludu, to jest od braci swoich,
chociaż i oni wywodzą się z rodu Abrahama; ale tamten, który nie
wywodził od nich swego rodu, otrzymał dziesięcinę od Abrahama i
pobłogosławił temu, który miał obietnicę. A rzecz to jest bezsporna,
że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo. W jednym
wypadku biorą dziesięcinę śmiertelni ludzie, w drugim ten, o
którym złożono świadectwo, że żyje. jeśli tak można powiedzieć, w
osobie Abrahama i Lewi, który pobiera dziesięcinę, dał dziesięcinę;

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin

Dziesięcina w Starym Testamencie
• Dawanie w Starym Testamencie było oparte na Prawie
Mojżeszowym i można je podzielić na dziesięciny, ofiary i
jałmużny. Izraelita dawał około 30 % ze swego dochodu na
sprawy związane ze służbą Bogu
• Składanie dziesięcin było spodziewane i wymagane, a nawet
obowiązkowe. Reguły były surowe, ponieważ dziesięcina należała do Boga,
a używanie jej do innych celów było złodziejstwem.
• „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać (okradać) Boga, jak wy Mnie
oszukujecie (okradacie)? Pytacie: W czym oszukaliśmy Cię? W
dziesięcinach i ofiarach (daninach). Jesteście zupełnie przeklęci, bo wy – i
to cały naród – ustawicznie Mnie oszukujecie (okradacie)!” (Malachiasz
3,8-9).
• Składanie dziesięcin, tak jak to było praktykowane w Starym Testamencie,
było zamierzone, by okazywać posłuszeństwo wobec Boga. Ta zasada była
pierwszy raz zademonstrowana w ogrodzie Eden, gdzie jedno drzewo
należało do Boga. Pismo Święte nauczało, że wszystko należy do Boga i
pierwociny każdego plonu i pierworodne każdego stada były przeznaczone
dla Boga.

Nowotestamentowe zasady dawania

• Nasze zobowiązania się nie zmieniły a nawet rozszerzyły. Dawanie w Nowym
Testamencie jest oparte na przemianie naszego serca. Dawanie z serca
przewyższa dawanie z obowiązku.
•

Dawanie dziesięcin jest ciągle minimum naszego dawania i dobrą rzeczą, od której trzeba
zacząć. Ale to musi wypływać z ochotnego serca, a nie z przymusu.

•

„Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując
się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę miłuje Bóg” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Dawanie w Nowym Testamencie nie jest oparte na regulacjach prawnych, lecz na miłości.
We wczesnym Kościele dawanie było praktykowane publicznie i często spontanicznie.
Pogoda ducha i radość wydawały się powiązane z dawaniem ludzi.

•

Apostoł Paweł nauczał, że dobrowolne dawanie manifestuje naszą miłość do Pana: „Nie
mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych,
wypróbować szczerość waszej miłości” (2 List do Koryntian 8,8).

•

Paweł regularnie sprawdzał dawanie w zborach. Tutaj nawet porównuje on dawanie w
jednym zborze z dawaniem w innych zborach. On przynaglał ich do dawania, nie z
konieczności, lecz z miłości. Jezus uczył tej samej motywacji, gdy powiedział do swoich
uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (Ew. Jana
14,15).
Pastorzy, którzy prawdziwie miłują Pana i zbór, będą motywować je do dawania z miłości
dla Pana i Jego pracy.

•

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie winno być ochotne
•

Najlepszy wskaźnik właściwej postawy może być widoczny w naszym dawaniu: „Albowiem
ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Radosna i pogodna postawa wobec dawania może tylko mieć miejsce poprzez przemienione serce,
które jest w zgodzie ze Słowem Pańskim: „...pamiętając o słowach Pana Jezusa, który powiedział:
Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dzieje Ap. 20,35 - Biblia Tysiąclecia); „Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne). Taki
pogląd na pogodę ducha w rozdawaniu naszych środków pieniężnych nie jest rzeczą naturalną, ale
ponadnaturalną. Jak Zacheusz odkrył to w sobie, tak i ty możesz to odczuć, że, mając serce
przemienione przez Pana, będziesz miał zupełnie nową chęć dawania.

•

Autor Listu do Hebrajczyków zwracał się do rozproszonych wierzących Żydów. Oni wielce wycierpieli
za swoją wiarę, nawet ich posiadłości i towary były im zabierane, ponieważ byli naśladowcami
Chrystusa Jezusa. Jednak cierpieli i znosili to wszystko z radością, gdyż wiedzieli, że mają lepszą i
bardziej trwałą majętność w niebie (List do Hebrajczyków 10,34). Chodzenie w wierze z naszym
Panem zmienia nasze spojrzenie na rzeczy materialne, ponieważ wiemy, że wszystkie te rzeczy są
tylko tymczasowe i mamy o wiele wspanialsze bogactwa w niebie. Możesz dawać z radością z
ochotnego serca, gdy jesteś bogaty, a to, co dajesz, nie umniejszy twego majątku i bogactwa. To jest
właśnie to, co ci wierzący zrozumieli. Ich prawdziwe bogactwa były w niebie, a ziemska majętność
nie mogła uczynić ich ani bogatymi, ani biednymi.

•

Radosne i ochotne dawanie może mieć miejsce w rezultacie przemyślanych wyborów, których
dokonujemy dla Pana z miłości do Niego. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu wskazuje jego
własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2
List do Koryntian 9,7).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
•

1 List do Koryntian 16,2: „Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i
przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja
przyjdę”. Biblia Gdańska: „...zbierając według tego, jako mu się powodzi...”

•

Proporcjonalność jest podstawową miarą dawania zarówno w Starym, jak i Nowym
Testamencie. Dawanie to jest akt wiary, który jest odpowiedzią na zaopatrzenie, które Pan
nam daje.

•

Aby postępować według Pisma Świętego, nasze dawanie musi być czymś więcej niż tylko
przeliczaniem na procenty; ono musi być hojne. Hojność jest czymś miłym dla Boga

•

Przypowieści Salomona 11,24-25: „Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny
nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto
innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony”.
Przypowieści Salomona 22,9: „Błogosławiony jest człowiek życzliwy, gdyż udziela ze swojego
chleba ubogiemu (dzieli się chlebem z biednym)”.
2 List do Koryntian 9,6: „Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też
żąć będzie”.

•
•
•

Musimy pamiętać, że Bóg jest hojny i On jest zawsze zadowolony, gdy my odzwierciedlamy
Jego charakter naszą hojnością. Dla bogatych w Kościele hojność jest wręcz nakazem.
(Nakazuj im), ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się
z innymi (1 List do Tymoteusza 6,18).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
• Muszę planować moje dawanie, bo w przeciwnym razie nie zdołam
dawać wystarczająco

• Istnieją słuszne powody do zaplanowanego, regularnego i
systematycznego dawania:
– Jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– Potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.
– To odsuwa brzemiona na bok.

• Kiedy w zborze są ludzie, którzy nie dają regularnie, w formie
dziesięciny, to zazwyczaj braki są pokryte z pieniędzy i ofiar tych,
którzy zaplanowali dawać i to wypełniają.

• „Nie o to bowiem chodzi, żeby innym sprawić ulgę, a sobie
utrapienie, lecz żeby była równość” (2 List do Koryntian 8,13).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie w Nowym Testamencie jest oparte na
przemianie naszego serca
• Dawanie winno być ochotne
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
– jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.

Rezultaty właściwego dawania
• Właściwe dawanie pociąga za sobą dziękczynienie i chwałę
•

2 Koryntian 9:11 - 13 A tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką
szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie
tej służby nie tylko wypełnia braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych
dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to,
że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę
z nimi i ze wszystkimi;

• Właściwe dawanie sprawia ogromną radość
•

Filipian 4:10 A uradowałem się wielce w Panu, że nareszcie zakwitło staranie wasze o mnie,
ponieważ już dawno o tym myśleliście, tylko nie mieliście po temu sposobności.

• Łaskawe dawanie jest dowodem dojrzałości duchowej
•
•

2 Koryntian 8:1 A powiadamiamy was, bracia, o łasce Bożej, okazanej zborom macedońskim,
7 A jak we wszystkim się wyróżniacie, w wierze, w słowie i w poznaniu, i we wszelkiej gorliwości
oraz w miłości, którą w was wzbudziliśmy, tak i w tej działalności dobroczynnej się wyróżniacie.

Rezultaty właściwego dawania
• Twoje dawanie może zachęcić innych do dawania
• 2 Koryntian 9: 1-3 Zbyteczną zaś jest rzeczą, bym do was pisał o dziele
miłosierdzia dla świętych. Znam bowiem ochotną wolę waszą, z powodu
której chlubię się wami przed Macedończykami, mówiąc, że Achaja już od
zeszłego roku jest gotowa; i gorliwość wasza zachęciła wielu z nich.
Posłałem tedy braci, aby nasze chlubienie się wami w tej sprawie nie
okazało się nieuzasadnione i abyście byli przygotowani, jak mówiłem, że
jesteście,

• Wierne dawanie zapewnia Bożą pomyślność
• 2 Koryntian 9:8 -9 A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski,
abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na
wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim,
Sprawiedliwość jego trwa na wieki

Rezultaty właściwego dawania
• Wsparcie dla pracowników na niwie Pańskiej jest
dostarczane przez dawanie
•

1 Koryntian 9:7 - 14 Kto kiedy pełni służbę żołnierską własnym kosztem? Kto
zakłada winnicę, a owocu jej nie spożywa? Albo kto pasie trzodę, a mleka od trzody
nie spożywa? Czy to tylko ludzkie mówienie? Czy i zakon tego nie mówi?
Albowiem w zakonie Mojżeszowym napisano: Młócącemu wołowi nie zawiązuj
pyska. Czy Bóg to mówi ze względu na woły? Czy nie mówi tego raczej ze względu
na nas? Tak jest, ze względu na nas jest napisane, że oracz winien orać w nadziei, a
młocarz młócić w nadziei, że będzie uczestniczył w plonach. Jeżeli my dla was
dobra duchowe posialiśmy, to cóż wielkiego, jeżeli wasze ziemskie dobra żąć
będziemy? Jeżeli inni roszczą sobie prawo do was, czemuż raczej nie my? Myśmy
jednak z tego prawa nie skorzystali, ale wszystko znosimy, aby żadnej przeszkody
nie stawiać ewangelii Chrystusowej. Czy nie wiecie, że ci, którzy służbę w świątyni
sprawują, ze świątyni żyją, a którzy przy ołtarzu służą, cząstkę z ołtarza otrzymują?
Tak też postanowił Pan, ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują, z ewangelii żyli.

•

1 Tymoteusza 5:17 -18 Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy
oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i
nauczania. Albowiem Pismo mówi: Młócącemu wołowi nie zawiązuj pyska, oraz:
Godzien jest robotnik zapłaty swojej.

Mateusza 25:
Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię
łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić?
A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy
cię? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie?

A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek
uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście.
Wtedy im odpowie tymi słowy: Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek
nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście.

Nie
zaniedbujmy
więc
podstawowego
przywileju
dziecka Bożego, jakim jest
hojne dawanie Bogu i Jego
kościołowi


Slide 15

Jak wygląda twoje dawanie
Bogu i zborowi?

Nowotestamentowe zasady dawania
Łukasza 12:16 -21:
I powiedział im podobieństwo: Pewnemu bogaczowi pole obfity plon przyniosło.
I rozważał w sobie: Co mam uczynić, skoro nie mam już gdzie gromadzić plonów
moich? I rzekł: Uczynię tak: Zburzę moje stodoły, a większe zbuduję i zgromadzę
tam wszystko zboże swoje i dobra swoje. I powiem do duszy swojej: Duszo, masz
wiele dóbr złożonych na wiele lat; odpocznij, jedz, pij, wesel się. Ale rzekł mu
Bóg: Głupcze, tej nocy zażądają duszy twojej; a to, co przygotowałeś, czyje
będzie? Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu
bogaty.

czyli
Uporządkuj swoje finanse
przed Bogiem i zborem

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca

Panie Jezu

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca
•

Jedną z fundamentalnych podstaw, których nauczał Jezus, było duchowe
odrodzenie. Skupiał się na zmianie ludzkiego serca lub ducha. Nauczał, że zarówno
dobro, jak i zło mogą być przechowywane wewnątrz ludzkiego serca.

•

„Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca
wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Ew. Łukasza 6,45).

•

Jeżeli serca ludzi są zepsute, to wszystkie ich czyny będą pochodzić z zepsutego serca. Dawanie nie jest
lekarstwem na zepsucie. Wielu ludzi daje tylko po to, ażeby to pomogło im osiągnąć ich zepsute i grzeszne
cele. Jezus wiedział, że dopóki serca ludzkie nie doznają przemiany, ich czyny będą nadal pełne zepsucia.

•

Jezus również mówił w Kazaniu na Górze o tych, którzy dają, aby publicznie się
pokazać:
„Kiedy więc dajesz jałmużnę [potrzebującym], nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w
synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją
nagrodę” (Ew. Mateusza 6,2).

•

Taki sposób dawania pochodzi z egoistycznych celów i pobudek, z zepsutego i nie przemienionego
serca. Jezus przyszedł, aby zbawić i przemienić nasze serca tak, aby można było dostrzec tę zmianę
na zewnątrz. Właściwe dawanie, które jest dokonywane w duchu prawym i z należytą postawą, jest
dowodem prawdziwego nawrócenia. Ci, którzy dają, aby zwrócić na siebie uwagę, szukając
poklasku, nie doznają przemiany, a ich pompatyczne czyny są tylko kolejnym dowodem ich
zepsutego, niemoralnego i grzesznego stanu.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel
• Historia Zacheusza w Ewangelii Łukasza ilustruje
efekt, jaki wywiera zbawienie na serce człowieka i
jego portfel.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

•

„A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa,
kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł
na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić. A gdy Jezus przybył na to miejsce,
spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim
domu. I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością. A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do
człowieka grzesznego przybył w gościnę. Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę
majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób. A
Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem
Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło..”
(Ew. Łukasza 19,8-10).

•

Jezus potwierdził duchowe odrodzenie Zacheusza. Zmiana była wyraźna, gdy
skorumpowany poborca podatkowy zaczął od razu dawać.

•

Hojne i bezinteresowne dawanie jest niezaprzeczalnym dowodem przemienionego
ducha.

•

Gdy osoba jest zbawiona przez Jezusa, jej sposoby zarządzania finansami i plany z nimi
związane zmienią się.

•

Osoba, która narodzi się na nowo, przejdzie od egoizmu do hojności. Gdy serca takich
ludzi otwierają się dla Pana, ich portfele też zostają otwarte na potrzeby innych. Egoizm
zostanie przemieniony w bezinteresowność.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Ew. Łukasza 6,38: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą,
natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze.
Odmierzą wam bowiem taką miarę, jaką wy mierzycie (i osądzą
was takim sądem, jakim wy sądzicie)”.
Łukasza 21:2-4
Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą
tam dwa grosze, i rzekł: Zaprawdę,
powiadam wam, iż ta uboga wdowa
wrzuciła więcej niż wszyscy. Albowiem oni
wszyscy dorzucili do darów z tego, co im
zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku
swojego wszystko, co miała na swe
utrzymanie.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Nowotestamentowe zasady i wzorce dawania oparte są bardziej
na obietnicy niż na ustaleniu zasad, przepisów czy regulaminu.
Nauki Jezusa o dawaniu znacznie różniły się od nauk nauczycieli
Prawa. Oni uczyli na temat zobowiązania, powinności i potrzeby.
Jezus nauczał radości dawania.
• Prawdziwie nawróceni do Chrystusa nie dają, aby mieć zysk, lecz dają,
aby okazać miłość. Ich dawanie jest dokonywane w odpowiedzi na
najwyższy akt dawania pokazany w Ew. Jana 3,16

Bóg umiłował, a zatem dał. Całe nowotestamentowe dawanie i wszelkie
nauczanie na temat dawania są oparte na dającej naturze Boga Ojca.
Można dawać bez kochania, lecz nie można kochać bez dawania.
• Jezus był bardziej zainteresowany dawcą niż darem. Inni byli pod
wrażeniem rozmiaru danego daru, lecz Jezus zajmował się charakterem
daru. To cielesny umysł skupia się na darze, a sam dar staje się celem.
Celem zaś Chrystusa nie jest dar, ale dojrzałość duchowa dawcy. W
swoim nauczaniu mówił mniej o samym akcie dawania, a więcej o
naturze dawcy.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• Mateusza 23:23 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że
dajecie dziesięcinę z mięty i z kopru, i z kminku, a zaniedbaliście tego, co
ważniejsze w zakonie: sprawiedliwości, miłosierdzia i wierności; te rzeczy
należało czynić, a tamtych nie zaniedbywać.
Mateusza 5:17 -20
Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo
proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić.
Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie
niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie
przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.
Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań
najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym
będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by
czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w
Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli
sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż
sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie
wejdziecie do Królestwa Niebios.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• W Ewangelii nigdzie nie znajdujemy przesłania o
rezygnacji z dawania ofiar, jałmużny oraz zniesienia
dziesięciny.
• Zasadą Nowego Testamentu jest wszystko dla
Chrystusa ze względu na Chrystusa.
• Łukasza 11:13 Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie
dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec
niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą.
• Dzieje Apostolskie 20:35 W tym wszystkim pokazałem
wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać
na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać.

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin i ofiar

• Hebrajczyków 7:1 -9
• Ten to Melchisedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego, który
wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy wracał po rozgromieniu
królów, pobłogosławił mu, Abraham zaś dał mu dziesięcinę ze
wszystkiego. Imię jego znaczy najpierw król sprawiedliwości,
następnie zaś król Salemu, to jest król pokoju. Bez ojca, bez matki,
bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz
podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Patrzcie
tedy, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał
dziesięcinę z najlepszego łupu. Wprawdzie i ci, którzy są z synów
Lewiego, a otrzymują urząd kapłański, mają nakaz zgodnie z
zakonem pobierać dziesięcinę od ludu, to jest od braci swoich,
chociaż i oni wywodzą się z rodu Abrahama; ale tamten, który nie
wywodził od nich swego rodu, otrzymał dziesięcinę od Abrahama i
pobłogosławił temu, który miał obietnicę. A rzecz to jest bezsporna,
że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo. W jednym
wypadku biorą dziesięcinę śmiertelni ludzie, w drugim ten, o
którym złożono świadectwo, że żyje. jeśli tak można powiedzieć, w
osobie Abrahama i Lewi, który pobiera dziesięcinę, dał dziesięcinę;

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin

Dziesięcina w Starym Testamencie
• Dawanie w Starym Testamencie było oparte na Prawie
Mojżeszowym i można je podzielić na dziesięciny, ofiary i
jałmużny. Izraelita dawał około 30 % ze swego dochodu na
sprawy związane ze służbą Bogu
• Składanie dziesięcin było spodziewane i wymagane, a nawet
obowiązkowe. Reguły były surowe, ponieważ dziesięcina należała do Boga,
a używanie jej do innych celów było złodziejstwem.
• „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać (okradać) Boga, jak wy Mnie
oszukujecie (okradacie)? Pytacie: W czym oszukaliśmy Cię? W
dziesięcinach i ofiarach (daninach). Jesteście zupełnie przeklęci, bo wy – i
to cały naród – ustawicznie Mnie oszukujecie (okradacie)!” (Malachiasz
3,8-9).
• Składanie dziesięcin, tak jak to było praktykowane w Starym Testamencie,
było zamierzone, by okazywać posłuszeństwo wobec Boga. Ta zasada była
pierwszy raz zademonstrowana w ogrodzie Eden, gdzie jedno drzewo
należało do Boga. Pismo Święte nauczało, że wszystko należy do Boga i
pierwociny każdego plonu i pierworodne każdego stada były przeznaczone
dla Boga.

Nowotestamentowe zasady dawania

• Nasze zobowiązania się nie zmieniły a nawet rozszerzyły. Dawanie w Nowym
Testamencie jest oparte na przemianie naszego serca. Dawanie z serca
przewyższa dawanie z obowiązku.
•

Dawanie dziesięcin jest ciągle minimum naszego dawania i dobrą rzeczą, od której trzeba
zacząć. Ale to musi wypływać z ochotnego serca, a nie z przymusu.

•

„Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując
się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę miłuje Bóg” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Dawanie w Nowym Testamencie nie jest oparte na regulacjach prawnych, lecz na miłości.
We wczesnym Kościele dawanie było praktykowane publicznie i często spontanicznie.
Pogoda ducha i radość wydawały się powiązane z dawaniem ludzi.

•

Apostoł Paweł nauczał, że dobrowolne dawanie manifestuje naszą miłość do Pana: „Nie
mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych,
wypróbować szczerość waszej miłości” (2 List do Koryntian 8,8).

•

Paweł regularnie sprawdzał dawanie w zborach. Tutaj nawet porównuje on dawanie w
jednym zborze z dawaniem w innych zborach. On przynaglał ich do dawania, nie z
konieczności, lecz z miłości. Jezus uczył tej samej motywacji, gdy powiedział do swoich
uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (Ew. Jana
14,15).
Pastorzy, którzy prawdziwie miłują Pana i zbór, będą motywować je do dawania z miłości
dla Pana i Jego pracy.

•

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie winno być ochotne
•

Najlepszy wskaźnik właściwej postawy może być widoczny w naszym dawaniu: „Albowiem
ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Radosna i pogodna postawa wobec dawania może tylko mieć miejsce poprzez przemienione serce,
które jest w zgodzie ze Słowem Pańskim: „...pamiętając o słowach Pana Jezusa, który powiedział:
Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dzieje Ap. 20,35 - Biblia Tysiąclecia); „Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne). Taki
pogląd na pogodę ducha w rozdawaniu naszych środków pieniężnych nie jest rzeczą naturalną, ale
ponadnaturalną. Jak Zacheusz odkrył to w sobie, tak i ty możesz to odczuć, że, mając serce
przemienione przez Pana, będziesz miał zupełnie nową chęć dawania.

