Slide 1

REDAGOWANIE
TEKSTU
Opracowała: Iwona Kowalik
Luty 2006 r.

STOSOWANIE WLAŚCIWEGO
KROJU PISMA

Krój pisma jest charakterystycznym
obrazem pisma drukarskiego o jednolitych
cechach. Wśród podstawowych krojów
wyróżniamy: bezszeryowe, szeryfowe
i „pisanki”.

Oto przykłady krojów bezszeryfowych:
Czcionka ( Arial),
Czcionka (Tahoma)
Krojów tych używa się do podpisów,
przypisów, tytułów, czyli tych elementów,
które
powinny
się
odróżniać
od zasadniczego tekstu. Czcionki te
są bardziej czytelne, są więc zalecane
także do używania w prezentacjach
i na stronach WWW.

Przykład krojów szyfrowych:
Czcionka (Times New Roman),
Czcionka (Book Antiqua),
Czcionka (Courier New)
Tych krojów używamy do składu gazet
i książek. Korzystamy z nich przy pisaniu
notatek, wypracowań, które zamierzamy
drukować, ponieważ przy niewielkich
rozmiarach liter są one bardziej czytelne.

„Pisanki” przypominają pismo odręczne.
Nie jest wygodne dla czytelnika, lecz nadaje
tekstowi niepowtarzalny, osobisty charakter.
Korzysta się z tego kroju pisma
przy tworzeniu dyplomów, podziękowań itp.
Przykłady „pisanki”:
Czcionka (Monotype Corsiva),

Czcionka (Cataneo),
Czcionka (ParkAvenue),

Wyróżniamy także czcionki specjalne,
m.in.
Symbole – czcionka zawierająca litery
greckiego
alfabetu
i
symbole
matematyczne: a, s m u l D d
Wingdings – czcionka zawierająca rózne
ozdobniki: r , m k l f u
p w

W jednym dokumencie powinny być
stosowane co najwyżej trzy kroje
pisma, np. jeden do głównego
tekstu, drugi do tytułów, trzeci
do elementów dekoracyjnych.

ATRYBUTY TEKSTU
Używa się następujących atrybutów tekstu:
 Pogrubienia: czcionka
 Pochylenia, czyli kursywy: czcionka
 Podkreślenia: czcionka
 Przekreślenia: czcionka
 Wersaliki ( czyli wielkie litery): CZCIONKA

Wielkość znaków określa się w punktach.
1 pkt = 1/72 cala =0,325 mm

Pismo 10 – punktowe (garmond), stosowane
jest najczęściej w gazetach, pismo
12-punktowe
(cycero)
w
książkach.
Podczas pisania wypracowań powinno
stosować się pismo 12 lub 14 – punktowe.

FORMATOWANIE TEKSTU
Formatowanie to ustalanie parametrów
czcionek, czyli kroju, atrybutów, wielkości
i
kolorów),
wyrównywanie
tekstu
(justowanie,
centrowanie,
dosuwanie
do lewego lub prawego marginesu),
ustalanie odstępu między
wersami
oraz wielkości wcięć.

•Justowanie
powinno
się
do
zasadniczego
tekstu,
dodatkowo dzielić wyrazy.

stosować
najlepiej

• Wyrównywanie do lewej strony stosujemy
przy wyliczaniu.
•Centrowanie stosujemy do tytułów
i nagłówków.

NIE NALEŻY:
Naciskać klawisza Enter na końcu każdego
wiersza tekstu – powoduje to tworzenie się
nowego akapitu.

Uniemożliwia to także justowanie tekstu
utworzonego z wierszy, z których każdy
jest oddzielnym akapitem

Naciśnięcie klawisza Enter powoduje
wstawienie znacznika akapitu
, który
należy do znaków specjalnych, tzw.
„znaków białych”. Zaliczamy do nich np.
spacje, spacje twarde, znak tabulacji,
twardy podział wiersza i twardy podział
strony.

Przykład błędnego zastosowania
klawisza ENTER:

Powyższy tekst pisano czcionką 12- punktową
i wiersz zakończono naciśnięciem klawisza
ENTER.

Po
zmianie
czcionki
na
otrzymano następujący tekst:

16-punktową

TWARDY PODZIAŁ WIERSZA
W ramach jednego akapitu trzeba niekiedy
kontynuować pisanie od nowego wiersza.
Stosuje się wtedy tzw. Twardy podział
wiersza, poprzez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy SHIFT+ENTER. Po włączeniu opcji
pokazującej wszystkie znaki pojawi się
.
Znak ten także należy do znaków białych.

NIE NALEŻY:
• Stawiać spacji przed znakami
interpunkcyjnymi, lecz po nich.

•Oddzielać spacjami tekstu w nawiasach
od znaków ( i ).
•Używać spacji do wyrównywania tekstu
w wierszu – do tego celu używa się
tabulatory, suwaki na linijce lub twarde
spacje

SPACJE
Spacji używa się do rozdzielania wyrazów,
nie
powinno
się
jej
stosować
do rozmieszczania tekstu w wierszu.
Formatowanie tekstu z użyciem spacji
sprawia
problemy
podczas
zmiany
parametrów tekstu.

WCIĘCIA
Wcięcie
wyznacza
odległość
tekstu
od marginesów. Może też określać odległość,
na jaką tekst wychodzi poza marginesy.
W prawidłowo zredagowanym tekście akapit
powinien być wyróżniony wcięciem pierwszego
wiersza. Najlepiej wykonać je za pomocą suwaka
na linijce lub w opcji Format/Akapit.

Ustawione wcięcia można zmienić w całym tekście
lub jego fragmencie.

TABULATORY
Tabulator wyznacza pozycję w wierszu,
do której przesunie się kursor tekstowy
i tekst zapisany po jego prawej stronie.

Tabulator stosuje się do przesuwania tekstu
w określone miejsce wiersza ( głównie
do umieszczania tekstu w kolumnach, gdy
nie stosuje się tabeli.

Po naciśnięciu klawisza TAB wprowadzany
jest znak tabulacji, a tekst zostaje
przesunięty do miejsca określonego przez
tabulator.

Tabulator są widoczne na linijce. Tabulator
domyślny jest widoczny jako małe odcinki
pod skalą linijki. Tabulatory specjalne: prawy i
dziesiętny
stosuje
się
głównie
do
poprawnego
wyrównania
liczb
w kolumnach, zaś lewy i środkowy – głównie
do tekstów.

Nie powinno się wykonywać pierwszego
wiersza akapitu klawiszem TAB.

TWARDA SPACJA
Spacja
twarda,
inaczej
zwana
łączącą
lub nierozdzielającą, trwale łączy dwa znaki lub
ciągi znaków. Przy podziale wiersza edytor ich nie
rozdziela i traktuje jako jeden wyraz. Twarda
spacja powstaje przez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy Shift+Enter+Spacja.
Spacje te stosuje się w przypadku spójników
pozostawionych na końcu wiersza, przy zapisie
tytułów naukowych, dat, liczb z jednostkami itp.,
aby uniknąc ich rozdzielenia na dwa wiersze,.


Slide 2

REDAGOWANIE
TEKSTU
Opracowała: Iwona Kowalik
Luty 2006 r.

STOSOWANIE WLAŚCIWEGO
KROJU PISMA

Krój pisma jest charakterystycznym
obrazem pisma drukarskiego o jednolitych
cechach. Wśród podstawowych krojów
wyróżniamy: bezszeryowe, szeryfowe
i „pisanki”.

Oto przykłady krojów bezszeryfowych:
Czcionka ( Arial),
Czcionka (Tahoma)
Krojów tych używa się do podpisów,
przypisów, tytułów, czyli tych elementów,
które
powinny
się
odróżniać
od zasadniczego tekstu. Czcionki te
są bardziej czytelne, są więc zalecane
także do używania w prezentacjach
i na stronach WWW.

Przykład krojów szyfrowych:
Czcionka (Times New Roman),
Czcionka (Book Antiqua),
Czcionka (Courier New)
Tych krojów używamy do składu gazet
i książek. Korzystamy z nich przy pisaniu
notatek, wypracowań, które zamierzamy
drukować, ponieważ przy niewielkich
rozmiarach liter są one bardziej czytelne.

„Pisanki” przypominają pismo odręczne.
Nie jest wygodne dla czytelnika, lecz nadaje
tekstowi niepowtarzalny, osobisty charakter.
Korzysta się z tego kroju pisma
przy tworzeniu dyplomów, podziękowań itp.
Przykłady „pisanki”:
Czcionka (Monotype Corsiva),

Czcionka (Cataneo),
Czcionka (ParkAvenue),

Wyróżniamy także czcionki specjalne,
m.in.
Symbole – czcionka zawierająca litery
greckiego
alfabetu
i
symbole
matematyczne: a, s m u l D d
Wingdings – czcionka zawierająca rózne
ozdobniki: r , m k l f u
p w

W jednym dokumencie powinny być
stosowane co najwyżej trzy kroje
pisma, np. jeden do głównego
tekstu, drugi do tytułów, trzeci
do elementów dekoracyjnych.

ATRYBUTY TEKSTU
Używa się następujących atrybutów tekstu:
 Pogrubienia: czcionka
 Pochylenia, czyli kursywy: czcionka
 Podkreślenia: czcionka
 Przekreślenia: czcionka
 Wersaliki ( czyli wielkie litery): CZCIONKA

Wielkość znaków określa się w punktach.
1 pkt = 1/72 cala =0,325 mm

Pismo 10 – punktowe (garmond), stosowane
jest najczęściej w gazetach, pismo
12-punktowe
(cycero)
w
książkach.
Podczas pisania wypracowań powinno
stosować się pismo 12 lub 14 – punktowe.

FORMATOWANIE TEKSTU
Formatowanie to ustalanie parametrów
czcionek, czyli kroju, atrybutów, wielkości
i
kolorów),
wyrównywanie
tekstu
(justowanie,
centrowanie,
dosuwanie
do lewego lub prawego marginesu),
ustalanie odstępu między
wersami
oraz wielkości wcięć.

•Justowanie
powinno
się
do
zasadniczego
tekstu,
dodatkowo dzielić wyrazy.

stosować
najlepiej

• Wyrównywanie do lewej strony stosujemy
przy wyliczaniu.
•Centrowanie stosujemy do tytułów
i nagłówków.

NIE NALEŻY:
Naciskać klawisza Enter na końcu każdego
wiersza tekstu – powoduje to tworzenie się
nowego akapitu.

Uniemożliwia to także justowanie tekstu
utworzonego z wierszy, z których każdy
jest oddzielnym akapitem

Naciśnięcie klawisza Enter powoduje
wstawienie znacznika akapitu
, który
należy do znaków specjalnych, tzw.
„znaków białych”. Zaliczamy do nich np.
spacje, spacje twarde, znak tabulacji,
twardy podział wiersza i twardy podział
strony.

Przykład błędnego zastosowania
klawisza ENTER:

Powyższy tekst pisano czcionką 12- punktową
i wiersz zakończono naciśnięciem klawisza
ENTER.

Po
zmianie
czcionki
na
otrzymano następujący tekst:

16-punktową

TWARDY PODZIAŁ WIERSZA
W ramach jednego akapitu trzeba niekiedy
kontynuować pisanie od nowego wiersza.
Stosuje się wtedy tzw. Twardy podział
wiersza, poprzez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy SHIFT+ENTER. Po włączeniu opcji
pokazującej wszystkie znaki pojawi się
.
Znak ten także należy do znaków białych.

NIE NALEŻY:
• Stawiać spacji przed znakami
interpunkcyjnymi, lecz po nich.

•Oddzielać spacjami tekstu w nawiasach
od znaków ( i ).
•Używać spacji do wyrównywania tekstu
w wierszu – do tego celu używa się
tabulatory, suwaki na linijce lub twarde
spacje

SPACJE
Spacji używa się do rozdzielania wyrazów,
nie
powinno
się
jej
stosować
do rozmieszczania tekstu w wierszu.
Formatowanie tekstu z użyciem spacji
sprawia
problemy
podczas
zmiany
parametrów tekstu.

WCIĘCIA
Wcięcie
wyznacza
odległość
tekstu
od marginesów. Może też określać odległość,
na jaką tekst wychodzi poza marginesy.
W prawidłowo zredagowanym tekście akapit
powinien być wyróżniony wcięciem pierwszego
wiersza. Najlepiej wykonać je za pomocą suwaka
na linijce lub w opcji Format/Akapit.

Ustawione wcięcia można zmienić w całym tekście
lub jego fragmencie.

TABULATORY
Tabulator wyznacza pozycję w wierszu,
do której przesunie się kursor tekstowy
i tekst zapisany po jego prawej stronie.

Tabulator stosuje się do przesuwania tekstu
w określone miejsce wiersza ( głównie
do umieszczania tekstu w kolumnach, gdy
nie stosuje się tabeli.

Po naciśnięciu klawisza TAB wprowadzany
jest znak tabulacji, a tekst zostaje
przesunięty do miejsca określonego przez
tabulator.

Tabulator są widoczne na linijce. Tabulator
domyślny jest widoczny jako małe odcinki
pod skalą linijki. Tabulatory specjalne: prawy i
dziesiętny
stosuje
się
głównie
do
poprawnego
wyrównania
liczb
w kolumnach, zaś lewy i środkowy – głównie
do tekstów.

Nie powinno się wykonywać pierwszego
wiersza akapitu klawiszem TAB.

TWARDA SPACJA
Spacja
twarda,
inaczej
zwana
łączącą
lub nierozdzielającą, trwale łączy dwa znaki lub
ciągi znaków. Przy podziale wiersza edytor ich nie
rozdziela i traktuje jako jeden wyraz. Twarda
spacja powstaje przez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy Shift+Enter+Spacja.
Spacje te stosuje się w przypadku spójników
pozostawionych na końcu wiersza, przy zapisie
tytułów naukowych, dat, liczb z jednostkami itp.,
aby uniknąc ich rozdzielenia na dwa wiersze,.


Slide 3

REDAGOWANIE
TEKSTU
Opracowała: Iwona Kowalik
Luty 2006 r.

STOSOWANIE WLAŚCIWEGO
KROJU PISMA

Krój pisma jest charakterystycznym
obrazem pisma drukarskiego o jednolitych
cechach. Wśród podstawowych krojów
wyróżniamy: bezszeryowe, szeryfowe
i „pisanki”.

Oto przykłady krojów bezszeryfowych:
Czcionka ( Arial),
Czcionka (Tahoma)
Krojów tych używa się do podpisów,
przypisów, tytułów, czyli tych elementów,
które
powinny
się
odróżniać
od zasadniczego tekstu. Czcionki te
są bardziej czytelne, są więc zalecane
także do używania w prezentacjach
i na stronach WWW.

Przykład krojów szyfrowych:
Czcionka (Times New Roman),
Czcionka (Book Antiqua),
Czcionka (Courier New)
Tych krojów używamy do składu gazet
i książek. Korzystamy z nich przy pisaniu
notatek, wypracowań, które zamierzamy
drukować, ponieważ przy niewielkich
rozmiarach liter są one bardziej czytelne.

„Pisanki” przypominają pismo odręczne.
Nie jest wygodne dla czytelnika, lecz nadaje
tekstowi niepowtarzalny, osobisty charakter.
Korzysta się z tego kroju pisma
przy tworzeniu dyplomów, podziękowań itp.
Przykłady „pisanki”:
Czcionka (Monotype Corsiva),

Czcionka (Cataneo),
Czcionka (ParkAvenue),

Wyróżniamy także czcionki specjalne,
m.in.
Symbole – czcionka zawierająca litery
greckiego
alfabetu
i
symbole
matematyczne: a, s m u l D d
Wingdings – czcionka zawierająca rózne
ozdobniki: r , m k l f u
p w

W jednym dokumencie powinny być
stosowane co najwyżej trzy kroje
pisma, np. jeden do głównego
tekstu, drugi do tytułów, trzeci
do elementów dekoracyjnych.

ATRYBUTY TEKSTU
Używa się następujących atrybutów tekstu:
 Pogrubienia: czcionka
 Pochylenia, czyli kursywy: czcionka
 Podkreślenia: czcionka
 Przekreślenia: czcionka
 Wersaliki ( czyli wielkie litery): CZCIONKA

Wielkość znaków określa się w punktach.
1 pkt = 1/72 cala =0,325 mm

Pismo 10 – punktowe (garmond), stosowane
jest najczęściej w gazetach, pismo
12-punktowe
(cycero)
w
książkach.
Podczas pisania wypracowań powinno
stosować się pismo 12 lub 14 – punktowe.

FORMATOWANIE TEKSTU
Formatowanie to ustalanie parametrów
czcionek, czyli kroju, atrybutów, wielkości
i
kolorów),
wyrównywanie
tekstu
(justowanie,
centrowanie,
dosuwanie
do lewego lub prawego marginesu),
ustalanie odstępu między
wersami
oraz wielkości wcięć.

•Justowanie
powinno
się
do
zasadniczego
tekstu,
dodatkowo dzielić wyrazy.

stosować
najlepiej

• Wyrównywanie do lewej strony stosujemy
przy wyliczaniu.
•Centrowanie stosujemy do tytułów
i nagłówków.

NIE NALEŻY:
Naciskać klawisza Enter na końcu każdego
wiersza tekstu – powoduje to tworzenie się
nowego akapitu.

Uniemożliwia to także justowanie tekstu
utworzonego z wierszy, z których każdy
jest oddzielnym akapitem

Naciśnięcie klawisza Enter powoduje
wstawienie znacznika akapitu
, który
należy do znaków specjalnych, tzw.
„znaków białych”. Zaliczamy do nich np.
spacje, spacje twarde, znak tabulacji,
twardy podział wiersza i twardy podział
strony.

Przykład błędnego zastosowania
klawisza ENTER:

Powyższy tekst pisano czcionką 12- punktową
i wiersz zakończono naciśnięciem klawisza
ENTER.

Po
zmianie
czcionki
na
otrzymano następujący tekst:

16-punktową

TWARDY PODZIAŁ WIERSZA
W ramach jednego akapitu trzeba niekiedy
kontynuować pisanie od nowego wiersza.
Stosuje się wtedy tzw. Twardy podział
wiersza, poprzez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy SHIFT+ENTER. Po włączeniu opcji
pokazującej wszystkie znaki pojawi się
.
Znak ten także należy do znaków białych.

NIE NALEŻY:
• Stawiać spacji przed znakami
interpunkcyjnymi, lecz po nich.

•Oddzielać spacjami tekstu w nawiasach
od znaków ( i ).
•Używać spacji do wyrównywania tekstu
w wierszu – do tego celu używa się
tabulatory, suwaki na linijce lub twarde
spacje

SPACJE
Spacji używa się do rozdzielania wyrazów,
nie
powinno
się
jej
stosować
do rozmieszczania tekstu w wierszu.
Formatowanie tekstu z użyciem spacji
sprawia
problemy
podczas
zmiany
parametrów tekstu.

WCIĘCIA
Wcięcie
wyznacza
odległość
tekstu
od marginesów. Może też określać odległość,
na jaką tekst wychodzi poza marginesy.
W prawidłowo zredagowanym tekście akapit
powinien być wyróżniony wcięciem pierwszego
wiersza. Najlepiej wykonać je za pomocą suwaka
na linijce lub w opcji Format/Akapit.

Ustawione wcięcia można zmienić w całym tekście
lub jego fragmencie.

TABULATORY
Tabulator wyznacza pozycję w wierszu,
do której przesunie się kursor tekstowy
i tekst zapisany po jego prawej stronie.

Tabulator stosuje się do przesuwania tekstu
w określone miejsce wiersza ( głównie
do umieszczania tekstu w kolumnach, gdy
nie stosuje się tabeli.

Po naciśnięciu klawisza TAB wprowadzany
jest znak tabulacji, a tekst zostaje
przesunięty do miejsca określonego przez
tabulator.

