Transcript STAROŻYTNOŚĆ Terminem „starożytność” określa się czasy od około 4000 lat p.n.e. do 476 r.

STAROŻYTNOŚĆ
Terminem „starożytność”
określa się czasy od około 4000 lat p.n.e.
do 476 r. n.e. (upadek cesarstwa
zachodniorzymskiego).
Ten dorobek kulturowy określa się jako
klasyczny (w znaczeniu: doskonały) i
obok Biblii jest uważany za pierwowzór
etyki i estetyki cywilizacji europejskiej.
EGIPT
Typowy strój egipski utrwalony w
kanonicznych przedstawieniach władców,
bitew i życia codziennego osiągnął pełny
rozkwit na przełomie Średniego i Nowego
Państwa, na szczyty finezji i lekkości wzniósł
się za czasów Echnatona i Nefretete w
okresie Amarna, ale wszystkie jego elementy
istniały już znacznie wcześniej, bo w okresie
Starego Państwa, a więc w połowie trzeciego
tysiąclecia pne (2500 r. pne).
Książę Remhotep i
księżna Nofret,
2600 pne
Z 2350 r. pne pochodzi
rzeźba przedstawiająca
nadzorcę skrybów Reherkę
i jego żonę Meresakh
(damę dworu).
Od lewej:
przedłużona
przepaska z
2400 pne,
plisowana szara
kapłana z
Nowego
Państwa, skóra
leoparda jako
rytualny strój
egipskiego
kapłana.
GRECJA
W historii starożytnej Grecji ubiór nie odgrywa
większej roli, ponieważ Grecy po raz pierwszy
zwrócili uwagę na urodę tego, co jest pod
spodem i po raz pierwszy opanowali sztukę
rzeźbiarską w stopniu umożliwiającym
pokazywanie tej urody, niezależnie od tego, czy
pokazywali niewinnie bezwstydną nagość
archaicznych kourosów, czy realistyczną nagość
hellenistyczną. Mimo to Grecja wykształciła kilka
nowych form ubioru, nie znanych we
wcześniejszych epokach. Były to chiton, peplos,
himation i chlamida (chlamis).
W starożytnej Grecji ubranie składało się
z długiego pasa białego materiału, który okrywał
ciało. Z czasem wprowadzono epiblematię, czyli
okrycie wierzchnie oraz endymatę – okrycie
bezpośrednio na ciało, stosowane głównie
w domu. Endymata była również używana jako
przykrycie dla śpiącego Greka. W czasach
Homera strój składał się już z kilku pasów
materiału, dla kobiet zwanych peplos,
zaś dla mężczyzn – chiton.
Chiton (gr. χιτον) - koszula
lniana lub wełniana z krótkimi
rękawami noszona w starożytnej
Grecji, pochodzenia fenickiego.
Chlamida - ubiór męski
w starożytnej Grecji
pochodzenia
macedońskiego lub
tesalskiego.
Himation – wierzchnie okrycie noszone w starożytnej Grecji.
RZYM
Pod terminem starożytny Rzym
rozumie się zazwyczaj państwo
stworzone przez mieszkańców miasta
Rzym, leżącego w Italii nad rzeką Tyber.
Historia starożytnego Rzymu zaczyna
się wraz z założeniem miasta w 753 roku
p.n.e., a kończy obaleniem cesarza
Romulusa Augustulusa w 476 roku n.e.
Najważniejszym elementem codziennego stroju Rzymianina była
tunika, czyli swego rodzaju koszula złożona z dwóch wełnianych
kawałków, sięgająca do połowy łydek, bez rękawów albo z rękawami
krótkimi, w kolorze białym. Tunik z długimi rękawami zaczęto używać
w III w.n.e. W zależności od pełnionego urzędu tuniki były
ozdabiane i haftowane w różny sposób (np. tuniki ekwitów miały dwa
przetykane purpurowe pasy na przodzie). Tunikę nosiło się w domu,
jej uzupełnieniem była toga, którą trzeba było założyć, gdy
wychodziło się na ulicę. Togę tworzył pas wełnianego materiału
o
szerokości ok.2,70 –3 m i długości 5-6 m, o zaokrąglonych końcach.
Właściwe ułożenie togi wymagało niebywałego kunsztu
i wprawy,
dlatego zajmowali się tą czynnością specjalni niewolnicy –
garderobiani. W okresie wczesnej republiki nosili togę, pod którą
zakładali opaskę biodrową subligaculum, campestrę. W okresie
późniejszym togę zastąpiła tunika, a campestrę używali już tylko
konserwatyści. Tunika była czymś w rodzaju koszuli. Sięgała do
połowy łydek.
Przypisy:
• http://www.sciaga.pl/slowniki-tematyczne/3178/
starozytnosc-nazwa-epoki-i-ramy-czasowe/
• http://pl.wikipedia.org/wiki/Staro%C5%BCytno%C5%9B
%C4%87
• http://www.historiasztuki.com.pl/HISTORIA-UBIORU-2WCZSTAR.html
• http://pl.wikipedia.org/wiki/Staro%C5%BCytna_Grecja
• http://pl.wikipedia.org/wiki/Kategoria:Ubiory_staro%C5%
BCytnej_Grecji
• http://pl.wikipedia.org/wiki/Staro%C5%BCytny_Rzym
Efekt zajęć
inspiracje modą starożytną
– nasze pierwsze projekty
do pokazu mody
KONIEC