•

Autor Listu do Hebrajczyków zwracał się do rozproszonych wierzących Żydów. Oni wielce wycierpieli
za swoją wiarę, nawet ich posiadłości i towary były im zabierane, ponieważ byli naśladowcami
Chrystusa Jezusa. Jednak cierpieli i znosili to wszystko z radością, gdyż wiedzieli, że mają lepszą i
bardziej trwałą majętność w niebie (List do Hebrajczyków 10,34). Chodzenie w wierze z naszym
Panem zmienia nasze spojrzenie na rzeczy materialne, ponieważ wiemy, że wszystkie te rzeczy są
tylko tymczasowe i mamy o wiele wspanialsze bogactwa w niebie. Możesz dawać z radością z
ochotnego serca, gdy jesteś bogaty, a to, co dajesz, nie umniejszy twego majątku i bogactwa. To jest
właśnie to, co ci wierzący zrozumieli. Ich prawdziwe bogactwa były w niebie, a ziemska majętność
nie mogła uczynić ich ani bogatymi, ani biednymi.

•

Radosne i ochotne dawanie może mieć miejsce w rezultacie przemyślanych wyborów, których
dokonujemy dla Pana z miłości do Niego. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu wskazuje jego
własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2
List do Koryntian 9,7).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
•

1 List do Koryntian 16,2: „Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i
przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja
przyjdę”. Biblia Gdańska: „...zbierając według tego, jako mu się powodzi...”

•

Proporcjonalność jest podstawową miarą dawania zarówno w Starym, jak i Nowym
Testamencie. Dawanie to jest akt wiary, który jest odpowiedzią na zaopatrzenie, które Pan
nam daje.

•

Aby postępować według Pisma Świętego, nasze dawanie musi być czymś więcej niż tylko
przeliczaniem na procenty; ono musi być hojne. Hojność jest czymś miłym dla Boga

•

Przypowieści Salomona 11,24-25: „Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny
nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto
innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony”.
Przypowieści Salomona 22,9: „Błogosławiony jest człowiek życzliwy, gdyż udziela ze swojego
chleba ubogiemu (dzieli się chlebem z biednym)”.
2 List do Koryntian 9,6: „Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też
żąć będzie”.

•
•
•

Musimy pamiętać, że Bóg jest hojny i On jest zawsze zadowolony, gdy my odzwierciedlamy
Jego charakter naszą hojnością. Dla bogatych w Kościele hojność jest wręcz nakazem.
(Nakazuj im), ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się
z innymi (1 List do Tymoteusza 6,18).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
• Muszę planować moje dawanie, bo w przeciwnym razie nie zdołam
dawać wystarczająco

• Istnieją słuszne powody do zaplanowanego, regularnego i
systematycznego dawania:
– Jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– Potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.
– To odsuwa brzemiona na bok.

• Kiedy w zborze są ludzie, którzy nie dają regularnie, w formie
dziesięciny, to zazwyczaj braki są pokryte z pieniędzy i ofiar tych,
którzy zaplanowali dawać i to wypełniają.

• „Nie o to bowiem chodzi, żeby innym sprawić ulgę, a sobie
utrapienie, lecz żeby była równość” (2 List do Koryntian 8,13).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie w Nowym Testamencie jest oparte na
przemianie naszego serca
• Dawanie winno być ochotne
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
– jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.

Rezultaty właściwego dawania
• Właściwe dawanie pociąga za sobą dziękczynienie i chwałę
•

2 Koryntian 9:11 - 13 A tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką
szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie
tej służby nie tylko wypełnia braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych
dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to,
że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę
z nimi i ze wszystkimi;

• Właściwe dawanie sprawia ogromną radość
•

Filipian 4:10 A uradowałem się wielce w Panu, że nareszcie zakwitło staranie wasze o mnie,
ponieważ już dawno o tym myśleliście, tylko nie mieliście po temu sposobności.

• Łaskawe dawanie jest dowodem dojrzałości duchowej
•
•

2 Koryntian 8:1 A powiadamiamy was, bracia, o łasce Bożej, okazanej zborom macedońskim,
7 A jak we wszystkim się wyróżniacie, w wierze, w słowie i w poznaniu, i we wszelkiej gorliwości
oraz w miłości, którą w was wzbudziliśmy, tak i w tej działalności dobroczynnej się wyróżniacie.

Rezultaty właściwego dawania
• Twoje dawanie może zachęcić innych do dawania
• 2 Koryntian 9: 1-3 Zbyteczną zaś jest rzeczą, bym do was pisał o dziele
miłosierdzia dla świętych. Znam bowiem ochotną wolę waszą, z powodu
której chlubię się wami przed Macedończykami, mówiąc, że Achaja już od
zeszłego roku jest gotowa; i gorliwość wasza zachęciła wielu z nich.
Posłałem tedy braci, aby nasze chlubienie się wami w tej sprawie nie
okazało się nieuzasadnione i abyście byli przygotowani, jak mówiłem, że
jesteście,

• Wierne dawanie zapewnia Bożą pomyślność
• 2 Koryntian 9:8 -9 A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski,
abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na
wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim,
Sprawiedliwość jego trwa na wieki

Rezultaty właściwego dawania
• Wsparcie dla pracowników na niwie Pańskiej jest
dostarczane przez dawanie
•

1 Koryntian 9:7 - 14 Kto kiedy pełni służbę żołnierską własnym kosztem? Kto
zakłada winnicę, a owocu jej nie spożywa? Albo kto pasie trzodę, a mleka od trzody
nie spożywa? Czy to tylko ludzkie mówienie? Czy i zakon tego nie mówi?
Albowiem w zakonie Mojżeszowym napisano: Młócącemu wołowi nie zawiązuj
pyska. Czy Bóg to mówi ze względu na woły? Czy nie mówi tego raczej ze względu
na nas? Tak jest, ze względu na nas jest napisane, że oracz winien orać w nadziei, a
młocarz młócić w nadziei, że będzie uczestniczył w plonach. Jeżeli my dla was
dobra duchowe posialiśmy, to cóż wielkiego, jeżeli wasze ziemskie dobra żąć
będziemy? Jeżeli inni roszczą sobie prawo do was, czemuż raczej nie my? Myśmy
jednak z tego prawa nie skorzystali, ale wszystko znosimy, aby żadnej przeszkody
nie stawiać ewangelii Chrystusowej. Czy nie wiecie, że ci, którzy służbę w świątyni
sprawują, ze świątyni żyją, a którzy przy ołtarzu służą, cząstkę z ołtarza otrzymują?
Tak też postanowił Pan, ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują, z ewangelii żyli.

•

1 Tymoteusza 5:17 -18 Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy
oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i
nauczania. Albowiem Pismo mówi: Młócącemu wołowi nie zawiązuj pyska, oraz:
Godzien jest robotnik zapłaty swojej.

Mateusza 25:
Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię
łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić?
A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy
cię? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie?

A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek
uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście.
Wtedy im odpowie tymi słowy: Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek
nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście.

Nie
zaniedbujmy
więc
podstawowego
przywileju
dziecka Bożego, jakim jest
hojne dawanie Bogu i Jego
kościołowi


Slide 16

Jak wygląda twoje dawanie
Bogu i zborowi?

Nowotestamentowe zasady dawania
Łukasza 12:16 -21:
I powiedział im podobieństwo: Pewnemu bogaczowi pole obfity plon przyniosło.
I rozważał w sobie: Co mam uczynić, skoro nie mam już gdzie gromadzić plonów
moich? I rzekł: Uczynię tak: Zburzę moje stodoły, a większe zbuduję i zgromadzę
tam wszystko zboże swoje i dobra swoje. I powiem do duszy swojej: Duszo, masz
wiele dóbr złożonych na wiele lat; odpocznij, jedz, pij, wesel się. Ale rzekł mu
Bóg: Głupcze, tej nocy zażądają duszy twojej; a to, co przygotowałeś, czyje
będzie? Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu
bogaty.

czyli
Uporządkuj swoje finanse
przed Bogiem i zborem

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca

Panie Jezu

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca
•

Jedną z fundamentalnych podstaw, których nauczał Jezus, było duchowe
odrodzenie. Skupiał się na zmianie ludzkiego serca lub ducha. Nauczał, że zarówno
dobro, jak i zło mogą być przechowywane wewnątrz ludzkiego serca.

•

„Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca
wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Ew. Łukasza 6,45).

•

Jeżeli serca ludzi są zepsute, to wszystkie ich czyny będą pochodzić z zepsutego serca. Dawanie nie jest
lekarstwem na zepsucie. Wielu ludzi daje tylko po to, ażeby to pomogło im osiągnąć ich zepsute i grzeszne
cele. Jezus wiedział, że dopóki serca ludzkie nie doznają przemiany, ich czyny będą nadal pełne zepsucia.

•

Jezus również mówił w Kazaniu na Górze o tych, którzy dają, aby publicznie się
pokazać:
„Kiedy więc dajesz jałmużnę [potrzebującym], nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w
synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją
nagrodę” (Ew. Mateusza 6,2).

•

Taki sposób dawania pochodzi z egoistycznych celów i pobudek, z zepsutego i nie przemienionego
serca. Jezus przyszedł, aby zbawić i przemienić nasze serca tak, aby można było dostrzec tę zmianę
na zewnątrz. Właściwe dawanie, które jest dokonywane w duchu prawym i z należytą postawą, jest
dowodem prawdziwego nawrócenia. Ci, którzy dają, aby zwrócić na siebie uwagę, szukając
poklasku, nie doznają przemiany, a ich pompatyczne czyny są tylko kolejnym dowodem ich
zepsutego, niemoralnego i grzesznego stanu.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel
• Historia Zacheusza w Ewangelii Łukasza ilustruje
efekt, jaki wywiera zbawienie na serce człowieka i
jego portfel.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

•

„A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa,
kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł
na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić. A gdy Jezus przybył na to miejsce,
spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim
domu. I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością. A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do
człowieka grzesznego przybył w gościnę. Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę
majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób. A
Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem
Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło..”
(Ew. Łukasza 19,8-10).

•

Jezus potwierdził duchowe odrodzenie Zacheusza. Zmiana była wyraźna, gdy
skorumpowany poborca podatkowy zaczął od razu dawać.

•

Hojne i bezinteresowne dawanie jest niezaprzeczalnym dowodem przemienionego
ducha.

•

Gdy osoba jest zbawiona przez Jezusa, jej sposoby zarządzania finansami i plany z nimi
związane zmienią się.

•

Osoba, która narodzi się na nowo, przejdzie od egoizmu do hojności. Gdy serca takich
ludzi otwierają się dla Pana, ich portfele też zostają otwarte na potrzeby innych. Egoizm
zostanie przemieniony w bezinteresowność.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Ew. Łukasza 6,38: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą,
natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze.
Odmierzą wam bowiem taką miarę, jaką wy mierzycie (i osądzą
was takim sądem, jakim wy sądzicie)”.
Łukasza 21:2-4
Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą
tam dwa grosze, i rzekł: Zaprawdę,
powiadam wam, iż ta uboga wdowa
wrzuciła więcej niż wszyscy. Albowiem oni
wszyscy dorzucili do darów z tego, co im
zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku
swojego wszystko, co miała na swe
utrzymanie.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Nowotestamentowe zasady i wzorce dawania oparte są bardziej
na obietnicy niż na ustaleniu zasad, przepisów czy regulaminu.
Nauki Jezusa o dawaniu znacznie różniły się od nauk nauczycieli
Prawa. Oni uczyli na temat zobowiązania, powinności i potrzeby.
Jezus nauczał radości dawania.
• Prawdziwie nawróceni do Chrystusa nie dają, aby mieć zysk, lecz dają,
aby okazać miłość. Ich dawanie jest dokonywane w odpowiedzi na
najwyższy akt dawania pokazany w Ew. Jana 3,16

Bóg umiłował, a zatem dał. Całe nowotestamentowe dawanie i wszelkie
nauczanie na temat dawania są oparte na dającej naturze Boga Ojca.
Można dawać bez kochania, lecz nie można kochać bez dawania.
• Jezus był bardziej zainteresowany dawcą niż darem. Inni byli pod
wrażeniem rozmiaru danego daru, lecz Jezus zajmował się charakterem
daru. To cielesny umysł skupia się na darze, a sam dar staje się celem.
Celem zaś Chrystusa nie jest dar, ale dojrzałość duchowa dawcy. W
swoim nauczaniu mówił mniej o samym akcie dawania, a więcej o
naturze dawcy.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• Mateusza 23:23 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że
dajecie dziesięcinę z mięty i z kopru, i z kminku, a zaniedbaliście tego, co
ważniejsze w zakonie: sprawiedliwości, miłosierdzia i wierności; te rzeczy
należało czynić, a tamtych nie zaniedbywać.
Mateusza 5:17 -20
Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo
proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić.
Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie
niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie
przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.
Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań
najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym
będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by
czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w
Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli
sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż
sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie
wejdziecie do Królestwa Niebios.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• W Ewangelii nigdzie nie znajdujemy przesłania o
rezygnacji z dawania ofiar, jałmużny oraz zniesienia
dziesięciny.
• Zasadą Nowego Testamentu jest wszystko dla
Chrystusa ze względu na Chrystusa.
• Łukasza 11:13 Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie
dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec
niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą.
• Dzieje Apostolskie 20:35 W tym wszystkim pokazałem
wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać
na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać.

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin i ofiar

• Hebrajczyków 7:1 -9
• Ten to Melchisedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego, który
wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy wracał po rozgromieniu
królów, pobłogosławił mu, Abraham zaś dał mu dziesięcinę ze
wszystkiego. Imię jego znaczy najpierw król sprawiedliwości,
następnie zaś król Salemu, to jest król pokoju. Bez ojca, bez matki,
bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz
podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Patrzcie
tedy, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał
dziesięcinę z najlepszego łupu. Wprawdzie i ci, którzy są z synów
Lewiego, a otrzymują urząd kapłański, mają nakaz zgodnie z
zakonem pobierać dziesięcinę od ludu, to jest od braci swoich,
chociaż i oni wywodzą się z rodu Abrahama; ale tamten, który nie
wywodził od nich swego rodu, otrzymał dziesięcinę od Abrahama i
pobłogosławił temu, który miał obietnicę. A rzecz to jest bezsporna,
że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo. W jednym
wypadku biorą dziesięcinę śmiertelni ludzie, w drugim ten, o
którym złożono świadectwo, że żyje. jeśli tak można powiedzieć, w
osobie Abrahama i Lewi, który pobiera dziesięcinę, dał dziesięcinę;

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin

Dziesięcina w Starym Testamencie
• Dawanie w Starym Testamencie było oparte na Prawie
Mojżeszowym i można je podzielić na dziesięciny, ofiary i
jałmużny. Izraelita dawał około 30 % ze swego dochodu na
sprawy związane ze służbą Bogu
• Składanie dziesięcin było spodziewane i wymagane, a nawet
obowiązkowe. Reguły były surowe, ponieważ dziesięcina należała do Boga,
a używanie jej do innych celów było złodziejstwem.
• „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać (okradać) Boga, jak wy Mnie
oszukujecie (okradacie)? Pytacie: W czym oszukaliśmy Cię? W
dziesięcinach i ofiarach (daninach). Jesteście zupełnie przeklęci, bo wy – i
to cały naród – ustawicznie Mnie oszukujecie (okradacie)!” (Malachiasz
3,8-9).
• Składanie dziesięcin, tak jak to było praktykowane w Starym Testamencie,
było zamierzone, by okazywać posłuszeństwo wobec Boga. Ta zasada była
pierwszy raz zademonstrowana w ogrodzie Eden, gdzie jedno drzewo
należało do Boga. Pismo Święte nauczało, że wszystko należy do Boga i
pierwociny każdego plonu i pierworodne każdego stada były przeznaczone
dla Boga.

Nowotestamentowe zasady dawania

• Nasze zobowiązania się nie zmieniły a nawet rozszerzyły. Dawanie w Nowym
Testamencie jest oparte na przemianie naszego serca. Dawanie z serca
przewyższa dawanie z obowiązku.
•

Dawanie dziesięcin jest ciągle minimum naszego dawania i dobrą rzeczą, od której trzeba
zacząć. Ale to musi wypływać z ochotnego serca, a nie z przymusu.

•

„Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując
się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę miłuje Bóg” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Dawanie w Nowym Testamencie nie jest oparte na regulacjach prawnych, lecz na miłości.
We wczesnym Kościele dawanie było praktykowane publicznie i często spontanicznie.
Pogoda ducha i radość wydawały się powiązane z dawaniem ludzi.

•

Apostoł Paweł nauczał, że dobrowolne dawanie manifestuje naszą miłość do Pana: „Nie
mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych,
wypróbować szczerość waszej miłości” (2 List do Koryntian 8,8).

•

Paweł regularnie sprawdzał dawanie w zborach. Tutaj nawet porównuje on dawanie w
jednym zborze z dawaniem w innych zborach. On przynaglał ich do dawania, nie z
konieczności, lecz z miłości. Jezus uczył tej samej motywacji, gdy powiedział do swoich
uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (Ew. Jana
14,15).
Pastorzy, którzy prawdziwie miłują Pana i zbór, będą motywować je do dawania z miłości
dla Pana i Jego pracy.

•

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie winno być ochotne
•

Najlepszy wskaźnik właściwej postawy może być widoczny w naszym dawaniu: „Albowiem
ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Radosna i pogodna postawa wobec dawania może tylko mieć miejsce poprzez przemienione serce,
które jest w zgodzie ze Słowem Pańskim: „...pamiętając o słowach Pana Jezusa, który powiedział:
Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dzieje Ap. 20,35 - Biblia Tysiąclecia); „Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne). Taki
pogląd na pogodę ducha w rozdawaniu naszych środków pieniężnych nie jest rzeczą naturalną, ale
ponadnaturalną. Jak Zacheusz odkrył to w sobie, tak i ty możesz to odczuć, że, mając serce
przemienione przez Pana, będziesz miał zupełnie nową chęć dawania.

•

Autor Listu do Hebrajczyków zwracał się do rozproszonych wierzących Żydów. Oni wielce wycierpieli
za swoją wiarę, nawet ich posiadłości i towary były im zabierane, ponieważ byli naśladowcami
Chrystusa Jezusa. Jednak cierpieli i znosili to wszystko z radością, gdyż wiedzieli, że mają lepszą i
bardziej trwałą majętność w niebie (List do Hebrajczyków 10,34). Chodzenie w wierze z naszym
Panem zmienia nasze spojrzenie na rzeczy materialne, ponieważ wiemy, że wszystkie te rzeczy są
tylko tymczasowe i mamy o wiele wspanialsze bogactwa w niebie. Możesz dawać z radością z
ochotnego serca, gdy jesteś bogaty, a to, co dajesz, nie umniejszy twego majątku i bogactwa. To jest
właśnie to, co ci wierzący zrozumieli. Ich prawdziwe bogactwa były w niebie, a ziemska majętność
nie mogła uczynić ich ani bogatymi, ani biednymi.

•

Radosne i ochotne dawanie może mieć miejsce w rezultacie przemyślanych wyborów, których
dokonujemy dla Pana z miłości do Niego. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu wskazuje jego
własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2
List do Koryntian 9,7).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
•

1 List do Koryntian 16,2: „Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i
przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja
przyjdę”. Biblia Gdańska: „...zbierając według tego, jako mu się powodzi...”

•

Proporcjonalność jest podstawową miarą dawania zarówno w Starym, jak i Nowym
Testamencie. Dawanie to jest akt wiary, który jest odpowiedzią na zaopatrzenie, które Pan
nam daje.

•

Aby postępować według Pisma Świętego, nasze dawanie musi być czymś więcej niż tylko
przeliczaniem na procenty; ono musi być hojne. Hojność jest czymś miłym dla Boga

•

Przypowieści Salomona 11,24-25: „Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny
nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto
innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony”.
Przypowieści Salomona 22,9: „Błogosławiony jest człowiek życzliwy, gdyż udziela ze swojego
chleba ubogiemu (dzieli się chlebem z biednym)”.
2 List do Koryntian 9,6: „Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też
żąć będzie”.

•
•
•

Musimy pamiętać, że Bóg jest hojny i On jest zawsze zadowolony, gdy my odzwierciedlamy
Jego charakter naszą hojnością. Dla bogatych w Kościele hojność jest wręcz nakazem.
(Nakazuj im), ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się
z innymi (1 List do Tymoteusza 6,18).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
• Muszę planować moje dawanie, bo w przeciwnym razie nie zdołam
dawać wystarczająco

• Istnieją słuszne powody do zaplanowanego, regularnego i
systematycznego dawania:
– Jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– Potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.
– To odsuwa brzemiona na bok.

• Kiedy w zborze są ludzie, którzy nie dają regularnie, w formie
dziesięciny, to zazwyczaj braki są pokryte z pieniędzy i ofiar tych,
którzy zaplanowali dawać i to wypełniają.

• „Nie o to bowiem chodzi, żeby innym sprawić ulgę, a sobie
utrapienie, lecz żeby była równość” (2 List do Koryntian 8,13).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie w Nowym Testamencie jest oparte na
przemianie naszego serca
• Dawanie winno być ochotne
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
– jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.