Tabulator są widoczne na linijce. Tabulator
domyślny jest widoczny jako małe odcinki
pod skalą linijki. Tabulatory specjalne: prawy i
dziesiętny
stosuje
się
głównie
do
poprawnego
wyrównania
liczb
w kolumnach, zaś lewy i środkowy – głównie
do tekstów.

Nie powinno się wykonywać pierwszego
wiersza akapitu klawiszem TAB.

TWARDA SPACJA
Spacja
twarda,
inaczej
zwana
łączącą
lub nierozdzielającą, trwale łączy dwa znaki lub
ciągi znaków. Przy podziale wiersza edytor ich nie
rozdziela i traktuje jako jeden wyraz. Twarda
spacja powstaje przez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy Shift+Enter+Spacja.
Spacje te stosuje się w przypadku spójników
pozostawionych na końcu wiersza, przy zapisie
tytułów naukowych, dat, liczb z jednostkami itp.,
aby uniknąc ich rozdzielenia na dwa wiersze,.


Slide 4

REDAGOWANIE
TEKSTU
Opracowała: Iwona Kowalik
Luty 2006 r.

STOSOWANIE WLAŚCIWEGO
KROJU PISMA

Krój pisma jest charakterystycznym
obrazem pisma drukarskiego o jednolitych
cechach. Wśród podstawowych krojów
wyróżniamy: bezszeryowe, szeryfowe
i „pisanki”.

Oto przykłady krojów bezszeryfowych:
Czcionka ( Arial),
Czcionka (Tahoma)
Krojów tych używa się do podpisów,
przypisów, tytułów, czyli tych elementów,
które
powinny
się
odróżniać
od zasadniczego tekstu. Czcionki te
są bardziej czytelne, są więc zalecane
także do używania w prezentacjach
i na stronach WWW.

Przykład krojów szyfrowych:
Czcionka (Times New Roman),
Czcionka (Book Antiqua),
Czcionka (Courier New)
Tych krojów używamy do składu gazet
i książek. Korzystamy z nich przy pisaniu
notatek, wypracowań, które zamierzamy
drukować, ponieważ przy niewielkich
rozmiarach liter są one bardziej czytelne.

„Pisanki” przypominają pismo odręczne.
Nie jest wygodne dla czytelnika, lecz nadaje
tekstowi niepowtarzalny, osobisty charakter.
Korzysta się z tego kroju pisma
przy tworzeniu dyplomów, podziękowań itp.
Przykłady „pisanki”:
Czcionka (Monotype Corsiva),

Czcionka (Cataneo),
Czcionka (ParkAvenue),

Wyróżniamy także czcionki specjalne,
m.in.
Symbole – czcionka zawierająca litery
greckiego
alfabetu
i
symbole
matematyczne: a, s m u l D d
Wingdings – czcionka zawierająca rózne
ozdobniki: r , m k l f u
p w

W jednym dokumencie powinny być
stosowane co najwyżej trzy kroje
pisma, np. jeden do głównego
tekstu, drugi do tytułów, trzeci
do elementów dekoracyjnych.

ATRYBUTY TEKSTU
Używa się następujących atrybutów tekstu:
 Pogrubienia: czcionka
 Pochylenia, czyli kursywy: czcionka
 Podkreślenia: czcionka
 Przekreślenia: czcionka
 Wersaliki ( czyli wielkie litery): CZCIONKA

Wielkość znaków określa się w punktach.
1 pkt = 1/72 cala =0,325 mm

Pismo 10 – punktowe (garmond), stosowane
jest najczęściej w gazetach, pismo
12-punktowe
(cycero)
w
książkach.
Podczas pisania wypracowań powinno
stosować się pismo 12 lub 14 – punktowe.

FORMATOWANIE TEKSTU
Formatowanie to ustalanie parametrów
czcionek, czyli kroju, atrybutów, wielkości
i
kolorów),
wyrównywanie
tekstu
(justowanie,
centrowanie,
dosuwanie
do lewego lub prawego marginesu),
ustalanie odstępu między
wersami
oraz wielkości wcięć.

•Justowanie
powinno
się
do
zasadniczego
tekstu,
dodatkowo dzielić wyrazy.

stosować
najlepiej

• Wyrównywanie do lewej strony stosujemy
przy wyliczaniu.
•Centrowanie stosujemy do tytułów
i nagłówków.

NIE NALEŻY:
Naciskać klawisza Enter na końcu każdego
wiersza tekstu – powoduje to tworzenie się
nowego akapitu.

Uniemożliwia to także justowanie tekstu
utworzonego z wierszy, z których każdy
jest oddzielnym akapitem

Naciśnięcie klawisza Enter powoduje
wstawienie znacznika akapitu
, który
należy do znaków specjalnych, tzw.
„znaków białych”. Zaliczamy do nich np.
spacje, spacje twarde, znak tabulacji,
twardy podział wiersza i twardy podział
strony.

Przykład błędnego zastosowania
klawisza ENTER:

Powyższy tekst pisano czcionką 12- punktową
i wiersz zakończono naciśnięciem klawisza
ENTER.

Po
zmianie
czcionki
na
otrzymano następujący tekst:

16-punktową

TWARDY PODZIAŁ WIERSZA
W ramach jednego akapitu trzeba niekiedy
kontynuować pisanie od nowego wiersza.
Stosuje się wtedy tzw. Twardy podział
wiersza, poprzez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy SHIFT+ENTER. Po włączeniu opcji
pokazującej wszystkie znaki pojawi się
.
Znak ten także należy do znaków białych.

NIE NALEŻY:
• Stawiać spacji przed znakami
interpunkcyjnymi, lecz po nich.

•Oddzielać spacjami tekstu w nawiasach
od znaków ( i ).
•Używać spacji do wyrównywania tekstu
w wierszu – do tego celu używa się
tabulatory, suwaki na linijce lub twarde
spacje

SPACJE
Spacji używa się do rozdzielania wyrazów,
nie
powinno
się
jej
stosować
do rozmieszczania tekstu w wierszu.
Formatowanie tekstu z użyciem spacji
sprawia
problemy
podczas
zmiany
parametrów tekstu.

WCIĘCIA
Wcięcie
wyznacza
odległość
tekstu
od marginesów. Może też określać odległość,
na jaką tekst wychodzi poza marginesy.
W prawidłowo zredagowanym tekście akapit
powinien być wyróżniony wcięciem pierwszego
wiersza. Najlepiej wykonać je za pomocą suwaka
na linijce lub w opcji Format/Akapit.

Ustawione wcięcia można zmienić w całym tekście
lub jego fragmencie.

TABULATORY
Tabulator wyznacza pozycję w wierszu,
do której przesunie się kursor tekstowy
i tekst zapisany po jego prawej stronie.

Tabulator stosuje się do przesuwania tekstu
w określone miejsce wiersza ( głównie
do umieszczania tekstu w kolumnach, gdy
nie stosuje się tabeli.

Po naciśnięciu klawisza TAB wprowadzany
jest znak tabulacji, a tekst zostaje
przesunięty do miejsca określonego przez
tabulator.

Tabulator są widoczne na linijce. Tabulator
domyślny jest widoczny jako małe odcinki
pod skalą linijki. Tabulatory specjalne: prawy i
dziesiętny
stosuje
się
głównie
do
poprawnego
wyrównania
liczb
w kolumnach, zaś lewy i środkowy – głównie
do tekstów.

Nie powinno się wykonywać pierwszego
wiersza akapitu klawiszem TAB.

TWARDA SPACJA
Spacja
twarda,
inaczej
zwana
łączącą
lub nierozdzielającą, trwale łączy dwa znaki lub
ciągi znaków. Przy podziale wiersza edytor ich nie
rozdziela i traktuje jako jeden wyraz. Twarda
spacja powstaje przez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy Shift+Enter+Spacja.
Spacje te stosuje się w przypadku spójników
pozostawionych na końcu wiersza, przy zapisie
tytułów naukowych, dat, liczb z jednostkami itp.,
aby uniknąc ich rozdzielenia na dwa wiersze,.


Slide 5

REDAGOWANIE
TEKSTU
Opracowała: Iwona Kowalik
Luty 2006 r.

STOSOWANIE WLAŚCIWEGO
KROJU PISMA

Krój pisma jest charakterystycznym
obrazem pisma drukarskiego o jednolitych
cechach. Wśród podstawowych krojów
wyróżniamy: bezszeryowe, szeryfowe
i „pisanki”.

Oto przykłady krojów bezszeryfowych:
Czcionka ( Arial),
Czcionka (Tahoma)
Krojów tych używa się do podpisów,
przypisów, tytułów, czyli tych elementów,
które
powinny
się
odróżniać
od zasadniczego tekstu. Czcionki te
są bardziej czytelne, są więc zalecane
także do używania w prezentacjach
i na stronach WWW.

Przykład krojów szyfrowych:
Czcionka (Times New Roman),
Czcionka (Book Antiqua),
Czcionka (Courier New)
Tych krojów używamy do składu gazet
i książek. Korzystamy z nich przy pisaniu
notatek, wypracowań, które zamierzamy
drukować, ponieważ przy niewielkich
rozmiarach liter są one bardziej czytelne.

„Pisanki” przypominają pismo odręczne.
Nie jest wygodne dla czytelnika, lecz nadaje
tekstowi niepowtarzalny, osobisty charakter.
Korzysta się z tego kroju pisma
przy tworzeniu dyplomów, podziękowań itp.
Przykłady „pisanki”:
Czcionka (Monotype Corsiva),

Czcionka (Cataneo),
Czcionka (ParkAvenue),

Wyróżniamy także czcionki specjalne,
m.in.
Symbole – czcionka zawierająca litery
greckiego
alfabetu
i
symbole
matematyczne: a, s m u l D d
Wingdings – czcionka zawierająca rózne
ozdobniki: r , m k l f u
p w

W jednym dokumencie powinny być
stosowane co najwyżej trzy kroje
pisma, np. jeden do głównego
tekstu, drugi do tytułów, trzeci
do elementów dekoracyjnych.

ATRYBUTY TEKSTU
Używa się następujących atrybutów tekstu:
 Pogrubienia: czcionka
 Pochylenia, czyli kursywy: czcionka
 Podkreślenia: czcionka
 Przekreślenia: czcionka
 Wersaliki ( czyli wielkie litery): CZCIONKA

Wielkość znaków określa się w punktach.
1 pkt = 1/72 cala =0,325 mm

Pismo 10 – punktowe (garmond), stosowane
jest najczęściej w gazetach, pismo
12-punktowe
(cycero)
w
książkach.
Podczas pisania wypracowań powinno
stosować się pismo 12 lub 14 – punktowe.

FORMATOWANIE TEKSTU
Formatowanie to ustalanie parametrów
czcionek, czyli kroju, atrybutów, wielkości
i
kolorów),
wyrównywanie
tekstu
(justowanie,
centrowanie,
dosuwanie
do lewego lub prawego marginesu),
ustalanie odstępu między
wersami
oraz wielkości wcięć.

•Justowanie
powinno
się
do
zasadniczego
tekstu,
dodatkowo dzielić wyrazy.

stosować
najlepiej

• Wyrównywanie do lewej strony stosujemy
przy wyliczaniu.
•Centrowanie stosujemy do tytułów
i nagłówków.

NIE NALEŻY:
Naciskać klawisza Enter na końcu każdego
wiersza tekstu – powoduje to tworzenie się
nowego akapitu.

Uniemożliwia to także justowanie tekstu
utworzonego z wierszy, z których każdy
jest oddzielnym akapitem

Naciśnięcie klawisza Enter powoduje
wstawienie znacznika akapitu
, który
należy do znaków specjalnych, tzw.
„znaków białych”. Zaliczamy do nich np.
spacje, spacje twarde, znak tabulacji,
twardy podział wiersza i twardy podział
strony.

Przykład błędnego zastosowania
klawisza ENTER:

Powyższy tekst pisano czcionką 12- punktową
i wiersz zakończono naciśnięciem klawisza
ENTER.

Po
zmianie
czcionki
na
otrzymano następujący tekst:

16-punktową

TWARDY PODZIAŁ WIERSZA
W ramach jednego akapitu trzeba niekiedy
kontynuować pisanie od nowego wiersza.
Stosuje się wtedy tzw. Twardy podział
wiersza, poprzez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy SHIFT+ENTER. Po włączeniu opcji
pokazującej wszystkie znaki pojawi się
.
Znak ten także należy do znaków białych.

NIE NALEŻY:
• Stawiać spacji przed znakami
interpunkcyjnymi, lecz po nich.

•Oddzielać spacjami tekstu w nawiasach
od znaków ( i ).
•Używać spacji do wyrównywania tekstu
w wierszu – do tego celu używa się
tabulatory, suwaki na linijce lub twarde
spacje

SPACJE
Spacji używa się do rozdzielania wyrazów,
nie
powinno
się
jej
stosować
do rozmieszczania tekstu w wierszu.
Formatowanie tekstu z użyciem spacji
sprawia
problemy
podczas
zmiany
parametrów tekstu.

WCIĘCIA
Wcięcie
wyznacza
odległość
tekstu
od marginesów. Może też określać odległość,
na jaką tekst wychodzi poza marginesy.
W prawidłowo zredagowanym tekście akapit
powinien być wyróżniony wcięciem pierwszego
wiersza. Najlepiej wykonać je za pomocą suwaka
na linijce lub w opcji Format/Akapit.

Ustawione wcięcia można zmienić w całym tekście
lub jego fragmencie.

TABULATORY
Tabulator wyznacza pozycję w wierszu,
do której przesunie się kursor tekstowy
i tekst zapisany po jego prawej stronie.

Tabulator stosuje się do przesuwania tekstu
w określone miejsce wiersza ( głównie
do umieszczania tekstu w kolumnach, gdy
nie stosuje się tabeli.

Po naciśnięciu klawisza TAB wprowadzany
jest znak tabulacji, a tekst zostaje
przesunięty do miejsca określonego przez
tabulator.

Tabulator są widoczne na linijce. Tabulator
domyślny jest widoczny jako małe odcinki
pod skalą linijki. Tabulatory specjalne: prawy i
dziesiętny
stosuje
się
głównie
do
poprawnego
wyrównania
liczb
w kolumnach, zaś lewy i środkowy – głównie
do tekstów.

Nie powinno się wykonywać pierwszego
wiersza akapitu klawiszem TAB.

TWARDA SPACJA
Spacja
twarda,
inaczej
zwana
łączącą
lub nierozdzielającą, trwale łączy dwa znaki lub
ciągi znaków. Przy podziale wiersza edytor ich nie
rozdziela i traktuje jako jeden wyraz. Twarda
spacja powstaje przez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy Shift+Enter+Spacja.
Spacje te stosuje się w przypadku spójników
pozostawionych na końcu wiersza, przy zapisie
tytułów naukowych, dat, liczb z jednostkami itp.,
aby uniknąc ich rozdzielenia na dwa wiersze,.


Slide 6

REDAGOWANIE
TEKSTU
Opracowała: Iwona Kowalik
Luty 2006 r.

STOSOWANIE WLAŚCIWEGO
KROJU PISMA

Krój pisma jest charakterystycznym
obrazem pisma drukarskiego o jednolitych
cechach. Wśród podstawowych krojów
wyróżniamy: bezszeryowe, szeryfowe
i „pisanki”.

Oto przykłady krojów bezszeryfowych:
Czcionka ( Arial),
Czcionka (Tahoma)
Krojów tych używa się do podpisów,
przypisów, tytułów, czyli tych elementów,
które
powinny
się
odróżniać
od zasadniczego tekstu. Czcionki te
są bardziej czytelne, są więc zalecane
także do używania w prezentacjach
i na stronach WWW.

Przykład krojów szyfrowych:
Czcionka (Times New Roman),
Czcionka (Book Antiqua),
Czcionka (Courier New)
Tych krojów używamy do składu gazet
i książek. Korzystamy z nich przy pisaniu
notatek, wypracowań, które zamierzamy
drukować, ponieważ przy niewielkich
rozmiarach liter są one bardziej czytelne.

„Pisanki” przypominają pismo odręczne.
Nie jest wygodne dla czytelnika, lecz nadaje
tekstowi niepowtarzalny, osobisty charakter.
Korzysta się z tego kroju pisma
przy tworzeniu dyplomów, podziękowań itp.
Przykłady „pisanki”:
Czcionka (Monotype Corsiva),

Czcionka (Cataneo),
Czcionka (ParkAvenue),

Wyróżniamy także czcionki specjalne,
m.in.
Symbole – czcionka zawierająca litery
greckiego
alfabetu
i
symbole
matematyczne: a, s m u l D d
Wingdings – czcionka zawierająca rózne
ozdobniki: r , m k l f u
p w

W jednym dokumencie powinny być
stosowane co najwyżej trzy kroje
pisma, np. jeden do głównego
tekstu, drugi do tytułów, trzeci
do elementów dekoracyjnych.

ATRYBUTY TEKSTU
Używa się następujących atrybutów tekstu:
 Pogrubienia: czcionka
 Pochylenia, czyli kursywy: czcionka
 Podkreślenia: czcionka
 Przekreślenia: czcionka
 Wersaliki ( czyli wielkie litery): CZCIONKA

Wielkość znaków określa się w punktach.
1 pkt = 1/72 cala =0,325 mm

Pismo 10 – punktowe (garmond), stosowane
jest najczęściej w gazetach, pismo
12-punktowe
(cycero)
w
książkach.
Podczas pisania wypracowań powinno
stosować się pismo 12 lub 14 – punktowe.

FORMATOWANIE TEKSTU
Formatowanie to ustalanie parametrów
czcionek, czyli kroju, atrybutów, wielkości
i
kolorów),
wyrównywanie
tekstu
(justowanie,
centrowanie,
dosuwanie
do lewego lub prawego marginesu),
ustalanie odstępu między
wersami
oraz wielkości wcięć.

•Justowanie
powinno
się
do
zasadniczego
tekstu,
dodatkowo dzielić wyrazy.

stosować
najlepiej

• Wyrównywanie do lewej strony stosujemy
przy wyliczaniu.
•Centrowanie stosujemy do tytułów
i nagłówków.

NIE NALEŻY:
Naciskać klawisza Enter na końcu każdego
wiersza tekstu – powoduje to tworzenie się
nowego akapitu.

Uniemożliwia to także justowanie tekstu
utworzonego z wierszy, z których każdy
jest oddzielnym akapitem

Naciśnięcie klawisza Enter powoduje
wstawienie znacznika akapitu
, który
należy do znaków specjalnych, tzw.
„znaków białych”. Zaliczamy do nich np.
spacje, spacje twarde, znak tabulacji,
twardy podział wiersza i twardy podział
strony.

Przykład błędnego zastosowania
klawisza ENTER:

Powyższy tekst pisano czcionką 12- punktową
i wiersz zakończono naciśnięciem klawisza
ENTER.

Po
zmianie
czcionki
na
otrzymano następujący tekst:

16-punktową

TWARDY PODZIAŁ WIERSZA
W ramach jednego akapitu trzeba niekiedy
kontynuować pisanie od nowego wiersza.
Stosuje się wtedy tzw. Twardy podział
wiersza, poprzez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy SHIFT+ENTER. Po włączeniu opcji
pokazującej wszystkie znaki pojawi się
.
Znak ten także należy do znaków białych.

NIE NALEŻY:
• Stawiać spacji przed znakami
interpunkcyjnymi, lecz po nich.

•Oddzielać spacjami tekstu w nawiasach
od znaków ( i ).
•Używać spacji do wyrównywania tekstu
w wierszu – do tego celu używa się
tabulatory, suwaki na linijce lub twarde
spacje

SPACJE
Spacji używa się do rozdzielania wyrazów,
nie
powinno
się
jej
stosować
do rozmieszczania tekstu w wierszu.
Formatowanie tekstu z użyciem spacji
sprawia
problemy
podczas
zmiany
parametrów tekstu.

WCIĘCIA
Wcięcie
wyznacza
odległość
tekstu
od marginesów. Może też określać odległość,
na jaką tekst wychodzi poza marginesy.
W prawidłowo zredagowanym tekście akapit
powinien być wyróżniony wcięciem pierwszego
wiersza. Najlepiej wykonać je za pomocą suwaka
na linijce lub w opcji Format/Akapit.

