Transcript nasza tradycjax

Nowy rok
Trzech Króli
Sroda popielcowa
Wielkanoc
Boże Ciało
Wniebowzięcie NMP
Wszystkich Swiętych
Wigilia
Boże Narodzenie
O nas
Międzynarodowe święto przypadające 1 stycznia każdego roku (w
kalendarzu gregoriańskim). W powszechnie przyjętym zwyczaju
obchodzenie święta należy rozpocząć od otworzenia butelki szampana o
północy z dnia 31 grudnia na 1 stycznia następnego roku. Dzień
poprzedzający Nowy Rok nosi w polskiej tradycji miano Sylwestra.
Według współczesnej nauki Kościoła obowiązkowym jest przez katolików jest udział w
mszy rozpoczynającej się o północy i odprawianej we wszystkich kościołach. Nawiązuje
to do rzekomej genezy tego święta, kiedy to ludzie wyczekujący końca świata i lękający
się sądu Ostatecznego mogli odetchnąć z ulgą i podziękować średniowiecznej Bogu, że
się zmiłował, że to jeszcze nie teraz, jeszcze nie dzisiaj. Zaraz potem przyszła też jednak
refleksja, że kiedyś przecież to w końcu nastąpi, że trzeba być na to gotowym i uświęcać
się, bo nikt nie zna dnia, ani godziny. Stąd właśnie tradycja mszy noworocznych. Na
mszach tych nie wspomina się jednak św. Sylwestra (po północy mamy wszak już 1
stycznia, a nie 31 ), tylko Uroczystość Świętej Marii Bożej Rodzicielki (nazwa łacińska:
Solemnitas Sanctae Dei Genitricis Mariae).
Historycznie jednak Święto Świętej Bożej Rodzicielki zostało ustanowione przez Kościół na początku XX wieku, w
miejsce Święta Obrzezania i Nadania Imienia Jezus. W swych kalendarzach wciąż mają je anglikanie - pod
nazwą "Święta Imienia Jezus" oraz obrządki wschodnie - w XX i XXIwieku świętujące 14 stycznia.
Zwyczaj rozpoczynania nowego roku od pierwszego dnia stycznia wprowadził w swej reformie
kalendarzowej Gaius Iulius Caesar (Juliusz Cezar). Rzymianie czcili w ten dzień Janusa, boga bram, drzwi
i początków. Wiele języków, w tym angielski i niemiecki przejęły właśnie od Janusa nazwę miesiąca styczeń (ang.
January). Wcześniej Rzymianie nowy rok witali 1 marca. Dlatego też w językach zachodnioeuropejskich nazwy
września, października, listopada i grudnia, czyli 9, 10, 11 i 12 miesiąca roku pochodzą od łacińskich liczebników
septem, octo, novem, decem (7, 8, 9, 10).
Pierwszym w historii rokiem rozpoczętym 1 stycznia był DCCVIII A.U.C. tzn.
708 od założenia Miasta (Rzymu), czyli wg obecnie stosowanej rachuby czasu
46 r. p.n.e..
W Chinach dzień Nowego Roku jest ruchomy (jest używany
tam bowiem kalendarz księżycowy; liczący od dwunastu do trzynastu
miesięcy), ale Chińczycy go zazwyczaj obchodzą w styczniu albo w lutym.
powrót
Trzej Królowie to w tradycji chrześcijańskiej trzej Mędrcy ze
Wschodu (magowie, kapłani religii zaratusztriańskiej, astrologowie), którzy
udali się do Betlejem, aby oddać pokłon narodzonemu Jezusowi. Wyruszyli
oni z miejscowości Kashan, znajdującej się na terenie obecnego Iranu.
Biblia nie wymienia ich imion; w zachodnim chrześcijaństwie popularny
jest pogląd, iż ich imiona to Kacper, Melchior i Baltazar.
Pamiątką tej historii jest liturgiczna uroczystość Objawienia Pańskiego, w
Polsce nazywana też świętem Trzech Króli. Obchodzona jest 6 stycznia, w pierwszych
wiekach chrześcijaństwa wyznaczała początek roku liturgicznego. W niektórych
regionach Polski czas pomiędzy Bożym Narodzeniem a świętem Trzech Króli był
uważany za tak bardzo święty, że powstrzymywano się w tym czasie od ciężkich prac.
