Transcript Autorzy: 1. Wiktoria Bartosik 2. Beata Dampc 3. Kornelia Drewing 4. Julia Jasińska 5. Julia Krasińska 6. Karolina Kreft 7.

Autorzy:
1.
Wiktoria Bartosik
2.
Beata Dampc
3.
Kornelia Drewing
4. Julia Jasińska
5. Julia Krasińska
6. Karolina Kreft
7. Kinga Sidor
8. Nadia Szafraniec
9. Natalia Wasiak
10. Maks Ambrożewicz
11. Sławek Formela
12. Krzysztof Guziński
13. Szymon Hoppe
14. Jakub Jagielski
15. Piotr Jagodziński
16. Kacper Juc
17. Jakub Kałziński
18. Mikołaj Kujawski
19. Kacper Mońko
20. Bartosz Plichta
21. Remigiusz Ruciński
22. Dawid Rzepka
23. Filip Smykowski
24. Damian Stobba
25. Andrzej Stojowski
Przejdź do:
Żaba purpurowa jest klasyfikowana jako gatunek
zagrożony wyginięciem, ze względu na
ograniczony teren występowania i degradacje
środowiska naturalnego żaby. Żaba znana jest
jedynie z 135 osobników z czego jedynie 3 były
samicami. Żaba świnionosa jest bardzo rzadkim
gatunkiem, bardzo rzadko obserwowanym.
Głównym zagrożeniem dla tego płaza jest
przekształcanie jego naturalnego środowiska w
plantacje kawy, imbiru itp. Potencjalnym
zagrożeniem dla tej żaby jest także budowa tamy,
która zaleje obszar występowania tej żaby. W
przyszłości należałoby utworzyć rezerwaty na
terenach występowania tej żaby.
Głównym pożywieniem żaby purpurowej są termity i
inne bezkręgowce podobnej wielkości. Kijanki żywią się
drobną zawiesiną w wodzie.
Ekologia żaby purpurowej nie jest dokładnie poznana.
Większość czasu żaba spędza pod ziemią, żywiąc się żyjącymi
tam termitami i bezkręgowcami, które łapie swoim językiem.
Żaba może zakopywać się na głębokość od 1,3 do 3,7 metrów,
przy pomocy swoich tylnych kończyn, zazwyczaj w pobliżu
gniazd termitów. Żaba wsuwa swój ryjek do tuneli termitów i
dzięki swojemu językowi łapie ofiary. Płaz zazwyczaj aktywnie
poszukuje pożywienia. Podczas odpoczynku chowa swoje
kończyny pod ciało.
Pora godowa u tych płazów przypada podczas monsunów(zazwyczaj od kwietnia do
maja), kiedy opuszczają one swoje nory. Żaby gromadzą się w pobliżu zbiorników
wodnych i przystępują do kopulacji. Samiec łapie samice tuż nad tylnymi nogami i
przystępuje do ampleksus. Wytwarza on też lepką wydzielinę, aby lepiej przywrzeć
do samicy. Samica znosi jaja w pobliżu małych zbiorników i kałuż powstałych
podczas monsunu, a samiec od razu zapładnia je. Samica jednej nocy może złożyć
nawet 3600 jaj. Wylęgnięte kijanki, prowadzą zazwyczaj nocną aktywność i często
przez narastające deszcze przenoszone są do większych zbiorników i cieków
wodnych(zwykle strumieni). Kijanki posiadają przyssawkę, która umożliwia im
życie w wartkich strumieniach. Kijanka po 100 dniach i różnych metamorfozach,
przekształca się w dorosłego osobnika. Niemal 3-5 minut od opuszczenia
środowiska wodnego, żaby zakopują się w glebie.
Żaba purpurowa jest gatunkiem endemicznym dla Ghatów
Zachodnich. Płaza tego zarejestrowano jedynie w dwóch
miejscach, w Cardomom Hills w Kerali i Kattapana w pobliżu
powiatu Idukki. Zasiedla głównie wiecznie zielone lasy na
wysokości 850-1000 m n.p.m.
Została okrzyknięta najbrzydszym płazem świata.
Jest jedynym przedstawicielem swojego rodzaju Nasikabatrachus.
Do niedawna(2006 rok) żaba purpurowa była zaliczana do monotypowej
rodziny Nasikabatrachidae.