Ustawione wcięcia można zmienić w całym tekście
lub jego fragmencie.

TABULATORY
Tabulator wyznacza pozycję w wierszu,
do której przesunie się kursor tekstowy
i tekst zapisany po jego prawej stronie.

Tabulator stosuje się do przesuwania tekstu
w określone miejsce wiersza ( głównie
do umieszczania tekstu w kolumnach, gdy
nie stosuje się tabeli.

Po naciśnięciu klawisza TAB wprowadzany
jest znak tabulacji, a tekst zostaje
przesunięty do miejsca określonego przez
tabulator.

Tabulator są widoczne na linijce. Tabulator
domyślny jest widoczny jako małe odcinki
pod skalą linijki. Tabulatory specjalne: prawy i
dziesiętny
stosuje
się
głównie
do
poprawnego
wyrównania
liczb
w kolumnach, zaś lewy i środkowy – głównie
do tekstów.

Nie powinno się wykonywać pierwszego
wiersza akapitu klawiszem TAB.

TWARDA SPACJA
Spacja
twarda,
inaczej
zwana
łączącą
lub nierozdzielającą, trwale łączy dwa znaki lub
ciągi znaków. Przy podziale wiersza edytor ich nie
rozdziela i traktuje jako jeden wyraz. Twarda
spacja powstaje przez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy Shift+Enter+Spacja.
Spacje te stosuje się w przypadku spójników
pozostawionych na końcu wiersza, przy zapisie
tytułów naukowych, dat, liczb z jednostkami itp.,
aby uniknąc ich rozdzielenia na dwa wiersze,.


Slide 7

REDAGOWANIE
TEKSTU
Opracowała: Iwona Kowalik
Luty 2006 r.

STOSOWANIE WLAŚCIWEGO
KROJU PISMA

Krój pisma jest charakterystycznym
obrazem pisma drukarskiego o jednolitych
cechach. Wśród podstawowych krojów
wyróżniamy: bezszeryowe, szeryfowe
i „pisanki”.

Oto przykłady krojów bezszeryfowych:
Czcionka ( Arial),
Czcionka (Tahoma)
Krojów tych używa się do podpisów,
przypisów, tytułów, czyli tych elementów,
które
powinny
się
odróżniać
od zasadniczego tekstu. Czcionki te
są bardziej czytelne, są więc zalecane
także do używania w prezentacjach
i na stronach WWW.

Przykład krojów szyfrowych:
Czcionka (Times New Roman),
Czcionka (Book Antiqua),
Czcionka (Courier New)
Tych krojów używamy do składu gazet
i książek. Korzystamy z nich przy pisaniu
notatek, wypracowań, które zamierzamy
drukować, ponieważ przy niewielkich
rozmiarach liter są one bardziej czytelne.

„Pisanki” przypominają pismo odręczne.
Nie jest wygodne dla czytelnika, lecz nadaje
tekstowi niepowtarzalny, osobisty charakter.
Korzysta się z tego kroju pisma
przy tworzeniu dyplomów, podziękowań itp.
Przykłady „pisanki”:
Czcionka (Monotype Corsiva),

Czcionka (Cataneo),
Czcionka (ParkAvenue),

Wyróżniamy także czcionki specjalne,
m.in.
Symbole – czcionka zawierająca litery
greckiego
alfabetu
i
symbole
matematyczne: a, s m u l D d
Wingdings – czcionka zawierająca rózne
ozdobniki: r , m k l f u
p w

W jednym dokumencie powinny być
stosowane co najwyżej trzy kroje
pisma, np. jeden do głównego
tekstu, drugi do tytułów, trzeci
do elementów dekoracyjnych.

ATRYBUTY TEKSTU
Używa się następujących atrybutów tekstu:
 Pogrubienia: czcionka
 Pochylenia, czyli kursywy: czcionka
 Podkreślenia: czcionka
 Przekreślenia: czcionka
 Wersaliki ( czyli wielkie litery): CZCIONKA

Wielkość znaków określa się w punktach.
1 pkt = 1/72 cala =0,325 mm

Pismo 10 – punktowe (garmond), stosowane
jest najczęściej w gazetach, pismo
12-punktowe
(cycero)
w
książkach.
Podczas pisania wypracowań powinno
stosować się pismo 12 lub 14 – punktowe.

FORMATOWANIE TEKSTU
Formatowanie to ustalanie parametrów
czcionek, czyli kroju, atrybutów, wielkości
i
kolorów),
wyrównywanie
tekstu
(justowanie,
centrowanie,
dosuwanie
do lewego lub prawego marginesu),
ustalanie odstępu między
wersami
oraz wielkości wcięć.

•Justowanie
powinno
się
do
zasadniczego
tekstu,
dodatkowo dzielić wyrazy.

stosować
najlepiej

• Wyrównywanie do lewej strony stosujemy
przy wyliczaniu.
•Centrowanie stosujemy do tytułów
i nagłówków.

NIE NALEŻY:
Naciskać klawisza Enter na końcu każdego
wiersza tekstu – powoduje to tworzenie się
nowego akapitu.

Uniemożliwia to także justowanie tekstu
utworzonego z wierszy, z których każdy
jest oddzielnym akapitem

Naciśnięcie klawisza Enter powoduje
wstawienie znacznika akapitu
, który
należy do znaków specjalnych, tzw.
„znaków białych”. Zaliczamy do nich np.
spacje, spacje twarde, znak tabulacji,
twardy podział wiersza i twardy podział
strony.

Przykład błędnego zastosowania
klawisza ENTER:

Powyższy tekst pisano czcionką 12- punktową
i wiersz zakończono naciśnięciem klawisza
ENTER.

Po
zmianie
czcionki
na
otrzymano następujący tekst:

16-punktową

TWARDY PODZIAŁ WIERSZA
W ramach jednego akapitu trzeba niekiedy
kontynuować pisanie od nowego wiersza.
Stosuje się wtedy tzw. Twardy podział
wiersza, poprzez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy SHIFT+ENTER. Po włączeniu opcji
pokazującej wszystkie znaki pojawi się
.
Znak ten także należy do znaków białych.

NIE NALEŻY:
• Stawiać spacji przed znakami
interpunkcyjnymi, lecz po nich.

•Oddzielać spacjami tekstu w nawiasach
od znaków ( i ).
•Używać spacji do wyrównywania tekstu
w wierszu – do tego celu używa się
tabulatory, suwaki na linijce lub twarde
spacje

SPACJE
Spacji używa się do rozdzielania wyrazów,
nie
powinno
się
jej
stosować
do rozmieszczania tekstu w wierszu.
Formatowanie tekstu z użyciem spacji
sprawia
problemy
podczas
zmiany
parametrów tekstu.

WCIĘCIA
Wcięcie
wyznacza
odległość
tekstu
od marginesów. Może też określać odległość,
na jaką tekst wychodzi poza marginesy.
W prawidłowo zredagowanym tekście akapit
powinien być wyróżniony wcięciem pierwszego
wiersza. Najlepiej wykonać je za pomocą suwaka
na linijce lub w opcji Format/Akapit.

Ustawione wcięcia można zmienić w całym tekście
lub jego fragmencie.

TABULATORY
Tabulator wyznacza pozycję w wierszu,
do której przesunie się kursor tekstowy
i tekst zapisany po jego prawej stronie.

Tabulator stosuje się do przesuwania tekstu
w określone miejsce wiersza ( głównie
do umieszczania tekstu w kolumnach, gdy
nie stosuje się tabeli.

Po naciśnięciu klawisza TAB wprowadzany
jest znak tabulacji, a tekst zostaje
przesunięty do miejsca określonego przez
tabulator.

Tabulator są widoczne na linijce. Tabulator
domyślny jest widoczny jako małe odcinki
pod skalą linijki. Tabulatory specjalne: prawy i
dziesiętny
stosuje
się
głównie
do
poprawnego
wyrównania
liczb
w kolumnach, zaś lewy i środkowy – głównie
do tekstów.

Nie powinno się wykonywać pierwszego
wiersza akapitu klawiszem TAB.

TWARDA SPACJA
Spacja
twarda,
inaczej
zwana
łączącą
lub nierozdzielającą, trwale łączy dwa znaki lub
ciągi znaków. Przy podziale wiersza edytor ich nie
rozdziela i traktuje jako jeden wyraz. Twarda
spacja powstaje przez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy Shift+Enter+Spacja.
Spacje te stosuje się w przypadku spójników
pozostawionych na końcu wiersza, przy zapisie
tytułów naukowych, dat, liczb z jednostkami itp.,
aby uniknąc ich rozdzielenia na dwa wiersze,.


Slide 8

REDAGOWANIE
TEKSTU
Opracowała: Iwona Kowalik
Luty 2006 r.

STOSOWANIE WLAŚCIWEGO
KROJU PISMA

Krój pisma jest charakterystycznym
obrazem pisma drukarskiego o jednolitych
cechach. Wśród podstawowych krojów
wyróżniamy: bezszeryowe, szeryfowe
i „pisanki”.

Oto przykłady krojów bezszeryfowych:
Czcionka ( Arial),
Czcionka (Tahoma)
Krojów tych używa się do podpisów,
przypisów, tytułów, czyli tych elementów,
które
powinny
się
odróżniać
od zasadniczego tekstu. Czcionki te
są bardziej czytelne, są więc zalecane
także do używania w prezentacjach
i na stronach WWW.

Przykład krojów szyfrowych:
Czcionka (Times New Roman),
Czcionka (Book Antiqua),
Czcionka (Courier New)
Tych krojów używamy do składu gazet
i książek. Korzystamy z nich przy pisaniu
notatek, wypracowań, które zamierzamy
drukować, ponieważ przy niewielkich
rozmiarach liter są one bardziej czytelne.

„Pisanki” przypominają pismo odręczne.
Nie jest wygodne dla czytelnika, lecz nadaje
tekstowi niepowtarzalny, osobisty charakter.
Korzysta się z tego kroju pisma
przy tworzeniu dyplomów, podziękowań itp.
Przykłady „pisanki”:
Czcionka (Monotype Corsiva),

Czcionka (Cataneo),
Czcionka (ParkAvenue),

Wyróżniamy także czcionki specjalne,
m.in.
Symbole – czcionka zawierająca litery
greckiego
alfabetu
i
symbole
matematyczne: a, s m u l D d
Wingdings – czcionka zawierająca rózne
ozdobniki: r , m k l f u
p w

W jednym dokumencie powinny być
stosowane co najwyżej trzy kroje
pisma, np. jeden do głównego
tekstu, drugi do tytułów, trzeci
do elementów dekoracyjnych.

ATRYBUTY TEKSTU
Używa się następujących atrybutów tekstu:
 Pogrubienia: czcionka
 Pochylenia, czyli kursywy: czcionka
 Podkreślenia: czcionka
 Przekreślenia: czcionka
 Wersaliki ( czyli wielkie litery): CZCIONKA

Wielkość znaków określa się w punktach.
1 pkt = 1/72 cala =0,325 mm

Pismo 10 – punktowe (garmond), stosowane
jest najczęściej w gazetach, pismo
12-punktowe
(cycero)
w
książkach.
Podczas pisania wypracowań powinno
stosować się pismo 12 lub 14 – punktowe.

FORMATOWANIE TEKSTU
Formatowanie to ustalanie parametrów
czcionek, czyli kroju, atrybutów, wielkości
i
kolorów),
wyrównywanie
tekstu
(justowanie,
centrowanie,
dosuwanie
do lewego lub prawego marginesu),
ustalanie odstępu między
wersami
oraz wielkości wcięć.

•Justowanie
powinno
się
do
zasadniczego
tekstu,
dodatkowo dzielić wyrazy.

stosować
najlepiej

• Wyrównywanie do lewej strony stosujemy
przy wyliczaniu.
•Centrowanie stosujemy do tytułów
i nagłówków.

NIE NALEŻY:
Naciskać klawisza Enter na końcu każdego
wiersza tekstu – powoduje to tworzenie się
nowego akapitu.

Uniemożliwia to także justowanie tekstu
utworzonego z wierszy, z których każdy
jest oddzielnym akapitem

Naciśnięcie klawisza Enter powoduje
wstawienie znacznika akapitu
, który
należy do znaków specjalnych, tzw.
„znaków białych”. Zaliczamy do nich np.
spacje, spacje twarde, znak tabulacji,
twardy podział wiersza i twardy podział
strony.

Przykład błędnego zastosowania
klawisza ENTER:

Powyższy tekst pisano czcionką 12- punktową
i wiersz zakończono naciśnięciem klawisza
ENTER.

Po
zmianie
czcionki
na
otrzymano następujący tekst:

16-punktową

TWARDY PODZIAŁ WIERSZA
W ramach jednego akapitu trzeba niekiedy
kontynuować pisanie od nowego wiersza.
Stosuje się wtedy tzw. Twardy podział
wiersza, poprzez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy SHIFT+ENTER. Po włączeniu opcji
pokazującej wszystkie znaki pojawi się
.
Znak ten także należy do znaków białych.

NIE NALEŻY:
• Stawiać spacji przed znakami
interpunkcyjnymi, lecz po nich.

•Oddzielać spacjami tekstu w nawiasach
od znaków ( i ).
•Używać spacji do wyrównywania tekstu
w wierszu – do tego celu używa się
tabulatory, suwaki na linijce lub twarde
spacje

SPACJE
Spacji używa się do rozdzielania wyrazów,
nie
powinno
się
jej
stosować
do rozmieszczania tekstu w wierszu.
Formatowanie tekstu z użyciem spacji
sprawia
problemy
podczas
zmiany
parametrów tekstu.

WCIĘCIA
Wcięcie
wyznacza
odległość
tekstu
od marginesów. Może też określać odległość,
na jaką tekst wychodzi poza marginesy.
W prawidłowo zredagowanym tekście akapit
powinien być wyróżniony wcięciem pierwszego
wiersza. Najlepiej wykonać je za pomocą suwaka
na linijce lub w opcji Format/Akapit.

Ustawione wcięcia można zmienić w całym tekście
lub jego fragmencie.

TABULATORY
Tabulator wyznacza pozycję w wierszu,
do której przesunie się kursor tekstowy
i tekst zapisany po jego prawej stronie.

Tabulator stosuje się do przesuwania tekstu
w określone miejsce wiersza ( głównie
do umieszczania tekstu w kolumnach, gdy
nie stosuje się tabeli.

Po naciśnięciu klawisza TAB wprowadzany
jest znak tabulacji, a tekst zostaje
przesunięty do miejsca określonego przez
tabulator.

Tabulator są widoczne na linijce. Tabulator
domyślny jest widoczny jako małe odcinki
pod skalą linijki. Tabulatory specjalne: prawy i
dziesiętny
stosuje
się
głównie
do
poprawnego
wyrównania
liczb
w kolumnach, zaś lewy i środkowy – głównie
do tekstów.

Nie powinno się wykonywać pierwszego
wiersza akapitu klawiszem TAB.

TWARDA SPACJA
Spacja
twarda,
inaczej
zwana
łączącą
lub nierozdzielającą, trwale łączy dwa znaki lub
ciągi znaków. Przy podziale wiersza edytor ich nie
rozdziela i traktuje jako jeden wyraz. Twarda
spacja powstaje przez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy Shift+Enter+Spacja.
Spacje te stosuje się w przypadku spójników
pozostawionych na końcu wiersza, przy zapisie
tytułów naukowych, dat, liczb z jednostkami itp.,
aby uniknąc ich rozdzielenia na dwa wiersze,.


Slide 9

REDAGOWANIE
TEKSTU
Opracowała: Iwona Kowalik
Luty 2006 r.

STOSOWANIE WLAŚCIWEGO
KROJU PISMA

Krój pisma jest charakterystycznym
obrazem pisma drukarskiego o jednolitych
cechach. Wśród podstawowych krojów
wyróżniamy: bezszeryowe, szeryfowe
i „pisanki”.

Oto przykłady krojów bezszeryfowych:
Czcionka ( Arial),
Czcionka (Tahoma)
Krojów tych używa się do podpisów,
przypisów, tytułów, czyli tych elementów,
które
powinny
się
odróżniać
od zasadniczego tekstu. Czcionki te
są bardziej czytelne, są więc zalecane
także do używania w prezentacjach
i na stronach WWW.

Przykład krojów szyfrowych:
Czcionka (Times New Roman),
Czcionka (Book Antiqua),
Czcionka (Courier New)
Tych krojów używamy do składu gazet
i książek. Korzystamy z nich przy pisaniu
notatek, wypracowań, które zamierzamy
drukować, ponieważ przy niewielkich
rozmiarach liter są one bardziej czytelne.

„Pisanki” przypominają pismo odręczne.
Nie jest wygodne dla czytelnika, lecz nadaje
tekstowi niepowtarzalny, osobisty charakter.
Korzysta się z tego kroju pisma
przy tworzeniu dyplomów, podziękowań itp.
Przykłady „pisanki”:
Czcionka (Monotype Corsiva),

Czcionka (Cataneo),
Czcionka (ParkAvenue),

Wyróżniamy także czcionki specjalne,
m.in.
Symbole – czcionka zawierająca litery
greckiego
alfabetu
i
symbole
matematyczne: a, s m u l D d
Wingdings – czcionka zawierająca rózne
ozdobniki: r , m k l f u
p w

W jednym dokumencie powinny być
stosowane co najwyżej trzy kroje
pisma, np. jeden do głównego
tekstu, drugi do tytułów, trzeci
do elementów dekoracyjnych.

ATRYBUTY TEKSTU
Używa się następujących atrybutów tekstu:
 Pogrubienia: czcionka
 Pochylenia, czyli kursywy: czcionka
 Podkreślenia: czcionka
 Przekreślenia: czcionka
 Wersaliki ( czyli wielkie litery): CZCIONKA

Wielkość znaków określa się w punktach.
1 pkt = 1/72 cala =0,325 mm

Pismo 10 – punktowe (garmond), stosowane
jest najczęściej w gazetach, pismo
12-punktowe
(cycero)
w
książkach.
Podczas pisania wypracowań powinno
stosować się pismo 12 lub 14 – punktowe.

FORMATOWANIE TEKSTU
Formatowanie to ustalanie parametrów
czcionek, czyli kroju, atrybutów, wielkości
i
kolorów),
wyrównywanie
tekstu
(justowanie,
centrowanie,
dosuwanie
do lewego lub prawego marginesu),
ustalanie odstępu między
wersami
oraz wielkości wcięć.

•Justowanie
powinno
się
do
zasadniczego
tekstu,
dodatkowo dzielić wyrazy.

stosować
najlepiej

• Wyrównywanie do lewej strony stosujemy
przy wyliczaniu.
•Centrowanie stosujemy do tytułów
i nagłówków.

NIE NALEŻY:
Naciskać klawisza Enter na końcu każdego
wiersza tekstu – powoduje to tworzenie się
nowego akapitu.

Uniemożliwia to także justowanie tekstu
utworzonego z wierszy, z których każdy
jest oddzielnym akapitem

Naciśnięcie klawisza Enter powoduje
wstawienie znacznika akapitu
, który
należy do znaków specjalnych, tzw.
„znaków białych”. Zaliczamy do nich np.
spacje, spacje twarde, znak tabulacji,
twardy podział wiersza i twardy podział
strony.

Przykład błędnego zastosowania
klawisza ENTER:

Powyższy tekst pisano czcionką 12- punktową
i wiersz zakończono naciśnięciem klawisza
ENTER.

Po
zmianie
czcionki
na
otrzymano następujący tekst:

16-punktową

TWARDY PODZIAŁ WIERSZA
W ramach jednego akapitu trzeba niekiedy
kontynuować pisanie od nowego wiersza.
Stosuje się wtedy tzw. Twardy podział
wiersza, poprzez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy SHIFT+ENTER. Po włączeniu opcji
pokazującej wszystkie znaki pojawi się
.
Znak ten także należy do znaków białych.

