Jakie wspólne cechy mają Konwencja o prawach dziecka i „Pajdokracja”? Wykonali: Marcel Podhorodecki Marcel Kaziemko Sebastian Sikorski Mateusz Środa.
Download ReportTranscript Jakie wspólne cechy mają Konwencja o prawach dziecka i „Pajdokracja”? Wykonali: Marcel Podhorodecki Marcel Kaziemko Sebastian Sikorski Mateusz Środa.
Jakie wspólne cechy mają Konwencja o prawach dziecka i „Pajdokracja”? Wykonali: Marcel Podhorodecki Marcel Kaziemko Sebastian Sikorski Mateusz Środa „Dziecko zostało uznane za człowieka, istotę, z którą trzeba się liczyć, której nie wolno wieść na smyczy, lecz należy kierować się nią umiejętnie, z rozwagą, wysiłkiem umysłu, uczucia i woli.” Dzieci i wychowanie, 1900 r. Konwencja o prawach dziecka: międzynarodowa konwencja przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne ONZ 20 listopada 1989 r. Jest to dokument obowiązujący w niemal wszystkich państwach świata (z wyjątkiem m.in. U.S.A.). W Konwencji o prawach dziecka zostały spisane wszystkie prawa dziecka. Uchwalenie Konwencji jest jednym z ważniejszych osiągnięć Polski w dziedzinie ochrony praw dziecka. Treść konwencji Składa się z preambuły i 54 artykułów. Katalog sformułowano kierując się następującymi zasadami: dobra dziecka, równości (wszystkie dzieci są równe wobec prawa bez względu na pochodzenie, płeć, narodowość, itd.), poszanowania praw i odpowiedzialności obojga rodziców (państwo respektuje autonomię rodziny i ingeruje tylko w szczególnie uzasadnionych przypadkach według określonych procedur), pomocy państwa (państwo zobowiązane jest do podejmowania wszelkich działań ustawodawczo-administracyjnych dla realizacji praw uznanych w konwencji). Katalog praw i wolności obejmuje prawa cywilne, socjalne, kulturalne, polityczne i z założenia w niewielkim zakresie uwzględnia prawa ekonomiczne (dziecko winno się uczyć, a nie pracować). Do najważniejszych praw zaliczyliśmy : Prawa i wolności osobiste: Prawo do życia i rozwoju Prawo do tożsamości;nazwisko,imię,obywatelstwo,wiedza o własnym pochodzeniu , Prawo do wolności, godności, szacunku, nietykalności osobistej, Prawo do swobody myśli, sumienia i wyznania, Prawo do wolności od przemocy fizycznej lub psychiczne Prawa socjalne: Prawo do odpowiedniego standardu życia, Prawo do ochrony zdrowia, Prawo do wypoczynku i czasu wolnego, Prawa kulturalne: Prawo do nauki (bezpłatnej i obowiązkowej w zakresie szkoły podstawowej), Prawo do informacji, Prawo do znajomości swoich praw, Prawo polityczne: Prawo stowarzyszenia się i zgromadzeń w celach pokojowych „Pajdokracja”: 1. (z gr. país, paidós - dziecko oraz kratós – siła, władza) W pojęciu politycznym – najszerzej rozpowszechnionym – to rządy sprawowane przez osoby młode, niedoświadczone; także w znaczeniu grupy młodych osób sprawujących władzę. Pojęcie to funkcjonuje również w pedagogice i jest to metoda wychowawcza akcentująca w nauce zaspokojenie tych potrzeb dzieci, które wynikają z ich indywidualnych zdolności i zainteresowań, czyli podporządkowanie procesu edukacyjnego woli dziecka, a nie dziecka wymogom edukacyjnym. 2. Pajdokracja w ścisłym tego słowa znaczeniu, czyli rządy dzieci nad samymi sobą i nad osobami dorosłymi, nigdy nie istniała i nawet trudno byłoby nam sobie taki ustrój wyobrazić, gdzie zakres praw politycznych byłby odwrotnie proporcjonalny do wieku. Jedyną historycznie znaną namiastką takiej władzy był Parlament Dziecięcy działający w domu dziecka prowadzonym przed II wojną światową przez Janusza Korczaka. Można jednak mówić o „pajdokratycznych” tendencjach, które ujawniają się w czasach współczesnych. 