Święto Trzech Króli należy do pierwszych ustanowionych przez Kościół. W kościele wschodnim znane już w III
wieku, natomiast w kościele obrządku zachodniego obchodzone od schyłku IV wieku. Kościół wschodni łączył uroczystość
Trzech Króli z Bożym Narodzeniem, obchodzonym jednocześnie jako uroczystość Epifanii, natomiast w kościele rzymskim
Trzech Króli jest świętem niezależnym od Bożego Narodzenia.
Opis pokłonu Trzech Króli znajduje się w Ewangelii św. Mateusza (Mt 2, 1-12). Ma swoją symbolikę: jest
pokłonem i świata pogan, i ludzi w ogóle, przed Bogiem Wcielonym. Wśród takiej rodziny ludzkiej narodził się Chrystus
ze swą zbawczą misją, a ona w swych przedstawicielach przybyła z różnych stron, aby złożyć mu hołd. Dlatego w
tradycji chrześcijańskiej jeden z magów jest czarnoskóry. Uniwersalność zbawienia, ponad wszelkimi podziałami,
zaakcentowana jest poprzez samą nazwę święta i jego wysoką rangę w kościele.
Ewangeliczna historia Trzech Króli opowiada o trzech cudzoziemcach,
którzy, wiedzeni gwiazdą, wyruszyli w drogę do Betlejem, które wyznaczyli
jako miejsce narodzin na podstawie proroctwa w Księdze Micheasza (Mi 5, 1),
aby złożyć pokłon narodzonemu Bogu. Po drodze wstąpili na dwór Heroda.
Ten, usłyszawszy nowinę, w narodzonym upatrywał rywala. Mędrcy,
odnalazłszy stajenkę betlejemską, ofiarowali Dzieciątku swoje dary, które
należały wówczas do najcenniejszych: mirrę, złoto i kadzidło (kadzidło i mirra
była wówczas w cenie złota, tę aromatyczną żywicę z rzadkich drzew palili w
swoich pałacach jedynie najzamożniejsi). Otrzymawszy podczas snu
wskazówkę, aby nie wracali do Heroda, trzej pielgrzymi wyruszyli z powrotem
do swych krajów inną drogą.
Zwyczaj święcenia tego dnia złota i kadzidła wykształcił się na
przełomie wieków XV i XVI. Poświęcanym kadzidłem, którym była żywica z
jałowca, okadzano domy i obejście, co miało znaczenie symbolicznego
zabezpieczenia go przed chorobami i nieszczęściami. W tym samym celu
poświęconym złotem dotykano całej szyi. Po uroczystym obiedzie
podawano ciasto z migdałem. Ten, kto go odnalazł w swoim kawałku,
zostawał "królem migdałowym". Znany był też zwyczaj chodzenia dzieci z
gwiazdą, które pukając do domów, otrzymywały rogale, zwane
"szczodrakami". Śpiewano przy tym kolędy o Trzech Królach. Przy kościołach
stały stragany, sprzedawano kadzidło i kredę.
powrót
Popielec, Środa Popielcowa (staropolska Wstępna Środa) – w
kalendarzu chrześcijańskim pierwszy dzień Wielkiego Postu. Jest to dzień
pokuty przypadający 40 dni (nie licząc niedziel, które są pamiątką
Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa) przed Wielkanocą. Według obrzędów
katolickich tego dnia kapłan czyni popiołem znak krzyża na głowie
wiernego, mówiąc jednocześnie: Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz
lub Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię.
Tradycja posypywania głów popiołem na znak pokuty pojawiła się
w VIII wieku. W XI wieku papież Urban II uczynił go obowiązującym zwyczajem
w całym Kościele. Wówczas postanowiono, że popiół będzie pochodził z palm
poświęconych w Niedzielę Palmową z ubiegłego roku.
powrót
Wielkanoc (Pascha, Niedziela Wielkanocna) - najstarsze
i najważniejsze święto chrześcijańskie upamiętniające zmartwychwstanie
Jezusa Chrystusa, obchodzone przez wszystkie wyznania chrześcijańskie.
Poprzedzający ją tydzień, stanowiący okres wspominania najważniejszych dla
wiary chrześcijańskiej wydarzeń, nazywany jest Wielkim Tygodniem.
Ostatnie trzy doby tego tygodnia: Wielki Czwartek (wieczór), Wielki Piątek,
Wielka Sobota i Niedziela Zmartwychwstania znane są jako Triduum
Paschalne (Triduum Paschale). Co prawda każda niedziela jest
w chrześcijaństwie pamiątką zmartwychwstania Chrystusa, ale Wielka
Niedziela jest pamiątką najbardziej uroczystą.