NIE NALEŻY:
• Stawiać spacji przed znakami
interpunkcyjnymi, lecz po nich.

•Oddzielać spacjami tekstu w nawiasach
od znaków ( i ).
•Używać spacji do wyrównywania tekstu
w wierszu – do tego celu używa się
tabulatory, suwaki na linijce lub twarde
spacje

SPACJE
Spacji używa się do rozdzielania wyrazów,
nie
powinno
się
jej
stosować
do rozmieszczania tekstu w wierszu.
Formatowanie tekstu z użyciem spacji
sprawia
problemy
podczas
zmiany
parametrów tekstu.

WCIĘCIA
Wcięcie
wyznacza
odległość
tekstu
od marginesów. Może też określać odległość,
na jaką tekst wychodzi poza marginesy.
W prawidłowo zredagowanym tekście akapit
powinien być wyróżniony wcięciem pierwszego
wiersza. Najlepiej wykonać je za pomocą suwaka
na linijce lub w opcji Format/Akapit.

Ustawione wcięcia można zmienić w całym tekście
lub jego fragmencie.

TABULATORY
Tabulator wyznacza pozycję w wierszu,
do której przesunie się kursor tekstowy
i tekst zapisany po jego prawej stronie.

Tabulator stosuje się do przesuwania tekstu
w określone miejsce wiersza ( głównie
do umieszczania tekstu w kolumnach, gdy
nie stosuje się tabeli.

Po naciśnięciu klawisza TAB wprowadzany
jest znak tabulacji, a tekst zostaje
przesunięty do miejsca określonego przez
tabulator.

Tabulator są widoczne na linijce. Tabulator
domyślny jest widoczny jako małe odcinki
pod skalą linijki. Tabulatory specjalne: prawy i
dziesiętny
stosuje
się
głównie
do
poprawnego
wyrównania
liczb
w kolumnach, zaś lewy i środkowy – głównie
do tekstów.

Nie powinno się wykonywać pierwszego
wiersza akapitu klawiszem TAB.

TWARDA SPACJA
Spacja
twarda,
inaczej
zwana
łączącą
lub nierozdzielającą, trwale łączy dwa znaki lub
ciągi znaków. Przy podziale wiersza edytor ich nie
rozdziela i traktuje jako jeden wyraz. Twarda
spacja powstaje przez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy Shift+Enter+Spacja.
Spacje te stosuje się w przypadku spójników
pozostawionych na końcu wiersza, przy zapisie
tytułów naukowych, dat, liczb z jednostkami itp.,
aby uniknąc ich rozdzielenia na dwa wiersze,.


Slide 10

REDAGOWANIE
TEKSTU
Opracowała: Iwona Kowalik
Luty 2006 r.

STOSOWANIE WLAŚCIWEGO
KROJU PISMA

Krój pisma jest charakterystycznym
obrazem pisma drukarskiego o jednolitych
cechach. Wśród podstawowych krojów
wyróżniamy: bezszeryowe, szeryfowe
i „pisanki”.

Oto przykłady krojów bezszeryfowych:
Czcionka ( Arial),
Czcionka (Tahoma)
Krojów tych używa się do podpisów,
przypisów, tytułów, czyli tych elementów,
które
powinny
się
odróżniać
od zasadniczego tekstu. Czcionki te
są bardziej czytelne, są więc zalecane
także do używania w prezentacjach
i na stronach WWW.

Przykład krojów szyfrowych:
Czcionka (Times New Roman),
Czcionka (Book Antiqua),
Czcionka (Courier New)
Tych krojów używamy do składu gazet
i książek. Korzystamy z nich przy pisaniu
notatek, wypracowań, które zamierzamy
drukować, ponieważ przy niewielkich
rozmiarach liter są one bardziej czytelne.

„Pisanki” przypominają pismo odręczne.
Nie jest wygodne dla czytelnika, lecz nadaje
tekstowi niepowtarzalny, osobisty charakter.
Korzysta się z tego kroju pisma
przy tworzeniu dyplomów, podziękowań itp.
Przykłady „pisanki”:
Czcionka (Monotype Corsiva),

Czcionka (Cataneo),
Czcionka (ParkAvenue),

Wyróżniamy także czcionki specjalne,
m.in.
Symbole – czcionka zawierająca litery
greckiego
alfabetu
i
symbole
matematyczne: a, s m u l D d
Wingdings – czcionka zawierająca rózne
ozdobniki: r , m k l f u
p w

W jednym dokumencie powinny być
stosowane co najwyżej trzy kroje
pisma, np. jeden do głównego
tekstu, drugi do tytułów, trzeci
do elementów dekoracyjnych.

ATRYBUTY TEKSTU
Używa się następujących atrybutów tekstu:
 Pogrubienia: czcionka
 Pochylenia, czyli kursywy: czcionka
 Podkreślenia: czcionka
 Przekreślenia: czcionka
 Wersaliki ( czyli wielkie litery): CZCIONKA

Wielkość znaków określa się w punktach.
1 pkt = 1/72 cala =0,325 mm

Pismo 10 – punktowe (garmond), stosowane
jest najczęściej w gazetach, pismo
12-punktowe
(cycero)
w
książkach.
Podczas pisania wypracowań powinno
stosować się pismo 12 lub 14 – punktowe.

FORMATOWANIE TEKSTU
Formatowanie to ustalanie parametrów
czcionek, czyli kroju, atrybutów, wielkości
i
kolorów),
wyrównywanie
tekstu
(justowanie,
centrowanie,
dosuwanie
do lewego lub prawego marginesu),
ustalanie odstępu między
wersami
oraz wielkości wcięć.

•Justowanie
powinno
się
do
zasadniczego
tekstu,
dodatkowo dzielić wyrazy.

stosować
najlepiej

• Wyrównywanie do lewej strony stosujemy
przy wyliczaniu.
•Centrowanie stosujemy do tytułów
i nagłówków.

NIE NALEŻY:
Naciskać klawisza Enter na końcu każdego
wiersza tekstu – powoduje to tworzenie się
nowego akapitu.

Uniemożliwia to także justowanie tekstu
utworzonego z wierszy, z których każdy
jest oddzielnym akapitem

Naciśnięcie klawisza Enter powoduje
wstawienie znacznika akapitu
, który
należy do znaków specjalnych, tzw.
„znaków białych”. Zaliczamy do nich np.
spacje, spacje twarde, znak tabulacji,
twardy podział wiersza i twardy podział
strony.

Przykład błędnego zastosowania
klawisza ENTER:

Powyższy tekst pisano czcionką 12- punktową
i wiersz zakończono naciśnięciem klawisza
ENTER.

Po
zmianie
czcionki
na
otrzymano następujący tekst:

16-punktową

TWARDY PODZIAŁ WIERSZA
W ramach jednego akapitu trzeba niekiedy
kontynuować pisanie od nowego wiersza.
Stosuje się wtedy tzw. Twardy podział
wiersza, poprzez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy SHIFT+ENTER. Po włączeniu opcji
pokazującej wszystkie znaki pojawi się
.
Znak ten także należy do znaków białych.

NIE NALEŻY:
• Stawiać spacji przed znakami
interpunkcyjnymi, lecz po nich.

•Oddzielać spacjami tekstu w nawiasach
od znaków ( i ).
•Używać spacji do wyrównywania tekstu
w wierszu – do tego celu używa się
tabulatory, suwaki na linijce lub twarde
spacje

SPACJE
Spacji używa się do rozdzielania wyrazów,
nie
powinno
się
jej
stosować
do rozmieszczania tekstu w wierszu.
Formatowanie tekstu z użyciem spacji
sprawia
problemy
podczas
zmiany
parametrów tekstu.

WCIĘCIA
Wcięcie
wyznacza
odległość
tekstu
od marginesów. Może też określać odległość,
na jaką tekst wychodzi poza marginesy.
W prawidłowo zredagowanym tekście akapit
powinien być wyróżniony wcięciem pierwszego
wiersza. Najlepiej wykonać je za pomocą suwaka
na linijce lub w opcji Format/Akapit.

Ustawione wcięcia można zmienić w całym tekście
lub jego fragmencie.

TABULATORY
Tabulator wyznacza pozycję w wierszu,
do której przesunie się kursor tekstowy
i tekst zapisany po jego prawej stronie.

Tabulator stosuje się do przesuwania tekstu
w określone miejsce wiersza ( głównie
do umieszczania tekstu w kolumnach, gdy
nie stosuje się tabeli.

Po naciśnięciu klawisza TAB wprowadzany
jest znak tabulacji, a tekst zostaje
przesunięty do miejsca określonego przez
tabulator.

Tabulator są widoczne na linijce. Tabulator
domyślny jest widoczny jako małe odcinki
pod skalą linijki. Tabulatory specjalne: prawy i
dziesiętny
stosuje
się
głównie
do
poprawnego
wyrównania
liczb
w kolumnach, zaś lewy i środkowy – głównie
do tekstów.

Nie powinno się wykonywać pierwszego
wiersza akapitu klawiszem TAB.

TWARDA SPACJA
Spacja
twarda,
inaczej
zwana
łączącą
lub nierozdzielającą, trwale łączy dwa znaki lub
ciągi znaków. Przy podziale wiersza edytor ich nie
rozdziela i traktuje jako jeden wyraz. Twarda
spacja powstaje przez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy Shift+Enter+Spacja.
Spacje te stosuje się w przypadku spójników
pozostawionych na końcu wiersza, przy zapisie
tytułów naukowych, dat, liczb z jednostkami itp.,
aby uniknąc ich rozdzielenia na dwa wiersze,.


Slide 11

REDAGOWANIE
TEKSTU
Opracowała: Iwona Kowalik
Luty 2006 r.

STOSOWANIE WLAŚCIWEGO
KROJU PISMA

Krój pisma jest charakterystycznym
obrazem pisma drukarskiego o jednolitych
cechach. Wśród podstawowych krojów
wyróżniamy: bezszeryowe, szeryfowe
i „pisanki”.

Oto przykłady krojów bezszeryfowych:
Czcionka ( Arial),
Czcionka (Tahoma)
Krojów tych używa się do podpisów,
przypisów, tytułów, czyli tych elementów,
które
powinny
się
odróżniać
od zasadniczego tekstu. Czcionki te
są bardziej czytelne, są więc zalecane
także do używania w prezentacjach
i na stronach WWW.

Przykład krojów szyfrowych:
Czcionka (Times New Roman),
Czcionka (Book Antiqua),
Czcionka (Courier New)
Tych krojów używamy do składu gazet
i książek. Korzystamy z nich przy pisaniu
notatek, wypracowań, które zamierzamy
drukować, ponieważ przy niewielkich
rozmiarach liter są one bardziej czytelne.

„Pisanki” przypominają pismo odręczne.
Nie jest wygodne dla czytelnika, lecz nadaje
tekstowi niepowtarzalny, osobisty charakter.
Korzysta się z tego kroju pisma
przy tworzeniu dyplomów, podziękowań itp.
Przykłady „pisanki”:
Czcionka (Monotype Corsiva),

Czcionka (Cataneo),
Czcionka (ParkAvenue),

Wyróżniamy także czcionki specjalne,
m.in.
Symbole – czcionka zawierająca litery
greckiego
alfabetu
i
symbole
matematyczne: a, s m u l D d
Wingdings – czcionka zawierająca rózne
ozdobniki: r , m k l f u
p w

W jednym dokumencie powinny być
stosowane co najwyżej trzy kroje
pisma, np. jeden do głównego
tekstu, drugi do tytułów, trzeci
do elementów dekoracyjnych.

ATRYBUTY TEKSTU
Używa się następujących atrybutów tekstu:
 Pogrubienia: czcionka
 Pochylenia, czyli kursywy: czcionka
 Podkreślenia: czcionka
 Przekreślenia: czcionka
 Wersaliki ( czyli wielkie litery): CZCIONKA

Wielkość znaków określa się w punktach.
1 pkt = 1/72 cala =0,325 mm

Pismo 10 – punktowe (garmond), stosowane
jest najczęściej w gazetach, pismo
12-punktowe
(cycero)
w
książkach.
Podczas pisania wypracowań powinno
stosować się pismo 12 lub 14 – punktowe.

FORMATOWANIE TEKSTU
Formatowanie to ustalanie parametrów
czcionek, czyli kroju, atrybutów, wielkości
i
kolorów),
wyrównywanie
tekstu
(justowanie,
centrowanie,
dosuwanie
do lewego lub prawego marginesu),
ustalanie odstępu między
wersami
oraz wielkości wcięć.

•Justowanie
powinno
się
do
zasadniczego
tekstu,
dodatkowo dzielić wyrazy.

stosować
najlepiej

• Wyrównywanie do lewej strony stosujemy
przy wyliczaniu.
•Centrowanie stosujemy do tytułów
i nagłówków.

NIE NALEŻY:
Naciskać klawisza Enter na końcu każdego
wiersza tekstu – powoduje to tworzenie się
nowego akapitu.

Uniemożliwia to także justowanie tekstu
utworzonego z wierszy, z których każdy
jest oddzielnym akapitem

Naciśnięcie klawisza Enter powoduje
wstawienie znacznika akapitu
, który
należy do znaków specjalnych, tzw.
„znaków białych”. Zaliczamy do nich np.
spacje, spacje twarde, znak tabulacji,
twardy podział wiersza i twardy podział
strony.

Przykład błędnego zastosowania
klawisza ENTER:

Powyższy tekst pisano czcionką 12- punktową
i wiersz zakończono naciśnięciem klawisza
ENTER.

Po
zmianie
czcionki
na
otrzymano następujący tekst:

16-punktową

TWARDY PODZIAŁ WIERSZA
W ramach jednego akapitu trzeba niekiedy
kontynuować pisanie od nowego wiersza.
Stosuje się wtedy tzw. Twardy podział
wiersza, poprzez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy SHIFT+ENTER. Po włączeniu opcji
pokazującej wszystkie znaki pojawi się
.
Znak ten także należy do znaków białych.

NIE NALEŻY:
• Stawiać spacji przed znakami
interpunkcyjnymi, lecz po nich.

•Oddzielać spacjami tekstu w nawiasach
od znaków ( i ).
•Używać spacji do wyrównywania tekstu
w wierszu – do tego celu używa się
tabulatory, suwaki na linijce lub twarde
spacje

SPACJE
Spacji używa się do rozdzielania wyrazów,
nie
powinno
się
jej
stosować
do rozmieszczania tekstu w wierszu.
Formatowanie tekstu z użyciem spacji
sprawia
problemy
podczas
zmiany
parametrów tekstu.

WCIĘCIA
Wcięcie
wyznacza
odległość
tekstu
od marginesów. Może też określać odległość,
na jaką tekst wychodzi poza marginesy.
W prawidłowo zredagowanym tekście akapit
powinien być wyróżniony wcięciem pierwszego
wiersza. Najlepiej wykonać je za pomocą suwaka
na linijce lub w opcji Format/Akapit.

Ustawione wcięcia można zmienić w całym tekście
lub jego fragmencie.

TABULATORY
Tabulator wyznacza pozycję w wierszu,
do której przesunie się kursor tekstowy
i tekst zapisany po jego prawej stronie.

Tabulator stosuje się do przesuwania tekstu
w określone miejsce wiersza ( głównie
do umieszczania tekstu w kolumnach, gdy
nie stosuje się tabeli.

Po naciśnięciu klawisza TAB wprowadzany
jest znak tabulacji, a tekst zostaje
przesunięty do miejsca określonego przez
tabulator.

Tabulator są widoczne na linijce. Tabulator
domyślny jest widoczny jako małe odcinki
pod skalą linijki. Tabulatory specjalne: prawy i
dziesiętny
stosuje
się
głównie
do
poprawnego
wyrównania
liczb
w kolumnach, zaś lewy i środkowy – głównie
do tekstów.

Nie powinno się wykonywać pierwszego
wiersza akapitu klawiszem TAB.

TWARDA SPACJA
Spacja
twarda,
inaczej
zwana
łączącą
lub nierozdzielającą, trwale łączy dwa znaki lub
ciągi znaków. Przy podziale wiersza edytor ich nie
rozdziela i traktuje jako jeden wyraz. Twarda
spacja powstaje przez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy Shift+Enter+Spacja.
Spacje te stosuje się w przypadku spójników
pozostawionych na końcu wiersza, przy zapisie
tytułów naukowych, dat, liczb z jednostkami itp.,
aby uniknąc ich rozdzielenia na dwa wiersze,.


Slide 12

REDAGOWANIE
TEKSTU
Opracowała: Iwona Kowalik
Luty 2006 r.

STOSOWANIE WLAŚCIWEGO
KROJU PISMA

Krój pisma jest charakterystycznym
obrazem pisma drukarskiego o jednolitych
cechach. Wśród podstawowych krojów
wyróżniamy: bezszeryowe, szeryfowe
i „pisanki”.

Oto przykłady krojów bezszeryfowych:
Czcionka ( Arial),
Czcionka (Tahoma)
Krojów tych używa się do podpisów,
przypisów, tytułów, czyli tych elementów,
które
powinny
się
odróżniać
od zasadniczego tekstu. Czcionki te
są bardziej czytelne, są więc zalecane
także do używania w prezentacjach
i na stronach WWW.

Przykład krojów szyfrowych:
Czcionka (Times New Roman),
Czcionka (Book Antiqua),
Czcionka (Courier New)
Tych krojów używamy do składu gazet
i książek. Korzystamy z nich przy pisaniu
notatek, wypracowań, które zamierzamy
drukować, ponieważ przy niewielkich
rozmiarach liter są one bardziej czytelne.

„Pisanki” przypominają pismo odręczne.
Nie jest wygodne dla czytelnika, lecz nadaje
tekstowi niepowtarzalny, osobisty charakter.
Korzysta się z tego kroju pisma
przy tworzeniu dyplomów, podziękowań itp.
Przykłady „pisanki”:
Czcionka (Monotype Corsiva),

Czcionka (Cataneo),
Czcionka (ParkAvenue),

Wyróżniamy także czcionki specjalne,
m.in.
Symbole – czcionka zawierająca litery
greckiego
alfabetu
i
symbole
matematyczne: a, s m u l D d
Wingdings – czcionka zawierająca rózne
ozdobniki: r , m k l f u
p w

W jednym dokumencie powinny być
stosowane co najwyżej trzy kroje
pisma, np. jeden do głównego
tekstu, drugi do tytułów, trzeci
do elementów dekoracyjnych.

ATRYBUTY TEKSTU
Używa się następujących atrybutów tekstu:
 Pogrubienia: czcionka
 Pochylenia, czyli kursywy: czcionka
 Podkreślenia: czcionka
 Przekreślenia: czcionka
 Wersaliki ( czyli wielkie litery): CZCIONKA

Wielkość znaków określa się w punktach.
1 pkt = 1/72 cala =0,325 mm

Pismo 10 – punktowe (garmond), stosowane
jest najczęściej w gazetach, pismo
12-punktowe
(cycero)
w
książkach.
Podczas pisania wypracowań powinno
stosować się pismo 12 lub 14 – punktowe.

FORMATOWANIE TEKSTU
Formatowanie to ustalanie parametrów
czcionek, czyli kroju, atrybutów, wielkości
i
kolorów),
wyrównywanie
tekstu
(justowanie,
centrowanie,
dosuwanie
do lewego lub prawego marginesu),
ustalanie odstępu między
wersami
oraz wielkości wcięć.

•Justowanie
powinno
się
do
zasadniczego
tekstu,
dodatkowo dzielić wyrazy.

stosować
najlepiej

• Wyrównywanie do lewej strony stosujemy
przy wyliczaniu.
•Centrowanie stosujemy do tytułów
i nagłówków.

NIE NALEŻY:
Naciskać klawisza Enter na końcu każdego
wiersza tekstu – powoduje to tworzenie się
nowego akapitu.