3. Pojęcie „pajdokracji” powstało jako przeciwstawienie dla autorytarnej władzy ojcowskiej cechującej prawie wszystkie społeczeństwa starożytne, gdzie zwykle ojciec był panem życia i śmierci własnych dzieci. Elementy pajdokracji znajdziemy w wielu komediach granych w antycznych teatrach, których twórcy – choćby na niwie artystycznej – mogli zbuntować się, poprzez pewną ironię, przeciwko absolutnej władzy ojcowskiej. W praktyce politycznej lub społecznej pajdokracja nigdy nie znalazła zastosowania w świecie starożytnym, gdzie podchodzono z wielką atencją dla ludzi starszych, widząc w nich synonim mądrości, umiarkowania, okiełznania namiętności przez rozum. Ten szacunek dla starości uwidacznia się właściwie u wszystkich znanych nam myślicieli antycznych. Formy pajdokracji: 1. Procesy o charakterze pajdokratycznym uwidaczniają się dopiero wraz z postępami emancypacji społecznej jaką obserwujemy od czasu ŕ rewolucji francuskiej. Pajdokracja przybiera różnorakie formy: Modę na symulacje różnorakich debat parlamentarnych z udziałem dzieci. Najbardziej znanym przedstawieniem, zwanym mianem „parlamentu dziecięcego”, jest przejmowanie przez dzieci – w dniu 1 VI – „władzy” w Sejmie RP i symulacji debaty parlamentarnej. Teoretycznie jest to zabawa, jednak ma ona głęboki wymiar polityczny, który możemy określić jako indoktrynację dzieci w ideologii demokratycznej, wytwarzanie myślowych stereotypów, mających wykazać bezalternatywność ustroju demokratycznego. Podobne dziecięce parlamenty spotykamy w różnych inicjatywach prowadzonych przez zwolenników lewicowej ideologii emancypacji w wielu państwach europejskich. Znany jest przykład czeskiego miasteczka Hrusov, gdzie Parlament Dziecięcy stanowi część samorządowej Rady Społeczności, pisze i przedstawia wnioski o przyznanie środków finansowych, jest informowany o finansowych aspektach funkcjonowania centrum integrującego dzieci czeskie i cygańskie, stale uczestniczy w spotkaniach zmierzających do określenia jego planów. Parlament ten uczestniczy w akceptowaniu nowych członków personelu centrum integracyjnego i odbywa regularne spotkania z personelem. Jedną z założycielek tego parlamentu jest 12letnia Svetlana Kroštenová, obecnie członkini jury mieszczącego się w Szwecji Children’s Human Rights Award. Aktywiści organizują zawody i konkursy. Uczestniczą też w treningach dotyczących psychologii, rozwiązywania konfliktów, pracy z małymi dziećmi, komunikacji, zdrowia, edukacji seksualnej, narkotyków. Ponieważ część młodzieży miała problemy z policją, a policja oskarżana jest o nadużycia, odbywają się spotkania z przedstawicielami policji, którzy prowadzą szkolenia i mają też okazję poznać punkt widzenia młodych Cyganów. 2. Stałe obniżanie cenzusu wiekowego dla uzyskania praw politycznych. Pierwsze systemy wyborcze w Europie po rewolucji francuskiej – tak te cenzusowe, jak i oparte na zasadzie powszechnego prawa wyborczego – dosyć wysoko określały wiek niezbędny do posiadania czynnych i biernych praw wyborczych. Czynne prawo wyborcze posiadali początkowo mężczyźni mający ukończone 25-30 lat, a bierne mający więcej niż 30 lat, a czasem nawet aż 40. Obostrzenia te wynikały z przekonania, że człowiek młody, życiowo niedoświadczony, który nie założył rodziny i nie pracujący na swoje utrzymanie nie jest zdolny do podejmowania racjonalnych wyborów politycznych i jest podatny na działanie haseł i ideologii rewolucyjnych. Zasada o charakterze pajdokratycznym – jakim jest obniżenie cenzusu wyborczego do 18 roku życia – upowszechniła się dopiero po II wojnie światowej, wraz z przejęciem władzy przez partie lewicowe, które starały się maksymalnie obniżyć cenzusy wyborcze. Niektóre lewackie partie polityczne na zachodzie Europy – np. niemieccy Zieloni - postulują dziś obniżenie granicy praw politycznych nawet do 16 roku życia, gdyż badania wykazują, że nastolatkowie statystycznie kilkakrotnie częściej głosują na partie lewicowe i ekologiczne. Okres młodzieńczy – o czym zaświadcza psychologia – jest okresem buntu wobec zastanego świata i jego wartości, co wyraża znany aforyzm – przypisywany zwykle Otto von Bismarckowi – że „kto za młodu nie był socjalistą, ten na starość będzie świnią”. 