Podczas soboru nicejskiego w 325 roku ustalono, że będzie się ją
obchodzić w pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni Księżyca.
Ta skomplikowana zasada jest w istocie przełożeniem na solarny w swej naturze
kalendarz juliański konkretnej daty 15 Nisan z religijnego kalendarza hebrajskiego,
który jest kalendarzem lunarno-solarnym. Data 15 Nisan wyznacza w kalendarzu
hebrajskim początek święta Paschy, wokół którego działy się wydarzenia zbawcze.
Wielkanoc jest więc świętem ruchomym: może wypaść najwcześniej 22 marca, zaś
najpóźniej 25 kwietnia. Z datą Wielkanocy powiązany jest termin większości
ruchomych świąt ogólnochrześcijańskich i katolickich, m.in.: Środa Popielcowa,
Wielki Post, Triduum Paschalne, Wniebowstąpienie Pańskie, Zesłanie Ducha
Świętego, Boże Ciało i inne.
Po wprowadzeniu kalendarza gregoriańskiego znów pojawiły się odmienności: w prawosławiu
Wielkanoc obchodzi się bowiem zgodnie z kalendarzem juliańskim. Ostatnio niektóre środowiska
chrześcijańskie postulują ustanowienie Wielkanocy, jako święta stałego. Wiemy bowiem dzisiaj, że Jezus mógł
zostać ukrzyżowany 7 kwietnia 30 roku, lub - co znacznie mniej prawdopodobne - 3 kwietnia 33 roku. W
związku z tym znamy prawdopodobna datę zmartwychwstania, to jest 9 kwietnia 30 roku. Kwestia ta była
przedmiotem obrad II Soboru Watykańskiego.
Wielka Niedziela jest pierwszym dniem wielkanocnego okresu świątecznego zwanego
oktawą wielkanocną. Okres Wielkanocny rozpoczyna się Wigilią Wielkanocną, która
równocześnie kończy okres czterdziestodniowego przygotowania Paschy, czyli Wielki
Post. Czas Wielkanocnej radości trwa w liturgii 50 dni i kończy się niedzielą Zesłania
Ducha Świętego. W 40-tym dniu (czwartek) obchodzona jest uroczystość
Wniebowstąpienia Pana Jezusa.
Z obchodami świąt wielkanocnych związanych jest wiele zwyczajów
ludowych (z których część wywodzi się ze starosłowiańskiego święta
Jarego): śniadanie wielkanocne, pisanki, święcone, śmigus-dyngus,
dziady śmigustne, Rękawka, Emaus, walatka, z kurkiem po dyngusie,
Siuda Baba, wieszanie Judasza, pogrzeb żuru i śledzia, pucheroki,
palma wielkanocna, Jezusek Palmowy.
powrót
Uroczystość Ciała i Krwi Pańskiej (w tradycji ludowej: Boże Ciało) w Kościele
katolickim to uroczystość liturgiczna ku czci Najświętszego Sakramentu. Wierni
szczególnie wspominają Ostatnią Wieczerzę i Przeistoczenie chleba i wina w Ciało i Krew
Jezusa Chrystusa. Pamiątkę tego wydarzenia Kościół Katolicki obchodzi także w Wielki
Czwartek, wtedy jednak rozpamiętuje się także Mękę Jezusa Chrystusa, uroczystość
Bożego Ciała natomiast ma charakter dziękczynny i radosny. W Polsce święto to
obchodzi się w czwartek po Uroczystości Trójcy Świętej, a więc jest to święto ruchome
wypadające zawsze 60 dni po Wielkanocy. W niektórych krajach przenoszone jest na
kolejną niedzielę.
Święto to zostało ustanowione na skutek widzeń bł. Julianny z Cornillon. Pod
ich wpływem bp Robert ustanowił w 1246 r. takie święto dla diecezji Liege. W 1252 r.
zostało ono rozszerzone na Germanię. W 1263 miał miejsce cud eucharystyczny w
Bolsenie, gdy hostia w rękach wątpiącego w transsubstancjację księdza zaczęła krwawić.
Korporał, na który wówczas spadły krople krwi, przechowywany jest w katedrze w
pobliskim Orvieto.W 1264 r. papież Urban IV bullą Transiturus ustanowił to święto dla
całego Kościoła.