Uniemożliwia to także justowanie tekstu
utworzonego z wierszy, z których każdy
jest oddzielnym akapitem

Naciśnięcie klawisza Enter powoduje
wstawienie znacznika akapitu
, który
należy do znaków specjalnych, tzw.
„znaków białych”. Zaliczamy do nich np.
spacje, spacje twarde, znak tabulacji,
twardy podział wiersza i twardy podział
strony.

Przykład błędnego zastosowania
klawisza ENTER:

Powyższy tekst pisano czcionką 12- punktową
i wiersz zakończono naciśnięciem klawisza
ENTER.

Po
zmianie
czcionki
na
otrzymano następujący tekst:

16-punktową

TWARDY PODZIAŁ WIERSZA
W ramach jednego akapitu trzeba niekiedy
kontynuować pisanie od nowego wiersza.
Stosuje się wtedy tzw. Twardy podział
wiersza, poprzez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy SHIFT+ENTER. Po włączeniu opcji
pokazującej wszystkie znaki pojawi się
.
Znak ten także należy do znaków białych.

NIE NALEŻY:
• Stawiać spacji przed znakami
interpunkcyjnymi, lecz po nich.

•Oddzielać spacjami tekstu w nawiasach
od znaków ( i ).
•Używać spacji do wyrównywania tekstu
w wierszu – do tego celu używa się
tabulatory, suwaki na linijce lub twarde
spacje

SPACJE
Spacji używa się do rozdzielania wyrazów,
nie
powinno
się
jej
stosować
do rozmieszczania tekstu w wierszu.
Formatowanie tekstu z użyciem spacji
sprawia
problemy
podczas
zmiany
parametrów tekstu.

WCIĘCIA
Wcięcie
wyznacza
odległość
tekstu
od marginesów. Może też określać odległość,
na jaką tekst wychodzi poza marginesy.
W prawidłowo zredagowanym tekście akapit
powinien być wyróżniony wcięciem pierwszego
wiersza. Najlepiej wykonać je za pomocą suwaka
na linijce lub w opcji Format/Akapit.

Ustawione wcięcia można zmienić w całym tekście
lub jego fragmencie.

TABULATORY
Tabulator wyznacza pozycję w wierszu,
do której przesunie się kursor tekstowy
i tekst zapisany po jego prawej stronie.

Tabulator stosuje się do przesuwania tekstu
w określone miejsce wiersza ( głównie
do umieszczania tekstu w kolumnach, gdy
nie stosuje się tabeli.

Po naciśnięciu klawisza TAB wprowadzany
jest znak tabulacji, a tekst zostaje
przesunięty do miejsca określonego przez
tabulator.

Tabulator są widoczne na linijce. Tabulator
domyślny jest widoczny jako małe odcinki
pod skalą linijki. Tabulatory specjalne: prawy i
dziesiętny
stosuje
się
głównie
do
poprawnego
wyrównania
liczb
w kolumnach, zaś lewy i środkowy – głównie
do tekstów.

Nie powinno się wykonywać pierwszego
wiersza akapitu klawiszem TAB.

TWARDA SPACJA
Spacja
twarda,
inaczej
zwana
łączącą
lub nierozdzielającą, trwale łączy dwa znaki lub
ciągi znaków. Przy podziale wiersza edytor ich nie
rozdziela i traktuje jako jeden wyraz. Twarda
spacja powstaje przez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy Shift+Enter+Spacja.
Spacje te stosuje się w przypadku spójników
pozostawionych na końcu wiersza, przy zapisie
tytułów naukowych, dat, liczb z jednostkami itp.,
aby uniknąc ich rozdzielenia na dwa wiersze,.


Slide 13

REDAGOWANIE
TEKSTU
Opracowała: Iwona Kowalik
Luty 2006 r.

STOSOWANIE WLAŚCIWEGO
KROJU PISMA

Krój pisma jest charakterystycznym
obrazem pisma drukarskiego o jednolitych
cechach. Wśród podstawowych krojów
wyróżniamy: bezszeryowe, szeryfowe
i „pisanki”.

Oto przykłady krojów bezszeryfowych:
Czcionka ( Arial),
Czcionka (Tahoma)
Krojów tych używa się do podpisów,
przypisów, tytułów, czyli tych elementów,
które
powinny
się
odróżniać
od zasadniczego tekstu. Czcionki te
są bardziej czytelne, są więc zalecane
także do używania w prezentacjach
i na stronach WWW.

Przykład krojów szyfrowych:
Czcionka (Times New Roman),
Czcionka (Book Antiqua),
Czcionka (Courier New)
Tych krojów używamy do składu gazet
i książek. Korzystamy z nich przy pisaniu
notatek, wypracowań, które zamierzamy
drukować, ponieważ przy niewielkich
rozmiarach liter są one bardziej czytelne.

„Pisanki” przypominają pismo odręczne.
Nie jest wygodne dla czytelnika, lecz nadaje
tekstowi niepowtarzalny, osobisty charakter.
Korzysta się z tego kroju pisma
przy tworzeniu dyplomów, podziękowań itp.
Przykłady „pisanki”:
Czcionka (Monotype Corsiva),

Czcionka (Cataneo),
Czcionka (ParkAvenue),

Wyróżniamy także czcionki specjalne,
m.in.
Symbole – czcionka zawierająca litery
greckiego
alfabetu
i
symbole
matematyczne: a, s m u l D d
Wingdings – czcionka zawierająca rózne
ozdobniki: r , m k l f u
p w

W jednym dokumencie powinny być
stosowane co najwyżej trzy kroje
pisma, np. jeden do głównego
tekstu, drugi do tytułów, trzeci
do elementów dekoracyjnych.

ATRYBUTY TEKSTU
Używa się następujących atrybutów tekstu:
 Pogrubienia: czcionka
 Pochylenia, czyli kursywy: czcionka
 Podkreślenia: czcionka
 Przekreślenia: czcionka
 Wersaliki ( czyli wielkie litery): CZCIONKA

Wielkość znaków określa się w punktach.
1 pkt = 1/72 cala =0,325 mm

Pismo 10 – punktowe (garmond), stosowane
jest najczęściej w gazetach, pismo
12-punktowe
(cycero)
w
książkach.
Podczas pisania wypracowań powinno
stosować się pismo 12 lub 14 – punktowe.

FORMATOWANIE TEKSTU
Formatowanie to ustalanie parametrów
czcionek, czyli kroju, atrybutów, wielkości
i
kolorów),
wyrównywanie
tekstu
(justowanie,
centrowanie,
dosuwanie
do lewego lub prawego marginesu),
ustalanie odstępu między
wersami
oraz wielkości wcięć.

•Justowanie
powinno
się
do
zasadniczego
tekstu,
dodatkowo dzielić wyrazy.

stosować
najlepiej

• Wyrównywanie do lewej strony stosujemy
przy wyliczaniu.
•Centrowanie stosujemy do tytułów
i nagłówków.

NIE NALEŻY:
Naciskać klawisza Enter na końcu każdego
wiersza tekstu – powoduje to tworzenie się
nowego akapitu.

Uniemożliwia to także justowanie tekstu
utworzonego z wierszy, z których każdy
jest oddzielnym akapitem

Naciśnięcie klawisza Enter powoduje
wstawienie znacznika akapitu
, który
należy do znaków specjalnych, tzw.
„znaków białych”. Zaliczamy do nich np.
spacje, spacje twarde, znak tabulacji,
twardy podział wiersza i twardy podział
strony.

Przykład błędnego zastosowania
klawisza ENTER:

Powyższy tekst pisano czcionką 12- punktową
i wiersz zakończono naciśnięciem klawisza
ENTER.

Po
zmianie
czcionki
na
otrzymano następujący tekst:

16-punktową

TWARDY PODZIAŁ WIERSZA
W ramach jednego akapitu trzeba niekiedy
kontynuować pisanie od nowego wiersza.
Stosuje się wtedy tzw. Twardy podział
wiersza, poprzez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy SHIFT+ENTER. Po włączeniu opcji
pokazującej wszystkie znaki pojawi się
.
Znak ten także należy do znaków białych.

NIE NALEŻY:
• Stawiać spacji przed znakami
interpunkcyjnymi, lecz po nich.

•Oddzielać spacjami tekstu w nawiasach
od znaków ( i ).
•Używać spacji do wyrównywania tekstu
w wierszu – do tego celu używa się
tabulatory, suwaki na linijce lub twarde
spacje

SPACJE
Spacji używa się do rozdzielania wyrazów,
nie
powinno
się
jej
stosować
do rozmieszczania tekstu w wierszu.
Formatowanie tekstu z użyciem spacji
sprawia
problemy
podczas
zmiany
parametrów tekstu.

WCIĘCIA
Wcięcie
wyznacza
odległość
tekstu
od marginesów. Może też określać odległość,
na jaką tekst wychodzi poza marginesy.
W prawidłowo zredagowanym tekście akapit
powinien być wyróżniony wcięciem pierwszego
wiersza. Najlepiej wykonać je za pomocą suwaka
na linijce lub w opcji Format/Akapit.

Ustawione wcięcia można zmienić w całym tekście
lub jego fragmencie.

TABULATORY
Tabulator wyznacza pozycję w wierszu,
do której przesunie się kursor tekstowy
i tekst zapisany po jego prawej stronie.

Tabulator stosuje się do przesuwania tekstu
w określone miejsce wiersza ( głównie
do umieszczania tekstu w kolumnach, gdy
nie stosuje się tabeli.

Po naciśnięciu klawisza TAB wprowadzany
jest znak tabulacji, a tekst zostaje
przesunięty do miejsca określonego przez
tabulator.

Tabulator są widoczne na linijce. Tabulator
domyślny jest widoczny jako małe odcinki
pod skalą linijki. Tabulatory specjalne: prawy i
dziesiętny
stosuje
się
głównie
do
poprawnego
wyrównania
liczb
w kolumnach, zaś lewy i środkowy – głównie
do tekstów.

Nie powinno się wykonywać pierwszego
wiersza akapitu klawiszem TAB.

TWARDA SPACJA
Spacja
twarda,
inaczej
zwana
łączącą
lub nierozdzielającą, trwale łączy dwa znaki lub
ciągi znaków. Przy podziale wiersza edytor ich nie
rozdziela i traktuje jako jeden wyraz. Twarda
spacja powstaje przez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy Shift+Enter+Spacja.
Spacje te stosuje się w przypadku spójników
pozostawionych na końcu wiersza, przy zapisie
tytułów naukowych, dat, liczb z jednostkami itp.,
aby uniknąc ich rozdzielenia na dwa wiersze,.


Slide 14

REDAGOWANIE
TEKSTU
Opracowała: Iwona Kowalik
Luty 2006 r.

STOSOWANIE WLAŚCIWEGO
KROJU PISMA

Krój pisma jest charakterystycznym
obrazem pisma drukarskiego o jednolitych
cechach. Wśród podstawowych krojów
wyróżniamy: bezszeryowe, szeryfowe
i „pisanki”.

Oto przykłady krojów bezszeryfowych:
Czcionka ( Arial),
Czcionka (Tahoma)
Krojów tych używa się do podpisów,
przypisów, tytułów, czyli tych elementów,
które
powinny
się
odróżniać
od zasadniczego tekstu. Czcionki te
są bardziej czytelne, są więc zalecane
także do używania w prezentacjach
i na stronach WWW.

Przykład krojów szyfrowych:
Czcionka (Times New Roman),
Czcionka (Book Antiqua),
Czcionka (Courier New)
Tych krojów używamy do składu gazet
i książek. Korzystamy z nich przy pisaniu
notatek, wypracowań, które zamierzamy
drukować, ponieważ przy niewielkich
rozmiarach liter są one bardziej czytelne.

„Pisanki” przypominają pismo odręczne.
Nie jest wygodne dla czytelnika, lecz nadaje
tekstowi niepowtarzalny, osobisty charakter.
Korzysta się z tego kroju pisma
przy tworzeniu dyplomów, podziękowań itp.
Przykłady „pisanki”:
Czcionka (Monotype Corsiva),

Czcionka (Cataneo),
Czcionka (ParkAvenue),

Wyróżniamy także czcionki specjalne,
m.in.
Symbole – czcionka zawierająca litery
greckiego
alfabetu
i
symbole
matematyczne: a, s m u l D d
Wingdings – czcionka zawierająca rózne
ozdobniki: r , m k l f u
p w

W jednym dokumencie powinny być
stosowane co najwyżej trzy kroje
pisma, np. jeden do głównego
tekstu, drugi do tytułów, trzeci
do elementów dekoracyjnych.

ATRYBUTY TEKSTU
Używa się następujących atrybutów tekstu:
 Pogrubienia: czcionka
 Pochylenia, czyli kursywy: czcionka
 Podkreślenia: czcionka
 Przekreślenia: czcionka
 Wersaliki ( czyli wielkie litery): CZCIONKA

Wielkość znaków określa się w punktach.
1 pkt = 1/72 cala =0,325 mm

Pismo 10 – punktowe (garmond), stosowane
jest najczęściej w gazetach, pismo
12-punktowe
(cycero)
w
książkach.
Podczas pisania wypracowań powinno
stosować się pismo 12 lub 14 – punktowe.

FORMATOWANIE TEKSTU
Formatowanie to ustalanie parametrów
czcionek, czyli kroju, atrybutów, wielkości
i
kolorów),
wyrównywanie
tekstu
(justowanie,
centrowanie,
dosuwanie
do lewego lub prawego marginesu),
ustalanie odstępu między
wersami
oraz wielkości wcięć.

•Justowanie
powinno
się
do
zasadniczego
tekstu,
dodatkowo dzielić wyrazy.

stosować
najlepiej

• Wyrównywanie do lewej strony stosujemy
przy wyliczaniu.
•Centrowanie stosujemy do tytułów
i nagłówków.

NIE NALEŻY:
Naciskać klawisza Enter na końcu każdego
wiersza tekstu – powoduje to tworzenie się
nowego akapitu.

Uniemożliwia to także justowanie tekstu
utworzonego z wierszy, z których każdy
jest oddzielnym akapitem

Naciśnięcie klawisza Enter powoduje
wstawienie znacznika akapitu
, który
należy do znaków specjalnych, tzw.
„znaków białych”. Zaliczamy do nich np.
spacje, spacje twarde, znak tabulacji,
twardy podział wiersza i twardy podział
strony.

Przykład błędnego zastosowania
klawisza ENTER:

Powyższy tekst pisano czcionką 12- punktową
i wiersz zakończono naciśnięciem klawisza
ENTER.

Po
zmianie
czcionki
na
otrzymano następujący tekst:

16-punktową

TWARDY PODZIAŁ WIERSZA
W ramach jednego akapitu trzeba niekiedy
kontynuować pisanie od nowego wiersza.
Stosuje się wtedy tzw. Twardy podział
wiersza, poprzez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy SHIFT+ENTER. Po włączeniu opcji
pokazującej wszystkie znaki pojawi się
.
Znak ten także należy do znaków białych.

NIE NALEŻY:
• Stawiać spacji przed znakami
interpunkcyjnymi, lecz po nich.

•Oddzielać spacjami tekstu w nawiasach
od znaków ( i ).
•Używać spacji do wyrównywania tekstu
w wierszu – do tego celu używa się
tabulatory, suwaki na linijce lub twarde
spacje

SPACJE
Spacji używa się do rozdzielania wyrazów,
nie
powinno
się
jej
stosować
do rozmieszczania tekstu w wierszu.
Formatowanie tekstu z użyciem spacji
sprawia
problemy
podczas
zmiany
parametrów tekstu.

WCIĘCIA
Wcięcie
wyznacza
odległość
tekstu
od marginesów. Może też określać odległość,
na jaką tekst wychodzi poza marginesy.
W prawidłowo zredagowanym tekście akapit
powinien być wyróżniony wcięciem pierwszego
wiersza. Najlepiej wykonać je za pomocą suwaka
na linijce lub w opcji Format/Akapit.

Ustawione wcięcia można zmienić w całym tekście
lub jego fragmencie.

TABULATORY
Tabulator wyznacza pozycję w wierszu,
do której przesunie się kursor tekstowy
i tekst zapisany po jego prawej stronie.

Tabulator stosuje się do przesuwania tekstu
w określone miejsce wiersza ( głównie
do umieszczania tekstu w kolumnach, gdy
nie stosuje się tabeli.

Po naciśnięciu klawisza TAB wprowadzany
jest znak tabulacji, a tekst zostaje
przesunięty do miejsca określonego przez
tabulator.

Tabulator są widoczne na linijce. Tabulator
domyślny jest widoczny jako małe odcinki
pod skalą linijki. Tabulatory specjalne: prawy i
dziesiętny
stosuje
się
głównie
do
poprawnego
wyrównania
liczb
w kolumnach, zaś lewy i środkowy – głównie
do tekstów.

Nie powinno się wykonywać pierwszego
wiersza akapitu klawiszem TAB.

TWARDA SPACJA
Spacja
twarda,
inaczej
zwana
łączącą
lub nierozdzielającą, trwale łączy dwa znaki lub
ciągi znaków. Przy podziale wiersza edytor ich nie
rozdziela i traktuje jako jeden wyraz. Twarda
spacja powstaje przez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy Shift+Enter+Spacja.
Spacje te stosuje się w przypadku spójników
pozostawionych na końcu wiersza, przy zapisie
tytułów naukowych, dat, liczb z jednostkami itp.,
aby uniknąc ich rozdzielenia na dwa wiersze,.


Slide 15

REDAGOWANIE
TEKSTU
Opracowała: Iwona Kowalik
Luty 2006 r.

STOSOWANIE WLAŚCIWEGO
KROJU PISMA

Krój pisma jest charakterystycznym
obrazem pisma drukarskiego o jednolitych
cechach. Wśród podstawowych krojów
wyróżniamy: bezszeryowe, szeryfowe
i „pisanki”.

Oto przykłady krojów bezszeryfowych:
Czcionka ( Arial),
Czcionka (Tahoma)
Krojów tych używa się do podpisów,
przypisów, tytułów, czyli tych elementów,
które
powinny
się
odróżniać
od zasadniczego tekstu. Czcionki te
są bardziej czytelne, są więc zalecane
także do używania w prezentacjach
i na stronach WWW.

Przykład krojów szyfrowych:
Czcionka (Times New Roman),
Czcionka (Book Antiqua),
Czcionka (Courier New)
Tych krojów używamy do składu gazet
i książek. Korzystamy z nich przy pisaniu
notatek, wypracowań, które zamierzamy
drukować, ponieważ przy niewielkich
rozmiarach liter są one bardziej czytelne.

„Pisanki” przypominają pismo odręczne.
Nie jest wygodne dla czytelnika, lecz nadaje
tekstowi niepowtarzalny, osobisty charakter.
Korzysta się z tego kroju pisma
przy tworzeniu dyplomów, podziękowań itp.
Przykłady „pisanki”:
Czcionka (Monotype Corsiva),

Czcionka (Cataneo),
Czcionka (ParkAvenue),

Wyróżniamy także czcionki specjalne,
m.in.
Symbole – czcionka zawierająca litery
greckiego
alfabetu
i
symbole
matematyczne: a, s m u l D d
Wingdings – czcionka zawierająca rózne
ozdobniki: r , m k l f u
p w

W jednym dokumencie powinny być
stosowane co najwyżej trzy kroje
pisma, np. jeden do głównego
tekstu, drugi do tytułów, trzeci
do elementów dekoracyjnych.

ATRYBUTY TEKSTU
Używa się następujących atrybutów tekstu:
 Pogrubienia: czcionka
 Pochylenia, czyli kursywy: czcionka
 Podkreślenia: czcionka
 Przekreślenia: czcionka
 Wersaliki ( czyli wielkie litery): CZCIONKA

Wielkość znaków określa się w punktach.
1 pkt = 1/72 cala =0,325 mm

Pismo 10 – punktowe (garmond), stosowane
jest najczęściej w gazetach, pismo
12-punktowe
(cycero)
w
książkach.
Podczas pisania wypracowań powinno
stosować się pismo 12 lub 14 – punktowe.