Rezultaty właściwego dawania
• Właściwe dawanie pociąga za sobą dziękczynienie i chwałę
•

2 Koryntian 9:11 - 13 A tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką
szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie
tej służby nie tylko wypełnia braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych
dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to,
że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę
z nimi i ze wszystkimi;

• Właściwe dawanie sprawia ogromną radość
•

Filipian 4:10 A uradowałem się wielce w Panu, że nareszcie zakwitło staranie wasze o mnie,
ponieważ już dawno o tym myśleliście, tylko nie mieliście po temu sposobności.

• Łaskawe dawanie jest dowodem dojrzałości duchowej
•
•

2 Koryntian 8:1 A powiadamiamy was, bracia, o łasce Bożej, okazanej zborom macedońskim,
7 A jak we wszystkim się wyróżniacie, w wierze, w słowie i w poznaniu, i we wszelkiej gorliwości
oraz w miłości, którą w was wzbudziliśmy, tak i w tej działalności dobroczynnej się wyróżniacie.

Rezultaty właściwego dawania
• Twoje dawanie może zachęcić innych do dawania
• 2 Koryntian 9: 1-3 Zbyteczną zaś jest rzeczą, bym do was pisał o dziele
miłosierdzia dla świętych. Znam bowiem ochotną wolę waszą, z powodu
której chlubię się wami przed Macedończykami, mówiąc, że Achaja już od
zeszłego roku jest gotowa; i gorliwość wasza zachęciła wielu z nich.
Posłałem tedy braci, aby nasze chlubienie się wami w tej sprawie nie
okazało się nieuzasadnione i abyście byli przygotowani, jak mówiłem, że
jesteście,

• Wierne dawanie zapewnia Bożą pomyślność
• 2 Koryntian 9:8 -9 A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski,
abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na
wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim,
Sprawiedliwość jego trwa na wieki

Rezultaty właściwego dawania
• Wsparcie dla pracowników na niwie Pańskiej jest
dostarczane przez dawanie
•

1 Koryntian 9:7 - 14 Kto kiedy pełni służbę żołnierską własnym kosztem? Kto
zakłada winnicę, a owocu jej nie spożywa? Albo kto pasie trzodę, a mleka od trzody
nie spożywa? Czy to tylko ludzkie mówienie? Czy i zakon tego nie mówi?
Albowiem w zakonie Mojżeszowym napisano: Młócącemu wołowi nie zawiązuj
pyska. Czy Bóg to mówi ze względu na woły? Czy nie mówi tego raczej ze względu
na nas? Tak jest, ze względu na nas jest napisane, że oracz winien orać w nadziei, a
młocarz młócić w nadziei, że będzie uczestniczył w plonach. Jeżeli my dla was
dobra duchowe posialiśmy, to cóż wielkiego, jeżeli wasze ziemskie dobra żąć
będziemy? Jeżeli inni roszczą sobie prawo do was, czemuż raczej nie my? Myśmy
jednak z tego prawa nie skorzystali, ale wszystko znosimy, aby żadnej przeszkody
nie stawiać ewangelii Chrystusowej. Czy nie wiecie, że ci, którzy służbę w świątyni
sprawują, ze świątyni żyją, a którzy przy ołtarzu służą, cząstkę z ołtarza otrzymują?
Tak też postanowił Pan, ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują, z ewangelii żyli.

•

1 Tymoteusza 5:17 -18 Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy
oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i
nauczania. Albowiem Pismo mówi: Młócącemu wołowi nie zawiązuj pyska, oraz:
Godzien jest robotnik zapłaty swojej.

Mateusza 25:
Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię
łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić?
A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy
cię? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie?

A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek
uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście.
Wtedy im odpowie tymi słowy: Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek
nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście.

Nie
zaniedbujmy
więc
podstawowego
przywileju
dziecka Bożego, jakim jest
hojne dawanie Bogu i Jego
kościołowi


Slide 17

Jak wygląda twoje dawanie
Bogu i zborowi?

Nowotestamentowe zasady dawania
Łukasza 12:16 -21:
I powiedział im podobieństwo: Pewnemu bogaczowi pole obfity plon przyniosło.
I rozważał w sobie: Co mam uczynić, skoro nie mam już gdzie gromadzić plonów
moich? I rzekł: Uczynię tak: Zburzę moje stodoły, a większe zbuduję i zgromadzę
tam wszystko zboże swoje i dobra swoje. I powiem do duszy swojej: Duszo, masz
wiele dóbr złożonych na wiele lat; odpocznij, jedz, pij, wesel się. Ale rzekł mu
Bóg: Głupcze, tej nocy zażądają duszy twojej; a to, co przygotowałeś, czyje
będzie? Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu
bogaty.

czyli
Uporządkuj swoje finanse
przed Bogiem i zborem

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca

Panie Jezu

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca
•

Jedną z fundamentalnych podstaw, których nauczał Jezus, było duchowe
odrodzenie. Skupiał się na zmianie ludzkiego serca lub ducha. Nauczał, że zarówno
dobro, jak i zło mogą być przechowywane wewnątrz ludzkiego serca.

•

„Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca
wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Ew. Łukasza 6,45).

•

Jeżeli serca ludzi są zepsute, to wszystkie ich czyny będą pochodzić z zepsutego serca. Dawanie nie jest
lekarstwem na zepsucie. Wielu ludzi daje tylko po to, ażeby to pomogło im osiągnąć ich zepsute i grzeszne
cele. Jezus wiedział, że dopóki serca ludzkie nie doznają przemiany, ich czyny będą nadal pełne zepsucia.

•

Jezus również mówił w Kazaniu na Górze o tych, którzy dają, aby publicznie się
pokazać:
„Kiedy więc dajesz jałmużnę [potrzebującym], nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w
synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją
nagrodę” (Ew. Mateusza 6,2).

•

Taki sposób dawania pochodzi z egoistycznych celów i pobudek, z zepsutego i nie przemienionego
serca. Jezus przyszedł, aby zbawić i przemienić nasze serca tak, aby można było dostrzec tę zmianę
na zewnątrz. Właściwe dawanie, które jest dokonywane w duchu prawym i z należytą postawą, jest
dowodem prawdziwego nawrócenia. Ci, którzy dają, aby zwrócić na siebie uwagę, szukając
poklasku, nie doznają przemiany, a ich pompatyczne czyny są tylko kolejnym dowodem ich
zepsutego, niemoralnego i grzesznego stanu.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel
• Historia Zacheusza w Ewangelii Łukasza ilustruje
efekt, jaki wywiera zbawienie na serce człowieka i
jego portfel.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

•

„A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa,
kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł
na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić. A gdy Jezus przybył na to miejsce,
spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim
domu. I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością. A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do
człowieka grzesznego przybył w gościnę. Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę
majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób. A
Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem
Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło..”
(Ew. Łukasza 19,8-10).

•

Jezus potwierdził duchowe odrodzenie Zacheusza. Zmiana była wyraźna, gdy
skorumpowany poborca podatkowy zaczął od razu dawać.

•

Hojne i bezinteresowne dawanie jest niezaprzeczalnym dowodem przemienionego
ducha.

•

Gdy osoba jest zbawiona przez Jezusa, jej sposoby zarządzania finansami i plany z nimi
związane zmienią się.

•

Osoba, która narodzi się na nowo, przejdzie od egoizmu do hojności. Gdy serca takich
ludzi otwierają się dla Pana, ich portfele też zostają otwarte na potrzeby innych. Egoizm
zostanie przemieniony w bezinteresowność.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Ew. Łukasza 6,38: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą,
natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze.
Odmierzą wam bowiem taką miarę, jaką wy mierzycie (i osądzą
was takim sądem, jakim wy sądzicie)”.
Łukasza 21:2-4
Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą
tam dwa grosze, i rzekł: Zaprawdę,
powiadam wam, iż ta uboga wdowa
wrzuciła więcej niż wszyscy. Albowiem oni
wszyscy dorzucili do darów z tego, co im
zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku
swojego wszystko, co miała na swe
utrzymanie.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Nowotestamentowe zasady i wzorce dawania oparte są bardziej
na obietnicy niż na ustaleniu zasad, przepisów czy regulaminu.
Nauki Jezusa o dawaniu znacznie różniły się od nauk nauczycieli
Prawa. Oni uczyli na temat zobowiązania, powinności i potrzeby.
Jezus nauczał radości dawania.
• Prawdziwie nawróceni do Chrystusa nie dają, aby mieć zysk, lecz dają,
aby okazać miłość. Ich dawanie jest dokonywane w odpowiedzi na
najwyższy akt dawania pokazany w Ew. Jana 3,16

Bóg umiłował, a zatem dał. Całe nowotestamentowe dawanie i wszelkie
nauczanie na temat dawania są oparte na dającej naturze Boga Ojca.
Można dawać bez kochania, lecz nie można kochać bez dawania.
• Jezus był bardziej zainteresowany dawcą niż darem. Inni byli pod
wrażeniem rozmiaru danego daru, lecz Jezus zajmował się charakterem
daru. To cielesny umysł skupia się na darze, a sam dar staje się celem.
Celem zaś Chrystusa nie jest dar, ale dojrzałość duchowa dawcy. W
swoim nauczaniu mówił mniej o samym akcie dawania, a więcej o
naturze dawcy.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• Mateusza 23:23 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że
dajecie dziesięcinę z mięty i z kopru, i z kminku, a zaniedbaliście tego, co
ważniejsze w zakonie: sprawiedliwości, miłosierdzia i wierności; te rzeczy
należało czynić, a tamtych nie zaniedbywać.
Mateusza 5:17 -20
Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo
proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić.
Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie
niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie
przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.
Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań
najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym
będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by
czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w
Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli
sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż
sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie
wejdziecie do Królestwa Niebios.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• W Ewangelii nigdzie nie znajdujemy przesłania o
rezygnacji z dawania ofiar, jałmużny oraz zniesienia
dziesięciny.
• Zasadą Nowego Testamentu jest wszystko dla
Chrystusa ze względu na Chrystusa.
• Łukasza 11:13 Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie
dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec
niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą.
• Dzieje Apostolskie 20:35 W tym wszystkim pokazałem
wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać
na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać.

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin i ofiar

• Hebrajczyków 7:1 -9
• Ten to Melchisedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego, który
wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy wracał po rozgromieniu
królów, pobłogosławił mu, Abraham zaś dał mu dziesięcinę ze
wszystkiego. Imię jego znaczy najpierw król sprawiedliwości,
następnie zaś król Salemu, to jest król pokoju. Bez ojca, bez matki,
bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz
podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Patrzcie
tedy, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał
dziesięcinę z najlepszego łupu. Wprawdzie i ci, którzy są z synów
Lewiego, a otrzymują urząd kapłański, mają nakaz zgodnie z
zakonem pobierać dziesięcinę od ludu, to jest od braci swoich,
chociaż i oni wywodzą się z rodu Abrahama; ale tamten, który nie
wywodził od nich swego rodu, otrzymał dziesięcinę od Abrahama i
pobłogosławił temu, który miał obietnicę. A rzecz to jest bezsporna,
że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo. W jednym
wypadku biorą dziesięcinę śmiertelni ludzie, w drugim ten, o
którym złożono świadectwo, że żyje. jeśli tak można powiedzieć, w
osobie Abrahama i Lewi, który pobiera dziesięcinę, dał dziesięcinę;

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin

Dziesięcina w Starym Testamencie
• Dawanie w Starym Testamencie było oparte na Prawie
Mojżeszowym i można je podzielić na dziesięciny, ofiary i
jałmużny. Izraelita dawał około 30 % ze swego dochodu na
sprawy związane ze służbą Bogu
• Składanie dziesięcin było spodziewane i wymagane, a nawet
obowiązkowe. Reguły były surowe, ponieważ dziesięcina należała do Boga,
a używanie jej do innych celów było złodziejstwem.
• „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać (okradać) Boga, jak wy Mnie
oszukujecie (okradacie)? Pytacie: W czym oszukaliśmy Cię? W
dziesięcinach i ofiarach (daninach). Jesteście zupełnie przeklęci, bo wy – i
to cały naród – ustawicznie Mnie oszukujecie (okradacie)!” (Malachiasz
3,8-9).
• Składanie dziesięcin, tak jak to było praktykowane w Starym Testamencie,
było zamierzone, by okazywać posłuszeństwo wobec Boga. Ta zasada była
pierwszy raz zademonstrowana w ogrodzie Eden, gdzie jedno drzewo
należało do Boga. Pismo Święte nauczało, że wszystko należy do Boga i
pierwociny każdego plonu i pierworodne każdego stada były przeznaczone
dla Boga.

Nowotestamentowe zasady dawania

• Nasze zobowiązania się nie zmieniły a nawet rozszerzyły. Dawanie w Nowym
Testamencie jest oparte na przemianie naszego serca. Dawanie z serca
przewyższa dawanie z obowiązku.
•

Dawanie dziesięcin jest ciągle minimum naszego dawania i dobrą rzeczą, od której trzeba
zacząć. Ale to musi wypływać z ochotnego serca, a nie z przymusu.

•

„Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując
się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę miłuje Bóg” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Dawanie w Nowym Testamencie nie jest oparte na regulacjach prawnych, lecz na miłości.
We wczesnym Kościele dawanie było praktykowane publicznie i często spontanicznie.
Pogoda ducha i radość wydawały się powiązane z dawaniem ludzi.

•

Apostoł Paweł nauczał, że dobrowolne dawanie manifestuje naszą miłość do Pana: „Nie
mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych,
wypróbować szczerość waszej miłości” (2 List do Koryntian 8,8).

•

Paweł regularnie sprawdzał dawanie w zborach. Tutaj nawet porównuje on dawanie w
jednym zborze z dawaniem w innych zborach. On przynaglał ich do dawania, nie z
konieczności, lecz z miłości. Jezus uczył tej samej motywacji, gdy powiedział do swoich
uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (Ew. Jana
14,15).
Pastorzy, którzy prawdziwie miłują Pana i zbór, będą motywować je do dawania z miłości
dla Pana i Jego pracy.

•

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie winno być ochotne
•

Najlepszy wskaźnik właściwej postawy może być widoczny w naszym dawaniu: „Albowiem
ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Radosna i pogodna postawa wobec dawania może tylko mieć miejsce poprzez przemienione serce,
które jest w zgodzie ze Słowem Pańskim: „...pamiętając o słowach Pana Jezusa, który powiedział:
Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dzieje Ap. 20,35 - Biblia Tysiąclecia); „Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne). Taki
pogląd na pogodę ducha w rozdawaniu naszych środków pieniężnych nie jest rzeczą naturalną, ale
ponadnaturalną. Jak Zacheusz odkrył to w sobie, tak i ty możesz to odczuć, że, mając serce
przemienione przez Pana, będziesz miał zupełnie nową chęć dawania.

•

Autor Listu do Hebrajczyków zwracał się do rozproszonych wierzących Żydów. Oni wielce wycierpieli
za swoją wiarę, nawet ich posiadłości i towary były im zabierane, ponieważ byli naśladowcami
Chrystusa Jezusa. Jednak cierpieli i znosili to wszystko z radością, gdyż wiedzieli, że mają lepszą i
bardziej trwałą majętność w niebie (List do Hebrajczyków 10,34). Chodzenie w wierze z naszym
Panem zmienia nasze spojrzenie na rzeczy materialne, ponieważ wiemy, że wszystkie te rzeczy są
tylko tymczasowe i mamy o wiele wspanialsze bogactwa w niebie. Możesz dawać z radością z
ochotnego serca, gdy jesteś bogaty, a to, co dajesz, nie umniejszy twego majątku i bogactwa. To jest
właśnie to, co ci wierzący zrozumieli. Ich prawdziwe bogactwa były w niebie, a ziemska majętność
nie mogła uczynić ich ani bogatymi, ani biednymi.

•

Radosne i ochotne dawanie może mieć miejsce w rezultacie przemyślanych wyborów, których
dokonujemy dla Pana z miłości do Niego. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu wskazuje jego
własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2
List do Koryntian 9,7).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
•

1 List do Koryntian 16,2: „Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i
przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja
przyjdę”. Biblia Gdańska: „...zbierając według tego, jako mu się powodzi...”

•

Proporcjonalność jest podstawową miarą dawania zarówno w Starym, jak i Nowym
Testamencie. Dawanie to jest akt wiary, który jest odpowiedzią na zaopatrzenie, które Pan
nam daje.

•

Aby postępować według Pisma Świętego, nasze dawanie musi być czymś więcej niż tylko
przeliczaniem na procenty; ono musi być hojne. Hojność jest czymś miłym dla Boga

•

Przypowieści Salomona 11,24-25: „Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny
nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto
innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony”.
Przypowieści Salomona 22,9: „Błogosławiony jest człowiek życzliwy, gdyż udziela ze swojego
chleba ubogiemu (dzieli się chlebem z biednym)”.
2 List do Koryntian 9,6: „Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też
żąć będzie”.

•
•
•

Musimy pamiętać, że Bóg jest hojny i On jest zawsze zadowolony, gdy my odzwierciedlamy
Jego charakter naszą hojnością. Dla bogatych w Kościele hojność jest wręcz nakazem.
(Nakazuj im), ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się
z innymi (1 List do Tymoteusza 6,18).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
• Muszę planować moje dawanie, bo w przeciwnym razie nie zdołam
dawać wystarczająco

• Istnieją słuszne powody do zaplanowanego, regularnego i
systematycznego dawania:
– Jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– Potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.
– To odsuwa brzemiona na bok.

• Kiedy w zborze są ludzie, którzy nie dają regularnie, w formie
dziesięciny, to zazwyczaj braki są pokryte z pieniędzy i ofiar tych,
którzy zaplanowali dawać i to wypełniają.

• „Nie o to bowiem chodzi, żeby innym sprawić ulgę, a sobie
utrapienie, lecz żeby była równość” (2 List do Koryntian 8,13).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie w Nowym Testamencie jest oparte na
przemianie naszego serca
• Dawanie winno być ochotne
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
– jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.

Rezultaty właściwego dawania
• Właściwe dawanie pociąga za sobą dziękczynienie i chwałę
•

2 Koryntian 9:11 - 13 A tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką
szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie
tej służby nie tylko wypełnia braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych
dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to,
że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę
z nimi i ze wszystkimi;

• Właściwe dawanie sprawia ogromną radość
•

Filipian 4:10 A uradowałem się wielce w Panu, że nareszcie zakwitło staranie wasze o mnie,
ponieważ już dawno o tym myśleliście, tylko nie mieliście po temu sposobności.

• Łaskawe dawanie jest dowodem dojrzałości duchowej
•
•

2 Koryntian 8:1 A powiadamiamy was, bracia, o łasce Bożej, okazanej zborom macedońskim,
7 A jak we wszystkim się wyróżniacie, w wierze, w słowie i w poznaniu, i we wszelkiej gorliwości
oraz w miłości, którą w was wzbudziliśmy, tak i w tej działalności dobroczynnej się wyróżniacie.

Rezultaty właściwego dawania
• Twoje dawanie może zachęcić innych do dawania
• 2 Koryntian 9: 1-3 Zbyteczną zaś jest rzeczą, bym do was pisał o dziele
miłosierdzia dla świętych. Znam bowiem ochotną wolę waszą, z powodu
której chlubię się wami przed Macedończykami, mówiąc, że Achaja już od
zeszłego roku jest gotowa; i gorliwość wasza zachęciła wielu z nich.
Posłałem tedy braci, aby nasze chlubienie się wami w tej sprawie nie
okazało się nieuzasadnione i abyście byli przygotowani, jak mówiłem, że
jesteście,

• Wierne dawanie zapewnia Bożą pomyślność
• 2 Koryntian 9:8 -9 A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski,
abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na
wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim,
Sprawiedliwość jego trwa na wieki

Rezultaty właściwego dawania
• Wsparcie dla pracowników na niwie Pańskiej jest
dostarczane przez dawanie
•

1 Koryntian 9:7 - 14 Kto kiedy pełni służbę żołnierską własnym kosztem? Kto
zakłada winnicę, a owocu jej nie spożywa? Albo kto pasie trzodę, a mleka od trzody
nie spożywa? Czy to tylko ludzkie mówienie? Czy i zakon tego nie mówi?
Albowiem w zakonie Mojżeszowym napisano: Młócącemu wołowi nie zawiązuj
pyska. Czy Bóg to mówi ze względu na woły? Czy nie mówi tego raczej ze względu
na nas? Tak jest, ze względu na nas jest napisane, że oracz winien orać w nadziei, a
młocarz młócić w nadziei, że będzie uczestniczył w plonach. Jeżeli my dla was
dobra duchowe posialiśmy, to cóż wielkiego, jeżeli wasze ziemskie dobra żąć
będziemy? Jeżeli inni roszczą sobie prawo do was, czemuż raczej nie my? Myśmy
jednak z tego prawa nie skorzystali, ale wszystko znosimy, aby żadnej przeszkody
nie stawiać ewangelii Chrystusowej. Czy nie wiecie, że ci, którzy służbę w świątyni
sprawują, ze świątyni żyją, a którzy przy ołtarzu służą, cząstkę z ołtarza otrzymują?
Tak też postanowił Pan, ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują, z ewangelii żyli.

•

1 Tymoteusza 5:17 -18 Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy
oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i
nauczania. Albowiem Pismo mówi: Młócącemu wołowi nie zawiązuj pyska, oraz:
Godzien jest robotnik zapłaty swojej.

Mateusza 25:
Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię
łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić?
A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy
cię? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie?

A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek
uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście.
Wtedy im odpowie tymi słowy: Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek
nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście.

Nie
zaniedbujmy
więc
podstawowego
przywileju
dziecka Bożego, jakim jest
hojne dawanie Bogu i Jego
kościołowi


Slide 18

Jak wygląda twoje dawanie
Bogu i zborowi?

