Transcript преузми
ДРУГА СЕОБА СРБА ОД 1737-1739. ГОДИНЕ Period austrijske vladavine u Srbiji (bez Kosova) potrajao je dve decenije (1718-1739). Godine 1737. izbija novirusko-austrijsko-turski rat (1737-1739), tokom kojeg su se kosovski Srbi na poziv pećkog patrijarha ponovo dižu protiv protiv Otomanske države, u želji da se priključe austrijskoj pokrajini Srbiji. Arsenije IV Jovanović se pridružio austrijskoj vojsci po izbijanju rata 1737. godine, a sa njim su se mnogi Srbi i Albanci Klimenti stavili na stranu Austrije. Ali, kao i prethodni put, Austrija ubrzo doživljava poraz a narod biva prepušten na milosti i nemilost. Patrijarh Arsenije IV Jovanović Ponovno uspostavljanje turske vlasti dovelo je do Druge velike seobe Srba. Plašeći se turske odmazde, Srbi su na čelu sapatrijarhom Arsenijem IV Jovanovićem krenuli na sever, u Ugarsku i Austriju, 1740. godine.[15] Međutim, Vuk Karadžić u svojim zapisima beleži da su ih Turci presreli, pa je mnogo više onih koji su krenuli za patrijarhom pobijeno (oko 80,000 ljudi), no što je stiglo do Austrije: Godine 1737 patrijar Arsenije IV Joanović na pozivanje cesara Karla VI. podigne opet narod Srpski da bježi u Madžarsku, no Turci opazivši zarana, više naroda pobiju i porobe, nego što s njim prebjegne na ovu stranu (sam je patrijarh kazivao, da je u Karlovcima snio uoči božića, kako je Bog od njega iskao odgovor za 80,000 duša, koje su njega radi izginule!). Beogradskim mirom, Turska je povratila izubljene teritorije u prošlom ratu i ponovo je granica upostavljena na Savi i Dunavu, a Beograd je postao središte pašaluka. Turci su na razne načine pokušavali da pridobiju Srbe u Beogradskom pašaluku, zbog blizine granice i zbog toga su im davali razne privilegije. Pritisak na srpsko stanovništvo u pašaluku bio je znatno manjeg intenziteta nego u drugim delovima Turske, a i čitlučenje je bilo manje izraženo u Beogardskom pašaluku. Slavenosrbija i Nova Srbija, kolonije ucarskoj Rusije (danas Ukrajina) koje su naselili Srbi tokom velike seobe 1740-ih. U Austriji, nakon smrti karlovačkog mitropolita Vikentija, Arsenije postaje karlovački mitropolit i duhovni poglavara celog srpskog naroda. Arsenije IV je, na mestu stare i skromne mitropolijske rezidencije u sremskim Karlovcimapodigao novi dvor i kapelu svetog Trifuna koja je postojala sve do podizanja karlovačke Saborne crkve. Za vreme upravljanja Karlovačkom mitropolijom patrijarh Arsenije IV nije imao nikakve veze sa svojim naslednikom na tronu Pećke patrijaršije, patrijarhom Joanikijem III, kojeg je postavila Carigradska patrijaršija. U Karlovačkoj mitropoliji su tada ukinute i pećke kutije za skupljanje priloga u korist Pećke patrijaršije, sa kojom su prekinute i duhovne veze.[16] Tokom ove seobe, Srbi su masovno stigli čak do carske Rusije, gde su se naselili u oblasti po njima nazvaneSlavenosrbija i Nova Srbija, na današnjem području Ukrajine.