FORMATOWANIE TEKSTU
Formatowanie to ustalanie parametrów
czcionek, czyli kroju, atrybutów, wielkości
i
kolorów),
wyrównywanie
tekstu
(justowanie,
centrowanie,
dosuwanie
do lewego lub prawego marginesu),
ustalanie odstępu między
wersami
oraz wielkości wcięć.

•Justowanie
powinno
się
do
zasadniczego
tekstu,
dodatkowo dzielić wyrazy.

stosować
najlepiej

• Wyrównywanie do lewej strony stosujemy
przy wyliczaniu.
•Centrowanie stosujemy do tytułów
i nagłówków.

NIE NALEŻY:
Naciskać klawisza Enter na końcu każdego
wiersza tekstu – powoduje to tworzenie się
nowego akapitu.

Uniemożliwia to także justowanie tekstu
utworzonego z wierszy, z których każdy
jest oddzielnym akapitem

Naciśnięcie klawisza Enter powoduje
wstawienie znacznika akapitu
, który
należy do znaków specjalnych, tzw.
„znaków białych”. Zaliczamy do nich np.
spacje, spacje twarde, znak tabulacji,
twardy podział wiersza i twardy podział
strony.

Przykład błędnego zastosowania
klawisza ENTER:

Powyższy tekst pisano czcionką 12- punktową
i wiersz zakończono naciśnięciem klawisza
ENTER.

Po
zmianie
czcionki
na
otrzymano następujący tekst:

16-punktową

TWARDY PODZIAŁ WIERSZA
W ramach jednego akapitu trzeba niekiedy
kontynuować pisanie od nowego wiersza.
Stosuje się wtedy tzw. Twardy podział
wiersza, poprzez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy SHIFT+ENTER. Po włączeniu opcji
pokazującej wszystkie znaki pojawi się
.
Znak ten także należy do znaków białych.

NIE NALEŻY:
• Stawiać spacji przed znakami
interpunkcyjnymi, lecz po nich.

•Oddzielać spacjami tekstu w nawiasach
od znaków ( i ).
•Używać spacji do wyrównywania tekstu
w wierszu – do tego celu używa się
tabulatory, suwaki na linijce lub twarde
spacje

SPACJE
Spacji używa się do rozdzielania wyrazów,
nie
powinno
się
jej
stosować
do rozmieszczania tekstu w wierszu.
Formatowanie tekstu z użyciem spacji
sprawia
problemy
podczas
zmiany
parametrów tekstu.

WCIĘCIA
Wcięcie
wyznacza
odległość
tekstu
od marginesów. Może też określać odległość,
na jaką tekst wychodzi poza marginesy.
W prawidłowo zredagowanym tekście akapit
powinien być wyróżniony wcięciem pierwszego
wiersza. Najlepiej wykonać je za pomocą suwaka
na linijce lub w opcji Format/Akapit.

Ustawione wcięcia można zmienić w całym tekście
lub jego fragmencie.

TABULATORY
Tabulator wyznacza pozycję w wierszu,
do której przesunie się kursor tekstowy
i tekst zapisany po jego prawej stronie.

Tabulator stosuje się do przesuwania tekstu
w określone miejsce wiersza ( głównie
do umieszczania tekstu w kolumnach, gdy
nie stosuje się tabeli.

Po naciśnięciu klawisza TAB wprowadzany
jest znak tabulacji, a tekst zostaje
przesunięty do miejsca określonego przez
tabulator.

Tabulator są widoczne na linijce. Tabulator
domyślny jest widoczny jako małe odcinki
pod skalą linijki. Tabulatory specjalne: prawy i
dziesiętny
stosuje
się
głównie
do
poprawnego
wyrównania
liczb
w kolumnach, zaś lewy i środkowy – głównie
do tekstów.

Nie powinno się wykonywać pierwszego
wiersza akapitu klawiszem TAB.

TWARDA SPACJA
Spacja
twarda,
inaczej
zwana
łączącą
lub nierozdzielającą, trwale łączy dwa znaki lub
ciągi znaków. Przy podziale wiersza edytor ich nie
rozdziela i traktuje jako jeden wyraz. Twarda
spacja powstaje przez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy Shift+Enter+Spacja.
Spacje te stosuje się w przypadku spójników
pozostawionych na końcu wiersza, przy zapisie
tytułów naukowych, dat, liczb z jednostkami itp.,
aby uniknąc ich rozdzielenia na dwa wiersze,.


Slide 16

REDAGOWANIE
TEKSTU
Opracowała: Iwona Kowalik
Luty 2006 r.

STOSOWANIE WLAŚCIWEGO
KROJU PISMA

Krój pisma jest charakterystycznym
obrazem pisma drukarskiego o jednolitych
cechach. Wśród podstawowych krojów
wyróżniamy: bezszeryowe, szeryfowe
i „pisanki”.

Oto przykłady krojów bezszeryfowych:
Czcionka ( Arial),
Czcionka (Tahoma)
Krojów tych używa się do podpisów,
przypisów, tytułów, czyli tych elementów,
które
powinny
się
odróżniać
od zasadniczego tekstu. Czcionki te
są bardziej czytelne, są więc zalecane
także do używania w prezentacjach
i na stronach WWW.

Przykład krojów szyfrowych:
Czcionka (Times New Roman),
Czcionka (Book Antiqua),
Czcionka (Courier New)
Tych krojów używamy do składu gazet
i książek. Korzystamy z nich przy pisaniu
notatek, wypracowań, które zamierzamy
drukować, ponieważ przy niewielkich
rozmiarach liter są one bardziej czytelne.

„Pisanki” przypominają pismo odręczne.
Nie jest wygodne dla czytelnika, lecz nadaje
tekstowi niepowtarzalny, osobisty charakter.
Korzysta się z tego kroju pisma
przy tworzeniu dyplomów, podziękowań itp.
Przykłady „pisanki”:
Czcionka (Monotype Corsiva),

Czcionka (Cataneo),
Czcionka (ParkAvenue),

Wyróżniamy także czcionki specjalne,
m.in.
Symbole – czcionka zawierająca litery
greckiego
alfabetu
i
symbole
matematyczne: a, s m u l D d
Wingdings – czcionka zawierająca rózne
ozdobniki: r , m k l f u
p w

W jednym dokumencie powinny być
stosowane co najwyżej trzy kroje
pisma, np. jeden do głównego
tekstu, drugi do tytułów, trzeci
do elementów dekoracyjnych.

ATRYBUTY TEKSTU
Używa się następujących atrybutów tekstu:
 Pogrubienia: czcionka
 Pochylenia, czyli kursywy: czcionka
 Podkreślenia: czcionka
 Przekreślenia: czcionka
 Wersaliki ( czyli wielkie litery): CZCIONKA

Wielkość znaków określa się w punktach.
1 pkt = 1/72 cala =0,325 mm

Pismo 10 – punktowe (garmond), stosowane
jest najczęściej w gazetach, pismo
12-punktowe
(cycero)
w
książkach.
Podczas pisania wypracowań powinno
stosować się pismo 12 lub 14 – punktowe.

FORMATOWANIE TEKSTU
Formatowanie to ustalanie parametrów
czcionek, czyli kroju, atrybutów, wielkości
i
kolorów),
wyrównywanie
tekstu
(justowanie,
centrowanie,
dosuwanie
do lewego lub prawego marginesu),
ustalanie odstępu między
wersami
oraz wielkości wcięć.

•Justowanie
powinno
się
do
zasadniczego
tekstu,
dodatkowo dzielić wyrazy.

stosować
najlepiej

• Wyrównywanie do lewej strony stosujemy
przy wyliczaniu.
•Centrowanie stosujemy do tytułów
i nagłówków.

NIE NALEŻY:
Naciskać klawisza Enter na końcu każdego
wiersza tekstu – powoduje to tworzenie się
nowego akapitu.

Uniemożliwia to także justowanie tekstu
utworzonego z wierszy, z których każdy
jest oddzielnym akapitem

Naciśnięcie klawisza Enter powoduje
wstawienie znacznika akapitu
, który
należy do znaków specjalnych, tzw.
„znaków białych”. Zaliczamy do nich np.
spacje, spacje twarde, znak tabulacji,
twardy podział wiersza i twardy podział
strony.

Przykład błędnego zastosowania
klawisza ENTER:

Powyższy tekst pisano czcionką 12- punktową
i wiersz zakończono naciśnięciem klawisza
ENTER.

Po
zmianie
czcionki
na
otrzymano następujący tekst:

16-punktową

TWARDY PODZIAŁ WIERSZA
W ramach jednego akapitu trzeba niekiedy
kontynuować pisanie od nowego wiersza.
Stosuje się wtedy tzw. Twardy podział
wiersza, poprzez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy SHIFT+ENTER. Po włączeniu opcji
pokazującej wszystkie znaki pojawi się
.
Znak ten także należy do znaków białych.

NIE NALEŻY:
• Stawiać spacji przed znakami
interpunkcyjnymi, lecz po nich.

•Oddzielać spacjami tekstu w nawiasach
od znaków ( i ).
•Używać spacji do wyrównywania tekstu
w wierszu – do tego celu używa się
tabulatory, suwaki na linijce lub twarde
spacje

SPACJE
Spacji używa się do rozdzielania wyrazów,
nie
powinno
się
jej
stosować
do rozmieszczania tekstu w wierszu.
Formatowanie tekstu z użyciem spacji
sprawia
problemy
podczas
zmiany
parametrów tekstu.

WCIĘCIA
Wcięcie
wyznacza
odległość
tekstu
od marginesów. Może też określać odległość,
na jaką tekst wychodzi poza marginesy.
W prawidłowo zredagowanym tekście akapit
powinien być wyróżniony wcięciem pierwszego
wiersza. Najlepiej wykonać je za pomocą suwaka
na linijce lub w opcji Format/Akapit.

Ustawione wcięcia można zmienić w całym tekście
lub jego fragmencie.

TABULATORY
Tabulator wyznacza pozycję w wierszu,
do której przesunie się kursor tekstowy
i tekst zapisany po jego prawej stronie.

Tabulator stosuje się do przesuwania tekstu
w określone miejsce wiersza ( głównie
do umieszczania tekstu w kolumnach, gdy
nie stosuje się tabeli.

Po naciśnięciu klawisza TAB wprowadzany
jest znak tabulacji, a tekst zostaje
przesunięty do miejsca określonego przez
tabulator.

Tabulator są widoczne na linijce. Tabulator
domyślny jest widoczny jako małe odcinki
pod skalą linijki. Tabulatory specjalne: prawy i
dziesiętny
stosuje
się
głównie
do
poprawnego
wyrównania
liczb
w kolumnach, zaś lewy i środkowy – głównie
do tekstów.

Nie powinno się wykonywać pierwszego
wiersza akapitu klawiszem TAB.

TWARDA SPACJA
Spacja
twarda,
inaczej
zwana
łączącą
lub nierozdzielającą, trwale łączy dwa znaki lub
ciągi znaków. Przy podziale wiersza edytor ich nie
rozdziela i traktuje jako jeden wyraz. Twarda
spacja powstaje przez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy Shift+Enter+Spacja.
Spacje te stosuje się w przypadku spójników
pozostawionych na końcu wiersza, przy zapisie
tytułów naukowych, dat, liczb z jednostkami itp.,
aby uniknąc ich rozdzielenia na dwa wiersze,.


Slide 17

REDAGOWANIE
TEKSTU
Opracowała: Iwona Kowalik
Luty 2006 r.

STOSOWANIE WLAŚCIWEGO
KROJU PISMA

Krój pisma jest charakterystycznym
obrazem pisma drukarskiego o jednolitych
cechach. Wśród podstawowych krojów
wyróżniamy: bezszeryowe, szeryfowe
i „pisanki”.

Oto przykłady krojów bezszeryfowych:
Czcionka ( Arial),
Czcionka (Tahoma)
Krojów tych używa się do podpisów,
przypisów, tytułów, czyli tych elementów,
które
powinny
się
odróżniać
od zasadniczego tekstu. Czcionki te
są bardziej czytelne, są więc zalecane
także do używania w prezentacjach
i na stronach WWW.

Przykład krojów szyfrowych:
Czcionka (Times New Roman),
Czcionka (Book Antiqua),
Czcionka (Courier New)
Tych krojów używamy do składu gazet
i książek. Korzystamy z nich przy pisaniu
notatek, wypracowań, które zamierzamy
drukować, ponieważ przy niewielkich
rozmiarach liter są one bardziej czytelne.

„Pisanki” przypominają pismo odręczne.
Nie jest wygodne dla czytelnika, lecz nadaje
tekstowi niepowtarzalny, osobisty charakter.
Korzysta się z tego kroju pisma
przy tworzeniu dyplomów, podziękowań itp.
Przykłady „pisanki”:
Czcionka (Monotype Corsiva),

Czcionka (Cataneo),
Czcionka (ParkAvenue),

Wyróżniamy także czcionki specjalne,
m.in.
Symbole – czcionka zawierająca litery
greckiego
alfabetu
i
symbole
matematyczne: a, s m u l D d
Wingdings – czcionka zawierająca rózne
ozdobniki: r , m k l f u
p w

W jednym dokumencie powinny być
stosowane co najwyżej trzy kroje
pisma, np. jeden do głównego
tekstu, drugi do tytułów, trzeci
do elementów dekoracyjnych.

ATRYBUTY TEKSTU
Używa się następujących atrybutów tekstu:
 Pogrubienia: czcionka
 Pochylenia, czyli kursywy: czcionka
 Podkreślenia: czcionka
 Przekreślenia: czcionka
 Wersaliki ( czyli wielkie litery): CZCIONKA

Wielkość znaków określa się w punktach.
1 pkt = 1/72 cala =0,325 mm

Pismo 10 – punktowe (garmond), stosowane
jest najczęściej w gazetach, pismo
12-punktowe
(cycero)
w
książkach.
Podczas pisania wypracowań powinno
stosować się pismo 12 lub 14 – punktowe.

FORMATOWANIE TEKSTU
Formatowanie to ustalanie parametrów
czcionek, czyli kroju, atrybutów, wielkości
i
kolorów),
wyrównywanie
tekstu
(justowanie,
centrowanie,
dosuwanie
do lewego lub prawego marginesu),
ustalanie odstępu między
wersami
oraz wielkości wcięć.

•Justowanie
powinno
się
do
zasadniczego
tekstu,
dodatkowo dzielić wyrazy.

stosować
najlepiej

• Wyrównywanie do lewej strony stosujemy
przy wyliczaniu.
•Centrowanie stosujemy do tytułów
i nagłówków.

NIE NALEŻY:
Naciskać klawisza Enter na końcu każdego
wiersza tekstu – powoduje to tworzenie się
nowego akapitu.

Uniemożliwia to także justowanie tekstu
utworzonego z wierszy, z których każdy
jest oddzielnym akapitem

Naciśnięcie klawisza Enter powoduje
wstawienie znacznika akapitu
, który
należy do znaków specjalnych, tzw.
„znaków białych”. Zaliczamy do nich np.
spacje, spacje twarde, znak tabulacji,
twardy podział wiersza i twardy podział
strony.

Przykład błędnego zastosowania
klawisza ENTER:

Powyższy tekst pisano czcionką 12- punktową
i wiersz zakończono naciśnięciem klawisza
ENTER.

Po
zmianie
czcionki
na
otrzymano następujący tekst:

16-punktową

TWARDY PODZIAŁ WIERSZA
W ramach jednego akapitu trzeba niekiedy
kontynuować pisanie od nowego wiersza.
Stosuje się wtedy tzw. Twardy podział
wiersza, poprzez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy SHIFT+ENTER. Po włączeniu opcji
pokazującej wszystkie znaki pojawi się
.
Znak ten także należy do znaków białych.

NIE NALEŻY:
• Stawiać spacji przed znakami
interpunkcyjnymi, lecz po nich.

•Oddzielać spacjami tekstu w nawiasach
od znaków ( i ).
•Używać spacji do wyrównywania tekstu
w wierszu – do tego celu używa się
tabulatory, suwaki na linijce lub twarde
spacje

SPACJE
Spacji używa się do rozdzielania wyrazów,
nie
powinno
się
jej
stosować
do rozmieszczania tekstu w wierszu.
Formatowanie tekstu z użyciem spacji
sprawia
problemy
podczas
zmiany
parametrów tekstu.

WCIĘCIA
Wcięcie
wyznacza
odległość
tekstu
od marginesów. Może też określać odległość,
na jaką tekst wychodzi poza marginesy.
W prawidłowo zredagowanym tekście akapit
powinien być wyróżniony wcięciem pierwszego
wiersza. Najlepiej wykonać je za pomocą suwaka
na linijce lub w opcji Format/Akapit.

Ustawione wcięcia można zmienić w całym tekście
lub jego fragmencie.

TABULATORY
Tabulator wyznacza pozycję w wierszu,
do której przesunie się kursor tekstowy
i tekst zapisany po jego prawej stronie.

Tabulator stosuje się do przesuwania tekstu
w określone miejsce wiersza ( głównie
do umieszczania tekstu w kolumnach, gdy
nie stosuje się tabeli.

Po naciśnięciu klawisza TAB wprowadzany
jest znak tabulacji, a tekst zostaje
przesunięty do miejsca określonego przez
tabulator.

Tabulator są widoczne na linijce. Tabulator
domyślny jest widoczny jako małe odcinki
pod skalą linijki. Tabulatory specjalne: prawy i
dziesiętny
stosuje
się
głównie
do
poprawnego
wyrównania
liczb
w kolumnach, zaś lewy i środkowy – głównie
do tekstów.

Nie powinno się wykonywać pierwszego
wiersza akapitu klawiszem TAB.

TWARDA SPACJA
Spacja
twarda,
inaczej
zwana
łączącą
lub nierozdzielającą, trwale łączy dwa znaki lub
ciągi znaków. Przy podziale wiersza edytor ich nie
rozdziela i traktuje jako jeden wyraz. Twarda
spacja powstaje przez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy Shift+Enter+Spacja.
Spacje te stosuje się w przypadku spójników
pozostawionych na końcu wiersza, przy zapisie
tytułów naukowych, dat, liczb z jednostkami itp.,
aby uniknąc ich rozdzielenia na dwa wiersze,.


Slide 18

REDAGOWANIE
TEKSTU
Opracowała: Iwona Kowalik
Luty 2006 r.

STOSOWANIE WLAŚCIWEGO
KROJU PISMA

Krój pisma jest charakterystycznym
obrazem pisma drukarskiego o jednolitych
cechach. Wśród podstawowych krojów
wyróżniamy: bezszeryowe, szeryfowe
i „pisanki”.

Oto przykłady krojów bezszeryfowych:
Czcionka ( Arial),
Czcionka (Tahoma)
Krojów tych używa się do podpisów,
przypisów, tytułów, czyli tych elementów,
które
powinny
się
odróżniać
od zasadniczego tekstu. Czcionki te
są bardziej czytelne, są więc zalecane
także do używania w prezentacjach
i na stronach WWW.

Przykład krojów szyfrowych:
Czcionka (Times New Roman),
Czcionka (Book Antiqua),
Czcionka (Courier New)
Tych krojów używamy do składu gazet
i książek. Korzystamy z nich przy pisaniu
notatek, wypracowań, które zamierzamy
drukować, ponieważ przy niewielkich
rozmiarach liter są one bardziej czytelne.

„Pisanki” przypominają pismo odręczne.
Nie jest wygodne dla czytelnika, lecz nadaje
tekstowi niepowtarzalny, osobisty charakter.
Korzysta się z tego kroju pisma
przy tworzeniu dyplomów, podziękowań itp.
Przykłady „pisanki”:
Czcionka (Monotype Corsiva),

Czcionka (Cataneo),
Czcionka (ParkAvenue),

Wyróżniamy także czcionki specjalne,
m.in.
Symbole – czcionka zawierająca litery
greckiego
alfabetu
i
symbole
matematyczne: a, s m u l D d
Wingdings – czcionka zawierająca rózne
ozdobniki: r , m k l f u
p w

W jednym dokumencie powinny być
stosowane co najwyżej trzy kroje
pisma, np. jeden do głównego
tekstu, drugi do tytułów, trzeci
do elementów dekoracyjnych.