Nowotestamentowe zasady dawania
Łukasza 12:16 -21:
I powiedział im podobieństwo: Pewnemu bogaczowi pole obfity plon przyniosło.
I rozważał w sobie: Co mam uczynić, skoro nie mam już gdzie gromadzić plonów
moich? I rzekł: Uczynię tak: Zburzę moje stodoły, a większe zbuduję i zgromadzę
tam wszystko zboże swoje i dobra swoje. I powiem do duszy swojej: Duszo, masz
wiele dóbr złożonych na wiele lat; odpocznij, jedz, pij, wesel się. Ale rzekł mu
Bóg: Głupcze, tej nocy zażądają duszy twojej; a to, co przygotowałeś, czyje
będzie? Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu
bogaty.

czyli
Uporządkuj swoje finanse
przed Bogiem i zborem

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca

Panie Jezu

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca
•

Jedną z fundamentalnych podstaw, których nauczał Jezus, było duchowe
odrodzenie. Skupiał się na zmianie ludzkiego serca lub ducha. Nauczał, że zarówno
dobro, jak i zło mogą być przechowywane wewnątrz ludzkiego serca.

•

„Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca
wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Ew. Łukasza 6,45).

•

Jeżeli serca ludzi są zepsute, to wszystkie ich czyny będą pochodzić z zepsutego serca. Dawanie nie jest
lekarstwem na zepsucie. Wielu ludzi daje tylko po to, ażeby to pomogło im osiągnąć ich zepsute i grzeszne
cele. Jezus wiedział, że dopóki serca ludzkie nie doznają przemiany, ich czyny będą nadal pełne zepsucia.

•

Jezus również mówił w Kazaniu na Górze o tych, którzy dają, aby publicznie się
pokazać:
„Kiedy więc dajesz jałmużnę [potrzebującym], nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w
synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją
nagrodę” (Ew. Mateusza 6,2).

•

Taki sposób dawania pochodzi z egoistycznych celów i pobudek, z zepsutego i nie przemienionego
serca. Jezus przyszedł, aby zbawić i przemienić nasze serca tak, aby można było dostrzec tę zmianę
na zewnątrz. Właściwe dawanie, które jest dokonywane w duchu prawym i z należytą postawą, jest
dowodem prawdziwego nawrócenia. Ci, którzy dają, aby zwrócić na siebie uwagę, szukając
poklasku, nie doznają przemiany, a ich pompatyczne czyny są tylko kolejnym dowodem ich
zepsutego, niemoralnego i grzesznego stanu.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel
• Historia Zacheusza w Ewangelii Łukasza ilustruje
efekt, jaki wywiera zbawienie na serce człowieka i
jego portfel.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

•

„A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa,
kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł
na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić. A gdy Jezus przybył na to miejsce,
spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim
domu. I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością. A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do
człowieka grzesznego przybył w gościnę. Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę
majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób. A
Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem
Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło..”
(Ew. Łukasza 19,8-10).

•

Jezus potwierdził duchowe odrodzenie Zacheusza. Zmiana była wyraźna, gdy
skorumpowany poborca podatkowy zaczął od razu dawać.

•

Hojne i bezinteresowne dawanie jest niezaprzeczalnym dowodem przemienionego
ducha.

•

Gdy osoba jest zbawiona przez Jezusa, jej sposoby zarządzania finansami i plany z nimi
związane zmienią się.

•

Osoba, która narodzi się na nowo, przejdzie od egoizmu do hojności. Gdy serca takich
ludzi otwierają się dla Pana, ich portfele też zostają otwarte na potrzeby innych. Egoizm
zostanie przemieniony w bezinteresowność.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Ew. Łukasza 6,38: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą,
natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze.
Odmierzą wam bowiem taką miarę, jaką wy mierzycie (i osądzą
was takim sądem, jakim wy sądzicie)”.
Łukasza 21:2-4
Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą
tam dwa grosze, i rzekł: Zaprawdę,
powiadam wam, iż ta uboga wdowa
wrzuciła więcej niż wszyscy. Albowiem oni
wszyscy dorzucili do darów z tego, co im
zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku
swojego wszystko, co miała na swe
utrzymanie.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Nowotestamentowe zasady i wzorce dawania oparte są bardziej
na obietnicy niż na ustaleniu zasad, przepisów czy regulaminu.
Nauki Jezusa o dawaniu znacznie różniły się od nauk nauczycieli
Prawa. Oni uczyli na temat zobowiązania, powinności i potrzeby.
Jezus nauczał radości dawania.
• Prawdziwie nawróceni do Chrystusa nie dają, aby mieć zysk, lecz dają,
aby okazać miłość. Ich dawanie jest dokonywane w odpowiedzi na
najwyższy akt dawania pokazany w Ew. Jana 3,16

Bóg umiłował, a zatem dał. Całe nowotestamentowe dawanie i wszelkie
nauczanie na temat dawania są oparte na dającej naturze Boga Ojca.
Można dawać bez kochania, lecz nie można kochać bez dawania.
• Jezus był bardziej zainteresowany dawcą niż darem. Inni byli pod
wrażeniem rozmiaru danego daru, lecz Jezus zajmował się charakterem
daru. To cielesny umysł skupia się na darze, a sam dar staje się celem.
Celem zaś Chrystusa nie jest dar, ale dojrzałość duchowa dawcy. W
swoim nauczaniu mówił mniej o samym akcie dawania, a więcej o
naturze dawcy.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• Mateusza 23:23 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że
dajecie dziesięcinę z mięty i z kopru, i z kminku, a zaniedbaliście tego, co
ważniejsze w zakonie: sprawiedliwości, miłosierdzia i wierności; te rzeczy
należało czynić, a tamtych nie zaniedbywać.
Mateusza 5:17 -20
Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo
proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić.
Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie
niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie
przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.
Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań
najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym
będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by
czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w
Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli
sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż
sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie
wejdziecie do Królestwa Niebios.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• W Ewangelii nigdzie nie znajdujemy przesłania o
rezygnacji z dawania ofiar, jałmużny oraz zniesienia
dziesięciny.
• Zasadą Nowego Testamentu jest wszystko dla
Chrystusa ze względu na Chrystusa.
• Łukasza 11:13 Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie
dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec
niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą.
• Dzieje Apostolskie 20:35 W tym wszystkim pokazałem
wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać
na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać.

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin i ofiar

• Hebrajczyków 7:1 -9
• Ten to Melchisedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego, który
wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy wracał po rozgromieniu
królów, pobłogosławił mu, Abraham zaś dał mu dziesięcinę ze
wszystkiego. Imię jego znaczy najpierw król sprawiedliwości,
następnie zaś król Salemu, to jest król pokoju. Bez ojca, bez matki,
bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz
podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Patrzcie
tedy, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał
dziesięcinę z najlepszego łupu. Wprawdzie i ci, którzy są z synów
Lewiego, a otrzymują urząd kapłański, mają nakaz zgodnie z
zakonem pobierać dziesięcinę od ludu, to jest od braci swoich,
chociaż i oni wywodzą się z rodu Abrahama; ale tamten, który nie
wywodził od nich swego rodu, otrzymał dziesięcinę od Abrahama i
pobłogosławił temu, który miał obietnicę. A rzecz to jest bezsporna,
że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo. W jednym
wypadku biorą dziesięcinę śmiertelni ludzie, w drugim ten, o
którym złożono świadectwo, że żyje. jeśli tak można powiedzieć, w
osobie Abrahama i Lewi, który pobiera dziesięcinę, dał dziesięcinę;

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin

Dziesięcina w Starym Testamencie
• Dawanie w Starym Testamencie było oparte na Prawie
Mojżeszowym i można je podzielić na dziesięciny, ofiary i
jałmużny. Izraelita dawał około 30 % ze swego dochodu na
sprawy związane ze służbą Bogu
• Składanie dziesięcin było spodziewane i wymagane, a nawet
obowiązkowe. Reguły były surowe, ponieważ dziesięcina należała do Boga,
a używanie jej do innych celów było złodziejstwem.
• „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać (okradać) Boga, jak wy Mnie
oszukujecie (okradacie)? Pytacie: W czym oszukaliśmy Cię? W
dziesięcinach i ofiarach (daninach). Jesteście zupełnie przeklęci, bo wy – i
to cały naród – ustawicznie Mnie oszukujecie (okradacie)!” (Malachiasz
3,8-9).
• Składanie dziesięcin, tak jak to było praktykowane w Starym Testamencie,
było zamierzone, by okazywać posłuszeństwo wobec Boga. Ta zasada była
pierwszy raz zademonstrowana w ogrodzie Eden, gdzie jedno drzewo
należało do Boga. Pismo Święte nauczało, że wszystko należy do Boga i
pierwociny każdego plonu i pierworodne każdego stada były przeznaczone
dla Boga.

Nowotestamentowe zasady dawania

• Nasze zobowiązania się nie zmieniły a nawet rozszerzyły. Dawanie w Nowym
Testamencie jest oparte na przemianie naszego serca. Dawanie z serca
przewyższa dawanie z obowiązku.
•

Dawanie dziesięcin jest ciągle minimum naszego dawania i dobrą rzeczą, od której trzeba
zacząć. Ale to musi wypływać z ochotnego serca, a nie z przymusu.

•

„Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując
się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę miłuje Bóg” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Dawanie w Nowym Testamencie nie jest oparte na regulacjach prawnych, lecz na miłości.
We wczesnym Kościele dawanie było praktykowane publicznie i często spontanicznie.
Pogoda ducha i radość wydawały się powiązane z dawaniem ludzi.

•

Apostoł Paweł nauczał, że dobrowolne dawanie manifestuje naszą miłość do Pana: „Nie
mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych,
wypróbować szczerość waszej miłości” (2 List do Koryntian 8,8).

•

Paweł regularnie sprawdzał dawanie w zborach. Tutaj nawet porównuje on dawanie w
jednym zborze z dawaniem w innych zborach. On przynaglał ich do dawania, nie z
konieczności, lecz z miłości. Jezus uczył tej samej motywacji, gdy powiedział do swoich
uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (Ew. Jana
14,15).
Pastorzy, którzy prawdziwie miłują Pana i zbór, będą motywować je do dawania z miłości
dla Pana i Jego pracy.

•

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie winno być ochotne
•

Najlepszy wskaźnik właściwej postawy może być widoczny w naszym dawaniu: „Albowiem
ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Radosna i pogodna postawa wobec dawania może tylko mieć miejsce poprzez przemienione serce,
które jest w zgodzie ze Słowem Pańskim: „...pamiętając o słowach Pana Jezusa, który powiedział:
Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dzieje Ap. 20,35 - Biblia Tysiąclecia); „Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne). Taki
pogląd na pogodę ducha w rozdawaniu naszych środków pieniężnych nie jest rzeczą naturalną, ale
ponadnaturalną. Jak Zacheusz odkrył to w sobie, tak i ty możesz to odczuć, że, mając serce
przemienione przez Pana, będziesz miał zupełnie nową chęć dawania.

•

Autor Listu do Hebrajczyków zwracał się do rozproszonych wierzących Żydów. Oni wielce wycierpieli
za swoją wiarę, nawet ich posiadłości i towary były im zabierane, ponieważ byli naśladowcami
Chrystusa Jezusa. Jednak cierpieli i znosili to wszystko z radością, gdyż wiedzieli, że mają lepszą i
bardziej trwałą majętność w niebie (List do Hebrajczyków 10,34). Chodzenie w wierze z naszym
Panem zmienia nasze spojrzenie na rzeczy materialne, ponieważ wiemy, że wszystkie te rzeczy są
tylko tymczasowe i mamy o wiele wspanialsze bogactwa w niebie. Możesz dawać z radością z
ochotnego serca, gdy jesteś bogaty, a to, co dajesz, nie umniejszy twego majątku i bogactwa. To jest
właśnie to, co ci wierzący zrozumieli. Ich prawdziwe bogactwa były w niebie, a ziemska majętność
nie mogła uczynić ich ani bogatymi, ani biednymi.

•

Radosne i ochotne dawanie może mieć miejsce w rezultacie przemyślanych wyborów, których
dokonujemy dla Pana z miłości do Niego. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu wskazuje jego
własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2
List do Koryntian 9,7).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
•

1 List do Koryntian 16,2: „Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i
przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja
przyjdę”. Biblia Gdańska: „...zbierając według tego, jako mu się powodzi...”

•

Proporcjonalność jest podstawową miarą dawania zarówno w Starym, jak i Nowym
Testamencie. Dawanie to jest akt wiary, który jest odpowiedzią na zaopatrzenie, które Pan
nam daje.

•

Aby postępować według Pisma Świętego, nasze dawanie musi być czymś więcej niż tylko
przeliczaniem na procenty; ono musi być hojne. Hojność jest czymś miłym dla Boga

•

Przypowieści Salomona 11,24-25: „Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny
nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto
innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony”.
Przypowieści Salomona 22,9: „Błogosławiony jest człowiek życzliwy, gdyż udziela ze swojego
chleba ubogiemu (dzieli się chlebem z biednym)”.
2 List do Koryntian 9,6: „Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też
żąć będzie”.

•
•
•

Musimy pamiętać, że Bóg jest hojny i On jest zawsze zadowolony, gdy my odzwierciedlamy
Jego charakter naszą hojnością. Dla bogatych w Kościele hojność jest wręcz nakazem.
(Nakazuj im), ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się
z innymi (1 List do Tymoteusza 6,18).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
• Muszę planować moje dawanie, bo w przeciwnym razie nie zdołam
dawać wystarczająco

• Istnieją słuszne powody do zaplanowanego, regularnego i
systematycznego dawania:
– Jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– Potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.
– To odsuwa brzemiona na bok.

• Kiedy w zborze są ludzie, którzy nie dają regularnie, w formie
dziesięciny, to zazwyczaj braki są pokryte z pieniędzy i ofiar tych,
którzy zaplanowali dawać i to wypełniają.

• „Nie o to bowiem chodzi, żeby innym sprawić ulgę, a sobie
utrapienie, lecz żeby była równość” (2 List do Koryntian 8,13).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie w Nowym Testamencie jest oparte na
przemianie naszego serca
• Dawanie winno być ochotne
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
– jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.

Rezultaty właściwego dawania
• Właściwe dawanie pociąga za sobą dziękczynienie i chwałę
•

2 Koryntian 9:11 - 13 A tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką
szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie
tej służby nie tylko wypełnia braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych
dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to,
że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę
z nimi i ze wszystkimi;

• Właściwe dawanie sprawia ogromną radość
•

Filipian 4:10 A uradowałem się wielce w Panu, że nareszcie zakwitło staranie wasze o mnie,
ponieważ już dawno o tym myśleliście, tylko nie mieliście po temu sposobności.

• Łaskawe dawanie jest dowodem dojrzałości duchowej
•
•

2 Koryntian 8:1 A powiadamiamy was, bracia, o łasce Bożej, okazanej zborom macedońskim,
7 A jak we wszystkim się wyróżniacie, w wierze, w słowie i w poznaniu, i we wszelkiej gorliwości
oraz w miłości, którą w was wzbudziliśmy, tak i w tej działalności dobroczynnej się wyróżniacie.

Rezultaty właściwego dawania
• Twoje dawanie może zachęcić innych do dawania
• 2 Koryntian 9: 1-3 Zbyteczną zaś jest rzeczą, bym do was pisał o dziele
miłosierdzia dla świętych. Znam bowiem ochotną wolę waszą, z powodu
której chlubię się wami przed Macedończykami, mówiąc, że Achaja już od
zeszłego roku jest gotowa; i gorliwość wasza zachęciła wielu z nich.
Posłałem tedy braci, aby nasze chlubienie się wami w tej sprawie nie
okazało się nieuzasadnione i abyście byli przygotowani, jak mówiłem, że
jesteście,

• Wierne dawanie zapewnia Bożą pomyślność
• 2 Koryntian 9:8 -9 A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski,
abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na
wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim,
Sprawiedliwość jego trwa na wieki

Rezultaty właściwego dawania
• Wsparcie dla pracowników na niwie Pańskiej jest
dostarczane przez dawanie
•

1 Koryntian 9:7 - 14 Kto kiedy pełni służbę żołnierską własnym kosztem? Kto
zakłada winnicę, a owocu jej nie spożywa? Albo kto pasie trzodę, a mleka od trzody
nie spożywa? Czy to tylko ludzkie mówienie? Czy i zakon tego nie mówi?
Albowiem w zakonie Mojżeszowym napisano: Młócącemu wołowi nie zawiązuj
pyska. Czy Bóg to mówi ze względu na woły? Czy nie mówi tego raczej ze względu
na nas? Tak jest, ze względu na nas jest napisane, że oracz winien orać w nadziei, a
młocarz młócić w nadziei, że będzie uczestniczył w plonach. Jeżeli my dla was
dobra duchowe posialiśmy, to cóż wielkiego, jeżeli wasze ziemskie dobra żąć
będziemy? Jeżeli inni roszczą sobie prawo do was, czemuż raczej nie my? Myśmy
jednak z tego prawa nie skorzystali, ale wszystko znosimy, aby żadnej przeszkody
nie stawiać ewangelii Chrystusowej. Czy nie wiecie, że ci, którzy służbę w świątyni
sprawują, ze świątyni żyją, a którzy przy ołtarzu służą, cząstkę z ołtarza otrzymują?
Tak też postanowił Pan, ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują, z ewangelii żyli.

•

1 Tymoteusza 5:17 -18 Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy
oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i
nauczania. Albowiem Pismo mówi: Młócącemu wołowi nie zawiązuj pyska, oraz:
Godzien jest robotnik zapłaty swojej.

Mateusza 25:
Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię
łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić?
A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy
cię? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie?

A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek
uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście.
Wtedy im odpowie tymi słowy: Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek
nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście.

Nie
zaniedbujmy
więc
podstawowego
przywileju
dziecka Bożego, jakim jest
hojne dawanie Bogu i Jego
kościołowi


Slide 19

Jak wygląda twoje dawanie
Bogu i zborowi?

Nowotestamentowe zasady dawania
Łukasza 12:16 -21:
I powiedział im podobieństwo: Pewnemu bogaczowi pole obfity plon przyniosło.
I rozważał w sobie: Co mam uczynić, skoro nie mam już gdzie gromadzić plonów
moich? I rzekł: Uczynię tak: Zburzę moje stodoły, a większe zbuduję i zgromadzę
tam wszystko zboże swoje i dobra swoje. I powiem do duszy swojej: Duszo, masz
wiele dóbr złożonych na wiele lat; odpocznij, jedz, pij, wesel się. Ale rzekł mu
Bóg: Głupcze, tej nocy zażądają duszy twojej; a to, co przygotowałeś, czyje
będzie? Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu
bogaty.

czyli
Uporządkuj swoje finanse
przed Bogiem i zborem

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca

Panie Jezu

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca
•

Jedną z fundamentalnych podstaw, których nauczał Jezus, było duchowe
odrodzenie. Skupiał się na zmianie ludzkiego serca lub ducha. Nauczał, że zarówno
dobro, jak i zło mogą być przechowywane wewnątrz ludzkiego serca.

•

„Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca
wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Ew. Łukasza 6,45).

•

Jeżeli serca ludzi są zepsute, to wszystkie ich czyny będą pochodzić z zepsutego serca. Dawanie nie jest
lekarstwem na zepsucie. Wielu ludzi daje tylko po to, ażeby to pomogło im osiągnąć ich zepsute i grzeszne
cele. Jezus wiedział, że dopóki serca ludzkie nie doznają przemiany, ich czyny będą nadal pełne zepsucia.

•

Jezus również mówił w Kazaniu na Górze o tych, którzy dają, aby publicznie się
pokazać:
„Kiedy więc dajesz jałmużnę [potrzebującym], nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w
synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją
nagrodę” (Ew. Mateusza 6,2).

•

Taki sposób dawania pochodzi z egoistycznych celów i pobudek, z zepsutego i nie przemienionego
serca. Jezus przyszedł, aby zbawić i przemienić nasze serca tak, aby można było dostrzec tę zmianę
na zewnątrz. Właściwe dawanie, które jest dokonywane w duchu prawym i z należytą postawą, jest
dowodem prawdziwego nawrócenia. Ci, którzy dają, aby zwrócić na siebie uwagę, szukając
poklasku, nie doznają przemiany, a ich pompatyczne czyny są tylko kolejnym dowodem ich
zepsutego, niemoralnego i grzesznego stanu.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel
• Historia Zacheusza w Ewangelii Łukasza ilustruje
efekt, jaki wywiera zbawienie na serce człowieka i
jego portfel.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

•

„A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa,
kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł
na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić. A gdy Jezus przybył na to miejsce,
spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim
domu. I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością. A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do
człowieka grzesznego przybył w gościnę. Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę
majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób. A
Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem
Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło..”
(Ew. Łukasza 19,8-10).

•

Jezus potwierdził duchowe odrodzenie Zacheusza. Zmiana była wyraźna, gdy
skorumpowany poborca podatkowy zaczął od razu dawać.

•

Hojne i bezinteresowne dawanie jest niezaprzeczalnym dowodem przemienionego
ducha.

•

Gdy osoba jest zbawiona przez Jezusa, jej sposoby zarządzania finansami i plany z nimi
związane zmienią się.