Uzasadniając przyczyny wprowadzenia tego święta wskazał: zadośćuczynienie za znieważanie
Chrystusa w Najświętszym Sakramencie, błędy heretyków oraz uczczenie pamiątki ustanowienia
Najświętszego Sakramentu, która w Wielki Czwartek nie może być uroczyście obchodzona ze względu na
powagę Wielkiego Tygodnia. Jednakże ze względu na śmierć Urbana IV bulla ta nie została ogłoszona, a
tym samym święto nie zostało ustanowione. Uczynił to dopiero papież Jan XXII, który umieścił powyższą
bullę w Klementynach (1317).
W Polsce po raz pierwszy wprowadził to święto bp Nanker w 1320 r. w diecezji krakowskiej. W
późnym średniowieczu i renesansie największym sanktuarium kultu Bożego Ciała w Polsce był poznański
kościół Bożego Ciała.
W Polsce obchody święta wiążą się z procesją z Najświętszym
Sakramentem po ulicach parafii. Procesja zatrzymuje się kolejno przy czterech
ołtarzach, przy których czytane są fragmenty z każdej z Ewangelii związane
tematycznie z Eucharystią.
Do roku 1955 po święcie obchodzono także oktawę. W Polsce na
prośbę Episkopatu Polski ten zwyczaj został zachowany.
Z Bożym Ciałem związana jest także uroczystość Najświętszego Serca
Pana Jezusa, która jest obchodzona zaraz po oktawie Bożego Ciała, czyli w piątek
osiem dni po Bożym Ciele.
powrót
Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny (łac. Assumptio Beatae Mariae Virginis
in coelum czyt.: assumpcjo beate marie virginis in celum) - przedmiot wiary dotyczącej
wzięcia do nieba z ciałem i duszą Najświętszej Maryi Panny po dopełnieniu biegu jej
ziemskiego życia. Dogmat ten uznawany jest w Kościołach katolickich i starokatolickich.
Według teologii tych wyznań Jezus Chrystus własną mocą wstąpił do nieba, Najświętsza
Maryja Panna mocą Bożą została wzięta do nieba. Prawosławie Wniebowzięcie NMP
uznaje pod nazwą Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny. W teologii prawosławnej
Wniebowzięcie Marii wypływa z faktu, że jest Matką Jezusa-Życia, który po Jej śmierci
zabiera Ją do nieba. Śmierć Chrystusa była dobrowolna, natomiast śmierć Jego Matki
była zgodna z ogólnym prawem natury.
Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny jest również przedmiotem
dogmatu Kościoła katolickiego, ogłoszonego w konstytucji apostolskiej
Munificentissimus Deus (Najszczodrobliwszy Bóg) w 1950 roku przez papieża Piusa
XII. Dogmat ten stwierdza, że po zakończeniu swojego ziemskiego życia
Najświętsza Maryja Panna została z ciałem i duszą wzięta do wiecznej chwały.
Kościoły wschodnie od V wieku obchodziły koimesis (gr. zaśnięcie) Najświętszej
Maryi Panny. Wniebowzięcie zajęło miejsce Zaśnięcia, kiedy w VII wieku przyjęte
zostało to święto w Rzymie.
W Polsce święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (15 sieprnia) jest dniem wolnym od
pracy. Święto nazywane jest także Świętem Matki Boskiej Zielnej (Polska) bądź Matki Boskiej Korzennej
(Czechy) w Kościele jest obchodzone, pod tą pierwszą nazwą, od V wieku. Wywodzi się ono
z przeświadczenia, że Maryja nie umarła jak zwykły człowiek lecz została zabrana do Nieba. W Polsce
i w krajach europejskich czci się Matkę Boską Wniebowziętą jako patronkę ziemi i jej bujnej roślinności.
Wtedy też składa się Maryi ofiary płodów ziemi: zioła, warzywa, kwiaty. W niektórych rejonach Polski
w czasie obrzędów religijnych związanych z tym świętem błogosławi się wiązanki kwiatów, kiedyś ten
zwyczaj był bardzo popularny. Wierzono, że taki bukiet nabiera mocy magicznych i leczniczych. Podczas
powrotu z Kościoła zostawiano go wśród upraw gdzie miał przynieść szczęście w zbiorach po czym, po kilku
dniach, zabierano go do domu. Był przechowywany bardzo pieczołowicie, okadzano nim izbę, trzymano
w miejscu które było widoczne i dawało pewność, że moc bukietu będzie działała.