ATRYBUTY TEKSTU
Używa się następujących atrybutów tekstu:
 Pogrubienia: czcionka
 Pochylenia, czyli kursywy: czcionka
 Podkreślenia: czcionka
 Przekreślenia: czcionka
 Wersaliki ( czyli wielkie litery): CZCIONKA

Wielkość znaków określa się w punktach.
1 pkt = 1/72 cala =0,325 mm

Pismo 10 – punktowe (garmond), stosowane
jest najczęściej w gazetach, pismo
12-punktowe
(cycero)
w
książkach.
Podczas pisania wypracowań powinno
stosować się pismo 12 lub 14 – punktowe.

FORMATOWANIE TEKSTU
Formatowanie to ustalanie parametrów
czcionek, czyli kroju, atrybutów, wielkości
i
kolorów),
wyrównywanie
tekstu
(justowanie,
centrowanie,
dosuwanie
do lewego lub prawego marginesu),
ustalanie odstępu między
wersami
oraz wielkości wcięć.

•Justowanie
powinno
się
do
zasadniczego
tekstu,
dodatkowo dzielić wyrazy.

stosować
najlepiej

• Wyrównywanie do lewej strony stosujemy
przy wyliczaniu.
•Centrowanie stosujemy do tytułów
i nagłówków.

NIE NALEŻY:
Naciskać klawisza Enter na końcu każdego
wiersza tekstu – powoduje to tworzenie się
nowego akapitu.

Uniemożliwia to także justowanie tekstu
utworzonego z wierszy, z których każdy
jest oddzielnym akapitem

Naciśnięcie klawisza Enter powoduje
wstawienie znacznika akapitu
, który
należy do znaków specjalnych, tzw.
„znaków białych”. Zaliczamy do nich np.
spacje, spacje twarde, znak tabulacji,
twardy podział wiersza i twardy podział
strony.

Przykład błędnego zastosowania
klawisza ENTER:

Powyższy tekst pisano czcionką 12- punktową
i wiersz zakończono naciśnięciem klawisza
ENTER.

Po
zmianie
czcionki
na
otrzymano następujący tekst:

16-punktową

TWARDY PODZIAŁ WIERSZA
W ramach jednego akapitu trzeba niekiedy
kontynuować pisanie od nowego wiersza.
Stosuje się wtedy tzw. Twardy podział
wiersza, poprzez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy SHIFT+ENTER. Po włączeniu opcji
pokazującej wszystkie znaki pojawi się
.
Znak ten także należy do znaków białych.

NIE NALEŻY:
• Stawiać spacji przed znakami
interpunkcyjnymi, lecz po nich.

•Oddzielać spacjami tekstu w nawiasach
od znaków ( i ).
•Używać spacji do wyrównywania tekstu
w wierszu – do tego celu używa się
tabulatory, suwaki na linijce lub twarde
spacje

SPACJE
Spacji używa się do rozdzielania wyrazów,
nie
powinno
się
jej
stosować
do rozmieszczania tekstu w wierszu.
Formatowanie tekstu z użyciem spacji
sprawia
problemy
podczas
zmiany
parametrów tekstu.

WCIĘCIA
Wcięcie
wyznacza
odległość
tekstu
od marginesów. Może też określać odległość,
na jaką tekst wychodzi poza marginesy.
W prawidłowo zredagowanym tekście akapit
powinien być wyróżniony wcięciem pierwszego
wiersza. Najlepiej wykonać je za pomocą suwaka
na linijce lub w opcji Format/Akapit.

Ustawione wcięcia można zmienić w całym tekście
lub jego fragmencie.

TABULATORY
Tabulator wyznacza pozycję w wierszu,
do której przesunie się kursor tekstowy
i tekst zapisany po jego prawej stronie.

Tabulator stosuje się do przesuwania tekstu
w określone miejsce wiersza ( głównie
do umieszczania tekstu w kolumnach, gdy
nie stosuje się tabeli.

Po naciśnięciu klawisza TAB wprowadzany
jest znak tabulacji, a tekst zostaje
przesunięty do miejsca określonego przez
tabulator.

Tabulator są widoczne na linijce. Tabulator
domyślny jest widoczny jako małe odcinki
pod skalą linijki. Tabulatory specjalne: prawy i
dziesiętny
stosuje
się
głównie
do
poprawnego
wyrównania
liczb
w kolumnach, zaś lewy i środkowy – głównie
do tekstów.

Nie powinno się wykonywać pierwszego
wiersza akapitu klawiszem TAB.

TWARDA SPACJA
Spacja
twarda,
inaczej
zwana
łączącą
lub nierozdzielającą, trwale łączy dwa znaki lub
ciągi znaków. Przy podziale wiersza edytor ich nie
rozdziela i traktuje jako jeden wyraz. Twarda
spacja powstaje przez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy Shift+Enter+Spacja.
Spacje te stosuje się w przypadku spójników
pozostawionych na końcu wiersza, przy zapisie
tytułów naukowych, dat, liczb z jednostkami itp.,
aby uniknąc ich rozdzielenia na dwa wiersze,.


Slide 19

REDAGOWANIE
TEKSTU
Opracowała: Iwona Kowalik
Luty 2006 r.

STOSOWANIE WLAŚCIWEGO
KROJU PISMA

Krój pisma jest charakterystycznym
obrazem pisma drukarskiego o jednolitych
cechach. Wśród podstawowych krojów
wyróżniamy: bezszeryowe, szeryfowe
i „pisanki”.

Oto przykłady krojów bezszeryfowych:
Czcionka ( Arial),
Czcionka (Tahoma)
Krojów tych używa się do podpisów,
przypisów, tytułów, czyli tych elementów,
które
powinny
się
odróżniać
od zasadniczego tekstu. Czcionki te
są bardziej czytelne, są więc zalecane
także do używania w prezentacjach
i na stronach WWW.

Przykład krojów szyfrowych:
Czcionka (Times New Roman),
Czcionka (Book Antiqua),
Czcionka (Courier New)
Tych krojów używamy do składu gazet
i książek. Korzystamy z nich przy pisaniu
notatek, wypracowań, które zamierzamy
drukować, ponieważ przy niewielkich
rozmiarach liter są one bardziej czytelne.

„Pisanki” przypominają pismo odręczne.
Nie jest wygodne dla czytelnika, lecz nadaje
tekstowi niepowtarzalny, osobisty charakter.
Korzysta się z tego kroju pisma
przy tworzeniu dyplomów, podziękowań itp.
Przykłady „pisanki”:
Czcionka (Monotype Corsiva),

Czcionka (Cataneo),
Czcionka (ParkAvenue),

Wyróżniamy także czcionki specjalne,
m.in.
Symbole – czcionka zawierająca litery
greckiego
alfabetu
i
symbole
matematyczne: a, s m u l D d
Wingdings – czcionka zawierająca rózne
ozdobniki: r , m k l f u
p w

W jednym dokumencie powinny być
stosowane co najwyżej trzy kroje
pisma, np. jeden do głównego
tekstu, drugi do tytułów, trzeci
do elementów dekoracyjnych.

ATRYBUTY TEKSTU
Używa się następujących atrybutów tekstu:
 Pogrubienia: czcionka
 Pochylenia, czyli kursywy: czcionka
 Podkreślenia: czcionka
 Przekreślenia: czcionka
 Wersaliki ( czyli wielkie litery): CZCIONKA

Wielkość znaków określa się w punktach.
1 pkt = 1/72 cala =0,325 mm

Pismo 10 – punktowe (garmond), stosowane
jest najczęściej w gazetach, pismo
12-punktowe
(cycero)
w
książkach.
Podczas pisania wypracowań powinno
stosować się pismo 12 lub 14 – punktowe.

FORMATOWANIE TEKSTU
Formatowanie to ustalanie parametrów
czcionek, czyli kroju, atrybutów, wielkości
i
kolorów),
wyrównywanie
tekstu
(justowanie,
centrowanie,
dosuwanie
do lewego lub prawego marginesu),
ustalanie odstępu między
wersami
oraz wielkości wcięć.

•Justowanie
powinno
się
do
zasadniczego
tekstu,
dodatkowo dzielić wyrazy.

stosować
najlepiej

• Wyrównywanie do lewej strony stosujemy
przy wyliczaniu.
•Centrowanie stosujemy do tytułów
i nagłówków.

NIE NALEŻY:
Naciskać klawisza Enter na końcu każdego
wiersza tekstu – powoduje to tworzenie się
nowego akapitu.

Uniemożliwia to także justowanie tekstu
utworzonego z wierszy, z których każdy
jest oddzielnym akapitem

Naciśnięcie klawisza Enter powoduje
wstawienie znacznika akapitu
, który
należy do znaków specjalnych, tzw.
„znaków białych”. Zaliczamy do nich np.
spacje, spacje twarde, znak tabulacji,
twardy podział wiersza i twardy podział
strony.

Przykład błędnego zastosowania
klawisza ENTER:

Powyższy tekst pisano czcionką 12- punktową
i wiersz zakończono naciśnięciem klawisza
ENTER.

Po
zmianie
czcionki
na
otrzymano następujący tekst:

16-punktową

TWARDY PODZIAŁ WIERSZA
W ramach jednego akapitu trzeba niekiedy
kontynuować pisanie od nowego wiersza.
Stosuje się wtedy tzw. Twardy podział
wiersza, poprzez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy SHIFT+ENTER. Po włączeniu opcji
pokazującej wszystkie znaki pojawi się
.
Znak ten także należy do znaków białych.

NIE NALEŻY:
• Stawiać spacji przed znakami
interpunkcyjnymi, lecz po nich.

•Oddzielać spacjami tekstu w nawiasach
od znaków ( i ).
•Używać spacji do wyrównywania tekstu
w wierszu – do tego celu używa się
tabulatory, suwaki na linijce lub twarde
spacje

SPACJE
Spacji używa się do rozdzielania wyrazów,
nie
powinno
się
jej
stosować
do rozmieszczania tekstu w wierszu.
Formatowanie tekstu z użyciem spacji
sprawia
problemy
podczas
zmiany
parametrów tekstu.

WCIĘCIA
Wcięcie
wyznacza
odległość
tekstu
od marginesów. Może też określać odległość,
na jaką tekst wychodzi poza marginesy.
W prawidłowo zredagowanym tekście akapit
powinien być wyróżniony wcięciem pierwszego
wiersza. Najlepiej wykonać je za pomocą suwaka
na linijce lub w opcji Format/Akapit.

Ustawione wcięcia można zmienić w całym tekście
lub jego fragmencie.

TABULATORY
Tabulator wyznacza pozycję w wierszu,
do której przesunie się kursor tekstowy
i tekst zapisany po jego prawej stronie.

Tabulator stosuje się do przesuwania tekstu
w określone miejsce wiersza ( głównie
do umieszczania tekstu w kolumnach, gdy
nie stosuje się tabeli.

Po naciśnięciu klawisza TAB wprowadzany
jest znak tabulacji, a tekst zostaje
przesunięty do miejsca określonego przez
tabulator.

Tabulator są widoczne na linijce. Tabulator
domyślny jest widoczny jako małe odcinki
pod skalą linijki. Tabulatory specjalne: prawy i
dziesiętny
stosuje
się
głównie
do
poprawnego
wyrównania
liczb
w kolumnach, zaś lewy i środkowy – głównie
do tekstów.

Nie powinno się wykonywać pierwszego
wiersza akapitu klawiszem TAB.

TWARDA SPACJA
Spacja
twarda,
inaczej
zwana
łączącą
lub nierozdzielającą, trwale łączy dwa znaki lub
ciągi znaków. Przy podziale wiersza edytor ich nie
rozdziela i traktuje jako jeden wyraz. Twarda
spacja powstaje przez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy Shift+Enter+Spacja.
Spacje te stosuje się w przypadku spójników
pozostawionych na końcu wiersza, przy zapisie
tytułów naukowych, dat, liczb z jednostkami itp.,
aby uniknąc ich rozdzielenia na dwa wiersze,.


Slide 20

REDAGOWANIE
TEKSTU
Opracowała: Iwona Kowalik
Luty 2006 r.

STOSOWANIE WLAŚCIWEGO
KROJU PISMA

Krój pisma jest charakterystycznym
obrazem pisma drukarskiego o jednolitych
cechach. Wśród podstawowych krojów
wyróżniamy: bezszeryowe, szeryfowe
i „pisanki”.

Oto przykłady krojów bezszeryfowych:
Czcionka ( Arial),
Czcionka (Tahoma)
Krojów tych używa się do podpisów,
przypisów, tytułów, czyli tych elementów,
które
powinny
się
odróżniać
od zasadniczego tekstu. Czcionki te
są bardziej czytelne, są więc zalecane
także do używania w prezentacjach
i na stronach WWW.

Przykład krojów szyfrowych:
Czcionka (Times New Roman),
Czcionka (Book Antiqua),
Czcionka (Courier New)
Tych krojów używamy do składu gazet
i książek. Korzystamy z nich przy pisaniu
notatek, wypracowań, które zamierzamy
drukować, ponieważ przy niewielkich
rozmiarach liter są one bardziej czytelne.

„Pisanki” przypominają pismo odręczne.
Nie jest wygodne dla czytelnika, lecz nadaje
tekstowi niepowtarzalny, osobisty charakter.
Korzysta się z tego kroju pisma
przy tworzeniu dyplomów, podziękowań itp.
Przykłady „pisanki”:
Czcionka (Monotype Corsiva),

Czcionka (Cataneo),
Czcionka (ParkAvenue),

Wyróżniamy także czcionki specjalne,
m.in.
Symbole – czcionka zawierająca litery
greckiego
alfabetu
i
symbole
matematyczne: a, s m u l D d
Wingdings – czcionka zawierająca rózne
ozdobniki: r , m k l f u
p w

W jednym dokumencie powinny być
stosowane co najwyżej trzy kroje
pisma, np. jeden do głównego
tekstu, drugi do tytułów, trzeci
do elementów dekoracyjnych.

ATRYBUTY TEKSTU
Używa się następujących atrybutów tekstu:
 Pogrubienia: czcionka
 Pochylenia, czyli kursywy: czcionka
 Podkreślenia: czcionka
 Przekreślenia: czcionka
 Wersaliki ( czyli wielkie litery): CZCIONKA

Wielkość znaków określa się w punktach.
1 pkt = 1/72 cala =0,325 mm

Pismo 10 – punktowe (garmond), stosowane
jest najczęściej w gazetach, pismo
12-punktowe
(cycero)
w
książkach.
Podczas pisania wypracowań powinno
stosować się pismo 12 lub 14 – punktowe.

FORMATOWANIE TEKSTU
Formatowanie to ustalanie parametrów
czcionek, czyli kroju, atrybutów, wielkości
i
kolorów),
wyrównywanie
tekstu
(justowanie,
centrowanie,
dosuwanie
do lewego lub prawego marginesu),
ustalanie odstępu między
wersami
oraz wielkości wcięć.

•Justowanie
powinno
się
do
zasadniczego
tekstu,
dodatkowo dzielić wyrazy.

stosować
najlepiej

• Wyrównywanie do lewej strony stosujemy
przy wyliczaniu.
•Centrowanie stosujemy do tytułów
i nagłówków.

NIE NALEŻY:
Naciskać klawisza Enter na końcu każdego
wiersza tekstu – powoduje to tworzenie się
nowego akapitu.

Uniemożliwia to także justowanie tekstu
utworzonego z wierszy, z których każdy
jest oddzielnym akapitem

Naciśnięcie klawisza Enter powoduje
wstawienie znacznika akapitu
, który
należy do znaków specjalnych, tzw.
„znaków białych”. Zaliczamy do nich np.
spacje, spacje twarde, znak tabulacji,
twardy podział wiersza i twardy podział
strony.

Przykład błędnego zastosowania
klawisza ENTER:

Powyższy tekst pisano czcionką 12- punktową
i wiersz zakończono naciśnięciem klawisza
ENTER.

Po
zmianie
czcionki
na
otrzymano następujący tekst:

16-punktową

TWARDY PODZIAŁ WIERSZA
W ramach jednego akapitu trzeba niekiedy
kontynuować pisanie od nowego wiersza.
Stosuje się wtedy tzw. Twardy podział
wiersza, poprzez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy SHIFT+ENTER. Po włączeniu opcji
pokazującej wszystkie znaki pojawi się
.
Znak ten także należy do znaków białych.

NIE NALEŻY:
• Stawiać spacji przed znakami
interpunkcyjnymi, lecz po nich.

•Oddzielać spacjami tekstu w nawiasach
od znaków ( i ).
•Używać spacji do wyrównywania tekstu
w wierszu – do tego celu używa się
tabulatory, suwaki na linijce lub twarde
spacje

SPACJE
Spacji używa się do rozdzielania wyrazów,
nie
powinno
się
jej
stosować
do rozmieszczania tekstu w wierszu.
Formatowanie tekstu z użyciem spacji
sprawia
problemy
podczas
zmiany
parametrów tekstu.

WCIĘCIA
Wcięcie
wyznacza
odległość
tekstu
od marginesów. Może też określać odległość,
na jaką tekst wychodzi poza marginesy.
W prawidłowo zredagowanym tekście akapit
powinien być wyróżniony wcięciem pierwszego
wiersza. Najlepiej wykonać je za pomocą suwaka
na linijce lub w opcji Format/Akapit.

Ustawione wcięcia można zmienić w całym tekście
lub jego fragmencie.

TABULATORY
Tabulator wyznacza pozycję w wierszu,
do której przesunie się kursor tekstowy
i tekst zapisany po jego prawej stronie.

Tabulator stosuje się do przesuwania tekstu
w określone miejsce wiersza ( głównie
do umieszczania tekstu w kolumnach, gdy
nie stosuje się tabeli.

Po naciśnięciu klawisza TAB wprowadzany
jest znak tabulacji, a tekst zostaje
przesunięty do miejsca określonego przez
tabulator.

Tabulator są widoczne na linijce. Tabulator
domyślny jest widoczny jako małe odcinki
pod skalą linijki. Tabulatory specjalne: prawy i
dziesiętny
stosuje
się
głównie
do
poprawnego
wyrównania
liczb
w kolumnach, zaś lewy i środkowy – głównie
do tekstów.

Nie powinno się wykonywać pierwszego
wiersza akapitu klawiszem TAB.

TWARDA SPACJA
Spacja
twarda,
inaczej
zwana
łączącą
lub nierozdzielającą, trwale łączy dwa znaki lub
ciągi znaków. Przy podziale wiersza edytor ich nie
rozdziela i traktuje jako jeden wyraz. Twarda
spacja powstaje przez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy Shift+Enter+Spacja.
Spacje te stosuje się w przypadku spójników
pozostawionych na końcu wiersza, przy zapisie
tytułów naukowych, dat, liczb z jednostkami itp.,
aby uniknąc ich rozdzielenia na dwa wiersze,.


Slide 21

REDAGOWANIE
TEKSTU
Opracowała: Iwona Kowalik
Luty 2006 r.

STOSOWANIE WLAŚCIWEGO
KROJU PISMA

Krój pisma jest charakterystycznym
obrazem pisma drukarskiego o jednolitych
cechach. Wśród podstawowych krojów
wyróżniamy: bezszeryowe, szeryfowe
i „pisanki”.

Oto przykłady krojów bezszeryfowych:
Czcionka ( Arial),
Czcionka (Tahoma)
Krojów tych używa się do podpisów,
przypisów, tytułów, czyli tych elementów,
które
powinny
się
odróżniać
od zasadniczego tekstu. Czcionki te
są bardziej czytelne, są więc zalecane
także do używania w prezentacjach
i na stronach WWW.