Została odkryta we wrześniu(październiku?) 2003 roku przez Sathyabhama Das Biju,
Instytutut Badawczy w Palode i Franky'ego Bossuyta z Otwartego Uniwersytetu w
Brukseli, choć sama żaba była już wcześniej znana przez lokalną ludność
•
•
•
•
•
•
Ryby z rodzaju Glyptothorax ,Homaloptera, Travancoria i Bhavania posiadają podobną przyssawkę jak kijanki
żaby purpurowej, co jest przykładem konwergencji.
Żaba purpurowa posiada podobny tryb życia i budowę ciała jak płazy z rodzajuRhinophrynus i Hemisus.
Żaba świnionosa zwana jest żywą skamieniałością. Gatunek powstał 130-180 mln lat temu(najstarszy gatunek żaby
w Indiach) i prawdopodobnie przybył z Afryki do Indii przez pomost lądowy. Żaby z tej rodziny występujące w
Afryce. Wymarły, pozostawiając jedynego przedstawiciela występującego w Indiach.
Zmniejszenie populacji tej żaby może być spowodowane także zmianami klimatycznymi i zwiększonym
promieniowaniem UV.
Najbliższymi krewnymi tego płaza są żaby z rodzaju żab seszelskich(Sooglossus) do którego zaliczane są 4
gatunki min. żaba Gardinera*(Sooglossus gardineri), seszelska żaba palmowa*(Sooglossus pipilodryas), żaba
seszelska*(Sooglossus sechellensis) i żaba Thomasseta*(Sooglossus thomasseti), które są endemiczne dla Seszeli.
W 2014 roku po raz pierwszy został nakręcony film przez badaczy płazów, przedstawiający nawołującego samca.
Odgłosy przypominają gdakanie
BLOBFISH - Psychrolutes marcidus
Długość ciała gatunku dochodzi do
30 cm. Charakterystyczną cechą tej
ryby jest „obwisły” wygląd, stąd
jest angielska nazwa - Blobfishblob oznacza bezkształtną masę.
Mięśnie ryby są galaretowate i
mniej gęste od wody.
Z powodu wysokiego ciśnienia P.
marcidusnie nie jest
przydatny pęcherz pławny.
Ubarwienie białawe. Żywi się
każdym napotkanym pokarmem.
Brak jest danych na temat
rozrodu.
Ta ryba zdobyła już dwa tytuły w konkursie
piękności: najbrzydszej ryby świata oraz
najbrzydszego zwierzęcia świata. Jest także
określana mianem najsmutniejszego stworzenia
świata. Wygląda jak wielka, galaretowata kijanka,
z ogromnym nosem i lśniącymi oczami. Prawda
jest jednak smutna, podobnie jak smutny jest
wyraz twarzy Blobfish (Psychrolutes marcidus).
Grozi jej wyginięcie. Ryba nie doczekała się
polskiego odpowiednika, choć dosłownie
tłumacząc jest to ryba-kleks.
Gwiazdonos (Condylura cristata) – gatunek
owadożernego z rodziny kretowanych, jedyny
przedstawiciel rodzaju Condylura.
Jego ryjek składa się z dwóch mięsistych, czerwonych lub różowych,
ruchliwych wyrostków, które świetnie sprawdzają się podczas szukania
żywności. Gwieździsty twór, przypominający otwartą dłoń składa się z
22 wypustek służących mu jako narząd dotyku. Podczas wyszukiwania
żywności Gwiazdonos porusza wszystkimi wypustkami oprócz dwóch
znajdujących się na samej górze. Prawdopodobnie te dwie wypustki
wykorzystywane są jako narząd dotyku, a pozostałych 20 służy
zwierzęciu do chwytania ofiary.
Gwiazdonos występuje w Ameryce Północnej (Kanada
i północno-wschodnie Stany Zjednoczone)
Gwiazdonos prowadzi podziemny tryb życia lecz pożywienie zdobywa na
lądzie i w wodzie. Na lądzie poluje na owady a w wodzie na bezkręgowce i
drobne ryby.
Gwiazdonos to najszybciej polujący ssak w Kanadzie i USA,
podobny do kreta. W ciągu 1/5 sekundy potrafi określić czy
znaleziony obiekt jest jadalny i połknąć go. Dzieje się to dzięki 22
palcom (wypustkom) otaczającym jego nos. Te niezwykłe czułki
pokryte są (25 tysiącami) receptorami dotyku.