•

Osoba, która narodzi się na nowo, przejdzie od egoizmu do hojności. Gdy serca takich
ludzi otwierają się dla Pana, ich portfele też zostają otwarte na potrzeby innych. Egoizm
zostanie przemieniony w bezinteresowność.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Ew. Łukasza 6,38: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą,
natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze.
Odmierzą wam bowiem taką miarę, jaką wy mierzycie (i osądzą
was takim sądem, jakim wy sądzicie)”.
Łukasza 21:2-4
Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą
tam dwa grosze, i rzekł: Zaprawdę,
powiadam wam, iż ta uboga wdowa
wrzuciła więcej niż wszyscy. Albowiem oni
wszyscy dorzucili do darów z tego, co im
zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku
swojego wszystko, co miała na swe
utrzymanie.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Nowotestamentowe zasady i wzorce dawania oparte są bardziej
na obietnicy niż na ustaleniu zasad, przepisów czy regulaminu.
Nauki Jezusa o dawaniu znacznie różniły się od nauk nauczycieli
Prawa. Oni uczyli na temat zobowiązania, powinności i potrzeby.
Jezus nauczał radości dawania.
• Prawdziwie nawróceni do Chrystusa nie dają, aby mieć zysk, lecz dają,
aby okazać miłość. Ich dawanie jest dokonywane w odpowiedzi na
najwyższy akt dawania pokazany w Ew. Jana 3,16

Bóg umiłował, a zatem dał. Całe nowotestamentowe dawanie i wszelkie
nauczanie na temat dawania są oparte na dającej naturze Boga Ojca.
Można dawać bez kochania, lecz nie można kochać bez dawania.
• Jezus był bardziej zainteresowany dawcą niż darem. Inni byli pod
wrażeniem rozmiaru danego daru, lecz Jezus zajmował się charakterem
daru. To cielesny umysł skupia się na darze, a sam dar staje się celem.
Celem zaś Chrystusa nie jest dar, ale dojrzałość duchowa dawcy. W
swoim nauczaniu mówił mniej o samym akcie dawania, a więcej o
naturze dawcy.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• Mateusza 23:23 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że
dajecie dziesięcinę z mięty i z kopru, i z kminku, a zaniedbaliście tego, co
ważniejsze w zakonie: sprawiedliwości, miłosierdzia i wierności; te rzeczy
należało czynić, a tamtych nie zaniedbywać.
Mateusza 5:17 -20
Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo
proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić.
Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie
niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie
przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.
Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań
najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym
będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by
czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w
Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli
sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż
sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie
wejdziecie do Królestwa Niebios.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• W Ewangelii nigdzie nie znajdujemy przesłania o
rezygnacji z dawania ofiar, jałmużny oraz zniesienia
dziesięciny.
• Zasadą Nowego Testamentu jest wszystko dla
Chrystusa ze względu na Chrystusa.
• Łukasza 11:13 Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie
dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec
niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą.
• Dzieje Apostolskie 20:35 W tym wszystkim pokazałem
wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać
na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać.

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin i ofiar

• Hebrajczyków 7:1 -9
• Ten to Melchisedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego, który
wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy wracał po rozgromieniu
królów, pobłogosławił mu, Abraham zaś dał mu dziesięcinę ze
wszystkiego. Imię jego znaczy najpierw król sprawiedliwości,
następnie zaś król Salemu, to jest król pokoju. Bez ojca, bez matki,
bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz
podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Patrzcie
tedy, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał
dziesięcinę z najlepszego łupu. Wprawdzie i ci, którzy są z synów
Lewiego, a otrzymują urząd kapłański, mają nakaz zgodnie z
zakonem pobierać dziesięcinę od ludu, to jest od braci swoich,
chociaż i oni wywodzą się z rodu Abrahama; ale tamten, który nie
wywodził od nich swego rodu, otrzymał dziesięcinę od Abrahama i
pobłogosławił temu, który miał obietnicę. A rzecz to jest bezsporna,
że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo. W jednym
wypadku biorą dziesięcinę śmiertelni ludzie, w drugim ten, o
którym złożono świadectwo, że żyje. jeśli tak można powiedzieć, w
osobie Abrahama i Lewi, który pobiera dziesięcinę, dał dziesięcinę;

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin

Dziesięcina w Starym Testamencie
• Dawanie w Starym Testamencie było oparte na Prawie
Mojżeszowym i można je podzielić na dziesięciny, ofiary i
jałmużny. Izraelita dawał około 30 % ze swego dochodu na
sprawy związane ze służbą Bogu
• Składanie dziesięcin było spodziewane i wymagane, a nawet
obowiązkowe. Reguły były surowe, ponieważ dziesięcina należała do Boga,
a używanie jej do innych celów było złodziejstwem.
• „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać (okradać) Boga, jak wy Mnie
oszukujecie (okradacie)? Pytacie: W czym oszukaliśmy Cię? W
dziesięcinach i ofiarach (daninach). Jesteście zupełnie przeklęci, bo wy – i
to cały naród – ustawicznie Mnie oszukujecie (okradacie)!” (Malachiasz
3,8-9).
• Składanie dziesięcin, tak jak to było praktykowane w Starym Testamencie,
było zamierzone, by okazywać posłuszeństwo wobec Boga. Ta zasada była
pierwszy raz zademonstrowana w ogrodzie Eden, gdzie jedno drzewo
należało do Boga. Pismo Święte nauczało, że wszystko należy do Boga i
pierwociny każdego plonu i pierworodne każdego stada były przeznaczone
dla Boga.

Nowotestamentowe zasady dawania

• Nasze zobowiązania się nie zmieniły a nawet rozszerzyły. Dawanie w Nowym
Testamencie jest oparte na przemianie naszego serca. Dawanie z serca
przewyższa dawanie z obowiązku.
•

Dawanie dziesięcin jest ciągle minimum naszego dawania i dobrą rzeczą, od której trzeba
zacząć. Ale to musi wypływać z ochotnego serca, a nie z przymusu.

•

„Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując
się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę miłuje Bóg” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Dawanie w Nowym Testamencie nie jest oparte na regulacjach prawnych, lecz na miłości.
We wczesnym Kościele dawanie było praktykowane publicznie i często spontanicznie.
Pogoda ducha i radość wydawały się powiązane z dawaniem ludzi.

•

Apostoł Paweł nauczał, że dobrowolne dawanie manifestuje naszą miłość do Pana: „Nie
mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych,
wypróbować szczerość waszej miłości” (2 List do Koryntian 8,8).

•

Paweł regularnie sprawdzał dawanie w zborach. Tutaj nawet porównuje on dawanie w
jednym zborze z dawaniem w innych zborach. On przynaglał ich do dawania, nie z
konieczności, lecz z miłości. Jezus uczył tej samej motywacji, gdy powiedział do swoich
uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (Ew. Jana
14,15).
Pastorzy, którzy prawdziwie miłują Pana i zbór, będą motywować je do dawania z miłości
dla Pana i Jego pracy.

•

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie winno być ochotne
•

Najlepszy wskaźnik właściwej postawy może być widoczny w naszym dawaniu: „Albowiem
ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Radosna i pogodna postawa wobec dawania może tylko mieć miejsce poprzez przemienione serce,
które jest w zgodzie ze Słowem Pańskim: „...pamiętając o słowach Pana Jezusa, który powiedział:
Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dzieje Ap. 20,35 - Biblia Tysiąclecia); „Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne). Taki
pogląd na pogodę ducha w rozdawaniu naszych środków pieniężnych nie jest rzeczą naturalną, ale
ponadnaturalną. Jak Zacheusz odkrył to w sobie, tak i ty możesz to odczuć, że, mając serce
przemienione przez Pana, będziesz miał zupełnie nową chęć dawania.

•

Autor Listu do Hebrajczyków zwracał się do rozproszonych wierzących Żydów. Oni wielce wycierpieli
za swoją wiarę, nawet ich posiadłości i towary były im zabierane, ponieważ byli naśladowcami
Chrystusa Jezusa. Jednak cierpieli i znosili to wszystko z radością, gdyż wiedzieli, że mają lepszą i
bardziej trwałą majętność w niebie (List do Hebrajczyków 10,34). Chodzenie w wierze z naszym
Panem zmienia nasze spojrzenie na rzeczy materialne, ponieważ wiemy, że wszystkie te rzeczy są
tylko tymczasowe i mamy o wiele wspanialsze bogactwa w niebie. Możesz dawać z radością z
ochotnego serca, gdy jesteś bogaty, a to, co dajesz, nie umniejszy twego majątku i bogactwa. To jest
właśnie to, co ci wierzący zrozumieli. Ich prawdziwe bogactwa były w niebie, a ziemska majętność
nie mogła uczynić ich ani bogatymi, ani biednymi.

•

Radosne i ochotne dawanie może mieć miejsce w rezultacie przemyślanych wyborów, których
dokonujemy dla Pana z miłości do Niego. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu wskazuje jego
własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2
List do Koryntian 9,7).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
•

1 List do Koryntian 16,2: „Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i
przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja
przyjdę”. Biblia Gdańska: „...zbierając według tego, jako mu się powodzi...”

•

Proporcjonalność jest podstawową miarą dawania zarówno w Starym, jak i Nowym
Testamencie. Dawanie to jest akt wiary, który jest odpowiedzią na zaopatrzenie, które Pan
nam daje.

•

Aby postępować według Pisma Świętego, nasze dawanie musi być czymś więcej niż tylko
przeliczaniem na procenty; ono musi być hojne. Hojność jest czymś miłym dla Boga

•

Przypowieści Salomona 11,24-25: „Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny
nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto
innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony”.
Przypowieści Salomona 22,9: „Błogosławiony jest człowiek życzliwy, gdyż udziela ze swojego
chleba ubogiemu (dzieli się chlebem z biednym)”.
2 List do Koryntian 9,6: „Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też
żąć będzie”.

•
•
•

Musimy pamiętać, że Bóg jest hojny i On jest zawsze zadowolony, gdy my odzwierciedlamy
Jego charakter naszą hojnością. Dla bogatych w Kościele hojność jest wręcz nakazem.
(Nakazuj im), ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się
z innymi (1 List do Tymoteusza 6,18).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
• Muszę planować moje dawanie, bo w przeciwnym razie nie zdołam
dawać wystarczająco

• Istnieją słuszne powody do zaplanowanego, regularnego i
systematycznego dawania:
– Jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– Potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.
– To odsuwa brzemiona na bok.

• Kiedy w zborze są ludzie, którzy nie dają regularnie, w formie
dziesięciny, to zazwyczaj braki są pokryte z pieniędzy i ofiar tych,
którzy zaplanowali dawać i to wypełniają.

• „Nie o to bowiem chodzi, żeby innym sprawić ulgę, a sobie
utrapienie, lecz żeby była równość” (2 List do Koryntian 8,13).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie w Nowym Testamencie jest oparte na
przemianie naszego serca
• Dawanie winno być ochotne
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
– jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.

Rezultaty właściwego dawania
• Właściwe dawanie pociąga za sobą dziękczynienie i chwałę
•

2 Koryntian 9:11 - 13 A tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką
szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie
tej służby nie tylko wypełnia braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych
dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to,
że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę
z nimi i ze wszystkimi;

• Właściwe dawanie sprawia ogromną radość
•

Filipian 4:10 A uradowałem się wielce w Panu, że nareszcie zakwitło staranie wasze o mnie,
ponieważ już dawno o tym myśleliście, tylko nie mieliście po temu sposobności.

• Łaskawe dawanie jest dowodem dojrzałości duchowej
•
•

2 Koryntian 8:1 A powiadamiamy was, bracia, o łasce Bożej, okazanej zborom macedońskim,
7 A jak we wszystkim się wyróżniacie, w wierze, w słowie i w poznaniu, i we wszelkiej gorliwości
oraz w miłości, którą w was wzbudziliśmy, tak i w tej działalności dobroczynnej się wyróżniacie.

Rezultaty właściwego dawania
• Twoje dawanie może zachęcić innych do dawania
• 2 Koryntian 9: 1-3 Zbyteczną zaś jest rzeczą, bym do was pisał o dziele
miłosierdzia dla świętych. Znam bowiem ochotną wolę waszą, z powodu
której chlubię się wami przed Macedończykami, mówiąc, że Achaja już od
zeszłego roku jest gotowa; i gorliwość wasza zachęciła wielu z nich.
Posłałem tedy braci, aby nasze chlubienie się wami w tej sprawie nie
okazało się nieuzasadnione i abyście byli przygotowani, jak mówiłem, że
jesteście,

• Wierne dawanie zapewnia Bożą pomyślność
• 2 Koryntian 9:8 -9 A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski,
abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na
wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim,
Sprawiedliwość jego trwa na wieki

Rezultaty właściwego dawania
• Wsparcie dla pracowników na niwie Pańskiej jest
dostarczane przez dawanie
•

1 Koryntian 9:7 - 14 Kto kiedy pełni służbę żołnierską własnym kosztem? Kto
zakłada winnicę, a owocu jej nie spożywa? Albo kto pasie trzodę, a mleka od trzody
nie spożywa? Czy to tylko ludzkie mówienie? Czy i zakon tego nie mówi?
Albowiem w zakonie Mojżeszowym napisano: Młócącemu wołowi nie zawiązuj
pyska. Czy Bóg to mówi ze względu na woły? Czy nie mówi tego raczej ze względu
na nas? Tak jest, ze względu na nas jest napisane, że oracz winien orać w nadziei, a
młocarz młócić w nadziei, że będzie uczestniczył w plonach. Jeżeli my dla was
dobra duchowe posialiśmy, to cóż wielkiego, jeżeli wasze ziemskie dobra żąć
będziemy? Jeżeli inni roszczą sobie prawo do was, czemuż raczej nie my? Myśmy
jednak z tego prawa nie skorzystali, ale wszystko znosimy, aby żadnej przeszkody
nie stawiać ewangelii Chrystusowej. Czy nie wiecie, że ci, którzy służbę w świątyni
sprawują, ze świątyni żyją, a którzy przy ołtarzu służą, cząstkę z ołtarza otrzymują?
Tak też postanowił Pan, ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują, z ewangelii żyli.

•

1 Tymoteusza 5:17 -18 Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy
oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i
nauczania. Albowiem Pismo mówi: Młócącemu wołowi nie zawiązuj pyska, oraz:
Godzien jest robotnik zapłaty swojej.

Mateusza 25:
Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię
łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić?
A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy
cię? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie?

A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek
uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście.
Wtedy im odpowie tymi słowy: Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek
nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście.

Nie
zaniedbujmy
więc
podstawowego
przywileju
dziecka Bożego, jakim jest
hojne dawanie Bogu i Jego
kościołowi


Slide 20

Jak wygląda twoje dawanie
Bogu i zborowi?

Nowotestamentowe zasady dawania
Łukasza 12:16 -21:
I powiedział im podobieństwo: Pewnemu bogaczowi pole obfity plon przyniosło.
I rozważał w sobie: Co mam uczynić, skoro nie mam już gdzie gromadzić plonów
moich? I rzekł: Uczynię tak: Zburzę moje stodoły, a większe zbuduję i zgromadzę
tam wszystko zboże swoje i dobra swoje. I powiem do duszy swojej: Duszo, masz
wiele dóbr złożonych na wiele lat; odpocznij, jedz, pij, wesel się. Ale rzekł mu
Bóg: Głupcze, tej nocy zażądają duszy twojej; a to, co przygotowałeś, czyje
będzie? Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu
bogaty.

czyli
Uporządkuj swoje finanse
przed Bogiem i zborem

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca

Panie Jezu

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca
•

Jedną z fundamentalnych podstaw, których nauczał Jezus, było duchowe
odrodzenie. Skupiał się na zmianie ludzkiego serca lub ducha. Nauczał, że zarówno
dobro, jak i zło mogą być przechowywane wewnątrz ludzkiego serca.

•

„Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca
wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Ew. Łukasza 6,45).

•

Jeżeli serca ludzi są zepsute, to wszystkie ich czyny będą pochodzić z zepsutego serca. Dawanie nie jest
lekarstwem na zepsucie. Wielu ludzi daje tylko po to, ażeby to pomogło im osiągnąć ich zepsute i grzeszne
cele. Jezus wiedział, że dopóki serca ludzkie nie doznają przemiany, ich czyny będą nadal pełne zepsucia.

•

Jezus również mówił w Kazaniu na Górze o tych, którzy dają, aby publicznie się
pokazać:
„Kiedy więc dajesz jałmużnę [potrzebującym], nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w
synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją
nagrodę” (Ew. Mateusza 6,2).

•

Taki sposób dawania pochodzi z egoistycznych celów i pobudek, z zepsutego i nie przemienionego
serca. Jezus przyszedł, aby zbawić i przemienić nasze serca tak, aby można było dostrzec tę zmianę
na zewnątrz. Właściwe dawanie, które jest dokonywane w duchu prawym i z należytą postawą, jest
dowodem prawdziwego nawrócenia. Ci, którzy dają, aby zwrócić na siebie uwagę, szukając
poklasku, nie doznają przemiany, a ich pompatyczne czyny są tylko kolejnym dowodem ich
zepsutego, niemoralnego i grzesznego stanu.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel
• Historia Zacheusza w Ewangelii Łukasza ilustruje
efekt, jaki wywiera zbawienie na serce człowieka i
jego portfel.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

•

„A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa,
kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł
na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić. A gdy Jezus przybył na to miejsce,
spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim
domu. I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością. A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do
człowieka grzesznego przybył w gościnę. Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę
majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób. A
Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem
Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło..”
(Ew. Łukasza 19,8-10).

•

Jezus potwierdził duchowe odrodzenie Zacheusza. Zmiana była wyraźna, gdy
skorumpowany poborca podatkowy zaczął od razu dawać.

•

Hojne i bezinteresowne dawanie jest niezaprzeczalnym dowodem przemienionego
ducha.

•

Gdy osoba jest zbawiona przez Jezusa, jej sposoby zarządzania finansami i plany z nimi
związane zmienią się.

•

Osoba, która narodzi się na nowo, przejdzie od egoizmu do hojności. Gdy serca takich
ludzi otwierają się dla Pana, ich portfele też zostają otwarte na potrzeby innych. Egoizm
zostanie przemieniony w bezinteresowność.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Ew. Łukasza 6,38: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą,
natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze.
Odmierzą wam bowiem taką miarę, jaką wy mierzycie (i osądzą
was takim sądem, jakim wy sądzicie)”.
Łukasza 21:2-4
Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą
tam dwa grosze, i rzekł: Zaprawdę,
powiadam wam, iż ta uboga wdowa
wrzuciła więcej niż wszyscy. Albowiem oni
wszyscy dorzucili do darów z tego, co im
zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku
swojego wszystko, co miała na swe
utrzymanie.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Nowotestamentowe zasady i wzorce dawania oparte są bardziej
na obietnicy niż na ustaleniu zasad, przepisów czy regulaminu.
Nauki Jezusa o dawaniu znacznie różniły się od nauk nauczycieli
Prawa. Oni uczyli na temat zobowiązania, powinności i potrzeby.
Jezus nauczał radości dawania.
• Prawdziwie nawróceni do Chrystusa nie dają, aby mieć zysk, lecz dają,
aby okazać miłość. Ich dawanie jest dokonywane w odpowiedzi na
najwyższy akt dawania pokazany w Ew. Jana 3,16

Bóg umiłował, a zatem dał. Całe nowotestamentowe dawanie i wszelkie
nauczanie na temat dawania są oparte na dającej naturze Boga Ojca.
Można dawać bez kochania, lecz nie można kochać bez dawania.
• Jezus był bardziej zainteresowany dawcą niż darem. Inni byli pod
wrażeniem rozmiaru danego daru, lecz Jezus zajmował się charakterem
daru. To cielesny umysł skupia się na darze, a sam dar staje się celem.
Celem zaś Chrystusa nie jest dar, ale dojrzałość duchowa dawcy. W
swoim nauczaniu mówił mniej o samym akcie dawania, a więcej o
naturze dawcy.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• Mateusza 23:23 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że
dajecie dziesięcinę z mięty i z kopru, i z kminku, a zaniedbaliście tego, co
ważniejsze w zakonie: sprawiedliwości, miłosierdzia i wierności; te rzeczy
należało czynić, a tamtych nie zaniedbywać.
Mateusza 5:17 -20
Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo
proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić.
Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie
niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie
przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.
Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań
najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym
będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by
czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w
Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli
sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż
sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie
wejdziecie do Królestwa Niebios.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• W Ewangelii nigdzie nie znajdujemy przesłania o
rezygnacji z dawania ofiar, jałmużny oraz zniesienia
dziesięciny.
• Zasadą Nowego Testamentu jest wszystko dla
Chrystusa ze względu na Chrystusa.
• Łukasza 11:13 Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie
dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec
niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą.
• Dzieje Apostolskie 20:35 W tym wszystkim pokazałem
wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać
na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać.