Przykład krojów szyfrowych:
Czcionka (Times New Roman),
Czcionka (Book Antiqua),
Czcionka (Courier New)
Tych krojów używamy do składu gazet
i książek. Korzystamy z nich przy pisaniu
notatek, wypracowań, które zamierzamy
drukować, ponieważ przy niewielkich
rozmiarach liter są one bardziej czytelne.

„Pisanki” przypominają pismo odręczne.
Nie jest wygodne dla czytelnika, lecz nadaje
tekstowi niepowtarzalny, osobisty charakter.
Korzysta się z tego kroju pisma
przy tworzeniu dyplomów, podziękowań itp.
Przykłady „pisanki”:
Czcionka (Monotype Corsiva),

Czcionka (Cataneo),
Czcionka (ParkAvenue),

Wyróżniamy także czcionki specjalne,
m.in.
Symbole – czcionka zawierająca litery
greckiego
alfabetu
i
symbole
matematyczne: a, s m u l D d
Wingdings – czcionka zawierająca rózne
ozdobniki: r , m k l f u
p w

W jednym dokumencie powinny być
stosowane co najwyżej trzy kroje
pisma, np. jeden do głównego
tekstu, drugi do tytułów, trzeci
do elementów dekoracyjnych.

ATRYBUTY TEKSTU
Używa się następujących atrybutów tekstu:
 Pogrubienia: czcionka
 Pochylenia, czyli kursywy: czcionka
 Podkreślenia: czcionka
 Przekreślenia: czcionka
 Wersaliki ( czyli wielkie litery): CZCIONKA

Wielkość znaków określa się w punktach.
1 pkt = 1/72 cala =0,325 mm

Pismo 10 – punktowe (garmond), stosowane
jest najczęściej w gazetach, pismo
12-punktowe
(cycero)
w
książkach.
Podczas pisania wypracowań powinno
stosować się pismo 12 lub 14 – punktowe.

FORMATOWANIE TEKSTU
Formatowanie to ustalanie parametrów
czcionek, czyli kroju, atrybutów, wielkości
i
kolorów),
wyrównywanie
tekstu
(justowanie,
centrowanie,
dosuwanie
do lewego lub prawego marginesu),
ustalanie odstępu między
wersami
oraz wielkości wcięć.

•Justowanie
powinno
się
do
zasadniczego
tekstu,
dodatkowo dzielić wyrazy.

stosować
najlepiej

• Wyrównywanie do lewej strony stosujemy
przy wyliczaniu.
•Centrowanie stosujemy do tytułów
i nagłówków.

NIE NALEŻY:
Naciskać klawisza Enter na końcu każdego
wiersza tekstu – powoduje to tworzenie się
nowego akapitu.

Uniemożliwia to także justowanie tekstu
utworzonego z wierszy, z których każdy
jest oddzielnym akapitem

Naciśnięcie klawisza Enter powoduje
wstawienie znacznika akapitu
, który
należy do znaków specjalnych, tzw.
„znaków białych”. Zaliczamy do nich np.
spacje, spacje twarde, znak tabulacji,
twardy podział wiersza i twardy podział
strony.

Przykład błędnego zastosowania
klawisza ENTER:

Powyższy tekst pisano czcionką 12- punktową
i wiersz zakończono naciśnięciem klawisza
ENTER.

Po
zmianie
czcionki
na
otrzymano następujący tekst:

16-punktową

TWARDY PODZIAŁ WIERSZA
W ramach jednego akapitu trzeba niekiedy
kontynuować pisanie od nowego wiersza.
Stosuje się wtedy tzw. Twardy podział
wiersza, poprzez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy SHIFT+ENTER. Po włączeniu opcji
pokazującej wszystkie znaki pojawi się
.
Znak ten także należy do znaków białych.

NIE NALEŻY:
• Stawiać spacji przed znakami
interpunkcyjnymi, lecz po nich.

•Oddzielać spacjami tekstu w nawiasach
od znaków ( i ).
•Używać spacji do wyrównywania tekstu
w wierszu – do tego celu używa się
tabulatory, suwaki na linijce lub twarde
spacje

SPACJE
Spacji używa się do rozdzielania wyrazów,
nie
powinno
się
jej
stosować
do rozmieszczania tekstu w wierszu.
Formatowanie tekstu z użyciem spacji
sprawia
problemy
podczas
zmiany
parametrów tekstu.

WCIĘCIA
Wcięcie
wyznacza
odległość
tekstu
od marginesów. Może też określać odległość,
na jaką tekst wychodzi poza marginesy.
W prawidłowo zredagowanym tekście akapit
powinien być wyróżniony wcięciem pierwszego
wiersza. Najlepiej wykonać je za pomocą suwaka
na linijce lub w opcji Format/Akapit.

Ustawione wcięcia można zmienić w całym tekście
lub jego fragmencie.

TABULATORY
Tabulator wyznacza pozycję w wierszu,
do której przesunie się kursor tekstowy
i tekst zapisany po jego prawej stronie.

Tabulator stosuje się do przesuwania tekstu
w określone miejsce wiersza ( głównie
do umieszczania tekstu w kolumnach, gdy
nie stosuje się tabeli.

Po naciśnięciu klawisza TAB wprowadzany
jest znak tabulacji, a tekst zostaje
przesunięty do miejsca określonego przez
tabulator.

Tabulator są widoczne na linijce. Tabulator
domyślny jest widoczny jako małe odcinki
pod skalą linijki. Tabulatory specjalne: prawy i
dziesiętny
stosuje
się
głównie
do
poprawnego
wyrównania
liczb
w kolumnach, zaś lewy i środkowy – głównie
do tekstów.

Nie powinno się wykonywać pierwszego
wiersza akapitu klawiszem TAB.

TWARDA SPACJA
Spacja
twarda,
inaczej
zwana
łączącą
lub nierozdzielającą, trwale łączy dwa znaki lub
ciągi znaków. Przy podziale wiersza edytor ich nie
rozdziela i traktuje jako jeden wyraz. Twarda
spacja powstaje przez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy Shift+Enter+Spacja.
Spacje te stosuje się w przypadku spójników
pozostawionych na końcu wiersza, przy zapisie
tytułów naukowych, dat, liczb z jednostkami itp.,
aby uniknąc ich rozdzielenia na dwa wiersze,.


Slide 22

REDAGOWANIE
TEKSTU
Opracowała: Iwona Kowalik
Luty 2006 r.

STOSOWANIE WLAŚCIWEGO
KROJU PISMA

Krój pisma jest charakterystycznym
obrazem pisma drukarskiego o jednolitych
cechach. Wśród podstawowych krojów
wyróżniamy: bezszeryowe, szeryfowe
i „pisanki”.

Oto przykłady krojów bezszeryfowych:
Czcionka ( Arial),
Czcionka (Tahoma)
Krojów tych używa się do podpisów,
przypisów, tytułów, czyli tych elementów,
które
powinny
się
odróżniać
od zasadniczego tekstu. Czcionki te
są bardziej czytelne, są więc zalecane
także do używania w prezentacjach
i na stronach WWW.

Przykład krojów szyfrowych:
Czcionka (Times New Roman),
Czcionka (Book Antiqua),
Czcionka (Courier New)
Tych krojów używamy do składu gazet
i książek. Korzystamy z nich przy pisaniu
notatek, wypracowań, które zamierzamy
drukować, ponieważ przy niewielkich
rozmiarach liter są one bardziej czytelne.

„Pisanki” przypominają pismo odręczne.
Nie jest wygodne dla czytelnika, lecz nadaje
tekstowi niepowtarzalny, osobisty charakter.
Korzysta się z tego kroju pisma
przy tworzeniu dyplomów, podziękowań itp.
Przykłady „pisanki”:
Czcionka (Monotype Corsiva),

Czcionka (Cataneo),
Czcionka (ParkAvenue),

Wyróżniamy także czcionki specjalne,
m.in.
Symbole – czcionka zawierająca litery
greckiego
alfabetu
i
symbole
matematyczne: a, s m u l D d
Wingdings – czcionka zawierająca rózne
ozdobniki: r , m k l f u
p w

W jednym dokumencie powinny być
stosowane co najwyżej trzy kroje
pisma, np. jeden do głównego
tekstu, drugi do tytułów, trzeci
do elementów dekoracyjnych.

ATRYBUTY TEKSTU
Używa się następujących atrybutów tekstu:
 Pogrubienia: czcionka
 Pochylenia, czyli kursywy: czcionka
 Podkreślenia: czcionka
 Przekreślenia: czcionka
 Wersaliki ( czyli wielkie litery): CZCIONKA

Wielkość znaków określa się w punktach.
1 pkt = 1/72 cala =0,325 mm

Pismo 10 – punktowe (garmond), stosowane
jest najczęściej w gazetach, pismo
12-punktowe
(cycero)
w
książkach.
Podczas pisania wypracowań powinno
stosować się pismo 12 lub 14 – punktowe.

FORMATOWANIE TEKSTU
Formatowanie to ustalanie parametrów
czcionek, czyli kroju, atrybutów, wielkości
i
kolorów),
wyrównywanie
tekstu
(justowanie,
centrowanie,
dosuwanie
do lewego lub prawego marginesu),
ustalanie odstępu między
wersami
oraz wielkości wcięć.

•Justowanie
powinno
się
do
zasadniczego
tekstu,
dodatkowo dzielić wyrazy.

stosować
najlepiej

• Wyrównywanie do lewej strony stosujemy
przy wyliczaniu.
•Centrowanie stosujemy do tytułów
i nagłówków.

NIE NALEŻY:
Naciskać klawisza Enter na końcu każdego
wiersza tekstu – powoduje to tworzenie się
nowego akapitu.

Uniemożliwia to także justowanie tekstu
utworzonego z wierszy, z których każdy
jest oddzielnym akapitem

Naciśnięcie klawisza Enter powoduje
wstawienie znacznika akapitu
, który
należy do znaków specjalnych, tzw.
„znaków białych”. Zaliczamy do nich np.
spacje, spacje twarde, znak tabulacji,
twardy podział wiersza i twardy podział
strony.

Przykład błędnego zastosowania
klawisza ENTER:

Powyższy tekst pisano czcionką 12- punktową
i wiersz zakończono naciśnięciem klawisza
ENTER.

Po
zmianie
czcionki
na
otrzymano następujący tekst:

16-punktową

TWARDY PODZIAŁ WIERSZA
W ramach jednego akapitu trzeba niekiedy
kontynuować pisanie od nowego wiersza.
Stosuje się wtedy tzw. Twardy podział
wiersza, poprzez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy SHIFT+ENTER. Po włączeniu opcji
pokazującej wszystkie znaki pojawi się
.
Znak ten także należy do znaków białych.

NIE NALEŻY:
• Stawiać spacji przed znakami
interpunkcyjnymi, lecz po nich.

•Oddzielać spacjami tekstu w nawiasach
od znaków ( i ).
•Używać spacji do wyrównywania tekstu
w wierszu – do tego celu używa się
tabulatory, suwaki na linijce lub twarde
spacje

SPACJE
Spacji używa się do rozdzielania wyrazów,
nie
powinno
się
jej
stosować
do rozmieszczania tekstu w wierszu.
Formatowanie tekstu z użyciem spacji
sprawia
problemy
podczas
zmiany
parametrów tekstu.

WCIĘCIA
Wcięcie
wyznacza
odległość
tekstu
od marginesów. Może też określać odległość,
na jaką tekst wychodzi poza marginesy.
W prawidłowo zredagowanym tekście akapit
powinien być wyróżniony wcięciem pierwszego
wiersza. Najlepiej wykonać je za pomocą suwaka
na linijce lub w opcji Format/Akapit.

Ustawione wcięcia można zmienić w całym tekście
lub jego fragmencie.

TABULATORY
Tabulator wyznacza pozycję w wierszu,
do której przesunie się kursor tekstowy
i tekst zapisany po jego prawej stronie.

Tabulator stosuje się do przesuwania tekstu
w określone miejsce wiersza ( głównie
do umieszczania tekstu w kolumnach, gdy
nie stosuje się tabeli.

Po naciśnięciu klawisza TAB wprowadzany
jest znak tabulacji, a tekst zostaje
przesunięty do miejsca określonego przez
tabulator.

Tabulator są widoczne na linijce. Tabulator
domyślny jest widoczny jako małe odcinki
pod skalą linijki. Tabulatory specjalne: prawy i
dziesiętny
stosuje
się
głównie
do
poprawnego
wyrównania
liczb
w kolumnach, zaś lewy i środkowy – głównie
do tekstów.

Nie powinno się wykonywać pierwszego
wiersza akapitu klawiszem TAB.

TWARDA SPACJA
Spacja
twarda,
inaczej
zwana
łączącą
lub nierozdzielającą, trwale łączy dwa znaki lub
ciągi znaków. Przy podziale wiersza edytor ich nie
rozdziela i traktuje jako jeden wyraz. Twarda
spacja powstaje przez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy Shift+Enter+Spacja.
Spacje te stosuje się w przypadku spójników
pozostawionych na końcu wiersza, przy zapisie
tytułów naukowych, dat, liczb z jednostkami itp.,
aby uniknąc ich rozdzielenia na dwa wiersze,.


Slide 23

REDAGOWANIE
TEKSTU
Opracowała: Iwona Kowalik
Luty 2006 r.

STOSOWANIE WLAŚCIWEGO
KROJU PISMA

Krój pisma jest charakterystycznym
obrazem pisma drukarskiego o jednolitych
cechach. Wśród podstawowych krojów
wyróżniamy: bezszeryowe, szeryfowe
i „pisanki”.

Oto przykłady krojów bezszeryfowych:
Czcionka ( Arial),
Czcionka (Tahoma)
Krojów tych używa się do podpisów,
przypisów, tytułów, czyli tych elementów,
które
powinny
się
odróżniać
od zasadniczego tekstu. Czcionki te
są bardziej czytelne, są więc zalecane
także do używania w prezentacjach
i na stronach WWW.

Przykład krojów szyfrowych:
Czcionka (Times New Roman),
Czcionka (Book Antiqua),
Czcionka (Courier New)
Tych krojów używamy do składu gazet
i książek. Korzystamy z nich przy pisaniu
notatek, wypracowań, które zamierzamy
drukować, ponieważ przy niewielkich
rozmiarach liter są one bardziej czytelne.

„Pisanki” przypominają pismo odręczne.
Nie jest wygodne dla czytelnika, lecz nadaje
tekstowi niepowtarzalny, osobisty charakter.
Korzysta się z tego kroju pisma
przy tworzeniu dyplomów, podziękowań itp.
Przykłady „pisanki”:
Czcionka (Monotype Corsiva),

Czcionka (Cataneo),
Czcionka (ParkAvenue),

Wyróżniamy także czcionki specjalne,
m.in.
Symbole – czcionka zawierająca litery
greckiego
alfabetu
i
symbole
matematyczne: a, s m u l D d
Wingdings – czcionka zawierająca rózne
ozdobniki: r , m k l f u
p w

W jednym dokumencie powinny być
stosowane co najwyżej trzy kroje
pisma, np. jeden do głównego
tekstu, drugi do tytułów, trzeci
do elementów dekoracyjnych.

ATRYBUTY TEKSTU
Używa się następujących atrybutów tekstu:
 Pogrubienia: czcionka
 Pochylenia, czyli kursywy: czcionka
 Podkreślenia: czcionka
 Przekreślenia: czcionka
 Wersaliki ( czyli wielkie litery): CZCIONKA

Wielkość znaków określa się w punktach.
1 pkt = 1/72 cala =0,325 mm

Pismo 10 – punktowe (garmond), stosowane
jest najczęściej w gazetach, pismo
12-punktowe
(cycero)
w
książkach.
Podczas pisania wypracowań powinno
stosować się pismo 12 lub 14 – punktowe.

FORMATOWANIE TEKSTU
Formatowanie to ustalanie parametrów
czcionek, czyli kroju, atrybutów, wielkości
i
kolorów),
wyrównywanie
tekstu
(justowanie,
centrowanie,
dosuwanie
do lewego lub prawego marginesu),
ustalanie odstępu między
wersami
oraz wielkości wcięć.

•Justowanie
powinno
się
do
zasadniczego
tekstu,
dodatkowo dzielić wyrazy.

stosować
najlepiej

• Wyrównywanie do lewej strony stosujemy
przy wyliczaniu.
•Centrowanie stosujemy do tytułów
i nagłówków.

NIE NALEŻY:
Naciskać klawisza Enter na końcu każdego
wiersza tekstu – powoduje to tworzenie się
nowego akapitu.

Uniemożliwia to także justowanie tekstu
utworzonego z wierszy, z których każdy
jest oddzielnym akapitem

Naciśnięcie klawisza Enter powoduje
wstawienie znacznika akapitu
, który
należy do znaków specjalnych, tzw.
„znaków białych”. Zaliczamy do nich np.
spacje, spacje twarde, znak tabulacji,
twardy podział wiersza i twardy podział
strony.

Przykład błędnego zastosowania
klawisza ENTER:

Powyższy tekst pisano czcionką 12- punktową
i wiersz zakończono naciśnięciem klawisza
ENTER.

Po
zmianie
czcionki
na
otrzymano następujący tekst:

16-punktową

TWARDY PODZIAŁ WIERSZA
W ramach jednego akapitu trzeba niekiedy
kontynuować pisanie od nowego wiersza.
Stosuje się wtedy tzw. Twardy podział
wiersza, poprzez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy SHIFT+ENTER. Po włączeniu opcji
pokazującej wszystkie znaki pojawi się
.
Znak ten także należy do znaków białych.

NIE NALEŻY:
• Stawiać spacji przed znakami
interpunkcyjnymi, lecz po nich.

•Oddzielać spacjami tekstu w nawiasach
od znaków ( i ).
•Używać spacji do wyrównywania tekstu
w wierszu – do tego celu używa się
tabulatory, suwaki na linijce lub twarde
spacje

SPACJE
Spacji używa się do rozdzielania wyrazów,
nie
powinno
się
jej
stosować
do rozmieszczania tekstu w wierszu.
Formatowanie tekstu z użyciem spacji
sprawia
problemy
podczas
zmiany
parametrów tekstu.

WCIĘCIA
Wcięcie
wyznacza
odległość
tekstu
od marginesów. Może też określać odległość,
na jaką tekst wychodzi poza marginesy.
W prawidłowo zredagowanym tekście akapit
powinien być wyróżniony wcięciem pierwszego
wiersza. Najlepiej wykonać je za pomocą suwaka
na linijce lub w opcji Format/Akapit.

Ustawione wcięcia można zmienić w całym tekście
lub jego fragmencie.

TABULATORY
Tabulator wyznacza pozycję w wierszu,
do której przesunie się kursor tekstowy
i tekst zapisany po jego prawej stronie.

Tabulator stosuje się do przesuwania tekstu
w określone miejsce wiersza ( głównie
do umieszczania tekstu w kolumnach, gdy
nie stosuje się tabeli.

Po naciśnięciu klawisza TAB wprowadzany
jest znak tabulacji, a tekst zostaje
przesunięty do miejsca określonego przez
tabulator.

Tabulator są widoczne na linijce. Tabulator
domyślny jest widoczny jako małe odcinki
pod skalą linijki. Tabulatory specjalne: prawy i
dziesiętny
stosuje
się
głównie
do
poprawnego
wyrównania
liczb
w kolumnach, zaś lewy i środkowy – głównie
do tekstów.

Nie powinno się wykonywać pierwszego
wiersza akapitu klawiszem TAB.

TWARDA SPACJA
Spacja
twarda,
inaczej
zwana
łączącą
lub nierozdzielającą, trwale łączy dwa znaki lub
ciągi znaków. Przy podziale wiersza edytor ich nie
rozdziela i traktuje jako jeden wyraz. Twarda
spacja powstaje przez jednoczesne naciśnięcie
klawiszy Shift+Enter+Spacja.
Spacje te stosuje się w przypadku spójników
pozostawionych na końcu wiersza, przy zapisie
tytułów naukowych, dat, liczb z jednostkami itp.,
aby uniknąc ich rozdzielenia na dwa wiersze,.