W całym kraju święto to jest obchodzone
bardzo uroczyście, jednak największe obchody mają miejsce
w Kalwarii Zebrzydowskiej. Odbywają się tam inscenizacje
Zaśnięcia Maryi oraz jej Wniebowzięcia. W innych częściach
Polski często wiąże się ono ze świętem dożynek.
powrót
Wszystkich Świętych (łac. festum omnium sanctorum) – chrześcijańska
uroczystość obchodzona 1 listopada ku czci wszystkich znanych i nieznanych
świętych, którzy już przebywają w chwale zbawionych. W dniu tym przypomina
się nie tylko osoby oficjalnie uznane za święte i takimi ogłoszone, ale przede
wszystkim wszystkich ludzi, których życie nacechowane było świętością. Jest to
także święto wszystkich, dla których celem jest życie prowadzące do zbawienia.
Uroczystość Wszystkich Świętych wywodzi się głównie z czci oddawanej
męczennikom, którzy oddali swoje życie dla Chrystusa, a których nie wspomniano
ani w martyrologiach miejscowych, ani w kanonie Mszy Świętej. W III wieku
rozpowszechniła się tradycja przenoszenia całych relikwii świętych, lub ich części
na inne miejsca. W ten sposób chciano podkreślić, że święci są własnością całego
Kościoła. Kiedy w 610 r. papież Bonifacy IV otrzymał od cesarza starożytną
świątynię pogańską Panteon, kazał złożyć tam liczne relikwie i poświecił
tę budowlę na kościół pod wezwaniem Matki Bożej Męczenników.
Od tego czasu oddawano cześć
wszystkim zmarłym męczennikom 1 maja.
Papież Grzegorz III w 731 przeniósł tę
uroczystość na dzień 1 listopada, a w 837 r.
papież Grzegorz IV rozporządził, aby odtąd
1 listopada był dniem poświęconym pamięci
nie tylko męczenników, ale wszystkich świętych
Kościoła katolickiego. Jednocześnie na prośbę
cesarza Ludwika Pobożnego rozszerzono to
święto na cały Kościół.
powrót
Wigilia Bożego Narodzenia (wieczerza wigilijna, wieczór wigilijny, niekiedy
także gwiazdka) (z łac. vigilia - czuwanie, straż) - w tradycji chrześcijańskiej dzień
poprzedzający święto Bożego Narodzenia, kończący okres adwentu.
Korzenie tego święta sięgają prawdopodobnie obchodów Saturnaliów w
starożytnym Rzymie, gdzie chrześcijaństwo się rozwijało, lub nawet świętowania
przesilenia zimowego w epoce kamiennej. Pewne analogie występują także
z żydowskim świętem Hannukah oraz perskim świętem Szab-e Jalda.
W kościele Zachodu Wigilia Bożego Narodzenia jest obchodzona 24 grudnia.
Dzień wigilii Bożego Narodzenia bywał też przesuwany. Według tradycji ludowej
(wciąż żywej np. na Kielecczyźnie), w latach gdy 24 grudnia wypada w niedzielę wigilia nie
mogła być obchodzona, ponieważ niedziela nie przyjmuje postu. W takim przypadku wieczerzę
wigilijną urządzano już w sobotę, a Boże Narodzenie świętowało się przez trzy dni.
Tradycyjnie wieczerza wigilijna rozpoczyna się wraz z pierwszą gwiazdką na
niebie. Jest to symboliczne nawiązanie do Gwiazdy Betlejemskiej, oznaczającej narodziny
Jezusa, którą wg Biblii na wschodniej stronie nieba ujrzeli Trzej Królowie.
Kolację, w polskiej tradycji postną, rozpoczyna łamanie się opłatkiem, składanie
życzeń, a także modlitwa i czytanie fragmentu Ewangelii według św. Mateusza lub Łukasza
dotyczącego narodzin Jezusa.
Na stole, przykrytym białym obrusem, z wiązką sianka pod spodem, ustawia się jedno nakrycie
więcej, niż jest uczestników wieczerzy. Jest ono symbolicznie przeznaczone dla niezapowiedzianego gościa,
natomiast dawniej dla ducha przodków. Niegdyś wigilijna kolacja była mocno związana ze światem
duchów, a dusze zmarłych krewnych były szczególnie wyczekiwane tego wieczoru. Aby nie wyrządzić
krzywdy przybyłym, nie należało zajmować miejsca bez jego uprzedniego zdmuchnięcia, bo mogła na nim
już siedzieć dusza.