Jak i gdzie żyją
 Stada złożone z 20 do 300
osobników żyją razem w
systemie podziemnych
korytarzy.
 Gryzoń ten buduje rozległe
podziemne kolonie, prawie
nigdy nie wychodzi na
powierzchnię.
 Golce żyją w Afryce
Sub-saharyjskiej
Czy golec nie potrzebuje
powietrza???
 Zdawałoby się, że życie w
podziemnych korytarzach
nie jest zajęciem prostym.
Niska zawartość tlenu ,
dwutlenek węgla w dużej
ilości i brak światła – z
pewnością nie jest to
środowisko komfortowe.
Tym niezwykłym ssakom
przyjrzeli się biolodzy z
University of Illinois, a
wszystko przez tlen (a
raczej jego brak).
 Jak wykazały badania,
golce potrafią przebywać
w środowisku
o ekstremalnie niskiej
zawartości tlenu nawet
przez ponad pół godziny.
Budowa ciała
 Ciało golców jest
cylindrycznego kształtu ze
stożkowatą, tępo zakończoną
głową. Poruszają się na
krótkich i wiotkich nogach.
Mają małe oczy, które
osłaniane są przez grube
powieki z drobnymi rzęsami.
Są bardzo niewyraźnie
zaznaczone nie tylko ze
względu na swój rozmiar, ale
również pokaźne mięśnie
szczęk zajmujące dużą część
czaszki przeznaczoną dla
oczu
 Jeden osobnik mierzy ok 8-
10cm a waży od 30-35g
 Królowa waży zwykle dużo
więcej od 50-80g.
 Skóra jest cienka i
pomarszczona, koloru
brązowo-różowego. Młode
mają ciemniejszą stronę
grzbietową od brzusznej –
różnica ta zanika powyżej 7
roku życia
Czym jest Mitsukurina?
 Mitsukurina, rekin chochlik, rekin
Owstona(Mitsukurina owstoni) – gatunek
głębinowego rekina, jedyny żyjący przedstawiciel
rodziny Mitsukurinidae. Charakterystyczną cechą tego
gatunku jest nietypowy kształt głowy, z długim,
przypominającym kielnię dziobem (rostrum).
Ponadto, mitsukurina wyróżnia się różowym kolorem
całego ciała i wysuwalnymi szczękami
Gdzie występuje?
 Mitsukurina owstoni jest gatunkiem głębokowodnym,
spotykanym na ogół przy dnie, na głębokości około 250 m.
Istnieje doniesienie o najgłębiej złowionym przedstawicielu
gatunku na głębokości 1300 m. Jest stosunkowo rzadko łowiony,
do 1985 roku w literaturze przedstawiono opisy jedynie 33
okazów, z czego 23 pochodziły z wód Japonii. W największej tego
typu pracy, opublikowanej w 2007 roku, opisano łączną liczbę
148 okazów ryby.Większość z nich złapanych zostało w Japonii,
szczególnie w obszarze między wybrzeżem Tosa a Półwyspem
Boso: w Zatoce Sagami, Zatoce Suruga, Morzu Enshu-nada,
Morzu Kumano-nada. Spotykano te rekiny u wybrzeży
Południowej Afryki i z różnych lokalizacji w południowej części
Pacyfiku. Znane są też z wód Australii i Nowej Zelandii
Jak poluje
 Mitsukurina poluje prawdopodobnie przeszukując dno
morskie przy użyciu swojego wydłużonego wyrostka
na głowie, wyposażonego w wyspecjalizowane narządy
zmysłowe. W żołądkach tych rekinów znajdywano
małe ryby, skorupiaki i głowonogi. Dzięki wysuwalnym
szczękom mitsukurina przypuszczalnie wciąga do
paszczy drobne organizmy wypłoszone pyskiem z dna
oceanu. Domniema się, że, tak jak inne
lamnokształtne jest gatunkiem jajożyworodnym
(aczkolwiek nie odłowiono do tej pory ani jednej
ciężarnej samicy)
Interesujące stworzenie
Gatunek małpy z rodziny makakowatych
wyróżniającej się charakterystycznym nosem
Żyje na Borneo w przybrzeżnych lasach
namorzynowych i w lasach deszczowych wzdłuż
rzek i estuariów.
