Transcript Ludowe instrumenty muzyczne

Ludowe
instrumenty
muzyczne
BURCZYBAS
Kaszubski instrument ludowy.
Zbudowany z beczki bez dna.
Na górny otwór naciągnięta
jest skóra zwierzęca , a do niej
zamocowana jest wiązka
końskiego włosia. Odpowiednie
pociąganie rękoma
polanego wodą włosia wydaje
charakterystyczny odgłos
- pomruk basowy.
DRUMLA
Jest jednym z najstarszych
instrumentów na świecie. Gra
się na nim trzymając
go w ustach i szarpiąc palcem
ruchomy języczek, przy czym
najczęściej opiera się
nieruchomą część instrumentu
na zębach. Czasem trzyma
się go bezpośrednio w ustach
bez kontaktu z zębami.
SIERCZENKI
Ćwiczebny instrument
służący do zaprawy
w sztuce koźlarskiej, który
jednocześnie spełniał rolę
instrumentu pasterskiego
używanego przez
kilkunastoletnich chłopców
przy wypasie bydła i gęsi.
LIRA KORBOWA
Była instrumentem
popularnym w muzyce
średniowiecza i renesansu.
Znana była także
w muzyce ludowej, zwłaszcza
jako instrument
akompaniujący pieśniarzom
i tzw. lirnikom wioskowym.
DUDY
W Polsce, w zależności
od regionu, są nazywane
kozłem, gajdami lub kozą.
W powszechnym użyciu jest
również nazwa kobza
pierwotnie dotycząca innego
instrumentu . Dudy
są popularnym instrumentem
ludowym Podhala, Beskidu
Śląskiego i Żywieckiego, Śląska
Cieszyńskiego a przede
wszystkim Wielkopolski.
ZŁÓBCOKI
Charakterystyczne dla Podhala,
występowały do XIX wieku.
Nazwa złóbcoki nawiązuje
do żłobienia instrumentu
z jednego klocka drewna, inni
wywodzą ją od łób, czyli kołyski.
Miały wypukły, podłużny
i wąski korpus rezonansowy
rzeźbiony wraz z szyjką z jednego
klocka. Posiadały 3 (później 4)
struny. Grano na nich smyczkiem
o łukowatym kształcie.
DWOJNICE
Występowały na Podhalu.
Wykonywane były na kilka
sposobów: z jednego kawałka
drewna z nawierconymi dwoma
podłużnymi kanałami,
jako łączone z dwóch
elementów lub z naturalnie
rozgałęzionego drewna.
Technika gry polegała głównie
na umiejętnym zadęciu w obie
piszczałki.
GĘŚLE
Stary, prymitywny, ludowy
instrument smyczkowy którego
kształt i strój zmieniał
się zależnie od epoki i terenu.
Dźwięki wydobywa się przez
szarpanie lub, częściej,
pociąganie strun prymitywnym
smyczkiem. Do dziś bywają
używane m.in. na Podhalu.
KOZIOŁ ŚLUBNY
Instrument związany
z obrzędem zaślubin
i wesela.
Grano na nim aż do chwili
obiadu weselnego,
po którym koźlarz odkładał
kozła ślubnego, a brał do rąk
białego kozła weselnego.
KOZIOŁ WESELNY
Nazwa pochodzi od worka
pokrytego białym włosiem
i główki kozła zdobiącej
przebierkę.
Charakteryzuje się on miłą
barwą dźwięku. Kozioł był
swego czasu instrumentem
ogromnie popularnym, będącym
nawet symbolem kultury
polskiej.
OKARYNA
Rodzaj fletu, najczęściej
wykonanego z wypalonej gliny
albo porcelany. Spotyka się też
okaryny plastikowe, szklane,
drewniane i metalowe.
Okaryna posiada
od 4 do 24 otworów, które
zamykane palcami grającego
kształtują wysokość dźwięku.
Z boku instrumentu wystaje część
przyustna, służąca do zadęcia,
zbudowana jak we flecie
podłużnym.
MAZANKI
Instrument podobny
do skrzypiec.
Różnica polega na tym,
że posiada tylko trzy struny.
Na mazankach gra się
akapella z kozłem ślubnym.
SIESIEŃKI
Zwane niekiedy dudami
dla ubogich, dawny ludowy
instrument muzyczny,
spotykany jeszcze czasami
w Wielkopolsce. Rodzaj
maleńkich - dud bez „bąka”,
o pojedynczym stroiku,
ze zbiornikiem sporządzonym
z pęcherza zwierzęcego
(najczęściej świńskiego).
SUKA
Znana była na ziemiach
polskich już w średniowieczu,
jednak największą popularnością
cieszyła się w okresie
od XVII do XIX wieku.
Do naszych czasów nie przetrwał
żaden egzemplarz tego
instrumentu.
Materiał zebrała i opracowała:
Anna Mrozińska
Zespół Szkół Szpitalnych
w
Szczecinie