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin i ofiar

• Hebrajczyków 7:1 -9
• Ten to Melchisedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego, który
wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy wracał po rozgromieniu
królów, pobłogosławił mu, Abraham zaś dał mu dziesięcinę ze
wszystkiego. Imię jego znaczy najpierw król sprawiedliwości,
następnie zaś król Salemu, to jest król pokoju. Bez ojca, bez matki,
bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz
podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Patrzcie
tedy, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał
dziesięcinę z najlepszego łupu. Wprawdzie i ci, którzy są z synów
Lewiego, a otrzymują urząd kapłański, mają nakaz zgodnie z
zakonem pobierać dziesięcinę od ludu, to jest od braci swoich,
chociaż i oni wywodzą się z rodu Abrahama; ale tamten, który nie
wywodził od nich swego rodu, otrzymał dziesięcinę od Abrahama i
pobłogosławił temu, który miał obietnicę. A rzecz to jest bezsporna,
że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo. W jednym
wypadku biorą dziesięcinę śmiertelni ludzie, w drugim ten, o
którym złożono świadectwo, że żyje. jeśli tak można powiedzieć, w
osobie Abrahama i Lewi, który pobiera dziesięcinę, dał dziesięcinę;

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin

Dziesięcina w Starym Testamencie
• Dawanie w Starym Testamencie było oparte na Prawie
Mojżeszowym i można je podzielić na dziesięciny, ofiary i
jałmużny. Izraelita dawał około 30 % ze swego dochodu na
sprawy związane ze służbą Bogu
• Składanie dziesięcin było spodziewane i wymagane, a nawet
obowiązkowe. Reguły były surowe, ponieważ dziesięcina należała do Boga,
a używanie jej do innych celów było złodziejstwem.
• „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać (okradać) Boga, jak wy Mnie
oszukujecie (okradacie)? Pytacie: W czym oszukaliśmy Cię? W
dziesięcinach i ofiarach (daninach). Jesteście zupełnie przeklęci, bo wy – i
to cały naród – ustawicznie Mnie oszukujecie (okradacie)!” (Malachiasz
3,8-9).
• Składanie dziesięcin, tak jak to było praktykowane w Starym Testamencie,
było zamierzone, by okazywać posłuszeństwo wobec Boga. Ta zasada była
pierwszy raz zademonstrowana w ogrodzie Eden, gdzie jedno drzewo
należało do Boga. Pismo Święte nauczało, że wszystko należy do Boga i
pierwociny każdego plonu i pierworodne każdego stada były przeznaczone
dla Boga.

Nowotestamentowe zasady dawania

• Nasze zobowiązania się nie zmieniły a nawet rozszerzyły. Dawanie w Nowym
Testamencie jest oparte na przemianie naszego serca. Dawanie z serca
przewyższa dawanie z obowiązku.
•

Dawanie dziesięcin jest ciągle minimum naszego dawania i dobrą rzeczą, od której trzeba
zacząć. Ale to musi wypływać z ochotnego serca, a nie z przymusu.

•

„Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując
się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę miłuje Bóg” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Dawanie w Nowym Testamencie nie jest oparte na regulacjach prawnych, lecz na miłości.
We wczesnym Kościele dawanie było praktykowane publicznie i często spontanicznie.
Pogoda ducha i radość wydawały się powiązane z dawaniem ludzi.

•

Apostoł Paweł nauczał, że dobrowolne dawanie manifestuje naszą miłość do Pana: „Nie
mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych,
wypróbować szczerość waszej miłości” (2 List do Koryntian 8,8).

•

Paweł regularnie sprawdzał dawanie w zborach. Tutaj nawet porównuje on dawanie w
jednym zborze z dawaniem w innych zborach. On przynaglał ich do dawania, nie z
konieczności, lecz z miłości. Jezus uczył tej samej motywacji, gdy powiedział do swoich
uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (Ew. Jana
14,15).
Pastorzy, którzy prawdziwie miłują Pana i zbór, będą motywować je do dawania z miłości
dla Pana i Jego pracy.

•

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie winno być ochotne
•

Najlepszy wskaźnik właściwej postawy może być widoczny w naszym dawaniu: „Albowiem
ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Radosna i pogodna postawa wobec dawania może tylko mieć miejsce poprzez przemienione serce,
które jest w zgodzie ze Słowem Pańskim: „...pamiętając o słowach Pana Jezusa, który powiedział:
Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dzieje Ap. 20,35 - Biblia Tysiąclecia); „Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne). Taki
pogląd na pogodę ducha w rozdawaniu naszych środków pieniężnych nie jest rzeczą naturalną, ale
ponadnaturalną. Jak Zacheusz odkrył to w sobie, tak i ty możesz to odczuć, że, mając serce
przemienione przez Pana, będziesz miał zupełnie nową chęć dawania.

•

Autor Listu do Hebrajczyków zwracał się do rozproszonych wierzących Żydów. Oni wielce wycierpieli
za swoją wiarę, nawet ich posiadłości i towary były im zabierane, ponieważ byli naśladowcami
Chrystusa Jezusa. Jednak cierpieli i znosili to wszystko z radością, gdyż wiedzieli, że mają lepszą i
bardziej trwałą majętność w niebie (List do Hebrajczyków 10,34). Chodzenie w wierze z naszym
Panem zmienia nasze spojrzenie na rzeczy materialne, ponieważ wiemy, że wszystkie te rzeczy są
tylko tymczasowe i mamy o wiele wspanialsze bogactwa w niebie. Możesz dawać z radością z
ochotnego serca, gdy jesteś bogaty, a to, co dajesz, nie umniejszy twego majątku i bogactwa. To jest
właśnie to, co ci wierzący zrozumieli. Ich prawdziwe bogactwa były w niebie, a ziemska majętność
nie mogła uczynić ich ani bogatymi, ani biednymi.

•

Radosne i ochotne dawanie może mieć miejsce w rezultacie przemyślanych wyborów, których
dokonujemy dla Pana z miłości do Niego. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu wskazuje jego
własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2
List do Koryntian 9,7).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
•

1 List do Koryntian 16,2: „Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i
przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja
przyjdę”. Biblia Gdańska: „...zbierając według tego, jako mu się powodzi...”

•

Proporcjonalność jest podstawową miarą dawania zarówno w Starym, jak i Nowym
Testamencie. Dawanie to jest akt wiary, który jest odpowiedzią na zaopatrzenie, które Pan
nam daje.

•

Aby postępować według Pisma Świętego, nasze dawanie musi być czymś więcej niż tylko
przeliczaniem na procenty; ono musi być hojne. Hojność jest czymś miłym dla Boga

•

Przypowieści Salomona 11,24-25: „Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny
nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto
innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony”.
Przypowieści Salomona 22,9: „Błogosławiony jest człowiek życzliwy, gdyż udziela ze swojego
chleba ubogiemu (dzieli się chlebem z biednym)”.
2 List do Koryntian 9,6: „Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też
żąć będzie”.

•
•
•

Musimy pamiętać, że Bóg jest hojny i On jest zawsze zadowolony, gdy my odzwierciedlamy
Jego charakter naszą hojnością. Dla bogatych w Kościele hojność jest wręcz nakazem.
(Nakazuj im), ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się
z innymi (1 List do Tymoteusza 6,18).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
• Muszę planować moje dawanie, bo w przeciwnym razie nie zdołam
dawać wystarczająco

• Istnieją słuszne powody do zaplanowanego, regularnego i
systematycznego dawania:
– Jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– Potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.
– To odsuwa brzemiona na bok.

• Kiedy w zborze są ludzie, którzy nie dają regularnie, w formie
dziesięciny, to zazwyczaj braki są pokryte z pieniędzy i ofiar tych,
którzy zaplanowali dawać i to wypełniają.

• „Nie o to bowiem chodzi, żeby innym sprawić ulgę, a sobie
utrapienie, lecz żeby była równość” (2 List do Koryntian 8,13).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie w Nowym Testamencie jest oparte na
przemianie naszego serca
• Dawanie winno być ochotne
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
– jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.

Rezultaty właściwego dawania
• Właściwe dawanie pociąga za sobą dziękczynienie i chwałę
•

2 Koryntian 9:11 - 13 A tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką
szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie
tej służby nie tylko wypełnia braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych
dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to,
że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę
z nimi i ze wszystkimi;

• Właściwe dawanie sprawia ogromną radość
•

Filipian 4:10 A uradowałem się wielce w Panu, że nareszcie zakwitło staranie wasze o mnie,
ponieważ już dawno o tym myśleliście, tylko nie mieliście po temu sposobności.

• Łaskawe dawanie jest dowodem dojrzałości duchowej
•
•

2 Koryntian 8:1 A powiadamiamy was, bracia, o łasce Bożej, okazanej zborom macedońskim,
7 A jak we wszystkim się wyróżniacie, w wierze, w słowie i w poznaniu, i we wszelkiej gorliwości
oraz w miłości, którą w was wzbudziliśmy, tak i w tej działalności dobroczynnej się wyróżniacie.

Rezultaty właściwego dawania
• Twoje dawanie może zachęcić innych do dawania
• 2 Koryntian 9: 1-3 Zbyteczną zaś jest rzeczą, bym do was pisał o dziele
miłosierdzia dla świętych. Znam bowiem ochotną wolę waszą, z powodu
której chlubię się wami przed Macedończykami, mówiąc, że Achaja już od
zeszłego roku jest gotowa; i gorliwość wasza zachęciła wielu z nich.
Posłałem tedy braci, aby nasze chlubienie się wami w tej sprawie nie
okazało się nieuzasadnione i abyście byli przygotowani, jak mówiłem, że
jesteście,

• Wierne dawanie zapewnia Bożą pomyślność
• 2 Koryntian 9:8 -9 A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski,
abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na
wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim,
Sprawiedliwość jego trwa na wieki

Rezultaty właściwego dawania
• Wsparcie dla pracowników na niwie Pańskiej jest
dostarczane przez dawanie
•

1 Koryntian 9:7 - 14 Kto kiedy pełni służbę żołnierską własnym kosztem? Kto
zakłada winnicę, a owocu jej nie spożywa? Albo kto pasie trzodę, a mleka od trzody
nie spożywa? Czy to tylko ludzkie mówienie? Czy i zakon tego nie mówi?
Albowiem w zakonie Mojżeszowym napisano: Młócącemu wołowi nie zawiązuj
pyska. Czy Bóg to mówi ze względu na woły? Czy nie mówi tego raczej ze względu
na nas? Tak jest, ze względu na nas jest napisane, że oracz winien orać w nadziei, a
młocarz młócić w nadziei, że będzie uczestniczył w plonach. Jeżeli my dla was
dobra duchowe posialiśmy, to cóż wielkiego, jeżeli wasze ziemskie dobra żąć
będziemy? Jeżeli inni roszczą sobie prawo do was, czemuż raczej nie my? Myśmy
jednak z tego prawa nie skorzystali, ale wszystko znosimy, aby żadnej przeszkody
nie stawiać ewangelii Chrystusowej. Czy nie wiecie, że ci, którzy służbę w świątyni
sprawują, ze świątyni żyją, a którzy przy ołtarzu służą, cząstkę z ołtarza otrzymują?
Tak też postanowił Pan, ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują, z ewangelii żyli.

•

1 Tymoteusza 5:17 -18 Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy
oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i
nauczania. Albowiem Pismo mówi: Młócącemu wołowi nie zawiązuj pyska, oraz:
Godzien jest robotnik zapłaty swojej.

Mateusza 25:
Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię
łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić?
A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy
cię? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie?

A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek
uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście.
Wtedy im odpowie tymi słowy: Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek
nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście.

Nie
zaniedbujmy
więc
podstawowego
przywileju
dziecka Bożego, jakim jest
hojne dawanie Bogu i Jego
kościołowi


Slide 21

Jak wygląda twoje dawanie
Bogu i zborowi?

Nowotestamentowe zasady dawania
Łukasza 12:16 -21:
I powiedział im podobieństwo: Pewnemu bogaczowi pole obfity plon przyniosło.
I rozważał w sobie: Co mam uczynić, skoro nie mam już gdzie gromadzić plonów
moich? I rzekł: Uczynię tak: Zburzę moje stodoły, a większe zbuduję i zgromadzę
tam wszystko zboże swoje i dobra swoje. I powiem do duszy swojej: Duszo, masz
wiele dóbr złożonych na wiele lat; odpocznij, jedz, pij, wesel się. Ale rzekł mu
Bóg: Głupcze, tej nocy zażądają duszy twojej; a to, co przygotowałeś, czyje
będzie? Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu
bogaty.

czyli
Uporządkuj swoje finanse
przed Bogiem i zborem

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca

Panie Jezu

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca
•

Jedną z fundamentalnych podstaw, których nauczał Jezus, było duchowe
odrodzenie. Skupiał się na zmianie ludzkiego serca lub ducha. Nauczał, że zarówno
dobro, jak i zło mogą być przechowywane wewnątrz ludzkiego serca.

•

„Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca
wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Ew. Łukasza 6,45).

•

Jeżeli serca ludzi są zepsute, to wszystkie ich czyny będą pochodzić z zepsutego serca. Dawanie nie jest
lekarstwem na zepsucie. Wielu ludzi daje tylko po to, ażeby to pomogło im osiągnąć ich zepsute i grzeszne
cele. Jezus wiedział, że dopóki serca ludzkie nie doznają przemiany, ich czyny będą nadal pełne zepsucia.

•

Jezus również mówił w Kazaniu na Górze o tych, którzy dają, aby publicznie się
pokazać:
„Kiedy więc dajesz jałmużnę [potrzebującym], nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w
synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją
nagrodę” (Ew. Mateusza 6,2).

•

Taki sposób dawania pochodzi z egoistycznych celów i pobudek, z zepsutego i nie przemienionego
serca. Jezus przyszedł, aby zbawić i przemienić nasze serca tak, aby można było dostrzec tę zmianę
na zewnątrz. Właściwe dawanie, które jest dokonywane w duchu prawym i z należytą postawą, jest
dowodem prawdziwego nawrócenia. Ci, którzy dają, aby zwrócić na siebie uwagę, szukając
poklasku, nie doznają przemiany, a ich pompatyczne czyny są tylko kolejnym dowodem ich
zepsutego, niemoralnego i grzesznego stanu.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel
• Historia Zacheusza w Ewangelii Łukasza ilustruje
efekt, jaki wywiera zbawienie na serce człowieka i
jego portfel.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

•

„A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa,
kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł
na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić. A gdy Jezus przybył na to miejsce,
spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim
domu. I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością. A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do
człowieka grzesznego przybył w gościnę. Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę
majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób. A
Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem
Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło..”
(Ew. Łukasza 19,8-10).

•

Jezus potwierdził duchowe odrodzenie Zacheusza. Zmiana była wyraźna, gdy
skorumpowany poborca podatkowy zaczął od razu dawać.

•

Hojne i bezinteresowne dawanie jest niezaprzeczalnym dowodem przemienionego
ducha.

•

Gdy osoba jest zbawiona przez Jezusa, jej sposoby zarządzania finansami i plany z nimi
związane zmienią się.

•

Osoba, która narodzi się na nowo, przejdzie od egoizmu do hojności. Gdy serca takich
ludzi otwierają się dla Pana, ich portfele też zostają otwarte na potrzeby innych. Egoizm
zostanie przemieniony w bezinteresowność.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Ew. Łukasza 6,38: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą,
natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze.
Odmierzą wam bowiem taką miarę, jaką wy mierzycie (i osądzą
was takim sądem, jakim wy sądzicie)”.
Łukasza 21:2-4
Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą
tam dwa grosze, i rzekł: Zaprawdę,
powiadam wam, iż ta uboga wdowa
wrzuciła więcej niż wszyscy. Albowiem oni
wszyscy dorzucili do darów z tego, co im
zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku
swojego wszystko, co miała na swe
utrzymanie.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Nowotestamentowe zasady i wzorce dawania oparte są bardziej
na obietnicy niż na ustaleniu zasad, przepisów czy regulaminu.
Nauki Jezusa o dawaniu znacznie różniły się od nauk nauczycieli
Prawa. Oni uczyli na temat zobowiązania, powinności i potrzeby.
Jezus nauczał radości dawania.
• Prawdziwie nawróceni do Chrystusa nie dają, aby mieć zysk, lecz dają,
aby okazać miłość. Ich dawanie jest dokonywane w odpowiedzi na
najwyższy akt dawania pokazany w Ew. Jana 3,16

Bóg umiłował, a zatem dał. Całe nowotestamentowe dawanie i wszelkie
nauczanie na temat dawania są oparte na dającej naturze Boga Ojca.
Można dawać bez kochania, lecz nie można kochać bez dawania.
• Jezus był bardziej zainteresowany dawcą niż darem. Inni byli pod
wrażeniem rozmiaru danego daru, lecz Jezus zajmował się charakterem
daru. To cielesny umysł skupia się na darze, a sam dar staje się celem.
Celem zaś Chrystusa nie jest dar, ale dojrzałość duchowa dawcy. W
swoim nauczaniu mówił mniej o samym akcie dawania, a więcej o
naturze dawcy.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• Mateusza 23:23 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że
dajecie dziesięcinę z mięty i z kopru, i z kminku, a zaniedbaliście tego, co
ważniejsze w zakonie: sprawiedliwości, miłosierdzia i wierności; te rzeczy
należało czynić, a tamtych nie zaniedbywać.
Mateusza 5:17 -20
Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo
proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić.
Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie
niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie
przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.
Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań
najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym
będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by
czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w
Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli
sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż
sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie
wejdziecie do Królestwa Niebios.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• W Ewangelii nigdzie nie znajdujemy przesłania o
rezygnacji z dawania ofiar, jałmużny oraz zniesienia
dziesięciny.
• Zasadą Nowego Testamentu jest wszystko dla
Chrystusa ze względu na Chrystusa.
• Łukasza 11:13 Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie
dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec
niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą.
• Dzieje Apostolskie 20:35 W tym wszystkim pokazałem
wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać
na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać.

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin i ofiar

• Hebrajczyków 7:1 -9
• Ten to Melchisedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego, który
wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy wracał po rozgromieniu
królów, pobłogosławił mu, Abraham zaś dał mu dziesięcinę ze
wszystkiego. Imię jego znaczy najpierw król sprawiedliwości,
następnie zaś król Salemu, to jest król pokoju. Bez ojca, bez matki,
bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz
podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Patrzcie
tedy, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał
dziesięcinę z najlepszego łupu. Wprawdzie i ci, którzy są z synów
Lewiego, a otrzymują urząd kapłański, mają nakaz zgodnie z
zakonem pobierać dziesięcinę od ludu, to jest od braci swoich,
chociaż i oni wywodzą się z rodu Abrahama; ale tamten, który nie
wywodził od nich swego rodu, otrzymał dziesięcinę od Abrahama i
pobłogosławił temu, który miał obietnicę. A rzecz to jest bezsporna,
że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo. W jednym
wypadku biorą dziesięcinę śmiertelni ludzie, w drugim ten, o
którym złożono świadectwo, że żyje. jeśli tak można powiedzieć, w
osobie Abrahama i Lewi, który pobiera dziesięcinę, dał dziesięcinę;

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin

Dziesięcina w Starym Testamencie
• Dawanie w Starym Testamencie było oparte na Prawie
Mojżeszowym i można je podzielić na dziesięciny, ofiary i
jałmużny. Izraelita dawał około 30 % ze swego dochodu na
sprawy związane ze służbą Bogu
• Składanie dziesięcin było spodziewane i wymagane, a nawet
obowiązkowe. Reguły były surowe, ponieważ dziesięcina należała do Boga,
a używanie jej do innych celów było złodziejstwem.
• „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać (okradać) Boga, jak wy Mnie
oszukujecie (okradacie)? Pytacie: W czym oszukaliśmy Cię? W
dziesięcinach i ofiarach (daninach). Jesteście zupełnie przeklęci, bo wy – i
to cały naród – ustawicznie Mnie oszukujecie (okradacie)!” (Malachiasz
3,8-9).
• Składanie dziesięcin, tak jak to było praktykowane w Starym Testamencie,
było zamierzone, by okazywać posłuszeństwo wobec Boga. Ta zasada była
pierwszy raz zademonstrowana w ogrodzie Eden, gdzie jedno drzewo
należało do Boga. Pismo Święte nauczało, że wszystko należy do Boga i
pierwociny każdego plonu i pierworodne każdego stada były przeznaczone
dla Boga.

Nowotestamentowe zasady dawania

• Nasze zobowiązania się nie zmieniły a nawet rozszerzyły. Dawanie w Nowym
Testamencie jest oparte na przemianie naszego serca. Dawanie z serca
przewyższa dawanie z obowiązku.
•

Dawanie dziesięcin jest ciągle minimum naszego dawania i dobrą rzeczą, od której trzeba
zacząć. Ale to musi wypływać z ochotnego serca, a nie z przymusu.

•

„Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując
się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę miłuje Bóg” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Dawanie w Nowym Testamencie nie jest oparte na regulacjach prawnych, lecz na miłości.
We wczesnym Kościele dawanie było praktykowane publicznie i często spontanicznie.
Pogoda ducha i radość wydawały się powiązane z dawaniem ludzi.

•

Apostoł Paweł nauczał, że dobrowolne dawanie manifestuje naszą miłość do Pana: „Nie
mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych,
wypróbować szczerość waszej miłości” (2 List do Koryntian 8,8).

•

Paweł regularnie sprawdzał dawanie w zborach. Tutaj nawet porównuje on dawanie w
jednym zborze z dawaniem w innych zborach. On przynaglał ich do dawania, nie z
konieczności, lecz z miłości. Jezus uczył tej samej motywacji, gdy powiedział do swoich
uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (Ew. Jana
14,15).
Pastorzy, którzy prawdziwie miłują Pana i zbór, będą motywować je do dawania z miłości
dla Pana i Jego pracy.

•

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie winno być ochotne
•

Najlepszy wskaźnik właściwej postawy może być widoczny w naszym dawaniu: „Albowiem
ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Radosna i pogodna postawa wobec dawania może tylko mieć miejsce poprzez przemienione serce,
które jest w zgodzie ze Słowem Pańskim: „...pamiętając o słowach Pana Jezusa, który powiedział:
Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dzieje Ap. 20,35 - Biblia Tysiąclecia); „Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne). Taki
pogląd na pogodę ducha w rozdawaniu naszych środków pieniężnych nie jest rzeczą naturalną, ale
ponadnaturalną. Jak Zacheusz odkrył to w sobie, tak i ty możesz to odczuć, że, mając serce
przemienione przez Pana, będziesz miał zupełnie nową chęć dawania.