Samiec ma wydatny, rozszerzony na końcu nos w kształcie
ogórka, u starych samców nos wydłuża się do 10 cm i zwisa.
Nos samicy jest mniejszy i zadarty ku górze. Przeciętnej
budowy, dorosły samiec osiąga masę ciała od 16-22 kg,
samica 7-12 kg. Ciało samca ma długość do 72 cm, samicy do 60 cm. Długość ogona nieznacznie przekracza długość
ciała. Ubarwienie grzbietu i ramion od różowego,
czerwonego do brązowego. Kończyny i ogon są szare.
Nosacze sundajskie prowadzą dzienny, głównie
nadrzewny tryb życia. Największą aktywność wykazują od
późnego popołudnia do zmroku. Żywią się liśćmi, owocami
i nasionami. Zjadają również drobne bezkręgowce. Żyją w
małych, trwałych grupach złożonych z samca i kilku samic.
Takie grupy tworzą luźne stado liczące do 32 osobników.
Nie wykazują cech terytorialnych. Dobrze pływają i
nurkują. Po 166-dniowej ciąży samica rodzi jedno
osobników. Nie wykazują cech terytorialnych. Dobrze
pływają i nurkują. małpię, które pozostaje przy niej około
roku. Samce osiągają dojrzałość płciową w siódmym roku
życia.
Jedyna małpa, która przeżuwa pokarm - Zespół Ikki Matsudy z
Uniwersytetu Kioto zorganizował w ostatnich latach dwie wyprawy do
siedlisk nosaczy na Borneo. Wtedy właśnie naukowcy zaobserwowali, że
małpy potrafią cofać pokarm z żołądka i przeżuwać. Takie zachowanie
występowało u obu płci, niezależnie od wieku.
Nosacz jest gatunkiem zagrożonym wyginięciem
Nie znosi niewoli, zamknięta szybko umiera.
Małpy te są świetnymi pływakami. Potrafią płynąć nawet 20 m pod
powierzchnią wody. Przeprawa przez rzekę jest dla nich formą ucieczki
przed drapieżnikami. Zawsze żyją w pobliżu wody, ale co najmniej
kilometr od źródła.
Nosacze żyją w trwałych grupach, składających się z samca, kilku samic i
ich dzieci. Niestety, znajdują się na liście gatunków zagrożonych. Głównym
tego powodem jest karczowanie lasów na Borneo. Inną przyczyną
zmniejszenia ich liczebności jest polowanie przez tubylców, ponieważ
mięso nosacza uznawane jest za przysmak.
Julia Jasińska
Karolina Kreft
Cechy gatunku
Samiec większy od samicy. Upierzenie całego ciała czarne, jedynie pokrywy
podskrzydłowe białe. Głowa i szyja nagie. Pokrywa je pomarańczowa skóra, na
bokach szyi czerwona. Dziób żółty. Osobniki młodociane szarawe. Kondor
kalifornijski jest tak ciężki, że aby wzbić się w powietrze potrzebuje sprzyjających
warunków. Podczas deszczu i pogody bezwietrznej ptak ten nie lata. Często
przesiaduje w stałych miejscach wypoczynkowych i zażywa kąpieli słonecznej z
rozłożonymi skrzydłami. Wymiary średnie Długość ciała ok. 100–125 cm Rozpiętość
skrzydeł ok. 280–320 cm Masa ok. 8–14 kg
Ochrona
Gatunek chroniony. Przez
pewien okres wymarły na
wolności (1987–1992), gdy
schwytano pozostałe osiem
osobników i dołączono je do
żyjących w niewoli. Populacja
liczyła wówczas 30 osobników,
obecnie trwają próby
reintrodukcji. Największym
zagrożeniem są zatrucia.
Obecnie żyją na świecie 332
kondory kalifornijskie, w tym
156 na wolności.
Samica kondora kalifornijskiego z młodym
Kondor kalifornijski jest ptakiem
padlinożernym. Kondor
kalifornijski to najrzadszy ptak
padlinożerny świata. Gatunek
ten niemal wyginął. Krytycznie
zagrożone kondory kalifornijskie
są członkami rodziny sępów.
Kondor Kalifornijski może
przelecieć dziesiątki kilometrów
bez machania skrzydłami. Ptak
ten najlepiej czuje się w górach.
Występuje tylko na
wschodnim i
północnozachodnim wybrzeżu
Madagaskaru. Życie
spędza na drzewach
w lasach
deszczowych.