3. Egalitaryzację rodziny w postaci upadku władzy ojcowskiej i szacunku dla obojga rodziców. Formą familijną pajdokracji jest regres – a czasami wręcz zanik – autorytetu rodziców i równouprawnienie dzieci w procesie podejmowania decyzji dotyczących spraw rodziny, a także tego, co popularnie zwie się „dobrem dziecka”. Bardzo często wskazuje się, że przejawem tego postępującego braku szacunku dla rodziców jest zwyczaj mówienia sobie na „ty” dzieci i rodziców. Inną formą postępu pajdokracji jest objęcie dzieci ochroną prawną, mającą zabezpieczyć je od rzekomego zagrożenia despotyzmem rodziców. Stąd też mnożenie kampanii o maltretowaniu dzieci przez opiekunów i – wynikająca z tego – potrzeba tworzenia różnych urzędów w rodzaju Rzecznika Praw Dziecka oraz coraz skuteczniejsza prawna ochrona woli dzieci i młodocianych przed próbami narzucania im woli przez rodziców; zakaz karania fizycznego za nieposłuszeństwo, który obowiązuje w wielu krajach zachodnich. Wszystkie wymienione powyżej formy pajdokracji mają oblicze ideologiczne. U ich podstaw tkwi lewicowa teza, że człowiek musi być bezustannie emancypowany od wszelkich form uzależnienia i uczony posługiwania się własnym rozumem. Tyle tylko, że promotorzy tych idei zdają się nie zauważać, że rozum dziecka lub osoby młodocianej nie wykazuje jeszcze cech dojrzałości, aby podejmować racjonalne decyzje dotyczące własnej osoby. Pozwala to jednak manipulować takimi osobami politycznie i światopoglądowo i zapewne o to właśnie emancypatorom dzieci właśnie chodzi. Podsumowanie: Wspólną cechą między Konwencją o prawach dziecka a Pajdokracją jest to, że w obu przypadkach mówimy o tym , co jest dobre, a co złe dla dziecka. Czasem zarzuca się obrońcom praw dziecka, że buntują dzieci i promują Pajdokrację. Takie hasła świadczą jednak o niezrozumieniu tematu. Prawa to coś, co płynie w naszej godności jako osoby ludzkiej; co nam się po prostu należy i w żaden sposób nie powinny być łamane. Dzieci oczywiście mają swoje obowiązki na odpowiednim poziomie rozwojowym, ale za ich nie wypełnianie nie można ich za to karać. Biorąc pod uwagę te dwa tematy ważne jest, aby dzieci dzięki swoim prawom czuły się bezpiecznie w otaczającym ich świecie, żeby najważniejsze wartości takie jak poszanowanie godności , tożsamości i prywatności towarzyszyły im przez całe życie. To jak są traktowane w dzieciństwie odzwierciedla się później w ich dorosłym życiu. Wszystkie te prawa nie powinny być łamane przez dorosłych. Człowiek wychowany w praworządnym duchu z poszanowaniem godności, tak samo będzie postępował wobec innych. Natomiast dzieci muszą pamiętać o swoich obowiązkach i do czasu pełnoletniości pewne ich wybory i formy postępowania powinny być pod kontrolą rodziców, opiekunów lub nauczycieli. Ważne jest, aby traktowały innych tak samo, jak same chciałyby być traktowane. Nie zapominajmy o tym, że wszyscy mamy prawo do wyrażania własnych myśli i poglądów. Mimo różnicy wieku, każdy zasługuje na szacunek. Mamy nadzieję, że rok 2012 nazwany „Rokiem Janusza Korczaka” przyczyni się do promocji najszlachetniejszych osiągnięć polskiej myśli pedagogicznej i prawnej, podkreśli wkład Polski w międzynarodowe dzieło ochrony praw człowieka, uwypukli najbardziej pozytywne aspekty integracji społeczeństwa na całym świecie. Janusz Korczak jako prekursor walki o prawa dziecka w sposób szczególny zasługuje na uhonorowanie. Miłość do dzieci i wierność swoim przekonaniom przypieczętował własnym życiem. „Cieszmy się dzieciństwem – czas tak szybko ucieka. Jeszcze zdążymy dorosnąć –nie przyspieszajmy tego!” – to nasza idea.