•

Autor Listu do Hebrajczyków zwracał się do rozproszonych wierzących Żydów. Oni wielce wycierpieli
za swoją wiarę, nawet ich posiadłości i towary były im zabierane, ponieważ byli naśladowcami
Chrystusa Jezusa. Jednak cierpieli i znosili to wszystko z radością, gdyż wiedzieli, że mają lepszą i
bardziej trwałą majętność w niebie (List do Hebrajczyków 10,34). Chodzenie w wierze z naszym
Panem zmienia nasze spojrzenie na rzeczy materialne, ponieważ wiemy, że wszystkie te rzeczy są
tylko tymczasowe i mamy o wiele wspanialsze bogactwa w niebie. Możesz dawać z radością z
ochotnego serca, gdy jesteś bogaty, a to, co dajesz, nie umniejszy twego majątku i bogactwa. To jest
właśnie to, co ci wierzący zrozumieli. Ich prawdziwe bogactwa były w niebie, a ziemska majętność
nie mogła uczynić ich ani bogatymi, ani biednymi.

•

Radosne i ochotne dawanie może mieć miejsce w rezultacie przemyślanych wyborów, których
dokonujemy dla Pana z miłości do Niego. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu wskazuje jego
własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2
List do Koryntian 9,7).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
•

1 List do Koryntian 16,2: „Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i
przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja
przyjdę”. Biblia Gdańska: „...zbierając według tego, jako mu się powodzi...”

•

Proporcjonalność jest podstawową miarą dawania zarówno w Starym, jak i Nowym
Testamencie. Dawanie to jest akt wiary, który jest odpowiedzią na zaopatrzenie, które Pan
nam daje.

•

Aby postępować według Pisma Świętego, nasze dawanie musi być czymś więcej niż tylko
przeliczaniem na procenty; ono musi być hojne. Hojność jest czymś miłym dla Boga

•

Przypowieści Salomona 11,24-25: „Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny
nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto
innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony”.
Przypowieści Salomona 22,9: „Błogosławiony jest człowiek życzliwy, gdyż udziela ze swojego
chleba ubogiemu (dzieli się chlebem z biednym)”.
2 List do Koryntian 9,6: „Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też
żąć będzie”.

•
•
•

Musimy pamiętać, że Bóg jest hojny i On jest zawsze zadowolony, gdy my odzwierciedlamy
Jego charakter naszą hojnością. Dla bogatych w Kościele hojność jest wręcz nakazem.
(Nakazuj im), ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się
z innymi (1 List do Tymoteusza 6,18).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
• Muszę planować moje dawanie, bo w przeciwnym razie nie zdołam
dawać wystarczająco

• Istnieją słuszne powody do zaplanowanego, regularnego i
systematycznego dawania:
– Jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– Potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.
– To odsuwa brzemiona na bok.

• Kiedy w zborze są ludzie, którzy nie dają regularnie, w formie
dziesięciny, to zazwyczaj braki są pokryte z pieniędzy i ofiar tych,
którzy zaplanowali dawać i to wypełniają.

• „Nie o to bowiem chodzi, żeby innym sprawić ulgę, a sobie
utrapienie, lecz żeby była równość” (2 List do Koryntian 8,13).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie w Nowym Testamencie jest oparte na
przemianie naszego serca
• Dawanie winno być ochotne
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
– jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.

Rezultaty właściwego dawania
• Właściwe dawanie pociąga za sobą dziękczynienie i chwałę
•

2 Koryntian 9:11 - 13 A tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką
szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie
tej służby nie tylko wypełnia braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych
dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to,
że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę
z nimi i ze wszystkimi;

• Właściwe dawanie sprawia ogromną radość
•

Filipian 4:10 A uradowałem się wielce w Panu, że nareszcie zakwitło staranie wasze o mnie,
ponieważ już dawno o tym myśleliście, tylko nie mieliście po temu sposobności.

• Łaskawe dawanie jest dowodem dojrzałości duchowej
•
•

2 Koryntian 8:1 A powiadamiamy was, bracia, o łasce Bożej, okazanej zborom macedońskim,
7 A jak we wszystkim się wyróżniacie, w wierze, w słowie i w poznaniu, i we wszelkiej gorliwości
oraz w miłości, którą w was wzbudziliśmy, tak i w tej działalności dobroczynnej się wyróżniacie.

Rezultaty właściwego dawania
• Twoje dawanie może zachęcić innych do dawania
• 2 Koryntian 9: 1-3 Zbyteczną zaś jest rzeczą, bym do was pisał o dziele
miłosierdzia dla świętych. Znam bowiem ochotną wolę waszą, z powodu
której chlubię się wami przed Macedończykami, mówiąc, że Achaja już od
zeszłego roku jest gotowa; i gorliwość wasza zachęciła wielu z nich.
Posłałem tedy braci, aby nasze chlubienie się wami w tej sprawie nie
okazało się nieuzasadnione i abyście byli przygotowani, jak mówiłem, że
jesteście,

• Wierne dawanie zapewnia Bożą pomyślność
• 2 Koryntian 9:8 -9 A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski,
abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na
wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim,
Sprawiedliwość jego trwa na wieki

Rezultaty właściwego dawania
• Wsparcie dla pracowników na niwie Pańskiej jest
dostarczane przez dawanie
•

1 Koryntian 9:7 - 14 Kto kiedy pełni służbę żołnierską własnym kosztem? Kto
zakłada winnicę, a owocu jej nie spożywa? Albo kto pasie trzodę, a mleka od trzody
nie spożywa? Czy to tylko ludzkie mówienie? Czy i zakon tego nie mówi?
Albowiem w zakonie Mojżeszowym napisano: Młócącemu wołowi nie zawiązuj
pyska. Czy Bóg to mówi ze względu na woły? Czy nie mówi tego raczej ze względu
na nas? Tak jest, ze względu na nas jest napisane, że oracz winien orać w nadziei, a
młocarz młócić w nadziei, że będzie uczestniczył w plonach. Jeżeli my dla was
dobra duchowe posialiśmy, to cóż wielkiego, jeżeli wasze ziemskie dobra żąć
będziemy? Jeżeli inni roszczą sobie prawo do was, czemuż raczej nie my? Myśmy
jednak z tego prawa nie skorzystali, ale wszystko znosimy, aby żadnej przeszkody
nie stawiać ewangelii Chrystusowej. Czy nie wiecie, że ci, którzy służbę w świątyni
sprawują, ze świątyni żyją, a którzy przy ołtarzu służą, cząstkę z ołtarza otrzymują?
Tak też postanowił Pan, ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują, z ewangelii żyli.

•

1 Tymoteusza 5:17 -18 Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy
oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i
nauczania. Albowiem Pismo mówi: Młócącemu wołowi nie zawiązuj pyska, oraz:
Godzien jest robotnik zapłaty swojej.

Mateusza 25:
Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię
łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić?
A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy
cię? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie?

A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek
uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście.
Wtedy im odpowie tymi słowy: Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek
nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście.

Nie
zaniedbujmy
więc
podstawowego
przywileju
dziecka Bożego, jakim jest
hojne dawanie Bogu i Jego
kościołowi


Slide 22

Jak wygląda twoje dawanie
Bogu i zborowi?

Nowotestamentowe zasady dawania
Łukasza 12:16 -21:
I powiedział im podobieństwo: Pewnemu bogaczowi pole obfity plon przyniosło.
I rozważał w sobie: Co mam uczynić, skoro nie mam już gdzie gromadzić plonów
moich? I rzekł: Uczynię tak: Zburzę moje stodoły, a większe zbuduję i zgromadzę
tam wszystko zboże swoje i dobra swoje. I powiem do duszy swojej: Duszo, masz
wiele dóbr złożonych na wiele lat; odpocznij, jedz, pij, wesel się. Ale rzekł mu
Bóg: Głupcze, tej nocy zażądają duszy twojej; a to, co przygotowałeś, czyje
będzie? Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu
bogaty.

czyli
Uporządkuj swoje finanse
przed Bogiem i zborem

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca

Panie Jezu

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca
•

Jedną z fundamentalnych podstaw, których nauczał Jezus, było duchowe
odrodzenie. Skupiał się na zmianie ludzkiego serca lub ducha. Nauczał, że zarówno
dobro, jak i zło mogą być przechowywane wewnątrz ludzkiego serca.

•

„Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca
wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Ew. Łukasza 6,45).

•

Jeżeli serca ludzi są zepsute, to wszystkie ich czyny będą pochodzić z zepsutego serca. Dawanie nie jest
lekarstwem na zepsucie. Wielu ludzi daje tylko po to, ażeby to pomogło im osiągnąć ich zepsute i grzeszne
cele. Jezus wiedział, że dopóki serca ludzkie nie doznają przemiany, ich czyny będą nadal pełne zepsucia.

•

Jezus również mówił w Kazaniu na Górze o tych, którzy dają, aby publicznie się
pokazać:
„Kiedy więc dajesz jałmużnę [potrzebującym], nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w
synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją
nagrodę” (Ew. Mateusza 6,2).

•

Taki sposób dawania pochodzi z egoistycznych celów i pobudek, z zepsutego i nie przemienionego
serca. Jezus przyszedł, aby zbawić i przemienić nasze serca tak, aby można było dostrzec tę zmianę
na zewnątrz. Właściwe dawanie, które jest dokonywane w duchu prawym i z należytą postawą, jest
dowodem prawdziwego nawrócenia. Ci, którzy dają, aby zwrócić na siebie uwagę, szukając
poklasku, nie doznają przemiany, a ich pompatyczne czyny są tylko kolejnym dowodem ich
zepsutego, niemoralnego i grzesznego stanu.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel
• Historia Zacheusza w Ewangelii Łukasza ilustruje
efekt, jaki wywiera zbawienie na serce człowieka i
jego portfel.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

•

„A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa,
kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł
na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić. A gdy Jezus przybył na to miejsce,
spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim
domu. I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością. A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do
człowieka grzesznego przybył w gościnę. Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę
majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób. A
Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem
Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło..”
(Ew. Łukasza 19,8-10).

•

Jezus potwierdził duchowe odrodzenie Zacheusza. Zmiana była wyraźna, gdy
skorumpowany poborca podatkowy zaczął od razu dawać.

•

Hojne i bezinteresowne dawanie jest niezaprzeczalnym dowodem przemienionego
ducha.

•

Gdy osoba jest zbawiona przez Jezusa, jej sposoby zarządzania finansami i plany z nimi
związane zmienią się.

•

Osoba, która narodzi się na nowo, przejdzie od egoizmu do hojności. Gdy serca takich
ludzi otwierają się dla Pana, ich portfele też zostają otwarte na potrzeby innych. Egoizm
zostanie przemieniony w bezinteresowność.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Ew. Łukasza 6,38: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą,
natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze.
Odmierzą wam bowiem taką miarę, jaką wy mierzycie (i osądzą
was takim sądem, jakim wy sądzicie)”.
Łukasza 21:2-4
Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą
tam dwa grosze, i rzekł: Zaprawdę,
powiadam wam, iż ta uboga wdowa
wrzuciła więcej niż wszyscy. Albowiem oni
wszyscy dorzucili do darów z tego, co im
zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku
swojego wszystko, co miała na swe
utrzymanie.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Nowotestamentowe zasady i wzorce dawania oparte są bardziej
na obietnicy niż na ustaleniu zasad, przepisów czy regulaminu.
Nauki Jezusa o dawaniu znacznie różniły się od nauk nauczycieli
Prawa. Oni uczyli na temat zobowiązania, powinności i potrzeby.
Jezus nauczał radości dawania.
• Prawdziwie nawróceni do Chrystusa nie dają, aby mieć zysk, lecz dają,
aby okazać miłość. Ich dawanie jest dokonywane w odpowiedzi na
najwyższy akt dawania pokazany w Ew. Jana 3,16

Bóg umiłował, a zatem dał. Całe nowotestamentowe dawanie i wszelkie
nauczanie na temat dawania są oparte na dającej naturze Boga Ojca.
Można dawać bez kochania, lecz nie można kochać bez dawania.
• Jezus był bardziej zainteresowany dawcą niż darem. Inni byli pod
wrażeniem rozmiaru danego daru, lecz Jezus zajmował się charakterem
daru. To cielesny umysł skupia się na darze, a sam dar staje się celem.
Celem zaś Chrystusa nie jest dar, ale dojrzałość duchowa dawcy. W
swoim nauczaniu mówił mniej o samym akcie dawania, a więcej o
naturze dawcy.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• Mateusza 23:23 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że
dajecie dziesięcinę z mięty i z kopru, i z kminku, a zaniedbaliście tego, co
ważniejsze w zakonie: sprawiedliwości, miłosierdzia i wierności; te rzeczy
należało czynić, a tamtych nie zaniedbywać.
Mateusza 5:17 -20
Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo
proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić.
Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie
niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie
przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.
Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań
najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym
będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by
czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w
Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli
sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż
sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie
wejdziecie do Królestwa Niebios.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• W Ewangelii nigdzie nie znajdujemy przesłania o
rezygnacji z dawania ofiar, jałmużny oraz zniesienia
dziesięciny.
• Zasadą Nowego Testamentu jest wszystko dla
Chrystusa ze względu na Chrystusa.
• Łukasza 11:13 Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie
dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec
niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą.
• Dzieje Apostolskie 20:35 W tym wszystkim pokazałem
wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać
na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać.

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin i ofiar

• Hebrajczyków 7:1 -9
• Ten to Melchisedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego, który
wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy wracał po rozgromieniu
królów, pobłogosławił mu, Abraham zaś dał mu dziesięcinę ze
wszystkiego. Imię jego znaczy najpierw król sprawiedliwości,
następnie zaś król Salemu, to jest król pokoju. Bez ojca, bez matki,
bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz
podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Patrzcie
tedy, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał
dziesięcinę z najlepszego łupu. Wprawdzie i ci, którzy są z synów
Lewiego, a otrzymują urząd kapłański, mają nakaz zgodnie z
zakonem pobierać dziesięcinę od ludu, to jest od braci swoich,
chociaż i oni wywodzą się z rodu Abrahama; ale tamten, który nie
wywodził od nich swego rodu, otrzymał dziesięcinę od Abrahama i
pobłogosławił temu, który miał obietnicę. A rzecz to jest bezsporna,
że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo. W jednym
wypadku biorą dziesięcinę śmiertelni ludzie, w drugim ten, o
którym złożono świadectwo, że żyje. jeśli tak można powiedzieć, w
osobie Abrahama i Lewi, który pobiera dziesięcinę, dał dziesięcinę;

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin

Dziesięcina w Starym Testamencie
• Dawanie w Starym Testamencie było oparte na Prawie
Mojżeszowym i można je podzielić na dziesięciny, ofiary i
jałmużny. Izraelita dawał około 30 % ze swego dochodu na
sprawy związane ze służbą Bogu
• Składanie dziesięcin było spodziewane i wymagane, a nawet
obowiązkowe. Reguły były surowe, ponieważ dziesięcina należała do Boga,
a używanie jej do innych celów było złodziejstwem.
• „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać (okradać) Boga, jak wy Mnie
oszukujecie (okradacie)? Pytacie: W czym oszukaliśmy Cię? W
dziesięcinach i ofiarach (daninach). Jesteście zupełnie przeklęci, bo wy – i
to cały naród – ustawicznie Mnie oszukujecie (okradacie)!” (Malachiasz
3,8-9).
• Składanie dziesięcin, tak jak to było praktykowane w Starym Testamencie,
było zamierzone, by okazywać posłuszeństwo wobec Boga. Ta zasada była
pierwszy raz zademonstrowana w ogrodzie Eden, gdzie jedno drzewo
należało do Boga. Pismo Święte nauczało, że wszystko należy do Boga i
pierwociny każdego plonu i pierworodne każdego stada były przeznaczone
dla Boga.

Nowotestamentowe zasady dawania

• Nasze zobowiązania się nie zmieniły a nawet rozszerzyły. Dawanie w Nowym
Testamencie jest oparte na przemianie naszego serca. Dawanie z serca
przewyższa dawanie z obowiązku.
•

Dawanie dziesięcin jest ciągle minimum naszego dawania i dobrą rzeczą, od której trzeba
zacząć. Ale to musi wypływać z ochotnego serca, a nie z przymusu.

•

„Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując
się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę miłuje Bóg” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Dawanie w Nowym Testamencie nie jest oparte na regulacjach prawnych, lecz na miłości.
We wczesnym Kościele dawanie było praktykowane publicznie i często spontanicznie.
Pogoda ducha i radość wydawały się powiązane z dawaniem ludzi.

•

Apostoł Paweł nauczał, że dobrowolne dawanie manifestuje naszą miłość do Pana: „Nie
mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych,
wypróbować szczerość waszej miłości” (2 List do Koryntian 8,8).

•

Paweł regularnie sprawdzał dawanie w zborach. Tutaj nawet porównuje on dawanie w
jednym zborze z dawaniem w innych zborach. On przynaglał ich do dawania, nie z
konieczności, lecz z miłości. Jezus uczył tej samej motywacji, gdy powiedział do swoich
uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (Ew. Jana
14,15).
Pastorzy, którzy prawdziwie miłują Pana i zbór, będą motywować je do dawania z miłości
dla Pana i Jego pracy.

•

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie winno być ochotne
•

Najlepszy wskaźnik właściwej postawy może być widoczny w naszym dawaniu: „Albowiem
ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Radosna i pogodna postawa wobec dawania może tylko mieć miejsce poprzez przemienione serce,
które jest w zgodzie ze Słowem Pańskim: „...pamiętając o słowach Pana Jezusa, który powiedział:
Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dzieje Ap. 20,35 - Biblia Tysiąclecia); „Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne). Taki
pogląd na pogodę ducha w rozdawaniu naszych środków pieniężnych nie jest rzeczą naturalną, ale
ponadnaturalną. Jak Zacheusz odkrył to w sobie, tak i ty możesz to odczuć, że, mając serce
przemienione przez Pana, będziesz miał zupełnie nową chęć dawania.

•

Autor Listu do Hebrajczyków zwracał się do rozproszonych wierzących Żydów. Oni wielce wycierpieli
za swoją wiarę, nawet ich posiadłości i towary były im zabierane, ponieważ byli naśladowcami
Chrystusa Jezusa. Jednak cierpieli i znosili to wszystko z radością, gdyż wiedzieli, że mają lepszą i
bardziej trwałą majętność w niebie (List do Hebrajczyków 10,34). Chodzenie w wierze z naszym
Panem zmienia nasze spojrzenie na rzeczy materialne, ponieważ wiemy, że wszystkie te rzeczy są
tylko tymczasowe i mamy o wiele wspanialsze bogactwa w niebie. Możesz dawać z radością z
ochotnego serca, gdy jesteś bogaty, a to, co dajesz, nie umniejszy twego majątku i bogactwa. To jest
właśnie to, co ci wierzący zrozumieli. Ich prawdziwe bogactwa były w niebie, a ziemska majętność
nie mogła uczynić ich ani bogatymi, ani biednymi.

•

Radosne i ochotne dawanie może mieć miejsce w rezultacie przemyślanych wyborów, których
dokonujemy dla Pana z miłości do Niego. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu wskazuje jego
własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2
List do Koryntian 9,7).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
•

1 List do Koryntian 16,2: „Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i
przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja
przyjdę”. Biblia Gdańska: „...zbierając według tego, jako mu się powodzi...”

•

Proporcjonalność jest podstawową miarą dawania zarówno w Starym, jak i Nowym
Testamencie. Dawanie to jest akt wiary, który jest odpowiedzią na zaopatrzenie, które Pan
nam daje.

•

Aby postępować według Pisma Świętego, nasze dawanie musi być czymś więcej niż tylko
przeliczaniem na procenty; ono musi być hojne. Hojność jest czymś miłym dla Boga

•

Przypowieści Salomona 11,24-25: „Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny
nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto
innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony”.
Przypowieści Salomona 22,9: „Błogosławiony jest człowiek życzliwy, gdyż udziela ze swojego
chleba ubogiemu (dzieli się chlebem z biednym)”.
2 List do Koryntian 9,6: „Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też
żąć będzie”.

•
•
•

Musimy pamiętać, że Bóg jest hojny i On jest zawsze zadowolony, gdy my odzwierciedlamy
Jego charakter naszą hojnością. Dla bogatych w Kościele hojność jest wręcz nakazem.
(Nakazuj im), ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się
z innymi (1 List do Tymoteusza 6,18).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
• Muszę planować moje dawanie, bo w przeciwnym razie nie zdołam
dawać wystarczająco

• Istnieją słuszne powody do zaplanowanego, regularnego i
systematycznego dawania:
– Jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– Potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.
– To odsuwa brzemiona na bok.

• Kiedy w zborze są ludzie, którzy nie dają regularnie, w formie
dziesięciny, to zazwyczaj braki są pokryte z pieniędzy i ofiar tych,
którzy zaplanowali dawać i to wypełniają.

• „Nie o to bowiem chodzi, żeby innym sprawić ulgę, a sobie
utrapienie, lecz żeby była równość” (2 List do Koryntian 8,13).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie w Nowym Testamencie jest oparte na
przemianie naszego serca
• Dawanie winno być ochotne
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
– jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.

Rezultaty właściwego dawania
• Właściwe dawanie pociąga za sobą dziękczynienie i chwałę
•

2 Koryntian 9:11 - 13 A tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką
szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie
tej służby nie tylko wypełnia braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych
dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to,
że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę
z nimi i ze wszystkimi;

• Właściwe dawanie sprawia ogromną radość
•

Filipian 4:10 A uradowałem się wielce w Panu, że nareszcie zakwitło staranie wasze o mnie,
ponieważ już dawno o tym myśleliście, tylko nie mieliście po temu sposobności.