Palczak Madagaskarski ma ciało wielkości
kota, z dużą głową i krótkim pyskiem, uszy
duże, chwytne palce u rąk i nóg.
Ubarwienie czarno-brązowe, na twarzy i
okolicach piersi jaśniejsze. Oczy zielonożółte, duże uszy, futro puszyste z miękkim
włosem. Duży puszysty ogon. Waga 2-3
kg. Jego charakterystyczną cechą jest to,
że posiada cienki, długi palec środkowy,
zakończony hakowatym pazurem. Palec
ten służy mu do opukiwania pni drzew
głównie bambusa, a następnie wyciągania
owadów i ich larw przez szczeliny, które
wygryza swoimi długimi siekaczami.
Tubylcy wierzą, że
skierowanie przez palczaka
najdłuższego palca w
kierunku człowieka
zwiastuje szybką i nagłą
śmierć tej osoby.
Palczak madagaskarski żywi
się Owocami , owadami,
krwią i rybami . Palczak
madagaskarski podobnie Jak
dzięcioł żywi się kornikami
,jego środkowy palec jest
najcieńszy i pomaga
wyjmować korniki z drzew
Jak powstała rasa Sfinks?
Pierwszy sfinks narodził się w miocie zwykłych kotów
krótkowłosych w 1966 w Toronto w Kanadzie (nie była to
pierwsza bezwłosa mutacja, pod koniec XIX wieku
hodowano przez krótki czas rasę zwaną "meksykańskim
kotem bezwłosym"). Przez wiele lat hodowcy europejscy
i północnoamerykańscy prowadzili selektywną hodowlę
bezwłosych kotów i tak powstała rasa, jaką znamy dziś.
Cechy
Charakterystyczne cechy sfinksa







wygląda na bezwłosego, w dotyku gorący i delikatny
dopuszczalne jest bardzo krótkie owłosienie na nosie, uszach, ogonie
uszy duże, odstające
oczy (kształtu cytryny) skośne do góry w kierunku uszu
głowa smukła, dłuższa niż szersza
nos i kości policzkowe mocno zarysowane
dobrze zbudowane ciało, średniej budowy, z szerszą klatką piersiową
sfinks ma długie łapy i ogon w porównaniu do innych ras
Charakter
Koty Sfinks są bardzo przyjazne w
porównaniu do innych ras kotów.
Jest to jedyna rasa ,która zachowuje
się podobnie jak psy . Koty te są
bardzo ciekawskie. Sfinks musi dużo
jeść żeby zachować odpowiednią
temperaturę ciała.
- Niezwykłe stworzenie
Latimeria- rodzaj drapieżnych ryb mięśniopłetwych
obejmujący współcześnie żyjące gatunki z uważanej
przez długi czas za wymarłą ponad 60 mln lat temu
podgromady ryb trzonopłetwych. Latimerie określane są
jako żywe skamieniałości
WYSTĘPOWANIE
 Latimerie przebywają na głębokościach
150–700 m, nad skalistym dnem i w
jaskiniach pochodzenia wulkanicznego
Klasyfikacja
 Latimerie początkowo zaliczano do
rodziny Coelacanthidae, a po odkryciu blisko
spokrewnionych z nimi gatunków wymarłych
wyodrębnione zostały do rodziny Latimeriidae
Coelacanthidae obejmuje gatunki wymarłe
Gatunki zaliczane do tego rodzaju:
 Latimeria chalumnae – latimeria
 Latimeria Menadoensis
Ciekawostki
Indonezyjski rybak Yustinus Lahama schwytał ze swoim synem latimerię, rybę
trzonopłetwą, która miała wyginąć ok. 70-80 mln lat temu. Stało się to u
wybrzeży Celebesu Północnego.
Kiedy sąsiedzi powiedzieli mu, że złowił tak rzadki okaz, wypuścił go z powrotem
do morza, do specjalnego zbiornika kwarantanny. Tam latimeria przeżyła 17
godzin.
Trzymana poza swoim habitatem (60 metrów nad poziomem morza), ryba może
przeżyć tylko do 2 godzin. Tej udało się przetrwać 17 godzin — powiedział
Reuterowi Grevo Gerung, profesor ichtiologii z miejscowego Sam Ratulangi
University. Chcemy sprawdzić, dzięki czemu się tak stało.