Transcript PIERWSZA POMOC PRZEDMEDYCZNA
UŁOŻENIA
Udzielając pomocy poszkodowanym w najróżniejszych przypadkach stosuje się odpowiednie ułożenia,
dzięki którym można utrzymać u pacjenta drożność dróg oddechowych, ułatwić mu oddychanie i złagodzić bóle. W niektórych przypadkach należy dostosować się do życzeń pacjentów.
Jest to pozycja, którą stosuje się TYLKO u osób nieprzytomnych z zachowanymi wszystkimi funkcjami życiowymi (oddech, krążenie).
Taki układ ciała ułatwia oddychanie, zapobiega zapadaniu się języka, nie wywiera nacisku na klatkę piersiową i pozwala na swobodny wyciek płynów z jamy ustnej.
Jeden ze sposobów układania nieprzytomnej osoby do pozycji bezpiecznej wygląda następująco:
1.
ratownik klęka obok leżącej osoby (zdejmuje jej okulary, nakrycie głowy itp.),
2.
odchyla rękę poszkodowanego (znajdującą się po stronie ratującego) do góry,
3.
zgina kolano i rękę w łokciu znajdujące się po przeciwległej stronie (aby zgięta noga nie opadała, można wsadzić jej stopę pod drugą, leżącą nogę),
4.
chwyta na przeciwległe kolano lub biodro, a drugą ręką podtrzymuje kark poszkodowanego i pewnym ruchem obraca go ku sobie,
5.
głowę pacjenta kładzie na jego dłoni i otwiera usta,
6.
ewentualnie poprawia układ nóg, by pozycja była stabilna i przykrywa poszkodowanego kocem lub folią NRC.
Jest to normalne ułożenie dla każdego przytomnego pacjenta, zapewniające spokój i relaks. Stosuje się je również gdy konieczny jest masaż serca (bez poduszki).
To ułożenie, które stosuje się w przypadkach zranień jamy brzusznej i bólów brzucha u pacjentów przytomnych.
Takie ustawienie pacjenta zapewnia rozluźnienie powłok brzusznych i mięśni brzucha oraz łagodzi ból.
Wałek można wykonać ze zwiniętych kocy lub płaszczy. Dodatkowo możemy też nieznacznie unieść tułów by zwiększyć rozluźnienie.
To ułożenie, w którym chorego kładziemy na plecach z głową umieszczoną poniżej tułowia. Zapewnia ona ułatwiony dopływ krwi do serca oraz poprawia ukrwienie narządów takich jak mózg, serce, płuca.
Nie stosuje się go przy złamaniach miednicy, uszkodzeniach czaszkowo mózgowych oraz urazach klatki piersiowej i brzucha.
To ułożenie stosuje się przy niewielkiej duszności i przy stanach wiążących się z przekrwieniem głowy oraz przy urazach czaszkowo-mózgowych gdy chory jest przytomny,
To ułożenie, które stosuje się przy ciężkich dusznościach (astma) i przy zranieniach w obrębie klatki piersiowej.
Pacjent często sam przybiera taką pozycję. Podparcie się rękami pobudza do pracy pomocnicze mięśnie oddechowe (mięśnie szyi i okolicy barkowej).