Transcript 1 listopada
Wprowadził je papież Grzegorz IV w 834 roku ku czci pamięci wszystkich, którzy odeszli ze świata. W kościele katolickim jest jednym z najważniejszych świąt. Każdy katolik powinien tego dnia uczestniczyć we mszy świętej. Dzień ten jest dniem refleksji i zadumy nad sensem ludzkiego życia, przemijania i śmierci. Día de los Muertos (hiszp.) – najstarsze religijno-etniczne święto meksykańskie, czczące pozagrobowe życie zmarłych i więzy rodzinne. Obchodzone jest w wigilię święta (1 listopada) i 2 listopada w powiązaniu z katolickimi świętami Zaduszek (Día de los Fieles Difuntos) i Wszystkich Świętych (Todos los Santos), jednak wywodzi się w formie pierwotnej z epoki prekolumbijskiej, tradycji o wieku szacowanym na 3000 lat. Toussaint We Francji Wszystkich Świętych to święto głównie katolickie. Obchodzone jest tak jak w Polsce – 1 listopada. We wszystkich kościołach odprawiane są msze w intencji wszystkich zmarłych. Jest to dzień wolny od pracy. Francuzi w tym dniu odwiedzają groby swoich bliskich - przynoszą wieńce, wiązanki i kwiaty oraz małe tabliczki z granitu lub marmuru z podpisem, np."Drogiej babci", itp. Nie ma tu tradycji zapalania lampek czy zniczy. Francuzi praktykujący zapalają świeczkę w intencji osoby zmarłej w kościele, uczestnicząc we mszy świętej. Ten dzień jest również okazją do spotkań rodzinnych i wspólnego posiłku. Totensonntag Przypadający w ostatnią niedzielę roku kościelnego. W ten dzień odwiedza się cmentarze i dekoruje groby bliskich. Został on wprowadzony mocą dekretu gabinetowego pruskiego króla Fryderyka Wilhelma III w 1816 roku dla wspomnienia poległych w czasie wojny napoleońskiej. Początkowo obchodzono ten dzień tylko w Niemczech dopiero później przejęły go także inne kraje należące do Prus. Dziś w tym dniu także część protestantów odwiedza groby swoich bliskich. Totensonntag w wszystkich niemieckich krajach związkowych, jest dniem szczególnie chronionym. Prawo wszystkich państw z wyjątkiem Hamburga, określa ten dzień jako niedzielę żałoby i pamięci, albo jako "dni spokoju" lub "ciche dni", z zastrzeżeniem szczególnych ograniczeń. Ograniczenia te mogą zawierać np. całkowity zakaz grania muzyki (np w restauracji) lub ograniczać tego typu działania do konkretnie wymienionych godzin. W Wigilię Bożego Narodzenia na czeskich cmentarzach panuje ruch, jaki można porównać tylko z obserwowanym Polsce w dniu Wszystkich Świętych. Ten ostatni jest w Czechach dla odmiany normalnym dniem pracy. Czesi oddają hołd swym zmarłym w listopadzie w Zaduszki, które nazywają Dusziczkami. Ale robią to znacznie skromniej niż Polacy. Czeską tradycją jest zdobienie wieńców cmentarnych żołędziami, szyszkami, owocami jarzębiny lub głogu oraz zasuszonymi kwiatami nieśmiertelników. Często pojawiają się ozdoby ze słomy, albo różyczki z płatków suszonych jabłek. Na grobach najbliższych, gdzie mężczyźni upuszczą często kilka kropel silniejszego trunku, pali się nie tylko znicze i świece - ale także tzw. frantiszki. Są to tlące się stożki zrobione z mieszanki węgla drzewnego, trocin drewna sandałowego i kadzidła Na Słowacji Wszystkich Świętych obchodzi się jak w wielu krajach, odwiedzając groby bliskich. Dawniej kultywowano jednak liczne tradycje, przy czym składanie kwiatów na grobach jest w tym kraju zwyczajem stosunkowo nowym. Niegdyś w dniu Wszystkich Świętych wypiekało się bułki z naciętym znakiem krzyża, a w noc zaduszkową piekło się tzw. duszyczki, czyli słodkie pieczywo z dodatkiem mleka, nadziewane dżemem lub makiem. Później rozdawano je żebrakom pod kościołami i cmentarzami. W noc zaduszkową zostawiano też na stołach chleb i inne potrawy z kolacji. W ten sposób czczono pamięć zmarłych, którzy - jak wierzono - mieli w tym czasie pojawiać się w rodzinnych domach o północy. Uważano też, że dusze zmarłych odwiedzają wtedy żyjących, przychodząc do nich z czyśćca, gdzie w płomieniach cierpią za grzechy. Dlatego też w noc zaduszkową gospodarz domu zamiast oleju dolewał do lampy naftowej roztopionego masła, aby dusze zmarłych mogły ukoić ból wywołany czyśćcowymi mękami. 1 listopada ludzie przychodzą na cmentarze, aby zapalić znicze i pomodlić się za zmarłych - najbliższych i przyjaciół. Jest to też święto obchodzone przez część innych wyznań, a także zwyczaj praktykowany przez osoby bezwyznaniowe i niewierzące, mający być wyrazem pamięci oraz oddania czci i szacunku zmarłym. Odwiedzanie grobów jest zwyczajem znanym niemal wszystkim ludom i przekazywanym z pokolenia na pokolenie. Chrześcijanie podjęli tę tradycję i nadali jej wymiar religijny. W Polsce jeszcze na początku XX wieku podczas uroczystości Wszystkich Świętych szczególną czcią otaczano żebraków i tzw. proszalnych dziadów, siedzących zazwyczaj przed wejściem do kościołów i na cmentarzach. Zgodnie z tradycją wypiekano tyle chlebków, ilu było zmarłych w rodzinie. Wręczając chlebki żebrakom, uważanym za osoby utrzymujące kontakt z zaświatami, proszono ich, aby modlili się za dusze zmarłych.