Zwyczaj stawiania dodatkowego nakrycia szczególnie upowszechnił się w XIX
wieku, miał wówczas patriotyczną wymowę, w wielu domach miejsce to
symbolicznie było zarezerwowane dla członka rodziny przebywającego na
zesłaniu na Syberii.
Dzień wigilijny bogaty jest w zwyczaje i przesądy posiadające
magiczną moc, zazwyczaj znajdujące swój rodowód w lokalnych, przedchrześcijańskich
wierzeniach. Jednym z nich był zakaz szycia, tkania, motania i przędzenia. Uważano je
za czynności szczególnie lubiane przez demony wody, które mogły zjawić się wszędzie
tam, gdzie zakaz złamano. Do dzisiaj przestrzega się, aby w Wigilię nie kłócić się
i okazywać sobie wzajemnie życzliwość. Przetrwał też przesąd, że jeśli w wigilijny
poranek pierwszym gościem w domu będzie młody chłopiec, przyniesie to szczęśliwy
rok. Wszelkie zranienia oraz choroby w czasie świat odbierane są jako zapowiedź
kłopotów ze zdrowiem. Myśliwi tego dnia tradycyjnie udają się na polowanie, którego
pomyślny wynik zapewni opiekę na cały rok patrona łowiectwa św. Huberta, Istnieje
także przesąd aby spróbować każdej z dwunastu wigilijnych potraw aby nie zabrakło jej
w następnym roku. Niektórzy pozostawiają w portfelu łuski z karpia, które mają
przynieść szczęście.
Na wsi opłatek z wigilijnego stołu, a także potrawy, podawano bydłu i koniom, czasem nawet
wprowadzając je do izby. Karmienie potrawami przygotowywanymi na Wigilię miało zabezpieczać inwentarz przed
urokami czarownic i guślarek. A o północy gospodarz udawał się do obory, bo według tradycji zwierzęta mówiły
wówczas ludzkim głosem.
Na wieczerzę wigilijną zapraszano nie tylko zwierzęta domowe, ale również leśne, w tym wilki
powrót
. Rozrzucano dla nich przed domem pożywienie, aby nie podchodziły pod domostwo w nowym roku.
Boże Narodzenie to w tradycji chrześcijańskiej święto upamiętniające
narodziny Jezusa Chrystusa. Jest to liturgiczne święto stałe, przypadające na
25 grudnia. Poprzedzone jest okresem czterotygodniowego oczekiwania, zwanego
Adwentem.
W niektórych Kościołach chrześcijańskich święta Bożego Narodzenia
zaczynają się od dnia poprzedzającego rocznicę narodzin Jezusa - Wigilii (wieczór
24 grudnia), zwanej w Polsce regionalnie Gwiazdką lub Godami. W dniu tym
tradycją w Polsce jest post jakościowy. Punktem kulminacyjnym dnia jest uroczysta
kolacja, do której tradycja nakazywała zasiadać po pojawieniu się na niebie
pierwszej gwiazdki, na pamiątkę gwiazdy prowadzącej Trzech Króli do stajenki.
Świętowanie Wigilii, ani tradycyjny post w tym dniu nie są wspólne
wszystkim chrześcijanom, np. protestanci nie zachowali specjalnych przepisów
odnośnie do jedzenia lub niejedzenia mięsa. Polska literatura kulinarna podaje, że
liczba gości w czasie wieczerzy wigilijnej powinna być parzysta (plus jeden talerz dla
nieobecnych/zmarłych/niespodziewanych przybyszów/Dzieciątka). Natomiast nie
ma zgodności co do liczby potraw: według niektórych źródeł powinna ona wynosić
12, zaś w innych podkreśla się, że winna być nieparzysta, O północy w kościołach
rzymskokatolickich rozpoczyna się uroczysta msza zwana Pasterką. Następny dzień
(25 grudnia) jest nazywany Bożym Narodzeniem, a 26 grudnia to w Polsce drugi
dzień świąt obchodzony na pamiątkę św. Szczepana, pierwszego męczennika za
wiarę chrześcijańską.
W Polsce, w większości rodzin jest obchodzone jako święto gromadzące
wielu krewnych. Typowymi atrybutami są: opłatek, kolędy, choinka, a często
i szopka, prezenty, postać obdarowująca dzieci i dorosłych prezentami: zazwyczaj
rolę te pełni Święty Mikołaj.
powrót
Ania
Witek
Janek i Sara
powrót
Mateusz