• Łaskawe dawanie jest dowodem dojrzałości duchowej
•
•

2 Koryntian 8:1 A powiadamiamy was, bracia, o łasce Bożej, okazanej zborom macedońskim,
7 A jak we wszystkim się wyróżniacie, w wierze, w słowie i w poznaniu, i we wszelkiej gorliwości
oraz w miłości, którą w was wzbudziliśmy, tak i w tej działalności dobroczynnej się wyróżniacie.

Rezultaty właściwego dawania
• Twoje dawanie może zachęcić innych do dawania
• 2 Koryntian 9: 1-3 Zbyteczną zaś jest rzeczą, bym do was pisał o dziele
miłosierdzia dla świętych. Znam bowiem ochotną wolę waszą, z powodu
której chlubię się wami przed Macedończykami, mówiąc, że Achaja już od
zeszłego roku jest gotowa; i gorliwość wasza zachęciła wielu z nich.
Posłałem tedy braci, aby nasze chlubienie się wami w tej sprawie nie
okazało się nieuzasadnione i abyście byli przygotowani, jak mówiłem, że
jesteście,

• Wierne dawanie zapewnia Bożą pomyślność
• 2 Koryntian 9:8 -9 A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski,
abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na
wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim,
Sprawiedliwość jego trwa na wieki

Rezultaty właściwego dawania
• Wsparcie dla pracowników na niwie Pańskiej jest
dostarczane przez dawanie
•

1 Koryntian 9:7 - 14 Kto kiedy pełni służbę żołnierską własnym kosztem? Kto
zakłada winnicę, a owocu jej nie spożywa? Albo kto pasie trzodę, a mleka od trzody
nie spożywa? Czy to tylko ludzkie mówienie? Czy i zakon tego nie mówi?
Albowiem w zakonie Mojżeszowym napisano: Młócącemu wołowi nie zawiązuj
pyska. Czy Bóg to mówi ze względu na woły? Czy nie mówi tego raczej ze względu
na nas? Tak jest, ze względu na nas jest napisane, że oracz winien orać w nadziei, a
młocarz młócić w nadziei, że będzie uczestniczył w plonach. Jeżeli my dla was
dobra duchowe posialiśmy, to cóż wielkiego, jeżeli wasze ziemskie dobra żąć
będziemy? Jeżeli inni roszczą sobie prawo do was, czemuż raczej nie my? Myśmy
jednak z tego prawa nie skorzystali, ale wszystko znosimy, aby żadnej przeszkody
nie stawiać ewangelii Chrystusowej. Czy nie wiecie, że ci, którzy służbę w świątyni
sprawują, ze świątyni żyją, a którzy przy ołtarzu służą, cząstkę z ołtarza otrzymują?
Tak też postanowił Pan, ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują, z ewangelii żyli.

•

1 Tymoteusza 5:17 -18 Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy
oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i
nauczania. Albowiem Pismo mówi: Młócącemu wołowi nie zawiązuj pyska, oraz:
Godzien jest robotnik zapłaty swojej.

Mateusza 25:
Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię
łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić?
A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy
cię? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie?

A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek
uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście.
Wtedy im odpowie tymi słowy: Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek
nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście.

Nie
zaniedbujmy
więc
podstawowego
przywileju
dziecka Bożego, jakim jest
hojne dawanie Bogu i Jego
kościołowi


Slide 23

Jak wygląda twoje dawanie
Bogu i zborowi?

Nowotestamentowe zasady dawania
Łukasza 12:16 -21:
I powiedział im podobieństwo: Pewnemu bogaczowi pole obfity plon przyniosło.
I rozważał w sobie: Co mam uczynić, skoro nie mam już gdzie gromadzić plonów
moich? I rzekł: Uczynię tak: Zburzę moje stodoły, a większe zbuduję i zgromadzę
tam wszystko zboże swoje i dobra swoje. I powiem do duszy swojej: Duszo, masz
wiele dóbr złożonych na wiele lat; odpocznij, jedz, pij, wesel się. Ale rzekł mu
Bóg: Głupcze, tej nocy zażądają duszy twojej; a to, co przygotowałeś, czyje
będzie? Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu
bogaty.

czyli
Uporządkuj swoje finanse
przed Bogiem i zborem

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca

Panie Jezu

Dawanie jest sprawą prawidłowej
postawy naszego serca
•

Jedną z fundamentalnych podstaw, których nauczał Jezus, było duchowe
odrodzenie. Skupiał się na zmianie ludzkiego serca lub ducha. Nauczał, że zarówno
dobro, jak i zło mogą być przechowywane wewnątrz ludzkiego serca.

•

„Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca
wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Ew. Łukasza 6,45).

•

Jeżeli serca ludzi są zepsute, to wszystkie ich czyny będą pochodzić z zepsutego serca. Dawanie nie jest
lekarstwem na zepsucie. Wielu ludzi daje tylko po to, ażeby to pomogło im osiągnąć ich zepsute i grzeszne
cele. Jezus wiedział, że dopóki serca ludzkie nie doznają przemiany, ich czyny będą nadal pełne zepsucia.

•

Jezus również mówił w Kazaniu na Górze o tych, którzy dają, aby publicznie się
pokazać:
„Kiedy więc dajesz jałmużnę [potrzebującym], nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w
synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją
nagrodę” (Ew. Mateusza 6,2).

•

Taki sposób dawania pochodzi z egoistycznych celów i pobudek, z zepsutego i nie przemienionego
serca. Jezus przyszedł, aby zbawić i przemienić nasze serca tak, aby można było dostrzec tę zmianę
na zewnątrz. Właściwe dawanie, które jest dokonywane w duchu prawym i z należytą postawą, jest
dowodem prawdziwego nawrócenia. Ci, którzy dają, aby zwrócić na siebie uwagę, szukając
poklasku, nie doznają przemiany, a ich pompatyczne czyny są tylko kolejnym dowodem ich
zepsutego, niemoralnego i grzesznego stanu.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel
• Historia Zacheusza w Ewangelii Łukasza ilustruje
efekt, jaki wywiera zbawienie na serce człowieka i
jego portfel.

Prawdziwe nawrócenie
ma wpływ na serce i portfel

•

„A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa,
kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł
na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić. A gdy Jezus przybył na to miejsce,
spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim
domu. I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością. A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do
człowieka grzesznego przybył w gościnę. Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę
majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób. A
Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem
Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło..”
(Ew. Łukasza 19,8-10).

•

Jezus potwierdził duchowe odrodzenie Zacheusza. Zmiana była wyraźna, gdy
skorumpowany poborca podatkowy zaczął od razu dawać.

•

Hojne i bezinteresowne dawanie jest niezaprzeczalnym dowodem przemienionego
ducha.

•

Gdy osoba jest zbawiona przez Jezusa, jej sposoby zarządzania finansami i plany z nimi
związane zmienią się.

•

Osoba, która narodzi się na nowo, przejdzie od egoizmu do hojności. Gdy serca takich
ludzi otwierają się dla Pana, ich portfele też zostają otwarte na potrzeby innych. Egoizm
zostanie przemieniony w bezinteresowność.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Ew. Łukasza 6,38: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą,
natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze.
Odmierzą wam bowiem taką miarę, jaką wy mierzycie (i osądzą
was takim sądem, jakim wy sądzicie)”.
Łukasza 21:2-4
Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą
tam dwa grosze, i rzekł: Zaprawdę,
powiadam wam, iż ta uboga wdowa
wrzuciła więcej niż wszyscy. Albowiem oni
wszyscy dorzucili do darów z tego, co im
zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku
swojego wszystko, co miała na swe
utrzymanie.

Co Jezus nauczał na temat dawania
• Nowotestamentowe zasady i wzorce dawania oparte są bardziej
na obietnicy niż na ustaleniu zasad, przepisów czy regulaminu.
Nauki Jezusa o dawaniu znacznie różniły się od nauk nauczycieli
Prawa. Oni uczyli na temat zobowiązania, powinności i potrzeby.
Jezus nauczał radości dawania.
• Prawdziwie nawróceni do Chrystusa nie dają, aby mieć zysk, lecz dają,
aby okazać miłość. Ich dawanie jest dokonywane w odpowiedzi na
najwyższy akt dawania pokazany w Ew. Jana 3,16

Bóg umiłował, a zatem dał. Całe nowotestamentowe dawanie i wszelkie
nauczanie na temat dawania są oparte na dającej naturze Boga Ojca.
Można dawać bez kochania, lecz nie można kochać bez dawania.
• Jezus był bardziej zainteresowany dawcą niż darem. Inni byli pod
wrażeniem rozmiaru danego daru, lecz Jezus zajmował się charakterem
daru. To cielesny umysł skupia się na darze, a sam dar staje się celem.
Celem zaś Chrystusa nie jest dar, ale dojrzałość duchowa dawcy. W
swoim nauczaniu mówił mniej o samym akcie dawania, a więcej o
naturze dawcy.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• Mateusza 23:23 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że
dajecie dziesięcinę z mięty i z kopru, i z kminku, a zaniedbaliście tego, co
ważniejsze w zakonie: sprawiedliwości, miłosierdzia i wierności; te rzeczy
należało czynić, a tamtych nie zaniedbywać.
Mateusza 5:17 -20
Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo
proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić.
Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie
niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie
przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.
Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań
najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym
będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by
czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w
Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli
sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż
sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie
wejdziecie do Królestwa Niebios.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ?
• W Ewangelii nigdzie nie znajdujemy przesłania o
rezygnacji z dawania ofiar, jałmużny oraz zniesienia
dziesięciny.
• Zasadą Nowego Testamentu jest wszystko dla
Chrystusa ze względu na Chrystusa.
• Łukasza 11:13 Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie
dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec
niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą.
• Dzieje Apostolskie 20:35 W tym wszystkim pokazałem
wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać
na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać.

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin i ofiar

• Hebrajczyków 7:1 -9
• Ten to Melchisedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego, który
wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy wracał po rozgromieniu
królów, pobłogosławił mu, Abraham zaś dał mu dziesięcinę ze
wszystkiego. Imię jego znaczy najpierw król sprawiedliwości,
następnie zaś król Salemu, to jest król pokoju. Bez ojca, bez matki,
bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz
podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Patrzcie
tedy, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał
dziesięcinę z najlepszego łupu. Wprawdzie i ci, którzy są z synów
Lewiego, a otrzymują urząd kapłański, mają nakaz zgodnie z
zakonem pobierać dziesięcinę od ludu, to jest od braci swoich,
chociaż i oni wywodzą się z rodu Abrahama; ale tamten, który nie
wywodził od nich swego rodu, otrzymał dziesięcinę od Abrahama i
pobłogosławił temu, który miał obietnicę. A rzecz to jest bezsporna,
że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo. W jednym
wypadku biorą dziesięcinę śmiertelni ludzie, w drugim ten, o
którym złożono świadectwo, że żyje. jeśli tak można powiedzieć, w
osobie Abrahama i Lewi, który pobiera dziesięcinę, dał dziesięcinę;

Pan Jezus jest adresatem naszych
dziesięcin

Dziesięcina w Starym Testamencie
• Dawanie w Starym Testamencie było oparte na Prawie
Mojżeszowym i można je podzielić na dziesięciny, ofiary i
jałmużny. Izraelita dawał około 30 % ze swego dochodu na
sprawy związane ze służbą Bogu
• Składanie dziesięcin było spodziewane i wymagane, a nawet
obowiązkowe. Reguły były surowe, ponieważ dziesięcina należała do Boga,
a używanie jej do innych celów było złodziejstwem.
• „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać (okradać) Boga, jak wy Mnie
oszukujecie (okradacie)? Pytacie: W czym oszukaliśmy Cię? W
dziesięcinach i ofiarach (daninach). Jesteście zupełnie przeklęci, bo wy – i
to cały naród – ustawicznie Mnie oszukujecie (okradacie)!” (Malachiasz
3,8-9).
• Składanie dziesięcin, tak jak to było praktykowane w Starym Testamencie,
było zamierzone, by okazywać posłuszeństwo wobec Boga. Ta zasada była
pierwszy raz zademonstrowana w ogrodzie Eden, gdzie jedno drzewo
należało do Boga. Pismo Święte nauczało, że wszystko należy do Boga i
pierwociny każdego plonu i pierworodne każdego stada były przeznaczone
dla Boga.

Nowotestamentowe zasady dawania

• Nasze zobowiązania się nie zmieniły a nawet rozszerzyły. Dawanie w Nowym
Testamencie jest oparte na przemianie naszego serca. Dawanie z serca
przewyższa dawanie z obowiązku.
•

Dawanie dziesięcin jest ciągle minimum naszego dawania i dobrą rzeczą, od której trzeba
zacząć. Ale to musi wypływać z ochotnego serca, a nie z przymusu.

•

„Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując
się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę miłuje Bóg” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Dawanie w Nowym Testamencie nie jest oparte na regulacjach prawnych, lecz na miłości.
We wczesnym Kościele dawanie było praktykowane publicznie i często spontanicznie.
Pogoda ducha i radość wydawały się powiązane z dawaniem ludzi.

•

Apostoł Paweł nauczał, że dobrowolne dawanie manifestuje naszą miłość do Pana: „Nie
mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych,
wypróbować szczerość waszej miłości” (2 List do Koryntian 8,8).

•

Paweł regularnie sprawdzał dawanie w zborach. Tutaj nawet porównuje on dawanie w
jednym zborze z dawaniem w innych zborach. On przynaglał ich do dawania, nie z
konieczności, lecz z miłości. Jezus uczył tej samej motywacji, gdy powiedział do swoich
uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (Ew. Jana
14,15).
Pastorzy, którzy prawdziwie miłują Pana i zbór, będą motywować je do dawania z miłości
dla Pana i Jego pracy.

•

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie winno być ochotne
•

Najlepszy wskaźnik właściwej postawy może być widoczny w naszym dawaniu: „Albowiem
ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 List do Koryntian 9,7).

•

Radosna i pogodna postawa wobec dawania może tylko mieć miejsce poprzez przemienione serce,
które jest w zgodzie ze Słowem Pańskim: „...pamiętając o słowach Pana Jezusa, który powiedział:
Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dzieje Ap. 20,35 - Biblia Tysiąclecia); „Bardziej
błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne). Taki
pogląd na pogodę ducha w rozdawaniu naszych środków pieniężnych nie jest rzeczą naturalną, ale
ponadnaturalną. Jak Zacheusz odkrył to w sobie, tak i ty możesz to odczuć, że, mając serce
przemienione przez Pana, będziesz miał zupełnie nową chęć dawania.

•

Autor Listu do Hebrajczyków zwracał się do rozproszonych wierzących Żydów. Oni wielce wycierpieli
za swoją wiarę, nawet ich posiadłości i towary były im zabierane, ponieważ byli naśladowcami
Chrystusa Jezusa. Jednak cierpieli i znosili to wszystko z radością, gdyż wiedzieli, że mają lepszą i
bardziej trwałą majętność w niebie (List do Hebrajczyków 10,34). Chodzenie w wierze z naszym
Panem zmienia nasze spojrzenie na rzeczy materialne, ponieważ wiemy, że wszystkie te rzeczy są
tylko tymczasowe i mamy o wiele wspanialsze bogactwa w niebie. Możesz dawać z radością z
ochotnego serca, gdy jesteś bogaty, a to, co dajesz, nie umniejszy twego majątku i bogactwa. To jest
właśnie to, co ci wierzący zrozumieli. Ich prawdziwe bogactwa były w niebie, a ziemska majętność
nie mogła uczynić ich ani bogatymi, ani biednymi.

•

Radosne i ochotne dawanie może mieć miejsce w rezultacie przemyślanych wyborów, których
dokonujemy dla Pana z miłości do Niego. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu wskazuje jego
własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2
List do Koryntian 9,7).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
•

1 List do Koryntian 16,2: „Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i
przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja
przyjdę”. Biblia Gdańska: „...zbierając według tego, jako mu się powodzi...”

•

Proporcjonalność jest podstawową miarą dawania zarówno w Starym, jak i Nowym
Testamencie. Dawanie to jest akt wiary, który jest odpowiedzią na zaopatrzenie, które Pan
nam daje.

•

Aby postępować według Pisma Świętego, nasze dawanie musi być czymś więcej niż tylko
przeliczaniem na procenty; ono musi być hojne. Hojność jest czymś miłym dla Boga

•

Przypowieści Salomona 11,24-25: „Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny
nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto
innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony”.
Przypowieści Salomona 22,9: „Błogosławiony jest człowiek życzliwy, gdyż udziela ze swojego
chleba ubogiemu (dzieli się chlebem z biednym)”.
2 List do Koryntian 9,6: „Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też
żąć będzie”.

•
•
•

Musimy pamiętać, że Bóg jest hojny i On jest zawsze zadowolony, gdy my odzwierciedlamy
Jego charakter naszą hojnością. Dla bogatych w Kościele hojność jest wręcz nakazem.
(Nakazuj im), ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się
z innymi (1 List do Tymoteusza 6,18).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
• Muszę planować moje dawanie, bo w przeciwnym razie nie zdołam
dawać wystarczająco

• Istnieją słuszne powody do zaplanowanego, regularnego i
systematycznego dawania:
– Jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– Potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.
– To odsuwa brzemiona na bok.

• Kiedy w zborze są ludzie, którzy nie dają regularnie, w formie
dziesięciny, to zazwyczaj braki są pokryte z pieniędzy i ofiar tych,
którzy zaplanowali dawać i to wypełniają.

• „Nie o to bowiem chodzi, żeby innym sprawić ulgę, a sobie
utrapienie, lecz żeby była równość” (2 List do Koryntian 8,13).

Nowotestamentowe cechy dawania
• Dawanie w Nowym Testamencie jest oparte na
przemianie naszego serca
• Dawanie winno być ochotne
• Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe
• Dawanie powinno być regularne i zaplanowane
– jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać.
– potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.

Rezultaty właściwego dawania
• Właściwe dawanie pociąga za sobą dziękczynienie i chwałę
•

2 Koryntian 9:11 - 13 A tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką
szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie
tej służby nie tylko wypełnia braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych
dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to,
że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę
z nimi i ze wszystkimi;

• Właściwe dawanie sprawia ogromną radość
•

Filipian 4:10 A uradowałem się wielce w Panu, że nareszcie zakwitło staranie wasze o mnie,
ponieważ już dawno o tym myśleliście, tylko nie mieliście po temu sposobności.

• Łaskawe dawanie jest dowodem dojrzałości duchowej
•
•

2 Koryntian 8:1 A powiadamiamy was, bracia, o łasce Bożej, okazanej zborom macedońskim,
7 A jak we wszystkim się wyróżniacie, w wierze, w słowie i w poznaniu, i we wszelkiej gorliwości
oraz w miłości, którą w was wzbudziliśmy, tak i w tej działalności dobroczynnej się wyróżniacie.

Rezultaty właściwego dawania
• Twoje dawanie może zachęcić innych do dawania
• 2 Koryntian 9: 1-3 Zbyteczną zaś jest rzeczą, bym do was pisał o dziele
miłosierdzia dla świętych. Znam bowiem ochotną wolę waszą, z powodu
której chlubię się wami przed Macedończykami, mówiąc, że Achaja już od
zeszłego roku jest gotowa; i gorliwość wasza zachęciła wielu z nich.
Posłałem tedy braci, aby nasze chlubienie się wami w tej sprawie nie
okazało się nieuzasadnione i abyście byli przygotowani, jak mówiłem, że
jesteście,

• Wierne dawanie zapewnia Bożą pomyślność
• 2 Koryntian 9:8 -9 A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski,
abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na
wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim,
Sprawiedliwość jego trwa na wieki

Rezultaty właściwego dawania
• Wsparcie dla pracowników na niwie Pańskiej jest
dostarczane przez dawanie
•

1 Koryntian 9:7 - 14 Kto kiedy pełni służbę żołnierską własnym kosztem? Kto
zakłada winnicę, a owocu jej nie spożywa? Albo kto pasie trzodę, a mleka od trzody
nie spożywa? Czy to tylko ludzkie mówienie? Czy i zakon tego nie mówi?
Albowiem w zakonie Mojżeszowym napisano: Młócącemu wołowi nie zawiązuj
pyska. Czy Bóg to mówi ze względu na woły? Czy nie mówi tego raczej ze względu
na nas? Tak jest, ze względu na nas jest napisane, że oracz winien orać w nadziei, a
młocarz młócić w nadziei, że będzie uczestniczył w plonach. Jeżeli my dla was
dobra duchowe posialiśmy, to cóż wielkiego, jeżeli wasze ziemskie dobra żąć
będziemy? Jeżeli inni roszczą sobie prawo do was, czemuż raczej nie my? Myśmy
jednak z tego prawa nie skorzystali, ale wszystko znosimy, aby żadnej przeszkody
nie stawiać ewangelii Chrystusowej. Czy nie wiecie, że ci, którzy służbę w świątyni
sprawują, ze świątyni żyją, a którzy przy ołtarzu służą, cząstkę z ołtarza otrzymują?
Tak też postanowił Pan, ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują, z ewangelii żyli.

•

1 Tymoteusza 5:17 -18 Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy
oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i
nauczania. Albowiem Pismo mówi: Młócącemu wołowi nie zawiązuj pyska, oraz:
Godzien jest robotnik zapłaty swojej.

Mateusza 25:
Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię
łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić?
A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy
cię? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie?

A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek
uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście.
Wtedy im odpowie tymi słowy: Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek
nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście.

Nie
zaniedbujmy
więc
podstawowego
przywileju
dziecka Bożego, jakim jest
hojne dawanie Bogu i Jego
kościołowi